Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.....

Κ΄ένα σάλεμα σάλεψε στα ολόβαθα του νου τους
Και στην καρδιά τους μιά φωνή, κ΄έτσι η φωνή μιλούσε.
«Στρατιώτες και σπαθάρηδες, τουρμάρχες και σεργέντες,
του Λογοθέτη οι σύντροφοι, του βασιλιά οι νομάτοι,
χαρά σ’έσας κι αλλοίμονο σ’ έσας του ξένου διώχτες!
Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.»…


Κωστή Παλαμά, Η Φλογέρα του Βασιλιά, Λόγος Πρώτος.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

(Τον έστειλαν στην κρεμάλα οι Άγγλοι 14 Μαρτη 1957, γιατί είθελε, λέει νάναι λεύτερος)

Πέμπτη 5 Απριλίου 2007

Μίκη, Ομπρός!

Η νεοταξίτικη φράξια άνοιξε τον βόθρο της εναντίον του αγωνιστή Μίκη. Ο Μίκης πέρασε από Μακρόνησο. Οδήγησε μια ολόκληρη γενιά στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο, από το 114 μέχρι την πάλη κατά της αμερικανόδουλης χούντας. Φυλακίστηκε, ήπιε το πικρό νερό της εξορίας πάνω στα βουνά της Αρκαδίας όταν ο Λαμπράκης κάθε Πέμπτη έπινε τσάι με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Οι χωροφύλακες που τον φύλαγαν στην Ζατούνα ήτανε περισσότερο ειλικρινής και τίμιοι από τους σημερινούς νεοταξίτες τραμπούκους.

Οδήγησε τον αγώνα του λαού από πόλη σε πόλη στην Ευρώπη ξεσηκώνοντας τους Έλληνες στον αγώνα, όταν οι διάφοροι προοδευτικοί τύποι του σήμερα δεν άφηναν επωμίδα αξεσκόνιστη και πουλί απεριποίητο. Οι διάφοροι Εμμανουήλ Γεώργιοι, Χαράλαμποι μεταλλάχθηκαν σε Μανώληδες, Γιώργηδες Μπαμπηδες και υπηρετούν με πάθος τα καινούργια αφεντικά τους τον Soros και Σια. Ο Μίκης, πάντα μπρός συνεχίζει τον αγώνα κατά της σημερινής χούντας των δουλικών της νέας τάξης. Μέσα στον πανικό τους βρίζουν, και χλευάζουν αυτό μόνο άλλωστε μπορούν και ξέρουν να κάνουν. Τα κακαρίσματα των νεοταξίτισων Ρεπούση, Πελώνη, Δραγώνα, Φραγκουδάκη η τα γαυγίσματα των Μανδραβέλη, Λιάκου μας αφήνουν αδιάφορους. Ο Αγώνας τώρα αρχίζει. Οι πουλημένοι στην Νέα Τάξη κονδυλοφόροι νομίζουν ότι με το δηλητήριο που ξερνάνε οι πένες τους θα τρομάζουν τους Έλληνες για να υποταχθούν.

Τους Έλληνες δεν τρόμαξαν «..των Γερμανών τα βόλια..», ούτε τα Τάγματα Εφόδου με τις φοβερές ροπάλλες τους που προσπαθούσαν να τους υποτάξουν όταν με μία κραυγή βγαλμένη από τα βάθη της καρδιάς τους ζητούσαν Δημοκρατία. Οι Έλληνες δεν λύγισαν στην «ταράτσα» της Μπουμπουλίνας, δεν φοβήθηκαν τους χαφιέδες της χούντας. Έφθασε η ώρα για πάλη και αγώνα.. «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου