Πώς έγινε η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας....

Α. Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη σκάρωνε "επιτροπές κατοίκων" εναντίον της εγκατάστασης των βιμηχανιών, μία βόλτα στα αρχεία των εφημερίδων της 35ετίας θα σας πείσει. Αυτές οι επιτροπές κατέφευγαν στους Δήμους και τις Νομαρχίες που με την ανοχή και ακόμη και την ενθάρυνση του πολιτικού κατεστημένου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝ) υιοθετούσαν το αίτημα τους. Τελικά όλοι μαζί, σαν "κίνημα" προσέφευγαν στο διαβρωμένο απο αντιβιομηχανιστές Συμβούλιο Επικρατείας που ακύρωνε τις επενδύσεις. Ετσι έκλεισαν τα Λιπάσματα Δραπετσώνας και ακύρωσαν τεράστιες στρατηγικές επενδύσεισ, όπως του χρυσού (TVX) και στη θράκη, της Πετρόλα, του Πετροχημικού Αγρινίου κά.

Β. Με άλλοθι αυτά τα "κινήματα" οι κυβερνήσεις του λαού φτιάξανε νόμους και διατάγματα που απαγόρευαν τις νέες βιμηχανίες και τον εκσυγχρονισμό των παλιών στην Αττική, δηλαδή στο κέντρο της βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα (Νόμοι 84/84 και 2965/2001). Επίσης έδωσαν κίνητρα για να φύγουν τα εργοστάσια μακριά απο το βιμηχανικό κέντρο της χώρας μέχρι και να μεταφερθούν στο εξωτγερικό.

Γ. Αλλά χρησιμοποίησαν και πιο "ταξικά" μέσα. Κατέστρεψαν την φαρμακοβιομηχανία (ΧΡΩΠΕΙ) υποχρεώνοντάς την να πουλάει διατιμημένα τα φάρμακα της στο όνομα του "φτηνού λαϊκού φάρμακου". Με ειδικούς δασμούς κατέστρεψαν την πρώτη αυτοκινητοβιομηχανία (Νισσάν Βόλου). Επιβάλανε σε εργοστάσι σε κρίση το απεργιακό αίτημα καμία απόλυση ή το επέβαλαν διοικητικά (Pirelli, Izola), ή γέμιζαν τα κρατικοποιημένα εργοστάσι με υπεράριθμους διορισμένους κηφήνες και ταυτόχρονα δεν τους ανέθεταν έργα του Δημοσίου (Πειραϊκή-Πατραϊκή, ΠΥΡΚΑΛ, Σκαραμαγκάς κά)

Δ. Το μεγαλύτερο όπλο τους ήταν οι πολ΄θχρονες καθυστερήσεις από τα διαφορα υπουργεία στις άδειες εγκαταστάσεων ή στις άδειες για νέα προϊόντα ή στις άδειες εξαγωγών που τις εμφάνιζαν σαν "γραφειοκρατικό πρόβλημα" ενώ επρόκειτα για βιμηχανικό σαμποτάζ.

Ε. Όταν παρόλες τις προσπάθειες μία βιομηχανία επέμενε να υπάρχει, ειδικά μία βαριά, αναλαμβάνανε τα ιδεολογικά και πολιτικά προστατευόμενα απο αυτούς πειθήνια 45 της 17Ν να δώσουν το έσχατο των χτυπημάτων στερώντας από τον φορέα του κεφαλαίου ακόμη και την φυσική του ύπαρξη.

Δεν φταίει η παγκοσμιοποιηση....

Δεν φταίει η παγκοσμιοποίηση για τα ελληνικά χάλια...Φταίει η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας.

Τα Λιπάσματα, την TVX, την Pirelli και πάει λέγοντας τις εκλεισε η "μεγάλη δημοκρατική παράταξη"(κλικ) σε αγαστή συνεργασία με μία ομάδα στελεχών της νυχτωμένης διαχρονικά ΝΔ με επικεφαλής τον Καραμανλή Α' που χρειαζότανε ένα μεγάλο κοινωνικό στρατό για να πάρει στα χέρια της το κράτος. Ο στρατός αυτός είναι το διεφθαρμένο και τεμπέλικο τμήμα της γραφειοκρατίας των υπουργείων, των Δήμων και των κρατικοδίαιτων εργατοπατέρων των συνδικάτων που ζει σαν παράσιτο απο το σώμα των Ελλήνων και όλου του παραγωγικού 'Εθνους.

Αφού έκλεισαν τις περισσότερες και τις μεγαλύτερες βιομηχανίες έρχονται τώρα να πουν στους Ελληνες ότι για την αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας φταίνε οι βιομήχανοι, κυρίως το διεθνές κεφάλαιο που φεύγει επειδή, λένε, προτιμάει χώρες με φτηνά εργατικά χέρια...

Πρόκειται για αισχρή και χυδαία απάτη. Είναι όντως γεγονός ότι οι καπιταλιστές πάνε όπου τους συμφέρει. Αλλά οι πιο πολλές βιομηχανικές επενδύσεις στο πλανήτη γίνονται στις αναπτυγμένες χώρες που έχουν μεροκάματα διπλάσια απο τα ελληνικά και όχι στις χώρες με τα χαμηλά μεροκόματα. Στις ανεπτυγμένες χώρες δεν γίνονται επενδύσεις σε βιομηχανίες με πολλά χέρια (σε σχέση με τα μηχανήματα εργαλεία παραγωγής), αλλά γίνονται επενδύσεις σε βιομηχανίες με πολλά μηχανήματα εργαλεια παραγωγής (σε σχέση με τα χέρια) και υψηλή τεχνολογία. Ετσι όταν σε τέτοιες χώρες φεύγουν οι βιομηχνίες του σώβρακου και τις φανέλλας για να πάνε με φτηνά εργατικά, στη θέση τους στήνονται άλλες πιο βαριές.

Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει απόλυτη αποβιομηχανοποίηση γιατί εδώ σκότωσαν την βαριά βιομήχανία, συνέτριψαν την τεχνολογία και έκαναν την χώρα ανίκανη να σταθεί στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Αυτή είναι η διαφορά της ελληνικής οικονομικής κρίσης απο την ερωπαική ή αμερικανική. Εδώ έχουμε κρίση αποβιομηχανοποίησης, εκεί κρίση καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Αυτό εκφράζεται στο ότι εδώ οι εξαγωγές έχουν καταποντιστεί στο τίποτα, ένω εκεί βρίσκονται στο 30-40% του ΑΕΠ. Στην Ελλάδα εχουμε κρίση εξ αιτίας ενός αντιοβιομηχανικού και αντιαναπτυξιακού πολέμου 35 ετών. Αυτόν τον πόλεμο τον διεξάγει ένα πολιτικό σύμπλεγμα που έχει κλείσει εκατοντάδες εγοστάσια, ματαιώσει χιλιάδες επενδύσεις και χάσει χιλιάδες θέσεις εργασίας..

Πώς και γιατί αποβιομηχανοποίησαν την Ελλάδα;

Μα αυτό είναι μία άλλη ιστορία...

Πριν απο 43 χρόνια......

Πριν από 43 χρόνια τα άρματα των Παπαδόπουλου, Μακαρέζου, Παττακού επέβαλαν στον ελληνικό λαό την επτάχρονη δικτατορία.

43 χρόνια μετά θα ξαναγραφούν τα ίδια και τα ίδια, θα μοιραστούν DVD, θα εκφωνηθούν λόγοι της δεκάρας, θα επαναληφθούν τα ίδια βαρετά κλισέ για τους πραξικοπηματίες και το πώς κατέλυσαν την Δημοκρατία.

Το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967 παρουσιάζεται σαν ένα στιγμιαίο γεγονός. Όλοι οι ρέκτες που θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για την δημοκρατία που χάθηκε δεν θα βγάλουν λέξη για το πώς φτάσαμε ως εκεί.

"Το 1967 το δημοκρατικό πολίτευμα καταλύθηκε μέσα σε λίγες ώρες χωρίς να προβάλει καμιά αντίσταση, επειδή πριν καταλυθεί είχε υπονομευθεί πολιτικά, ιδιαίτερα μετά τα «ιουλιανά» του 1965. Ενα παράδοξο παιχνίδι μεταξύ ακραίων δυνάμεων, μια αλληλοτροφοδοσία σε ακραία συνθήματα θα έλεγα μια υπόγεια και άτυπη συμμαχία διέβρωσε το δημοκρατικό πολίτευμα, ιδεολογικά το αχρήστευσε. Επεσε όχι σαν ώριμο φρούτο, αλλά σαν σαπισμένο." (Αντώνης Καρκαγιάννης, Καθημερινή, 29/4/ 2007)

Το 1967 η βουλή είχε μετατραπεί, κατά την έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου, σε οίκο ανοχής και η δημοκρατία δεν ήταν παρά μία πεπειραμένη μελαχρινή με τσακίρικα μάτια, πονηρό μουτράκι και ένα κορμάκι με μικρά ηδονικά τρεμουλιαστά λακκάκια. Πόρνη που τριγυρνούσε στα έδρανα της βουλής με το βρακί της η και χωρίς βρακί. Κούναγε προκλητικά το τροφαντά πισινά και τους πουδραρισμένους γλουτούς της. Ανέμιζε δύο μαστάρια καλά κρεατωμένα, σφικτά, γεροστεκούμενα με μεγάλες καστανόμαυρες ρώγες ορθωμένες. Έβαζε χέρι στη σχισμή του παντελονιού τους και οι 300 κερατάδες με βλέμμα απλανές, με μισάνοιχτο στόμα ευχαριστούσαν εκ βάθους καρδίας την καλή κυρία που το σπίτι της ήταν τόσο εξυπηρετικό.

Μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο δεν υπήρχαν πλέον, εκτός εξαιρέσεων, παρά βουλευτές εξαγορασμένοι και βουλευτές προς εξαγορά. Όλοι αυτοί, και ήταν 45, που σαν βουλευτές της Ένωση Κέντρου, δέχτηκαν με αυτές τις συνθήκες να εγκαταλείψουν το κόμμα τους και να γίνουν υπουργοί. Θα έπρεπε να παραμείνουν στην συνείδηση του ελληνικού λαού η ντροπή του κοινοβουλευτισμού και όμως ο Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει και επί πλέον μας κληρονόμησε την σπορά του.

Έξω ο λαός σπρωχνόταν στα πεζοδρόμια από πολιτικατζήδες της κακιά ώρας που δεν ξέρανε τι τους γινότανε και τι θέλανε.

Το δίδυμο της αριστεράς ΕΔΑ (νόμιμη) ΚΚΕ (παράνομο) ακολουθώντας την παλιά και πάγια «πολιτική» του εναντία και κόντρα, το μαντζούνι της ύπαρξης της, έσπρωχνε τον λαό στο αγώνα και στην πάλη, χωρίς στόχους, σκοπό και λύσεις. Το μόνο που έκανε ήτανε να επαναλαμβάνει το ηττοπαθές καλαμπούρι: «ο Θεός να βάλει το χέρι του»! για να την πιάσουν χαράματα στον ύπνο και να την σύρουν με τις πιτζάμες και τα νυχτικά στα κρατητήρια και στις εξορίες.

Ο Ανδρέας(κλικ) που κατέπλευσε στην Ελλάδα μετά 30 χρόνια, χρησίμευσε σαν σύνδεσμος της CIA με την Ένωση Κέντρου του πατέρα του, χειροφίλησε την Φρειδερίκη, αποφάσισε να υπερκεράσει την αριστερά ΕΔΑ/ΚΚΕ. Δημαγωγώντας ασύστολα, οδήγησε τις πλάνες του λαού και ακολούθησε την αλήθεια της ιστορίας για να βρεθεί στο Πικέρμι και από εκεί με το αμερικάνικο διαβατήριο(κλικ) στη τσέπη να την κοπανίσει, αφήνοντας τον λαό στο σκοτάδι.

Σήμερα 43 χρόνια μετά, οι ίδιοι άνθρωποι αδύναμοι, άβουλοι, ταπεινοί παθητικά υποταγμένοι στην οποιαδήποτε μοίρας τους και φοβερότερη μοίρα από την κομματοκρατία δεν υπάρχει, αποτελούν την άρχουσα ελίτ, μια άρχουσα ελίτ στενοκέφαλη, απαιτητική, αυταρχική, επίμονη στις ελάχιστες ηλίθιες ιδέες της τις ριζωμένες στο κουτοπουλίσιο κεφάλι της πιστό αντίγραφο της κομματικής της ρίζας με μία γερή δόση υστερίας επιπλέον.

Δεν χτυπάνε πλέον τον Αντρέα στη ταράτσα της Μπουμπουλίνας.

Η Μπουμπουλίνας μετακόμισε. Εγκαταστάθηκε στα ΜΜΣ(κοταδισμού), στις ΜΚΟ, στα Πανεπιστήμια, στα Σχολεία. Εκεί χτυπάνε τον Ελληνικό λαό οι εγκάθετοι του Νεοταξίτικου χουντισμού. Προσπαθούν να επιβάλουν στους Ελληνες την ισοπεδωτική ομοιομορφία της Νέας Τάξης του αμερικανισμου. Σήμερα, 42 χρόνια μετά,"βαράνε" τις παραδόσεις τους, την ιστορία τους, το είναι τους.

Το ΕΑΤ/ΕΣΑ μεταλλάχθηκε(κλικ) στην νεοταξίτικη GESTAPO του ΕΛΙΑΜΕΠ και των διαφόρων καλοταϊσμένων χωματερών και αποθετηρίων σκέψεις που με πολύ λογισμό, συμπλεγματική μανία βυσσοδομούν κατά της Ελλάδας. Πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα προσπαθώντας να κάνουν τους Έλληνες αντικείμενα χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν και μέλλον, κατακάθια δουλοπαροίκων της νέας φεουδαρχίας της Νέας Τάξης.

Οι συμπλεγματικοί σκυλάνθρωποι αγράμματοι υποδεκανείς της ΕΣΑ που έπαιζαν μπάλα με το σώμα του Ανδρουλάκη -- Μίμη δεν σε πονάνε πλέον οι κατεστραμμένοι αυχενικοί σου σπόνδυλοι; -- κλονοποιήθηκαν στα σημερινά νεοταξίτικα σκυλιά του Παβλόφ, Δήμου, Σωμερίτη Μανδραβέλη, Βερέμη, Πρετεντέρη, Δραγώνα, Λιάκο......., που γαβγίζουν λυσσάρικα στο άκουσμα των λέξεων πατρίδα, έθνος, θρησκεία.

Σήμερα, 43 χρόνια μετά, τα δεκανίκια της Νέας Τάξης έχουν επιβάλλει στους Ελληνες την πλέον στυγνή δικτατορία που θέλει να καταργήσει κάθε εθνική συγκρότηση και συλλογική υπόσταση και να μας ρίξει πίσω σε μία νέα αποικιοκρατία με σύγχρονο μανδύα.

Τα "επτά πέτρινα" χρόνια...

Πρίν από 36 χρόνια οι συνταγματάρχες μας τελείωσαν για να γεμίσει η Ελλάδα από "δεκανείς" και "λοχίες" των κομματικών στρατών που έπεσαν στην χώρα σαν τις ακρίδες και κατάφαγαν τα πάντα. Ένας νέος στρατός κατοχής. Με λόγους κούφιους, με έντονη την ανοχή στο ψεύδος και παραίτηση από κάθε απαίτηση ορθότητας τα πολιτικά σαπρόφυτα έχουν επιβάλει στους Έλληνες την πλέον στυγνή "Φαυλοκρατία". Αν η χούντα των συνταγματαρχών είναι "η επτάχρονη δικτατορία", τα επτά "πέτρινα" χρόνια ,αυτό που την διαδέχτηκε είναι η πλέον στυγνή "Φαυλοκρατία" που έχει γνωρίσει ο τόπος. Η πολυδιαφημισμένη Δημοκρατία έγινε ένα πρόσχημα και κενή ρητορεία, οι θεσμοί τύπος νεκρός και η δημοκρατία κουκλοθέατρο, ούτε καν θέατρο του παραλόγου. Η ύπαρξη βουλής, πολιτικών κομμάτων με κεντρικές επιτροπές και εκτελεστικά γραφεία δεν είναι αποδείξεις του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. "Η Πανούκλα" του Αντρέ Καμί δίνει την αγωνία της Ελλάδας σήμερα.

Σήμερα τους συνταγματάρχες του τότε διαδέχθηκαν οι "δεκανείς" και οι "λοχίες" του φαυλοκρατικού στρατού κατοχής που έχουν απλώσει τα λιμάρικα χέρια τους και αναίσχυντα "μπαχαλεύουν" την Ελλάδα και τους πολίτες της. Θυμίζουν έντονα τους δεκανείς και λοχίες των πρώην αποικιακών στρατών που μετά την ανεξαρτησία ανακηρύχθηκαν σε προέδρους, δικτάτορες, αυτοκράτορες των χωρών της Αφρικής με μόνο σκοπό να πλουτίσουν, κάνοντας δώρα στον εαυτό τους, αδιαφορώντας για την μοίρα των λαών τους.

Ο Μοπμπούτου του Κονγκό, Ο Μπαμπάγιντα της Νιγηρίας και τόσοι άλλοι καταλήστευαν τις χώρες τους με τον ίδιο τρόπο που οι δικοί μας καταληστεύουν την Ελλάδα.

Μετά 43 χρόνια η χούντα θα έπρεπε να περνάει σαν απλή υποσημείωση της ιστορίας γιατί αυτό ακριβώς ήταν. Μια υποσημείωση, ένα τίποτα. Και όμως, 43 χρόνια από την επιβολή της και 36 από την πτώση της εξακολουθεί να είναι μέγιστο πολιτικό γεγονός και να της αφιερώνονται άρθρα, επομπές, DVD και ότι άλλο έχει να προσφέρει το παζάρι των ΜΜΣ(κοταδισμού). Γιατί;

Η απάντηση είναι απλή.

Μετά την χούντα και 36 χρόνια από την πτώση της, μια μικρονοϊκή μειοψηφία, με την κάλυψη των κομμάτων της αριστεράς από το "λαϊκό" ΠΑΣΟΚ, (ΠΑνελλήνια Σοσιαλιστική. Οργάνωση. Καθαρμάτων) το απολίθωμα του ΚΚΕ, και τους αριβίστες της κοινωνικής ισότητας της ροζέ αριστεράς, - δεν μιλάμε για ΝΔ αυτή δεν υπάρχει σαν αυτόνομη πολιτική δύναμη άπλα Νυχτομένη Διαχρονικά αναμασά τις ορολογίες και το λεξιλόγιο της αριστεράς -, έχει παραμερίσει το σύνταγμα και τους νόμους και έχει μετατρέψει τα σχολεία και τα ΑΕΙ σε αρένα εξυπηρέτησης της πολιτικής των κομμάτων της και του "σοσιαλισμού" και χωματερή των ελπίδων και των προσδοκιών της ελληνικής νεολαίας που φτύνει αίμα και χύνει ιδρώτα για να "μπει" στο Πανεπιστήμιο. Όταν δε "μπει" οι προσδοκίες και οι ελπίδες της εξανεμίζονται γιατί έτσι θέλουν οι κομματικοί δεκανείς και λοχίες εγκάθετοι σύντροφοι.

Μετά την χούντα και 36 χρόνια από την πτώση της, συρρικνώνεται συνεχώς η επίγνωση του "ανήκειν", ο αυτοπροσδιορισμός μέσω των κοινών "αξιών", "παραδόσεων", "ιστορικών καταβολών". Από το 1981 το κόμμα του πατέρα του Yorgo, του "αείμνηστου" Ανδρέα, με το σύνθημα ο λαός στην εξουσία επέβαλε στην ελληνική κοινωνία πραγματική "λοβοτομή". Γεμάτο "ηχηρό πάθος" κατάργησε κάθε θεσμό και διάκριση αριστείας, κάθε έλεγχο και κάθε αξιολόγηση της ανθρώπινης ικανότητας, ευσυνειδησίας, εργατικότητας, ευφυΐας, φαντασίας, δημιουργικότητας. Εκδημοκρατικοποίησε την διαφθορά και τον νεποτισμό. Αρκούσε μία κλαδική για να φθάσεις ψηλά, να μπουκώσεις το απύλωτο στόμα σου με το βιός των Ελλήνων και η Ελλάδα να φθάσει στο κατώτερο σκαλί του "κακού τη σκάλα"

Μετά την χούντα και 36 χρόνια από την πτώση της ο πλούτος της Ελλάδας διαγουμίστηκε κανονικά. Τα χρόνια αυτά στην χώρα μπήκανε τόσα κεφάλαια όσα δεν είχαν μπει σε όλη την ιστορία της. Η Ελλάδα δεν απέκτησε ούτε σχολεία, ούτε Πανεπιστήμια, ούτε νοσοκομεία, ούτε υποδομές. Οι δεκανείς και οι λοχίες, οι διαφορές ελίτ, πολιτικαντζήδες, δημοσιογράφοι, καθηγητές-φιλόσοφοι λαμόγιες και διάφοροι επιτήδειοι μετέτρεψαν όλο αυτό τον πλούτο διαλεκτικά σε βίλες, κότερα, κτήματα, πολυκατοικίες. για να την οδηγήσουν τελικά στην χρεοκοπία και στα του ΔΝΤ.

Μετά την χούντα και την αποκατάσταση της "Δημοκρατίας" οι πολιτικά ανύπαρκτοι και κομματικά εντεταγμένοι δεκανείς και λοχίες της πολιτικής, του εργατοπατερισμού και του φοιτητοπατέρισμού δεν έχουν να δείξουν έργο. Αντλούν από την κομματική ένταξη την μεταπρατική τους πολιτική υπόσταση, εξουσιοδοτημένοι αλλότριων ιδεών και αποφάσεων. Με χαμηλούς δείκτες κατά κεφαλήν καλλιέργεια και υψηλά ποσοστά ψυχολογικής ανασφάλειας καταφεύγουν κάθε χρόνο στην χούντα. Την χρησιμοποιούν σαν το διαφημιστικό πανό που πάνω του κολλάνε την πολιτική τους ανυπαρξία για να της δώσουν υπόσταση.

"Τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός, του πολιτικού μας κόσμου.."

Πολιτικό Ημερολόγιο Α, 1935-1944, Ίκαρος, 1981, σελ. 257

Που είναι το Κράτος;

Το κράτος απουσιάζει. Που είναι το κράτος; Ρωτάνε οι απλοί πολίτες, τα φορολογικά υποζύγια που κάθε μέρα δέχονται την βάρβαρη επίθεση των εγκληματιών, των ληστών και οι διάφοροι άνθρωποι των ΜΜΣ(κοταδισμού) συμφωνούν και επαυξάνουν. Εκείνο το οποίο δεν μας λένε, είναι ότι το Κράτος δεν είναι παρά ένα περίβλημα που απεικονίζει την μορφή και το χρώμα του περιεχομένου του. Η ποιότης του Κράτους δεν είναι άλλη από την ποιότητα των ανθρώπων που μπήκαν στην υπηρεσία του. Τα πραγματικά Κράτη έχουν την ισχύ και την ενέργεια της θέλησης εκείνων που τα δημιούργησα ν. Το σύγχρονο ελληνικό Κράτος είναι απεικόνιση εκείνων που το χρησιμοποιούν: βαρύ και αδύνατο συγχρόνως, κλιδωνιζόμενο επάνω στις βάσεις του, έρμαιο των σκανδάλων, συγκεντρώνοντας όλες του τις φροντίδες σε σκοπούς κοινωνικής πρόνοιας, καθοδηγούμενο από απόψεις καθαρά εμποροκρατικές του δούναι και λαβείν. Το ελληνικό Κράτος έχει μεταβληθεί σε "θεία πρόνοια" κάνοντας την κοινωνία εύκολη και βολική σε κάθε είδους αλισβερίσια και σχέσεις. Σήμερα στην Ελλάδα θριαμβεύουν η εξασφάλιση, η αγαθοεργία, γλυκύτης, ελεημοσύνη και πάνω από όλα το βόλεμα.Το Κράτος δεν πρέπει να είναι "θεία πρόνοια", αλλά εξουσία. Μία εξουσία, καθαρή, δίκαια, αμερόληπτη που καθορίζει τους στόχους, που αποκτά τα μέσα για την επίτευξή τους και κάνει τις τομές. Το Κράτος πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένο μέσα στον λαό, με την ανεμπόδιστη και χωρίς στεγανά κυκλοφορία των επίλεκτων μέσα από τα κοινωνικά στρώματα. Πρέπει να κρατά τα ινία του λαού και συνάμα να τον βοηθά να διακρίνει τα αιώνια ένστικτα τα οποία μιλούν μέσα του. Κράτος άξιο του ονόματός του είναι πρώτον ένας πολιτικός θεσμός. Ένα κράτος καθοδηγούμενο κατ΄ουσίαν από οικονομικές, χρηματικές ή κοινωνικές φροντίδες δεν είναι κράτος, αλλά ένας συνεταιρισμός, ευπαθής και ευάλωτος, εμπόρων.Από την στιγμή που οι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική (όπως άλλωστε προσπαθούν να τους κάνουν να πιστέψουν) δεν είναι παρά θέμα τεχνικής ή μεροκάματου περιορίζουν τις διεκδικήσεις τους σ' αυτόν τον τομέα μόνο. Με όλο το βάρος τους (το βάρος της μάζας) επηρεάζουν τις αποφάσεις των "ηγετών", οι οποίοι με την σειρά τους παρασύρονται στη φυγή προς το πουθενά και το τίποτα του κοινωνικού και "θειοπρονοητικού" τομέα μια τάση την πρωτοβουλία της οποίας πήραν από συγκυρία ή δημαγωγία και που θα είναι πάντοτε η αιτία του χαμού τους. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία δεν μπορούν να συναγωνισθούν τους άλλους που είναι στην αντιπολίτευση , οι οποίοι δεν έχουν να ζητάνε πάντα περισσότερα!

ΧΡIΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ.....