"Να παψουμε να κρίβουμε τις ιδέες μας"

Η Αγάπη για την Πατρίδα που είναι προϋπόθεση δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ανάπτυξης, κόντρα στην λογική της ισοπέδωσης των λαών, κόντρα στην λογική της μετατροπής ιστορικών λαών σε πληθυσμούς χωρίς ταυτότητα (Αντώνης Σαμαράς)

Σε μια βδομάδα απο σήμερα..

Δευτέρα, 23 Νοεμβρίου 2009

Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου (ή στην επαναληπτική εκλογή της 6ης Δεκεμβρίου), το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας θα εκλέξει τον επόμενο πρόεδρό του. Το θέμα είναι έτσι κι αλλιώς σημαντικό, δεδομένου ότι πρόκειται για το ένα από τα δύο ελληνικά κόμματα εξουσίας.

Αποκτά όμως αυξημένη σημασία, αν το εξετάσουμε υπό το πρίσμα των ανοικτών εθνικών θεμάτων και της πολιτικής που θα ακολουθήσει η Ελλάδα σε αυτά. Πριν από αρκετό καιρό (λινκ) είχαμε επισημάνει ότι :

«υπάρχει στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, ένα οριζόντιο σχίσμα που διαπερνά τα δύο κόμματα εξουσίας. Υπάρχουν πολιτικοί, και στα δύο κόμματα εξουσίας, που λειτουργούν υπέρ της διατήρησης της Ελλάδας ως ανεξάρτητου εθνικού κράτους, και άλλοι που λειτουργούν (συνειδητά ή λόγω ψευδαισθήσεων) υπέρ της δορυφοροποίησής της και της αποδόμησής της ως εθνικής κοινωνίας:

• Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν την τουρκική απειλή και επιμένουν στην αποτροπή της, και εκείνοι που την παραβλέπουν και προτρέπουν σε "διάλογο". - Υπάρχουν εκείνοι που συνεχίζουν τον αγώνα για το όνομα της Μακεδονίας, και εκείνοι που επιδιώκουν "να κλείσουμε το θέμα".
• Υπάρχουν εκείνοι που αναβαθμίζουν τη θέση της Ελλάδας στη μεγάλη σκακιέρα των πετρελαίων, και εκείνοι που προωθούν τη δορυφοροποίησή της από την Τουρκία.
• Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν την κοινωνική διάβρωση από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, και εκείνοι που την καλωσορίζουν ως "πολυπολιτισμικότητα"...
• Υπάρχουν, κοντολογής, οι πολιτικοί του Όχι και οι πολιτικοί του Ναι - και υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί και στα δυο μεγάλα κόμματα»

Ο παραπάνω οριζόντιος διαχωρισμός είναι απαραίτητος, αν θέλει κανείς να κατανοήσει την υποχωρητική στάση ορισμένων πολιτικών, ανεξαρτήτως κόμματος, στα εθνικά θέματα. Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει το περίφημο «ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια το όνομα της Μακεδονίας» του Κ. Μητσοτάκη, με το «ευχαριστούμε την αμερικανική κυβέρνηση» του Κ. Σημίτη και το «καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα λιγότερα και να κοιμόμαστε ήσυχοι» του Γ. Παπανδρέου:

είναι μια σχολή υποχωρητικότητας στα εθνικά θέματα που έρχεται από πολύ μακριά στο παρελθόν, ταλανίζει την Ελλάδα και διακόπτεται από λίγες μόνο φωτεινές εξαιρέσεις στη σύγχρονη ιστορία της...

Η ρητορική αυτής της σχολής αλλάζει ανάλογα με το ακροατήριο: σε «προοδευτικούς» ψηφοφόρους σερβίρεται ως «διεθνισμός», «κατανόηση του Αλλου» και «μέρισμα ειρήνης», ενώ σε «συντηρητικούς» ψηφοφόρους ως «ρεαλισμός», «υπευθυνότητα», «αποφυγή περιπετειών». Αλλά το «δια ταύτα» παραμένει πάντα το ίδιο: «αφήστε τους υπερπατριωτισμούς και δώστε κάτι»...

Την έμπρακτη συνεργασία των «υποχωρητικών» σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τη μαντεύουμε σε διάφορες περιπτώσεις «διακομματικής» στήριξης αντεθνικών πολιτικών, όπως π.χ. το βιβλίο ιστορίας της κ. Ρεπούση - όμως σε μία τουλάχιστον περίπτωση αποδείχθηκε και με στοιχεία, όταν αποκαλύφθηκε συνάντηση μητσοτακικών βουλευτών με υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (καθώς και γνωστούς δημοσιογράφους) για την «επικοινωνιακή διαχείριση» του φιάσκου Οτσαλάν το 1999 και την κατασυκοφάντηση κάθε πατριωτικής φωνής ως «ακροδεξιάς» και «ελληναράδικης».. (λινκ)


Στο μεν ΠΑΣΟΚ, το πολιτικό ρεύμα της υποχωρητικότητας κατάφερε με τέτοιες τακτικές να περιθωριοποιήσει το λεγόμενο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ». Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο λαός στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου εμπιστεύτηκε στον Γ. Παπανδρέου τη διακυβέρνηση της χώρας. Παρ’ ότι η λαϊκή ετυμηγορία είναι σεβαστή, τα πρώτα δείγματα της νέας κυβέρνησης είναι ανησυχητικά: ήδη στήνεται σκηνικό διμερούς διαπραγμάτευσης για το σύνολο των θεμάτων του Αιγαίου (λινκ), καθώς ο πρωθυπουργός φέρεται να «αποδέχεται όλα τα θέματα» (λινκ) της επιστολής Ερντογάν με την οποία τίθενται «ελληνοτουρκικές διαφορές» που κάποτε δεν συζητούσε καν η Ελλάδα. Ομοίως για το Κυπριακό αναμένονται εξελίξεις, καθώς επίκειται νέο σχέδιο λύσης (λινκ) ενώ οι πληροφορίες που διαρρέουν για τις συμφωνούμενες ρυθμίσεις (λινκ) δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές... Η ώρα της αξιολόγησης της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας έφτασε, και όλα δείχνουν ότι Ελλάδα και Κύπρος πιέζονται να «κάνουν τα στραβά μάτια». Μάλιστα δεν αποκλείεται η Κύπρος να πιεστεί και από την Ελλάδα – δεν ξεχνιούνται οι πιέσεις των κκ. Παπανδρέου και Δρούτσα για το «Σχέδιο Ανάν» το 2004...

Οι εκλεκτοί του τουρκικού προξενείου αλλά και σύσσωμος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Άγκυρας στην Θράκη (βλέπε "μειονοτικός τύπος") έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της κ.Μπακογιάννη. Που οφείλεται ο "ξαφνικός έρωτας"?

Μέσα σε αυτό το σκηνικό για τα εθνικά μας θέματα, έρχεται για τη Νέα Δημοκρατία η ώρα της εκλογής νέας ηγεσίας. Ώρα κρίσιμη, όχι μόνο για τη ΝΔ αλλά και για την Ελλάδα: γιατί αν επικρατήσει και στην ηγεσία της ΝΔ η «υποχωρητική» σχολή, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου θα μπορέσει ανενόχλητη, με τη στήριξή της, να «περάσει» τους κυοφορούμενους συμβιβασμούς στη Βουλή και την κοινή γνώμη.

Το δίπολο των υποψηφίων αρχηγών της ΝΔ (Αντώνης Σαμαράς – Ντόρα Μπακογιάννη) προσωποποιεί με μεγάλη σαφήνεια το οριζόντιο σχίσμα που επισημάναμε παραπάνω: η μεν Ντόρα Μπακογιάννη συνεχίζει την παράδοση «ρεαλισμού» (διάβαζε: υποχωρητικότητας) που καθιέρωσε ο πατέρας της Κ. Μητσοτάκης. Το απέδειξε κατά τη θητεία της στο Υπουργείο Εξωτερικών, π.χ.. όταν δέχθηκε την έλευση του Σκοπιανού Υπουργού Εξωτερικών στην Ελλάδα με αεροσκάφος φέρον (για πρώτη φορά) τα διακριτικά “Makedonija”...(λινκ) Το απέδειξε και με τις «ατυχείς» δηλώσεις της (λινκ) υπέρ της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας σε Τσεχία / Πολωνία, που υπονόμευσαν την πολιτική προσέγγισης της Ελλάδας με τη Ρωσία, ενώ τελικά το πρόγραμμα της αντιπυραυλικής ασπίδας εγκαταλείφθηκε από τις ίδιες τις ΗΠΑ… Το απέδειξε και με την εμμονή της στο διάλογο με την Τουρκία, παρά τις κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις....(λινκ) Και δεν έχει ακόμη απαντήσει στη μομφή ότι ο σύζυγός της είναι μέλος του ΔΣ τουρκικής τράπεζας...(λινκ)

Στον αντίποδα, ο Αντώνης Σαμαράς, όχι μόνο εκφέρει έναν αβίαστο και καθαρό πατριωτικό λόγο, αλλά έχει αποδείξει ότι τον εννοεί κι όλας:

Tο 1993 έπαιξε μια «στρωμένη» πολιτική καριέρα κορώνα – γράμματα, για να εμποδίσει την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια.

Ο πολιτικός του λόγος συνδυάζει το πατροπαράδοτο με το σύγχρονο: τονίζει τη συνοχή της εθνικής κοινωνίας ως προϋπόθεση ανταγωνιστικότητας στο σύγχρονο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, την αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος ως προϋπόθεση κοινωνικής δικαιοσύνης, και την πολιτισμική αυτογνωσία ως προϋπόθεση του κοσμοπολιτισμού. Ο Σαμαράς, δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα και συνομιλητής του Οδυσσέα Ελύτη, απενοχοποιεί και εκφράζει αυθεντικά αυτό που πολλοί θέλουν να δαιμονοποιήσουν: τον πηγαίο και μετριοπαθή ελληνικό πατριωτισμό, που δεν έχει σχέση ούτε με την ακροδεξιά, ούτε με το σωβινισμό ούτε με τη μισαλλοδοξία - που είναι συνώνυμο και όχι αντώνυμο της δημοκρατίας.

Για τους λόγους αυτούς, η θέση του Εν Κρυπτώ είναι ξεκάθαρη (όπως θα ήταν και σε ανάλογη περίπτωση σε κάθε άλλο κόμμα): απο την στιγμή που το ζητούμενο είναι μια πατριωτική αντιπολίτευση σήμερα και μια πατριωτική κυβέρνηση αύριο η επιλογή του Αντώνη Σαμαρά έναντι της εκπροσώπου της οικογένειας Μητσοτάκη φαντάζει μονόδρομος. Η συμμετοχή του απλού κόσμου στην διαδικασία (την οποία κάποιοι προσπάθησαν να αποφύγουν μέχρι την τελυταία στιγμή) είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να σταλεί ένα ισχυρό μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες. Εντός και εκτός συνόρων..

Πηγή: http://www.enkripto.com/2009/11/blog-post_6508.html

Άλλο η Κούνεβα και άλλο ο Σπανουδάκης;

Άλλο η Κούνεβα και άλλο ο Σπανουδάκης;

Την παρακάτω επιστολή απηύθυναν προς όλα τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, αλλά και τα αρμόδια υπουργεία, τα αδέλφια του δολοφονηθέντος αστυνομικού Μιχάλη Σπανουδάκη, ο οποίος έπεσε νεκρός - όχι με τυπικά την ώρα του καθήκοντος αλλά εκτελώντας το καθήκον του - όταν προσπάθησε να εμποδίσει μια ληστεία τράπεζας που εγχειρούσε αλβανός λαθρομετανάστης. Σε αυτήν αντιπαραβάλλεται η συμπεριφορά του κράτους έναντι της Κούνεβα - η οποία έγινε σύμβολο της αριστεράς - και έναντι της οικογένειας του αδελφού τους, ο οποίος αντιμετωπίστηκε ως... μπάτσος.
Πληροφορήθηκαμε από τον Τύπο και τα ΜΜΕ ότι θεωρήθηκε ως εργατικό ατύχημα η περιπέτεια της Κωνσταντίνας Κούνεβα, η οποία δέχθηκε επίθεση από αγνώστους με καυστικό υγρό στο πρόσωπο. Η γυναίκα εξακολουθεί να νοσηλεύεται και ο Υπουργός Εργασίας Λοβέρδος καλώς αναγνώρισε το γεγονός ως εργατικό ατύχημα και έδωσε παραχωρητήριο και κλειδί στην μητέρα της άτυχης γυναίκας.
Αν και πέρασαν όμως εννέα μήνες από την δολοφονία του αδελφού μας Αρχιφύλακα Μιχαήλ Σπανουδάκη που συνέβη την 5-3-2009 στη Νίκαια Πειραιώς, από Αλβανό λαθρομετανάστη, όταν ο αδελφός μας ευρισκόμενος εκτός υπηρεσίας, επιχείρησε να τον συλλάβει, αφού αυτός προηγουμένως είχε κάνει ληστεία σε Υποκατάστημα της Τράπεζας Κύπρου η πολιτεία στην περίπτωση του δεν επιδεικνύει την ίδια ευαισθησία και συγκεκριμένα:
1) Μέχρι σήμερα δεν χορηγήθηκε στη χήρα ή την θυγατέρα του σύνταξη (Αρθρα 2 και 3 του Ν. 1897/1990).
2) Δεν καταβλήθηκε μέχρι σήμερα το δικαιούμενο εφ' άπαξ βοήθημα (Αρθρο 3 του Ν. 1897/1990)
3) Μέχρι σήμερα η σύζυγος του δεν διορίστηκε στο Δημόσιο όπως προβλέπεται από το Νόμο (Αρθρο 18 του Ν. 3448/2006), αλλά ο σχετικός φάκελος εξακολουθεί να πηγαινοέρχεται μεταξύ Υπουργείου Οικονομικών και Υπουργείου Προστασίας του πολίτη, αν και από την τέως πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών μας είχε δοθεί η υπόσχεση ότι το θέμα θα ρυθμιζόταν ως τις Ευρωεκλογές.Εστω να ληφθεί υπ' όψη ότι ο αδελφός μας άφησε εν ζωή γυναίκα και ανήλικο παιδί ηλικίας μόλις πέντε μηνών.
Αραγε ο αδελφός μας είναι παιδί ενός κατώτερου Θεού;Με την παρούσα παρακαλούμε όλους τους αρμόδιους και την ηγεσία των συναρμοδίων Υπουργείων να πράξουν το συντομότερο δυνατόν όλα όσα προβλέπονται από το Νόμο και να ενεργήσουν με την ίδια ευαισθησία που ενήργησε και η πολιτεία στην περίπτωση της Κούνεβα
Τα αδέλφια
Γεώργιος Σπανουδάκης
Μανώλης Σπανουδάκης
Καλά και άγια τα όσα λένε τα αδέλφια του αστυνομικού και καλώς επιχειρούν να πιέσουν το κράτος, για να αποδοθούν τα νόμιμα στην οικογένεια του αδελφού τους. Δεν ξέρουν ίσως πόσο... παχύδερμο είναι το ελληνικό κράτος. Εμείς θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε εν μέρει σε μερικά από τα ερωτηματικά τους, θέτοντας και κάποιες άλλες παραμέτρους.
Θα υπενθυμίσουμε στα αδέλφια του δολοφονηθέντος, ότι η Κούνεβα έτυχε υποστήριξης από κόμματα και οργανώσεις. Έτυχε όμως υποστήριξης και από συναδέλφους της αλλά και άλλους συνδικαλιστές. Οι συνδικαλιστές και οι αξιωματικοί της αστυνομίας τι έκαναν για τον αδελφό τους; Γνωρίζουμε ότι υπήρξαν συγκεκριμένοι αστυνομικοί αλλά και πολίτες που μάζεψαν κάποια χρήματα. Και δεν μιλάμε για αυτό. Αναρωτιόμαστε τι έγινε σε συνδικαλιστικό επίπεδο, σε σωματειακό. Αντέδρασαν όπως πρέπει; Ή μόνο για την... τιμή των όπλων, τυπικές διαδικασίες. Γιατί δεν πιέζουν οι συνάδελφοι του; Γιατί δεν απειλούν με απεργίες; Μήπως οι... ανώτεροι νοιάζονται μόνο για τις δικές τους προαγωγές; Μήπως τους ενδιαφέρει να αποδειχτούν υπάκουοι στις εντολές της πολιτικής ηγεσίας; Γιατί δεν φροντίζουν να αγωνιστούν για την οικογένεια του δολοφονημένου συναδέλφου τους, έτσι ώστε να αναγκάσουν το κράτος να σκύψει πάνω στο πρόβλημα;
Εκτός λοιπόν από αυτό τα γράμμα τους στα ΜΜΕ, τα αδέλφια του Σπανουδάκη - που πολύ καλά έκαναν και έστειλαν - θα πρέπει να στείλουν και άλλο ένα, στους συναδέλφους του νεκρού.
Από "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ"

Πηγή http://ellinikiafipnisis.blogspot.com/2009/11/blog-post_25.html

Πολυτεχνείο 2009

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οι γιορτές γύρω από το Πολυτεχνείο θα επαναληφθούν για να μας θυμίσουν ότι αυτό το οποίο ήταν μια αυθόρμητη εκδήλωση δίψας για ελευθερία δεν είναι πια μία άδεια χωρίς νόημα και προοπτική μάζωξη. Είναι η ευκαιρία που αρπάζουν από τα μαλλιά κάθε χρονιά οι αριβίστες της κοινωνικής ισότητας για να φορέσουν την μάσκα του συντετριμμένου αγωνιστή θρηνώντας και κλαψουρίζοντας γύρω από το κουφάρι του Πολυτεχνείου.

36 Χρόνια μετά η κραυγή αγώνα και ελπίδας, ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την άρπαξαν στα λιμάρικα χέρια τους οι αυτοπροσδιορισμένοι σαν "γενιά του Πολυτεχνείου" και την έκανα ΜΙΖΑ-ΑΡΠΑΧΤΗ-ΛΑΜΟΓΙΑ.

Τα παιδιά εκείνα πάλεψαν για ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Για 36 χρόνια ένας συρφετός από αδίστακτους αριβίστες φορώντας την μάσκα του "αριστερού", του "σοσιαλιστή" του "προοδευτικού διανοούμενου" ακόμη και του "πρωτοπόρου καλλιτέχνη" ακόμη και του "τίμιου δεξιού" έχει πέσει σαν πεινασμένες ακρίδες πάνω στην χώρα καταβροχθίζοντας τον πλούτο που πρόσφεραν οι διεθνείς συγκυρίες. 36 χρόνια μετά τα παιδιά εκείνα που με ενθουσιασμό, αυθορμητισμό αυταπάρνηση, πίστη και ανιδιοτέλεια διεκδικούσαν ένα καλύτερο αύριο είδαν τον αγώνα τους να πέφτει στα νύχια αυτοεξόριστων περιπατητών του Quartier Latin που επέστρεψαν σαν σωτήρες όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία και διαφόρων άλλων που από πρωταγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα μετεξελίχθηκαν σε πολιτικούς κομισάριους κυνικούς διαχειριστές της εξουσίας, υπηρέτες των συμφερόντων των αφεντικών τους, έτοιμους να υποθηκεύσουν την χώρα και το μέλλον της, τυφλοί εντολοδόχοι και εκτελεστές των κελευσμάτων της Νέας Τάξης.

Το ΨΩΜΙ για το οποίο πάλεψαν γίνεται όλο και πιο μαύρο και μπορεί σε λίγο να μην υπάρχει. Οι θιασώτες της κοινωνικής ισότητας το έκαναν παντεσπάνι για τους εαυτούς τους.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ προδόθηκε. Τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια αντί για κέντρα μάθησης και γνώσης έχουν πέσει στα χέρια μικρονοϊκών μειοψηφιών που τα έχουν μετατρέψει σε κέντρα βαρβαρότητας και εκχυδαϊσμού. Καταστρέφουν γραφεία καθηγητών, προπηλακίζουν οποιονδήποτε υψώσει φωνή διαμαρτυρίας έχοντας τις πλάτες γερά καλυμμένες από πολιτικές ηγεσίες που έχουν εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών τους σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο και μετά σε κάποιο Πανεπιστήμιο στην Εσπερία.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ έχει πάει περίπατο. Από κοινό αγαθό έχει γίνει κοινή του πεζοδρομίου που μπορεί να την αγοράσει ο κάθε αγύρτης του σύγχρονου παρακράτους. Ο Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνοντας ότι: ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων" πρόδωσε την γενιά των αγωνιστών του τότε. Έβαλε την ταφόπετρα στον ωραίο εκείνο αγώνα. 36 χρόνια από τότε το ΕΑΤ/ΕΣΑ βρίσκεται εδώ. Μπορεί να άλλαξε όνομα να έγινε Antifa, αντιεξουCIAστές αλλά βρίσκεται εδώ για να ρίχνει "συγκεκριμένα ποσά βίας" σε όσους αρνούνται την υποταγή. Οι κουκουλοφόροι της GESTAPO νομίζαμε ότι ήταν μία θλιβερή ανάμνηση του παρελθόντος και όμως ξαναγύρισαν μεταλλάχτηκαν στους κουκουλοφόρους του Αλαβάνου.

Το εορταστικό πανηγύρι θα τελειώσει με την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία για να μπορέσουν τα ντόπια τσιράκια του αμερικανισμού να αποκτήσουν το άλλοθι που τους χρειάζεται ώστε την επόμενη πέρα να συνεχίσουν την προσπάθεια αποδόμησης του Έθνους. Πορεία που δείχνει όλη την προσπάθεια εμπαιγμού των Ελλήνων. Με το ένα χέρι θα συκώνουν την σφιγμένη γροθιά του αντι-αμερικανισμού και με το άλλο θα αρπάζουν τα δολάρια για να ξαναγράψουν την ιστορία μας, να εμπαίξουν την θρησκεία μας τα ήθη και έθιμά μας ώστε για να μας κάνουν από λαό υποκείμενο της ιστορίας σε καταναλωτικό αντικείμενο.