Ζούμε σήμερα στον καιρό ενός διαφορετικού είδους οργανικού όντος, αυτό του ανθρώπου του “μεσαίου χώρου” του μεσαίου ανθρώπου, ο οποίος είναι ο άνθρωπος-έμπορος, ο μαζα-άνθρωπος, ο άνθρωπος καταναλωτικό αντικείμενο, ο άνθρωπος των υλικών αγαθών και ανέσεων προηγμένων σε τελικό στόχο και προοπτική. Ο άνθρωπος του «μεσαίου χώρου» δεν θέλει ρίξεις, δεν θέλει τομές, δεν θέλει φασαρίες. Θέλει μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν θέλει να πειραχθούν τίποτα απο εκείνα που τον βολεύουν. Το παρελθόν τού είναι βουβό . Το μέλλον δεν τον απασχολεί. Το παρόν του είναι το “βασίλειο του κανείς” των εμπορικών κέντρων που του χαρίζουν την ψευδαίσθηση της εντατικότητας και της πλησμονής. Οι αξίες έχουν μικρύνει. Η γη έχει στενέψει και πάνω της χοροπηδά ο μεσαίος άνθρωπος που τα μικραίνει όλα. Η ράτσα του είναι άφθαρτη, όπως του ψύλλου. Οι μεσαίοι άνθρωποι ειναι αυτοί που ζούνε πιό πολύ γιατί είναι αυτοί που διακινδυνεύουν λιγώτερο. Δεν μετράν την αξία της ζωής με την έντασή της αλλά με την διάρκειά της. Δεν αναρωτιόνται τι θα μπορούσαν να δώσουν στην ζωή, αλλά τι μπορούν να πάρουν απ’ αυτήν. Ξέρουν την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος χωρίς εντάσεις, είναι ένας κόσμος εκτός ιστορίας, γιατί είναι οι εντάσεις που υπάρχουν κατω από την εξέλιξη εκείνες που παράγουν τα γεγονότα. Είναι οι μετριότητες του Μοντερλάν, οι παλιάνθρωποι του Ζάν-Πώλ Σαρτρ, οι άχρηστοι του Θουκιδίδη, οι άνθρωποι-πυγμαίοι προσεχτικοί στο να προφυλακτούν απο κάθε συγκίνηση, απο κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά και απο τους συνδεδεμένους με τέτοια ύπαρξη κινδύνους. Είναι οι άνθρωποι του “δώστα όλα”. Είναι οι άνθρωποι της μνησικακίας, του παιγνιδιού των καμμάτων, της μικροπολιτικής, των συμβιβασμών, της περιορισμένης δυνατότητας.. Είναι οι άνθρωποι του “μεσαίου χώρου”, οι μεσαίοι, απολιτικοί, ηθικά και πνευματικά ανάπηροι. Εχουν μεταμορφωθεί σε σκουλήκια που όταν τους πατάνε ζαρώνουν και μετά παραπονοιούνται πώς τους ποδοπατούν.
Ο μεσαίος άνθρωπος ειρωνεύεται τα πράγματα που ξεφεύγουν από την φιλοδοξία του και την ευφυΐα του, οι οποίες είναι καθαρά και ουσιαστικά υπολογιστικές: “Αγάπη; Δημιουργία; Πάθος; Αγώνας; Ένταση; Ελπίδα; Απελπισία;...Τι είναι αυτά”; Έτσι ρωτά ο μεσαίος άνθρωπος και κλείνει πονηρά το μάτι ήσυχος, ασυνείδητος και ευτυχής. Εφεύρα την χαρά της ζωής κραυγάζει.
Εφεύραμε την χαρά μας λένε πρόεδροι, υπουργοί, πολιτικοί, όλοι χαμογελαστοί με τα επισκευασμένα και γυαλισμένα δόντια τους! Και όλοι με μιά νοικοκυρά στο πλευρό τους, όταν δεν είναι με παιδιά και εγγόνια. Μιλούν θρασύτατα για ελευθερία, δημοκρατία, ενώ προορίζουν την δουλεία για τον ηλίθιο λαό, εμπαίζουν ότι πιο ιερό και επιτίθενται οι μεν στους δε, κινούμενοι από ένα χέρι άπληστο, εγκληματικό, ισχυρό, οι άνθρωποι και οι απόψεις τους, σαν ματαιόδοξα αθύρματα. Σιχαμερές εικόνες μιάς ηλίθιας χαμέρπειας. Είναι οι νάνοι, που παριστάνουν δημόσια τον άθεο ή τον κοσμοπολίτη ή τον διεθνιστή και τεντώνονται να φθάσουν σε ύψος ώστε να φανούν γίγαντες. Στηρίζονται στην ευαρέσκεια του ανθρώπου του “μεσαίου χώρου”, το πιό βαλτωμένο, το πιο υποκριτικό κομμάτι της κοινωνίας. Δεν είναι “μεσαίος” ούτε “χώρος”. Είναι ένα αδρανές περιθώριο. Απεχθάνεται κάθε αναφορά σε ιδέες, προτάγματα, αξιακά πρότυπα. Δεν είναι κοινωνική κατηγορία. Δεν είναι πολιτική κατηγορία. Δεν είναι ιδεολογική κατηγορία. Είναι μία φούσκα που η γεμάτη φοβικά ανακλαστικά Νεά Δημοκρατία ανακάλυψε για να ακυρώσει όλες τις προηγούμενες ιδεολογίες, να αποιδεολογοποησεί την πολιτική στο όνομα του “μεσαίου χώρου”, του κοινωνικού κέντρου.
Οι προκλήσεις που έχουμε απέναντι του ίσως να είναι νέες. Τα εργαλεία με τα οποία τις αντιμετωπίζουμε μπορεί να είναι νέα. Όμως οι αξίες από τις οποίες εξαρτώνται οι επιτυχίες μας ―σκληρή δουλειά και εντιμότητα, θάρρος και δικαιοσύνη, ανεκτικότητα και φιλομάθεια, πίστη και πατριωτισμός― αυτά τα πράγματα είναι παλιά. Αυτά τα πράγματα είναι αληθινά. Αποτέλεσαν την αθόρυβη δύναμη της προόδου καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας. Αυτό που επιβάλλεται λοιπόν είναι μια επιστροφή σε αυτές τις αλήθειες. Αυτό που απαιτείται από εμάς τώρα είναι μια νέα εποχή υπευθυνότητας ―αναγνώριση, απ’ τη μεριά του κάθε Έλληνα, Ελληνίδας και Ελληνόπουλο ότι έχουμε καθήκοντα απέναντι στον εαυτό μας, το έθνος μας, και τον κόσμο, καθήκοντα που δεν αποδεχόμαστε κλαυθμηρίζοντας, αλλά τα οποία αδράττουμε με ευφροσύνη, βασιζόμενοι στη στέρεη γνώση ότι δεν υπάρχει τίποτα τόσο ικανοποιητικό για το πνεύμα, τόσο καθοριστικό για τον χαρακτήρα μας, όσο το να δώσουμε το άπαν μας σε μια δύσκολη αποστολή. Οι Ελληνες, οι Ελληνίδες και τα Ελληνόπουλα ήταν, είναι και θα είναι πάντα έτοιμοι για πάλεμα για μάτωμα για την καινούργια γέννα.
Εξακολουθούμε να είμαστε ένα ιστορικό έθνος, όμως όπως λέει η Γραφή, ήρθε ο καιρός να αφήσουμε στην άκρη “τα του νηπίου” του “μεσαίου χώρου”. Ήρθε ο καιρός να επιρρώσουμε το προαιώνιο πνεύμα μας· να αναδεχθούμε την πιο καλή ιστορία μας· να προαγάγουμε το πολύτιμο αυτό δώρο, τούτη την ευγενή ιδέα, που πέρασε από γενιά σε γενιά: Η Ελλάδα θέλει να ζήσει και θα ζήσει.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει μία ευκαιρία. ίσως την τελευταία, να εγκαταλήψει την ανοησία του “μεσαίου χώρου” να αφουγκραστεί την αγωνία της κοινωνίας, να ξανα ανακαλύψει την Πολιτική. Η οποία απαιτεί ιδεολογική ηγεμονία.
