Το Μουσείο της Ακρόπολης

Ξαφνικά η Ελλάδα της κουλτούρας του τσεβρέ και του καπνισμένου τσουκαλιού ξύπνησε!
Το Μουσείο της Ακρόπολης είναι αυτό που είναι και δεν με ενοχλεί καθόλου. Ακόμη και αν με κάποια μετεμψύχωση το σχεδίαζαν ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης πάλι θα είχαμε πρόβλημα.

Σύγκριση με το Βρετανικό Μουσείο; Αν είναι δυνατόν. Το Μουσείο αυτό κτίστηκε την εποχή που η αρχιτεκτονική δεν είχε να προσφέρει τίποτα και απλά μιμήθηκε την κλασική (Greek revival).

Κάποιοι είπανε ότι δεν αρμόζει στην αισθητική του Έλληνα. Ποιανού Έλληνα; Δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο της βουλευτή επικρατείας του ΠΑΣΟΚ που ούτε λίγο ούτε πολύ λέει ότι μας έκαναν Έλληνες ενώ δεν είμαστε! Αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό. Είμαστε Ελληνες και αφήστε την να λέει, η madame ένα μεροκάματο βγάζει. Αλλά για ποια αισθητική μιλάμε. Αυτή που ανέχεται τα εκτρώματα του Βοβού. Αυτή που διασκεδάζει με τις χυδαιότητες της τηλεόρασης ή καμαρώνει για την υψηλή τέχνη των ζωγράφων μας, ή τα υψηλά διανοητικά εξαμβλώματα των ποιητών και λογοτεχνών μας.

Ας αποκτήσουμε αισθητική στον ίδιο τον εαυτό μας. Ας γίνουμε πολιτισμένα άτομα από μόνα μας αντί να ακολουθούμε την "πολιτισμένη" μας ελίτ και μετά ας καταπιαστούμε με την αισθητική του Μουσείου. Δεν μπορώ, μου είναι αδύνατο να καταλάβω, είμαι και λίγο βραδύς, πως από την μία ανεχόμαστε την τηλεοπτική βαρβαρότητα και εξαθλίωση ενός Λαζόπουλου και όχι μόνο και από την άλλη καταπιανόμαστε με την αισθητική του Μουσείου.

Κάπου πήρε το μάτι ένα σχόλιο για τα πολλά τζάμια που δεν ενδεικνύονται λόγο της ηλιοφάνειας. Αυτός που το έγραψε μάλλον ήθελε απλά να πεί κάτι. Τα τζάμια δίνουν στα μνημεία φώς το φώς που τα γέννησε. Στο Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης η οροφή της καινούργιας πτέρυγας των κλασσικών είναι από γυαλί. Τα εκθέματα είναι στο φυσικό τους φωτισμό και καθώς περνάνε οι ώρες βλέπεις τις αλλαγές, την πλαστικότητα, το ανυπέρβλητο του αρχαίου κάλους. Βλέπεις την έκπληξη του ανθρώπου που ξαφνικά βγήκε απο τον βαθύ ύπνο, ακολουθώντας την πορεία της ημέρας απο την αυγή στο ηλιοβασίλεμα.

Το Μουσείο της Ακρόπολης δεν χρειαζότανε αρχιτεκτονικές εξάρσεις είναι στέγη και όχι μνημείο. Αλίμονο αν στις υπώρειες της Ακρόπολης και κάτω απο την σκιά του Παρθενώνα στηνόταν κατι σαν την κουτσιλιά απο γάλο του Bilbao. Ελέχθη και αυτό...

Για να επανέλθω. Ας απαλλαγούμε από την βαρβαρότητα που μας περικλείει και το Μουσείο θα βρει τον δρόμο του. Ας βρούμε πρώτα τον δικό μας...