Κατάρριψη Μαλαισιανού αεροπλάνου: Ερώτηματα....

Με την κατάρριψη τραγωδία του Μαλαισιανού αεροπλάνου στην Ουκρανία γέμισαν τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) με ειδικούς και μη, αναλυτές κάθε είδους και προέλευσης. Αυτό που ακούμε είναι μία φιλολογία αναθέματος ένα είδος δημοσιογραφικού Άρλεκιν για να ξεχνιόμαστε.

Υπάρχουν όμως μερικές απορίες και ερωτήματα που κάνουν τις κατάρες και τα αναθέματα φτηνή προπαγάνδα για την δημιουργία εντυπώσεων.

Τον Σεπτέμβριο 1983 το Κορεατικό αεροσκάφος KAL007 καταρρίφθηκε από τους σοβιετικούς κοντά στην νήσο Σαχαλίνη με αποτέλεσμα τον θάνατο 269 ανθρώπων. Οι Σοβιετικοί στην αρχή αρνήθηκαν κάθε ανάμειξη. Οι Αμερικανοί στο Συμβούλιο Ασφαλείας έπαιξαν την κασέτα με τους διαλόγους του πιλότου του σοβιετικού αεροσκάφους που έριξε τον πύραυλο και του πύργου ελέγχου του πριν και κατά την κατάρριψη.

Σήμερα, με πολύ πιο προηγμένα συστήματα συλλογής πληροφοριών, γιατί οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί δεν δίνουν στην δημοσιότητα ποίο ραντάρ "έλουσε" το αεροπλάνο και από που έφυγε ο μοιραίος πύραυλος; 

Αυτό είναι ένα ερώτημα που σε αντίθεση με το 1983 κάνει ύποπτη την σιωπή τους...

Και κάτι ακόμη που είναι οι καταγραφές του ραντάρ εναέριας κυκλοφορίας του Κιέβου:

Μέχρις ότου δοθούν συγκεκριμένες αποδείξεις όλη αυτή η προπαγάνδα κατά της Ρωσίας με τα ερωτηματικά, τα εισαγωγικά και τις παρενθέσεις θυμίζει τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, τα χημικά του Άσαντ....για να μπορούν οι ευρωναζί του Κιέβου να μακελεύουν ανενόχλητοι με τις ευλογίες των αμερικανοσιωνιστών και η Fuck the EU   να το παίζει κομπάρσος

Δικαιοσύνη με... "Αίσθημα"!

Οι  οργανωμένες εξέδρες των... χούλιγκαν της «κατεστημένης» ενημέρωσης, η Αριστερόστροφη προοδευτικάντζα με την καμαριέρα της την χαζοχαρούμενη ΝΔ (Νυχτωμένη Διαχρονικά)  βγάζουν τα λυσσακά τουςς. Τα αποπλύματα της  προοδευτικής  δημοσιογραφίας, γνωστά στο ευρύ κοινό για την εκλεκτική συμπάθεια στην αριστερή τρομοκρατία,  με αναποδογυρισμένα τα ρουθούνια τους να φουσκώνουν από σαρκοβόρα βουλιμία ορμούν σαν αγέλη ρονοκέρων κατά της Χρυσής Αυγής. Προοδευτικοί ως τις άκρες των φαγωμένων τους νυχιών μιλώντας με υπεροπτική αδιαφορία για το δράμα των Ελλήνων συναγωνίζονταν να μας δείξουν τα δημοκρατικά τους ένστικτα. Αφού έχουν βρέξει με τα δάκρυα τους τα πέτα των σακακιών σχεδόν όλων των τωρινών δημίων κλαίνε και χτυπιούνται από τα ΜΜΕ(ξάπατησης)  για την Χρυσή Αυγή

Οι δύο ανακρίτριες που αναλαμβάνουν να ξετυλίξουν αυτό το κουβάρι, διαπρεπείς νομικοί και με αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα και οι δύο, δεν είναι άπειρες· το αντίθετο.  

Οι ανακρίτριες που διερευνούν τους «μαύρους» φακέλους της Χ. Α.

Παπαδάκου Γιάννα-Τρύφωνας Γεράσιμος  Το Βήμα 17/10/2013

Αποκλειστικό γνώμονα ο δικαστής έχει τον Νόμον και την συνείδησή του. Οι δύο αρθρογράφοι του Βήματος φαίνεται ότι προχώρησαν στην νέα θεωρία με την οποίαν ο δικαστής δεν έχει ως γνώμονα τον Νόμον και την συνείδηση του, αλλά το “αδιαμβισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα”. Γράφουν στα παλιότερα των υποδημάτων τους την διδασκαλία αιώνων πολιτισμού ότι το “αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” μπορεί να επηρεάσει την Εκτελεστική ή την Νομοθετική εξουσία, αλλά ποτέ την Δικαστικήν, γιατί όλοι δύνανται να τεθούν υπό λαϊκή ψηφοφορία πλην της δικαστικής κρίσης. Οι δικαστές ωρκίσθηκαν υπακοήν στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους αποκλείοντας την υπακοή σε οποιοδήποτε αίσθημα. Εκτός βέβαια αν αναπολούν την Λαϊκή δικαιοσύνη της οποίας μιαν πρώτη γεύση έλαβε η πατρίδα μας με τα αλήστου μνήμης  Λαϊκά δικαστήρια του δολοφονικού ΚΚΕ. Προηγήθηκαν των Λαϊκών δικαστηρίων, μέχρι προ ολίγων ετών, ορισμένες νότιες πολιτείες  της Αμερικής όπου τα αδικήματα των νέγρων δεν δίκαζαν συγκεκριμένα δικαστήρια αλλά ο νόμος του Λίντς ή η αυτόνομη δυναμική των πραγμάτων του αδιαμφισβήτητου δημοκρατικού αισθήματος.

Για να φτάσουμε στην Σοβιετική δικαιοσύνη του λαϊκού επιτρόπου Κρυλένκο: “Δεν καθοδηγούμεθα ούτε από τα άρθρα νόμων, ούτε από διαβαθμίσεις ελαφρυντικών. Στο δικαστήριο μας βασιζόμαστε σε λόγους σκοπιμότητας”. Και συμπληρώνει ο Εβραίος Σβερδλώφ, δολοφόνος της τσαρικής οικογένειας: “Το καλό σε μας είναι πως η δικαστική και εκτελεστική εξουσία δεν είναι χωρισμένες με τείχος όπως στην Δύση. Έτσι μπορείς να λύνεις γρήγορα όλα τα προβλήματα”. Για να διευκρινίσει ο Κρυλένκο: “Το δικαστήριο είναι ταυτόχρονα δημιουργός του δικαίου και όργανο της πολιτικής”. Και επιλέγει ο Λένιν: “Μόνον το αίσθημα του επαναστατικού δικαίου και η επαναστατική συνείδηση θα καθορίζει τους όρους εφαρμογής του Ποινικού Νόμου”. Ετσι το κομμουνιστικόν καθεστώς στην Ρωσία προσήρμοσε τις προυποθέσεις εφάρμογής του Νόμου στις απαιτήσεις του αισθήματος του επαναστατικού δικαίου και της επαναστατικής συνείδησης, δηλαδή προς τις διαδέθεις του κομματικού μηχανισμού προς εξόντωση των αντιφρονούντων ή των μη εμπνεόντων εμπιστοσύνη.

Στο Γ’ Ράιχ έγινε δυνατή η νομική τιμωρια και η εξωνομική εξοντωση των αντιπάλων του καθεστώτος “βάσει του υγιούς λαΐκού αισθήματος” ( Volksempfiden).

“Επαναστατικόν αίσθημα” στην Σοβιετική Ένωση, “λαΐκόν άισθημα” στο Γ’ Ρ’αιχ,  “αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” στην Ελλάδα σήμερα. Εάν οι γραπτοί νόμοι δεν βοηθούν τις σκοπιμότητες του “συνταγματικού τόξου” τόσον χειρότερο για τους νόμους.

Η μέθοδος είναι παλαιά και εθεωρείτο προσιδιάζουσα στα δικτατορικά καθστώτα (ο πολεμικός κομμουνισμός των ετών 1917-1921, η Σταλινική περίοδος, και το Γ’ Ράιχ). Αλλά τα καθεστώτα εκείνα, τουλάχιστον, ήταν ειλικρινή. Δικαιοσύνη και Νόμος αποτελούσαν εναλακτικά όπλα πίεσης κατά των εχθρών του Κράτους.

Μήπως, λοιπόν, ζούμεν σήμερα στην Ελλάδα περίοδον κομματικής Βακχείας--ώστε να αξιούται η επικράτησης του “δημοκρατικού αισθήματος”, έναντι των κειμένων νόμων, κατά πάσα προφανή κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας και του βασικού σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία δόγματος της διακρισης των εξουσιών--και δεν το έχουμε αντιληφθεί;

Για την κατάντια της δικαοσύνης σήμερα είναι ενδεικτικό το περιεχόμενο μιας αγόρευσης του Ηλία Ηλιού, τον οποίο στα γεράματά του συνήθως χαρακτήριζε το μέτρο και η πραότητα, και που είναι τόσο επίκαιρο σαν να γράφτηκε σήμερα: “Κύριοι συνάδελφοι, την αίθουσα ακροάσεων του Αρείου Πάγου κοσμούν οι προσωπογραφίες δύο δικαστών των πρώτων ετών της εθνικής ανεξαρτησίας, του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη. Κι αυτοί παραπέμφθηκαν, όχι καν σε Πειθαρχικό Συμβούλιο, αλλά σε ποινικό δικαστήριο, για την αθωωτική δικαστική τους κρίση στις δίκες του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Κι αυτοί μέσω του τότε γενικού Εισαγγελέως Μάσων εκβιάστηκαν από τον τότε Υπουργό της Δικαιοσύνης Σχινά να καταδικάσουν τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες της Ελληνικής Εθνεγερσίας. Οπως είπα, δεν κοσμεί το ακροατήριο του Αρείου Πάγου προσωπογραφία του Μάσων ούτε του Σχινά, αλλά του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη....”  τι ιστορικές αναλογίες  σήμερα Μάσων-Ντογιάκος, Σχινάς-Αθανασίου.

Η Νέα Ιερά Εξέταση

Η Ελλάδα ζεί στιγμές πολιτικής και δημοσιογραφικής γκλαμουράτης Ιεράς Εξέτασης που δυστυχώς δύσκολα μπορεί να τις ξαναζήσει! Για να συγχωρεθούν οι εγκληματικές τους πράξεις, τα χαράτσια, το ξεπούλημα της πατρίδας, η ανεργία, η φτώχεια είναι απόλυτα αναγκαίο να ανακαλυφθούν πιο σοβαρά εγκλήματα από την πλευρά των χρυσαυγητών. Πρέπει οπωσδήποτε το ξίφος της δικαιοσύνης να εμφανισθεί σαν το ξίφος του Κυρίου. Οι "δημοκράτες" δεν έχουν άλλη εκλογή. Αν δεν διακηρύξουν επίσημα, αν δεν αποδείξουν ότι είναι οι σωτήρες της δημοκρατίας και υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα είναι τίποτε άλλο από εγκληματίες,λαμόγια, καταχραστές κλέφτες και απαταιώνες, που τους αξίζει μία θέση στο ίδιο σκαμνί με τους χρυσαυγήτες. Αυτή η στάση εναντίον της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτει ένα κίνδυνο μόνο. Τι θα συμβεί αν ένας διαφορετικός από το σύστημα μπορεί να ηγηθεί της χώρας; Τι θα συμβεί σε αυτούς τους Δημοκράτες πολιτικούς; Τι θα συμβεί σε αυτούς τους “πατριώτες” επιχειρηματίες φοροκλέφτες; Τι θα συμβεί σε πληρωμένους δημοσιογράφους. Βλέπουμε τον φόβο στα πρόσωπα των επωνύμων.

Δεν αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση της Χρυσής Αυγής. Αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση της αλήθειας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει αλήθεια και μάλιστα πολύς κόσμος μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει. Αλλά ξέρουμε ότι το ψέμα υπάρχει, ξέρουμε ότι η συστηματική παραχάραξη των γεγονότων υπάρχει. Ζούμε μέσα σε μία παραχάραξη. Η παραχάραξη αυτή είναι πολύ επιδέξια, παρασύρει τις φαντασίες και ύστερα στηρίζεται στην ύπαρξη των φαντασιών αυτών. Εφεύραν μάλιστα και μία φιλοσοφία της παραχάραξης. Συνίσταται στο να μας εξηγούν ότι τα πραγματικά γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία, αλλά το μόνο που μέτρα είναι η εικόνα που έχουμε για τα γεγονότα. Φαίνεται ότι η αυτή η μεταφορά της πραγματικότητας είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η επίθεση κατά της Χρυσής Αυγής έχει μία γερή βάση, πολύ πιο γερή από όσο νομίζεται γενικά. Μόνο που δεν είναι αυτό που διακηρύσσεται.

Η κατάσταση στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δραματική από όσο λένε, γιατί η βάση των κατηγοριών και τα κίνητρα της, είναι πολύ πιο αγωνιώδη για την κομματική, με στοιχεία κληρονομικότητας, ολιγαρχία του “συνταγματικού τόξου”, κρύβεται στις λεπτομέρειες όπως θα έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Είναι διώξεις στοχευμένες απολύτως εναρμονισμένες με την λογική του δυναστικού κράτους. Η πραγματική βάση της επίθεσης που γίνεται, αυτή που κανείς δεν τολμάει ποτέ να υποδείξει, είναι ο φόβος. Είναι το θέαμα της απόγνωσης των Ελλήνων. Είναι ο πανικός της ολιγαρχίας του “συνταγματικού τόξου”. Είναι ο τρόμος των “παλικάριών” της γενιάς του Πολυτεχνείου ΑΕ που αφού χρεοκόπησαν την Ελλάδα μας πάλι ορίζουν τις τύχες μας, σε αυτούς βάζουμε και τον Τσίπρα, το ότι, δήθεν, δεν κυβέρνησε δεν τον απαλάσσει των ευθυνών μια που ποτέ δεν αντέδρασε για την υπερχρέωση προ κρίσης και εξάλλου εκπροσωπεί πλήρως τις ιδέες της γενιάς αυτής. Είναι η απελπισία της σοσιαλεβεντουριάς που μετέτρεψε διαλλεκτικά τον πλούτο της χώρας σε βίλες και κότερα.

Σ ́αυτά τα σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης έκαναν τα πάντα για να ξεχάσουμε ποιοι είμαστει: α) Μας είπαν ότι έννοιες όπως πατρίδα είναι «κακό» πράγμα, ξεπερασμένες, δύσοσμες όπως οι παρατημένες βιβλιοθήκες. β) Μας είπαν ότι με την πολιτική ασχολούνται μόνο οι άχρηστοι και σε έπεισαν σε τέτοιο βαθμό που άφησες, εσύ άφησες, την πολιτική στους άχρηστους. γ) Μας έδωσαν μια πιστωτική κάρτα και μας αμόλυσαν να ζήσουμε το “Sex & The City”, το “Beverly Hills”, το “Safe Sex” και κάθε άλλη μυθοπλασία με δανεικά λεφτά, σκοπός τους δεν ήταν να τα επιστρέψουμε, αλλά να τους χρωστάμε για πάντα.

Πρέπει να είναι η Χρυσή Αυγή που έχει άδικο. Πρέπει. Γιατί αν κατά τύχη οι χρυσαυγήτες δεν είναι τα τέρατα που λένε. Πόσο βάρος θα αντιπροσωπεύει η κατεστραμμένη Ελλάδα για τους κυρίους-κυρίους ρέκτες της δημοκρατίας; Ενώ εξολοθρεύονται κυριολεκτικά η κοινωνία και ο οικονομικός ιστός της χώρας, δεν αγγίζονται ούτε στο πραμικρό τα προνόμια της κομματικής μαφίας του “συνταγματικού τόξου” και το καθεστώς ιδιοποίησης του κράτους που οδήγησαν στην καταστροφή και κρατά δέσμια την χώρα στον Άδη. Είναι η απελπισία, ο πανικός, ο τρόμος των ανθρώπων της θεσμοθετιμένης μαφίας του “συνταγματικού τόξου” τα πραγματικά κίνητρα των διώξεων.

Απλές ερωτήσεις προς τους ρέκτες αντιφάσιστες, αντιχρυσαυγήτες. Η δικαιοσύνη πότε θα επιβληθεί επί των πράξεων απάτης; Πότε θα αποδοθούν ευθύνες ακόμα και σε πολιτικούς που υπέγραφαν πράξεις που υποστήριζαν την υπεξαίρεση, την διαφθορά και το κομματικό κράτος; Διότι η παραγραφή δεν είναι απόδειξη αθώοτητας αλλά απόδειξη ενοχής. Γιατί φοβάστε περισσότερο την Χρυσή Αυγή αλλά κρατάτε εγκληματική σιωπή έναντι των πράξεων εξαπάτησης των επώνυμων Δημοκρατών; Γιατί κατηγορείτε δυσανάλογα την Χρυσή Αυγή όταν κρατάτε στάση περίεργη απέναντι στα κόμματα που διέσυραν την Δημοκρατία εν καιρώ ειρήνης; Γιατί δεν έχετε ζητήσει με σθένος διερεύνηση των πολιτικών ευθυνών της πολιτικής ηγεσίας που κατέθεσε ψευδή οικονομετρικά στοιχεία για την κατάσταση της οικονομία διαχρονικά αποκρύβοντας το επίπεδο της δημοσιονομικής εκτροπής;



Γιατί δεν ακούγεται τίποτα για τα ζητήματα των ερευνητικών προγραμμάτων (ΕΛΚΕ), που είναι ίσως τα πιο φλέγοντα, καθώς ενδιαφέρουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Το θέμα αυτό πρόσφατα πήρε κι άλλη διάσταση, καθώς έπειτα από πολύμηνη έρευνα το ΣΔΟΕ εντόπισε μεγάλο σκάνδαλο ερευνητικών προγραμμάτων ύψους 82.000.000 ευρώ από στελέχη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και ήδη έχει διαταχθεί δικαστική έρευνα. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι που ανησυχούν για το ποιοι μπορεί να βρεθούν στην πορεία εμπλεκόμενοι, ίσως
και σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, προκαλώντας έκπληξη...

Σκέπασαν τα πρόσωπα τους μπροστά σ' αυτό που κάνουν στην Ελλάδα και για να δώσουν θάρρος στον εαυτόν τους, μετέτρεψαν την διάλυση της Χρυσής Αυγής σε σταυροφορία. Εφεύραν ένα δικαίωμα διάλυσης στο όνομα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Όντας οι ίδιοι φονιάδες αυτοπροήχθησαν σε χωροφύλακες. Τους συμπαραστέκονται δόκιμοι και εκλεκτοί δημοσιογραφοι όπως; ο Μανώλης Καψής, η στυλάτη Όλγα Τρέμη(πριν αλλαξοπιστήσει!), ο λυγμικός Σταύρος Θεοδωράκης που ο Γιαχβέ τον ονόμασε σωτήρα, ο γενναιόψυχος παλαιοκνίτης κοινωνικός φίλος του χουβαρντά μπάρμπα Χριστοφοράκου Παύλος Τσίμας αλλά ακόμη και ο ταπεινός απολογητής του μητσοτακέικου και περιφρονητής του “λαουτζίκου” Πρετεντέρης. Να μην ξεχάσουμε την πάντα άψογη και πολύ-πολύ, μα πάρα πολύ σικάτη Έλλη Στάη καθώς και την στιβαρά μασσελάτη Κάτια Μακρή. Δεν μπορεί να λείπει ο “καλός καγαθός” Χρήστος Κώνστας που αγωνίζεται να μας πείσει οτι το μνημόνιο απελευθερώνει κια τώρα παλευει να αποδείξει ότι μια κυνηγετική καραμπίνα Mossberg μπορει να μετατραπεί σε Καλάσνικοφ.

Υποπτευόμαστε ότι όλα είναι μία απλή κωμωδία και η κοινή γνώμη, σήμερα δεν αγνοεί το γεγονός της σκηνοθεσίας. Τους τραβάνε στις φυλακές. Οι αγριότητες που προσάπτουν στην Χρυσή Αυγή, κάθε δίκαιος άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί ότι θα μπορούσαν να προσαφθούν στους πολιτικατζήδες της μεταπολίτευσης. Η απάτη, η λαμογιά, η μίζα, η βαρβαρότητα του ΔΝΤ δεν είναι καλύτερες από τις μαύρες μπλούζες.
Έριξαν την Ελλάδα στα δίκτυα της διεθνούς των αγορών για να αποφύγουν την αλλαγή, όχι γιατί ήταν αναγκαία. Μας υπέβαλαν σε μια επαχθή όσο και ταπεινωντική κατοχή για να διατηρήσει το “συνταγματικό τόξο” την δική του απεχθή κατοχή.

Η υπονόμευση της “αυθεντίας του κράτους δικαίου” απο την Χρυσή Αυγή είναι ένα τζούφιο, κενό περιεχόμενου και βαθύτερης σημασίας αυτάρεσκο ρητορικό εύρημα που δεν στηρίζεται σε συγκροτημένη σκέψη και γνώση, αλλά σε ηθικές αφαιρέσεις και σοφιστικά τεχνάσματα. Το κράτος δικαίου και η όποια αυθεντία του υπονομεύεται απο την επικρότηση της άθλιας συμπεριφοράς δικαστικού λειτουργού που επιχείρησε να φυγαδεύσει τους ενόχους στο σκανδαλο της ΕΛΣΤΑΤ, ή την μεθόδευση της παραγραφής των κακουργημάτων Παπακωνσταντινου. Κρύβουν τα εγκλήματα του Σημίτη. Δεν αναρωτιούνται που πηγε η δικογραφία Τσουκάτου, που θα θέσει το ΠΑΣΟΚ εκτος νόμου όταν βγει απο το συρτάρι κλπ. Ένα δικαστήριο που θα δικάσει την Χρυσή Αυγή με τα συγκλονιστικά ευρήματα των κουζινομάχαιρων και των αεροβόλων δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα δικαστήριο που θα δίκαζε τον Σημίτη, τον Τσοχατζόπουλο, τον Τσουκάτο, τον Παπακωνσταντίνου, τον ΓΑΠ.

Θα προτιμούσαμε τον νόμο του ισχυροτέρου γιατί είναι πιο έντιμη πράξη. Όταν o Γαλάτης Βρυέννιος φώναξε Vae Victis (ουαί τοις ηττημένοις) τουλάχιστον δεν έπαιρνε τον εαυτό του για Σολομώντα. Αλλά οι εισαγγελείς και οι ανακριτές κατόρθωσαν να είναι μία συνέλευση μαριονετών με τήβεννο, είναι το πρόγραμμα του μελλοντικού πολιτισμού μας. Μια μασκαράτα με διαρροές, ένας εφιάλτης τηλε λινταρίσματος. Δικαστές σοβαροί, βαριοί και με “αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” στην πραγματικότητα δεν είναι παρά υποτακτικοί φυλάρχων και μέσα στα γραφεία τους δεν ακούει κανείς πάρα τον απόηχο των τυμπάνων των ντόπιων και ξένων φυλάρχων που τους δίνουν τον ρυθμό.

Πιστεύουμε ακράδαντα στην τιμωρία των ενόχων, αλλά δεν υπάρχει νομική ή ηθική βάση να απαλλάσσονται αυτοί που μας έφεραν στην σημερινή κατάντια από την διερεύνηση των πράξεων τους. Το δίκαιο και οι νόμοι δεν είναι μονόδρομος. Μέχρις ότου, δούμε να κάθονται στο σκαμνί οι της λίστας Λαγκαρντ, οι διάφοροι μπετατζήδες που κατασπάραξαν τον πλουτο της χώρας και τα λοιπά λαμόγια της μεταπολίτευσης oι δικαστές πέτυχαν χωρίς να το ξέρουν, με την πρωτόγονη απλοϊκότητα τους, ένα αποτέλεσμα που αναμφίβολα κανείς τους δεν είχε προβλέψει. Με την κακοπιστία τους, οι δικαστές αποκατέστησαν αυτούς που η υπεράσπιση τους είναι αδύνατη και έδωσαν σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά την Ελλάδα, που δέχονται καθημερινά το βαρύ χέρι του φορομπηχτικού μηχανισμού και την δυστυχία να έχει μπει για τα καλά στα σπίτια τους, το δικαίωμα να περιφρονούν την δικαιοσύνη.

Διάλογος με τους Έλληνες

Η Χρυσή αυγή άνοιξε τον διάλογο με τους Έλληνες για την υπέρβαση μιας εποχής που σηματοδότησε η οπώσδήποτε αναπόφευκτη λογική της ολιγαρχίας. Ολιγαρχίας που αρνείται ακόμη και να αποδεχθεί σήμερα κάθε αυτονομία σκέψης, η οποία θα παράγεται απο την Ελληνική κοινωνία, επειδή ενδεχομένως φοβάται ότι είναι ικανή να θέσει σε κίνδυνο τις ευαίσθητες ισορροπίες που της παρέχουν την ιδεολογική ηγεμονία και μάλιστα, την ίδια τη νομιμοποίηση λεηλασίας της πατρίδας μας.  

Η Χρυσή Αυγή είναι ο σπινθήρας που  κινητοποιεί την κοινωνία να εναντιωθεί στο σύστημα κομματοκρατίας/λεηλασίας που την έρριξε βορά στον Καιάδα της διεθνούς ολιγαρχίας των αγορών.

Χρύσή Αυγή είναι η “ογρή φωτιά” που καίει ο πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας της εξουσιαστικής ολιγαρχίας που λειτουργεί έναντι του κράτους με τους όρους του “υποκόσμου”. Ένα πολιτικό σύστημα που παράγει “ηγέτες σκουπίδια”, χωρίς καμία “φιλοδοξία” υστεροφημίας. Ιδιοποιείται απροκάλυπτα το δημόσιο αγαθό που προώρισται να υπηρετήσει και έχει μεταβληθεί σε σύστημα νομής λεηλατικού τύπου. Η δημόσια διοίκηση, η δικαιοσύνη, η βουλή που νομοθετεί και θεσμοθετεί αυτό το σύστημα της διαπλοκής και διαφθοράς υπερβαίνει τη φανατασία ακόμη και του πιο ευφάνταστου κακοποιού.

Χρυσαυγήτες είναι η γενιά που άρχισε να σκέφτεται μετά τον κατακλυσμό, το μεταπολιτευτικό τσουνάμι. Είναι ο λαουτζίκος, οι άνθρωποι που είπαν φτάνει. Εφτασε η ώρα να πάψουμε να είμαστε σκυφτοί.  Δεν θα νομιμοποιούμε πλέον με την ψήφο μας το πολιτικό προσωπικό που επέλεξαν οι μηχανισμοί στην ιεραρχία του κράτους.Έφτασε η ώρα να πάψουμε να κρύβουμε τις ιδέες μας για το έθνος και την πατρίδα. Για 40 χρόνια το μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού παρακολούθησε την επέλαση της αριστερόστροφης  προοδευτικάντζας, της καθεστωτικής διανοήσης που διέλυσε την κοινωνία, διαστρέβλωσε τις έννοιες. “Την φιλοπατρία” την αποκάλεσε “φασισμό”, την “καταστροφή”, “διαμαρτυρία”, τις “δολοφονίες”, “εκτελέσεις”. …Με άμεση απειλή να μεταβληθεί η Ελλάδα σε “μη χώρα” και μάλιστα να “ιμιοποιηθεί”.

Είναι η γενιά που παρά τις προσπάθεις των σεσημασμένων διαγουμιστάδων του Ελληνισμού να της κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν, την ιστορία, τις παραδόσεις ξεκίνησε τον αγώνα. της τιμής και της αξιοπρέπειας. την εμβάθυνση βιώματος της ελληνικότητας μας. Τιμή είναι να υπηρετείς την Ελλάδα χωρίς ματαιοδοξία, χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου, και μέχρι την τελευταία συνέπεια.

Οι Χρυσαυγήτες βγήκαν απο τα σπλάχνα του λαού. Πήγαν στα δημόσια σχολεία και όχι στα Αρσάκεια, τα Κολέγια, του Κωστέα-Γείτονα, ούτε στην Εσπερία. Δουλέυουν την γή και την έχουν ποτίσει με ιδρώτα. Είναι παιδιά δικά μας. Είναι παιδιά της Ελλάδας.  Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς, οι τυρρανοκτόνοι.  Στους αρίστους, στους μοναδικούς, στους ευγενείς ανθρώπους οι φιλοδοξίες, όσο και αν είναι μεγάλες, είναι πάντοτε υψηλές, όχι βέβαια, επειδή “χτυπούν” ψηλά, αλλά επειδή αναφερονται σε στόχους που δεν έχουν επίκεντρο το άτομο που τις τρέφει. Από την μία πλευρά έχουμε την φιλοδοξία της  ολιγαρχίας που σημαίνει απλά κοινωνικό ανελκυστήρα, ένα σπίτι η μία επαυλη…και απο την άλλη την φιλοδοξία της Χρυσής Αυγής, αυτή που σημαίνει ετοιμότητα θυσίας, προσφοράς και αγάπης για την αιώνια Ελλάδα.

Στην Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος χειραγωγείται απο αυτόκλητους “γνώστες” που προσέρχονται να τον “φωτίσουν” να τον καθοδηγήσουν στο πεπρωμένο, ως δήθεν σωτήρες του, το να είναι κανείς Χρυσαυγήτης, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Στον Χρυσαυγήτη βρίσκεται μια εμπειρία του Έλληνα ανθρώπου, που του δίνει τη δυνατότητα μερικές φορές να σπάσει το αλυσοδέσιμο της αναποφασιστικότητας και της απάθειας, της οδύνης και του μίσους, και να κατακτήσει της Ελλάδα, την ευθύβολη ματιά της ολοκληρωτικής αντικειμενικότητας, της αγάπης για τον τόπο μας, της μόνης τέλειας αγάπης. Οι Χρυσαυγήτες είναι σήμερα η βαθύτερη συνείδηση μιάς πάσχουσας κοινωνίας. Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς που δεν επιτρέπουν στους  ημιμαθείς της κρατικής διανόησης με τα πασσαλείματα γνωσεων, τις συλλογές τσιτάτων και τα πιασάρικα, κατα παρεγγελία, άρθρα τους να υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας. Προχωρούν ίσα μπροστά δεν στέκονται στην άκρη με ρεβεράντζες και τσιριμόνιες στην απολυταρχία της ολιγαρχικής μαφίας που αμνηστεύει με απόλυτο τρόπο το δύσσοσμο πολιτικό της παρελθόν.

Η Χρυσή Αυγή,  με τις καθαρές ιδέες της, έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αρνηθεί τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς, των νεοφιλελεύθερων άσχετων  και να τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Η Χρυσή Αυγή   διακηρύσσει αυτό που είναι.  Αναγνωρίζει τον κυριότερο εχθρό της Ελλάδας, την δυναστική ολιγαρχία που εκκόλαψε την λεηλατιτική κομματοκρατία των επάλληλων κομματικών συμμοριών που ενορχήστρωσε η κομματική νομενκλατούρα, και χρησιμοποιει την βουλή ως νομοθετικό όχημα και ως καθαρτήριο ανομίας, και το κυριότερο, ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.

Φτερά βουτηγμένα στο αίμα...

“Κατά τις μάχες του Δεκέμβρη, η ΟΠΛΑ, η αστυνομική δύναμη του ΕΑΜ, είχε διαπράξει αποτρόπαια εγκλήματα. Ενώ ο ΕΛΑΣ πολεμούσε στα οδοφράγματα, μονάδες της ΟΠΛΑ, με φανατισμό αστυνομικών ολοκληρωτικών καθεστώτων, συνέλαβαν κι΄εκτέλεσαν όχι μόνο συνεργάτες των Γερμανών, αλλά και κοινούς πολίτες που είχαν εκδηλωθεί υπέρ της νοναρχίας” Ανδρέας Παπανδρέου, Η δημοκρατία στο Απόσπασμα, Εκδόσεις Καρανάση, 1974, σελ. 84.

Ο  Γιώργος Α. Λεονταρίτης μας έδωσε ένα βιβλίο “Πορεία Αριστερά” με τον πιασάρικο υπότιτλο “Οταν οι κομμουνιστές και σοσιαλιστές είχαν φτερά” και  βουτηγμένα στο αίμα προσθέτουμε.

Ο κύριος  Λεονταρίτης ακολουθεί κατά γράμμα  τον σταλινικό Γκλέτκιν:“Ο,τι παρουσιάζεται ως σωστό, πρέπει να λάμπη σαν το χρυσάφι. Ό,τι παρουσιάζεται ως λάθος πρέπει να είναι μαύρο σαν πίσα” (Αρτουρ Καίσλερ, “Το Μηδέν και το Απειρον” μετάφραση Αλ. Κοτζιά σελ. 204, 1970).  Είναι χαμένος στον λαβύρινθο των υπολογισμένων ψευδών και των διαλεκτικών προφάσεων, στο λυκόφως μεταξύ αλήθειας και χίμαιρας.

“Λάθος! τα Δεκεμβριανά”

Τον Δεκέμβριο του 44 οι ΚΚέδες έπεσαν σαν λυσσασμένα σκυλιά πάνω στους ταλαιπωρημένους από την κατοχή Έλληνες και σφάξαν δολοφόνησαν, βασάνισαν, ακρωτηρίασαν αποκεφαλίσαν. Αναρίθμητα 16χρονα και 18χρονα αγόρια και κορίτσια βρέθηκαν με τα πρόσωπα φρικτά παραμορφωμένα, δεκάδες αθώοι γνώρισαν από πρώτο χέρι τα βασανιστήρια, τον ακρωτηριασμό και τον θάνατο.

Εκατοντάδες οικογένειες έζησαν στιγμές φρίκης στην αναγνώριση των άψυχων κορμιών τους και έκλαψαν πάνω από τους τάφους τους

Τόσα χρόνια η βαρβαρότης των μπόγιδων του ΚΚΕ, η θυσία αυτών των παιδιών μένει καλά κρυμμένη κάτω από το πέπλο των πολιτικών σκοπιμοτήτων της στιγμής, Καραμανλής ή τάνκς, ή τις ανάγκες μιας καριέρας. Οι ΚΚεδες του σήμερα, επίγονοι των μπόγιδων του τότε έφθασαν να προβάλλουν τα εγκλήματα, τον Δεκέμβρη, την ΟΠΛΑ σαν "ηρωικά" σαν "εθνική αντίσταση" σαν "φωτεινό μετέωρο"...

Ο Ηλίας Ηλιου το “μεγάλο κεφάλαιο για την Αριστερά” και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των εγχώριων ΚΚεδων μετέσχε στα Δεκεμβριανά σαν αρχηγός της “λαϊκής επιτροπής Αμπελοκήπων”. Ο ίδιος, στις 17 Μαρτίου 1945, δήλωσε ση εαμική εφημερίδα “Ελεύθερη Ελλάδα”, ότι οι σφαγιασθέντες απο τους κομμουνιστές στα δεκεμβριανά ήσαν προδόται άρα η τιμωρία τους, ούτε έγκλημα ούτε αυτοδικία είναι και κακώς δικάζονται οι περιβόητοι δήμιοι Μονέδας, Μπουρδής και Αυγέρης.

Ας Θυμηθούμε μερικούς από εκείνους έκανα την ζωή τους σπονδή στο βωμό της πατρίδας

Όσο και αν ο χρόνος περνάει κανείς δεν μπορεί να σβήσει από την μνήμη των ανθρώπων, όσο και αν προσπαθεί ο κύριος Λεονταρίτης,  τις σκηνές φρίκης και αποτροπιασμού που αντίκρισαν οι συγγενείς των θυμάτων. Δεν ήταν μόνον η δολοφονία αθώων ατόμων και παιδιών το έγκλημα. Ήταν τα βασανιστήρια πριν από την κάθε δολοφονία που μαρτυρούν την φρικαλέα σε έμπνευση κτηνωδία των ΚΚεδων.

Το ρέμα της Καλλιρρόης, εκεί που σήμερα έχει γίνει η οδός Χαμοστέρνας, είχε στοιχειώσει από τα βογγητά των ανθρώπων που με κομμένα τα πόδια, τα χέρια, τα στήθη, με βγαλμένα τα μάτια τους έριχναν εκεί μέσα χωρίς ποτέ να του αποτελειώσουν έτσι ώστε να ζουν για πολλή ώρα μέσα στο πόνο και την αγωνία πριν ξεψυχίσουν.

Το «κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος», όπως αποκαλούσε το ΚΚΕ ο Γεώργιος Παπανδρέου – χωρίς ποτέ να το πάρει πίσω, όπως έκαναν άλλοι, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής...- ξεπέρασε και αυτούς τους κατακτητές σε θηριωδία. Ενεφύσησε στις ορδές των δολοφόνων του μίσος ανηλεές κατά των συμπολιτών, των συναδέλφων, των φίλων, των γειτόνων και των συγγενών ακόμη που συνέβαινε να αντιστέκονται την βαρβαρότητα του μισθοφόρου των Εγγλέζων ΕΛΑΣ που πληρωμένος με εγγλέζικες λίρες είχε επιδοθεί μετά μανίας στην εξόντωση όποιου αντιστέκονταν.

Τον Δεκέμβριο του 44 η νέα γενεά πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Σπουδαστές, φοιτητές, και μαθητές συνελήφθησαν, για μια «ανακρισούλα», οδηγήθηκαν στους τόπους του μαρτυρίου και δολοφονήθηκαν άγρια.

Οι καθηγητές δεν μπορούσαν να λείψουν από το όργιο αίματος του «μεγάλου Δεκέμβρη». Επελέγησαν ως θύματα προς παραδειγματισμό.

Τρεις διαπρεπείς καθηγητές του Πολυτεχνείου πλήρωσαν με την ζωή τους την αφοσίωση τους στο Έθνος και την ελευθερία

Από τις ομάδες θανάτου του ΚΚΕ δολοφονήθηκαν:

• Ο προπρύτανης του Πολυτεχνείου Ιωάννης Θεοφανόπουλος.

• Ο κοσμήτωρ της σχολής Μηχανολόγων Γεώργιος Σαρρόπουλος.

• Ο καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο,Σπυρίδων Κορώνης – σύμβουλος και σχεδιαστής της κοινωνικής πολιτικής του ελευθερίου Βενιζέλου.

Μαζί με τους καθηγητές τους, στο άνθος της νεότητας των, δολοφονήθηκαν πολλοί σπουδαστές και φοιτητές. Ο αριθμός μόνον των σπουδαστών του Πολυτεχνείου που σύρθηκαν στο τόπο του μαρτυρίου από τους δολοφόνους του ΚΚΕ ανέρχεται σε δώδεκα, μεταξύ αυτών:

• Η Ευγενία Λύτρα, απόγονος του μεγάλου ζωγράφου Λύτρα και ανεψιά του καθηγητή Χόρς.

• Τα αδέλφια Στάθης και Δανάη Ιατρίδου.

• Ο Ν. Κορυζής, ανεψιός του πρωθυπουργού Αλ. Κορυζή και γιος του επίσης δολοφονημένου Στ. Κορυζή.

Μήπως ο κύριος Λεονταρίτης θα μας πεί πως συνελήφθηκαν, από ποιούς και γιατί δολοφονήθηκαν οι τρεις καθηγητές και οι δώδεκα σπουδαστές του Πολυτεχνείου; Ο Γ.Φαράκος καπετάνιος του κουκουέδικου λόχου Μπάυρον πήρε το μυστικό στον τάφο όπως και ο μεγάλος “δημοκράτης” τσιλιαδόρος στην δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου Λ. Κύρκος. Μόνον ο πολύς Κουνδουρος ζεί απο την παρέα του Μπάυρον αλλά δεν αισθανθηκε ποτέ την ανάγκη να ασπολογηθεί ή έστω να μιλήσει για το έγκλημα.

Το βήμα του αστυφύλακα

Ο Γίαννης Ριτσος αυτός που έβλεπε τα σοβιετικά άρματα να χορεύουν βάλς και τον Στάλιν να σκύβει να φυσήξει την φωτιά της γιαγιάς για να μην σβήσει περιγράφει με μελό τρόπο την μεταδεκεβριανή Αθήνα.

..Μόνο το βήμα του ααστυφύλακα ακούγεται

καθαρά πολύ καθαρά το βήμα του αστυφύλακα

στις βραδυνές γειτονιές της Αθήνας

εκείνο το οποίο δεν λέει ο ποιητής και αποσιωπά ο Λεονταρίτης είναι οτι το βήμα του αστυφύλακα ήταν προτιμότερο από το χτύπημα στην πόρτα του μπόγια του ΚΚΕ που θα σε πήγαινε για μια “ανακρισούλα” για να μην γυρίσεις ποτέ και την άλλη μέρα οι συγγενείς σου θα βρίσκαν το παραμορφωμένο απο τα μαρτύρια άψυχο κορμί σου.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά

Σιγουρα αναφέρεται στην Μη Κομμουνστική Αριστερά (Non Communist Left) Δεν μας λέει ο κ. Λεονταρίτης ότι αυτή η αριστερά οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε απο την CIA   για να γίνει το εργαλείο ανάσχεσης του Σοβιετικού κομμουνισμού κατω απο την ομπρέλλά της ΜΚΟ Congress of Cultural Freedom

“Το αίσχος της Μακρονήσου”

Είναι ένα παραμύθι το όποιο κατασκευάστηκε απο την αριστερά του Κολωνακίου Οι διάφοροι λεπτεπίλεπτοι έπρεπε κάτι να πουν στα παιδιά της αγροτιάς που πολεμούσαν πάνω στα βουνά. Ετσι δημιουργησαν και καλλιέργησαν τον μύθο της Μακρονήσου. Δεν βγήκαμε στο βουνό να πολεμήσουμε αλλά μας βασάνισαν στο Μακρονήσι. Δεν ακολούθησαμε τον δρόμο που χάραξε ο καπετάν Μπαρούτας γιατί ήταν προτιμότερο

“ο ανεμος επαιρνε τις σκηνές μας

τις στήναμε και τις ξανάπαιρνε”

απο το χιόνι, τις πορείες, το δάγκωμα της σφαίρας και τον θάνατο πάνω στα βουνά της Ελλαδας. Που να αφήνεις την ρακέτα του τένις και να πιάσεις το ντουφέκι. Επρεπε όμως κατι να πείς. Υπέφερες και εσυ! Επεισες την αριστερή μάζα ότι η σφαλιάρα του Σκαλούμπακα είναι το ίδιο και χειρότερη απο το κάψιμο των ναπάλμ.

Το παρακράτος

Πόσο βολικός όρος. Δεν μας λέει ο κύριος Λεονταρίτης ότι αυτοί που πετροβολούσαν τους εκπροσώπους της Αριστεράς δεν ήταν παρακρατικοί αλλά οι συγγενείς των θυμάτων του καπετάν Ακέλα, Τραγία, Ροβεσπιέρου, Καλόγερου…..και τόσο άλλων που έπεσαν θύματα των “υπερβασιών” του ΚΚΕ. Τα περι παρακράτους του κυρίου Λεονταρίτη θυμίζουν τον ανεκδιήγητο νεαρό που αφού έσφαξε την μάνα του και τον πατέρα του ζητούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή ήταν ορφανός

Mr Alexis

“Διάβασε αμέσως τούτα είναι μεγάλα πράγματα που σ’ενδιαφέρουν”
Μάρτιαι Ειδοί Κ.Π. Καβάφη

Δεν νομίζω πως ελπίζεις πια σε κάτι, δεν περιμένεις κάτι, απλώς γίνεται αβάσταχτη, ώρες ώρες, αυτή η πτωματική γεύση στο στόμα σου, ξεχειλίζουν μέσα σου οι χυμοί της αποσύνθεσης αυτού που υπήρξες, και τότε η στοιχειωμένη ερήμωση στα σκοτεινά γραφεία των μυστκών υπηρεσιών, στις γιάφκες  και στους τεκέδες σε θλίβει θανάσιμα. Ευτυχώς κάτι γεγονότα εδώ και εκει θα σου θυμήζουν οτι κάποτε έζησες. Κολλημένος στις έμμονες ιδέες σου, δέντρο ξεραμένο που δεν κυλάει ζωή μέσα του. Θα νοιώθεις οτι αποξηρενεσαι σιγά-σιγά, οτι εξαερώνεσαι και οτι σε λίγο θα καταντήσεις ένα κέλυφος του εαυτού σου άχρηστο και κούφιο, ένας εμετός ύπαρξης, θλιβερός επαίτης των ξένων κέντρων. Αδυνατο να ξεμπλέξεις πια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ρημαγμένος απο την μοναξιά και την αγωνία με το μυαλό να έχει γίνει σκεπάρνι και η ψυχή κοφτερό πριόνι θα ροκανίζεις την άγρια κραυγή της κενής σου ματαιοδοξίας οτι είσαι ο μοναδικός και υπέρτατος, ο  κλεκτός του αμερικανοσιωνισμού που με αγκλίτσα την κουκουλα, την μολοτοφ και τα “συγκεκριμένα ποσά βίας” θα σαλαγήσει το κοπάδι των Ελλήνων. Σαν τα λυσσασμένα σκυλιά δηλαδή, που όλην ώρα γυρίζουν γύρω γύρω και δαγκώνουν την ουρά τους μεχρι να γεμίσει αφρούς το στόμα τους και να ξεψυχήσουν απο την εξάντληση.

Για πρώτη φορά στη ζωή κατάλαβες οτι έχεις πεθάνει προ πολού. Σε πήγαν στο Brookings, Yale, LSE για να σου δώσουν “περιωνύμου ανθρώπου σχήμα”. Πήγες στο κάτω κόσμο και γυρίσες ζωντανός νεκρός, άψυχη μαριονέτα που της κουνάνε τα νήματα, Τώρα συνειδητοποίησες οτι όλα αυτά τα χρόνια ήσουν, ένα εργαλείο, μια σκιά, ένας περιπλανώμενος νεκρός που ζητούσε να πάρει πίσω την χαμένη του ζωή. Δεν σου φτάνει όμως μια ζωή γιατι γερνάς και δεν μπορείς να την ξεχειλώνεις και να την κάνεις να αξίζει όσο δέκα, γιατί καίγεσαι και δεν αισθάνεσαι τίποτα στο τέλος. Τα χάνεις όλα . Την δημιουργία, ! Την προσφορά:! Τη ζωντάνια σου, την ανθρωπία σου! Ολα! Μία υστερία άνευ αιτίας σου μένει. Τραγική ύπαρξη, αμετακίνητα παγιδευμένη, με το χρόνο να σου ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο  σου σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτια σου το μέγα, απέραντο και ανικητο μηδέν. Τελικά παραμένεις ενστικτώδης, ένα οχι και τόσο σπάνιο είδος. Στις λίστες των μυστικών υπηρεσιών και στα κιτάπια των μπετατζήδων των ΜΜΕ(ξαπάτησης)  το είδος αυτο περισσεύει.

Μοιάζεις με ένα μπόγο απο σάρκες και οστά που προσπαθεί να ελευθερωθεί και να αναστήσει το νερωμένο του αίμα με λέξεις, λόγια φτασμένες στα άκρα. Ετσι θα περνάει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένος χειροπόδαρα πίσω απο το άρμα του αμαρικανοσιωνισμού να σε σέρνουν, και εσυ να βογκάς, να πασχίζεις ...την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, θρήνησέ τα!...

Όσο και να κυλιέσαι στις πλατείες και τα στάδια, όσα χειροκροτήματα και αν εισπράττεις θα περαμένεις δούλος, εθελόδουλος, ένα συγχρονος Μπάρμα Θωμάς αυτών που σε δημιούργησαν. Το θολωμένο σου μυαλό ...θέλει, μα δεν βουλεί να λησμονήσει... Εχεις χάψει τα δολώματα των καιρών με τέτοια βουλιμία και αφέλεια, που στο ορίζοντα της ζωής σου δεν φαίνεται καμιά περίπτωση αυτογνωσίας, ουτε βέβαια κάποια πιθανότητα για λύτρωση και γαλήνη. Ετσι θα περάσει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένος χειροπόδορα πάνω στις ιδεοληψιες σου  να καίς και να ξεραίνεις τα αισθήματά σου και τη χαρά της δημιουργίας  λειτουργόντας σαν έμπειρος αυτιστικος. Εχεις μεταλλαχθεί  σε  μια μηχανή, γι’αυτό δεν έχουν πια κανένα νόημα ο διαλογος, οι ιδέες, οι άνθρωποι. Θα ακούς τις λέξεις Χρυσή Αυγή και θα νομίζεις οτι ακους την αξίνα που σκάβει τον τάφο σου. Στο μυαλό σου έχεις πλέον εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζείς πια μέσα στην κοινωνία. Απλά περπατάς...

Αυτό που δεν θα συγχωρέσεις ποτέ μα ποτέ στον εαυτό σου ειναι που βρέθηκε ενα παιδί με μαυρα αγωνιστής, δημιουργικός, ήρωας και τίναξε στον αέρα όλα τα σχέδια των νταβατζήδων και τα σχεδιάκια σου και αλλα κουραφέξαλα που είχες καταστρώσει μέσα στο κοτοπουλίσιο μυαλουδάκι σου!

Η Αριστεράντζα της Βίας, του Αιματος και της Προδοσίας

- Συμβατό ευρύτερο ιδεολογικό περιβάλλον. Η τρομοκρατία δεν αναπτύσσεται σε ιδεολογικό κενό. Παράγεται μέσα στους χώρους της άκρας Αριστεράς και του αναρχισμού που «συνδιαλέγεται» ιδεολογικά, κοινωνικά και ψυχολογικά με την επίσημη Αριστερά, τις ιδέες, τις αξίες και τις παραδόσεις της. Τράφηκε από τους μύθους της εποποιίας του αντάρτικου και του Αρη Βελουχιώτη, ως μια ελληνική εκδοχή Τσε Γκεβάρα. Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων μεγαλωμένη στα γραφεία των κομμάτων της Αριστεράς αντιμετώπισε την επαναστατική βία ως φυσική προέκταση του πολιτικού ανταγωνισμού, ως ένα είδος πολιτικής με άλλα μέσα. Γι’ αυτό και η βία δεν καταδικάζεται συλλήβδην. Εχει πρωτίστως αρνητικό πρόσημο όταν είναι η βία του «καπιταλισμού», αλλά η βία της επανάστασης αποθεώνεται και οι επαναστάτες λατρεύονται και οργανώνονται στη μνήμη τους μνημόσυνα – σε ένα από τα οποία ήταν προσφάτως παρών ο Α. Τσίπρας. Επιπλέον, η ιδεολογική σχέση μεταξύ της επίσημης και της επαναστατικής Αριστεράς παράγει μια τρανταχτή αντίφαση: η επίσημη Αριστερά καταδικάζει την τρομοκρατία, συμφωνώντας με τον πυρήνα των ιδεολογικών επαγγελιών της τελευταίας.

Η επαναστατική βία, η Αριστερά και η Δημοκρατία

Νίκου Μαραντζίδη Καθημερινή 3/2/2013

Ευ. Βενιζέλος: Ποια Χρυσή Αυγή; Τη βία την πολιτική, την ένταση, το προπηλακισμό, τις αντισυγκεντρώσεις, δεν τα έφερε στην πολιτική ζωή ο κ. Μιχαλολιάκος ούτε ο κ. Κασιδιάρης. Τον έχουν φέρει από τ’ αριστερά. Μια συγκεκριμένη ριζοσπαστική λαϊκιστική αντίληψη.  Συνεντευξη Πρώτο Θέμα

“Απαιτούνται συγκεκριμένα ποσά βίας για να έλθει ο σοσιαλισμός” συριζαίος Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος  Αυγή 21/6/2008

Στην Ελλάδα κατά τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης η αριστερά ανέπτυξε  ένα γενικό αίσθημα αντίστασης προς την εξουσία. Η πολιτική ανυπακοή, μαζί με τις βίαιες διαδηλώσεις και την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, ήταν πάντα δικαιολογημένη, αν όχι ωραιοποιημένη ενώ προωθείτο και απο τα ΜΜΕ(ξαπάτησης). Η Αστυνομία είχε πάντα άδικο: αν αντιδρούσε σκληρά ήταν κτηνώδης, αν όχι ανίκανη και χρειαζόταν ξένους εκπαιδευτές.

Σε τακτά χρονικά διαστήματα και με αφορμή ποικίλα γεγονότα η προοδευτική αριστεράντζα επιδιδόταν σε βίαιες διαδηλώσεις και προκαλούσε εκτεταμένες καταστροφές κάψιμο παλαιά Πρυτανεία, Πολυτεχνείο 1991, την δολοφονία του ειδικού φρουρού τον Δεκέμβριο του 2005, τις βομβιστικές επιθέσεις κατά Βουλγαράκη και άλλων στόχων, τις δολοφονικές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα,  με την πολιτική κάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ κάηκε η Αθήνα τον Δεκέμβρη 2008 για να φύγει ο ατακτος Καραμανλής, την δολοφονία του Μανου και του Γιώργου κ.λπ. Η πολιτική, πολιτιστική και πνευματική ηγεσία της Αριστεράς δεν ήταν καθόλου πρόθυμη να καταδικάσει την αναρχικής υποκουλτούρα. Στην πραγματικότητα σε αρκετές περιπτώσεις τη δικαιολογούσε, την υποκινούσε ή και την επιδοκιμάζε - όπως και κεντροαριστερές εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας. Ηταν μάλιστα ο εγκληματικός κυνισμός, κυρίως της αριστερής διανόησης, που έκανε την αποφασιστική πλύση εγκεφάλου σε σχέση με την βία στην κοινωνία, εισάγοντας την έννοια της "καλής", "δικαιολογημένης", λαϊκής-αριστερόστροφης βίας (βλέπε π.χ. τις υπόγειες ή φανερές συμπάθειες για κάποιες πράξεις της 17Ν την δεκαετία του '90, τις θέσεις Κατρούγκαλου).

Εχουμε δει την εικόνα φοιτητών με την κάληψη της αριστεράς να “χτίζουν” πρυτάνεις στα γραφεία τους γιατί κάποια απόφαση δεν τους άρεσε, την εικόνα των αριστεροειδών να καίνε τα εργαστήρια χημείας στο πολυτεχνείο, ή τις αίθουσες που έχουν καταλάβει.

Πιο κράτος δικαίου, πια νομιμότητα και πιο σεβασμό στην ελευθερία έκφρασης είδατε στην αριστεροκαρουμενη Ελλάδα της μεταπολιτευσης; Μπουρδέλο κατάντησε η χωρα, ένα ghetto εγκληματικότητας το ιστορικό κέντρο τις Αθηνας υπό την κατοχή τον λαθρομεταναστών και η αρεστεράντζα  τον χαβά της.

Η εκτραχηλισμένη Αριστερά πορνομανιακά κατέστρεψε κάθε έκφραση δημιουργίας, επέβαλε στην Ελλάδα μία άνευ προηγουμένου απολυταρχία. Εξευτέλισε κάθε έννοια λόγου, έργου και πράξης. στο όνομα της “δημοκρατίας που επανήλθεν στην κοιτίδα της”. Αντικατέστησε το πνεύμα με συνθηματολογία της δεκάρας. Και είναι,  ίσως, η πρώτη φορά που για 40 χρόνια στην ιστορία της λεγόμενης “δημοκρατίας”  η Αριστερά με τον μανδύα του προοδευτισμού και του εκσυγχρονισμού  συσσώρευσε τόσα σκουπίδια. Το αποτέλεσμα αυτής της προοδευτικής και εκσυγχρονιστική επέλασης ήταν η δημιουργία  πραγματικού αισθητικού, ηθικού και πολιτικού χάους, ο θρίαμβος της ασυνειδησίας και της ασυδοσίας, και ο βαρύτατος τραυματισμός της πολιτικής αισθητικής των υποταγμένων Ελλήνων χωρίς κανένα αντιστάθμισμα.

Έρχονται σήμερα ανενδοίαστα και ανερυθρίαστα, θα λέγαμε  να ζητήσουν να ξεχάσουμε, την πολιτική της βαρβαρότητας και βίας που σημάδεψε την μεταπολίτευση που δεν ήταν μία νέα αρχή αλλά η συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με άλλα μέσα....

Η αριστερα σήμερα  γίνεται η ζωντανή ενσάρκωση των κτηνωδών ενστίκτων, των καταπιέσμένων παθών, των απραγματοποίητων πόθων.

Οι λεπτοί και ραφιναρισμένοι δημοσιογράφοι και πολικατζήδες με λόγους αυτοπαρηγοριάς ανησύχησαν που οι Έλληνες αγκαλιάζουν την Χρυσή Αυγή. Σταμάτησαν  να σκύβουν το κεφάλι και με  τους ελληνόψυχους αγωνιστές της Χρυσής Αυγής έβαλαν τέλος στον μονόλογο  των αγαπημένων του Τσίπρα, Λαφαζάνη, και του συρφετού των λαθρολάγνων της αριστεράς.

Θα το πούμε εκ των προτέρων: δεν μπορούμε, δεν θέλουμε και δεν σκοπεύουμε να δεχθούμε  τον πολιτικό λόγο που εκπορεύεται απο την αριστερά, απο τους παλιούς, τους τωρινούς και τους μελλοντικούς δημίους, τους δειλούς θιασώτες της βίας, τους λαθρολάγνους, τους συμπλεγματικούς που μισούν τον Ελληνικό χώμα που πατάνε, τους υπεραπιστές των 45αριών της 17Ν, τους λακέδες της Νέας Τάξης, όποιοι και αν είναι οι ευγενικοί σκοποί που τους καθοδηγούν. Για τους Ελληνες εθνικιστές η λέξη “αριστερά” ήταν και παραμένει συνώνυμη των λέξεων “παρακμή”, “σκοταδισμός”, “βϊα” “προδοσία” και “αίμα”. Κι αυτό απο την πλευρά των Ελλήνων εθνικιστών δεν είναι πολιτικό ή ρητορικό σχήμα, αλλά υπεύθυνη κατηγορία γιατί στο διαστημα της μεταπολίτευσης   με την λέξη “αριστερά” συνδέονται μόνο η λάσπη η λαμογιά και η βία.  

Οταν οι ιδέες της καταρρέουν η Αριστερά καταφεύγει σε εκδηλώσεις ανομίας. Εν τούτοις ισχυρίζεται πως καταδικάζει την βία. Την οποία όμως ουσιαστικά ενθαρρύνει. Με την στάση και τις επιλογές της. "Οι τρομοκράτες δεν ενοχοποιούν την Αριστερά", κάποιοι υποστήριζαν όταν συνελήφθησαν στελέχη τηες 17Ν. Αλλά οι ίδιοι οι τρομοκράτες υπερηφανεύονταν για τα Αριστερά τους πιστεύω. Και η Αριστερά στήριξε με πολλούς τρόπους την δικαστική τους πορεία. Το ίδιο και με τους βανδάλους των δρόμων. Από την μιά η αναποφασιστική κι' αντιφατική αστυνομία. Κι από την άλλη τα αντανακλαστικά της παραδοσιακής Αριστεράς που αισθάνεται σχεδόν υποχρεωμένη να υποστηρίζει τις όποιες διαμαρτυρίες - ανεξάρτητα πόσο αστήρικτες είναι - ενάντια στο κακό "αστικό " κράτος. Ακόμα κι ενάντια στις αποφάσεις της Βουλής. Την οποία, κατά τα άλλα, σέβεται! Η άνομη βία λοιπόν εκπορεύεται από το ίδιο λίκνο που επωάζει τις Αριστερές δοξασίες. Με συνέπεια να ταυτίζονται στο μυαλό  της κοινής γνώμης!

Η καταστροφική αριστερά και οι διάφορες συμμορίες της ανίκανες να παράγουν έργο φέρονται απέναντι  στην χωρα με μία “λούμπεν ανευθυνότητα” σαν να μην εκτιμάν τίποτα στη ζωή και σαν να μην είναι υπεύθυνες  για τίποτα. Όλες οι ιδεολογίες, όλες οι παρατάξεις επιδιώκουν και προσπαθούν να κερδίσουν την εκτίμηση των Ελλήνων με όσα πρόσφεραν και όχι με όσα έπαθαν. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις θέλουν να έχουν τον θαυμασμό του λαού και όχι την λύπη του. Μόνον η αριστερά κλαψουρίζει και προβάλλει όσα, αλήθεια ή ψέματα, δίκαια ή άδικα, έπαθε και ζητάει αναγνώριση μέσα απο την λύπη. Καμία πολιτική παράταξη ή ιδεολογία δεν ανήγαγε σε υψηλή πολιτική να την λυπούνται οι άλλοι. Χιλιάδες βάναυσες, μελοδραματικές, υποκριτικές σελίδες έχουν γραφτεί για το τι υποτίθεται τράβηξε η αριστερά. Ακόμα και σήμερα εν έτει 2014 οι διάφοροι δήθεν θυμούνται τον Μεταξά το κράτος της Δεξιάς, την “χούντα” και κλαψουρίζουν.  Δείξτε μας μία σελίδα για το τι πρόσφερε;

Το μόνο που πρόσφερε ήταν να αναδειχθεί η αριστερά στον κατ έξοχήν θεσμό κοινωνικής ανέλιξης και να φθάσουμε στην εποχή του lifestyle και της καλόπερασης. Οι καραμπουζουκλήδες της Αριστεράς για 40 χρόνια  ξεχαρβάλωσαν και μαζικοποίησαν καθε θεσμό για να φθάσουμε σήμερα στο χάος της κατάρευσης.

Επιτέλους η Χρυσή Αυγή είναι εδώ και το μέλλον ανοίγεται μπροστά μας. Έχουμε αποτινάξει τα δεσμά του παρελθόντος, τα εικονικά πιστεύω και τα φανταστικά χρέη προς τα περιτρίμματα της αριστεράς. Η Χρυσή Αυγή μας απελευθέρωσε απο την αριστερή βαρβαρότητα των επιδοτούμενων λακέδων της Νέας Τάξης. Η Χρυσή Αυγή  μας λύτρωσε και το μυαλό είναι ξεκάθαρο όσο ποτέ άλλοτε. Η Χρυσή Αυγή μας απάλλαξε ξαφνικά από μία πίεση επίμονη, από ένα μαρτύριο τρομερό που δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε άλλο. Από εδώ και εμπρός η λάμπα θα μένει αναμμένη. Τώρα, ξέρουμε ότι τα φαντάσματα έχουν εξορκιστεί και ο εφιάλτης δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Δεν υπάρχουν πιστωτές και μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε. Χρυσή Αυγή για να ξεβρωμίσει ο τόπος....