Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.....

Κ΄ένα σάλεμα σάλεψε στα ολόβαθα του νου τους
Και στην καρδιά τους μιά φωνή, κ΄έτσι η φωνή μιλούσε.
«Στρατιώτες και σπαθάρηδες, τουρμάρχες και σεργέντες,
του Λογοθέτη οι σύντροφοι, του βασιλιά οι νομάτοι,
χαρά σ’έσας κι αλλοίμονο σ’ έσας του ξένου διώχτες!
Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.»…


Κωστή Παλαμά, Η Φλογέρα του Βασιλιά, Λόγος Πρώτος.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

(Τον έστειλαν στην κρεμάλα οι Άγγλοι 14 Μαρτη 1957, γιατί είθελε, λέει νάναι λεύτερος)

Σάββατο 30 Ιουνίου 2007

Τα άπλυτα της CIA


Σήμερα γράφεται η ιστορία του τότε!


Έγγραφα τα οποία δημοσιεύθηκαν, Τρίτη 26 Ιουνίου 2007, αποκαλύπτουν με αρκετές λεπτομέρειες τις παράνομε δραστηριότητες της Central Intelligence Agency (CIA) πριν από μερικές δεκαετίες κατά την διάρκεια του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου και την περίοδο της Βιετναμικής περιπέτειας. Τα απόχαρακτηρισμένα έγγραφα δίνουν μία ανάγλυφη εικόνα των παρανόμων δραστηριοτήτων της, παρουσιάζοντας αποδείξεις για μια ομαδική παράνοια και που και που άγνοια και ανικανότητα των ανθρώπων της να νοιώσουν την γενικότερη δυναμική των γεγονότων Παρόλο ότι μεγάλα κομμάτια των εγγράφων παραμένουν διαβαθμισμένα και έχουν πολλές κενές σελίδες, για να προστατευθούν οι πηγές και οι μέθοδοι είπε η CIA, αυτό που δόθηκε στην δημοσιότητα δίνει μία γεύση της έκτασης των δραστηριοτήτων της CIA του τότε . Τα έγγραφα επιβεβαιώνουν την ευρεία συμμετοχή των ΗΠΑ στην δολοφονία του Rafael Trujillo, προέδρου της Δομινικανής Δημοκρατίας τον Μάιο 1961, την απόπειρα δολοφονίας με δηλητήριο του προέδρου του Κονγκό Patrice Lumumba, και την χρησιμοποίηση των υπηρεσιών τής Μαφία στην προσπάθεια δολοφονίας του ηγέτη τής Κούβα Fidel Castro.
Τα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι η CIA μαζί με άλλες αμερικανικές υπηρεσίες εκπαίδευαν και εξόπλιζαν ξένους υπηκόους στις τεχνικές καταστολής των προοδευτικών κινημάτων στις χώρες τους εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ντόπιων ελίτ και κατ΄επέκταση τα συμφέροντα των ΗΠΑ (School of the Americas, Gladio). Βασανιστήρια ή εξελιγμένες ανακριτικοί μέθοδοι αν προτιμάται χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρων όπως μαρτυρεί η υπόθεση του Ρώσου Nosenko, οποίος φυλακίστηκε για 3 χρόνια και ανακρινόταν
Στο εσωτερικό των ΗΠΑ οι παρακολουθήσεις, οι υποκλοπές, οι συκοφαντίες και η δυσφήμιση των υπόπτων για κομμουνιστικές συμπάθειες και των αγωνιστών του αντιπολεμικού κινήματος κατά την εποχή του Βιετνάμ ήταν ρουτίνα και είχαν την εκ των άνω ευλογία. Οι δραστηριότητες αυτές δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες της πάλαι ποτέ Stasi.


Η δημοσίευση των εγγράφων, κατά έγκριτους αναλυτές, αποσκοπεί στη εκτροπή της προσοχής της κοινής γνώμης από τα αίσχη του Guantanamo, των ιπταμένων express του μεσονυχτιού, τα βασανιστήρια, τις απαγωγές και τις εξαφανίσεις ανθρώπων. Είναι, επί πλέον, μια θεραπευτική εξομολόγηση ένα είδος ομαδικής και συλλογικής
ψυχανάλυσης της αμερικάνικης ελίτ που από τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία, τα αποστειρωμένα περιβάλλοντα του Yale, Princeton, Harvard εμπνευσμένη από την αμερικάνικη ιστορική νομοτέλεια (Manifest Destiny) επωμίστηκε το βάρος της αποστολής ανάσχεσης της Σοβιετικής Ένωσης και της επιβολής στούς λαούς του κόσμου των αμερικάνικων αξιών apple pie, Coca-Cola και Chevrolette. Όρμησαν με πάθος να αλλάξουν τον κόσμο. Οδηγήθηκαν από τις πλάνες τους. Ακολούθησαν την αλήθεια της ιστορίας και άφησαν ίχνη από ταφόπετρες. Θα μπορούσαμε να τους παραλληλίσουμε με τον Kurtz της "Καρδίας του Σκότους" του Conrad η τον συνταγματάρχη Kurtz της "Αποκάλυψη Τώρα" του Coppola. Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί θυμίζουν τον ανεκδιήγητο νεαρό που αφού δολοφόνησε την μάνα του και τον πατέρα του ζητούσε την επιείκεια του κακουργιοδικείου γιατί ήταν ορφανός.

Τα έγγραφα τα οποία δόθηκαν στην δημοσιότητα δεν λένε τίποτα καινούργιο. Όλα όσα αναφέρουν και περιγράφουν έχουν ήδη γραφεί και περιγραφεί σε δεκάδες βιβλία και εκατοντάδες άρθρα Τα βιβλία και τα άρθρα που περιέγραφαν τότε τις ανομολόγητες δραστηριότητες, τα πραξικοπήματα, τις δολοφονίες, τις εξαγορές συνειδήσεων της αμερικανικής αυτής υπηρεσίας οι απολογητές της CIA στις ΗΠΑ και ανά τον κόσμο τα απέρριπταν σαν αποκυήματα νοσηρών εγκεφάλων ερωτευμένων με την συνωμοσιολογία, και οι συγγραφείς χαρακτηρίζονταν σαν λάτρεις της συνωμοσιολογικής ερμηνείας της ιστορίας.

Σήμερα τα έγγραφα αυτά αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι συνωμοσιολογία του χθες είναι η ιστορία του σήμερα. Έτσι και τώρα αυτά που οι ρέκτες του σήμερα χαρακτηρίζουν εύκολα και ανερυθρίαστα συνωμοσιολογία θα είναι σε μερικά χρόνια "πραγματική ιστορική εμπειρία". Σήμερα, τώρα οι Μανδραβέληδες, οι Δημου, οι Καρκαγίαννηδες, οι Ιοί της γρίπης, οι Σωμερίτηδες, Μίχες, Ανδριανόπουλοι, ξέχασα πολλούς..... χτυπιούνται και ωρύονται εναντίον των δήθεν συνωμοσιολόγων Μετά από 50-60 χρόνια ένα καινούργιο κύμα αποχαρακτηρισμένων εγγράφων κάποιας υπηρεσίας, κάπου θα ρίξει φως στα γεγονότα του σήμερα στην Ελλάδα και τον κόσμο. Θα είναι όμως πολύ αργά, γιατί η δουλειά θα έχει γίνει. Θα τα διαβάσουνε τα εγγόνια μας. Θα βγάλουν ένα πω! πω! και θα γυρίσουν από την άλλη μεριά για να συνεχίσουν τον ύπνο τους....όπως κάνουμε και εμείς σήμερα.

Πηγή: New York Times

Ένα προφητικό μυθιστόρημα


Οι Γραικύλοι

του Pόδη Pούφου

Το προφητικό μυθιστόρημα ενός από τους σημαντικότερους πεζογράφους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ένα συναρπαστικό αφήγημα για την κρίση ενός ολόκληρου πολιτισμού. Ένα βιβλίο αναφοράς για τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία.

Στην Aθήνα του 1ου αιώνα προ Xριστού ο σοφιστής Aθηνίων συνωμοτώντας με το βασιλιά του Πόντου Mιθριδάτη ξεσηκώνει τους πολίτες εναντίον της ρωμαϊκής κατοχής. Aυτός με τη σειρά του ανατρέπεται από τον Aριστίωνα που επιβάλλει στυγνή δικτατορία πριν υποκύψει στη δύναμη του Pωμαίου Σύλλα.

Mε αφορμή αυτό το όχι και τόσο γνωστό επεισόδιο της ελληνικής παρακμής, ο Pόδης Pούφος φτιάχνει ένα συναρπαστικό αφήγημα για την κρίση ενός ολόκληρου πολιτισμού. Στη σαιξπηρικής εμπνεύσεως σκηνή της ιστορίας του πρωταγωνιστούν όλες οι ανθρώπινες δυνάμεις, από τον έρωτα, τη δίψα για τη μάθηση και την ανάγκη της αισθητικής καλλιέργειας ως τον αχαλίνωτο πόθο της εξουσίας, τη λατρεία του πλούτου και το τσαλαπάτημα κάθε ηθικής αξίας.

Tο αποτέλεσμα είναι ότι το μυθιστόρημα, παρ' ό,τι η υπόθεσή του διαδραματίζεται τόσους αιώνες πριν, μοιάζει τραγικά επίκαιρο, σαν να 'χει γραφτεί για να καταγράψει την αγωνία του δικού μας κόσμου.



O Pόδης Pούφος γεννήθηκε το 1924 και πέθανε το 1972. Yπηρέτησε στο Yπουργείο Eξωτερικών, απ’ όπου και απολύθηκε το 1969 από τη στρατιωτική δικτατορία. Eκτός από το μυθιστόρημα Oι Γραικύλοι, που είναι και το τελευταίο του, έχει εκδώσει το Xρονικό μιας Σταυροφορίας και τη Xάλκινη Eποχή. Mετέφρασε επίσης τα Eλληνικά του Ξενοφώντα και έχει αφήσει ένα αρκετά σημαντικό δοκιμιογραφικό έργο.

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Πότε θα Κάνει Ξαστεριά


Ο στίχος που λείπει!....

....Να πάρω το ντουφέκι μου....

...για να σκοτώσω Γερμανούς και Έλληνες προδότες....

...να κάνω μάνες δίχως γιούς......

Η Κύρία δεν με μέλλει...


Η Γιαννάκου επιμένει

Είναι πραγματικό απορίας άξιο. Μετά από τόση κατακραυγή τόση αγανάκτηση η κυρία Γιαννάκου με τα παραπαίδια της να επιμένει για το κατάπτηστο σχολικό βιβλίο Ιστορίας.
Δήλωσε ότι: "...όπου γίνεται ένα λάθος μπορούν να το διορθώσουν οι επιστήμονες. Μμόνον αυτοί...." Φαίνεται ότι η κυρία αυτή αναγνωρίζει,
σύμφωνα με τα λεγόμενά της, σαν επιστήμονες μόνο τους επιδοτούμενους από τα ξένα κέντρα. "...οι τόμοι αυτοί έχουν χρηματοδοτηθεί από τα υπουργεία Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Γερμανίας, τον Οργανισμό των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID), το Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και το Ίδρυμα «Α.Γ. Λεβέντη»,..." όλοι οι άλλοι συμπεριλαμβανομένης και της Ακαδημίας Αθηνών ανήκουν στην κατηγορία του κτηνοτρόφου, βοσκού η νοικοκυράς και είναι αμελητέοι και δεν τους πέφτει λόγος. Το αποκορύφωμα του θράσους είναι η δήλωση της:
«Τότε, μην ψηφίζετε ΝΔ στις εκλογές»! Μήπως έχει δίκιο. Οι Έλληνες τις ημέρες των εκλογών θα ξεφουσκώσουν και σαν καλά πρόβατα θα μπούνε στο μαντρί και θα ρίξουν την ψήφο τους όπως τους θέλουν και εκεί που την θέλουν. Οψόμεθα. Οι ερχόμενες εκλογές θα μας μετρήσουν και θα δείξουν. Πόσοι και τι πραγματικά είμαστε.......

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Τα παιδιά του Soros και ΣΙΑ.....


Hμερομηνία : 26-01-07-

Μ. Γιαννάκου: «Θα κάνουμε αυτό που πρέπει με το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού"

«Θα κάνουμε αυτό που πρέπει σε σχέση με το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού» δήλωσε η υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Μαριέττα Γιαννάκου, απαντώντας σε σχετική επίκαιρη ερώτηση του ανεξάρτητου βουλευτή Α' Θεσσαλονίκης, Στέλιου Παπαθεμελή.

Όπως είπε η κ. Γιαννάκου, το βιβλίο έχει ελαττώματα, ωστόσο έχουμε τη δυνατότητα, πριν αυτό αξιολογηθεί συνολικά την επόμενη χρονιά, να ενθέσουμε συμπληρωματικό φυλλάδιο και να καλέσουμε τη συγγραφέα για να τροποποιήσει ορισμένα σημεία. Σύμφωνα με την υπουργό, η Ιστορία της έκτης Δημοτικού δεν μπορεί να είναι 500 σελίδες και να αφηγείται τα πάντα. «Δεν μπορείτε να γράψετε όλες τις αλήθειες στις 150 σελίδες του. Το βιβλίο έχει ελαττώματα και εμείς θα κάνουμε αυτό που πρέπει, αλλά εγώ δεν θα αποσύρω άλλο ένα βιβλίο Ιστορίας όπως έγινε στο παρελθόν με σχολικά εγχειρίδια που περιείχαν κραυγαλέες ανακρίβειες», είπε η κ. Γιαννάκου.

Από την πλευρά του, ο κ. Παπαθεμελής είπε ότι δεν αντιτίθεται στη λιτότητα του βιβλίου αλλά στην περιγραφή γεγονότων όπως η έξοδος του Μεσολογγίου και τη σφαγή της Σμύρνης. Όπως είπε ο κ. Παπαθεμελής η πρώτη περιγράφεται ως κίνηση των πολιορκημένων να βγουν από την πολιορκημένη πόλη ενώ η δεύτερη ως συνωστισμό χιλιάδων Ελλήνων στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα. Αυτό το βιβλίο χαρακτηρίζεται από προσπάθεια «αποεθνοποίησης και αποχριστιανοποίησης της ιστορίας» της Ιστορίας είπε ο κ. Παπαθεμελής.

Ο βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης αναφέρθηκε επίσης στο τετράτομο «εναλλακτικό εκπαιδευτικό υλικό» του Κέντρου για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (CDRSEE) που εστάλη στο υπουργείο Παιδείας για διανομή στους εκπαιδευτικούς. Οι συγγραφείς του, περιγράφουν το παιδομάζωμα ως πρωτότυπη οθωμανική πρακτική για τη στρατολόγηση ανθρώπων που θα στελέχωναν τις υπηρεσίες του σουλτάνου επισήμανε ο κ. Παπαθεμελής. Τέτοια κείμενα κινούνται στα πλαίσια της περιβόητης άγριας παγκοσμιοποίησης, όπου η έννοια του έθνους-κράτους είναι εχθρική σημείωσε ο βουλευτής.

Απαντώντας, η υπουργός είπε ότι οι τόμοι αυτοί έχουν χρηματοδοτηθεί από τα υπουργεία Εξωτερικών των ΗΠΑ και της Γερμανίας, τον Οργανισμό των ΗΠΑ για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID), το Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και το Ίδρυμα «Α.Γ. Λεβέντη», αλλά διαπιστώθηκε ότι δεν έχουν σημαντική αναφορά στις πηγές. Όπως είπε η κ. Γιαννάκου, τα βιβλία αυτά δεν εστάλησαν στους εκπαιδευτικούς, παρά την πρόταση της υπηρεσίας που βασίστηκε σε θετική γνώμη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Ο αρμόδιος υφυπουργός δεν υπέγραψε την αποστολή σημείωσε η κ. Γιαννάκου και συνέχισε: Αυτό θα μπορούσε να γίνει υπό τις προϋποθέσεις να καταγραφούν οι πηγές και να υπάρξει προλογικό σημείωμα. Διευκρίνισε, δε, ότι «το τετράτομο δεν έχει σχέση με το βιβλίο της Ιστορίας της στ' δημοτικού. Υπηρετεί άλλο σκοπό, που αντιλαμβάνεστε, στη περιοχή μας [..] Δεν έχει σταλεί, και παρά τη θετική απόφαση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου επανεξετάζεται από μένα προσωπικά» είπε η κ. Γιαννάκου.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ


Κατά ένα παράξενο λόγο δεν μπορώ να βρώ στην
ηλεκτονικη "Καθημερινή" την ομολογία της
κυρίας "υπουργού" για το ποιός πληρώνει τα οργανα.



Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

Ελένη Παπαδάκη


ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ISBN : 960-375-922-8
Σελίδες : 352
Διαστάσεις : 14x20,5
Εκδότης : Εκδόσεις Μεταίχμιο
Ετος έκδοσης : 2006
Τιμή καταλόγου : 18 ευρώ.
Τιμή bookstore.gr : 16,2 ευρώ
Μια φανταστική ιστορία για τα παιχνίδια που παίζει ο χρόνος ακόμα και σ' εκείνους οι οποίοι κάποτε κρατούσαν μαστίγιο. Δεκέμβριος 1944. Μες στην παραφροσύνη του Εμφυλίου μια γυναίκα θα χάσει το ένδοξο όνομά της, αλλά όχι τη ζωή της. Πενήντα χρόνια μετά ένας νεαρός γιατρός αναζητά την αλήθεια...

Διαβάστε τι έγραψε ο Τύπος για το βιβλίο αυτό !

Μανώλης Πιμπλής, ΤΑ ΝΕΑ (Βιβλιοδρόμιο), 24/3/2006

[...] Το βιβλίο απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη. Να γυρίσει κανείς σε σελίδες που ήδη διάβασε. Ακόμη και να συμβουλευθεί και άλλες πηγές. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς μιλάει για μια Αθήνα που φλεγόταν. Ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, κρατώντας την οφειλόμενη απόσταση σε γεγονότα που μόνο πάθη γεννούν.


Κωστής Παπαγιώργης, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, 1/4/2006

[...] Οσάκις οι ποιητές στρέφονται στην πεζογραφία, οι γραμματολόγοι ανησυχούν, αλλά η φλέβα, αν υπάρχει, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Πέρα από το βίο της μεγάλης ηθοποιού, η οποία πήγε άδικα, όπως και τόσοι άλλοι στα Δεκεμβριανά, ο σημερινός αναγνώστης έχει τη χρυσή ευκαιρία να δει την εποχή με πιο διακριτά χρώματα, καθότι σπανίζει στη φιλολογία της Αριστεράς ο ρόλος του κομμουνιστή ως εκτελεστή. Οι σκηνές όπου οι συλληφθέντες σκύβουν να λύσουν τα κορδόνια τους και οι δήμιοι τους χτυπούν πισωκέφαλα με τσεκούρι δύσκολα θα χαθούν από τη μνήμη του. Εκτός των άλλων, ο Μάνος είναι και ασυναγώνιστος αθηναιογράφος, γράφει για μια κοινωνία που βούλιαξε στο παρελθόν, πενθώντας τα πάντα - άλλωστε το πένθος είναι η μούσα αυτού του έκτακτου ανθρώπου, ζωή να 'χει.


Στέφανος Δάνδολος, Η ΒΡΑΔΥΝΗ, 4/4/2006

[...] Εάν το «Ο καιρός των χρυσανθέμων» ήταν ένα «εν γένει αφιέρωμα στο θέατρο των αισθήσεων» (σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο), τούτο το δεύτερο μυθιστόρημά του είναι ένα εν γένει αφιέρωμα στο θέατρο της μνήμης. Και έχει υπηρετηθεί από έναν πυκνό λόγο και μια εσωτερική αρχιτεκτονική που βρίθει πολλαπλών αναγνώσεων. Πάντως, ο Ελευθερίου στέκεται αγέρωχος μακριά από οποιαδήποτε πλευρά. Δεν εξιδανικεύει και δεν κατηγορεί. Και αυτό είναι το μεγάλο του προσόν: το ότι απλά καταγράφει. Και συμπονά τους θύτες όσο και τα θύματα.


Τίνα Μανδηλαρά, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 9/4/2006

[...] η ακατάλυτη πένα του κ. Μάνου Ελευθερίου αποφάσισε να δώσει μια μυθιστορηματική διάσταση σε ένα πρόσωπο υπαρκτό, τη γνωστή ηθοποιό του θεάτρου Ελένη Παπαδάκη. Άλλωστε η διάσημη «Καλλιτέχνιδα» [...] στοίχειωσε τις αναμνήσεις αρκετών συγγραφέων και τις αιματοβαμμένες σελίδες του ελληνικού εμφυλίου. Μεταξύ αυτών και του βραβευμένου συγγραφέα κ. Ελευθερίου που εισχώρησε στο τεράστιο αρχείο της και βρήκε στο πρόσωπό της την ιδανική ηρωίδα του. Φέρνοντάς την πίσω στη ζωή κατάφερε να δώσει μυθιστορηματική συνέχεια σε μια ιστορία ούτως ή άλλως παράδοξη και αινιγματική. Και δένοντας περίτεχνα το μυθιστορηματικό μέρος με το ιστορικό, μιλάει ξανά για τον κύκλο του αίματος που στοίχειωσε την ελληνική τραγωδία και ιστορία. [...] Το μυθιστόρημα [του Μάνου Ελευθερίου], εκτός από τα πολύτιμα στοιχεία που παραθέτει από πλήθος ιστορικά αρχεία, είναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί και εγείρει μεγάλα ερωτήματα για την ίδια την ανθρώπινη φύση και ιστορία.


Οδυσσέας Ιωάννου, Ως3, Μάιος 2006

Το βιβλίο αυτό έπρεπε να κυκλοφορήσει. Και σαν λογοτεχνία και σαν Ιστορία. Εκείνη η θεοσκότεινη περίοδος της Ιστορίας μας έχει κρύψει πολύ πράμα κάτω από το χαλί. Έχει πολύ χώμα τυφλής εκδίκησης που πρέπει να αφαιρεθεί για να καθαρίσουν τα μικρά ή μεγάλα κομμάτια ιδεολογίας και διαφορετικής αντίληψης του Κόσμου, που σαφώς και υπήρχαν. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κρίνουμε εμείς το τι ήταν εκείνο που οδήγησε τότε απλούς ανθρώπους στις πιο αποτρόπαιες πράξεις. Σίγουρα όμως οφείλουμε -ακόμη κι αν κάποτε τις κατανοήσουμε- να μην τις δικαιολογούμε άλλο. Για να μην τις συναντήσουμε μπροστά μας στις μάχες που έρχονται.


Κώστας Καλημέρης, www.Hridanos.gr, Μάιος 2006

[...] η μεγάλη ικανότητα του Μάνου Ελευθερίου συγκεντρώνεται στο χάδι της παρατηρητικότητάς του. Η μολυβιά του έχει αφή για τις πιο μικρές λεπτομέρειες. Συναντά τις πληροφορίες, τις φωτοσκιάσεις, την υφή των υφασμάτων και τα χρηστικά αντικείμενα με τις ίδιες αξίες. Συμβολίζει τη ζωή χρησιμοποιώντας αισθητική και αισθησιασμό, ενώ αναζητά και βρίσκει τις μικρές χειρονομίες.


Ρούλα Γεωργακοπούλου, ΤΑ ΝΕΑ (Βιβλιοδρόμιο)

Με κατοχικά αρχεία που καίνε ανακατεύεται ο Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος από την αρχή του χρόνου απολαμβάνει της προτιμήσεως του κοινού αφού Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές, με θέμα τον μυστηριώδη θάνατο της θεατρίνας Ελένης Παπαδάκη, βρίσκεται ψηλά στη λίστα με τα ευπώλητα.


Κωστής Παπαγιώργης, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

[...] Οσάκις οι ποιητές στρέφονται στην πεζογραφία, οι γραμματολόγοι ανησυχούν, αλλά η φλέβα, αν υπάρχει, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Πέρα από το βίο της μεγάλης ηθοποιού, η οποία πήγε άδικα, όπως και τόσοι άλλοι στα Δεκεμβριανά, ο σημερινός αναγνώστης έχει τη χρυσή ευκαιρία να δει την εποχή με πιο διακριτά χρώματα, καθότι σπανίζει στη φιλολογία της Αριστεράς ο ρόλος του κομμουνιστή ως εκτελεστή. Οι σκηνές όπου οι συλληφθέντες σκύβουν να λύσουν τα κορδόνια τους και οι δήμιοι τους χτυπούν πισωκέφαλα με τσεκούρι δύσκολα θα χαθούν από τη μνήμη του. Εκτός των άλλων, ο Μάνος είναι και ασυναγώνιστος αθηναιογράφος, γράφει για μια κοινωνία που βούλιαξε στο παρελθόν, πενθώντας τα πάντα - άλλωστε το πένθος είναι η μούσα αυτού του έκτακτου ανθρώπου, ζωή να 'χει.


Στέφανος Δάνδολος, Η ΒΡΑΔΥΝΗ

[...] Εάν το «Ο καιρός των χρυσανθέμων» ήταν ένα «εν γένει αφιέρωμα στο θέατρο των αισθήσεων» (σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο), τούτο το δεύτερο μυθιστόρημά του είναι ένα εν γένει αφιέρωμα στο θέατρο της μνήμης. Και έχει υπηρετηθεί από έναν πυκνό λόγο και μια εσωτερική αρχιτεκτονική που βρίθει πολλαπλών αναγνώσεων. Πάντως, ο Ελευθερίου στέκεται αγέρωχος μακριά από οποιαδήποτε πλευρά. Δεν εξιδανικεύει και δεν κατηγορεί. Και αυτό είναι το μεγάλο του προσόν: το ότι απλά καταγράφει. Και συμπονά τους θύτες όσο και τα θύματα.

Εχει αλλάξει τίποτα;

Ο Βερναρδάκης εγραψε πριν απο 100 και πλέον χρόνια.....


… Μετά τη μεταπολίτευση του 1843 και την εφαρμογή του συντάγματος τα πράγματα δεν
προχωρούν με γοργότερο ρυθμό. «Σύνταγμα και ελευθερία», παρατηρεί ο Βερναρδάκης, ήταν στηνΕλλάδα σύνθημα κάθε πολιτικής δράσης, χωρίς να γνωρίζουν στην Ελλάδα οι πολιτικοί την ακριβή έννοια των λέξεων αυτών. Κατ αυτούς, «σύνταγμα» ερμηνεύεται ως κατάλυση και αδιάκοπη αναμόχλευση κάθε αρχής και κάθε θεσμού, ώστε ή πολιτική ελευθερία να συμπίπτει με τη θέληση του κάθε ατόμου να λέγει και να πράττει ότι θέλει στην πολιτεία. Υπεύθυνος για όλη αύτη την κατάσταση και για την ανώμαλη πολιτική εξέλιξη του τόπου ήταν ή δοξομανία και ή φιλαρχία του Μαυροκορδάτου, ο όποιος προβάλλει από την αρχή κιόλας της επαναστάσεως, τη μαγική λέξη «σύνταγμα» πού ηλέκτριζε τους λογιότατους, όσοι διάβαζαν στα βιβλία και στις εφημερίδες της Ευρώπης τα θαύματα του θεσμού αυτού, «της πολιτικής ταύτης πανάκειας». Και τότε ο Μαυροκορδάτος δεν γνώριζε για το σύνταγμα περισσότερα από τους μαθητές του. Έτσι εγκαθιδρύθηκε «λόγω μεν πολιτεία συνταγματική, πράγματι δε καθιερώθηκε και στερεώθηκε επί θεμελίων εδραιοτέρων ολιγαρχία φοβερά, ήτοι αυτός ο επί τουρκοκρατίας κοτζαμπασισμός», επιχρισθείς μόνον δια του νωπού εκ της Δύσεως «συνταγματικού ψιμυθίου».
Ο Βερναρδάκης γενικεύοντας την κριτική του καταδικάζει την πλημμυρίδα των αγαθών και των ιδεών πού έρχονται από τη Δύση και έχουν κατακλύσει την Ελλάδα. Έτσι οι Έλληνες φαίνονται σαν να πήδησαν, μ' ένα απότομο άλμα, στη μέση της Δυτ. Ευρώπης του 19ου αιώνα και σα να γύρισαν την πλάτη τους στη ελιτιστική τους παράδοση πού την άφησαν ανεκμετάλλευτη και αναξιοποίητη με μια λέξη, την περιφρόνησαν. «Απαρνηθήκαμε τα πάτρια, γράφει, και δανεισθήκαμε ολόκληρο τον βίον ημών εκ της Δύσεως. Και πρώτον μεν απαρνηθήκαμε κατ' ουσία αν όχι και κατά τύπους, το πάτριο θρήσκευμα και λατρεύσαμε την θεότητα της γαλλικής επαναστάσεως την raison. Εάν δε και δεν εξέπνευσε ακόμη όλως παρ' ημίν η εις Χριστό πίστη, ψυχορραγεί όμως. Αφήκαμε τον εθνικό ημών στρατό και δανεισθήκαμε τον τακτικό της Ευρώπης. Αφήκαμε τα πάτρια ήθη και δανεισθήκαμε τα της Δύσης. Αφήκαμε την πάτριο δίαιτα και ενδυμασία και δανεισθήκαμε την των Φράγκων. Αφήκαμε την εθνική ποίηση και φιλολογία, και δανεισθήκαμε τα γαλλικά μυθιστορήματα. Αφήκαμε επί τέλους την πάτριον βασιλεία και δανεισθήκαμε παρά της Αγγλίας το
Σύνταγμα. Ιδού λοιπόν από αναγεννήσεως και εφεξής ολόκληρος ο ευρωπαϊκός βίος, εισρεύσας εις ημάς ακωλύτως και δια μιας: Δαψιλής και άφθονος. Ήταν τούτο ορθόν και φρόνιμο; Εγώ μεν διστάζω να ανταποκριθώ μετά βεβαιότητας, άλλ' ή ιστορία μαρτυρεί, ότι όσο ξένος πολιτισμός εισέρευσε βιαίως και αδιακρίτως εις ξένον έθνος, ουδέποτε είχε αγαθά αποτελέσματα την δε αλήθεια ταύτη δεν διέψευσε μέχρι σήμερον ουδ' αυτή ή καθημερινή περί ημάς αυτούς πείρα ....η εις την γαλλική επανάσταση και σύνταγμα πίστις ουδέν άλλο παρήγαγε μέχρι τούδε και άλλο θέλει παραγάγει πάντοτε, ει μη μανιώδεις εραστές της εξουσίας και του κεντρικού" ταμείου......
Και όμως οι ευρωπαϊκοί λαοί και κυρίως οι Άγγλοι οποίων ο εθνικός χαρακτήρας είναι «ο
ανταρκτικός πόλος» ελληνικού, έκαναν αγώνες αιώνων ολοκλήρων, ώσπου να αποκτήσουν τη συνταγματική κυβέρνηση. Έπειτα οι εθνικοί χαρακτήρες των δύο λαών και των χωρών απέχουν πολύ ο ένας από τον άλλον. «Ό Άγγλος είναι σταθερός, ευσεβής, ουδαμώς νεωτεριστής, στέρφων τα παρόντα, βραχύλογος, αθόρυβος ατάραχος, ανεπίδεκτος, δυσερέθιστος, δυσκοινώνητος, δύσπιστος, φιλαλήθης, πραγματικός, πρακτικός, εγκρατής ειρηνικός, μετριοπαθής», ενώ ο Έλληνας είναι «ασταθής, αψίκορος, ασεβής, νεωτεριστής, περιφρονητής του παρόντος άστοργος προς τα καθεστώτα, ομιλητικός, κοινωνικός, ακρόχολος, θορυβώδης, ταραχοποιός, επιδεικτικός, ευερέθιστος, εύκαμπτος, φιλοψευδής, εύπιστος, ευφάνταστος, θεωρητικός αεροβάτης, άκρατης,οξύθυμος, εμπαθής, φθονερός»
2. Κύριοι υπεύθυνοι για όλα αυτά είναι οι πολιτικοί άνδρες. Είναι αναντίρρητα φιλοπάτριδες,
αλλά τόσο εγωιστές και φίλαρχοι ώστε να μη προσέχουν κανένα, εκτός από τον εαυτό τους
και τους γύρω τους πού τους λιβανίζουν, η φιλοπατρία τους είναι κατώτερη από τις άλλες
αντίστοιχες ιδιότητες τους. Όταν είναι στην αρχή ξεχνούν όσα σκέπτονται για την πατρίδα τους όντας έξω απ' αυτήν (από την αρχή) «και ταύτα πάντα ίνα πληρωθεί και εν τις έσχατες αυτές μέρες το πάλαι ποτέ υπό Έλληνας περί Ελλήνων ρηθέν. «Αρχή άνδρα δείκνυσιν».
Οι πολιτικοί έχουν και τους πράκτορες τους στις επαρχίες, τους κομματάρχες και
κομματαρχίσκους, πού συντηρούν το κύκλωμα, πού είναι πρόθυμοι να κάνουν το παν, ακόμη να συνεργαστούν και με τους ληστές γιο να κερδίσουν τις εκλογές. Οι κομματάρχες στις επαρχίες μένουν ισχυροί παράγοντες, οι παρανομίες κατά τις εκλογές συνεχίζονται, ή βουλευτοκρατία κυριαρχεί, τρομοκρατεί τους υπαλλήλους και διαφθείρει τις συνειδήσεις. Δεν λείπουν από την Ελλάδα οι ικανοί υπάλληλοι, αλλά οι ευσυνείδητοι, οι θαρραλέοι, γιατί θα έχουν ν' αντιμετωπίσουν την οργή των κρατούντων. Το θανατηφόρο νόσημα της χώρας είναι ή ιδιοτέλεια, το προσωπικόσυμφέρον. «Θεράπευσαν το νόσημα τούτο, συμφωνεί μαζί του και ο αγγλόφιλος Νικ. Δραγούμης, απολάκτισαν τις συστάσεις των βουλευτών... και μη δίσταζε ότι θέλει ακμάσει η διοίκηση». Άλλα πώς θα γινόταν αφού όλοι, κυβέρνηση, λαός και διοίκηση δένονταν με το ίδιο πλέγμα;

Και ο τύπος, το γνησιότερο τέκνο της συνταγματικής πολιτικής έχει και αυτός τις μεγάλες του
ευθύνες. Και παρατηρεί ο Βερναρδάκης ή ελευθεροτυπία είναι μέγιστο αγαθό, αλλά και όπλο
φοβερό, κοφτερό και δίστομο μαχαίρι, ανάλογα με ή καλή ή κακή χρησιμοποίηση του. Στον τόπο μας όμως γίνεται επί το πλείστον, κακή χρήση της ελευθεροτυπίας. Και οι Έλληνες είναι ένα έθνος πού κολυμπά σε πέλαγος εφημερίδων πολιτευόμενων και πολιτικών, «έθνος φύσει και θέσει μεν ευφάνταστο, ευαπάτητο, ανατραφέν δε και παιδευθέν μέχρι σήμερον αγυρτικώς και τοιουτοτρόπως, ως να μη δύναται να ζήση άνευ κολακείας, άνευ θυμιάματος, άνευ άνευ τύφου».
Επειδή λέγει, συνεχίζει, γυμνή την αλήθεια δεν είναι παράξενο να τον λιθοβολήσουν, έκτος ανπροτιμήσει γίνει ο ίδιος Τίμων ο μισάνθρωπος και πετώντας πέτρες δεν αφήσει κανένα να τον πλησιάσει.
Οι πολιτικοί με την εισαγωγή του συντάγματος, με τους διορισμούς των «ημετέρων»
δημιούργησαν μια προνομιούχο αριστοκρατία και «αντί της εις συντηρητικούς και προοδευτικούς εύκοσμου και σώφρονος καταστάσεως και διαιρέσεως πολιτικού βίου» μετέβαλαν την Ελλάδα «εις πανδαιμόνιο διχόνοιας και κομματικών παθών» με αρχή και τέλος την αχαλίνωτη και αδιάντροπη ιδιοτέλεια. Και αυτή ή ψευτοαριστοκρατία δεν είναι άλλη παρά οι υπάλληλοι του κράτους από πρωθυπουργό ως τον κλητήρα. Επομένως, το κράτος είναι διαιρεμένο σε δύο τάξεις στους ελευθέρους - και αυτοί είναι οι υπάλληλοι - και στους δούλους και αυτοί είναι όσοι με τον ίδρώτα του προσώπου τους γεμίζουν το ταμείο του κράτους πού αδειάζουν οι άλλοι. Και σε κάθε νέα φάση της σελήνης, δηλαδή σε κάθε νέα εκλογή των αντιπροσώπων του κράτους, εσμοί ολόκλήροι νέων κηφήνων πειναλέων, για τους οποίους δημιουργούνται νέες θέσεις, εισορμούν στη συνταγματική πολιτεία και αφού αυτοί αδειάσουν το ταμείο τους διαδέχονται άλλοι πολύ περισσότεροι περισσότερο πειναλέοι και ούτω καθεξής. Καμιά συνταγματική πολιτεία δεν έχει τόσο πολλούςλειτουργούς, όσους ή ελληνική.
Και όλ' αυτά, γιατί οι πολιτικοί (εννοεί βέβαια κα διπλωμάτες) είναι ανιστόρητοι, ενώ κατά την κοινή γνώμη του κόσμου νομοθέτης ή πολιτικός ανιστόρητος είναι «τέρας ανύπαρκτον»,
στρατιώτης χωρίς όπλα, πλοίαρχος χωρίς πυξίδα, πεζοπόρος χωρίς μάτια. Στην Ελλάδα οι
ιστορικές γνώσεις πολιτικών, και αυτών ακόμη «των ειδημονεστέρων» περιορίζονται στα τρόπαια της Σαλαμίνας, του Μαραθώνα και των Πλαταιών, όσα διδάχτηκαν στο σχολείο, αν τα διδάχτηκαν.
Αρκεί γι' αυτούς «μόνη και μονωτάτη η οπλοθήκη της νομικής» ανοίγει ευρύ στάδιο από το ένα μέρος για τη θεωρία για τη σοφιστεία, πού είναι και αυτή ουσιώδης ιδιότητα Ελληνικού πνεύματος και χαρίζει στους Έλληνες πολύ περισσότερα θέλγητρα από την ιστορία.
Ο Βερναρδάκης, καθηγητής πανεπιστημίου ο ίδιος, καταφέρεται και εναντίον της ανώτατης
παιδείας πού την έπλασε ή συνταγματική αυτή πολιτεία και κοινωνία, εναντίον της Ριζαρίου σχολήςπού δεν εκπληρώνει τους σκοπούς του ευεργέτη, εναντίον της Σχολής των Ευελπίδων πού βγάζεικινηματίες «είναι πασίγνωστο, σημειώνει, πώς και ποιοι εισάγονται εις την στρατιωτική σχολή, πώςκαι ποιοι διορίζονται αξιωματικοί πώς και ποιοι προβιβάζονται».

Εναντίον του πανεπιστημίου πουδεν μπόρεσε να φθάσει στο ύψος των ευρωπαϊκών, κυρίως των γερμανικών, μολονότι ο οργανισμός τους μεταφυτεύθηκε «αυτός αυτότατος» στην Ελλάδα. Και γιατί αυτό; Γιατί «όπως ή σχολή των Ευελπίδων, όπως τόσα άλλα καθιδρύματα, τόσοι άλλοι θεσμοί, ει και καθ' εαυτούς χρήσιμοι και αναγκαίοι, διεστράφησαν όμως εις τας χείρας ημών και εκφαυλίσθησαν, ούτω και το Πανεπιστήμιο από καθιδρύματος χρησίμου και εθνωφελώς κατάντησε και αυτό μία εκ των πέντε δέκα μεγάλων πληγών του πολιτικού ημών σώματος. Προ πολλών ήδη ετών το Πανεπιστήμιον δεν κάμνει τίποτε άλλο, κυρίως ειπείν, ει μη να αραιώνει τις τάξεις των παραγωγικών μελισσών, και να συμπυκνώνει τις τάξεις των αργών και εθνοβόρων κηφήνων, των λειτουργών του συντάγματος. Μεράκια αστοιχείωτα τα πλείστα ως προς τις γνώσεις, ανερμάτιστα δε ηθικώς και θρησκευτικώς της ανατροφής, και κοινωνικώς δε πολλάκις άξεστα, διερχόμενα αβρόχοις ποσίν ως επί το πολύ τα γυμνάσια του κράτους εξ ων απολύονται συνήθως δι' απειλών και ύβρεων εισέρχονται εις το Πανεπιστήμιον 'με τα τσαρούχια' το δη λεγόμενο, όπου φυσιούνται και εξάπτονται και τυφούνται, και αντί να εγκύπτουν εις την σπουδή και μελέτη της επιστήμης,
μεταβάλουν το ανώτατο εκπαιδευτήριο εις κονίστρα άμουσο και αηδή άλλοτε μεν φατριαστικών, άλλοτε δε αγρίων πολιτικών διαδηλώσεων και οχλαγωγιών και θορύβων και ταραχών. Η πολιτική δε και κοινωνική παραλυσία έφθασε εις βαθμό τέτοιο, ώστε οι μεν καθηγητές κολακεύουν τους φοιτητές, οι πολιτικοί τους συνδαυλίζουν, οι δημοσιογράφοι τους εξυμνούν, η εξουσία τους τρέμει, και τα μειράκια πανίσχυρα και παντοδύναμα ούτω γινόμενα, εξανίστανται κατά πάσης αρχή τέλους στρέφουν τα κανόνια των και κατ' αυτής της κυβερνήσεως και κατ' αυτού του θρόνου».

Με μερικές από τις γνώμες αυτές συμφωνεί και ο ανώνυμος συγγραφέας της «Στρατιωτικής
ζωής εν Ελλάδι», ο οποίος γράφει ότι από τους τελειοφοίτους των γυμνασίων λίγοι φοιτούν στο πανεπιστήμιο, ενώ οι άλλοι ζώντας μέσα στη «δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα της αηδούς πολιτικής» στρέφονται προς τη θεσιθηρία, προς τα πολιτικά κόμματα και συχνάζουν στα γραφεία των υπουργών και έπαρχων.

Άλλα και τη στρατιωτική οργάνωση της χώρας ειρωνεύεται, ενώ ο Ψυχάρης στο «Ταξίδι» του εκφράζεται με ενθουσιασμό για τον στρατό και τους αξιωματικούς και δεν πιστεύει ότι στην Ευρώπη μπορεί να βρει κανείς καλύτερους. Μιλεί ο «αλύτρωτος», πού στον
στρατό βλέπει το όργανο της μελλοντικής «αποκαταστάσεως» του έθνους.
Ό Βερναρδάκης εκτείνει τη δριμύτατη κριτική του όλους γενικά τους Έλληνες πού τους
θεωρεί υπεύθυνους για την ανώμαλη πολιτική και κοινωνική κατάσταση του τόπου: «Αλλά τι να ειπεί τις, προς θεού, δια τους άλλους ανθρώπους, τους υπαλλήλους, τους υπουργούς, τους βουλευτές, τους δημοσιογράφους όλους σχεδόν τους Έλληνας, οίτινες χαίρουμε και αγαλόμεθα και σκιρτάμε όχι όταν ή ελληνική πολιτεία βαδίζει εν ειρήνη εύτακτος και σωφρονούσα, και «έκαστος πράττει τα εαυτού» Όχι όταν ισχύει η αρχή, άλλ' όταν μαίνεται ή αναρχία εις το πανεπιστήμιο , εις τη βουλή, εις τον τόπο απανταχού; Νομίζει ότι ο Θεός μας έπλασε δι' ένα και μόνον σκοπό, να αντιμαχόμεθα, να πολεμάμε και να κατεδαφίζουμε πάσα ανεξαιρέτως αρχήν, είτε καλή είτε κακήν. Πας όστις αντισταθεί εις την αρχήν δι' οιουδήποτε τρόπου, εμμέσως ή αμέσως, δια λόγου ή έργου, από του βουλευτικού βήματος ή από του τύπου, ανεξάρτητος, φιλελεύθερος, συνταγματικός, Έλληνας κατά δε τις περιστάσεις και ήρωας ή μάρτυς! Πας δε τουναντίον, ο οποίος υποτάσσεται εις την αρχήν ταύτη, δηλ. εις τον νόμο, ή προσπαθεί να στήριξη την αρχήνταύτη, είναι πουλημένο κρέας»!
Υστερα από όλα αυτά δεν είναι ν' απορεί κανείς, αν οι «διαιρεμένοι Έλληνες και αιωνίως
διαιρούμενοι και αναδιαιρούμενοι έμειναν με σύνορα ως την Όθρη, ενώ οι Ιταλοί, αν και είχαν πολλές διχόνοιες και διαιρέσεις, κατόρθωσαν να ενωθούν και να γίνουν ένα μεγάλο κράτος, οι Ιταλοί πού μιλώντας για τους Έλληνες έχουν την παροιμιακή έκφραση «cinque Greci, dieci commandi, » (5 Έλληνες, 10 αρχηγίες). Και καταλήγει ο Βερναρδάκης στο συμπέρασμα, πού καιάλλοι είχαν διατυπώσει, ανάμεσα τους και ο Άγγλος ιστορικός G. Finlay: «η κατάρα του ελληνικού έθνους είναι ο φθόνος, και ή εξ αυτού διχόνοια».
Και τελειώνει «Ό φθόνος και η ιδιοτέλεια καθιστά ημάς εχθρούς άσπονδους πάσης αρχής,
πάσης υπεροχής, πάσης τάξεως και παντός καθεστώτος, και εξωθεί ημάς εις πόλεμο αδιάκοπο
κατά πάσης αρχής. Υπό του φοβερού δε και ακαταμάχητου τούτου δαίμονος ελευνόμενοι,
προτιμάμε μάλλον να πέσει εκ της αρχής ο άρχων, ο κινών τον ημέτερο φθόνο, παρά να σωθεί μεν και δοξαστεί και μεγαλυνθεί η πατρίς δι' αυτού ή και απλώς έπ' αυτού».
Διαπιστώνει ότι οι Έλληνες έχουν αμβλεία την αίσθηση της ηθικής δεοντολογίας και ότι
συγχέουν την ηθική και πολιτική. Äστερ' από τον αγώνα του 21 μη έχοντας να επιδείξουν τίποτε άλλο, έκτος από πολιτική εξαχρείωση και ακαταστασία προσπαθούν να δικαιολογηθούν αναζητώντας παρόμοια παραδείγματα από την ιστορία των άλλων πολιτισμένων ξεχνώντας ότι τα παραδείγματα εκείνα σπάνια τα βρίσκουμε εδώ και εκεί κι' αυτά «τη χερί» και όχι «τω θυλάκω», και ότι είναι φαινόμενα παθολογικά ενός υγιούς οργανισμού, πυρετός που έρχεται και περνά, όπως κάθε κρίση. Ποιος όμως δυνατόν να φανεί επιεικής προς πολιτικό σώμα, πού ή πολιτική του κραιπάλη και ακολασία είναι αντιστρόφως προς το ανάστημα του; Και σαρκαστικά μιλεί για τους πανηγυρικούς που συνηθίζουν να βγάζουν στον τόπο μας - βέβαια και να δημοσιεύουν όχι μόνο για κοινούς και ασήμαντους ανθρώπους, άλλο για «εξώλεις και προώλης», όπως άλλωστε τους θεωρούσαν τον καιρό πού ζούσαν. Ό «θανών δεδικαίωται» επικρατεί. Και έτσι πυκνά ακούει κανείς ότι ο ένας έσωσε το έθνος με το σπαθί, ο άλλος με την πολιτική του σύνεση, ο άλλος με την υπουργία του, ο παρέκει με την εφημερίδα του, ο παρακάτω με την πολυετή δημόσια υπηρεσία του και όλοι οι Έλληνες ανεξαιρέτως με την φιλοπατρία τους. «Καθόλου δε ειπείν εν Αθήναις ουδείς: συνέβη ν' αποθάνει ο ολετήρ του έθνους. ×λοι σωτήρες! Πόσον μακάριος μα την αλήθεια και αδάπανος ο νεοελληνικός αυτός θάνατος! Εις την Αθήνα ζεις, είναι αληθές άθλιος και υβριζόμενος δι' όλου του βίου σου, αλλά τουλάχιστον, αδελφέ, θνήσκεις
ανευφημούμενος και μακαριζόμενος υπό πάντων ταύτα χωρίς να αναγκασθείς πρότερο να σύρειςτην άμαξα της μητρός σου, όπως ο Κλέοβις και Βίτων».

Όσο και αν υπερβάλλει ο Βερναρδάκης, λέγει και μερικές καυτερές αλήθειες πού ισχύουν
ακόμη και σήμερα και θα ισχύουν ίσως για μερικές δεκάδες χρόνια, αν όχι για εκατοντάδες.


Βλέπετε καμμία διαφορά απο το τότε με το σήμερα;

Πηγή: Κρυφό Σχολειό

Σάββατο 23 Ιουνίου 2007

Το Ελληνικό "1984"


«Όχι στην Παλιά Πόλη» του Νίκου Χιδίρογλου.
Εκδόσεις «Ερωδιός», 2007.

Ελλάδα 2017 μ.Χ. Το φιλελεύθερο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της «Νέας Πορείας» έρχεται στην εξουσία, αφού σαρώνει στις εκλογές με ποσοστό 49% με την βοήθεια των αλλοδαπών ψηφοφόρων και της αποχής. Με προεδρικό διάταγμα απαγορεύεται η ανάρτηση της σημαίας. Ακολουθούν νυχτερινοί εμπρησμοί των εκκλησιών, απαγόρευση της δημόσιας έκθεσης των θρησκευτικών συμβόλων και των θρησκευτικών γάμων και επιβολή της υποχρεωτικής καύσης των νεκρών. Ο Αρχιεπίσκοπος τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό και αποβιώνει λίγο αργότερα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Σε όλους τους μετανάστες χορηγείται το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Στην Κύπρο επιβάλλεται το σχέδιο Ουίλιαμς, κακέκτυπο του αλήστου μνήμης σχεδίου Ανάν. Με την νέα «αντιτρομοκρατική» και «αντιφασιστική» νομοθεσία τα εθνικιστικά κόμματα τίθενται εκτός νόμου. Την θέση των κομμάτων που απαγορεύονται παίρνουν κάποια «φιλελεύθερα» κόμματα των επιχειρηματιών για να προσδώσουν νομιμότητα στο πολιτικό παιχνίδι. Η πολυεθνική αστυνομία αναλαμβάνει την τήρηση της τάξεως. Η μοναδική αντίδραση προέρχεται από την οργάνωση της «Μάχης» που έχει την έδρα της στην Παλιά Πόλη των Αθηνών.

Πηγή: Ελληνικές Γραμμές



Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Σελιδες Ιστορίας Made in USA

Μη φοβάσαι καλέ μου άνθρωπε. Μετά απο μερικές δεκαετίες θα σου ζητήσουν συγγνώμη, και ένας Λίακος η μία Ρεπούση θα μας πούν ότι ήσουνα σε Αποκριάτικό πάρτυ και ότι παρίστανες το άγαλμα της "Ελευθερίας" , και ένας Παπαχελάς με την συντεχνία του θα εξαπολύεται ακάθεκτος κατά εκείνων που θα το βλέπουνε διαφορετικά.
Μία συγγνώμη είναι αυτή, άστειν και ας πέσει κάτω.....


Δεν χρειάζονται λόγια.....

(click to enlarge)

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

Μερικά Σχόλια


Πιστοποιητικά πατριωτισμού

Tου Aλεξη Παπαχελα

Η ιστορία παθιάζει και διχάζει αυτήν τη χώρα. Σημαίνον κυβερνητικό στέλεχος εξομολογείτο τις προάλλες πως «το σχολικό βιβλίο της Ιστορίας μάς έχει κοστίσει πολύ περισσότερο από τα ομόλογα». Κάθε μέρα βρίσκω πάνω στο γραφείο μου επιστολές, ειδημόνων και μη, για το αν έκανε καλά ο Ελευθέριος Βενιζέλος να στείλει τα ελληνικά στρατεύματα στη Σμύρνη, το 1919. Συχνά συναντώ νέα παιδιά που ρωτάνε με αγωνία «τι ακριβώς συνέβη με την Κύπρο το 1974;». Ολα αυτά δείχνουν πως ο Ελληνας έχει μια παθιασμένη σχέση με την Ιστορία.

Σχόλιο: Ακριβώς. Ο 'Έλληνας έχει μία παθιασμένη σχέση με την ιστορία γιατί είναι ο ίδιος υποκείμενο της ιστορίας. Σε οποιοδήποτε μέρος και να πατήσεις θα συναντήσει χώρους και τόπους που σημάδευαν όχι μόνο την ελληνική ιστορία άλλα την παγκόσμια Σαλαμίνα, Θερμοπύλες, Φάρσαλα, Φιλίππους, Ναυαρίνο, Πίνδο, Γράμμο-Βιτσι.


Γιατί είμαστε, τότε, τόσο μα τόσο φτωχοί στη μελέτη της Ιστορίας; Επισκεφθείτε ένα κεντρικό βιβλιοπωλείο και ψάξτε να βρείτε μια μεγάλη βιβλιογραφία του Τρικούπη, του Βενιζέλου ή του Μεταξά. Δεν θα βρείτε παρά αγιογραφίες, λιβέλλους, αποσπασματικές μελέτες πανεπιστημιακών. Σε κανένα ράφι δεν θα βρείτε το αυτονόητο για κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα: ένα εύπεπτο αλλά «βαρύ» βιβλίο για τον Κλεμανσώ ή τον Τσώρτσιλ.

Σχόλιο: Είμαστε φτωχοί στην μελέτη της ιστορίας για τον απλούστατο λόγο. Η ιστορία έχει πέσει στα χέρια εμπαθών ιστοριοδηφών που τυμβωρυχούν στα απορρίμματα των αρχείων και συντάσσουν ιστορικά παραμύθια για να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές ανάγκες της στιγμής Από το γελοίο " το ΟΧΙ του 40 το είπε ο ελληνικός λαός" μέχρι το πολιτικά ορθό "ο συμμαχικός αποκλεισμός" που προκάλεσε την πείνα του 41 για να μη θιγούν οι Εγγλέζοι

Εχω πολλές φορές ακούσει το κλισέ «μα, είναι πολύ φρέσκα ακόμη τα πράγματα». Μα αυτήν η φράση δείχνει ακριβώς την πολιτική μας ανωριμότητα. Πόσοι αιώνες πρέπει να περάσουν για να συζητήσουμε ψύχραιμα, αλλά ωμά τα τραγικά λάθη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου τα οποία πλήρωσε ακριβά και η Κύπρος αλλά και η ελλαδική πολιτική ζωή; Πόσες δεκαετίες θα χρειασθεί να μεσολαβήσουν για να αρχίσουμε να συζητάμε όχι το τι συνέβη στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922, αλλά το τι προηγήθηκε και το αν αποτελούσε γεωοπολιτική γκάφα του Βενιζέλου ή όχι.

Σχόλιο: Ο Βενιζέλος είναι η συνισταμένη ή η συνιστώσα αν προτιμάται της συλλογικής μας ιδεοληψίας, γιατί αποτελεί το έμβλημα του "ανήκομε στη Δύση" Οι Γάλλοι Driault-L'Heritier έγραψαν το 1925 το πεντάτομο "L Histoire Diplomatique della Grece" Ο πέμπτος τόμος ήτανε καταπέλτης για την γαλλική πολιτική και τον Βενιζέλο Οι συγγραφείς παρακλήθηκαν να το αλλάξουν προς το μετριοπαθέστερο και επειδή αρνήθηκαν η κυκλοφορία του Ε' τόμου απαγορεύτηκε στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει ούτε στην εθνική βιβλιοθήκη.

Το ανωτέρω επεισόδιο είναι χαρακτηριστικό του ραγιαδισμού της ελληνικής ιστοριογραφίας Ποιος θα τολμήσει να αναφέρει τα Παρκερικά, τα Πατσιφικά, το πώς και γιατί η Έξωση του Όθωνος Τελευταίο δείγμα το βιβλίο του "σοφού" Θάνου Βερέμη, " Greece The Modern Sequel". Στην σελίδα 285 διαβάζουμε ότι το καλοκαίρι του 1917 ο Κωνσταντίνος υποχρεώθηκε να παραιτηθεί του θρόνου και να φύγει. Ο τυχαίος αναγνώστης θα συμπεράνει ότι έφυγε λόγο κλίματος η ποδάγρας. Καμία μνεία, νύξεις ή αναφορά για την γαλλική αρμάδα που απέκλεισε τον Πειραιά και τις μάχες που ακολούθησαν μεταξύ των Γάλλων marines και των Ελλήνων που αντιστέκονταν την εισβολή.

Μεγαλώσαμε δυστυχώς στην περίοδο της μεταπολίτευσης με τα ευκολοχώνευτα κλισέ μιας ψευδοαριστερής και ξενόφοβης διανόησης που δεν επέτρεπε στην «άλλη» άποψη να εκφρασθεί καν. Το κλισέ βασίλευε και προστάτευε με μια ιδιότυπη ασυλία ιστορικά πρόσωπα και «επεισόδια».
Οταν συνδυάζεις το πάθος με την άγνοια δεν έχεις συνήθως το καλύτερο μείγμα ιστορικής γνώσης και κρίσης.

Σχόλιο: Για ποιο πάθος και άγνοια μιλάει ο άνθρωπος; Μετά την μεταπολίτευση ο Καραμανλής Α' παρέδωσε τα πάντα στην αριστερά. Έπρεπε να εξαργυρώσει το ομόλογο "Καραμανλής ή τανκς". Ουαί και αλίμονο σε όποιον τόλμαγε να αντικρούσει τον βόθρο της αριστεράς Θα δεχότανε την επίσκεψη της ΥΠΕΑ, αν δε την ξέρετε πηγαίνετε στις εφημερίδες της εποχής να την μάθετε.

Αν μάλιστα προσθέσουμε στο σκηνικό και το περίφημο Εργαστήριο Πιστοποίησης Πατριωτισμού, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Ποιο εργαστήρι; Αυτό που εδώ και χρόνια αντικατέστησε τους μηχανισμούς παροχής πιστοποιητικών φρονημάτων. Πρόκειται για όσους είναι βέβαιοι ότι κατέχουν την Αλήθεια και απαιτούν όλοι μας να παίρνουμε πιστοποιητικό πριν εκφράσουμε άποψη για την ιστορία ή θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Σχόλιο: Τώρα φθάσαμε στο ζουμί Ότι μας έγραψε μέχρι εδώ ήτανε για να προλειάνει το έδαφος, όχι ότι τον συγκίνησε η 'έλλειψη" μελέτης της ιστορία. Μάλλον τον συγκινούν οι υπάλληλοι Λίακος, Ρεπούση και οι διάφοροι Κορλεόνε της "προοδευτικής ιστοριογραφίας" Η ακαδημία Αθηνών τον αφήνει αδιάφορο, οι αντιδράσεις πανεπιστημιακών στο έκτρωμα του βιβλίου ιστορίας ανήκουν στην κατηγορία του αμελητέου
Για ποια πιστοποιητικά πατριωτισμού μιλάει. Η νεοταξίτικη GESTAPO έπεσε με λύσσα καλογερική πάνω σε όσους είχαν το θάρρος και την αυταπάρνηση να αντιδράσουν στο έκτρωμα που λέγεται βιβλίο ιστορίας .

Δεν ανήκω στη σημιτική σχολή που ήθελε να μετατρέψει τον μεσογειακό νεοέλληνα σε καλβινιστή, ορθολογιστή τυπικό Ευρωπαίο. Με αρέσει να παθιάζομαι, συγκινούμαι αδικαιολόγητα όταν βλέπω ελληνική σημαία σε νησιώτικο εξωκλήσι και δεν με πειράζει να αφήσω 2-3 λαϊκούς θρύλους ανέπαφους για να συντηρήσω τη «μεγάλη αφήγηση» που χρειάζεται κάθε χώρα για να ζει
Δεν ανέχομαι όμως καμιά συντεχνία «πατριωτών» να παίζει στη χώρα μου τον ρόλο των ακραίων ορθόδοξων Εβραίων στο Ισραήλ, να κρίνει μόνη της τι είναι επιτρεπτό και τι όχι.

Σχόλιο: Ανέχεται, χωρίς αμφιβολία, την συντεχνία των επιδοτουμένων ιστορικών.

Και εν τέλει αυτό που αναζητώ είναι μια μορφή πατριωτισμού που δεν βασίζεται όμως ούτε σε κλισέ ούτε σε συνωμοσιολογικές κατασκευές, αλλά σε σοβαρή και ψύχραιμη μελέτη της ιστορίας.

Σχόλιο: Συνωμοσιολογικές κατασκευές! Που ακούστηκε η συγγραφή των βιβλίων ιστορίας να χρηματοδοτείται από ξένα κέντρα. Πέρασε πολλά χρόνια στις ΗΠΑ. Θα μπορούσε να μας απαντήσει σε μία απλή ερώτηση: Πώς θα αντιδρούσε ο Αμερικανικός λαός αν τα βιβλία ιστορίας του τα χρηματοδοτούσε ας πούμε η CITGO του κυρίου Chavez και υπήρχαν εκτενείς περιγραφές για τις δολοφονίες και τα πραξικοπήματα made in USA;

Αν έχει πρόβλημα με συνωμοσίες ας τα βρει με την κυρία Γιαννακου, αυτή δήλωσε ότι το βιβλίο χρηματοδοτήθηκε από Soros, State Department κλπ.


Επίμετρο

Ναί είμαστε πατριώτες. Πιστευουμε σε κάτι είτε λέγεται Πατρίδα, είτε λέγεται Ελλάδα. Οι συγγραφείς του βιβλίου και του λόγου σου τι πιστεύετε;









Κυριακή 3 Ιουνίου 2007

Ολοι οι "άνθρωποι" του Προέδρου...ή Ποιός πληρώνει τα όργανα;....




Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις

Εστι δουλεύει η δημοκατία και ο λαός διαλέγει "ελεύθερα" τους αφέντες του.
Τα λεφτά πολλά ο αγώνας δύσκολος......

Προσθήκη στο "CIA και Αριστερά"

Μία ενδιαφέρουσα προσθήκη στο " CIA καί Αριστερά"

Ο « Ιός της Ελευθεροτυπίας»: Νεοταξική ανάπλαση]

Στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί, με ισχυρές προσβάσεις στα ΜΜΕ, ένα πλατύ «αριστερό» νεοταξικό μόρφωμα: Μια στρατιά πρώην αριστερών, «ανανεωτών», «εκσυγχρονιστών» σοσιαλδημοκρατών και κάποιων «αριστεριστών» μαζί με τους ακραίους νεοφιλελεύθερους και ταυτοχρόνως, «γραικύλοι εξ επαγγέλματος και αθύρματα εξ επιλογής», σχηματίζουν ένα ευρύ φάσμα που εξωραΐζει τη βαρβαρότητα του πλανητικού ιμπεριαλισμού και παρέχει εμμέσως, ακόμα και ευθέως, «προοδευτικές» ιδεολογικές υπηρεσίες στη Νέα Τάξη.
Βεβαίως δημιουργούν, σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, απορίες οι παρά φύσιν ιδεολογικές επιμειξίες: Κορυφαίοι νεοφιλελεύθεροι μαζί με «μαχητές της Αριστεράς» και της «ακροαριστεράς». Αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει είναι ότι αν και πολιτικά ετερόκλητοι εκπροσωπούν απροσχημάτιστα την ίδια μαχητική υπεράσπιση της Νέας Τάξης.
Πρακτικά όλο αυτό το «αριστερό-νεοφιλελεύθερο» μόρφωμα εκφράστηκε «αφηνιασμένα» και φανατικά στην ιμπεριαλιστική θηριωδία κατά της Σερβίας. Εξωράισε και στήριξε το ΝΑΤΟϊκό εφιάλτη του πολέμου. Καθαγίασε το τερατώδες ιμπεριαλιστικό έγκλημα και τη βροντώδη υποκρισία του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Αν εξετάσει κανείς τα «επιχειρήματα» αυτού του «προοδευτικού μορφώματος» θα διαπιστώσει όχι μόνο ότι αυτά μεροληπτούσαν υπέρ του ΝΑΤΟ, αλλά αντλούνταν ευθέως από το οπλοστάσιο του Κλίντον και του Μπλερ και αναπαρήγαγαν τη φαιά προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού.
Μια από τις κύριες, δημοσιογραφικά θεσμοθετημένες, εστίες της πονηρής αριστεροφωνίας είναι οι «Ιοί» της «Ελευθεροτυπίας». Είναι η μαγιά για τη νεοταξική ανάπλαση αριστερών και ακροαριστερών δυνάμεων. Είναι ιοί που με μαρξιστικό προσωπείο μικροβιάζουν και μολύνουν αριστερούς. Το οπλοστάσιο αυτών των «αριστερών» σφογγοκωλάριων του κοσμοπολιτισμού είναι κυρίως ο εθνικιστικός, ρατσιστικός και ακροδεξιός στιγματισμός όλων εκείνων που αντιτάσσονται στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης και υπερασπίζονται τον ιστορικό, πολιτισμικό και εθνικό μας ιστό. Για αυτούς τους «μαρξιστές» κοσμοπολίτες η υπεράσπιση των παραδόσεων είναι εθνικισμός και ακροδεξιά παρέκκλιση. «Προοδευτικό» είναι η φουτουριστική απόρριψη του παρελθόντος. Λησμονούν βεβαίως ή συνειδητά θέλουν να αγνοούν το ακόλουθο, όχι εθνικιστικό, αλλά μαρξιστικό αξίωμα: Ένας λαός (ή μια τάξη) που έχει αποκοπεί από το δικό του παρελθόν είναι πολύ λιγότερο ελεύθερος να διαλέξει και να δράσει ως λαός (ή ως τάξη), παρά αν είχε τη δυνατότητα να τοποθετηθεί στην Ιστορία.
Σε όλα τα μεγάλα και ουσιώδη ζητήματα οι «Ιοί της Ελευθεροτυπίας» έδιναν, με το δόλιο τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων», το «αριστερό» άλλοθι στην πλανητική βαρβαρότητα, εκλαΐκευαν και προπαγάνδιζαν τα «επιχειρήματα» και τα ιδεολογήματα της νέας ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας.



Συνοπτικές επισημάνσεις
Σερβία: Στη ΝΑΤΟϊκή θηριωδία κατά της Σερβίας οι «Ιοί», από κοινού με το «αριστερο-νεοφιλεύθερο» νεφέλωμα μιλούσαν και διόγκωναν τα εγκλήματα του «δικτάτορα» Μιλόσεβιτς και υποβάθμιζαν την ιμπεριαλιστική ισοπέδωση ενός λαού, το τερατώδες ιμπεριαλιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Με γενικόλογες ηθικές αφαιρέσεις κατά του πολέμου και υπέρ της «αλήθειας» και τις «αντικειμενικότητας» μετέθεταν τη φρίκη στις «αποκαλύψεις» για την «απανθρωπιά» του «αιμοσταγούς» Μιλόσεβιτς!
Οτσαλάν: Η παράδοσή του στην Τουρκία, μια πράξη πολιτικής υποτέλειας, ιδεολογικά και ηθικά άθλια εμφανίστηκε μέσω των επινοήσεων του τρόμου, της πατριδοκαπηλίας, του εθνικισμού και της πολεμικής απειλής ως αναγκαιότητα και ρεαλισμός.
Αφγανιστάν: Εδώ ο «μπαμπούλας» για τη νομιμοποίηση του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος ήταν το φάντασμα του Μπιν Λάντεν. Έκτοτε το φάντασμα αυτό και της Αλ Κάιντα αιωρούνται για πάσα χρήση!
Ιράκ: Εδώ το «ηθικό άλλοθι» ήταν ο δικτάτορας «σφαγέας» Σαντάμ! Η «νεοταξική αριστερά», το «σφαγέα» Σαντάμ έβλεπε και όχι τον πλανητικό εφιάλτη, τις ΗΠΑ, που έχει κηρύξει τον πόλεμο κατά της ανθρωπότητας, σκορπώντας παντού τον πολεμικό όλεθρο, με απώτερο στόχο τη στρατιωτική κατοχή χωρών και την πολιτική κατοχή ολόκληρου του πλανήτη.
Ισραήλ: Εδώ οι «Ιοί» μεροληπτούν σκανδαλωδώς υπέρ του Ισραήλ και καθαγιάζουν το έγκλημα κατά των Παλαιστινίων. Και για να το πετύχουν αυτό ακροβατούν ανάμεσα στη βαρβαρότητα του Ισραήλ και τις απελπισμένες πράξεις βίας των Παλαιστινίων, αναπαράγοντας όλα τα ύπουλα ιμπεριαλιστικά ιδεολογήματα του «νόμου και της τάξεως» που είναι επενδυμένα με τη μικροαστική ηθική της «μη βίας». Όταν όμως εξισώνεις τη βία των θυμάτων της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας με τη βία και τρομοκρατία του Ισραήλ τότε είσαι (ανεξάρτητα από τις ανθρωπιστικές σου ρητορείες) με το ιμπεριαλιστικό Ισραήλ. Εδώ διώκεται βάναυσα και δολοφονείται ένας λαός και οι «αριστεροί» προπαγανδιστές της Νέας Τάξης μας πιπιλίζουν τις γλυκερές ανθρωπιστικές ηθικολογίες: «Ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον γιατί και οι δυο πολτοποιούν την έννοια της ανθρωπιάς»…
Σχέδιο Ανάν Τα ίδια νεοταξικά «επιχειρήματα» και τις ίδιες ιμπεριαλιστικές ιδεολογικές αναθυμιάσεις ανέδιδαν οι «Ιοί της Ελευθεροτυπίας» και για το «σχέδιο Ανάν», μαζί με τους εκβιασμούς και τις απειλές κατά του κυπριακού λαού: Νεοταξική «Ιερά εξέταση».
Τα ίδια ιδεολογήματα και «επιχειρήματα» της Νέας Τάξης αναπαράγουν οι «Ιοί» και στα μεγάλα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα: Στο θέμα των μεταναστών, των «ανοικτών συνόρων», των εθνικών ζητημάτων, της τρομοκρατίας, του ρατσισμού, της Εκκλησίας κλπ: λειτουργούν ως «αριστερό» τεκμήριο και άλλοθι της πλανητικής αυτοκρατορίας. Ιδιαίτερα πρωτοστατούν στη δημιουργία σλαβομακεδονικής μειονότητας!
ΣΤΟ πού διαχωρίζονται οι «Ιοί» από την Νέα Τάξη προσπαθούμε να βρούμε!!!

Του Νίκου Πικρού
Ρεσάλτο, Ιανουάριος 2006, τεύχος 2