Ελένη Παπαδάκη

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ISBN : 960-375-922-8 Σελίδες : 352 Διαστάσεις : 14x20,5 Εκδότης : Εκδόσεις Μεταίχμιο Ετος έκδοσης : 2006 Τιμή καταλόγου : 18 ευρώ. Τιμή bookstore.gr : 16,2 ευρώ

Μια φανταστική ιστορία για τα παιχνίδια που παίζει ο χρόνος ακόμα και σ' εκείνους οι οποίοι κάποτε κρατούσαν μαστίγιο. Δεκέμβριος 1944. Μες στην παραφροσύνη του Εμφυλίου μια γυναίκα θα χάσει το ένδοξο όνομά της, αλλά όχι τη ζωή της. Πενήντα χρόνια μετά ένας νεαρός γιατρός αναζητά την αλήθεια...

Διαβάστε τι έγραψε ο Τύπος για το βιβλίο αυτό !

Μανώλης Πιμπλής, ΤΑ ΝΕΑ (Βιβλιοδρόμιο), 24/3/2006

[...] Το βιβλίο απαιτεί την προσοχή του αναγνώστη. Να γυρίσει κανείς σε σελίδες που ήδη διάβασε. Ακόμη και να συμβουλευθεί και άλλες πηγές. Κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, καθώς μιλάει για μια Αθήνα που φλεγόταν. Ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, κρατώντας την οφειλόμενη απόσταση σε γεγονότα που μόνο πάθη γεννούν.

Κωστής Παπαγιώργης, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, 1/4/2006

[...] Οσάκις οι ποιητές στρέφονται στην πεζογραφία, οι γραμματολόγοι ανησυχούν, αλλά η φλέβα, αν υπάρχει, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Πέρα από το βίο της μεγάλης ηθοποιού, η οποία πήγε άδικα, όπως και τόσοι άλλοι στα Δεκεμβριανά, ο σημερινός αναγνώστης έχει τη χρυσή ευκαιρία να δει την εποχή με πιο διακριτά χρώματα, καθότι σπανίζει στη φιλολογία της Αριστεράς ο ρόλος του κομμουνιστή ως εκτελεστή. Οι σκηνές όπου οι συλληφθέντες σκύβουν να λύσουν τα κορδόνια τους και οι δήμιοι τους χτυπούν πισωκέφαλα με τσεκούρι δύσκολα θα χαθούν από τη μνήμη του. Εκτός των άλλων, ο Μάνος είναι και ασυναγώνιστος αθηναιογράφος, γράφει για μια κοινωνία που βούλιαξε στο παρελθόν, πενθώντας τα πάντα - άλλωστε το πένθος είναι η μούσα αυτού του έκτακτου ανθρώπου, ζωή να 'χει.

Στέφανος Δάνδολος, Η ΒΡΑΔΥΝΗ, 4/4/2006

[...] Εάν το «Ο καιρός των χρυσανθέμων» ήταν ένα «εν γένει αφιέρωμα στο θέατρο των αισθήσεων» (σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο), τούτο το δεύτερο μυθιστόρημά του είναι ένα εν γένει αφιέρωμα στο θέατρο της μνήμης. Και έχει υπηρετηθεί από έναν πυκνό λόγο και μια εσωτερική αρχιτεκτονική που βρίθει πολλαπλών αναγνώσεων. Πάντως, ο Ελευθερίου στέκεται αγέρωχος μακριά από οποιαδήποτε πλευρά. Δεν εξιδανικεύει και δεν κατηγορεί. Και αυτό είναι το μεγάλο του προσόν: το ότι απλά καταγράφει. Και συμπονά τους θύτες όσο και τα θύματα.

Τίνα Μανδηλαρά, ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, 9/4/2006

[...] η ακατάλυτη πένα του κ. Μάνου Ελευθερίου αποφάσισε να δώσει μια μυθιστορηματική διάσταση σε ένα πρόσωπο υπαρκτό, τη γνωστή ηθοποιό του θεάτρου Ελένη Παπαδάκη. Άλλωστε η διάσημη «Καλλιτέχνιδα» [...] στοίχειωσε τις αναμνήσεις αρκετών συγγραφέων και τις αιματοβαμμένες σελίδες του ελληνικού εμφυλίου. Μεταξύ αυτών και του βραβευμένου συγγραφέα κ. Ελευθερίου που εισχώρησε στο τεράστιο αρχείο της και βρήκε στο πρόσωπό της την ιδανική ηρωίδα του. Φέρνοντάς την πίσω στη ζωή κατάφερε να δώσει μυθιστορηματική συνέχεια σε μια ιστορία ούτως ή άλλως παράδοξη και αινιγματική. Και δένοντας περίτεχνα το μυθιστορηματικό μέρος με το ιστορικό, μιλάει ξανά για τον κύκλο του αίματος που στοίχειωσε την ελληνική τραγωδία και ιστορία. [...] Το μυθιστόρημα [του Μάνου Ελευθερίου], εκτός από τα πολύτιμα στοιχεία που παραθέτει από πλήθος ιστορικά αρχεία, είναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί και εγείρει μεγάλα ερωτήματα για την ίδια την ανθρώπινη φύση και ιστορία.

Οδυσσέας Ιωάννου, Ως3, Μάιος 2006

Το βιβλίο αυτό έπρεπε να κυκλοφορήσει. Και σαν λογοτεχνία και σαν Ιστορία. Εκείνη η θεοσκότεινη περίοδος της Ιστορίας μας έχει κρύψει πολύ πράμα κάτω από το χαλί. Έχει πολύ χώμα τυφλής εκδίκησης που πρέπει να αφαιρεθεί για να καθαρίσουν τα μικρά ή μεγάλα κομμάτια ιδεολογίας και διαφορετικής αντίληψης του Κόσμου, που σαφώς και υπήρχαν. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κρίνουμε εμείς το τι ήταν εκείνο που οδήγησε τότε απλούς ανθρώπους στις πιο αποτρόπαιες πράξεις. Σίγουρα όμως οφείλουμε -ακόμη κι αν κάποτε τις κατανοήσουμε- να μην τις δικαιολογούμε άλλο. Για να μην τις συναντήσουμε μπροστά μας στις μάχες που έρχονται.

Κώστας Καλημέρης, www.Hridanos.gr, Μάιος 2006

[...] η μεγάλη ικανότητα του Μάνου Ελευθερίου συγκεντρώνεται στο χάδι της παρατηρητικότητάς του. Η μολυβιά του έχει αφή για τις πιο μικρές λεπτομέρειες. Συναντά τις πληροφορίες, τις φωτοσκιάσεις, την υφή των υφασμάτων και τα χρηστικά αντικείμενα με τις ίδιες αξίες. Συμβολίζει τη ζωή χρησιμοποιώντας αισθητική και αισθησιασμό, ενώ αναζητά και βρίσκει τις μικρές χειρονομίες.

Ρούλα Γεωργακοπούλου, ΤΑ ΝΕΑ (Βιβλιοδρόμιο)

Με κατοχικά αρχεία που καίνε ανακατεύεται ο Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος από την αρχή του χρόνου απολαμβάνει της προτιμήσεως του κοινού αφού Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές, με θέμα τον μυστηριώδη θάνατο της θεατρίνας Ελένης Παπαδάκη, βρίσκεται ψηλά στη λίστα με τα ευπώλητα.

Κωστής Παπαγιώργης, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

[...] Οσάκις οι ποιητές στρέφονται στην πεζογραφία, οι γραμματολόγοι ανησυχούν, αλλά η φλέβα, αν υπάρχει, βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Πέρα από το βίο της μεγάλης ηθοποιού, η οποία πήγε άδικα, όπως και τόσοι άλλοι στα Δεκεμβριανά, ο σημερινός αναγνώστης έχει τη χρυσή ευκαιρία να δει την εποχή με πιο διακριτά χρώματα, καθότι σπανίζει στη φιλολογία της Αριστεράς ο ρόλος του κομμουνιστή ως εκτελεστή. Οι σκηνές όπου οι συλληφθέντες σκύβουν να λύσουν τα κορδόνια τους και οι δήμιοι τους χτυπούν πισωκέφαλα με τσεκούρι δύσκολα θα χαθούν από τη μνήμη του. Εκτός των άλλων, ο Μάνος είναι και ασυναγώνιστος αθηναιογράφος, γράφει για μια κοινωνία που βούλιαξε στο παρελθόν, πενθώντας τα πάντα - άλλωστε το πένθος είναι η μούσα αυτού του έκτακτου ανθρώπου, ζωή να 'χει.

Στέφανος Δάνδολος, Η ΒΡΑΔΥΝΗ

[...] Εάν το «Ο καιρός των χρυσανθέμων» ήταν ένα «εν γένει αφιέρωμα στο θέατρο των αισθήσεων» (σύμφωνα με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο), τούτο το δεύτερο μυθιστόρημά του είναι ένα εν γένει αφιέρωμα στο θέατρο της μνήμης. Και έχει υπηρετηθεί από έναν πυκνό λόγο και μια εσωτερική αρχιτεκτονική που βρίθει πολλαπλών αναγνώσεων. Πάντως, ο Ελευθερίου στέκεται αγέρωχος μακριά από οποιαδήποτε πλευρά. Δεν εξιδανικεύει και δεν κατηγορεί. Και αυτό είναι το μεγάλο του προσόν: το ότι απλά καταγράφει. Και συμπονά τους θύτες όσο και τα θύματα.