Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.....

Κ΄ένα σάλεμα σάλεψε στα ολόβαθα του νου τους
Και στην καρδιά τους μιά φωνή, κ΄έτσι η φωνή μιλούσε.
«Στρατιώτες και σπαθάρηδες, τουρμάρχες και σεργέντες,
του Λογοθέτη οι σύντροφοι, του βασιλιά οι νομάτοι,
χαρά σ’έσας κι αλλοίμονο σ’ έσας του ξένου διώχτες!
Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.»…


Κωστή Παλαμά, Η Φλογέρα του Βασιλιά, Λόγος Πρώτος.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

(Τον έστειλαν στην κρεμάλα οι Άγγλοι 14 Μαρτη 1957, γιατί είθελε, λέει νάναι λεύτερος)

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Ο ηγέτης! 4η Αυγούστου 1936


Εξάλλου ο Νικολούδης μου έλεγε ότι πριν αρχίσει η δημοσιογραφική επίθεση της Ιταλίας εναντίον μας, νόμισε χρέος του να ρωτήσει τον Μεταξά μήπως θα 'πρεπε να σκεφθεί να τα φτιάξει με τους Βουλγάρους κάνοντας μερικές παραχωρήσεις (έξοδο στο Αιγαίο). Ο Μεταξάς αγρίεψε: "Όσο είμαι εγώ πρωθυπουργός, δεν παραχωρώ ούτε μία σπιθαμή ελληνικού εδάφους. Αυτά να τα κάνετε εσείς, όταν καθίστε σ' αυτή την καρέκλα."
Γιώργος Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο τόμος Α' 1935-1944 σελ. 33


Ο χρόνος και το πέρασμά του είναι η δοκιμασία που ο κάθε πολιτικός θα υποχρεωθεί να πέραση ώστε να μετρηθεί το βάθος των αχναριών του στην ιστορία της Ελλάδας... Ποιος θυμάται τον Πάγκαλο, τον Σοφούλη και τόσους άλλους από δαύτους; Αναρωτήθηκε κανείς πόσα εκατομμύρια έχουν επενδυθεί (βιβλία, άρθρα, συμπόσια κλπ) ώστε να κρατιέται φρέσκια η μνήμη μερικών άλλων για να μη μπουν στην ανυπαρξία του χρονοντούλαπου της ιστορίας, στην λήθη και την απαξίωση. Ο Ιωάννης Μεταξάς περνάει την δοκιμασία αυτή με άριστα. Σήμερα 73 χρόνια από την 4η Αυγούστου 1936 και 68 χρόνια από τον θάνατό του αφθονούν οι βιογραφίες του, οι περισσότερες συκοφαντικές, υβριστικές και ανόητες γραμμένες από πανεπιστημιακούς, ξυλόσοφους λογάδες δημόσιους υπαλλήλους που αγωνίζονται για το ψωμάκι τους ή το κρουασάν ελπίζοντας για καμιά θεσούλα επισκέπτη καθηγητή στην Εσπερία, και μπουκώνουν το απύλωτο στόμα τους με το βιός της Ελλάδας και τις επιδοτήσεις του State Department και του Soros. Αφθονούν τα "περισπούδαστα" άρθρα από πουλημένους κονδυλοφόρους, πλέκτες των αερόλογων και των ανόητων ψάλτες, που τυμβωρυχώντας στα απορρίμματα των αρχείων συνθέτουν ιστορικά παραμύθια προσπαθώντας να βγάλουν κανένα τάλιρο με πολύ λογισμό αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση.

Ήτανε, είναι και θα είναι ο μοναδικός πολιτικός που δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Δεν άλλαξε τις σκέψεις του, τα πιστεύω του. Δεν προσαρμόστηκε στις ανάγκες της στιγμής ώστε να διευκολύνει την πολιτική του καριέρα. Πόσοι και ποίοι πολιτικοί της σημερινής Ελλάδας έχουν αυτό το προνόμιο;
Κανένας! Τα τελευταία 35 χρόνια οι εναγκαλισμοί του χθες εναλλάσσονται με τις ύβρεις του σήμερα και στη μέση ο λαός περιμένει μια καλύτερη μέρα, βλέποντας τα όνειρα του να ποδοπατιούνται, τις ελπίδες του να λεηλατούνται στο όνομα της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που από πολίτευμα έχει μετατραπεί σε ιδεολόγημα. Έχει μετατραπεί στην στυγνότερη μορφή δικτατορίας όπου στον λαό της Ελλάδας επιβάλλονται οι ανεξέλεγκτες παρορμήσεις της αφιονισμένης αριστεράς. Μιάς αριστεράς που κυριαρχείται από ένστικτα. Τρώει τα ψίχουλα που περισσεύουν από το τραπέζι της κομματικής νομενκλατούρας ήσυχη ασυνείδητη και ευτυχής μη έχοντας γνωρίσει άλλη ευτυχία παρά μόνο την πλάνη της ευτυχίας που της προκαλεί το μηρύκασμα τσιτάτων περασμένων εποχών.

Ήτανε, είναι και θα είναι ο μοναδικός πολιτικός που μέσα στην Βουλή: «αυτό το μπορντέλο όπου τριακόσοι μασκαράδες γαμούν τις πολιτικές ελευθερίες του ελληνικού λαού» (Μ. Καραγάτση,Τα στερνά του Μίχαλου, σελ. 225) και ο Ψαριανός κλάνει στα έδρανα, βροντοφώναξε. ΕΓΩ! Αναλαμβάνω τις ευθύνες....και η βουλή υποτάχθηκε. Τα ανθρωπάκια γίνανε χαμηλά-χαμηλά, ισόπεδα, ταπεινά, χώμα-γιοφύρι να γενώ να με πατήσεις άρχοντά μου, δουλοπρεπείς χατζηαβάτηδες και τον ψήφισαν Πρωθυπουργό και μετά άρχισαν να στριμώχνονται στις πόρτες των ξένων πρεσβειών γλείφοντας τα πόδια των ισχυρών πρακτορεύοντας την Ελλάδα μπας και τους ξανα παραδώσουν την εξουσία.

Μετά το 1974 οι εκπορνοποιημένοι όχλοι όρμησαν με γερανούς και τσιγκέλια και γκρέμισαν κάθε άγαλμα και κάθε προτομή του. Οι ίδιοι αυτοί συρφετοί μέσα στην υστερία τους περνάνε μπρος από το άγαλμα του Τρούμαν και δεν έχουν τους γεννητικούς αδένες να το ρίξουν δημόσια , με νταηλίκι και τσαμπουκά, όπως έριξαν του Μεταξά. Του Τρούμαν που συν τοις άλλοις, έκαψε με
napalm τους ομοϊδεάτες τους στο Γράμμο... Αλλά τι μπορεί κανείς να περιμένει από τους δειλούς νταήδες της απελπισίας επιγόνους των καπεταναίων; Τι μπορεί κανείς να περιμένει από του λαϊκούς ηγέτες που ιδρώνουν μπάς και δεν πάρουν το πολυπόθητο Bravo....

4 σχόλια:

  1. όταν έγραψα εγώ ότι ο μεταξάς έπρεπε να είναι στους δέκα σημαντικότερους έλληνες, με είπαν φασίστρια!!!

    το τί έκανε ο μεταξάς στην ελλάδα, χάθηκε και θα παραμείνει κρυφό τουλάχιστον για 200 χρόνια γιατί οι κομπλεξικοί αρνούνται να παραδεχτούν την αξία του και αμαυρώνουν την εικόνα του πιο πατριώτη έλληνα πρωθυπουργού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επίτρεψέ μου Μάξιμε να γράψω λίγα λόγια για την μορφή και την προσωπικότητα του Μεταξά και να κάνω μερικές παρατηρήσεις για όσα βλέπω να συμβαίνουν,



    Αυτό που μ’ ενοχλεί πολλές φορές στους αριστερίζοντες είναι η εκνευριστική τους συνήθεια να δογματίζουν με φανερό το αίσθημα της μισαλλοδοξίας και να κρίνουν αυθαίρετα χωρίς ν’ αφήνουν κανένα περιθώριο δευτερολογίας και ελεύθερης κριτικής των πραγμάτων.

    Πολύ σωστά το γράφεις ότι κινούνται από τα ένστικτά τους και μόνο, καταφέρνοντας να δημιουργήσουν εντυπώσεις της στιγμής που εντυπώνονται γρήγορα και με επιτυχία στον κόσμο εκμεταλλευόμενοι κυρίως την δύναμη των μέσων πληροφόρησης και της αδυναμίας του κόσμου να μπει στην διαδικασία της σκέψης.

    Εκμεταλλεύονται όπως φαίνεται και την έλλειψη γνώσεων που ταλαιπωρεί τις μικρές αλλά και τις μεγάλες ηλικίες.

    Φέρνω παράδειγμα σχετικό με την ανάρτησή σου: «ο Μεταξάς, ο δικτάτορας!», κραυγάζουν. Το έχουν περάσει σαν κρίση μέσα από εκπομπές ενημερωτικές, διαλόγου, ακόμα και ψυχαγωγικές. Δεν μπήκαν ποτέ όμως στον κόπο να αναφέρουν την αιτία των ασυνάρτητων λόγων τους, ούτε φυσικά θέλησαν ποτέ να έρθουν σε λογική αντιπαράθεση λόγων και επιχειρημάτων για την αλήθεια της ιστορίας και των γεγονότων.

    Οι υστερικές κραυγές τους μπορεί να βρίσκουν απήχηση στους ανιστόρητους, δεν μπορούν όμως να ξεγελάσουν τους γνωρίζοντες και διαβασμένους.

    Παραθέτεις δίπλα τον σύνδεσμο της σελίδας που είναι αφιερωμένος στον αθάνατο Ιωάννη Μεταξά. Ένας καλοπροαίρετος αναγνώστης ή αναγνώστρια μπορεί μέσα σε λίγες ώρες να παρακολουθήσει τη ζωή του ηγέτη και να τη μελετήσει.

    Ασφαλώς και θα διαπιστώσει ότι ο Αείμνηστος δεν διακατέχονταν από το πνεύμα της ιδιοτέλειας, όπως οι σύγχρονοι πολιτικοί, αλλά εμπνεόταν από πνεύμα θυσίας, υψηλών πνευματικών ιδανικών και ιδιαιτέρως αυξημένης αίσθησης του καθήκοντος, της τιμής και του δικαίου.

    Το πατριωτικό του φρόνημα διατηρούνταν κατά θαυμαστό τρόπο σε ψηλά επίπεδα, παρ’ όλο που αντιμετώπισε ακόμα και θέμα εξορίας και καταδίκης σε θάνατο.

    Η ευσυνειδησία του, η φιλοτιμία, το ψυχικό σθένος, η προσήλωσή του στα ιερά ιδανικά, ο χαρακτήρας του, που τον φανέρωνε πότε απτόητο και αγέρωχο και πότε ασυμβίβαστο και απροσκύνητο, είναι μερικά από τα στοιχεία που ταυτίζονται κάλλιστα με τις ιδιότητες που έχει ένας ήρωας.

    Είναι «λίγοι» και μικροί όσοι προσπαθούν να σπιλώσουν τη μνήμη του και δυστυχώς γι’ αυτούς το μόνο που καταφέρνουν είναι να τον εδραιώνουν περισσότερο στην εκτίμηση του κόσμου και της νεολαίας.

    Δεν κρύβω ότι προσωπικά με έχει εμπνεύσει και μένα και βρίσκω άκρως συγκινητικό ότι συνεχίζει μέσα στο χρόνο να γοητεύει ως πρότυπο πολιτικού και στρατιωτικού άνδρα και να επηρεάζει ευεργετικά το μυαλό και τις ψυχές αρκετών από τους συνανθρώπους μου.

    Μακάρι να επιδράσει θετικά μέσα από την μνημόνευσή του σε περισσότερο κόσμο, στους πολιτικούς ανθρώπους και -γιατί όχι- στους ίδιους τους επικριτές του, ώστε να δημιουργήσουν, να δραστηριοποιηθούν, να προοδεύσουν και να αφυπνίσουν κάποτε κι αυτοί με τη σειρά τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ξέχασα να γράψω έναν από τα καλύτερα λόγια του:

    5 4.1924 «Δεν εννοώ να γίνω δημαγωγός . Εάν ο λαός δεν έχει το σθένος θυσιών πραγματικών, όπως διατηρήσει ή μάλλον αποκτήσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα, τότε δεν είναι κυρίαρχος»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. «[...] τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἐπὶ δεκαὲξ ἔτη ἠγωνίσθη ἐναντίον ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων εἰς μάτην διὰ νὰ χρησιμεύση εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἰς μὲν τέσσαρα ἔτη κατώρθωσε νὰ τὴν ἀναπλάση, εἰς δὲ μίαν ὥραν τὴν ἔσωσε.»

    («Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ - Ἱστορία, Ἀναμνήσεις, Ἀπολογία», Γεώργιος Ἀ. Βλάχος, «Ἡ Καθημερινή», 8 Δεκεμβρίου 1940)

    ΑπάντησηΔιαγραφή