ΠΑΣΟΚ

Η Μεγάλη Ληστεία

27/05/2013   τεύχος23, Τεύχη

Από τον ΑΘΑΝΑΣΙΟ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ

1.

[Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας] Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής.
«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος –όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου– ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του –όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα– Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2.

[Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.
Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται.
Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.
Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρώνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.
Συγκλονιστικά και απολύτως ηλεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη του Οικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτωριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3.

[Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια –η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της– αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.
Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες –ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ)– είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.
Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.
Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.
Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.
Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα[4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη.
Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.
Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

*

[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.

ΠΗΓΗ: The Athens Review of books http://athensreviewofbooks.com/?p=486 

“η δημοκρατική παράταξη είναι εδώ”....

Βενιζέλος: “η δημοκρατική παράταξη είναι εδώ”

Αυτά τα ωραία δήλωσε ο σύντροφος Βενιζέλος (20/6/2013). Αλλά τι είναι αυτό το πράγμα που τον τελευταίο καιρό, σαν τα γραμμόφωνα που τα κουρδίζουν, οι άνθρωποι της περιορισμένης βλακείας, των έμμονων ιδεών, και στα περασμένα και τα τωρινά, οι διάφορες τσούλες της πολιτικής μηρυκάζουν σαν τα κατσίκια: "Η  Δημοκρατική Παράταξη"; Οι γελοίοι σαλτιμπάγκοι διψασμένοι για εξουσία και κονόμα έχουν πάρει το όνομα της Δημοκρατίας και το έχουν μετατρέψει σε κούφιο, κενό σύνθημα. Εκείνο που έχει ανάγκη ψυχοθεραπείας είναι η μανία των συντρόφων και των συντροφισσών να αντιπροσωπεύουν μονοπωλιακά την δημοκρατία και τους Έλληνες. Οι άλλοι που δεν έχουν τις πολιτικές τους ιδέες, μοιάζουν να είναι για δαύτους από άλλο ανέκδοτο. Καθαρά ψυχολογία πανικού τελειωμένων ανθρώπων. Αλλά τέλος πάντων ας του απαλλάξουμε από τις παραπάνω κατηγορίες έστω και λόγω αμφιβολιών και ας εξετάσουμε τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα αυτός ο συρφετός που με άφθονη οίηση αυτοαποκαλείται "Δημοκρατική παράταξη".

Η Ελλάδα πήρε μια γεύση του τι εστί “δημοκρατική παράταξη” όταν το ΠΑΣΟΚ (Πανελληνια Σοσιληστρική Οργάνωση Καθαρμάτων)  κύριος εκφραστής της και με σύνθημα "ο λαός στην εξουσία" ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. . Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έζησαν ένα έμπρακτο συλλογικό παραλήρημα. Πουλώντας το παραμύθι της δημοκρατίας πολλοί ανίκανοι για τον επιστημονικό ή επαγγελματικό στίβο, προσκολλήθηκαν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις ή σε κομματικές νεολαίες και έφθασαν σε υπουργικές καρέκλες λανσάροντας πίστη σε κάτι που πότε δεν πίστεψαν. Άνθρωποι που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους ΄ξαφνικά εκτοξεύθηκαν στην κορυφή και άλλοι από την φτώχεια και την ανέχεια, ανέχεια που ανάγκαζε τις γυναίκες τους να κάνουν baby sitting, στο όνομα της "δημοκρατικής παράταξης" βρέθηκαν να κατοικούν σε ανάκτορα τίγκα στο μάρμαρο.

Για μία εικοσαετία τα προσόντα για την κατάληψη κάποιας θέσης μετρίοντουσαν με τους πόντους, μη πάει το μυαλό σας στο πονηρό, τις αφίσες που είχε κολλήσει. Η μεγάλη “δημοκρατική παράταξη” ήξερε να αμοιβει τους ανθρώπους της. Κολακέψε ό,τι πιο εγωκεντρικό και ευτελές έχει ο Nεοέλληνας μέσα του, εκμεταλλεύτηκε την ανασφάλεια, την απαιδευσιά, την ιταμότητα, να καταξιώσει την ηδονοθηρία, την καταναλωτική βουλιμία. Aλλά σφραγίδα στον ψυχισμό ανεξάλειπτη άφησε κυρίως η γεύση της εξουσίας, η αίσθηση της εξόδου από την ανωνυμία και το περιθώριο, η ηδονή να είσαι επιτέλους «κάποιος». Αρκούσε το περιβραχιόνιο της περιφρούρησης για να αποκτήσεις πρόσωπο και να βγεις από την κοινωνική αχρωμία. Αυτοί οι κάποιοι εγκαταστάθηκαν σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Aυτοί έκριναν για όλα, αυτοί αποφάσιζαν. Διόριζαν, απόλυαν, έκαναν προαγωγές και μεταθέσεις, μοίραζαν επιχορηγήσεις και δάνεια. Kαταλύθηκε κάθε κρατική ιεραρχία. Για χρόνια η Ελλάδα είχε παραδοθεί στους σκοταδιστές, στους τραμπούκους, στους λυμεώνες  της “δημοκρατικής παράταξης”.

Σε κάθε πόλη, χωριό, γειτονιά αλλά και σε σωματεία, συλλόγους, «πνευματικά ιδρύματα», εφημερίδες , είχαν απλωθεί τα αναρίθμητα πλοκάμια του πνιγερού κομματισμού της δημοκρατικής παράταξης . H στράτευση ήταν (κατά κανόνα) με το αζημίωτο. Ασήμαντοι ρυπαροί και τρισάθλιοι ξαφνικά έγιναν πάμπλουτοι. Σε κάθε χωριό, σε κάθε συνοικία ο καθένας μας γνωρίζει έναν Χ που από την μία στιγμή στην άλλη βρέθηκε με ξενοδοχεία, πολυτελείς κατοικίες, κότερα, παιδιά να σπουδάζουν στην Εσπερία και το κυριότερο πρώτο τραπέζι πίστας στα σκυλάδικα πολυτελείας. Και ο κοσμάκης έτρωγε ότι περίσσευε και έλεγε και ευχαριστώ! Η “δημοκρατική παραταξη” πορνομανιακά κατέστρεψε κάθε έκφραση δημιουργίας, επέβαλε στην Ελλάδα μία άνευ προηγουμένου απολυταρχία. Εξευτέλισε κάθε έννοια λόγου, έργου και πράξης. στο όνομα της “δημοκρατίας που επανήλθεν στην κοιτίδα της”. Αντικατέστησε το πνεύμα με συνθηματολογία της δεκάρας. Και είναι,  ίσως, η πρώτη φορά  χρόνια στην ιστορία της Ελλάδας που η λεγόμενη “δημοκρατική παράταξη”  με τον μανδύα του προοδευτισμού και του εκσυγχρονισμού  συσσώρευσε τόσα σκουπίδια. Το αποτέλεσμα αυτής της προοδευτικής και εκσυγχρονιστική επέλασης ήταν η δημιουργία  πραγματικού αισθητικού, ηθικού και πολιτικού χάους, ο θρίαμβος της ασυνειδησίας και της ασυδοσίας, και ο βαρύτατος τραυματισμός της πολιτικής αισθητικής των υποταγμένων Ελλήνων χωρίς κανένα αντιστάθμισμα

Τώρα όμως η προοδευτική και εκσυγχρονιστή “δημοκρατική παράταξη” προκαλεί ένα ασυγκράτητο χασμουρητό, η δε κανθαριδίνη της   ενδιαφέρει μόνο τους ανώριμους και τους ανίκανους, το λούμπεν (τσογλαναρία στην μαρξιστική) του Ψυχικού, της Πολιτείας, της Εκάλης που βαρέθηκε το αποστειρωμένο περιβάλλον των ιδιωτικών σχολείων και τις βουτιές στην πισίνα και κατεβαίνει στα Εξάρχεια να ρίξει καμιά μολότοφ ή συγκεκριμένα ποσά βίας για να γεμίσει την άδεια του ζωή.

Η “δημοκρατική παράταξη” διαγούμισε τον πλούτο της χώρας, την έκαψε  τον Δεκέμβρη του 2008, διαστρέβλωσε τις έννοιες και με την βία επέβαλε τον σκοταδισμό της ανομίας.  Μία βόλτα στις εφημερίδες, ας είναι καλά το Διαδίκτυο, θα μας δείξει όλο το μυστικιστικό μίσος που κρύβει μέσα της “η παράταξης”, αυτό το συνονθύλευμα ελαττωματικών όντων, κατά των Ελλήνων.

Καλή η προσπάθεια Βενιζέλο μου. αλλά θα μείνει προσπάθεια. Οι Έλληνες κατάλαβαν και τα καλλίτερα έρχονται......Αν δεν φας στο πετσί σου το χειρότερο δεν θα μπορέσεις ποτέ  να εκτιμήσεις το καλλίτερο . 

Η “δημοκρατική παράταξη” κατέστρεψε, έφαγε, διαγούμισε, λεηλάτησε.

Έφτασε το τέλος της.

Μπουλούκι: "το συνταγματικό τόξο:

Μπουλούκι: "το συνταγματικό τόξο:

…”Αλλά η πολιτική είναι όπως το πορνείο, πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας με τις περιστάσεις της στιγμής.” Γιώργος Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο, τόμος Α 1935-1944, σελ 81.

...“Τελεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός του πολιτικού μας κόσμου. [...]” σελ 257

Δύο φράσεις του Γιώργου Σεφέρη που αν και γράφτηκαν σχεδόν πριν από 70 χρόνια είναι τόσο επίκαιρες σαν να γράφτηκαν χθες, Όταν βλέπουμε αυτόν τον συρφετό των  πολιτικατζήδων να χτυπιέται στα τηλεπαράθυρα, να αρθογραφεί, να κάνει δηλώσεις κατά της Χρυσής Αυγής  και αβουλος και μοιραίος να κοιτάζεται σαν τις γάτες καταλάβαμε ότι οι μάσκες έπεσαν.

Φωνάζουν κατά της Χρυσής Αυγής οι αυλικοί του κομματισμού και οι κορώνες τους παράγουν κενά προσχήματα. Άνθρωποι ανίκανοι, κωμικοτραγικές φιγούρες πρώην πειθήνιων αφισοκολλητών επί 40 χρόνια "δημοκρατίας" μας χλευάζουν λογαριάζοντας μας αθύρματα σκηνογραφικών εντυπώσεων. 

Άνθρωποι, που πλούτισαν τσαλαβουτώντας και τρώγοντας το βιός των Ελλήνων και υποθηκεύοντας το μέλλον της χωράς, άρπαζουν την ευκαιρία της δυναμικής παρουσίας της Χρυσής Αυγής  από τα μαλλιά για να μας δείξουν το πόσο καλοί πολίτες είναι! Το πόσο ενδιαφέρονται για μας! Θέλουν να ξεχάσουμε ότι όλοι τους και “όταν λέμε όλοι εννούμε όλοι”  άρπαξαν τις μίζες του χουβαρντά Χριστοφοράκου. Ο Φλωράκης που βοήθησε τον γιό του Πέτρου, Σωκράτη Κόκαλη. Ο Κοροβέσης παραλίγο να εκπαραθυρωθεί απο τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ομολόγησε ότι και η αριστερά συμμετείχε στο μιζα-παρτι.

Είναι ένα φριχτό δράμα να ακούς, να διαβάζεις τους αφορισμούς κατά της Χρυσής Αγυγής και συγχρόνως να βλέπεις την απελπισία του κόσμου, να βλέπεις τα νέα παιδιά να γυρεύουν βοήθεια από τούτες τις ανθρώπινες χαλκομανίες που αυτοαποκαλούνται “συνταγματικό τόξο”.   “Συνταγματικό τόξο” που έχει μότο “διέλυε για να κυβερνάς.” και όπλο του είναι η αποσύνθεση. Κάθε του πράξη γεμάτη με ιδιοτέλεια και μωρία  μυρίζει πτωμαΐνη.

Έχουμε μία πολιτική τάξη ανίκανη για πλατιές χειρονομίες. Ένα θεατρικό μπουλούκι  που η ατμόσφαιρα του είναι θλιβερά ενοχλητική. Από το ΚΚΕ μέχρι τον Καμμένο, και τα διάφορα υποπροϊόντα των ΜΜΕ(εξαπάτησης) του “συνταγματικού τόξου”  με τις ιδιοσυγκρασίες τους, τις ψοφοδεείς, άνθρωποι των έμμονων ιδεών, και στα περασμένα και τα τωρινά, πως μπορούν να διευθύνουν την πολιτική του λαού που πολεμά να τα βγάλει πέρα, να ζήσει;  Άνθρωποι εύκολων καιρών, με το εμπόδιο της δυσαρέσκειας στην ψυχή τους, υπεροπτικοί, ωμά αδιάφοροι για τον λαό, στο όνομα του οποίου δήθεν αγωνίζονται, είναι εδώ περισσότερο για να μπερδεύουν τα πράγματα παρά για να τα διευκολύνουν.

Ο schooligan  Τσίπρας, πολιτικό κατασκεύασμα του Σόρος, με τα συστηματικά του λαγούμια, τις συνιστώσες του και μεταφυσική Ναστραντίν Χότζα  ρουφάει τον Σιζεκ, ονειρεύεται τον Che, κλεισμένος μέσα στο βοναπαρτίστικο μηδενισμό της αριστεράς που παρέα με τον Τζέρι Καραμεσίνη, εγγονό του ιστορικού σταθμάρχη της CIA Τομ Καραμεσίνη, έκαψε την Ελλάδα τον Δεκέμβρη 2008. Σήμερα υπό το άγρυπνο μάτι σου Σόρος κεφαλαιοποιεί την “πορτοκαλί εξέγερση” του 2008. Με ατεκμηρίωτη υποσχεσιολογία, αντί ο πολιτικός του λόγος να είναι μεστός και ουσιαστικός, έχει εκπέσει, με ωραία ρητορική, σε προσβλητική και της μέσης νοημοσύνης κενολογία, σε παιδαριώδεις κομπασμούς, κυριαρχούμενος από μία εξουσιαστική λογική. Έχει ήδη υποθηκεύσει την Μακεδονία, την Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι διάφοροι και διάφορες παρατρεχάμενοι του Τσίπρα μιλάνε για τα Σκόπια σαν Μακεδονία, οι μουσουλμανικές μειονότητες να αυτοπροσδιορίζονται, το κυπριακό να λυθεί στα πλαίσια του ΟΗΕ (σχέδιο Ανάν) κλπ. και δεν ανοίγει μύτη. Θα πουν στους μετά τις εκλογές κοψοχέρηδες. Σας το είχαμε πει. 

Ο Καμμένος φαντασιώνεται, πουλώντας αρλουμπολογία και ψευτοπατριωτισμό, ότι είναι ο μοχλός των εξελίξεων.

Ο σύντροφος Κουτσούμπας, διάδοχος της  Παπαρήγα, σαν γνήσιο άεργο επαγγελματικό στέλεχος έχει μείνει ακόμη στην δεκαετία του 20 και 30. Ανίκανος να πιάσει το μήνυμα της ιστορίας και των καιρών και για να αποφύγει την ευθύνη καταφεύγει στην προσφιλή Λενινιστική σοφιστεία ότι υπαίτιος είναι πάντα κάποιοι άλλοι. Τον εμποδίζουν τα δέντρα να δει το δάσος.

Δέντρα είναι η πολιτική των τσιτάτων ενός λενινισμού σταλισνισμού ξεπερασμένου από την ιστορία και τα γεγονότα. Το δάσος είναι ο λαός που πεινάει και διψάει για πολιτική εθνική πατριωτική που να δίνει λύσεις και όχι τις επαναστατικές γυμναστικές του όπλου πάρα πόδα.

Η ΝΔ χωρίς ιδεολογία και πιστεύω  δειλή και άβουλη αντάμα προσμένη ίσως σε κάποιο θάμα.

Οι άνθρωποι της φοβισμένοι μη “κατηγορηθούν” για δεξιά ή ουραγοί της Χρυσής Αυγής άγονται και φέρονται από τα κύματα της αριστερόστροφης σάχλας ανίκανοι να εκφράσουν πολιτική. Τρανό παράδειγμα η υπαναχώρηση για την τροπολογία που θα επανέφερε το γένος σαν προϋπόθεση εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές. Ένα βήξιμο της αριστεράς ήταν αρκετό για να κάνει πίσω.

Το ΠΑΣΟΚ της λαμογιάς και της απάτης ξέμεινε από λαμόγια και απατεώνες που μετακόμισαν στην φιλόξενη  στέγη  του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας για νέες καλές ημέρες που θα ξαναδέσουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, λουκάνικα αγορασμένα με τον ιδρώτα και αίμα του λαού. Τα μπάζα του ΠΑΣΟΚ μεταφέρθηκαν με το ανατρεπόμενο στο ΣΥΡΙΖΑ του Σόρος. Θα μείνει μόνος ο κύριος Βενιζέλος που περνάει αργά αλλά σταθερά από πρωταγωνιστής, σε δευτεραγωνιστή για να καταλήξει κομπάρσος που θα παίζει για το μεροκάματο.

“Συνταγματικό τόξο” ανθρώπων τελειωμένων. Ανθρώπων που δημιουργούν γύρω τους μία ατμόσφαιρα αγοράς και φτηνής συνδιαλλαγής, όχι μία ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης. Ένας  πολιτικός κόσμος κατάβαθος περιστοιχισμένος από διάφορους παράγοντες και μύγες της πολιτικής. Είναι κιόλας για καρπάζωμα κρεμασμένος στο κενό για να τσιμπήσει ότι μπορεί.

Έχουν ξεχάσει δύο πράγματα: πώς η πολιτική έχει να κάνει με γεγονότα και πώς τα γεγονότα όταν τα νιώσεις δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσεις χωρίς την εμπιστοσύνη ανθρώπων που σ’ ακολουθούν.

Η πολιτική άποψη του ζητήματος είναι ότι με την Χρυσή Αυγή στη Βουλή, να καλπάζει, να οδηγεί τους Έλληνες και να ανοίγει το δρόμο της ιστορίας έγιναν περισσότερο κάλπηδες, περισσότερο σαράφηδες, περισσότερο μικροκολπαδόροι, περισσότερο δημαγωγοί; ΟΧΙ, δεν έγιναν, ξεσκεπάστηκαν...Χάνουνε τον καιρός τους  με δημαγωγία, αντιδράσεις, δηλώσεις και μανούβρες της εποχής του Δεληγιάννη, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται με μίαν απολύτως σύγχρονη επιτάχυνση,  ο χρόνος τρέχει ροκανίζοντας τα ποδάρια της χώρας και το γκονγκ της ιστορίας να κτυπάει το απόλυτο μηδέν.

Είναι δράμα να σκέπτεται κανείς αυτήν την τραγωδία που ζούμε δημιουργούν πέντε δέκα παλιόπαιδα του κομματικού σωλήνα, πέντε δέκα εργατοπατέρες, πέντε δέκα ανεπάγγελτοι, πέντε δέκα άεργοι, πέντε δέκα προιόντα της Madison Avenue που πλάσαρισαν στον λαό τα κανάλια των μπετατζήδων της ενημέρωσης, οι καραγκιόζηδες με ipad  που δεν θα ήταν άξιοι να πουλούν μήτε στραγάλια στο Ζάπειο. Αυτές οι πολιτικές χαλκομανίες κάτω από το πανό του “συνταγματικού τόξου”  επιμένουν να θέλουν να διακυβερνήσουν  τις τύχες της Ελλάδας μόνο και μόνο επειδή θα αρπάξουν κάποια στιγμή, όταν οι δημοσκοπήσεις φανερές και μυστικές θα είναι ευνοικές, την ψήφο των Ελλήνων με την καλοπληρωμένη πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ(ξαπάτησης), υποσχόμενοι τα πάντα. Οι άνθρωποι του “συνταγματικού τόξου” είναι  ανίκανοι να πάν μπροστά - ενώ το λαχταρούν - αν δεν αποκτήσουν απόλυτη κι ανεξέλεγκτη εξουσία, γιατί μόνο να εξουσιάζουν είναι ικανοί.

“Μεταπολίτευσι η συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με ειρηνικά μέσα”

"Η Χρυσή Αυγή ονειρεύεται εμφυλίους. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, όμως, έχουν ζήσει τον εμφύλιο και ξέρουν τι σημαίνει διχασμός. Προσπαθεί να διχάσει  και πάλι τους πολίτες και ξεδιπλώνει το σχέδιό της, που περιλαμβάνει αντιδημοκρατικές ενέργειες, βία, ξυλοδαρμούς και ναζιστικές προκλήσεις. Αυτοί που επικαλούνται το Θεό και την πατρίδα, λειτουργούν με τη λογική μιας συμμορίας. Το ΠΑΣΟΚ επαναλαμβάνει:  όποιος επικροτεί και ανέχεται τέτοιες προκλήσεις, απλά περιμένει να έρθει και η δική του σειρά. Τα προβλήματα της κοινωνίας λύνονται μόνο με περισσότερη δημοκρατία και αποτελεσματικότητα". Φώφη, κόρη Γεννηματά


Η Ελλάδα επί 38+1 χρόνια ζει την βαρβαρότητα της "επαναστατικής" μεταπολίτευσης: “Μεταπολίτευσι η  συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με ειρηνικά μέσα” (Στέλιος Ράμφος, Η λογική της Παράνοιας, 2011, σελ 20).  Η αριστερά γεμάτη βαθύτατη, υπεροπτική και κυνική περιφρόνηση προς τους Ελληνες και το μέλλον τους, με τρόπο αγύρτικο, δημαγωγικό και παραπλανητικό επέβαλε  την θέληση της με την απροκάλυπτη βία. Να θυμίσουμε στην κόρη Γεννηματά  ότι η βία και αριστερά είναι σαν σιαμαίοι αδερφοί που αν τους χωρίσεις πεθαίνουν.
Η κυρά Φώφη πρέπει να διαβάσει τα σοφά λόγια του συντρόφου  Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου του ΣΥΡΙΖΑ που μάζεψε τα μπάζα του (απο)κόμματός της:

-Η "νομιμότητα" δεν είναι αυτονόητη και αιώνια

-Ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η         ελευθερία των άλλων."

                 -Για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα "ποσά" βίας. Αυγή (21/6/2008).  

Η αριστερά  πιστεύοντας ότι η “βία είναι η μαμή της ιστορίας”  για 38+1 χρόνια κάνει καισαρική στην Ελλάδα. Τα φληναφήματα της Φώφης  δεν είναι παρά η ιδεολογική γλίτσα που έχει κατακαθίσει στα αρρωστημένα μυαλά των παπατζήδων της αριστεράς που καλουπωμένοι μέσα σε ιδεολογήματα και νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις αδυνατούν να αρθρώσουν δημιουργικό λόγο. Κυρά μου Φώφη να σου θυμίσουμε το 1981 με κλαρίνα, νταούλια και ζουρνάδες βγήκαν στους δρόμους οι χαλέδες του ΠΑΣΟΚ εμπλουτισμένοι απο ανανήψαντες χουνταίους   και ούρλιαζαν, πυροβολούσαν με τις καραμπίνες τα σπίτια των “άλλων”, μαζεύονταν κάτω από τα παράθυρα των γειτόνων και ούρλιαζαν με εγκληματικό πάθος “απόψε πεθαίνει η δεξιά”. Παρέδωσαν την Ελλάδα  στα νύχια του ολετήρα αρπακολατζή Ανδρέα Παπανδρέου για ένα πιάτο φαϊ. Αυτό το γνώριζουν όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες, πλην εκείνων που ελέω ΠΑΣΟΚ - εν μια νυκτί - κοιμήθηκαν ...σκατατζήδες και ξυπνήσαν ...άρχοντες.!

Κυρά Φώφη,  η βία είναι της αριστεράς. Της  αριστεράς που έχει πετάξει  το προσωπείο και εμφάνισε το πραγματικό της πρόσωπο, αποδεικνύοντας πόσο μισάνθρωπη, μισαλλόδοξη και μισελληνική είναι και θα είναι πάντα. Οι σελίδες των εφημερίδων είναι γεμάτες άρθρα  της προοδευτικής σάχλας που  στάζουν μίσος, μισαλλοδοξία και ρατσισμό κατά των Ελλήνων. Η παρουσία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι μία αφήγηση βίας, αίματος και μίσους. Από τα πειθήνια 45άρια της "17 Νοέμβρη", το μαντάτο πράσινο τελέσίγραφο του 89 ότι: αν πάει σε δίκη ο Ανδρέας το ΠΑΣΟΚ θα αιματοκυλύσει την χώρα, την λεηλασία του Δεκέμβρη 2008 που “το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει”,  το μαρξιστικό καθηγηταριό με την κούφια ρητορεία που προσπαθεί να βρεί μία αρρενωπή συντροφικότητα μέσα από την "κινηματική βία" του Βέλτσο: “Στο επίπεδο της κινηματικής αριστεράς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί οι ενέργειες πρέπει να έχουν την πρωτόγονη, βίαιη υποχρεωτικά έκφραση και είναι ηλίθιοι αυτοί που λένε να καταδικάσουμε τη βία. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή αν δεν υπάρξει βία, ως μαμή της ιστορίας, που είναι η περίφημη έκφραση του Μαρξ”. (Το Βήμα της Κυριακής, ΒΗΜagazino, τ. 403, 6/7/2008), μέχρι τις αριστερές συμμορίες των παρακρατικών που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια και τα έχουν μετατρέψει σε άντρα ανομίας, κρανίου τόπο  μοιράζοντας τα "συγκεκριμένα ποσά βίας" του ΣΥΡΙΖΑ σε όποιον τολμήσει να φέρει εμπόδιο στην ποικίλη και σκοτεινή συναλλαγή φοιτητικών παρατάξεων και κομμάτων με την διοίκηση των πανεπιστημίων και τους "φωταδίστικους" μηδενιστές. 

Όλα τα χρονια της μεταπολίτευσης η  αριστερά πρωτοστάτησε στην οργουελικού τύπου αλλοίωση και διαστρέβλωση των εννοιών. Η βία ή τα συγκεκριμένα ποσά βίας σφράγισαν την μεταπολίτευση.

Κυρά Φώφη  και σεις μαινόμενοι “προοδευτικοί”, καταντήσατε τον Έλληνας άνθρωπο του 21ου αιώνα να είναι ένα ηθικό ναυάγιο, κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει. Να ζει ενστικτωδώς τον "θάνατο του Έθνους", να στερείται κάθε αναφορά του βίου και με κοκαλωμένη ψυχή να μην υποψιάζεται τα μεγάλα ερωτήματα και να μην τα θέτει ποτέ στην ψυχή του.


Ευτυχώς Η αισχρή εποχή της αριστερόστροφης σάχλας με σήμα κατατεθέν το ταγάρι, τα αμπέχωνα, την απλησιά και το μούσι πέρασε. Η επιδοτούμενη αριστερά των μουσάτων με τα χοντρά, απο το πολύ φαϊ, πισινά πάει στον αγύριστο.

Μετα 38+1 χρόνια ήλθε  ώρα της Χρυσή Αυγής, της Χρυσής Ελπίδας, της Χρυσής Αναγέννησης που υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Σήμερα ήλθε η ώρα της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή έχει πρόταση και εκπροσωπεί τους μεροκαματιάρηδες, την φτωχολογιά, την Ελλάδα του αγώνα  που οι οργανωμένες ομάδες των εγκαθέτων των βορείων προαστείων της κλινικά νεκρής αριστεράς, που τις συντηρούν τα ΜΜΣ(κοταδισμού) ,κατέστρεψαν και υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών τους. Η Χρυσή Αυγή υπηρετει τον Ελλήνα γιατί προέρχεται απο τον λαό, αγωνίζεται για τον λαό, είναι ο λαός. Σιγά μη εκπροσωπούν τον λαό οι αρσακειάδες, τα κολεγιόπαιδα, οι απόφοιτες του Κωστέα-Γείτονα με τις τσιρίδες τους.
Που τον έμαθε τον λαό ο schooligan Τσίπρας; καταστρέφοντας τα σχολεία του λαού η στο Ιασω που γέννησε το κορίτσι του! Που τον έμαθε τον λαό η Ζωή Κωνσταντοπούλου; παρακολουθώντας τον πατέρα της να χορεύει την "Δραπετσώνα"! Που τον έμαθε τον λαό η αρσακειάδα Παπαρήγα; Ούτε τα παιδιά της δεν έστειλε σε δημόσιο σχολείο.
Οι χρησαυγήτες είναι ο λαός που επιτέλους δεν φοβάται, είναι ελευθερος..

Ο Πασοκάνθρωπος

Ζούμε σήμερα στον καιρό ενός διαφορετικού είδους οργανικού όντος, αυτό του πασοκανθρώπου (μισός πασόκος-μισός άνθρωπος) ο οποίος είναι ο άνθρωπος-έμπορος, ο μαζα-άνθρωπος, ο άνθρωπος καταναλωτικό αντικείμενο, ο άνθρωπος των υλικών αγαθών και ανέσεων προηγμένων σε τελικό στόχο και προοπτική. Το παρελθόν τού είναι βουβό . Το μέλλον δεν τον απασχολεί. Το παρόν του είναι το «βασίλειο του κανείς» των εμπορικών κέντρων που του χαρίζουν την ψευδαίσθηση της εντατικότητας και της πλησμονής. Οι αξίες έχουν μικρύνει. Η γη έχει στενέψει και πάνω της χοροπηδά ο πασοκάνθρωπος που τα μικραίνει όλα. Η ράτσα του είναι άφθαρτη, όπως του ψύλλου. Ο πασοκάνθρωπος ειρωνεύεται τα πράγματα που ξεφεύγουν από την φιλοδοξία του και την ευφυΐα του, οι οποίες είναι καθαρά και ουσιαστικά υπολογιστικές: «Αγάπη; Δημιουργία; Πάθος; Αγώνας; Ένταση; Ελπίδα; Απελπισία;...Τι είναι αυτά»; Έτσι ρωτά ο πασοκάνθρωπος και κλείνει πονηρά το μάτι ήσυχος, ασυνείδητος και ευτυχής. Εφεύρα την χαρά της ζωής κραυγάζει.


Εφεύραμε την χαρά μας λένε πρόεδροι, υπουργοί, πολιτικοί, όλοι χαμογελαστοί με τα επισκευασμένα και γυαλισμένα δόντια τους! Και όλοι με μιά νοικοκυρά στο πλευρό τους, όταν δεν είναι με παιδιά και εγγόνια. Μιλούν θρασύτατα για ελευθερία, δημοκρατία, προοδευτικότητα, μεγάλη δημοκρατική παράταξη ενώ προορίζουν την δουλεία για τον ηλίθιο λαό, εμπαίζουν ότι πιο ιερό και επιτίθενται οι μεν στους δε, κινούμενοι από ένα χέρι άπληστο, εγκληματικό, ισχυρό, οι άνθρωποι και οι απόψεις τους, σαν ματαιόδοξα αθύρματα. Σιχαμερές εικόνες μιάς ηλίθιας χαμέρπειας. Είναι οι νάνοι, που παριστάνουν δημόσια τον άθεο ή τον κοσμοπολίτη ή τον διεθνιστή ή τον σοσιαλιστή ή τον προοδευτικό και τεντώνονται να φθάσουν σε ύψος ώστε να φανούν γίγαντες.


Οι πασοκάνθρωποι είναι αυτοί που ζούνε πιό πολύ γιατί είναι αυτοί που διακινδυνεύουν λιγότερο Δεν μετράνε την αξία της ζωής με την έντασή της αλλά με την διάρκειά της. Δεν αναρωτιόνται τι θα μπορούσαν να δώσουν στην ζωή, αλλά τι μπορούν να πάρουν απ’ αυτήν. Ξέρουν την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος χωρίς εντάσεις, είναι ένας κόσμος εκτός ιστορίας, γιατί είναι οι εντάσεις που υπάρχουν κάτω από την εξέλιξη εκείνες που παράγουν τα γεγονότα. Είναι οι μετριότητες του Μοντερλάν, οι παλιάνθρωποι του Ζάν-Πώλ Σαρτρ, οι άχρηστοι του Θουκιδίδη, οι άνθρωποι-πυγμαίοι προσεχτικοί στο να προφυλακτούν απο κάθε συγκίνηση, από κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά και από τους συνδεδεμένους με τέτοια ύπαρξη κινδύνους. Είναι οι άνθρωποι του «δώστα όλα». Είναι οι άνθρωποι της μνησικακίας, του παιγνιδιού των κομμάτων, της μικροπολιτικής, των συμβιβασμών, της περιορισμένης δυνατότητας.. Είναι οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ, οι ηθικά και πνευματικά ανάπηροι. Έχουν μεταμορφωθεί σε σκουλήκια που όταν τους πατάνε ζαρώνουν και μετά παραπονιούνται πώς τους ποδοπατούν.

Πληρώνουμε και το διασκεδάζουμε..

Ακούγεται μακάβριο και χυδαίο. Αλλά ναι, όλοι εμείς που φάγαμε στην μάπα την εικοσαετή πασοκρατία, την χυδαία και ανερμάτιστη δικτατορία των πασοκανθρώπων (μισών πασόκων-μισών ανθρώπων) κοιτάζοντας τις εικόνες ποδοπατήματος, σπροξήματος και λιποθυμίας στο Αιγάλεω που μας έδιναν (18/2/2012) τα ΜΜε(ξαπάτησης) και ακούγοντας τους δημοσιογράφους μοιρολογήτρες αισθανθήκαμε μία μεγάλη ικανοποίηση. Πληρώνουμε τα χαράτσια. Εχουμε φτάσει στον πάτο. Δεν τα βγάζουμε πέρα. Βλέποντας στο Αιγάλεω τους μαζανθρώπους να ποδοπατιούνται, να στριμώχνονται και να λιποθυμάνε δεν μπορέσαμε να μη γελάσουμε, να μη το διασκεδάζουμε, το καλλίτερο πρώτο τραπέζι πίστας.

Όλοι αυτοί που σήμερα κλαψουρίζουν και χτυπιούνται είναι οι ίδιοι που το 1981 με κλαρίνα, νταούλια και ζουρνάδες βγήκαν στους δρόμους και ούρλιαζαν, πυροβολούσαν με τις καραμπίνες τα σπίτια των “άλλων”, μαζεύονταν κάτω από τα παράθυρα των γειτόνων και ούρλιαζαν με εγκληματικό πάθος “απόψε πεθαίνει η δεξιά”. Παρέδωσαν την Ελλάδα στα νύχια του ολετήρα αρπακολατζή Ανδρέα Παπανδρέου για ένα πιάτο φαϊ. Είναι οι ίδιοι που το 2009 με σημαίες και τραγούδια και άφθονη υστερία άκουγαν το “λεφτά υπάρχουν” του Yorgo και πέφταν σε πολιτικούς παροξυσμούς Σήμερα αυτοί οι ίδιοι κλαψουρίζουν Ας γελάσω!

Πληρώνουμε και το διασκεδάζουμε Είναι η μεγαλύτερη χαρά να βλέπουμε όλους αυτούς να ποδοπατιούνται και να στριμώχνονται. Βλέπανε τους πασοκανθρώπους της γειτονιάς τους, του χωριού τους να διαγουμίζουνε τον πλούτο της χώρας και όμως τους ψήφιζαν Ο καθένας τους γνωρίζε ένα πασοκάνθρωπο που απο ρυπαρό και τρισάθλιο τίποτα σε μία νύχτα έγινε κάποιος και πλούσιος. Τον βλέπαν και τον ξέραν αλλά τον θεωρούσαν μάγκα και ωραίο και τον ψήφιζαν Ας πληρώσουν τώρα. Εμείς “οι άλλοι” μέσα στην κατήφεια και δυστυχία μας ας το διασκεδάσουμε. Βλέποντας τους πασοκάνθρωπους, αφού για χρόνια καταβρόχθισαν τον πλούτο της χώρας, τώρα να κλαψουρίζουν είναι η καλλίτερη διασκέδαση....

Ανδρεϊσμος- Πασοκισμος

Ήρθε ο καιρός να "λουστούμε" τον ...Ανδρεϊσμό.!

Οι ακάλυπτες αρχικά και μετέπειτα με δανεικά καλυμμένες επιταγές του λαοπλάνου πολιτικάντη Ανδρέα Παπανδρέου είχαν ημερομηνία λήξεως.

Αυτό το γνώριζαν όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες, πλην εκείνων που ελέω Pasok - εν μια νυκτί - κοιμήθηκαν ...σκατατζήδες και ξυπνήσαν ...άρχοντες.!

Δεν πρόκειται βεβαίως περί καλοκαιρινής "Ανδρεϊκής" τυμβωρυχίας, αλλά θα είναι ίσως η πρώτη φορά που θα πω, ας μην τον συγχωρέσει ο Θεός.!

Είθισται ο Θεός να συγχωρεί μόνον εκείνους που ζητάνε ταπεινά συγνώμη, αλλά ο καθ' ου, φρόντισε μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής του να παραμείνει ένα αμετανόητο ανθρωποειδές.

Ζητώ συγνώμη απ' τον εαυτό μου κι' απ' όλους εσάς, αλλά δυστυχώς, δεν μπορώ να ξεχάσω.

Πιστέψτε με δε, πως δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά.

Θυμάμαι τις αλήστου μνήμης μέρες του "ένδοξου" πλην αισχρού ..."Ανδρεϊσμού" και ντρέπομαι για τη χώρα μου που επέτρεψε να ασελγήσει πάνω της αυτό το πολιτικό έκτρωμα της σύγχρονης ιστορίας συνεπικουρούμενο και από τον πάλαι ποτέ ακριβοπληρωμένο ... "αυριανισμό" που έφθασε σε σημείο να φωτομοντάρει τον Μητσοτάκη ως συνεργάτη των Γερμανοφονιάδων, κι' αυτό βεβαίως τη βοηθεία του "Θείου"...βρέφους του Pasok αισχροτάτουΛαλιώτη, ο οποίος - τώρα πλέον - πατάει πάνω στα αγνώστου μεν προελεύσεως αλλά ελληνικά δισεκατομμύρια του φτωχού κοσμάκη, χωρίς ωστόσο να καταφέρει μέχρι και σήμερα να πάρει εκείνο το κωλοπτυχίο της οδοντιατρικής και να βγάλει έστω και μια δεκάρα τσακιστή με τον ιδρώτα του προσώπου του.

Η αισχρή εποχή του "Ανδρεϊσμού" με σήμα κατατεθέν το ζιβάγκο, την απλησιά και το μούσι, δυστυχώς δεν θα περάσει τόσο εύκολα όσο νομίζαμε αρχικά.

Κι' αυτό γιατί, όταν οι...πάσης φύσεως μουσάτοι αλήτες των απανταχού της χώρας πρασίνων κλαδικών, μπούκαραν από πόρτες και από παράθυρα στο ταλαίπωρο Δημόσιο κι έγιναν εν μια νυκτί, οι κηπουροί γιατροί του μετέπειτα ΕΣΥ του μακαρίτη Γεννηματά , οι τελειόφοιτοι Γ΄ Δημοτικού, προϊστάμενοι τμημάτων, οι ξυλοσχίστες πρόξενοι στις ανά τον κόσμο Διπλωματικές μας εκπροσωπήσεις απέκτησε καθολική ισχύ το λεγόμενο ..."Λαϊκό κεκτημένο".

"Δεν υπάρχουν θεσμοί, παρά μόνον ο Λαός", διακήρυσσε εκστασιασμένος απ' την Λατρεία του ...πλήθους - όχλου από κάποιο μπαλκόνι της Κοζάνης - θυμάμαι - ο μακράν ημών πλέον μακαρίτης, αλυσοδένοντας για 30-40 χρόνια την χώρα με τα δεσμά του Λαϊκισμού...

Έτσι φθάσαμε λίγο αργότερα επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη στα πρωτοφανή ...ξεβρακώματα των άτυχων ..."ΣΕΠιτων" των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας από τους πράσινους στρατευμένους και τερατογενείςΣταμουλοκολλάδες, στα κατεβάσματα των διακοπτών της ΔΕΗ των Μπακούληδων, στα τερατώδη και υπέρΜαυράκηδων "δωράκια" ποσού των 500.000.000 δραχμών και σήμερα στα ...νταηλίκια των φορτηγατζήδων και των της εναέριας κυκλοφορίας και ...βάλε.!

Όσοι λοιπόν τότε έδρεπαν καρπούς "αγλαών" ημερών και ειρωνεύονταν τα ... "κοροΐδα της απ' έξω" μεριάς, ας...φάνε τώρα στη μάπα, έναν Ανδρέα ...κατεψυγμένο και αργότερα ...βλέπουμε!

Βεβαίως, κοντά σε σας αληταράδες, θα καούμε κι' εμείς, αλλά θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας επειδή δεν κάναμε μακροβούτι στη λίμνη με το χρυσάφι. Εσείς αφαιρέσατε το περιεχόμενο της λίμνης και τώρα ο Ελληνικός λαός κοιτάζει με απορία τον ξερό πυθμένα της.

Πέστε μας και μαλάκες για να τελειώνουμε.!

Ζητώ ξανά συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω.

Δεν μπορώ να ξεχάσω τον ..."Ανδρεϊσμό" που έχοντας δέσει χειροπόδαρα την δικαιοσύνη, λεηλατούσε ωσεί ιέραξ την δημόσια περιουσία και την μετέτρεπε σε προσωπικό τσιφλίκι τόσον του ιδίου και της κλίκας του, όσο και της μετέπειτα συμβίας του Μιμής, η οποία κατά δήλωσή της παραμένει - από τότε - "κλειστή" ως ..."γυναίκα".

Δεν μπορώ να ξεχάσω τον εκλιπόντα εκλογομάγειρα Κουτσόγιωργα που για τα ...μικροέξοδα των παιδιών του άρπαξε 2.000.000 δολλάρια από το υστέρημα του Ελληνικού λαού και τα μετάφερε σε Ελβετική τράπεζα και σε γενόμενη επερώτηση εντός του κοινοβουλίου από μέλος της αντιπολιτεύσεως απάντησε πως "εσείς δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε".

Βεβαίως, ο "περήφανος Έλληνας" ...αντάμειψε δεόντως και ...πλουσιοπάροχα τον υιόν Κουτσόγιωργα για την ...Εθνική προσφορά του πατρός του, και του έδωσε μια θέση στο ...κοινοβούλιο.!

Ω αφελή Έλληνα.!

Πίστεψες στ' αλήθεια ότι αυτός ο "πολιτικός" θα μπορούσε ποτέ να κάνει καλό στην Ελλάδα, την οποία ουδέποτε θεώρησε πατρίδα του;

Θεωρείς πως ήταν τυχαία η τοποθέτηση του κανακάρη του και νυν πρωθυπουργού στο υπουργείο Παιδείας; Απλά του έδινε μια ευκαιρία μπας και μάθει Ελληνικά.!

Πίστεψες ότι ενδιαφέρθηκε πραγματικά για την Ελλάδα, όταν σε διάστημα δύο μηνών την οδήγησε σε τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις με κόστος δισεκατομμυρίων, μόνο και μόνο για να αποτρέψει την εκλογή Μητσοτάκη;

Δεν κατάλαβες γιατί το εκλομαγειρείο έβαλε στο φουλ τις ...ατμομηχανές του; Απλά γιατί ο ..."Ανδρέας" το είχε χωνέψει ότι ο Μητσοτάκης με αφορμή το σκάνδαλο Κοσκωτά, θα τον έβαζε σίγουρα φυλακή.

Τότε ακριβώς έφθασε και το πράσινο μαντάτο - τελεσίγραφο στον Μητσοτάκη, ότι αν γίνει κάτι τέτοιο το Pasok θα αιματοκυλήσει τη χώρα, γι' αυτό και ο άρπαξ των δισεκατομμυρίων του Κοσκωτά - δηλαδή του Ελληνικού λαού - απηλλάγη οριακά με διαφορά μιας ψήφου.

Και για τους μη κατέχοντες την νομικήν επιστήμην, θα πρέπει να πούμε πως μεταξύ απαλλαγής και αθώωσης υπάρχει μεγάλη διαφορά. Δεν είναι της παρούσης να αναφερθούμε σ' αυτή τη λεπτομέρεια, που δυστυχώς ελάχιστοι, και μόνο οι νομικοί γνωρίζουν.

Αυτή η οριακή "απαλλαγή" λόγω ...αμφιβολιών έκανε τα πράσινα παπαγαλάκια να μιλάνε για ..."βρώμικο '89".

Οποία καταισχύνη.!

Συγνώμη και πάλι, μα δεν μπορώ να ξεχάσω.

Δεν μπορώ να ξεχάσω το "Τσοβόλα δώστα όλα" που δυστυχώς ήταν μια σοβαρή εντολή προς τον τότε υπουργό οικονομικών και όχι απλά ένα ...σχήμα λόγου, όπως θέλησε να το παρουσιάσει αργότερα.

Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια που μου μετέφερε Αξιωματικός της Αστυνομίας όταν ο Κοσκωτάς εν εξάλλω καταστάσει είπε για τα πράσινα της εποχής τρωκτικά: "ως πότε θα τους πληρώνω τους καργιόληδες;"

Δεν μπορώ να ξεχάσω τον ..."πρωθυπουργικό φίλο" Γιώργο Λούβαρη ο οποίος υπό το βάρος των ασήκωτων ..."Pampers" με τα ..."τούβλα" δεν προσήλθε να καταθέσει στο ειδικό δικαστήριο, επικαλούμενος λόγους υγείας (σκλήρυνση κατά πλάκας), ενώ αργότερα έπαιζε μπάλα στου Καραϊσκάκη ως αντιπρόεδρος της ΠΑΕ, πλάι στον Ντέταρι, το μεγάλο και ακριβοπληρωμένο από τον Κοσκωτά συμβόλαιο ύψους ενός δισ. για την εποχή.

Δεν μπορώ να ξεχάσω το μπουκάλι ..."Johny Walker" με το οποίο κοιμόταν και ξυπνούσε ο ..."Ανδρέας".

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι σε μια σύνοδο των "6" που πραγματοποιούνταν στην Αθήνα, αυτός ...ξέχασε να πάει, γιατί τον πήρε ο ύπνος αγκαλιά με τη γκόμενα σε κάποια έπαυλη του Παλιού Ψυχικού και όταν ο σύζυγος της "Κυρίας" τους έκανε ...τσακωτούς, ο "απλοχέρης" Ανδρέας τον έκανε κάπου ...Διοικητή, με αμοιβές μεγιστάνα.

Δεν μπορώ να ξεχάσω...

Συγχωρέστε με, αλλά δεν μπορώ.

Πηγή:http://gianniotis.blogspot.com/2010/08/blog-post_04.html

Εκλογές 2009: Τέλος στα κόμματα εξουσίας

Είμαστε έτοιμοι όποτε αποφασίσουν οι μεγάλοι σκηνοθέτες του σύμπαντος να ξανατρέξουμε στις κάλπες. Θα μας φορέσουν τον μανδύα του ωρίμου δημοκρατικού λαού και εμείς με χαρά και ευτυχία θα εκτελέσουμε το μεγάλο και ιερό μας καθήκον. Θα βάλουμε σιωπηλοί, πίσω από το παραβάν, ένα όνομα μέσα σε ένα φάκελο και έτσι απλά θα εξαντλήσουμε όλη μας την εξουσία. Από την στιγμή εκείνη έχουμε γίνει η σιωπηλή λεία των αφεντικών που διαλέξαμε, όπως η μάντης , το αλογάκι της Παναγίτσας που έχει στην διάθεσή του μόνο μία νύχτα έρωτα και καταβροχθίζεται αμέσως μετά από το θηλυκό του.
Έτσι και φέτος θα διαλέξουμε ένα από τα εγκεκριμένα συνδικάτα ελέγχου της λαϊκής θέλησης και θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Ας μη το ξεχνάμε τα κόμματα και οι πολιτκατζήδες είναι ο καθρέφτης όπου ο καθένας βλέπει τον εαυτό του. Κάηκε η Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2008. Εμείς την κάψαμε! Τα Πανεπιστήμια είναι χωματερές. Εμείς τα κάναμε. Τα σύνορα μας κινδυνεύουν να συρρικνωθούν! Εμείς τα συρρικνώνουμε. Η Ψαρούδα Μπενάκη δεν μιλάει για περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας. Εμείς μιλάμε για τον περιορισμό της. Ο Χατζηγάκης δεν αποποιείται του εθνους. Εμεις αποποιούμεθα το έθνος! Ο Αλαβάνος δεν "χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων". Εμείς τα χαϊδεύουμε! Ο Yorgo δεν θέλει να δώσει "μερικά στρέμματα" για να κοιμάται ήσυχος. Εμείς δίνουμε τα στρέμματα! Αυτά και άλλα πολλά είναι αυτά τα οποία ξεπουλάμε. Τα ξεπουλάμε με μία ψήφο, για μία βραδιά έρωτα.

Αυτά είναι τα κόμματα που εμείς διαλέξαμε για να μετατρέψουν την Ελλάδα απόπατο των ελπίδων μας και των ονείρων μας

Πράσινοι: Είναι οι πραγματικοί χαμαιλέοντες. Ενα μόρφωμα που κάτω απο ένα φευδεπιγραφο σύνθημα και με κλαψιαρικο λόγο κοβεται δήθεν για το περιβάλον άλλα μόνο εκεί που περνάνε αγωγοί πετρελαίου! Καρφί δεν τους καίγεται για την Ελαφονησο της Λακωνίας που ετοίμαζεται να τσιμεντοποιηθεί. Μία πραγματική, συνειδητή και παραδεκτή πέμπτη φάλαγγα.

ΝΔ: Έχει στερήσει από τον εαυτό της την δυνατότητα να κυβερνήσει την χώρα. Παίζει ρόλο διακοσμητικό του πολιτικού σκηνικού, άκρως παθητικό. Κυριαρχείται από ανθρώπους με αποξεραμένους τους γεννητικούς αδένες της δράσης χωρίς ιδεολογία και πιστεύω. Όσα χρόνια κυβερνάει δεν έχει κατορθώσει να ψελλίσει ούτε απόπειρα κριτικού λόγου και έγκυρης αντίστασης στην ιδεολογική τρομοκρατία της Νεοταξίτικης αριστεράς. Κυριαρχούμενη από βαθιά συμπλέγματα μειονεξίας περιφέρεται στην πολιτική σκηνή σαν ηττοπαθής Λευκορώσος χωρίς πολιτικό αντίλογο, κριτική αντιπρόταση, διαφορετική εκδοχή, άλλη οπτική. Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι πολιτικά και κοινωνικά ανύπαρκτη, γιατί έχει κυριολεκτικά απορροφηθεί από την κυρίαρχη μόδα του αριστερισμού. Πανικοβάλλεται, κυριολεκτικά τρέμει και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να χαρακτηριστεί "ελληνοκεντρική", "εθνικιστική", "αντιδραστική". Τα στελέχη της τρέχουν να υιοθετήσουν τη γλώσσα, τα κριτήρια, τις αξιολογήσεις της νεοταξίτικης αριστεράς. Όλο αυτό το συνονθύλευμα που ακούει στο όνομα ΝΔ δεν έχει τίποτα δικό της να αντιτάξει στον ιδεολογικό μονόδρομο της κατεστημένης "προοδευτικής" ασυδοσίας γιατί δεν πιστεύει σε τίποτα, το πνευματικό της κενό είναι ολοφάνερο.

ΠΑΣΟΚ: Από την στιγμή που ανέβηκε στην εξουσία το 1981 ισοπέδωσε την ελληνική κοινωνία "προς τα κάτω" στο χαμηλότερο επίπεδο λειτουργίας ποιοτικών κριτηρίων, επιβάλλοντας έναν βάναυσο αμοραλίστικο, μονοκομματικό καθεστώς. Ένα καθεστώς που τυράννησε την Ελλάδα και την ξεκούρδισε. Σήμερα ονειρεύται την επιστροφή του και ελπίζει ότι θα το περιμένει ο "μόσχος ο σιτευτός" και μέχρις τότε ο πολιτικός του λόγος έχει εκπέσει σε προσβλητική και της μέσης νοημοσύνης κενολογία, σε ατεκμηρίωτη υποσχεσιολογία, σε παιδαριώδεις κομπασμούς, κυριαρχόυμενος από μία εξουσιαστική λογική στην υπηρεσία της Νέας Τάξης. Ο Yorgo έτοιμος να δώσει μερικά στρέμματα, από αυτά που κληρονόμησε, για να μπορεί να κοιμάται ήσυχος παραληρεί αντιπροσωπεύοντας μονοπωλιακά την δημοκρατία και τους Έλληνες Οι άλλοι που δεν έχουν τις πολιτικές του ιδέες, μοιάζουν να είναι για δαύτον από άλλο ανέκδοτο. Καθαρά ψυχολογία πανικού τελειωμένου ανθρώπου. Ανίκανος να αρθρώσει πολιτικό λόγο, τα ελληνικά του είναι πολύ φτωχά, αναμασά την συνθηματολογία παλαιών εποχών. Πλαστογραφεί ανετότατα της λέξεις πρόοδος και δημοκρατία μας προφέρει την πράσινη ανάπτυξη συρρικνώνοντας την πολιτική σε φύκια και μεταξωτές κορδέλες.



ΣΥΡΙΖΑ: Έχει καλουπωθεί μέσα σε ιδεολογήματα και νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις, αναμασώντας δογματικές θέσεις και επαναστατικές φράσεις όπως τα "συγκεκριμένα ποσά βίας" του Παπαδάτου-Αναγνωστοπουλου ή την "κινηματική βία" του Βέλτσου. Είναι ένα γρανάζι του συστήματος, ή ουρά της παγκοσμιοποίησης που λόγο αδράνειας το ονομάζουμε Αριστερά. Πρακτορεύει ασύστολα τον υπερεθνικό πλανητικό Μολώχ κομπάζοντας κατενθουσιασμένο που υπηρετεί τόσο πιστά την Νέα Τάξη. Ανίκανο να δημιουργήσει, να εκφράσει την λαϊκή οργή, καλλιεργεί την καταστροφική μανία των μαζών οδηγεί τις πλάνες τους και ακολουθεί την αλήθεια της ιστορίας. Ξεριζώνει μεθοδικά κάθε έρεισμα πολιτιστικής ιδιαιτερότητας και
πνευματικής αντίστασης των ελλήνων στην απανθρωπιά της Νέας Τάξης.


ΚΚΕ Έχει φορέσει τα "ενάντια και κόντρα" που λειτουργούν σαν το πολιτικό του Viagra. Κλεισμένο μέσα στο κάστρο του Περισσού κινείται από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν έμπειρο αυτιστικό. Μη έχοντας ξεπεράσει το παρελθόν του προσπαθεί να πάρει την ιδεολογική ρεβάνς της ήττας του το 1949, στο όνομα του ελληνικού λαού που έχει κατά προδώσει και εξακολουθεί να προδίδει. Δεν μπορεί να διακρίνει τον Οργουελικό εφιάλτη της εποχής της Νέας Τάξης και βυθίζεται με γρανιτώδη αυτοπεποίθηση σε μια οπισθοδρόμηση που φοβίζει.




Στις εκλογές που έρχονται ας σκεφτούμε. Ας βάλουμε να λειτουργήσει αυτό το κουρκούτι που κάποτε ήταν ο εγκέφαλό μας. Πίσω από το παραβάν έφτασε η ώρα να πάψουμε να είμαστε έντομα. Ας ψηφίσουμε το οτιδήποτε ή τον οποιοδήποτε άλλο έξω από τα "εγκεκριμένα" κόμματα. Έστω και για μία φορά ας αρπάξουμε την ευκαιρία να τους δείξουμε ότι υπάρχουμε, ότι θέλουμε να ζήσουμε σαν Ελληνες...

Ας μη τους περάσει. Η Ψήφος μας πρέπει να είναι αγωνιστική.

Έξω τα κόμματα εξουσίας...

"η Βασίλισα είναι γυμνή".......

Η συντρόφισσα Διαμαντοπούλου τόνισε ότι οι βασικές λέξεις - κλειδιά και ο στόχος του ΠΑΣΟΚ για την παιδεία είναι «η δημόσια, δωρεάν, υψηλής ποιότητας για όλους, Παιδεία».

Νάτες τις βρήκαμε τις λέξεις- κλειδιά για την παιδεία. Μετά την "Πράσινη Ανάπτυξη" και τα πράσινα άλογα του Yorgo μας ήλθαν και τα κολοκυθάκια αυγολέμονο της συντρόφισσας Διαμαντοπούλου. Η συντρόφισσα ή Αννα επειδή της αρέσουν τα κολοκυθάκια αυγολέμονο έχει την εντύπωση ότι οι Έλληνες έχουν αντικαταστήσει τον εγκέφαλο τους με κολοκύθια.

H πολιτική εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα παιδείας ξεκινάει από πολιτικές διαθέσεις και επιτρέπει στον εαυτόν της να ζει στον μύθο και από τον μύθο να συνάγει κρίσεις, συμπεράσματα και να κάνει προτάσεις με τις οποίες διασκεδάζουν οι πραγματικοί Ελληνες, οι ελευθερωμένοι Ελληνες από τα κομματικά χαλινάρια που κλίνουν τα αυτιά τους στα "κικιρίκου" της αντικοινωνικής αριστεράς. Αριστεράς που μέχρι σήμερα δεν έχει προσφέρει τίποτα το αξιόλογο στη χώρα παρά μόνο αναδρομές σε απομακρυσμένα γεγονότα του εθνικού μας βίου και σταματημένη στο χρόνο μηρηκάζει τα ξεπερασμένα κλισέ του μαρξισμού των αρχών του περασμένου αιώνα.

Επί 35 χρόνια η Παιδεία των Ελλήνων έχει παραδοθεί άνευ όρων στο αριστερό παρακράτος και την "δημοκρατία" που πρεσβεύουν οι αριστερές μαφίες του φωταδίστικου μηδενισμού.

Επί 35 χρόνια μια μικρονοηκή μειοψηφία, με την κάλυψη των κομμάτων της αριστεράς από το "λαϊκό" ΠΑΣΟΚ, το απολίθωμα του ΚΚΕ, και τους αριβίστες της κοινωνικής ισότητας της ροζέ αριστεράς, - δεν μιλάμε για ΝΔ, αυτή δεν υπάρχει σαν αυτόνομη πολιτική δύναμη άπλα αναμασάει τις ορολογίες και το λεξιλόγιο της αριστεράς -, έχει παραμερίσει το σύνταγμα και τους νόμους και έχει μετατρέψει τα σχολεία και τα ΑΕΙ σε αρένα εξυπηρέτησης της πολιτικής των κομμάτων της και του "σοσιαλισμού" και χωματερή των ελπίδων και των προσδοκιών της ελληνικής νεολαίας που φτύνει αίμα και χύνει ιδρώτα για να "μπει" στο Πανεπιστήμιο. Όταν δε "μπει" οι προσδοκίες και οι ελπίδες της εξανεμίζονται γιατί έτσι θέλουν οι κομματικοί εγκάθετοι σύντροφοι της Διαμανταπούλου και της παρέας της . Οχι συντρόφισσα μου! ¨Οχι κυρά μου! Δεν μας λες τίποτα, δεν πείθεις κανέναν. Οι Ελληνες και οι Ελληνίδες που δουλεύουν και δουλεύουν για να μπορέσει ο γυιός ή η κόρη τους να πάρει μια θέση στα Πανεπιστήμια της Ελλάδας, μιάς και δεν μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά των εχόντων και κατεχόντων στο LSE, Harvard, Imperial κοκ, φωνάζουν: "η Βασίλισα είναι γυμνή".

Εμείς διαβάζοντας τις προτάσεις της συντρόφισσας Διαμαντοπούλου και την κορόνα της συντρόφισσας Σιλβάνας Ράπτη: «Το τρένο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να πάει πουθενά αν δεν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένοι οι μηχανοδηγοί - δάσκαλοι», θυμηθήκαμε την ταινία του Κώστα Γαβρά "Η Ομολογία". Στην ταινία η βαριά ατμόσφαιρα της δίκης με όλο το σοβαρό σκηνικό της καταρρέει, όταν τα παντελόνια του ευπειθέστατου και κατά παραγελλία ένοχου λύνονται και ξεβρακώνεται δημοσίως και όλοι, από τους βλοσυρούς δικαστές μέχρι το επιλεγμένο ακροατήριο και τους αυστηρούς φρουρούς ξεσπάνε σε γέλιο ακατάσχετο.