Να βγούμε απο το μαντρί.....

Το πολιτικό μας κατεστημένο είναι σάπιο! Δεν έχει ούτε τα αναγκαία, τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά για να κυβερνήσει. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι δυο αντίπαλα στρατόπεδα που κινητήριος δύναμης τους είναι τα πάθη, το ενάντια και κόντρα, το "κάφτε τα όλα", χωρίς θέσεις, χωρίς προτάσεις. Έτοιμο να θυσιάσει λίγα στρέμματα Ελλάδας για να μη χάσει τον ύπνο του. Αντιπροσωπεύει τις δύο όψεις της σφραγίδας του θανάτου, του οποίου το αποτύπωμα φέρει η ιστορία μας εδώ και 35 χρόνια: του δηλητηρίου των ιδεολογιών, της παντοδυναμίας του παρά. Η επικράτηση του αντικατοπτρίζει την παρακμή μας γιατί η επιλογή του αντιστοιχεί στις δύο βασικές αιτίες αυτής της παρακμής. Υπάρχει γιατί πρέπει να υπάρχει. Είναι το κατεστημένο που μας αξίζει. Δεν έκλεψε τα αξιώματα του. Η εποχή μας αναγνωρίζεται σε αυτό. Δημιούργησε ένα καθεστώς που αρμόζει στην απάθεια μας.

Η διοίκηση του κράτους είναι σάπια. Οι καρεκλοκεύνταυροι, μισοί καρέκλες μισοί ανθρωπόμορφα όντα, αδιαφορούν για όλα, για τα πάντα, για όλους. Όταν δεν αδιαφορούν είναι για να παραλύσουν κάθε κίνηση. Υπολογίζουν μόνο στην κονόμα και πώς θα κάνουν δώρα στον εαυτό τους.

Το πνευματικό κατεστημένο είναι σάπιο. Δεν έχει ούτε τα ελάχιστα χαρακτηριστικά, αναγκαία για να καθοδηγήσει το έθνος των Ελλήνων στην έξοδο από την παρακμή. Δεν ενδιαφέρεται. Επιθυμεί ένα λαό χωρίς σκέψη, μία άμορφη μάζα κρέας για τα κανόνια της Νέας Τάξης, ένα προορισμένο για εκμετάλλευση ζώο, ένα ανθρώπινο συνονθύλευμα αντίθετο στη φύση και για το οποίο η λέξη έθνος δεν θα έχει κανένα νόημα.

Οι πολιτικατζήδες περιορίζονται στα αξιώματα, στις απολαβές, στην λαμόγια και τις μίζες. Κύριο μέλημά τους είναι η διατήρηση της κάστας τους και συνθηκολογούν σε οποιανδήποτε απαίτηση ή οποιονδήποτε εκβιασμό για να την διατηρήσουν.

Τα σύνορα μας είναι ανοιχτά. Οι ψυχές μας βγαίνουν σε πλειστηριασμό. Το κράτος που δεν επιτρέπει να εκτραπεί η ρόδα ενός φορτηγού χωρίς να διεξάγει έρευνες επιτρέπει την απαλλοτρίωση των Ελλήνων χωρίς να λέει λέξη. Οι ΜΚΟ, οι οργανώσεις σφραγίδα με πολλά λεφτά που κανείς δεν ξέρει από που έρχονται, οι πολυτελείς αφίσες το μαρτυρούν, και οι ανεπάγγελτοι ιστρούχτορές το αποδεικνύουν, ανεξέλεγκτα απαλλοτριώνουν την σκέψη μας, με τσαμπουκά και νταιλίκι.

Όλοι οι σημερινοί ταγοί δυστυχισμένοι μέτοικοι περιορίζονται στα αξιώματα, τις θεσιθηρίες, στην δουλοπρέπεια προς τους πλανητάρχες και στην αδιαφορία προς την μόνη πραγματική δύναμη: την δύναμη των Ελλήνων.

Οι Έλληνες κοιμούνται. Σε λίγο δεν θα έχουν κανένα χαρακτηριστικό Έθνους. Απλά θα συνωστίζονται πάνω σ’ αυτόν τον χώρο που ακούει στο όνομα Ελλάς.

Το Έθνος είναι σύνδεσμος ατόμων ομοιογενών, ομόγλωσσων και συνειδητοποιημένων για την οντότητα τους. Έχουν επίγνωση των πεπρωμένων τους ως σημερινού κρίκου της ομηρικής αλυσίδας που δένει την μία γενιά με την άλλη. Έχουν ένα χώρο, μια γη για να γεννιούνται, να ζουν, να πεθαίνουν, όπως γενιές πριν από αυτούς και γενιές μετά από αυτούς. Μια Πατρίδα γη που αποκτήθηκε με θυσίες και αγώνες και ποτίστηκε με αίμα.

Αυτά τα απλά θέλουν να τα λησμονήσουμε. Ρεπούσηδες, Λιάκοι, Δραγώνες Δήμου, Ανδιανόπουλοι, Μπουκάλες, Μανδραβέληδες .....μας έβαλαν στο πλυντήριο. Θέλουν να μας «πλύνουν τον εγκέφαλο» για να ξεθωριάσει μέσα μας κάθε έννοια του έθνους. Να ξεχάσουμε την ιστορία μας, την γλώσσα μας, την θρησκεία μας ώστε να πάψουμε να είμαστε εμπόδιο στα πλανητικά σχέδια.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ένα απλό και συνάμα δύσκολο πράγμα.

Δεν θα σωθούμε αν δεν θέλουμε να σωθούμε. Δεν θα επιβιώσουμε σαν Έθνος αν δεν κάνουμε εμείς οι ίδιοι προσωπικά και συλλογικά, αυτά που δεν θέλει ή δεν μπορεί να κάνει η νομεκλατούρα που μας κυβερνάει.

Κανείς δεν θα μας υπερασπισθεί αν εμείς δεν υπερασπίσουμε τον εαυτό μας. Χρειάζεται σάλπισμα θέλησης, αποτίναξη της υπνηλίας, της μαστούρας που μας ποτίζουν. Σημαίνει έχθρα ζωντανή, ξεχειλισμένη, βαθιά κατά οποιουδήποτε προσβάλει την υπόσταση μας.

Το μέλλον μας είναι στα χέρια μας και μας ανήκει.

Οι «Ευρωπαίοι» δεν θα θυσιάσουν ούτε μία σταγόνα αίμα, δάκρυα, ιδρώτα ή συμφέρον για να μας υπερασπισθούν. Ο Τούρκος, σαν καλός κουμπάρος, θα θυσιάσει τα πάντα για να μας καταβροχθίσει, ονειρευόμενος την αυτοκρατορία του. Οι Σλάβοι θα περιμένουν χαιρέκακα την συντριβή μας για να γλείψουν κάνα κοκαλάκι από τα αποφάγια του Τούρκου.

Οι πολιτικατζήδες αφου φρόντισαν για το μέλλον των παιδιών τους θα πηδήξουν στα κότερα τους και θα φύγουν νύχτα για να ξεκοκαλίσουν τα κοψίδια της αρπαχτής και της λαμόγιας τους σε άλλους τόπους. Οι διανοούμενοι ρυπαροί και τρισάθλιοι, όσοι προλάβουν να την κοπανίσουν θα παίξουν «τον θλιμμένο και αδικημένο πρόσφυγα» και μερικοί άλλοι, που στην κωλοτσεπη ή στο ταγάρι κρατάνε και κάνα αμερικάνικο διαβατήριο θα πάνε για την νέα τους πατρίδα. Ποια πατρίδα; Μήπως είχανε και ποτέ.

Μόνο εμείς μπορούμε να τα ανατρέψουμε όλα αυτά.... Αν θέλουμε..

Αλλιώς η Ελλάδα, ό,τι απομείνει θα είναι η χώρα των χαμένων ευκαιριών και των χαμένων ανθρώπων που..."Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα - προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!"

Στις εκλογές που έρχονται οι "αγανακτισμένοι" θα πάνε για μπάνιο......Πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες που με μαστοριά παρουσιάζουν την αποχή σαν ψήφο διαμαρτυρίας. Επιβάλλεται να ψηφίσουμε έξω από τα εγκεκριμένα κόμματα των προπαγανδιστικών δημοσκοπήσεων, τα συνδικάτα ελέγχου της κοινής γνώμης. Κανείς αγανακτισμένος για μπάνιο. Έστω και για μία φορά ας βγούμε από το μαντρί. Πιστέψτε με! Η επόμενη μέρα θα είναι γεμάτη ικανοποίηση. Θα έχουμε πάψει να είμαστε "σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα - όπου μας εύρει μας πατεί"

Ελληνισμός ή Βαρβαρότητα

Η παλαιά δεξιά πέθανε. Το άξιζε. Πέθανε γιατί έζησε από τα προνόμια, την κενή ρητορική ελληνικότητα, την κενή καυχησιολογία για το ιστορικό μας παρελθόν, τα ελληνικά ιδεώδη. Ξεγυμνώθηκε εξευτελίστηκε, ακυρώθηκε ανεπιστρεπτί και πέθανε. Πέθανε γιατί δεν είχε ούτε θέληση, ούτε σχέδιο. Πριν από 35 χρόνια το να λέει κανείς ότι ήταν δεξιός, ήταν κοινοτοπία. Αλλά η πινακίδα δεν εφόφιζε κανένα. Ήταν η προϊστορία.

Η Δεξιά φαίνεται να έχει εξαφανιστεί. Για την ακρίβεια κανένας δεν φαίνεται να θέλει να ακούει για αυτήν. Φθάνει κανείς στο να αναρωτιέται αν υπήρξε ποτέ. Το λεξιλόγιο οι ορολογίες είναι αξιοπερίεργα διακανονισμένο. Η αριστερά είναι η αριστερά. Η άκρα αριστερά είναι αριστερά. Οι νεοδημοκράτες και οι πασόκοι παίζουν το ποιος θα υπερκεράσει τον άλλον από τα αριστερά. Η Νέα Δημοκρατία έχει φθάσει στο σημείο κάθε φορά που ψελλίζει πολιτικές θέσεις να αισθάνεται την ανάγκη να απολογείται για να μη δυσαρεστήσει το αριστερό ακροατήριο της. Κυριολεκτικά γλύφει την αριστερά συνομιλεί με τα περιτρίμματα του πεθαμένου κομμουνισμού και δεν χάνει ευκαιρία να επιτίθεται με λύσσα ιεροεξεταστή εναντίον κάθε ενός που θα τολμήσει να εκβάλλει πατριωτικό λόγο. Αγωνίζεται να πείσει τούς Ελληνες ότι είναι το κόμμα του κέντρου και ότι εκπροσωπεί τον "μεσαίο χώρο". Αλλά κέντρο ή μεσαίο χώρο ποιου πράγματος; Με ποιο πολιτικό θαύμα μία αριστερά χωρίς Δεξιά μπορεί να δημιουργήσει ένα πολιτικό κέντρο, ένα μεσαίο χώρο.

Η ΝΔ έγινε μαζική. αυτοκαθησυχάζεται με την σκέψη μίας "σιωπηλής πλειοψηφίας". Δεν βλέπει πως η μάζα αυτή είναι πρώτα σιωπηλή και μετά πλειοψηφία ή μάλλον δεν είναι πλειοψηφία παρά σαν σιωπή.

Η σιωπή πρέπει να τελειώσει. Η πολιτική μέχρι σήμερα μας πρόσφερε το καταπληκτικό θέαμα μιας Δεξιάς που δεν μπορούσε να αυτοδιακηρυχθεί Δεξιά χωρίς να κατηγορηθεί για "φασισμό" και μιας αριστεράς που μπορεί, οποιαδήποτε στιγμή να αυτοαποκαλείται "σοσιαλιστική, κομμουνιστική, μαρξιστική", ισχυριζόμενη ότι τα δόγματα της δεν έχουν καμία σχέση με τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο ή τον Πολ Ποτ. Αλλά αν οι οπαδοί των διαφόρων παραλλαγών της αριστεράς δεν αισθάνονται εκτεθειμένοι από το αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ και τα Killing Fields, δεν βλέπω τον λόγο γιατί η σύγχρονη Δεξιά, που απωθεί κάθε ολοκληρωτικό πειρασμό, πρέπει να αισθάνεται ένοχη, ή να δικαιολογείται.

Μπροστά σ' αυτήν την αξιοθαύμαστη αναίδεια των οπαδών ενός δόγματος, στο όνομα του οποίου εσφαγησαν εκατομμύρια άνθρωποι, στην αναίδεια των υμνητών του πατερούλη Στάλιν που "σκύβει και φυσάει την φωτιά σου ν' ανάψει" ή του "ο Στάλιν ζεί" και που παρ' όλα αυτά εμφανίζονται με ένα τριαντάφυλλο στο πέτο, ώς υπερασπιστές της ελευθερίας, η Δεξιά ας απαντήσει με ένα μεγάλο γέλιο και ας συνεχίσει τον δρόμο της.

Η δικτατορία της αριστεράς που επέβαλε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό αν δεν είναι δεμένο μαζί της πήρε τέλος. Οι αξύριστοι κουλτουριάρηδες με τα αμπέχονα και τα μαρξιστικά μηρυκάσματα ήλθε η ώρα να πάνε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Τα προοδευτικά ενεργούμενα του Soros και των διάφορων ΜΚΟ δεν μπορούν πλέον με τον κοσμοπολίτικο επαρχιωτισμό τους να υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας. Η Δεξιά του σήμερα, του τώρα, με καθαρές ιδέες αρνείται τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς και των "προοδευτικών" βαστάζων της και τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Στο κούφιο σύνθημα του Yorgo "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" θα αντιπαραθέσουμε την δική μας φωνή: "Ελληνισμός ή Βαρβαρότητα".

Η Δεξιά έχει δικαιωθεί από την ιστορία όπως είπε και η Νίκη Ταζαβέλα στο Βήμα "Αν είχε επικρατήσει η ιδεολογία του υπαρκτού σοσιαλισμού, με όλο τον σεβασμό στα πρόσωπα και στις ιδεολογίες τους, οι κκ. Καραμανλής, Παπανδρέου και Αλαβάνος θα δούλευαν στις οικοδομές στη Γαλλία και εγώ με την κυρία Παπαρήγα θα ήμασταν οικιακές βοηθοί στο Λονδίνο".

Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος. Πρέπει η Δεξιά να αντιληφθεί την ανάγκη να διακηρύξει αυτό που είναι. Να αναγνωρίσει τον κυριότερο εχθρό της, τον ισοπεδωτισμό, αρνητή και μειωτή της διαφοροποιήσεως του κόσμου και το κυριότερο να παραδεχθεί ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.

Ο Ηράκλειτος είπε: "ο Θεός είναι η ημέρα και η νύχτα, το θέρος και ο χειμώνας, ο πόλεμος και η ειρήνη, το ψωμί και η πείνα", ο Παράκελσος δήλωσε: "'Όλα είναι μέσα σε σένα τον ίδιο και τίποτα δεν μπορεί να σου έλθει από έξω, ούτε απο πάνω". Και αυτά εγκλείουν το να αγωνισθεί κανείς ανοικτά εναντίον μίας ψευτοδημοκρατικής, τραμπούκας αριστεράς αρνήτριας των πάντων.

Αν στη Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος αυτοδιακηρύσσεται στ' αριστερά, ή σχεδόν, το να είναι κανείς Δεξιός, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Είναι η μεγαλύτερη τιμή κατά πώς λέει και ο Βάρναλης "δε δίνω λέξες παρηγόρια, - δίνω μαχαίρι σ' ολουνούς -καθώς το μπήγω μες το χώμα -γίνεται φώς γίνεται νούς". Η Δεξιά αυτή την στιγμή ενσαρκώνει τις ελπίδες του Έθνούς.

Εφτασε η ώρα....

Οι άξεστοι κομματάνθρωποι, ειδικές βουλήσεις που κοιτούν μόνο την καρέκλα της εξουσίας μέσα στην αμάθεια, στην εμπάθεια και την ανικανότητα τους με το να λένε "όχι" σε όλα έχουν οδηγήσει την χώρα στην πλέον χυδαία παρακμή με σάρκα και οστά και με την θρασυδειλία της κουκούλας, γέννημα θρέμμα της αυθαιρεσίας και χλεύης προς κάθε ευγένεια και πολιτική αρετή. Με το μέλλον των παιδιών τους εξασφαλισμένο στα ιδιωτικά, όπου υπάρχουν κανόνες και πειθαρχία, και μετά γραμμή για την Εσπερία έχουν παραδώσει την ελληνική νεολαία στο ταπεινό και χυδαίο πνεύμα των αξύριστων "προοδευτικών" για να την δούμε κουκουλοφόρους, να δέρνουν τον καθηγητή τους, να καταστρέφουν την δημόσια και ιδιωτική περιουσία, να καίνε το φυλάκιο του "Αγνωστου Στρατιώτη" που θυσιάστηκε για την ελευθερία τους, να χτίζουν την πόρτα της Συγκλήτου, γιατί έτσι καταλαβαίνουν, μαζί με τον αξύριστο "προοδευτικό" και τα ΜΜΣ(κοταδισμού), την ελευθερία του ασύλου και την "δημοκρατία".

Για πόσο καιρό ακόμη αυτοί οι άνθρωποι με τα κούφια συνθήματα και τον άδειο λόγο θα καθηλώνουν το ανέβασμα της Ελλάδας, το πέταγμα του έθνους και την αληθινή δημοκρατία στηριγμένοι στην δική μας πολλαπλή άγνοια, την πολιτική ανωριμότητα και ιδιοτελή συμπεριφορά μπροστά στην κάλπη. Πρέπει επιβάλλεται αυτοί οι κομματάνθρωποι που μυρίζουν πτωμαΐνη να τελειώνουν. Έφτασε ο καιρός όλοι αυτοί που παράγουν, αναπαράγουν και στηρίζουν το "πολιτικό" σύστημα της οικογενειοκρατίας, των μικρονοϊκών επιγόνων, των μέτριων μετοίκων και των αλεξιπτωτιστών πολιτικών κληρονόμων να πάψουν να λειτουργούν σαν ανασχετικοί εξελικτικοί θεσμοί που οδηγούν στο τέλμα την ελληνική κοινωνία και δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για την απόλυτη διαφθορά της εξουσίας. Μίας εξουσίας που με την σειρά της εκμαυλίζει την ίδια. Οι Ελληνες όσοι ακόμη έχουν νουν πρέπει έστω και σαν αντιδρώσα μειοψηφία να αγωνιστούν να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους. Μειοψηφίες είναι αυτές που κινούν τον τροχό της ιστορίας όπως είπε και ο Ε. Φρόμ: "Αν δεν υπήρχε η μειοψηφία, η ανθρωπότητα θα ζούσε ακόμη στην εποχή των σπηλαίων" Καιρός είναι να αναθεωρήσουμε τα πιστεύω μας, να σπάσουμε τα κομματικά δεσμά, να κλείσουμε τα αυτιά μας στις στριγγλόφωνες κηρύχτρες της βαρβαρότητας, στις σειρήνες της μισαλλοδοξίας και του μίσους.

Έφτασε η ώρα των εκλογών το μεγάλο πανηγύρι της "δημοκρατίας" ξεκίνησε. Ο φαύλος λαός που πουλάει την ψήφο του για κάθε λογής ανταλλάγματα θα διαλέξει τους φαύλους ταγούς που θα δώσουν την χαριστική βολή στην Ελλάδα που μαστίζεται από μια βαθιά δομική και ηθική κρίση. Αυτός ο φαύλος λαός πρέπει επιτέλους να καταλάβει ότι η πολιτική δεν είναι θρησκεία, ο αρχηγός δεν είναι ο Μεσσίας και ότι η δημοκρατία είναι μια αενάως μεταβαλλόμενη και εξελισσόμενη κοινωνικοπολιτική και ατομική διαδικασία.

Είναι καιρός, μπορεί να είναι και πολύ αργά, αυτός ο αποχαυνωμένος λαός, αυτός ο κόσμος του άκρατου φιλοτομαρισμού και του ηθικού μιθριδατισμού να αντιδράσει, να σηκωθεί όρθιος, να σπάσει τα κομματικά δεσμά της πολύχρονης αυταπάτης με τα οποία πορεύεται ο ίδιος δένοντας με τις σιδερένιες αλυσίδες τα πόδια της φυλής.

οι Π.Ε.Κ και οι Μ.Ε.Κ

Η Ελλάδα διεκδικεί και μία μοναδική πρωτιά ανά τον κόσμο. Είναι η χώρα των κοψοχέρηδων. Οι κοψοχέρηδες είναι μία ειδική συνομοταξία που χωρίζεται σε δύο είδη τους Π.Ε.Κ και Μ.Ε.Κ δηλαδή τους πριν από τις εκλογές κοψοχέρηδες και τους μετά τις εκλογές κοψοχέρηδες.

Οι Π.Ε.Κ πάσχουν από το σύνδρομο σκλάβου-αφέντη. σηκώνονται όρθιοι χειροκροτούν και ταπεινώνονται εξευτελιστικά παρέχοντας συνεχώς εχέγγυα δουλοφροσύνης. Οι Π.Ε.Κ έχουν πάρει διαζύγιο από την λογική και έχουν υποταχθεί στους πληρωμένους ατάλαντους μεροκαματιάρηδες κονδυλοφόρους προπαγανδιστές της κομματικής αλήθειας. Βλέπουν τα δάση να καίγονται, την εκπαίδευση να έχει πάθει βαρύ εγκεφαλικό, τα νοσοκομεία τριτοκοσμικά. Παρακολουθούν την πολιτική να κακουργεί, να υποβαθμίζει και να εξευτελίζει στο έπακρο τους ακαδημαϊκούς θεσμούς, να υποτάσσει την παιδεία στον συνδικαλιστικό λαϊκισμό, στην κομματοκρατία, στην αναξιοκρατία. Δεν μπορεί τα βλέπουν όλα αυτά! Αν όμως κάποιος τολμήσει έστω και για πλάκα να τους προτείνει να ψηφίσουν το άλλο το διαφορετικό σαν να τους τσίμπησε μύγα πετάγονται απάνω λέγοντας με πάθος: "δεν κόβω καλύτερα το χέρι μου".
Οι Π.Ε.Κ μέσα στην παραζάλη τους ότι ανήκουν κάπου είναι τραγικοί και φρικτοί. Μπορεί κάποιος να τους καταλάβει.

Αυτοί που είναι πράγματι τραγικοί αλλά συνάμα και φαιδροί είναι οι Μ.Ε.Κ. Είναι οι απλοί άνθρωποι που ξέρουν αλλά θέλουν να τα έχουν καλά με όλους και να μη δυσαρεστήσουν κανέναν. Θα ψηφίσουν φοβισμένα κάποιο από τα εγκεκριμένα κόμματα ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει, ότι ξαφνικά η παιδεία θα αναστηθεί, το νοσοκομεία θα πάψουν να είναι στάβλοι, θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια. Είναι οι άνθρωποι πυγμαίοι που ζουν από την μια μέρα στην άλλη έχοντας απαρνηθεί τις μεγάλες συγκινήσεις, τις μεγάλες ανατροπές που θα έφερνε μία ψήφος κάπου αλλού. Δεν μπορούν έστω και μία στιγμή να διανοηθούν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει αρκεί να τολμήσουν. Να βγούνε από το μαντρί όπου τους αρμέγουν κανονικά και έστω και για μία μέρα να δείξουν ότι έχουν αηδιάσει, να εκφράσουν την εναντίωση τους στα σχέδια και στην εξουσιαστική λογική της Νέας Τάξης. Έστω και για μία φορά να πάψουν να ψηφίζουν ψευδολόγους κομματάνθρωπους. Έστω και για μία φορά να μάθουν ότι μπορούν να τιμωρήσουν έμπρακτα την πολιτική διαφθορά, την αυθάδη πολιτική ασυνέπεια, την αλαζονεία και ιταμότητα των καισαρίσκων της εξουσίας. Αν ο κάθε ένας από αυτούς συνειδητοποιήσει ότι το πολίτευμα στη χώρα μας είναι απερίφραστα και ωμά η κομματοκρατία, η στυγνή ολιγαρχία ανεξέλεγκτων διευθυντηρίων μία εκπληκτική κοινωνική δυναμική θα είχε γεννηθεί. Αλλά φευ! Με το ίδιο τρόπο, όπως κάθε τέσσερα χρόνια με την ψήφο τους θα νομιμοποιήσουν τη ολιγαρχία που νέμεται την χώρα και το μόνο που θα τους έχει μείνει θα είναι "δεν έκοβα το χέρι μου". Αλλά τότε θα είναι αργά..πολύ αργά..
Μία υποκατηγορία των Μ.Ε.Κ είναι αυτοί που αναποφάσιστοι και μοιραίοι θα πάνε εκδρομή την ημέρα των εκλογών και θα νομίζουν ότι κάτι πέτυχαν, ότι έκαναν την μούρη κρέας στο κατεστημένο, ότι τους έδειξαν. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι εξυπηρετούν απόλυτα τα εγκεκριμένα κόμματα και τους ολιγάρχες που θα τρίβουν με χαρά τα χέρια τους και μαζεμένοι στο GB θα χτυπάει ο ένας τον άλλον στην πλάτη ευχαριστημένοι. "Ευτυχώς που δεν ψήφισαν! Φαντάσου όλη αυτή η αποχή να είχε πάει...." και θα τους λούζει κρύος ιδρώτας μόνο με την ιδέα ότι αν μερικοί δεν πηγαιναν εκδρομή...κάποιοι έκτος ξαφνικά θα μπορούσαν να είναι εντός.

Η Επίθεση κατά της Θρησκείας

Το Έθνος αποδομείται, οι παραδόσεις γελοιοποιούνται, η ιστορία ξαναγράφεται, το μόνο μετερίζι που έχει μείνει στους Ελληνες για να αντισταθούν στην επέλαση της Νέας Τάξης είναι η Θρησκεία.

Οι εφημερίδες, τα περιοδικά, το διαδίκτυο είναι γεμάτα από περισπούδαστες αναλύσεις που με απαιτήσεις υψίστης εγκυρότητας και ασυγκράτητο μεσσιανικό
ολοκληρωτισμό καταφέρονται με μανία εναντίον της Θρησκείας. Οι μπροστάρηδες αυτής της ανίερης επίθεσης με συμπλεγματικό πάθος εξαντλούνται σε αφελείς δογματικές βεβαιότητες. Τα υστερικά αναθέματα κατά της Θρησκείας των μαριονετών της παγκοσμιοποίησης μπορεί να κουδουνίζουν προοδευτικά αλλά είναι βαθύτατα αντιδραστικά. Μπορεί να είναι κηρύγματα κατά του σκοταδισμού των Θρησκειών, αλλά είναι τα ίδια κηρύγματα του πλέον μοχθηρού σκοταδισμού. Οι tricoteuse(σημ.) του μηδενιστικού εκσυγχρονισμού μάχονται φανατισμένα να αποδεσμεύσουν την "πόλιν" από τα "ιερά" της. Κόβουν και ράβουν, ξεθάβουν και ανασταίνουν οποιαδήποτε ρήση τους είναι χρήσιμη, αποκόπτοντας την από το σύνολο του έργου και την εποχή που γράφτηκε και την παρουσιάζουν σαν την υπέρτατη απόδειξη του σκοταδισμού της Θρησκείας. Με λίγα λόγια, με άλλοθι τις παρωχημένες μορφές του θρησκευτικού σκοταδισμού επικαλύπτουν, αθωώνουν και νομιμοποιούν το μακάβριο απείρως πιο επικίνδυνο καθεστώς του σημερινού σκοταδισμού.

Θεωρητικοί καθορισμοί και αναλύσεις δεν έχουν πια νόημα, είναι σαφέστατη ματαιοπονία. Οι διάφοροι φωτιστάδες γνήσια τσιράκια της παγκοσμιοποίησης χτυπάν με γενιτσαρική μανία την Θρησκεία που την παρουσιάζουν σαν το πιο αντιδραστικό φαινόμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν παίρνουν τον κόπο να μας πουν ότι τα τελευταία διακόσια χρόνια από το 1789 μέχρι σήμερα τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχουν γίνει από οπαδούς άθρησκων ιδεολογιών και καθεστώτα με σαφή διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους...

Στα δύο χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης η Ιερά Εξέταση του Διαφωτισμού έστειλε στην καρμανιόλα περισσότερους ανθρώπους από όσους είχε στείλει στο Auto da Fe η Αγία Ιερά Εξέταση στα διακόσια χρόνια ιστορίας της, και επί πλέον πρέπει να προσθέσουμε τις μαζικές δολοφονίες και τις γενοκτονίες οι οποίες γίνανε στο όνομα των υψηλών ιδεωδών του "Διαφωτισμού" της "ελευθερίας", "'ισότητας" "αδελφοσύνης".

Για να φθάσουμε στον 20ον αιώνα όπου τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και των ανθρώπων έγιναν από ιδεολογίες που αυτοπροσδιοριζόντουσαν σαν άθεες. Ο εθνικοσοσιαλισμός, ο φασισμός ο κομμουνισμός πολέμησαν την Θρησκεία και αιματοκύλησαν τον κόσμο όχι στο όνομα κανενός Θεού άλλα στο όνομα ιδεολογιών. Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Χίτλερ, ο Μάο δολοφόνησαν έσφαξαν εκατομμύρια ανθρώπους όχι στο όνομα του Θεού αλλά στο όνομα της άθεης ιδεολογίας τους.

Έρχονται σήμερα οι διάφοροι ρέκτες να καταφερθούν κατά της Θρησκείας. Ας κοιταχθούν στον καθρέφτη πρώτα και θα δούνε το πρόσωπο του μακελάρη που αγωνίζεται με κούφιο λόγο να αλλοιώσει το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων για να τους παραδώσει σαν κούφια κορμιά στον Μολώχ της Νέας Τάξης.

(σημ.) Tricoteuse (πλέκτριες): οι κυράτσες που καθισμένες γύρω από την Γκιλοτίνα παρακολουθούσαν τις δολοφονίες πλέκοντας, αφού πριν και επί πληρωμή στο λαϊκό δικαστήριο είχαν αποφασίσει "πάρτε του κεφάλι". Η πλέον γνωστή είναι η Mme Defarge στο έργο του Charles Dickens "Ιστορία δυο Πόλεων"

Οι Μεσαίοι 'Ανθρωποι......

Ζούμε σήμερα στον καιρό ενός διαφορετικού είδους οργανικού όντος, αυτό του ανθρώπου του «μεσαίου χώρου» του μεσαίου ανθρώπου, ο οποίος είναι ο άνθρωπος-έμπορος, ο μαζα-άνθρωπος, ο άνθρωπος καταναλωτικό αντικείμενο, ο άνθρωπος των υλικών αγαθών και ανέσεων προηγμένων σε τελικό στόχο και προοπτική. Το παρελθόν τού είναι βουβό . Το μέλλον δεν τον απασχολεί. Το παρόν του είναι το «βασίλειο του κανείς» των εμπορικών κέντρων που του χαρίζουν την ψευδαίσθηση της εντατικότητας και της πλησμονής. Οι αξίες έχουν μικρύνει. Η γη έχει στενέψει και πάνω της χοροπηδά ο μεσαίος άνθρωπος που τα μικραίνει όλα. Η ράτσα του είναι άφθαρτη, όπως του ψύλλου. Ο μεσαίος άνθρωπος ειρωνεύεται τα πράγματα που ξεφεύγουν από την φιλοδοξία του και την ευφυΐα του, οι οποίες είναι καθαρά και ουσιαστικά υπολογιστικές: «Αγάπη; Δημιουργία; Πάθος; Αγώνας; Ένταση; Ελπίδα; Απελπισία;...Τι είναι αυτά»; Έτσι ρωτά ο μεσαίος άνθρωπος και κλείνει πονηρά το μάτι ήσυχος, ασυνείδητος και ευτυχής. Εφεύρα την χαρά της ζωής κραυγάζει.

Εφεύραμε την χαρά μας λένε πρόεδροι, υπουργοί, πολιτικοί, όλοι χαμογελαστοί με τα επισκευασμένα και γυαλισμένα δόντια τους! Και όλοι με μιά νοικοκυρά στο πλευρό τους, όταν δεν είναι με παιδιά και εγγόνια. Μιλούν θρασύτατα για ελευθερία, δημοκρατία, ενώ προορίζουν την δουλεία για τον ηλίθιο λαό, εμπαίζουν ότι πιο ιερό και επιτίθενται οι μεν στους δε, κινούμενοι από ένα χέρι άπληστο, εγκληματικό, ισχυρό, οι άνθρωποι και οι απόψεις τους, σαν ματαιόδοξα αθύρματα. Σιχαμερές εικόνες μιάς ηλίθιας χαμέρπειας. Είναι οι νάνοι, που παριστάνουν δημόσια τον άθεο ή τον κοσμοπολίτη ή τον διεθνιστή και τεντώνονται να φθάσουν σε ύψος ώστε να φανούν γίγαντες.

Οι μεσαίοι άνθρωποι ειναι αυτοί που ζούνε πιό πολύ γιατί είναι αυτοί που διακινδυνεύουν λιγώτερο. Δεν μετράν την αξία της ζωής με την έντασή της αλλά με την διάρκειά της. Δεν αναρωτιόνται τι θα μπορούσαν να δώσουν στην ζωή, αλλά τι μπορούν να πάρουν απ’ αυτήν. Ξέρουν την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος χωρίς εντάσεις, είναι ένας κόσμος εκτός ιστορίας, γιατί είναι οι εντάσεις που υπάρχουν κατω από την εξέλιξη εκείνες που παράγουν τα γεγονότα. Είναι οι μετριότητες του Μοντερλάν, οι παλιάνθρωποι του Ζάν-Πώλ Σαρτρ, οι άχρηστοι του Θουκιδίδη, οι άνθρωποι-πυγμαίοι προσεχτικοί στο να προφυλακτούν απο κάθε συγκίνηση, απο κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά και απο τους συνδεδεμένους με τέτοια ύπαρξη κινδύνους. Είναι οι άνθρωποι του «δώστα όλα». Είναι οι άνθρωποι της μνησικακίας, του παιγνιδιού των καμμάτων, της μικροπολιτικής, των συμβιβασμών, της περιορισμένης δυνατότητας.. Είναι οι άνθρωποι του «μεσαίου χώρου», οι μεσαίοι, απολιτικοί, ηθικά και πνευματικά ανάπηροι. Εχουν μεταμορφωθεί σε σκουλήκια που όταν τους πατάνε ζαρώνουν και μετά παραπονοιούνται πώς τους ποδοπατούν.

Εμεις Φταίμε....

Δεν φταίτε εσείς κύριε Ρουβά…

Τρίτη, 12 Μάϊος 2009

Αν και η θεωρία της εξολόθρευσης των εθνών ίσχυε, εδώ και πολύ καιρό, πολλές από τις παραγράφους της δεν εφαρμόζονταν πια. Οι αυτοκρατορικοί μηχανισμοί αρκούνταν σε λιγότερο λαμπρές νίκες, αλλά εξίσου σπουδαίες. Η ολοκλήρωση, έστω και κατά ένα μέρος, της διαδικασίας της αντιγλώσσας αποτελούσε επιτυχία.

Άρχιζε με την διακοπή της φυσιολογικής ανάπτυξης μιας γλώσσας για να την φέρει σε μια κατάσταση ασυναρτησίας που θύμιζε καθυστερημένο παιδί, και να ακολουθήσει μετά η αποκοπή. Σε ένα φάκελο αναφερόταν όλη η εμπειρία της παρακμής της: από χρόνο σε χρόνο, του λεξιλογίου που οι λέξεις του αραίωναν σαν τα φθινοπωρινά φύλλα, η γραμματική απογύμνωση, η ατροφία των μορίων και ιδιαίτερα των προθεμάτων, η σύνταξη που γινόταν όλο και πιο βαριά. Η γλώσσα βάραινε, λίγο λίγο σαν ομιλία τραυλού. Μια τέτοια γλώσσα γινόταν στην ουσία αβλαβής, γιατί, σαν τη γυναίκα που της αφαίρεσαν την μήτρα, έχανε την ικανότητα να παράγει ποιήματα, παραμύθια, θρύλους. Το πολύ πολύ μπορούσε να γεννήσει, από γενιά σε γενιά, κάποιο χρονικό, αλλά τόσο άχαρο και σε τέτοιο σημείο απογυμνωμένο από λογική και συνέχεια, που δύσκολα μπορούσε να αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου.

Υπήρχε μια έντονη αμφισβήτηση πάνω στο θέμα του ποια από τις δυο διαδικασίες έπρεπε να ολοκληρωθεί πρώτη: η αντιγλώσσα ή η αντιμνήμη; Μερικοί υποστήριζαν επίμονα ότι η φοβερή διαδικασία της εξασθένισης και απώλειας της μνήμης δεν μπορούσε να αρχίσει παρά μετά από την εξαφάνιση της γλώσσας. Άλλοι αντίθετα, θεωρούσαν ότι η γλώσσα δεν μπορούσε να πεθάνει χωρίς πρώτα να πέσει σκοτάδι στη συλλογική μνήμη του έθνους. Όπως συνήθως συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, τα δύο μέρη επέμεναν στις θέσεις τους και οι αρχές διάλεξαν μια συμβιβαστική λύση: την παράλληλη εφαρμογή και των δύο μεθόδων.

Οι περίπλοκες λέξεις είχαν καταργηθεί, τα επίθετα σπάνιζαν, δεν υπήρχαν ιδιωματισμοί, παροιμίες, μεγάλοι αριθμοί, τακτικοί αριθμοί, ενώ το ρηματικό σύστημα ήταν δομημένο με τρόπο ώστε κάθε ρήμα να έχει το αντίθετό του. Και τα ρήματα δεν ήταν τα μόνα που είχαν αντίθετα, όπως συνθέτω – αποσυνθέτω, κάνω – ξεκάνω, καθώς έχουν όλες οι γλώσσες. Τα αντίθετα δημιουργούσαν ολόκληρο σύστημα. Έτσι, χρησιμοποιούσαν με πολύ φυσικό τρόπο αντίθετα, όπως ζωή – αζωή, χρόνος – αχρόνος, τόπος – ατόπος κλπ. Επιπλέον, δεν έλεγαν για κάποιον ότι είχε πεθάνει, αλλά ότι είχε μαραθεί, όχι ότι είχε σκοτωθεί αλλά ότι είχε αφανιστεί.

Οι άνθρωποι αυτοί είχαν πάψει να έχουν δική τους γλώσσα, δεν είχαν πια ούτε έθιμα, ούτε ενδυμασίες, ούτε γάμους, ούτε χορούς, ούτε αλφάβητο, ούτε ιστορία, ούτε χρονικά, ούτε θρύλους. Τους είχαν απογυμνώσει εντελώς. Η μνήμη τους είχε συρρικνωθεί λίγο λίγο. Όλα είχαν σβήσει από αυτήν, όπως μια πεδιάδα ανεμοδαρμένη για χιλιάδες αιώνες, που μεταβάλλεται τελικά σε έρημο, όπου δεν υπάρχουν παρά αμμόλοφοι που απλώνονται μονότονα μακριά, όλο και πιο μακριά, σε κυματισμούς που θυμίζουν γεωμετρία εφιαλτική.

Κι αυτός ο τρόπος να ντύνονται, να μιλάνε και, γενικότερα, να σκέφτονται είχε επινοηθεί για να βάλουν καλά στο μυαλό των επόμενων γενιών του εδαφοποιημένου έθνους την ιδέα της απόλυτης στατικότητας, τη βεβαιότητα πως έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα, πως ήταν τρελλοί εκείνοι που πίστευαν ότι κάτι είχε υπάρξει διαφορετικό, και ακόμα πιο τρελλοί εκείνοι που ήλπιζαν κάποια αλλαγή.

Κανένας κίνδυνος για την Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να προέλθει από τις περιοχές όπου είχε εφαρμοστεί το “κρα-κρα”. Ακόμα κι αν υπήρχε σπόρος κινδύνου, θα του χρειαζόταν σίγουρα εικοσιπέντε και πενήντα χρόνια για να πιάσει, και πολύ περισσότερο για να φυτρώσει.

Οι άνθρωποι που έχουν μουχλιασμένο πνεύμα δεν ξέρουν παρά μόνο τα χτυπήματα που φτάνουν ως την σάρκα τους. Γι’ αυτούς τα χτυπήματα που έχουν στόχο τη μνήμη, δεν είναι παρά καπνός…

Ισμαήλ Κανταρέ, Η κόχη της ντροπής.

Πηγή: Το ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ

..But although Ambassador Cannon told a delegation at his embassy (US embassy Athens σημείωση σχολιαστή) that he was "doing all he could" to obtain commutations, when the Greek Ambassador in Washington went to plead at the State Department the reply he received from a senior official was that "we [the Uniteds States] had nothing to do with it."

Memorandum of conversation, 9 May 1956, Box 3276, RG59, State Department Recods, USNA
in Robert Holland, Britain and the Revolt in Cyprus, Oxford, 1998 pp 130

"Δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε με αυτό." ή σε ελεύθερη μετάφραση "Δεν μας αφορά" ή "Καρφί δεν μας καίγεται".




Πρέπει κανείς να ψάξει σε αμερικανικές ή αγγλικές πηγές για να βρεί την αλήθεια. Οι δικοί μας δημόσιοι ιστορικοί όπως ο Στεφανίδης κάνουν την πάπια. Ούτε τους νεκρούς στην Αθήνα δεν αναφέρουν, απλά μιλάν για αιματοκύλισμα(sic).

HeLLeNiCReVeNgE: Το έγκλημα των Ελλήνων γιατί θέλουν εθνική ανεξαρτησία

Το έγκλημα των Ελλήνων γιατί θέλουν εθνική ανεξαρτησία

Βλέποντας περιστασιακά τις τηλεοπτικές εκπομπές για την επέτειο της 25ης Μαρτίου κανείς σχηματίζει την εντύπωση ότι αυτή η χώρα είναι κατειλημμένη από εχθρικές δυνάμεις. Βέβαια δεν είναι ξένα στρατεύματα, είναι κάτι χειρότερο. Είναι εγχώριοι γενίτσαροι του πνεύματος και αδίστακτοι προπαγανδιστές επιστημονικά μεταμφιεσμένων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων. Η ιδεολογία δεν είναι συμβατή με την επιστήμη και όταν ένας φορέας ακαδημαϊκού μανδύα επιδίδεται σε ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις, προπαγάνδα κάνει. Στην διαστρέβλωση της προπαγάνδας συμβάλλουν και δημοσιογράφοι με τις εκπομπές τους. Επισημαίνω ότι αμφότεροι -ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι- είναι εξωπολιτικοί δρώντες. Δηλαδή, δεν υπόκεινται σε κανένα κοινωνικοπολιτικό έλεγχο και οι απόψεις τους δεν επικυρώνονται από την λαϊκή κυριαρχία.

Το ορθό θα ήταν οι ακαδημαϊκοί να είναι αυστηρά αξιολογικά ελεύθεροι, να αποφεύγουν και την παραμικρή ιδεολογική τοποθέτηση, να σέβονται την οντολογία, να πληρούν πάγιους κώδικες δεοντολογίας της επιστήμης και να μην γίνονται μαϊντανοί των επιφυλλίδων και των τηλεοπτικών παραθύρων. Στην Ελλάδα έχουμε πλέον μια απίστευτη κατάσταση: Η κοινωνία παρέχει στους ακαδημαϊκούς το άσυλο της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας για να μπορούν να επιτελούν το λειτούργημά τους ακέραια και ανεπηρέαστα και αντ' αυτού έχουμε μαζικές παρεμβάσεις στα πολιτικά δρώμενα; από εξωπολιτικούς δρώντες, αυτούς δηλαδή που μέσα στο ακαδημαϊκό άσυλο μηχανεύονται ιδεολογήματα τα οποία στην συνέχεια διασπείρουν μαζικά επικαλούμενοι την επιστημονική τους ιδιότητα ως τεκμήριον, δήθεν, εγκυρότητας και αξιοπιστίας.

Όσον αφορά τους δημοσιογράφους, οι επικοινωνιακοί πρόοδοι των τελευταίων δεκαετιών έχουν δημιουργήσει ένα κοινωνικοπολιτικό καρκίνωμα που δεν ξέρω πως θα μπορούσε να διορθωθεί. Δηλαδή, δημοσιογράφοι κατέχουν πλέον απολύτως το προνόμιο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Η δημόσια πολιτική δεν προσδιορίζεται πλέον στην πολιτική αγορά αλλά από εξωπολιτικούς δρώντες στα τηλεοπτικά παράθυρα οι οποίοι επισκιάζουν ή ακόμη και διαστρεβλώνουν την πολιτική είτε λόγω δικής τους ιδεολογικής προαίρεσης είτε λόγω εργολαβίας διαμεσολαβούντων συμφερόντων. Εδώ λοιπόν εμφατικά τονίζω ότι ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι ένας και μοναδικός και κανένας άλλος: Να πληροφορεί παρουσιάζοντας τα γεγονότα με αδέκαστη αντικειμενικότητα. Τίποτα άλλο. Οτιδήποτε άλλο είναι και αυτό φοβερή πολιτική ανωμαλία που εκμηδενίζει την δημοκρατία. Έχουμε λοιπόν δύο πανίσχυρες εξωπολιτικές ομάδες των ιδεολογικοπολιτικών παρασκηνίων (εθνικών, διεθνικών και διεθνών) οι οποίοι προπαγανδίζουν τις ιδεολογίες τους ή τα αδιαφανή συμφέροντα ντόπιων και ξένων εμφανιζόμενοι εν τούτοις ως δήθεν αντικειμενικοί και κατά τεκμήριο έγκυροι. Είναι μια γιγαντιαία στρέβλωση της πολιτικής που εκμηδενίζει την δημοκρατία

Τι να πρωτοαναφέρω. Μήπως εκείνο τον προπαγανδιστή που είπε ότι κάναμε γενοκτονία στη Μικρά Ασία και που κατά καιρούς λέει διάφορα πολύ χειρότερα. Την εκπομπή στον Άλφα που προσπάθησε να γελοιοποιήσει την προσήλωσή μας στην ανεξαρτησία αφιερώνοντας γύρω στη μια ώρα μιας γελοίας ξεβράκωτης που δήθεν τραγουδούσε και χόρευε λικνιστά με φόντο την Ακρόπολη εμφανίζοντάς την -συνάμα και μια παραπαίουσα αδελφή της - ως το πρότυπο αυτής της εγκληματικής συνομοταξίας ελλήνων που είναι φιλοπάτριδες. Τον όχλο χυδαιολογούντων που μέρα που είναι βρήκαν την ευκαιρία να δώσουν την εικόνα ότι άδικα κάναμε αγώνα ελευθερίας κατά της αγαθοεργούς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκείνο τον δημοσιογράφο ή κάτι τέτοιο ο οποίος σε επιφυλλίδες μέρα που είναι βρήκε την ευκαιρία να παρουσίαση την Οθωμανική πολιτική για τα σχολεία ως την πιο προοδευτική εκπαιδευτική πολιτική που υπήρξε ποτέ. Και πολλά άλλα που δεν είδα αλλά άκουσα ή που έκλεισα γρήγορα την τηλεόραση για να μην πάθουν ρύπανση τα μάτια μου. Μετά πρόσεξα και ένα δισέλιδο σαλόνι Κυριακάτικης εφημερίδας αφιερωμένο στις στοχαστικές ρυπάνσεις κάποιοι επιστημονικά μεταμφιεσμένου προπαγανδιστή. Έλεος, η ελληνική κοινή γνώμη να ασχολείται με τόσο χαμηλού επιπέδου ανθρώπους και τις δήθεν επιστημονικές ασυναρτησίες που θίγουν την κοινή λογική και την ιστορική αλήθεια!

Για όλους τους λαούς η επέτειος της ανεξαρτησίας είναι ιερή. Συμβολίζει το γεγονός της Ανεξαρτησίας, δηλαδή την δυνατότητα μιας κοινωνίας να ζήσει ελεύθερα κατά κατεξουσιασμών. Το γεγονός ότι υπάρχει ένας ετοιμοπόλεμος στρατός να σπιλώσει την Ανεξαρτησία μας σημαίνει ότι το κράτος αυτό είναι πλέον υπό κατάληψη.

Αυτή είναι η χειρότερη κατάληψη. Οι φασιστικές ηγεμονικές δυνάμεις βρίσκουν ντόπια καθάρματα να κάνουν την δουλειά τους, είπε ο γνωστός ναζιστής προπαγανδιστής.

Εκατοντάδες επιστημονικά μεταμφιεσμένοι προπαγανδιστές εργολαβικά επιτίθενται κατά οτιδήποτε αφορά το συμφέρον αυτής της χώρας, την εθνική της ανεξαρτησία, τις εξωτερικές απειλές, το παρελθόν της, την εδαφική της ακεραιότητα. Ο Υψηλόβαθμος Αμερικανός έκανε καλά την δουλειά του. Όσο ακόμη υπηρετούσε έκανε αρκετούς διορισμούς γενιτσάρων του πνεύματος. Τώρα πλέον η χώρα βρίσκεται υπό κατάληψη από εγχώριους επιστημονικούς μεταπράτες ξένων συμφερόντων. Μεγάλου αριθμού.

Αυτοδιορίζονται και αυτο-ονομάζονται επιστήμονες, απαιτούν στο όνομα της επιστημονικής ανεξαρτησίας να λένε οτιδήποτε τους κατεβαίνει στο κεφάλι ή οτιδήποτε συμφέρει κάποιους εξωτερικούς "φίλους τους", βασανίζουν πνευματικά χιλιάδες δυστυχείς φοιτητές οι οποίοι ανυποψίαστοι πάνε στα πανεπιστήμια, ρυπαίνουν τον δημόσιο διάλογο με επιφυλλίδες που κάποια συγκεκριμένη "επικοινωνιακή δομή συμφερόντων" φροντίζει να είναι πανταχού παρόντες και θα τους δεις ακόμη και σε κυβερνητικά γραφεία. Και τα βρικολάκια όταν χαχανίζουν από αγαλλίαση για το αποκρουστικό τους έργο δείχνουν τους αιματοβαμμένους χαβλιόδοντές τους . Εάλω λοιπόν η Ελλάδα. Όποιος δεν προσέχει παθαίνει ότι του αξίζει. Εγώ πάντως θα τα πω ξεκάθαρα και αμιγώς επιστημονικά στην μονογραφία μου η οποία τελικά κυκλοφορεί τέλος του μήνα.

Μια μικρή γεύση δίνεται στον πανηγυρικό για τις 25 Μαρτίου (εθνική Κοσμοθεωρία - 25η Μαρτίου)

http://www.ifestos.edu.gr/

HeLLeNiCReVeNgE: Το έγκλημα των Ελλήνων γιατί θέλουν εθνική ανεξαρτησία