Η Δεξιά

Η παλαιά δεξιά πέθανε. Το άξιζε. Πέθανε γιατί έζησε από τα προνόμια, την κενή ρητορική ελληνικότητα, την κενή καυχησιολογία για το ιστορικό μας παρελθόν, τα ελληνικά ιδεώδη. Ξεγυμνώθηκε εξευτελίστηκε, ακυρώθηκε ανεπιστρεπτί και πέθανε. Πέθανε γιατί δεν είχε ούτε θέληση, ούτε σχέδιο. Πριν από 35 χρόνια το να λέει κανείς ότι ήταν δεξιός, ήταν κοινοτοπία. Αλλά η πινακίδα δεν εφόφιζε κανένα. Ήταν η προϊστορία.

Η δεξιά, σήμερα, φαίνεται να έχει εξαφανιστεί. Για την ακρίβεια κανένας δεν φαίνεται να θέλει να ακούει για αυτήν. Φθάνει κανείς στο να αναρωτιέται αν υπήρξε ποτέ. Το λεξιλόγιο οι ορολογίες είναι αξιοπερίεργα διακανονισμένο. Η αριστερά είναι η αριστερά. Η άκρα αριστερά είναι αριστερά. Οι νεοδημοκράτες και οι πασόκοι παίζουν το ποιος θα υπερκεράσει τον άλλον από τα αριστερά. Η Νέα Δημοκρατία έχει φθάσει στο σημείο κάθε φορά που ψελλίζει πολιτικές θέσεις να αισθάνεται την ανάγκη να απολογείται για να μη δυσαρεστήσει το αριστερό ακροατήριο της. Κυριολεκτικά γλύφει την αριστερά συνομιλεί με τα περιτρίμματα του πεθαμένου κομμουνισμού και δεν χάνει ευκαιρία να επιτίθεται με λύσσα ιεροεξεταστή εναντίον κάθε ενός που θα τολμήσει να εκβάλλει πατριωτικό λόγο. Αγωνίζεται να πείσει τούς Ελληνες ότι είναι το κόμμα του κέντρου και ότι εκπροσωπεί την κεντρο-δεξιά. Αλλά κέντρο ποιου πράγματος; Με ποιο πολιτικό θαύμα μία αριστερά χωρίς δεξιά μπορεί να δημιουργήσει ένα πολιτικό κέντρο,

Η ΝΔ έγινε μαζική. αυτοκαθησυχάζεται με την σκέψη μίας "σιωπηλής πλειοψηφίας". Δεν βλέπει πως η μάζα αυτή είναι πρώτα σιωπηλή και μετά πλειοψηφία ή μάλλον δεν είναι πλειοψηφία παρά σαν σιωπή.

Η σιωπή πρέπει να τελειώσει. Η πολιτική σήμερα μας προσφέρει το καταπληκτικό θέαμα μιας δεξιάς που δεν μπορεί να αυτοδιακηρυχθεί δεξιά χωρίς να κατηγορηθεί για "φασισμό" και μιάς αριστεράς που μπορεί, οποιαδήποτε στιγμή να αυτοαποκαλείται "σοσιαλιστική, κομμουνιστική, μαρξιστική", ισχυριζόμενη ότι τα δόγματα της δεν έχουν καμία σχέση με τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο ή τον Πολ Ποτ. Αλλά αν οι οπαδοί των διαφόρων παραλλαγών της αριστεράς δεν αισθάνονται εκτεθειμένοι από το αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ και τα Killing Fields, δεν βλέπω τον λόγο γιατί η σύγχρονη δεξιά, που απωθεί κάθε ολοκληρωτικό πειρασμό, πρέπει να αισθάνεται ένοχη, ή να δικαιολογείται. Μπροστά σ' αυτήν την αξιοθαύμαστη αναίδεια των οπαδών ενός δόγματος, στο όνομα του οποίου εσφαγησαν εκατομμύρια άνθρωποι, στην αναίδεια των υμνητών του πατερούλη Στάλιν που "σκύβει και φυσάει την φωτιά σου ν' ανάψει" ή του "ο Στάλιν ζεί" και που παρ' όλα αυτά εμφανίζονται με ένα τριαντάφυλλο στο πέτο, ώς υπερασπιστές της ελευθερίας, η δεξιά ας απαντήσει με ένα μεγάλο γέλιο και ας συνεχίσει τον δρόμο της.

Η δικτατορία της αριστεράς σκέψης και διανόησης που επέβαλε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό αν δεν είναι δεμενο μαζί της πήρε τέλος. Η δεξιά με καθαρές ιδέες έχει δικαίωμα να αρνηθεί τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς και να τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος.

Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Πρέπει η δεξιά να αντιληφθεί την ανάγκη να διακηρύξει αυτό που είναι. Να αναγνωρίσει τον κυριότερο εχθρό της, τον ισοπεδωτισμό, αρνητή και μειωτή της διαφοροποιήσεως του κόσμο και το κυριότερο να παραδεχθεί ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.

Ο Ηράκλειτος είπε: "ο Θεός είναι η ημέρα και η νύχτα, το θέρος και ο χειμώνας, ο πόλεμος και η ειρήνη, το ψωμί και η πείνα", ο Παράκελσος δήλωσε: "'Όλα είναι μέσα σε σένα τον ίδιο και τίποτα δεν μπορεί να σου έλθει από έξω, ούτε απο πάνω". Και αυτά εγκλείουν το να αγωνισθεί κανείς ανοικτά εναντίον μίας ψευτοδημοκρατικής, τραμπούκας αριστεράς αρνήτριας των πάντων.

Αν στη Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος αυτοδιακηρύσσεται στ' αριστερά, ή σχεδόν, το να είναι κανείς Δεξιός, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...