Η μισή αριστερό-προοδευτική καμαρίλα ξεσηκώθηκε ουρλιάζοντας για να υπερασπιστεί το “Αθανάσιος Διάκος, Η Επιστροφή” της Kitschοπουλου και η άλλη μισή το επικροτεί με την σιωπή της. Η μισή αριστερόστοφη προοδευτική σάχλα φωνακλάδικη σαν υστερική πουτάνα, αφήνοντας στριγκλιές (ντροπή και αίσχος) προσπαθεί να μας πείσει ότι η ελευθερία του λόγου και της καλλιτεχνικής έκφρασης απειλείται. Εδώ γελάνε. Δεν απαγορεύτηκε στην παντελώς άγνωστη στο ευρύ κοινό "ταλαντούχο" συγγραφέα, ηθοποιό, σκηνοθέτιδα, τραγουδίστρια και άλλα πικρά μανδαμ να ρίχνει στο χαρτί και στη σκηνή τα αποξέσματα των εντέρων της, τις εκκρίσεις του μουνιού της. Αν της αρέσει να ονειρεύται διπλοκέφαλες ψωλές σωματεμπορίστικες είναι απόλυτο δικαίωμα της. Μπορεί να θέλει να βλέπει τον εαυτό της "καρφωμένο απο τα καυλιά σαν πεταλούδα" και όλες τις τρύπες της μπουκωμένες και αυτό όμορφο και δεχτό. Απλά και σταράτα δεν είναι δυνατό τα λεφτά του Έλληνα φορολογουμένου να επιδοτούν τις σεξουαλικές φαντασιώσεις που τροφοδοτούν τους αυνανισμούς της οποιασδήποτε ανοργασμικής αριστερής Σταχτοπούτας που μισεί τον εαυτό της και την κοινωνία. Βραβεύτηκε, μας λένε οι δήθεν, ώς κορυφαία ηθοποιός απο το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (1997) σιγά μη στάξει η ουρά του ποντικού ή ακόμη καλύτερα, για να μπούμε και στο πνεύμα των υπερασπηστών της , χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Τα διάφορα βραβεία, όπως όλοι οι φωνακλάδες γνωρίζουν πολύ καλά, είναι γεμάτα αγκυλώσεις, διαπλοκές, παραιτήσεις, μαγειρέματα,κάστες, κύκλους, κλίκες και επετηρίδα! Σήμερα η δική μου σειρά αύριο η δικιά σου και πάει λέγοντας.
Πρέπει να ευχαριστήσουμε την μανδάμ Kitschοπούλου, γυναίκα σύμβολο της σύγχρονης τέχνης. Με την παρασταση μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε την κατάντια της προοδευτικής διανόησης. Από τους γίγαντες θεατρανθρώπους Κουν, Κατράκη, Καρέζη, Καλέργη, Αλεξανδράκη και τόσους άλλους, ξέπεσε στα εξογκωμένα από την ασέλγεια και το πολύ φαϊ πισινά της νεοταξίτικης αριστεράς, που φαντασιώνεται και ελπίζει για τον πολλαπλό οργασμό. Μίας αριστεράς που βγάζει την κιλότα της και πέφτει στα τέσσερα για να δεχθεί το ορθωμένο καυλί της Νέας Τάξης και βλέπει το χύσι να κυλάει από το μουνί της περιμένοντας να της δώσει το χαρτομάντιλο για να σκουπιστεί και μετά να αφήσει διακριτικά την αμοιβή, για τις καλές υπηρεσίες, στο κομοδίνο. Ξύλινη μαριονέττα που αφήνεις να πέσει κατάχαμα, με χέρια και πόδια ανοιχτά, άκαμπτα, ανίκανη να κινηθεί μόνη της.
Κάποτε οι Έλληνες, ακόμη και την εποχή της “επάρρατης Δεξιάς”, παρακολουθούσαν Θέατρο και ονειρευόντουσαν ένα καλύτερο κόσμο. Σήμερα το “εργο” της μανδάμ είναι ένα ακόμη κερασάκι στην τούρτα του kitsch της λαχανοκουλτούρας της μεταπολίτευσης που για 38+1 χρόνια δημιούργησε πραγματικό αισθητικό και ηθικό χάος. Σε όλη την μεταπόλιτευση είχαμε τον θρίαμβο της επιδοτούμενηςς αριστερόστροφης ασυνειδησίας και της ασυδοσίας και τον βαρύτατο τραυματισμό του γούστου του ανύποπτου κοινού, χωρίς κανένα αντιστάθμισμα.
Η τέχνη της μεταπολίτευσης με τα κτηνώδη ευρήματα, με τους πληκτικούς μύθους, τις ξεκρέμαστες βωμολοχίες, τα κουνήματα της λεκάνης, τα κατα συρροή πηδήματα είναι κατ΄εξοχήν “τέχνη της χαβούζας”....Μα αυτό είναι άλλη ιστορία....
Πρέπει να ευχαριστήσουμε την μανδάμ Kitschοπούλου, γυναίκα σύμβολο της σύγχρονης τέχνης. Με την παρασταση μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε την κατάντια της προοδευτικής διανόησης. Από τους γίγαντες θεατρανθρώπους Κουν, Κατράκη, Καρέζη, Καλέργη, Αλεξανδράκη και τόσους άλλους, ξέπεσε στα εξογκωμένα από την ασέλγεια και το πολύ φαϊ πισινά της νεοταξίτικης αριστεράς, που φαντασιώνεται και ελπίζει για τον πολλαπλό οργασμό. Μίας αριστεράς που βγάζει την κιλότα της και πέφτει στα τέσσερα για να δεχθεί το ορθωμένο καυλί της Νέας Τάξης και βλέπει το χύσι να κυλάει από το μουνί της περιμένοντας να της δώσει το χαρτομάντιλο για να σκουπιστεί και μετά να αφήσει διακριτικά την αμοιβή, για τις καλές υπηρεσίες, στο κομοδίνο. Ξύλινη μαριονέττα που αφήνεις να πέσει κατάχαμα, με χέρια και πόδια ανοιχτά, άκαμπτα, ανίκανη να κινηθεί μόνη της.
Κάποτε οι Έλληνες, ακόμη και την εποχή της “επάρρατης Δεξιάς”, παρακολουθούσαν Θέατρο και ονειρευόντουσαν ένα καλύτερο κόσμο. Σήμερα το “εργο” της μανδάμ είναι ένα ακόμη κερασάκι στην τούρτα του kitsch της λαχανοκουλτούρας της μεταπολίτευσης που για 38+1 χρόνια δημιούργησε πραγματικό αισθητικό και ηθικό χάος. Σε όλη την μεταπόλιτευση είχαμε τον θρίαμβο της επιδοτούμενηςς αριστερόστροφης ασυνειδησίας και της ασυδοσίας και τον βαρύτατο τραυματισμό του γούστου του ανύποπτου κοινού, χωρίς κανένα αντιστάθμισμα.
Η τέχνη της μεταπολίτευσης με τα κτηνώδη ευρήματα, με τους πληκτικούς μύθους, τις ξεκρέμαστες βωμολοχίες, τα κουνήματα της λεκάνης, τα κατα συρροή πηδήματα είναι κατ΄εξοχήν “τέχνη της χαβούζας”....Μα αυτό είναι άλλη ιστορία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου