Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.....

Κ΄ένα σάλεμα σάλεψε στα ολόβαθα του νου τους
Και στην καρδιά τους μιά φωνή, κ΄έτσι η φωνή μιλούσε.
«Στρατιώτες και σπαθάρηδες, τουρμάρχες και σεργέντες,
του Λογοθέτη οι σύντροφοι, του βασιλιά οι νομάτοι,
χαρά σ’έσας κι αλλοίμονο σ’ έσας του ξένου διώχτες!
Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.»…


Κωστή Παλαμά, Η Φλογέρα του Βασιλιά, Λόγος Πρώτος.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

(Τον έστειλαν στην κρεμάλα οι Άγγλοι 14 Μαρτη 1957, γιατί είθελε, λέει νάναι λεύτερος)

Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

"How nice!"......





Το σημερινό καθεστώς στην Πατρίδα μας διαστρέφει υλικά και βιομηχανικά την θέληση μας, υποχρεώνοντας την να χρησιμοποιεί διαύλους που την αλλοιώνουν και την εκφυλίζουν. Αλλά συγχρόνως, η σημερινή πολιτική σκέψη των διάφορων πολυπολιτισμικών παπατζήδων, έχει σαν αποτέλεσμα την δολοφονία του έθνους και των λαϊκών μας ενστίκτων, κάνει την πολιτική μας θέληση, πριν ακόμη εκφρασθεί, κάτι που δεν είναι δικό μας, δεν μας ανήκει. Μας κλέβουν την ψήφο μας, με ωραία λόγια και μεγάλα, και μας αποστερούν, προς όφελος των ξένων αφεντικών, ό,τι βαθύτερο και ισχυρότερο υπάρχει μέσα μας, την θέληση μας να ζήσουμε, την επιθυμία μας για δικαιοσύνη, με μία λέξη την ψυχή μας. Οι δύο αυτές επιχειρήσεις ταυτίζονται Οι απατεώνες των ψήφων κάνουν ό,τι και οι πορτοφολάδες είναι οι μηχανικοί της πολιτικής, είναι επικίνδυνοι, αλλά θα μπορούσαμε να σκεφθούμε ό,τι είναι επικίνδυνοι μόνο για λίγο. Το τόσο τέλειο εργοστάσιο αρπαγής της θέληση μας μπορεί να υποστεί κάποια μέρα μία μεγάλη διαρροή.

Οι παπαρολογίες του “συνταγματικού τόξου” είναι αυτές που επιτελούν ένα έργο απείρως σοβαρότερο. Απομυζούν από την πατρίδα μας, το έθνος μας το αίμα και την δύναμη του. Είναι όπως οι βρυκόλακες! Και εμείς αδρανούμε. Η πατρίδα μας είναι αναιμική, γιατί το πολύτιμο αίμα που επάλλεττο άλλοτε γι αυτήν τώρα τροφοδοτεί άυλα τέρατα, άπληστους θεούς από λάσπη, που λιβανίζονται σε ξένες πόλεις, από άγνωστους γραφειοκράτες.

Αυτή η αλλοτρίωση των ψυχών μας, προσέξτε, είναι ο τελικός στόχος, όχι των πολιτικατζήδων μας, που είναι ύπουλοι μύωπες και δεν βλέπουν πέραν από την επόμενη τετραετία, αλλά των Σοφών της “Fuck EU” που ασχολούνται, "προς το συμφέρον μας" δήθεν, με το πεπρωμένο μας. Οι ψυχές μας, το αίμα μας, τα πιστεύω μας, η θρησκεία μας, η ιστορία μας, η προσκόλληση στην γη μας, στην Πατρίδα μας είναι ακριβώς αυτό που δεν τους αρέσει, είναι αυτό που δεν μας έχει κάνει ακόμη μία πειθήνια και εύπλαστη μάζα στα χέρια τους. Θα ήταν τόσο καθησυχαστικό, τόσο βολικό, αν ανήκαμε όλοι στην ίδια ευνουχισμένη και ήσυχη φυλή που από τον Βόρειο μέχρι το Νότιο Πόλο και από Ανατολή σε Δύση φορά τα ίδια εσώρουχα, τα ίδια μπλουζάκια, πίνει τα ίδια ποτά, έχοντας τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες σκέψεις, την ίδια διατροφή, τους ίδιους κανόνες εργασίας, καταπίνοντας τις ίδιες ταινίες, διαβάζοντας τα ίδια βιβλία, επιδεκτικοί των ίδιων αγανακτήσεων και των ίδιων καλών αισθημάτων, ικανοποιημένοι μια για πάντα από τους ίδιους μισθούς και χαιρετώντας συναδελφικά, το διευθυντή παραγωγής μέσα στην μεγάλη του BMW, τον μεγάλο αγαπητό γενικό πρόεδρο, τον φίλτατο πρωθυπουργό, τον ερίτιμο καθηγήτη που αξίζει μερικά εκατομμύρια Ευρώ.

Εμείς οι Έλληνες ενοχλούμε όλο τον κόσμο με τις χωριάτικες ιδέες μας! Είμαστε η τροχοπέδη "στο άρμα του πολιτισμού" όπως λένε. Είναι καιρός να μας μορφώσουν, να μας αναμορφώσουν, να μας παραμορφώσουν. Είναι καιρός να μας εκριζώσουν, όπως ένα σάπιο δόντι, ό,τι απομένει από την ψυχή μας και μαζί με αυτήν ό,τι μας απομένει από αναμνήσεις, ιστορία, αισθητική και τρυφερότητα και επίσης από τα όνειρα μας που φαίνονται σαν εξωφρενικοί εφιάλτες στους Fuhrer της Νέας Τάξης!

Για χρόνια, μας εκριζώνουν, μας ξεπλένουν, μας διαμορφώνουν μέσα στα μεγάλα καζάνια της "μεταπολίτευσης" όπως πλένουν το κάρβουνο, τα τεύτλα, τα μεταλλεύματα. Και όμως παρά το ξέπλυμα έχει μείνει ακόμη λίγο χώμα, χώμα ιερό, χώμα ελληνικό στις σόλες των παπουτσιών μας μας. Υπομονή! Όταν γυρίσει ακόμη λίγο η ρόδα του χρόνου, τότε όλα όσα αγαπήσαμε, όλα όσα υπήρξαμε, θα φαίνονται τόσο παράξενα στα εγγόνια μας όσο και οι Ινδιάνοι που κάπνιζαν την πίπα της ειρήνης. Θα έχουν σκοτώσει σε αυτά αυτό που θα έχουν σκοτώσει σε μας, είναι αυτό που λατρέψαμε, αυτό που αγαπούσαμε, αυτό για το οποίο θυσιαζόμαστε, αυτό που ακόμη αγαπούν τα παιδιά τα αγόρια και τα κορίτσια της Χρυσής Αυγής, αυτό που ήμασταν, αυτό που είναι τα παιδιά μας και πρέπει να είναι και τα εγγόνια μας. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε στους αφέντες μας, μη ξεχνάτε εμείς τους διαλέξαμε.
Αυτή είναι η πληγή που ενσαρκώνουν και στο όνομα της οποίας έχουν κάτσει στο σβέρκο μας. Είναι οι αρχιερείς, οι πρυτάνεις και οι ιθύνοντες της αλλοτρίωσης μας. Είναι ισχυροί γιατί δεν είμαστε πλέον τίποτα, και για να συνεχίσουν να είναι ισχυροί πρέπει η Ελλάδα να συνεχίσει να μην είναι τίποτα. Αντιπροσωπεύουν, τον διχασμό, την διαίρεση και την ανυπαρξία Το ξέρουν, αλλά ζούνε από αυτό. Για να συνεχίσει να υπάρχει η μηχανή τους, πρέπει η θέληση της Ελλάδας να διαμελισθεί και να καταδικαστεί στην αδυναμία. Γιατί αν η δύναμης της Ελλάδας δεν μετριασθεί, εξατμισθεί από κάποια αινιγματική σπατάλη, θα τινάξει στον αέρα το ωραίο σύστημα που θέλουν να στίσουν.
Λεπτολόγοι έμποροι σκλάβων, ξέρουν ότι οι φυλές που δαμάζονται είναι αυτές που αποδυναμώνονται Με διάφορα λοιπόν δηλητήρια, άγνωστα, που η ιατρική δεν γνωρίζει, με δηλητήρια καθαρώς ηθικά, αργά, σταγόνα- σταγόνα μας ρίχνουν το κώνειο. Μας ρίχνουν τα μικρόβια της επιδημίας όπως άλλοτε οι άποικοι της Αμερικής μοίραζαν μολυσμένες με ανεμοβλογιά κουβέρτες στους Ινδιάνους από τους οποίους ήθελαν να απαλλαγούν. Και κάποια μέρα, χωρίς αμφιβολία, όπως οι απόγονοι των Ινδιάνων, αυτό που θα έχει απομείνει από τους Έλληνες θα βρεθεί σε περιχαρακωμένους χώρους (reservations) σε στρατόπεδα, όπου θα χορεύουμε κουρντισμένα ανδρείκελα προς τέρψη τον τουριστών που θα χειροκτρότανε βροντερά και πίνοντας την μπίρα τους θα φωνάζουν "How nice!"

Σάββατο 2 Απριλίου 2016

Η Τέχνη της Τσουτσούνας


Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Δρ  Τσίπρα, τον άνθρωπο σύμβολο της Πρώτη Φορά Αριστερά. Με την παρασταση του Φάμπρ θα  μας δοθεί η ευκαιρία να δούμε την κατάντια της προοδευτικής διανόησης. Από τους γίγαντες θεατρανθρώπους Κουν, Κατράκη, Καρέζη, Καλέργη και τόσους άλλους, ξέπεσε στα “παλλόμενα πέη” της νεοταξίτικης αριστεράς, που φαντασιώνεται και ελπίζει για τον πολλαπλό οργασμό. Μίας αριστεράς που βγάζει την κιλότα της και πέφτει στα τέσσερα για να δεχθεί το παλλόμενο πέος της Νέας Τάξης και βλέπει τις οργανικές εκκρίσεις να κυλάνε από το αιδοίο της περιμένοντας να της δώσει το χαρτομάντιλο για να σκουπιστεί και μετά να αφήσει διακριτικά την αμοιβή, για τις καλές υπηρεσίες, στο κομοδίνο. Ξύλινη μαριονέττα που αφήνεις να πέσει κατάχαμα, με χέρια και πόδια ανοιχτά, άκαμπτα, ανίκανη να κινηθεί μόνη της.

Μικρογράφια της μεταπολίτευσης είναι η “τέχνη” στο ξετύλιγμά της απο την αποφράδα 24 Ιουλίου 1974 ίσαμε τα “παλλόμενα πέη του Φάμπρ, τα χυδαία του “Χυτηρίου”, τα κωλομέρια της Παπαληγούρα, το χαλαρό “εργαλείο” του Δον Ζουάν Κιμούλη, το “Αθανάσιος Διάκος: Ηεπιστροφή” της Kitschoπούλου-γυναίκα σύμβολο της σύγχρονης τέχνης-, την κοπρολαλιά του Λάκη, την συμπικνωμένη βλακεία της “ελληνοφένειας” τα αγόρια κόπανους και τα κορίτσια γλάστρες των πρωινάδικων ή μεσημαριανάδικων. Η τέχνη της μεταπολίτευσης παραδόθηκε στην αριστερά την οργανωμένη με ένα συστημα ανατολίτικου τιμαριωτισμού και πνευματικά πολύ καθυστερημένη. Η μεταπολιτευτική “τέχνη” έπεσε στα νύχια μιάς κατάπτισης  γελοίας αριστεροπροοδευτικής παραδοκουλτούρας που επιβιώνει χάρη στην πρόκληση των κανονικών ανθρώπων. Με την μεταπόλιτευση είχαμε στον τομέα της “τέχνης” ( κατω απο τον τίτλο τέχνη στεγάστηκαν ευτελέστατες δεκαρολογικές επιδιώξεις) δύο χαρακτηριστικά φαινόμενα.

Πρώτον την πολιτικοποίηση και παράδοση της τέχνης στα σούργελα της αριστεράς επειδή κάποιοι “δεξιοί” είχαν ενωχικά σύνδρομα και επιδοτούσαν της αριστερή “διανόηση” για να μη ασχολείται μαζί τους.
Δεύτερον ο πορνομανιακός εκτραχηλισμός της τέχνης, αναπόφευκτον παρακολούθημα της δημοκρατικής ανοχής,

Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής τέχνης εξευτέλισαν την αισθητική και απέδειξαν την ευτέλειαν, την στειρότητα και την ξετσιπωσιά των σούργελων, των γιαλατζή ηθοποιών, συγγραφέων, ζωγράφων, σκηνοθετών και γενικά όσων προσποιούνται τον καλλιτέχνη, πιστεύοντας πως η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον καλλιτέχνη και τον μπουρζουά είναι η αξυρισία και η αλουσιά, ή το μπλουτζήν και το ταγάρι. Το  μόνο που ξέρουν. Είναι να εισπράττουν (επιδοτήσεις) απο την Ελλάδα την οποία βρίζουν νυχθημερόν με πρόσχημα δήθεν καλλιτεχνικές δημιουργίες. Και είναι, ίσως, η πρώτη φορά στην ιστορία της λεγόμενης τέχνης και του πνεύματος  που η δημοκρατία έγινε η αιτία να συσσωρευθούν τόσα σκουπίδια.

Με την μεταπολίτευση   εισβάλαν στην Ελλάδα ανενόχλητοι πολλοί κάπηλοι της “Τέχνης”  που με τα λογοτεχνήματα τους, τα θεατρικά τους έργα, και με τις ταινίες τους επιδιώκουν δόξα και χρήμα και προσφέρουν σε αντάλλαγμα βόρβορον. Όλοι της κατηγορίας αυτής ακολουθούν την ίδια συνταγή: είναι παρασκευασται και έμποροι της αισχρότητας με περιγραφές, εικόνες, πράξεις και λόγους. Φυσικά κάποιος αριστερό προοδευτικός ρέκτης, θέλοντας να μας την φέρει, θα μας θυμίσει “τον εραστή της λαίδης Τσατερλυ” του Ν. Λώρενς την “Νανά” του Εμίλ Ζολά και πολλά άλλα πρότυπα “ελευθεριάζουσης” τέχνης που είχαν προκαλέσει  μεγάλο θόρυβο. Ας γελάσουμε! Τα ανωτέρω έργα είχαν ειλικρίνεια και δύναμη. Τα σημερινά “δημιουργήματα” των ασυνείδητων εκμεταλλευτών της ανοχής και της ασυδοσίας, είναι ψεύτικα, εξεζητημένα και αισχρά. Η αισχροτης τους  δεν έχει καμμία αισθητική δικαίωση. Τα ευρήματα τους  είναι κτηνώδη. Οι μύθοι πληκτικοί. Οι βωμολοχίες ξεκρέμαστες για να χαϊδεύουν το υπογάστριο, οπου κατά μίαν ειδεχθή και απορριπτέα θεωρία εδρεύει η ψυχή του μικροαστικού μορμολίκιου. Τα πρότυπα τους μονίμως νοσηρά. Η “τέχνη” της μεταπολίτευσης είναι η κατ΄εξοχήν “τέχνη της χαβούζας”

Η μεταπολιτευτική “χαβούζας της τέχνης” στο όνομα της ελευθερίας της “σκέψης”, του “λόγου” και της “αναζήτησης” όχι μόνο κατέβασε την Τέχνη στο χαμηλότερο σκαλί αλλά την πήγε στην χαβούζα. Τα  επιχειρήματα των “δημιουργών” της χαβούζας είναι για τα μπάζα. Λένε:

Προσφέρουμε “καινούργια αισθητική γραφή” (και η “καινούργια γραφή” γίνεται με αυτοηδονιστικάς - αυνανισμους - επιδόσεις διαφόρων θηλυκών).
Σηματοδοτούμε “ τις συντελούμενες κοινωνικές διεργασίες” (και η “σηματοδότηση” γίνεται με άφθονα κουνήματα, παρτούζες, κερατώματα και αλαξοκώλια).
Απομυθοποιούμε την ζωή. (Και η “απομυθοποίηση” πραγματοποιείται με την γελοιοποίηση θεσμών και προσώπων).
Χαρτογραφούμε “τα ήθη της συγχρονης κοινωνίας” (Και η χαρτογράφηση φιλοτεχνείται με ένα συνεχές πήδημα).

Αυτοί οι “δημιουργοί” δεν είνα μόνοι τους. Δίπλα τους υπάρχουν οι δικτυωμένοι κεκράχτες (αβανταδόροι) τους που αφού έχουν απονείμει στους εαυτούς τους βαρυγδουπους τίτλους ξελιγώνονται απο τα ΜΜΕ(ξαπατησης) μέχρι λιποθυμίας για τα αριστουργήματα της αριστερόστροφης σάχλας και ουρλιάζουν αν τολμήσει κάποιος να αμφισβητήσει την “τέχνη” της προοδευτικής χαβούζας. Αυτή η τέχνη ψεύδεται παραπλανά και συσκοτίζει τους Έλληνες σε τρόπο που να χάνουν την αίσθηση του πραγματικού και του αληθινού.

Ευτελείς και ιδιοτελείς εμπαίζουν τον κόσμο. Με την αισχρότητα επιδιώκουν να εξέλθουν απο την αφάνεια, να ερεθίσουν την περιέργεια του κόσμου και να βγάλουν κανα ευρουλάκι. Το μόνο ελαφρυντικό που διαθέτει η μεταπολιτευτική αριστερόστροφη προοδευτικάντζα είναι η εγγενής νοσηρότης, χωρίς την οποία η ιδιοτέλεια και η ευτέλεια  δεν θα μας πήγαιναν κατευθείαν στη χαβούζα. Η βρωμιά τους τραβάς, γιατί και οι ίδιοι είναι βρωμιάρηδες.

Κάποτε οι Έλληνες, ακόμη και την εποχή της “επάρρατης  Δεξιάς”,  παρακολουθούσαν  Θέατρο και ονειρευόντουσαν ένα καλύτερο κόσμο. Σήμερα τα “παλλόμενα πέη” του Φαμπρ είναι ένα ακόμη κερασάκι στην τούρτα του kitsch της μεταπολίτευσης που για 40 χρόνια δημιούργησε πραγματικό αισθητικό και ηθικό χάος. Σε όλη την μεταπόλιτευση είχαμε τον θρίαμβο της επιδοτούμενης αριστερόστροφης ασυνειδησίας και της ασυδοσίας και τον βαρύτατο τραυματισμό του γούστου του ανύποπτου κοινού, χωρίς κανένα αντιστάθμισμα. Η τέχνη της μεταπολίτευσης με τα κτηνώδη ευρήματα, με τους πληκτικούς μύθους, τις ξεκρέμαστες βωμολοχίες, τα κουνήματα της λεκάνης, τα κατα συρροή πηδήματα είναι κατ΄εξοχήν “τέχνη της τσουτσούνας”....