Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ 1

Τα παρακατω δυο κειμενα για το πως καταντησε μια πολυ καλη παιδεια που ειχαμε στο σημερινο χαλι ειναι πολυ παλια.Γραφτηκαν το μακρυνο 1997(πριν 16 χρονια)οταν και παλι οι καθηγητες απεργουσαν για ....αναβαθμιση της παιδειας.Ενας ρηξικελευθος δημοσιογραφος και ιδιοκτητης του περιοδικου ΤΟΤΕ(παλαι ποτε αριστερος) φαινεται οτι ηρθε σε επαφη με πραγματικα εργαζομενους καθηγητες που πραγματικα κοπιαζαν μεσα στις αιθουσες διδασκαλιας αθορυβα και εμαθε αλλα πραγματα απο αυτα που παρουσιαζαν οι συνδικαλιστες και οι δημοσιογραφοι που τους χαιδευαν στα καναλια .Παντα οι δημοσιογραφοι χαιδευαν τους συνδικαλιστες στην παιδεια ανεξαρτητα αν ελεγαν την αληθεια η οχι
 Ουδεποτε ενας απο αυτους τους δημοσιογραφους δεν εκανε την απλη ερωτηση στους συνδικαλιστες <<γιατι τα παιδια μας ειναι αμορφωτα;;;>. Ποιος ευθυνεται αν μη τι αλλο απο εσας που μπαινετε στην ταξη;;

Πολλα εγιναν απο το 1997 και μετα >Επειδη οι συνδικαλιστες ελεγαν οτι τα παιδια δεν μαθαινουν γραμματα διοτι λειπει  η <<υλικοτεχνικη υποδομη>> κατηναλωθησαν τεραστια ποσα για να εχει καθε σχολειο εργαστηρια φυσικων επιστημων,με μειωμενο ωραριο στον υπευθυνο του εργαστηριου, εργαστηριο υπολογιστων και βιβλιοθηκη .Βελτιωθηκε η παιδεια ;; ασφαλως και οχι
 Χειροτερα εγιναν τα πραγματα .Τις πταιει λοιπον ;;

Το παρακατω κειμενο που δημοσιευτηκε σε δυο συνεχειες επειδη ηταν πολυ μεγαλο κανετε τον κοπο να το διαβασετε και θα μαθετε  πολλα που δεν ακουγονται στις τηλεορασεις ουτε σημερα( κορακας κορακου ματι δεν βγαζει) και τα συζητουν οι εκπαιδευτικοι μεταξυ τους Ευγε στον Αρη Μωραιτη διευθυντη του περιοδικου ΤΟΤΕ που ειναι Ο μοναδικος δημοσιογραφος που ανοιξε δρομο για την αληθεια.θα αλαλξει κατι προς το καλυτερο για την παιδεια;;; με σιγουρια λεμε ΟΧΙ.
Του χρονου θα εχουμε τα ιδια και χειροτερα Διοτι απλουστατα η ΡΙΖΑ του κακου ειναι  η ιδια!!!
Και αυτην την φορα δεν προκειται να αλλαξει.Και πολλα χρηματα θα ξοδευονται στην δημοσια παιδεια και οσοι θελουν να σπουδασουν τα παιδια τους θα πληρωνουν κανονικα τα φροντηστηρια.ας το παρουν αποφαση αυτο οι Ελληνες

Τωρα διαβαστε το κειμενο του περιοδικου ΤΟΤΕ ΤΕΥΧΟΣ 66

Ποιος διέλυσε την μέση εκπαίδευση;

Γιατί οι πολιτικοί μας κόπτονται υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης και στέλνουν τα παιδιά τους στην ιδιωτική; Η ιδεολογική πανκυριαρχία της αριστερός μετά τη μεταπολίτευση, γέννησε το σημερινό θηριακι της αγραμματοσύνης

Για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια τεμαχίζεται το πτώμα της μέσης (β' θμιας) εκπαίδευσης από πολλούς και διάφορους κάτω από τα αδιάφορα βλέμματα της ελληνικής κοινωνίας, που μάλλον έχει ε¬θιστεί σ' αυτό το φαινόμενο.

Από την 20ή Ιανουαρίου 1997 η ΟΛΜΕ ξε¬κίνησε απεργία «διαρκείας» που τερματί¬σθηκε περίπου δυο μήνες αργότερα, κατά τη διάρκεια της οποίας η συμμετοχή των καθη¬γητών (που αρχικά υπήρξε μεγάλη) ακολου¬θούσε συνεχώς φθίνουσα πορεία. Όλ' αυτά τα χρόνια του σπαραγμού της παιδείας, μό¬νο δύο φωνές έλεγαν την αλήθεια μέσα από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, ο Γιάννης Μαρίνος και ο Σαράντος Καργάκος.

Προς χάριν και των δικών μας αναγνω¬στών συζήτησα με άτομα που γνωρίζουν αρ¬κετά καλά τα προβλήματα της μέσης εκπαί¬δευσης και το πόρισμα αυτών των συζητήσε¬ων μεταφέρω στο αναγνωστικό κοινό. Προ¬καταβολικά δηλώνω ότι δεν διεκδικώ την α¬πόλυτη αλήθεια, πιστεύω όμως ότι την προ¬σέγγισα.

Ποιοι προκάλεσαν την κρίση του εκπαιδευτικού μας συστήματος

Η Μέση Δημόσια Εκπαίδευση είναι νε¬κρή, τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, και τα απαράδεκτα φαινόμενα που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα, αποτε¬λούν απλώς την χαριστική βολή. Τον ισχυρι¬σμό μου αυτόν επιβεβαιώνουν εμπράκτως:

1.            Όλοι οι πολιτικοί μας ηγήτορες, που α¬κόμα κι όσοι πασχίζουν στη Βουλή υπέρ της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης, στέλνουν τα παιδιά τους στα καλύτερα και πανάκριβα ελληνικά και ξένα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (τα οποία θέλουν με τις δηλώσεις τους να τα κλείσουν). Αφού μάχονται για την αναβάθμι¬ση της παιδείας και πολεμούν τα ιδιωτικά ι¬δρύματα, φροντιστήρια κ.λπ. ως «παραπαι-δεία» γιατί δεν δίνουν οι ίδιοι το καλό παρά¬δειγμα, στέλνοντας τα παιδιά τους στα Δη¬μόσια σχολεία, όπως συμβαίνει με τα παιδιά του ελληνικού λαού; Και γιατί προσφεύγουν στα φροντιστήρια ή ιδιαίτερα, αν τελικά φοι¬τούν σε δημόσια σχολεία; Δεν είναι αυτό μια έμπρακτη απόδειξη ότι δεν εμπιστεύονται το κράτος για την εκπαίδευση των παιδιών τους;

2.            Οι γονείς, ακόμα και οι φτωχότεροι, οι οποίοι κάνουν αιματηρές οικονομίες, στέλ¬νουν και αυτοί τα παιδιά τους στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια τα οποία ανθούν και δεν μπο¬ρούν να ανταποκριθούν στην υπάρχουσα ζή¬τηση. Όσοι αδυνατούν να φοιτήσουν σε ι¬διωτικά σχολεία, για λόγους οικονομικούς, καταφεύγουν στα φροντιστήρια ακόμα και από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Πριν 25-30 χρόνια στα ιδιωτικά σχολεία πήγαιναν οι κακοί μαθητές για να πάρουν με τα δίδα¬κτρα τους ένα «χατηρικό» χαρτί, στα δε φροντιστήρια πήγαιναν οι υποψήφιοι το πολύ δυο χρονια πριν τις εξετασεις ,οι οποιες ηταν δυσκολωτατες διοτι μονο το 10-15 % των  υποψηφίων εισήρχετο στα πανεπιστή¬μια ενώ τώρα τουλάχιστον το 30%. Τι συνέ¬βη και τα πάντα υποβαθμίσθηκαν; Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν σήμερα το σχολείο ως «χώρο βαθμολόγησης» των παιδιών τους και τίποτε περισσότερο- και σωστά, κατά την άποψη μου, αφού γνώσεις δεν αποκτούνται πλέον σ' αυτό.

3)            Οι μαθητές, μέσα στη γενική χαλάρω¬ση και αποδιοργάνωση των πάντων, το ρί¬χνουν στην πλάκα, την κοπάνα και στις βάρ¬βαρες και ποινικά κολάσιμες καταλήψεις των σχολείων τους, προκαλώντας κατα¬στροφές που μας φέρνουν πολλούς αιώνες πίσω. Αυτοί όμως δικαιολογούνται λόγω του νεαρού της ηλικίας τους έτσι διδάχθηκαν να πράττουν και αυτό πράττουν.

4)            Τα κόμματα, τα οποία συζητούν χάριν συζητήσεως και εκμεταλλεύονται τα προ¬βλήματα μόνο και μόνο για αντιπολιτευτι¬κούς και ψηφοθηρικούς λόγους.

5)            Οι Νομαρχιακοί και δημοτικοί άρχο¬ντες, που τελείως αναρμοδίως έχουν εμπλα¬κεί στην υπόθεση, ίσως διότι κάποιες από τις κρατικές επιχορηγήσεις που παίρνουν τις διαθέτουν στα σχολεία. Όμως εμπλέκονται και σε θέματα ουσίας για ψηφοθηρικούς λό¬γους. Ποιος δεν θυμάται ότι τον περασμένο Σεπτέμβριο επενέβησαν όλως προκλητικώς στους καθηγητές του γυμνασίου Ανδραβί¬δας μόνο και μόνο για να προαχθούν κάποιοι υστερούντες μαθητές στα Γαλλικά; Δυστυ-χώς δεν ήταν μόνον αυτοί αλλά και άλλοι υ-πηρεσιακοί παράγοντες.

Απλώς, υπενθυμίζω ότι όταν οι καθηγη¬τές έκαναν αποχή από τις Πανελλήνιες Εξε¬τάσεις το 1991 (επί Ν.Δ.) οι τότε πράσινοι δή¬μαρχοι έστειλαν τα απορριμματοφόρα να φράξουν τους δρόμους ώστε να μην προ¬σέλθουν στα εξεταστικά κέντρα κάποιοι κα¬θηγητές και μαθητές!! Και όλα αυτά για την «αναβάθμιση της παιδείας»!!

6)            Οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι με τις συνεχείς απεργίες και στάσεις εργασίας επιδεί-

νωσαν την κατάσταση και δίνουν την εντύπωση ότι αντιμετωπίζουν το δημόσιο σχο-

λείο μόνο ως αργομισθία και τίποτε περισσότερο. Αρκετοί (όχι μεγάλο ποσοστό) κάνουν

φροντιστήρια, και λίαν επικερδώς μάλιστα, το δε σχολειο το εχουν ως ξεκουραση και για επαγγελματικες γνωριμιες.Για αυτους κυρίως θα μιλήσουμε στη συνέχεια.

Κριτική στα αιτήματα των εκπαιδευτικών κατά την τελευταία απεργία

Στις 20 Ιανουαρίου 1997 άρχισε απεργία διαρκείας με τα εξής αιτήματα:

1.            Αύξηση δαπανών για την παιδεία 15%

(κάποιοι φαίνεται πρέπει να γυρίσουν τα ρο¬λόγια τους κατά 37 χρόνια εμπρός, αυτό εί¬ναι σύνθημα του 1960, την Παρασκευή 7-2-97 η ΕΤ2 είχε ένα αφιέρωμα στην παιδεία και ανεφέρθη αυτό το αίτημα, με την υπογραφή και του ...Χαρ. Φλωράκη).

2.            Αύξηση μισθού κατα πολύ μεγάλο ποσο-στό.

3.            «Δημοκρατική φορολογική μεταρρύθ¬μιση» το οποίον πρακτικά σημαίνει φοροα¬παλλαγές.

4.            Κατάργηση αντιασφαλιστικού-αντισυνταξιοδοτικού νομοθετικού πλαισίου. Αυτό στην πράξη σημαίνει σύνταξη στα 30 έτη υπηρεσίας και κατάργηση της ασφαλιστικής εισφοράς για κύρια σύνταξη.

Αυτά είναι πάνω-κάτω τα οικονομικά αι¬τήματα. Υπάρχουν όμως και τα «θεσμικά». Θα αναφέρω μερικά:

1. Κατάργηση του Ν. 1566/85 και δημι¬ουργία νέου, όπως τον θέλουν οι εκπαιδευ¬τικοί, όπερ σημαίνει «Δημοκρατία» στο σχο¬λείο, κατάργηση των εξετάσεων για το Εθνι¬κό και Διεθνές απολυτήριο, όχι στη σύνδεση μισθού με παραγωγικότητα, όχι στον επιθε-ωρητισμό, δηλ. οι εκπαιδευτικοί να κάνουν ό,τι θέλουν στα σχολεία χωρίς κανείς να τους ελέγχει και κατάργηση των ιδιωτικών ΙΕΚ (σ.σ. γιατί άραγε;) (σελίς 5 του Πληροφο¬ριακού δελτίου της ΟΛΜΕ, τεύχος 651 ΣΕΠ.-ΝΟΕΜ. 1996).

Το κεντρικό αίτημα θα έλεγα ότι είναι η αύξηση του μισθού χωρίς να σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα δεν είναι σημαντικά. Απλώς αν η κυβέρνηση-έδινε την διεκδικούμενη αύξη¬ση, η απεργία θα ελύετο όπως συνέβη και τόσες άλλες φορές.

Ένας από τους συνδικαλιστές βγήκε σε τηλεοπτικό παράθυρο και μεταξύ άλλων εί¬πε τα εξής: «Να μας δώσει η πολιτεία περισ¬σότερα χρήματα για να αφοσιωθούμε ψυχή τε και σώματι στα παιδιά του ελληνικού λαού

Τοτε...    23

και φυσικό να είμαστε πιο αξιοπρεπείς».

Ο κύριος αυτός ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε από τηλεοράσεως ότι η αφοσίωση στο εκπαι¬δευτικό του έργο καθώς και η αξιοπρέπεια του εξαρτάται από 20.000 δρχ. Δεν γνωρίζει ο κύριος αυτός, που υποτίθεται ότι μορφώ¬νει παιδιά, ότι η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός δεν αποτιμώνται σε χρήμα; Δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν φτωχοί και αξιοπρεπέστατοι, σε¬βαστοί στο κοινωνικό σύνολο, όπως υπάρ¬χουν πλούσιοι και αναξιοπρεπείς;

Οι παλαιότεροι εκπαιδευτικοί που έπαιρ¬ναν ψίχουλα σε πραγματικά δύσκολες συν¬θήκες και μόρφωσαν εκατομμύρια νέους δεν είχαν αξιοπρέπεια; Τους εμπόδισε ο πε¬νιχρός μισθός στην αφοσίωση τους στο παι¬δαγωγικό τους έργο;

Και έχουν την αφέλεια οι κύριοι εκπαι¬δευτικοί (όχι όλοι, είναι η αλήθεια) να πι¬στεύουν ότι είναι αξιοπρεπές να περικυκλώ¬νουν το μέγαρο της Θεσσαλονίκης όπου, πα¬ρουσία Προέδρου της Δημοκρατίας, πλή¬θους ξένων επισήμων και τηλεοπτικών μέ¬σων η συμπρωτεύουσα της χώρας μας ανα¬κηρύσσεται Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, και αυτοί να δημιουργούν επεισό¬δια με τις αστυνομικές δυνάμεις; Ή να ξυλο¬κοπούνται με αστυνομικούς μπροστά στο ε¬πίσημο πρωθυπουργικό σπίτι; Τι παράδειγμα δίνουν στα παιδιά; Πεζοδρόμιο, τραμπουκι-σμό, αναρχία;

Ας υποθέσουμε ότι αυτή τη στιγμή η πο¬λιτεία κάνει δεκτά όλα τα αιτήματα των α¬περγών, διπλασιάζοντας ακόμα και τον μι¬σθό τους υπάρχει κανείς που πιστεύει στα σοβαρά ότι η κατάσταση δεν θα χειροτερέ¬ψει; Και τούτο διότι η κρίση στην παιδεία δεν είναι θέμα χρημάτων, είναι θέμα συνειδήσε¬ως των εκπαιδευτικών, είναι ΗΘΙΚΗ ΚΡΙΣΗ.

Εκπαιδευτική κρίση: μια ιστορική αναδρομή

Τα βαθύτερα αίτια της κρίσεως στη μέση εκπαίδευση ή δεν τα γνωρίζουν ή τα απο¬κρύπτουν οι πάντες, με μοναδικές εξαιρέ¬σεις τους κ.κ. Μαρίνο και Καργάκο. Ίσως κουραστεί ο αναγνώστης με τις διάφορες λεπτομέρειες που παραθέτω, αλλά πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο διότι θα τον βοηθήσουν να σχηματίσει μία πληρέστερη άποψη.

Είτε το θέλουμε είτε όχι το Α και το Ω της β/θμιας εκ/σης είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, που μέσω των συνδικαλιστικών οργανώσε¬ων τους (ΕΛΜΕ και ΟΛΜΕ) έχουν αποκτήσει καταπληκτική δύναμη και τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς την σύμφωνη γνώμη τους.

Οι ρίζες της κρίσεως βρίσκονται στις αρ¬χές της δεκαετίας του 1970 όπου τη χώρα κυβερνούσε δικτατορικά ο Γ. Παπαδόπου¬λος. Οι φοιτητές της εποχής εκείνης, ηλι¬κίας σήμερα 45 ετών περίπου, συνδέθηκαν (άλλοι ουσιαστικά, οι περισσότεροι όμως ευ¬καιριακά) με τους αντιδικτατορικούς αγώ¬νες. Για την ιστορία αναφέρω ότι δύο ήταν οι κορυφαίες μαζικές αντιδικτατορικές ενέρ¬γειες επί δικτατορίας. Τον Φεβρουάριο του

1973       στη Νομική σχολή και τον Νοέμβριο του 1973 στο Πολυτεχνείο και σε άλλες πό-λεις, Θεσσαλονίκη, Πάτρα κ.τ.λ. Όλες οι άλ-λες ενέργειες ήταν μεμονωμένες. Η δικτα¬τορία απήλθε τον Ιούλιο του 1974 και ανέλα¬βε ο Καραμανλής. Από τον Σεπτέμβριο του

1974       (μετά την πτώση της δικτατορίας) άρχι¬σαν οι «αντιδικτατορικές», «δημοκρατικές», «αντιφασιστικές» διαδηλώσεις και η έντονη πολιτικοποίηση των πάντων. Ήταν της μό¬δας η αριστερά, κομμουνιστική και μη. Σπάνια έβλεπες μη αριστερό στα πανεπιστήμια. Οι αριστερές δυνάμεις άρπαξαν την ευκαι¬ρία αφού είχαν την συντριπτική πλειοψηφία στα πανεπιστήμια και καθημερινό ήταν πια το φαινόμενο των «μαχητικών διαδηλώσε¬ων» με υψωμένες γροθιές, των πορειών ει¬ρήνης, των διαδηλώσεων με διάφορα πε¬ρίεργα αιτήματα, εκτός από αυτό της «απο-χουντοποίησης» στα πανεπιστήμια, όπως καθιέρωση 4ης εξεταστικής περιόδου, μετα¬φορά μεταφερομένου μαθήματος, όχι στην εντατικοποίηση των σπουδών (ήταν χαρα-κτηριστικό γνώρισμα των καπιταλιστών), όχι στην τιμωρία της αντιγραφής, δηλαδή αιτή¬ματα που έκαναν την λήψη πτυχίου πανεύ¬κολη, χωρίς κόπο. Οι φοιτητές γαλουχήθη¬καν και έμαθαν ότι η γνώση δεν κατακτιέται με το επίπονο διάβασμα αλλά με πορείες και διαδηλώσεις, που ασφαλώς είναι πιο εύκο¬λες απ' ότι το διάβασμα. Σαν μέσο πιέσεως, εκτός από τις διαδηλώσεις και τις αποχές α¬πό τις εξετάσεις, έγιναν και οι αυθαίρετες καταλήψεις των πανεπιστημιακών κτιρίων. Βοηθούσης και της συγκυρίας πολλά αιτή¬ματα των φοιτητών έγιναν δεκτά- έτσι έβλε¬πε κανείς το απαράδεκτο για πολιτισμένο κράτος φαινόμενο ο φοιτητής να είναι 4ετής και να χρωστάει μαθήματα του 1ου έτους.

Για «αποχουντοποίηση» στα πανεπιστή¬μια συγκροτήθηκαν από συνδικαλιστές φοι¬τητές (που δεν ήταν ό,τι καλύτερο διέθετε το πανεπιστήμιο) τα λεγόμενα φοιτητοδι-κεία. Οι φοιτητές αυτοί εύρισκαν τα «ενοχο¬ποιητικά» στοιχεία του κάθε «φασίστα» κα¬θηγητή και τα παρουσίαζαν σε ένα κατάμε¬στο από υπερχιλίους φοιτητές αμφιθέατρο όπου δια ψηφοφορίας απεφάσιζαν ποιος κα¬θηγητής ήταν χουντικός και ποιος όχι. Κατ' αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο που εφήρμο¬σαν τότε οι «προοδευτικές» δυνάμεις απε-λύθησαν από το πανεπιστήμιο κατά τα άλλα αξιολογώτατοι επιστήμονες. Φαίνεται ότι οι εν Ελλάδι «δημοκράτες» αγνοούν αυτό που είπε ένας άλλος «δημοκράτης» στην μακρι¬νή Κίνα, ο ηγέτης της Τεγκ Χσιάο Πινγκ: «Δεν έχει σημασία αν μία γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, σημασία έχει να πιάνει ποντίκια». Το είπε όταν κάποιοι τον κατηγόρησαν διότι προσεκάλεσε στην Κίνα έναν γνωστό Κινέζο Καθηγητή της Πληροφορικής, αυθεντία στο είδος του, που ήταν όμως αντικαθεστωτι¬κός.

Πολλοί καθηγητές, πονηρά σκεπτόμενοι, για αυτοπροστασία τους ήρθαν σε «περίερ¬γες» συναλλαγές με τους συνδικαλιστές φοιτητές που οι περισσότεροι ήταν «αιώνιοι σπουδαστές». Τους έδωσαν εν κρυπτώ και παραβύστω πτυχία, ενώ κάποιοι από αυτούς προσελήφθησαν και ως βοηθοί τους, οπότε όλοι απορούσαν πώς έγινε αυτό. Και βοη-θούντος κάποιου πασοκικού νόμου του 1982 έγιναν μέχρι και πανεπιστημιακοί καθηγη¬τές. Πληροφοριακά σας λέω, ότι οι συντά¬κτες του νόμου αυτού μετάνοιωσαν για ό,τι έκαναν όπως παραδέχθηκαν με επιστολή τους στο «Βήμα της Κυριακής». Ως «φασί¬στες» και «χουντικοί» εκατηγορούντο κυ¬ρίως οι.«δύσκολοι» καθηγητές που δεν ήθε¬λαν την υποβάθμιση των πτυχίων. Κάποια στιγμή αυτοί για να περισωθούν άρχισαν να γίνονται «εύκολοι». Έκαναν χαλαρές εξετά¬σεις, εύκολα θέματα, επέτρεπαν την αντι¬γραφή, που από τότε έγινε κανόνας στα Πα¬νεπιστήμια διότι ήταν και αίτημα του «φοιτη¬τικού» κινήματος για την «αναβάθμιση» της παιδείας.

Άρθρα έχουν γραφτεί για το ζήτημα αυ¬τό, ειδικά στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Έτσι έβλεπες π.χ. έναν φοιτητή «προοδευτι¬κό» να αντιγράφει (από το βιβλίο παρακα¬λώ!) προκλητικά έχοντας επάνω στο θρανίο τον «Ριζοσπάστη» δίκην περιστρόφου και ό¬ταν τολμούσε να του κάνει ο επιτηρητής πα¬ρατήρηση να του επιτίθενται οι «προοδευτι¬κοί» κατηγορώντας τον ως «φασίστα».

Όποιος τολμούσε να υψώσει φωνή δια¬μαρτυρίας την δεκαετία του 1970 εναντίον της καταρρεύσεως των πάντων, εχαρακτη-ρίζετο ως φασίστας, χουντικός, αντιδραστι¬κός, οι δε υποστηρίζοντες τα νέα μέτρα «προοδευτικοί», «δημοκράτες». Έτσι λοι¬πόν γαλουχήθηκε η γενιά εκείνη: όχι με διά¬βασμα αλλά με πορείες, καταλήψεις, διαδη¬λώσεις, «αγώνες». Εννοείται ότι ούτε πανε¬πιστημιακή μόρφωση κατ' ουσίαν απέκτησε, ούτε ευρύτερη πείραν εκτός της μαρξιστι¬κής. Και αυτής παραποιημένης! Η δε δημο-κρατία μάλλον απουσίαζε από τις πράξεις τους.

Πολλοί από αυτούς τράβηξαν τον δρόμο τους και μάλλον τον βρήκαν έξω από τα κρα¬τικά μαστάρια. Και συνεπώς εξελίχθηκαν.

Όσοι όμως βρέθηκαν στην μέση εκπαί¬δευση, έγιναν δηλαδή κρατικοδίαιτοι, έμει¬ναν ανεξελικτοι εμείναν στις απαράδε¬κτες εμπειρίες της περιόδου εκείνης που δυστυχώς εξακολουθούν να τις εφαρμό¬ζουν, αλλά και το χειρότερο, να τις μεταβι¬βάζουν και στα παιδιά μας. Οι διαδηλώσεις, η βία, οι καταλήψεις σχολείων από ανήλικους μαθητές, είναι προϊόντα αυτής της νοοτρο¬πίας η οποία τους διδάχθηκε. Πρέπει να το¬νίσω ότι καταλήψεις χωρίς την συμπαράστα¬ση των καθηγητών δεν γίνονται και στοιχεία γι' αυτό θα αναφέρω παρακάτω.

Οι εκπαιδευτικοί λοιπόν που πήραν πτυ¬χίο την δεκαετία του '70, είναι αυτοί που κυ¬ριαρχούν σήμερα στον εκπαιδευτικό χώρο. Αυτοί ανεμίχθησαν και με άλλους μεγαλύτε¬ρους τους, που είχαν περίπου την αυτή «προοδευτική» νοοτροπία, οπότε το μίγμα έγινε εκρηκτικό. Βοηθούσης βέβαια και της κομματικής πολιτικής και συντεχνιακής νοο¬τροπίας των «μη προοδευτικών» δυνάμεων καταλαβαίνετε γιατί φτάσαμε να τεμαχίζου¬με το πτώμα της παιδείας. Πρέπει να σημει¬ώσω ότι ενώ στον λαό οι «μη προοδευτικές» δυνάμεις έχουν ποσοστό περίπου 45%,

(Τοτε...    25 )

στους εκπαιδευτικούς το ποσοστό αυτό πε-ριορίζεται στο 20%. Οι μαχητικότεροι συνδι-καλιστές των «προοδευτικών» έχουν τις ρί¬ζες τους στην δεκαετία του 1970.

Ο Γ. Ράλλης για να προλάβει κάποιες κα-ταστάσεις στο χώρο της παιδείας, και για να φανεί και αυτός λόγω μόδας «προοδευτι-κούλης» έκανε κάποιες μεταρρυθμίσεις προς την «προοδευτική» κατεύθυνση, δηλα¬δή προς την περαιτέρω υποβάθμιση (ο Γ. Ράλλης τιμήθηκε πρόσφατα για την «προ¬σφορά» του αυτή).

Το 1981 ήρθε «ο λαός στην εξουσία», και το «ΠΑΣΟΚστην Κυβέρνηση». Οι απαιτήσεις του «προοδευτικού» κινήματος, που δεν σή¬κωναν αναβολή, πήραν σάρκα και οστά με ραγδαίο μάλιστα ρυθμό που σε 1-2 χρόνια τα πάντα κατέρρευσαν. Πιστεύω ότι η παιδεία μετετράπη τότε σε πτώμα. Καταργήθηκαν τα αρχαία ελληνικά ως «αντιδραστικά». Οι «προοδευτικοί» υποστήριζαν ότι η διδασκα¬λία τους δεν προσέδιδε τίποτε στην μόρφω¬ση των παιδιών. Καταργήθηκαν οι τόνοι ως κουραστικοί για τα παιδιά. Και να σκεφτεί κανείς ότι στη Γαλλία πριν μερικά χρόνια κάποιοι πρότειναν την κατάργηση του τόνου στο e και ξεσηκώθηκε όλος ο λαός διότι θα αλλοιωνόταν ο χαρακτήρας της γλώσσας τους. Το ίδιο έγινε όταν προσπάθησε η Γαλ¬λική κυβέρνηση να καταργήσει την διδασκα¬λία των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία. Εμείς εδώ κατηγορούσαμε τον Τρίτση όταν έκανε προσπάθεια για επαναφορά των Αρχαίων Ελληνικών ότι αυτό αποτελεί «πι¬σωγύρισμα της αντίδρασης» (δηλώσεις του φιλολόγου(;;) τότε προέδρου της ΟΛΜΕ!!).

Η κορύφωση της κρίσης και οι συνέπειες της

Δυστυχώς το 1981 και οι κυβερνώντες ή¬ταν της ίδιας νοοτροπίας με τους εκπαιδευ¬τικούς και τελικά έγινε ό,τι έγινε Ψήφιζε έ¬να νομοσχέδιο το υπουργείο για την παιδεία και εν χορώ οι εκπαιδευτικοί κατηγορούσαν το υπουργείο γιατί δεν έπαιρνε δραστικώτε-ρα μέτρα, δηλαδή για άμεση καταβαράθρω-ση. Τώρα και αυτόν το Νόμο 1566/85 θέλουν να τον καταργήσουν διότι «βάζει φραγμούς στην εκπαίδευση των παιδιών του ελληνικού λαού».

Ας δούμε όμως μερικά τμήματα του «προοδευτικού» νόμου.

Όλες οι χώρες του κόσμου ως βασικές γνώσεις που πρέπει να αποκτήσει ένα παιδί θεωρούν την γλώσσα (γραπτή και προφορι¬κή) και τα μαθηματικά. Η γλώσσα βοηθάει στην επικοινωνία με τους συνανθρώπους ε¬νώ τα μαθηματικά καλλιεργούν την σκέψη. Μόνο η Ελλάδα αποτελεί την εξαίρεση και δεν θεωρεί βασικά αυτά τα μαθήματα και αυ¬τό με «προοδευτικό» ΠΑΣΟΚικό Νόμο, που τον χαιρέτισαν μάλιστα οι εκπαιδευτικοί δια των οργάνων τους και ζητούν τώρα την κα¬τάργηση του επί το χειρότερον. Όλοι γνωρί¬ζαμε από τα παλιά, προφανώς «αντιδραστι¬κά», χρόνια ότι όποιος μαθητής υστερούσε (έπαιρνε κάτω από την βάση) σε 2 πρωτεύο¬ντα μαθήματα έμενε στην ίδια τάξη. Αν έμε¬νε σε ένα πρωτεύον και ένα δευτερεύον πα-ρεπέμπετο για επανεξέταση τον Σεπτέμβριο όπου αν υστερούσε και σε ένα εξ' αυτών α-περρίπτετο. Ο Νόμος αυτός κατηργήθη και αντικατεστάθη από άλλον: «Όποιος υστερεί από ένα έως 4 μαθήματα αλλά ο μέσος όρος της βαθμολογίας όλων των μαθημάτων πλην της γυμναστικής είναι 13 ο μαθητής προάγε¬ται» ακόμα και αν στα υστερούντα μαθήματα έχει και κάτω του 7. Έτσι λοιπόν βλέπει κα¬νείς μαθητές να υστερούν στα Νέα Ελληνι¬κά, μαθηματικά, ιστορία, φυσική και τελικά να προάγονται!!! Με αυτόν λοιπόν το νόμο, ο οποίος χαιρετίστηκε ως καινοτομία από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, κατηργήθη-σαν τα βασικά μαθήματα. Ο νόμος αυτός έ¬χει και άλλες διατάξεις και περιπτώσεις ώ¬στε να είναι πραγματικός γρίφος.

Να φανταστείτε ότι τα ίδια ισχύουν και στην επανεξέταση του Σεπτεμβρίου, που γί¬νεται προφορικώς και γραπτώς από δύο εκ¬παιδευτικούς. Αν τον Σεπτέμβριο δεν προα¬χθεί σε κανένα μάθημα αλλά κατορθώσει να συμπληρώσει το πολυπόθητο 13 πάλι προά¬γεται. Επιπλέον συμβαίνει και το εξής επαί¬σχυντο και τελείως αναξιοπρεπές για τους εκπαιδευτικούς. Αν δεν συμπληρώνεται το 13 αναλαμβάνουν να το συμπληρώσουν εκ των υστέρων οι εκπαιδευτικοί. Είναι ο κανό¬νας. Ο υπεύθυνος τμήματος του υστερού¬ντος μαθητή πλησιάζει τους συναδέλφους του, τους λέει τι ακριβώς θέλει και εκ των υ¬στέρων γίνεται αλλαγή στην γραπτή βαθμο¬λογία με στόχο να μην απορριφθεί ο μαθη¬τής. Υπάρχουν ελάχιστες τιμητικές εξαιρέ

(26    Τότε.)

σεις που αρνούνται να το κάνουν, αλλά ο στόχος πραγματοποιείται γιατί οι υπόλοιποι είναι πλειοψηφία. Γι' αυτό παρατηρείται το φαινόμενο οι μαθητές να έχουν στο γραπτό «που δεν ελέγχεται από κανέναν» πολύ με¬γάλη διαφορά προς τα πάνω στην βαθμολο¬γία. Και ερωτώ τους απεργούς εκπαιδευτι¬κούς. Είναι ή δεν είναι αυτό αναξιοπρεπές; Φταίει το κράτος που οι ίδιοι δεν φέρονται α¬ξιοπρεπώς; Περιττό να σας πω ότι οι ελάχι¬στοι αξιοπρεπείς σ' αυτό το θέμα υβρίζονται, ακόμα και απειλούνται από τους μαινόμε¬νους μαθητές και γονείς επειδή «αρνούνται να περάσουν το παιδί».

Έτσι τα παιδιά μας παραμένουν αμόρφω¬τα και μην απορείτε όταν τα βλέπετε να μην μπορούν να μιλήσουν ή να γράψουν ή να μην γνωρίζουν απλές αριθμητικές πράξεις. Τε¬λειόφοιτοι Λυκείου δεν γνωρίζουν να λύ¬σουν ακόμα και απλή εξίσωση.

Τελικά απορρίπτονται μόνο όσοι έχουν ...μέσον, δηλαδή ουδείς.

Ο κ. Σουφλιάς, προς τιμήν του, προσπά¬θησε το 1991 να καταργήσει τα 4 μαθήματα, να τα αντικαταστήσει στο νόμο με 2, αλλά κάηκε το σύμπαν. Απεργίες, καταλήψεις, ε¬πεισόδια και όλα αυτά για την «αναβάθμιση της παιδείας».

Και με την ευκαιρία ας δούμε γενικότερα με ποια κριτήρια γίνεται η αξιολόγηση των μαθητών, από τους εκπαιδευτικούς. Κατ' αρχήν η διδασκόμενη ύλη είναι ελάχιστη σε σχέση με την διδακτέα, λόγω του μειωμένου σχολικού έτους από στάσεις εργασίας, α¬περγίες, καταλήψεις, πολιτιστικές εκδηλώ¬σεις (άλλο φρούτο αυτό για να χάνονται δι¬δακτικές ώρες, ιδιαίτερα στα Πολυκλαδικά). Ο νόμος λέει ότι εφ όσον έχει διδαχθεί όλη η ύλη, ο καθηγητής αν θέλει αφαιρεί ό,τι κε¬φάλαια θέλει κατά την γνώμη του, μέχρι το 1/3 της διδακτέας ύλης. Στην πράξη όμως α-φαιρείται το 1/3 της ήδη μειωμένης διδα-χθείσης. Έτσι διαβάζουν οι μαθητές σχεδόν μόνο τα θέματα που θα τεθούν στις εξετά-σεις, δηλαδή οι γραπτές εξετάσεις είναι ου¬σιαστικά ανύπαρκτες. Οι επιτηρήσεις των ε¬ξετάσεων δεν θα έλεγα ότι είναι αυτές που πρέπει να είναι, οπότε η αντιγραφή κυριαρ¬χεί. Και όμως μετά από τέτοιες «εξετάσεις» η πλειοψηφία των μαθητών απορρίπτεται, οπότε βάζουν πλασματικούς βαθμούς στα γραπτά των διαγωνισμών. Αν γίνει ποτέ σο¬βαρή αναβαθμολόγηση των γραπτών, οι δια¬φορές θα είναι πολύ μεγάλες. Επειδή οι εκ¬παιδευτικοί γνωρίζουν ότι αυτό είναι παρά¬νομο έχουν βρει την απάντηση. «Περάσαμε ορισμένα παιδιά που έχουν διάφορα προ-βλήματα, από ψυχολογικά έως... κ.τ.λ.». Όμως αυτό συμβαίνει σε όλα τα παιδιά, προ¬άγοντας έτσι τον σκοταδισμό, την αμορφω¬σιά και την υποκρισία των μαθητών οι οποίοι προφασίζονται όλοι ότι έχουν προβλήματα για να περάσουν χωρίς κόπο την τάξη τους. Έτσι η Ελλάδα κατάντησε ...άσυλο ανιάτων και ας μην απορεί κανείς που στις εξετάσεις για προσλήψεις στο δημόσιο μεγάλο ποσο¬στό απορρίπτεται διότι δεν γνωρίζει γραφή και ανάγνωση!! Ποιος είναι υπεύθυνος κύρι¬οι εκπαιδευτικοί γι' αυτή την κατάντια; Γιατί κύριοι «προοδευτικοί» όταν ο υπουργός προσπαθεί να κάνει πανελλήνιες εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου σε 4 βασικά μαθήματα, καταγγέλετε τα μέτρα ως «αντι¬δραστικά»; Εσείς αν βρεθείτε στην ανάγκη να χειρουργηθείτε από καρδιοχειρούργο ποιον θα προτιμήσετε; Αυτόν που έχει πάρει πτυχίο με τις ίδιες διαδικασίες που προάγε¬τε εσείς τους μαθητές σας ή αυτόν που έχει υποστεί σκληρή εκπαίδευση για να το πάρει; Διότι οι «κομπιναδόροι» που εσείς υποστη¬ρίζετε προφασιζόμενοι χίλια προβλήματα συν την κομματική αφισοκόλληση θα πάνε στο δημόσιο και θα κάνουν τα ίδια και χειρό-τερα σε βάρος όλων μας.

Αναγνωρίζω βέβαια κάποια ελαφρυντικά σε όσους είναι σε μικρά σχολεία στα χωριά όπου οι πιέσεις από τους πάντες είναι ισχυ¬ρότατες.

Πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου, σε όλα τα μα¬θήματα επί της διδακτέας ύλης, ανεξάρτητα αν έχει διδαχθεί ή όχι. Η δε βαθμολόγηση να γίνεται από ειδικούς βαθμολογητές όπως τώρα στις πανελλήνιες, που θέλουν να τις καταργήσουν και αυτές.

Το τι θα εισαχθεί στα πανεπιστήμια με την ελεύθερη είσοδο στις σημερινές συνθή¬κες το γνωρίζετε ήδη από τώρα. Αλλοίμονό μας. Αν ήθελαν οι εκπαιδευτικοί, εύκολα μπορούσαν να καταργήσουν τους πραγματι¬κά σκοταδιστικούς νόμους που υπάρχουν αλλά δεν θέλουν. Όπως οι περισσότεροι από

Τοτε...    27

αυτούς κατέκτησαν την γνώση, με διαδηλώ¬σεις και καταλήψεις, το Ίδιο επιθυμούν και για τα παιδιά μας. Και συσσωρεύονται νέα προβλήματα στη χώρα χάριν της «δημοκρα¬τίας» και της «προόδου».

Η νομιμοποίηση της «κοπάνας»

Όλοι το γνωρίζουμε ότι για να μάθει ένας μαθητής πρέπει ο δάσκαλος να διδάξει και ο μαθητής να παρακολουθήσει το μάθημα. Μόνο στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό, καθώς διευκολύνεται με νόμους «προοδευτικούς» η κοπάνα. Στις διαδηλώσεις για το πολυτε¬χνείο συχνά βλέπω από μαθητές το σύνθημα «όχι στην καταπίεση των βαθμών και των α¬πουσιών». Τα ίδια ακριβώς υποστηρίζουν και οι «προοδευτικοί» μαθητοπατέρες. Σήμερα ο μαθητής έχει δικαίωμα να κάνει μέχρι 64 αδικαιολόγητες και 50 δικαιολογημένες α¬πουσίες. Αυτό ισχύει και για τμήματα με ε¬βδομαδιαίο ωράριο 35 ωρών, 30 ωρών αλλά και 25 ωρών, όπως των αποφοίτων γενικών λυκείων που φοιτούν σε τμήματα ειδικότη¬τας των τεχνικών λυκείων. Και δεν είναι μό¬νο αυτό. Αν ο μαθητής έχει πραγματοποιή¬σει πάνω από 114 αλλά μέχρι 164 απουσίες κανονικά παραπέμπεται για ολική επανεξέ¬ταση τον Σεπτέμβριο αν τις δικαιολογήσει με χαρτί νοσοκομείου. Στην πράξη αυτό δεν ισχύει διότι συνήθως οι εκπαιδευτικοί κά-νουν δεκτά και χαρτιά από άλλους γιατρούς ιδιώτες (ακόμα και για ψυχολογικά προβλή¬ματα μιλούν) καταστρατηγώντας έτσι και τον ήδη ευνοϊκότατο νόμο.

Ο νόμος επίσης λέει ότι αν ο μέσος όρος των προφορικών βαθμών (η σχετική συζήτη¬ση των εκπαιδευτικών γίνεται πριν τις γρα¬πτές εξετάσεις) είναι 15, τότε έχει δικαίωμα συμμετοχής στις εξετάσεις Ιουνίου. Αν είναι π.χ. στο 13 ο μαθητής αναλαμβάνουν οι «προοδευτικότεροι» των εκπαιδευτικών να το κάνουν 15 με τη συνενοχή και αυτών που δέχονται να αλλοιώσουν την βαθμολογία εκ των υστέρων. Αλλά γίνονται και άλλες αγυρ-τίες. Κοιτάζουν οι εκπαιδευτικοί, αν ειδικά έ-χει ξεπεράσει και το όριο των 164 απουσιών, πότε έκανε τις περισσότερες κοπάνες. Τον τιμωρούν για ανύπαρκτο παράπτωμα εκ των υστέρων και του διαγράφουν τις απουσίες διότι «επέδειξε καλή διαγωγή» εκμεταλλευ¬όμενοι έτσι ένα παραθυράκι του νόμου. Αν προστεθεί και το σύνηθες φαινόμενο της διαγραφής των απουσιών καταλαβαίνετε γιατί δεν απορρίπτονται μαθητές μονίμως κοπανατζήδες που έχουν πάνω από 200 α¬πουσίες, δηλαδή που δεν κάλυψαν ούτε το 40% των ωρών που έγινε μάθημα. Σε μερι¬κές περιπτώσεις οι ίδιοι οι μαθητές βγάζουν από τόσους κόπους τους καθηγητές τους, κάνουν κατάληψη και καίνε τα «αφύλακτα α-πουσιολόγια». Έγινε πρόσφατα στο αμαρτω¬λό Ενιαίο Πολυκλαδικό Αμπελοκήπων.

Να μη μιλήσω καλύτερα και για την εκ¬πρόθεσμη υποβολή πλαστών δικαιολογητι¬κών κ.λ.π. Οι παρανομίες που διαπράττονται σ' αυτό το ζήτημα, μάλλον είναι θέμα εισαγ¬γελέα.

Μην απορείτε λοιπόν που εν ώρα μαθή¬ματος, οι καφετέριες είναι γεμάτες από μα¬θητές, ούτε όταν απορρίπτονται μόνον αυ¬τοί που έχουν διακόψει.

Με αυτές τις αγυρτείες ευνοούνται οι κοπανατζήδες, οι καταληψίες, οι αδιάβα¬στοι, καταργείται η άμιλλα μεταξύ των μαθη¬τών, χαλάνε και οι καλοί μαθητές, κλονίζεται η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός του μαθητή στον καθηγητή, χάριν της «προόδου».

Πολλές φορές συμβαίνει ο καθηγητής να προειδοποιήσει τους μαθητές του να μην κάνουν κοπάνες διότι θα απορριφθούν για να εισπράξει την απάντηση «θα κάνω την κο¬πάνα και δεν θα απορριφθώ όπως δεν απερ¬ρίφθη και ο τάδε πέρυσι με 200 απουσίες». Φταίει η πολιτεία για την συμπεριφορά αυτή των εκπαιδευτικών; Ποιος λοιπόν καταστρέ¬φει την αξιοπρέπεια τους αν όχι οι ίδιοι; Πρέ¬πει να πω ότι υπάρχουν σε κάθε σχολείο οι τιμητικές εξαιρέσεις αλλά δεν μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα.

Ο νόμος αυτός πρέπει να αντικατασταθεί από νέο που να μειώνει δραστικά το ανώτα-

το όριο των απουσιών και να είναι αυστηρότατος ως προς την διαγραφή απουσιών, προ-

βλέποντας ακόμα και ποινικές ευθύνες για τους παρανομούντες καθηγητές. Αν επιπλέ-

ον η εφαρμογή του ελέγχεται από ειδική υπηρεσία στην οποία θα συμμετέχει και ένας

δικαστικός είναι βέβαιο ότι οι πάντες θα συνετισθούν. Και η ευκαιρία είναι τώρα. Μετά

την κόπωση και την ήττα των απεργών, ουδείς θα έχει τη δύναμη να αντισταθεί στον

«σκοταδισμό των απουσιών».