Δημοσκοπήσεις...

"Τα τελευταία τρία χρόνια, το φαινόμενο της ανοικτά προπαγανδιστικής χρήσης των δημοσκοπήσεων, από τα Μέσα Ενημέρωσης, έλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις. Το γεγονός αυτό αποτελεί άλλη μια λυπηρή ελληνική ιδιομορφία. Οι δημοσκοπήσεις χρησιμοποιούνται από τα ΜΜΕ σε επιχειρήσεις «ψυχολογικού πολέμου» (PSYOPS), για την κατίσχυση στη μάχη των «εντυπώσεων». Στo πλαίσιo του κομματικού «πολέμου» (του κομματικού ανταγωνισμού), δεδομένου και του αυξημένου ρόλου που έχουν καταλάβει στην Ελλάδα τα ΜΜΕ, απέναντι στα κόμματα, ο στόχος είναι διπλός: τόσο η κοινή γνώμη, όσο και το ηθικό των (αντίπαλων) κομματικών στελεχών." Γιαννης Μαυρης (Καθημερινή 19/11/2006)

Οι δημόσιες προπαγανδιστικές δημοσκοπήσεις απελπισμένα προσπαθούν να χειραγωγήσουν τους Έλληνες και να τους βάλουν στις  στρούγκες των εγκεκριμένων κομμάτων. Ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε ποσοστά, νούμερα. Μας βομβαρδίζουν καθημερινά με περίτεχνες ορολογίες γεμάτες επιστημοσύνη. Όλα στην προσπάθεια να κατευθήνουν την ψηφομάζα προς συγκεκριμένη κατευθυνση, συγκεκριμένα εγκεκριμένα κόμματα.

Πέραν της ποσοτικής εικόνας των δημοσκοπήσεων υπάρχει και μία ποιοτική που αποσιωπάται με πάθος. Είναι ο χρόνος έκθεσης των κομμάτων απο τα ΜΜΕ(ξαπάτησης). Αν λάβουμε υπόψη τον χρόνο που δίνεται στον  κάθε πολιτικατζή, στο κάθε εγκεκριμένο κόμμα απο τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) τα ποσοστά πέρνουν άλλη σημασία. Το ποσοστό της Χρυσής Αυγής είναι πολύ πιο σημαντικό απο το οποιοδήποτε ποσοστό όλων των άλλων μαζί. Είναι ένα ποσοστό, ένα νούμερο. Εκείνο που δεν μας λένε, δεν μας αναλύουν είναι ότι περαν της ποσοτικής  αξίας του ποσοστού, οποιαδήποτε αξία άν έχει, υπάρχει και μία ποιοτική διάσταση. Τα μερίδια αγοράς κάθε προιόντος εξαρτώνται απο την διαφήμιση, το ράφι στο Supermarket, τις προσφορές, την προώθηση των προϊόντων.

Η Χρυσή Αυγή διεκδικεί το ποσοστό αυτό απομονωμένη απο τα ΜΜΕ(ξαπάτησης), κατασυκοφαντούμενη, προπηλακιζόμενη  και υβριζόμενη. Ούτε τις λέξεις Χρυσή Αυγή δεν τολμάν να προφέρουν. Σε αντίθεση με τα λοιπά προϊόντα-κόμματα και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που μονοπωλούν τα τηλεπαράθυρα και τα ραδιόφωνα, η Χρυσή Αυγή είναι απούσα. Αυτή η απουσία κάνει τα ποσοστά της πολύ πιο σημαντικά απο όλα μαζί τα ποσοστα των άλλων. Οι ρεπατζούδες, τα Botox των 8 και 9, οι κοινωνικοί φίλοι του χουβαρντά Χριστοφοράκου, οι έγκριτοι δημοσιογράφοι επισκέπτες της “πρεσβείας” είναι απασχολημένοι στο να προβάλουν, να προωθούν, να διαφημίζουν τα προϊόντα-κόμματα και τα αποκόμματα τα εγκεκριμένα απο τους μπετατζήδες, τα ξένα κέντρα και τους διαπλεκόμενους ολετήρες.

Και όμως!  Η Χρυσή Αυγή προχωρά. Μπορεί τα ανεξάρτητα, μαχητικά, αδεύσμετα ΜΜΕ(ξαπατησης) ή  αυτά του “εδώ τα λέμε όλα” να έχουν ρίξει ένα πέπλο συνωμοτικής σιωπής στους Έλληνες αγωνιστές, η κοινωνία όμως τους αγκαλιάζει. Η κοινωνία καταλαβαίνει.  Οι Έλληνες δεν λένε πολλά, αλλά καταλαβαίνουν ότι κάτι ύποπτο υπάρχει πίσω απο την σιωπή. Το σύστημα φοβάται. Οι νταβατζήδες τρέμουν. Μέχρι τώρα το καταστημένο της διαπλοκής έπαιζε με τράπουλες σημαδεμένες και ζάρια καραγκιοζάκια για να διαβουκολίσει τους Ελληνες και να τους μαντρώσει στην κομματική στρούγκα, στο Supermarket Democracy για να αγοράζουν με την έρμη ψήφο τους τα προϊόντα-κόμματα που θέλουν να μας επιβάλλουν τα Diktat της Νέας Τάξης. Να μας μεταρέψουν απο έθνος σε πληθυσμό..

Οι έλληνες το κατάλαβαν το παιχνίδι που παίζεται και αγκαλιάζουν την Χρυσή Αυγή σαν τον γνήσιο εκφραστή του Έθνους και των πεπρωμένων του.

Η Χρυσή Αυγή απομονωμένη, συκοφαντούμενη και καθυβριζόμενη απο τους πάντες και τα πάντα συγκεντρώνη ποσοστό μεγαλύτερο απο το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, βοθρόλυμμα  των ΜΜΕ και αυτό λέει πολλά. Λέει ότι: “ποιός έχει ανάγκη τα βοθροκάναλα των μπετατζήδων της ενημέρωσης”; Όταν ο Έλληνας σε αγκαλίαζει. Όπου και να πάμε στο χωριό, στο καφενείο, στο σαλόνι στην ταβέρνα δύο λέξεις κυριαρχούν Χρυσή Αυγή. Το συντονισμένο κατεστημένο προσπαθεί καταφεύγοντας σε εκβιασμούς, δωροδοκίες-τροπολογίες, παραπληροφόρηση, προπαγάνδα να κρατήσει τις ψήφους εκεί που πρέπει και να διαιωνίσει το status quo.

Οι άνθρωποι που ενορχήστρωσαν την πορεία στο κατήφορο, οι αποτυχήμένοι πολιτικοί αφισοκολητές, τα αγόρια και τα κορίτσια του κομματικού σωλήνα είτε είναι παιδιά του αγωγιάτη, του χωροφύλακα, του ταχυδρόμου είτε γεννήθηκαν σε ορυχεία είναι υπεύθυνοι και τρέμουν την ιδέα ότι οι ψήφοι θα πάνε στους αγωνιστές, στους πατριώτες, στους Έλληνες.

Με θράσος υπεραπλουστεύουν την αγωνία των Ελλήνων με το ψευδεπίγραφο ερώτημα “ή είστε μαζί μας ή εναντίον μας, ή είστε με την Ευρώπη ή δεν είστε”; Οι Ελληνες έχουν περάσει τους τελευταίους μήνες με τέτοια ψευδοδιλλήματα που τους θέτουν τα περιτυλίγματα CD και DVD. Ερχονται τώρα οι προπαγανδιστικές δημοσκοπήσεις να τους τρομοκρατήσουν να τους κάνουν να υποχωρήσουν να γυρίσουν πίσω στο κομματικό μαντρί για να περάσουν τα δέκα επόμενα χρόνια στην δυστυχία όπως και την απώλεια εθνικών πόρων. Ο εκβιασμός δεν θα περάσει. Ο αγώνας άρχισε.

Η Χρυσή Αυγή έχει δώσει φωνή στους τυραγνισμένους Ελληνες που δεν  υποχωρούν.  Αγωνίζονται οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι αδικημένοι, οι συνταξιούχοι, οι εκτός για να απελευθερώσουν την Ελλάδα απο τον ζυγό των εγκεκριμένων κομμάτων απο τους διεθνείς νταβατζήδες (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ-ΚΚΕ-ΑΝΕΛ ΠΟΤΑΜΙ) που διαγούμισαν τον πλούτο ή έκαναν τα στραβά μάτια.

Εχει αλλάξει τίποτα;

Ο Βερναρδάκης εγραψε πριν απο 100 και πλέον χρόνια.....

… Μετά τη μεταπολίτευση του 1843 και την εφαρμογή του συντάγματος τα πράγματα δεν

προχωρούν με γοργότερο ρυθμό. «Σύνταγμα και ελευθερία», παρατηρεί ο Βερναρδάκης, ήταν στηνΕλλάδα σύνθημα κάθε πολιτικής δράσης, χωρίς να γνωρίζουν στην Ελλάδα οι πολιτικοί την ακριβή έννοια των λέξεων αυτών. Κατ αυτούς, «σύνταγμα» ερμηνεύεται ως κατάλυση και αδιάκοπη αναμόχλευση κάθε αρχής και κάθε θεσμού, ώστε ή πολιτική ελευθερία να συμπίπτει με τη θέληση του κάθε ατόμου να λέγει και να πράττει ότι θέλει στην πολιτεία. Υπεύθυνος για όλη αύτη την κατάσταση και για την ανώμαλη πολιτική εξέλιξη του τόπου ήταν ή δοξομανία και ή φιλαρχία του Μαυροκορδάτου, ο όποιος προβάλλει από την αρχή κιόλας της επαναστάσεως, τη μαγική λέξη «σύνταγμα» πού ηλέκτριζε τους λογιότατους, όσοι διάβαζαν στα βιβλία και στις εφημερίδες της Ευρώπης τα θαύματα του θεσμού αυτού, «της πολιτικής ταύτης πανάκειας». Και τότε ο Μαυροκορδάτος δεν γνώριζε για το σύνταγμα περισσότερα από τους μαθητές του. Έτσι εγκαθιδρύθηκε «λόγω μεν πολιτεία συνταγματική, πράγματι δε καθιερώθηκε και στερεώθηκε επί θεμελίων εδραιοτέρων ολιγαρχία φοβερά, ήτοι αυτός ο επί τουρκοκρατίας κοτζαμπασισμός», επιχρισθείς μόνον δια του νωπού εκ της Δύσεως «συνταγματικού ψιμυθίου».

Ο Βερναρδάκης γενικεύοντας την κριτική του καταδικάζει την πλημμυρίδα των αγαθών και των ιδεών πού έρχονται από τη Δύση και έχουν κατακλύσει την Ελλάδα. Έτσι οι Έλληνες φαίνονται σαν να πήδησαν, μ' ένα απότομο άλμα, στη μέση της Δυτ. Ευρώπης του 19ου αιώνα και σα να γύρισαν την πλάτη τους στη ελιτιστική τους παράδοση πού την άφησαν ανεκμετάλλευτη και αναξιοποίητη με μια λέξη, την περιφρόνησαν. «Απαρνηθήκαμε τα πάτρια, γράφει, και δανεισθήκαμε ολόκληρο τον βίον ημών εκ της Δύσεως. Και πρώτον μεν απαρνηθήκαμε κατ' ουσία αν όχι και κατά τύπους, το πάτριο θρήσκευμα και λατρεύσαμε την θεότητα της γαλλικής επαναστάσεως την raison. Εάν δε και δεν εξέπνευσε ακόμη όλως παρ' ημίν η εις Χριστό πίστη, ψυχορραγεί όμως. Αφήκαμε τον εθνικό ημών στρατό και δανεισθήκαμε τον τακτικό της Ευρώπης. Αφήκαμε τα πάτρια ήθη και δανεισθήκαμε τα της Δύσης. Αφήκαμε την πάτριο δίαιτα και ενδυμασία και δανεισθήκαμε την των Φράγκων. Αφήκαμε την εθνική ποίηση και φιλολογία, και δανεισθήκαμε τα γαλλικά μυθιστορήματα. Αφήκαμε επί τέλους την πάτριον βασιλεία και δανεισθήκαμε παρά της Αγγλίας το Σύνταγμα. Ιδού λοιπόν από αναγεννήσεως και εφεξής ολόκληρος ο ευρωπαϊκός βίος, εισρεύσας εις ημάς ακωλύτως και δια μιας: Δαψιλής και άφθονος. Ήταν τούτο ορθόν και φρόνιμο; Εγώ μεν διστάζω να ανταποκριθώ μετά βεβαιότητας, άλλ' ή ιστορία μαρτυρεί, ότι όσο ξένος πολιτισμός εισέρευσε βιαίως και αδιακρίτως εις ξένον έθνος, ουδέποτε είχε αγαθά αποτελέσματα την δε αλήθεια ταύτη δεν διέψευσε μέχρι σήμερον ουδ' αυτή ή καθημερινή περί ημάς αυτούς πείρα ....η εις την γαλλική επανάσταση και σύνταγμα πίστις ουδέν άλλο παρήγαγε μέχρι τούδε και άλλο θέλει παραγάγει πάντοτε, ει μη μανιώδεις εραστές της εξουσίας και του κεντρικού" ταμείου.....

.

Και όμως οι ευρωπαϊκοί λαοί και κυρίως οι Άγγλοι οποίων ο εθνικός χαρακτήρας είναι «ο

ανταρκτικός πόλος» ελληνικού, έκαναν αγώνες αιώνων ολοκλήρων, ώσπου να αποκτήσουν τη συνταγματική κυβέρνηση. Έπειτα οι εθνικοί χαρακτήρες των δύο λαών και των χωρών απέχουν πολύ ο ένας από τον άλλον. «Ό Άγγλος είναι σταθερός, ευσεβής, ουδαμώς νεωτεριστής, στέρφων τα παρόντα, βραχύλογος, αθόρυβος ατάραχος, ανεπίδεκτος, δυσερέθιστος, δυσκοινώνητος, δύσπιστος, φιλαλήθης, πραγματικός, πρακτικός, εγκρατής ειρηνικός, μετριοπαθής», ενώ ο Έλληνας είναι «ασταθής, αψίκορος, ασεβής, νεωτεριστής, περιφρονητής του παρόντος άστοργος προς τα καθεστώτα, ομιλητικός, κοινωνικός, ακρόχολος, θορυβώδης, ταραχοποιός, επιδεικτικός, ευερέθιστος, εύκαμπτος, φιλοψευδής, εύπιστος, ευφάνταστος, θεωρητικός αεροβάτης, άκρατης,οξύθυμος, εμπαθής, φθονερός»

Κύριοι υπεύθυνοι για όλα αυτά είναι οι πολιτικοί άνδρες. Είναι αναντίρρητα φιλοπάτριδες,

αλλά τόσο εγωιστές και φίλαρχοι ώστε να μη προσέχουν κανένα, εκτός από τον εαυτό τους

και τους γύρω τους πού τους λιβανίζουν, η φιλοπατρία τους είναι κατώτερη από τις άλλες

αντίστοιχες ιδιότητες τους. Όταν είναι στην αρχή ξεχνούν όσα σκέπτονται για την πατρίδα τους όντας έξω απ' αυτήν (από την αρχή) «και ταύτα πάντα ίνα πληρωθεί και εν τις έσχατες αυτές μέρες το πάλαι ποτέ υπό Έλληνας περί Ελλήνων ρηθέν. «Αρχή άνδρα δείκνυσιν».

Οι πολιτικοί έχουν και τους πράκτορες τους στις επαρχίες, τους κομματάρχες και

κομματαρχίσκους, πού συντηρούν το κύκλωμα, πού είναι πρόθυμοι να κάνουν το παν, ακόμη να συνεργαστούν και με τους ληστές γιο να κερδίσουν τις εκλογές. Οι κομματάρχες στις επαρχίες μένουν ισχυροί παράγοντες, οι παρανομίες κατά τις εκλογές συνεχίζονται, ή βουλευτοκρατία κυριαρχεί, τρομοκρατεί τους υπαλλήλους και διαφθείρει τις συνειδήσεις. Δεν λείπουν από την Ελλάδα οι ικανοί υπάλληλοι, αλλά οι ευσυνείδητοι, οι θαρραλέοι, γιατί θα έχουν ν' αντιμετωπίσουν την οργή των κρατούντων. Το θανατηφόρο νόσημα της χώρας είναι ή ιδιοτέλεια, το προσωπικόσυμφέρον. «Θεράπευσαν το νόσημα τούτο, συμφωνεί μαζί του και ο αγγλόφιλος Νικ. Δραγούμης, απολάκτισαν τις συστάσεις των βουλευτών... και μη δίσταζε ότι θέλει ακμάσει η διοίκηση». Άλλα πώς θα γινόταν αφού όλοι, κυβέρνηση, λαός και διοίκηση δένονταν με το ίδιο πλέγμα;

Και ο τύπος, το γνησιότερο τέκνο της συνταγματικής πολιτικής έχει και αυτός τις μεγάλες του

ευθύνες. Και παρατηρεί ο Βερναρδάκης ή ελευθεροτυπία είναι μέγιστο αγαθό, αλλά και όπλο

φοβερό, κοφτερό και δίστομο μαχαίρι, ανάλογα με ή καλή ή κακή χρησιμοποίηση του. Στον τόπο μας όμως γίνεται επί το πλείστον, κακή χρήση της ελευθεροτυπίας. Και οι Έλληνες είναι ένα έθνος πού κολυμπά σε πέλαγος εφημερίδων πολιτευόμενων και πολιτικών, «έθνος φύσει και θέσει μεν ευφάνταστο, ευαπάτητο, ανατραφέν δε και παιδευθέν μέχρι σήμερον αγυρτικώς και τοιουτοτρόπως, ως να μη δύναται να ζήση άνευ κολακείας, άνευ θυμιάματος, άνευ άνευ τύφου».

Επειδή λέγει, συνεχίζει, γυμνή την αλήθεια δεν είναι παράξενο να τον λιθοβολήσουν, έκτος ανπροτιμήσει γίνει ο ίδιος Τίμων ο μισάνθρωπος και πετώντας πέτρες δεν αφήσει κανένα να τον πλησιάσει.

Οι πολιτικοί με την εισαγωγή του συντάγματος, με τους διορισμούς των «ημετέρων»

δημιούργησαν μια προνομιούχο αριστοκρατία και «αντί της εις συντηρητικούς και προοδευτικούς εύκοσμου και σώφρονος καταστάσεως και διαιρέσεως πολιτικού βίου» μετέβαλαν την Ελλάδα «εις πανδαιμόνιο διχόνοιας και κομματικών παθών» με αρχή και τέλος την αχαλίνωτη και αδιάντροπη ιδιοτέλεια. Και αυτή ή ψευτοαριστοκρατία δεν είναι άλλη παρά οι υπάλληλοι του κράτους από πρωθυπουργό ως τον κλητήρα. Επομένως, το κράτος είναι διαιρεμένο σε δύο τάξεις στους ελευθέρους - και αυτοί είναι οι υπάλληλοι - και στους δούλους και αυτοί είναι όσοι με τον ίδρώτα του προσώπου τους γεμίζουν το ταμείο του κράτους πού αδειάζουν οι άλλοι. Και σε κάθε νέα φάση της σελήνης, δηλαδή σε κάθε νέα εκλογή των αντιπροσώπων του κράτους, εσμοί ολόκλήροι νέων κηφήνων πειναλέων, για τους οποίους δημιουργούνται νέες θέσεις, εισορμούν στη συνταγματική πολιτεία και αφού αυτοί αδειάσουν το ταμείο τους διαδέχονται άλλοι πολύ περισσότεροι περισσότερο πειναλέοι και ούτω καθεξής. Καμιά συνταγματική πολιτεία δεν έχει τόσο πολλούς λειτουργούς, όσους ή ελληνική.

Και όλ' αυτά, γιατί οι πολιτικοί (εννοεί βέβαια κα διπλωμάτες) είναι ανιστόρητοι, ενώ κατά την κοινή γνώμη του κόσμου νομοθέτης ή πολιτικός ανιστόρητος είναι «τέρας ανύπαρκτον»,

στρατιώτης χωρίς όπλα, πλοίαρχος χωρίς πυξίδα, πεζοπόρος χωρίς μάτια. Στην Ελλάδα οι

ιστορικές γνώσεις πολιτικών, και αυτών ακόμη «των ειδημονεστέρων» περιορίζονται στα τρόπαια της Σαλαμίνας, του Μαραθώνα και των Πλαταιών, όσα διδάχτηκαν στο σχολείο, αν τα διδάχτηκαν.

Αρκεί γι' αυτούς «μόνη και μονωτάτη η οπλοθήκη της νομικής» ανοίγει ευρύ στάδιο από το ένα μέρος για τη θεωρία για τη σοφιστεία, πού είναι και αυτή ουσιώδης ιδιότητα Ελληνικού πνεύματος και χαρίζει στους Έλληνες πολύ περισσότερα θέλγητρα από την ιστορία.

Ο Βερναρδάκης, καθηγητής πανεπιστημίου ο ίδιος, καταφέρεται και εναντίον της ανώτατης

παιδείας πού την έπλασε ή συνταγματική αυτή πολιτεία και κοινωνία, εναντίον της Ριζαρίου σχολήςπού δεν εκπληρώνει τους σκοπούς του ευεργέτη, εναντίον της Σχολής των Ευελπίδων πού βγάζεικινηματίες «είναι πασίγνωστο, σημειώνει, πώς και ποιοι εισάγονται εις την στρατιωτική σχολή, πώςκαι ποιοι διορίζονται αξιωματικοί πώς και ποιοι προβιβάζονται».

Εναντίον του πανεπιστημίου που δεν μπόρεσε να φθάσει στο ύψος των ευρωπαϊκών, κυρίως των γερμανικών, μολονότι ο οργανισμός τους μεταφυτεύθηκε «αυτός αυτότατος» στην Ελλάδα. Και γιατί αυτό; Γιατί «όπως ή σχολή των Ευελπίδων, όπως τόσα άλλα καθιδρύματα, τόσοι άλλοι θεσμοί, ει και καθ' εαυτούς χρήσιμοι και αναγκαίοι, διεστράφησαν όμως εις τας χείρας ημών και εκφαυλίσθησαν, ούτω και το Πανεπιστήμιο από καθιδρύματος χρησίμου και εθνωφελώς κατάντησε και αυτό μία εκ των πέντε δέκα μεγάλων πληγών του πολιτικού ημών σώματος. Προ πολλών ήδη ετών το Πανεπιστήμιον δεν κάμνει τίποτε άλλο, κυρίως ειπείν, ει μη να αραιώνει τις τάξεις των παραγωγικών μελισσών, και να συμπυκνώνει τις τάξεις των αργών και εθνοβόρων κηφήνων, των λειτουργών του συντάγματος. Μεράκια αστοιχείωτα τα πλείστα ως προς τις γνώσεις, ανερμάτιστα δε ηθικώς και θρησκευτικώς της ανατροφής, και κοινωνικώς δε πολλάκις άξεστα, διερχόμενα αβρόχοις ποσίν ως επί το πολύ τα γυμνάσια του κράτους εξ ων απολύονται συνήθως δι' απειλών και ύβρεων εισέρχονται εις το Πανεπιστήμιον 'με τα τσαρούχια' το δη λεγόμενο, όπου φυσιούνται και εξάπτονται και τυφούνται, και αντί να εγκύπτουν εις την σπουδή και μελέτη της επιστήμης,

μεταβάλουν το ανώτατο εκπαιδευτήριο εις κονίστρα άμουσο και αηδή άλλοτε μεν φατριαστικών, άλλοτε δε αγρίων πολιτικών διαδηλώσεων και οχλαγωγιών και θορύβων και ταραχών. Η πολιτική δε και κοινωνική παραλυσία έφθασε εις βαθμό τέτοιο, ώστε οι μεν καθηγητές κολακεύουν τους φοιτητές, οι πολιτικοί τους συνδαυλίζουν, οι δημοσιογράφοι τους εξυμνούν, η εξουσία τους τρέμει, και τα μειράκια πανίσχυρα και παντοδύναμα ούτω γινόμενα, εξανίστανται κατά πάσης αρχή τέλους στρέφουν τα κανόνια των και κατ' αυτής της κυβερνήσεως και κατ' αυτού του θρόνου».

Με μερικές από τις γνώμες αυτές συμφωνεί και ο ανώνυμος συγγραφέας της «Στρατιωτικής

ζωής εν Ελλάδι», ο οποίος γράφει ότι από τους τελειοφοίτους των γυμνασίων λίγοι φοιτούν στο πανεπιστήμιο, ενώ οι άλλοι ζώντας μέσα στη «δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα της αηδούς πολιτικής» στρέφονται προς τη θεσιθηρία, προς τα πολιτικά κόμματα και συχνάζουν στα γραφεία των υπουργών και έπαρχων.

Άλλα και τη στρατιωτική οργάνωση της χώρας ειρωνεύεται, ενώ ο Ψυχάρης στο «Ταξίδι» του εκφράζεται με ενθουσιασμό για τον στρατό και τους αξιωματικούς και δεν πιστεύει ότι στην Ευρώπη μπορεί να βρει κανείς καλύτερους. Μιλεί ο «αλύτρωτος», πού στον στρατό βλέπει το όργανο της μελλοντικής «αποκαταστάσεως» του έθνους.

Ό Βερναρδάκης εκτείνει τη δριμύτατη κριτική του όλους γενικά τους Έλληνες πού τους

θεωρεί υπεύθυνους για την ανώμαλη πολιτική και κοινωνική κατάσταση του τόπου: «Αλλά τι να ειπεί τις, προς θεού, δια τους άλλους ανθρώπους, τους υπαλλήλους, τους υπουργούς, τους βουλευτές, τους δημοσιογράφους όλους σχεδόν τους Έλληνας, οίτινες χαίρουμε και αγαλόμεθα και σκιρτάμε όχι όταν ή ελληνική πολιτεία βαδίζει εν ειρήνη εύτακτος και σωφρονούσα, και «έκαστος πράττει τα εαυτού» Όχι όταν ισχύει η αρχή, άλλ' όταν μαίνεται ή αναρχία εις το πανεπιστήμιο , εις τη βουλή, εις τον τόπο απανταχού; Νομίζει ότι ο Θεός μας έπλασε δι' ένα και μόνον σκοπό, να αντιμαχόμεθα, να πολεμάμε και να κατεδαφίζουμε πάσα ανεξαιρέτως αρχήν, είτε καλή είτε κακήν. Πας όστις αντισταθεί εις την αρχήν δι' οιουδήποτε τρόπου, εμμέσως ή αμέσως, δια λόγου ή έργου, από του βουλευτικού βήματος ή από του τύπου, ανεξάρτητος, φιλελεύθερος, συνταγματικός, Έλληνας κατά δε τις περιστάσεις και ήρωας ή μάρτυς! Πας δε τουναντίον, ο οποίος υποτάσσεται εις την αρχήν ταύτη, δηλ. εις τον νόμο, ή προσπαθεί να στήριξη την αρχήνταύτη, είναι πουλημένο κρέας»!

Υστερα από όλα αυτά δεν είναι ν' απορεί κανείς, αν οι «διαιρεμένοι Έλληνες και αιωνίως

διαιρούμενοι και αναδιαιρούμενοι έμειναν με σύνορα ως την Όθρη, ενώ οι Ιταλοί, αν και είχαν πολλές διχόνοιες και διαιρέσεις, κατόρθωσαν να ενωθούν και να γίνουν ένα μεγάλο κράτος, οι Ιταλοί πού μιλώντας για τους Έλληνες έχουν την παροιμιακή έκφραση «cinque Greci, dieci commandi, » (5 Έλληνες, 10 αρχηγίες). Και καταλήγει ο Βερναρδάκης στο συμπέρασμα, πού καιάλλοι είχαν διατυπώσει, ανάμεσα τους και ο Άγγλος ιστορικός G. Finlay: «η κατάρα του ελληνικού έθνους είναι ο φθόνος, και ή εξ αυτού διχόνοια».

Και τελειώνει «Ό φθόνος και η ιδιοτέλεια καθιστά ημάς εχθρούς άσπονδους πάσης αρχής,

πάσης υπεροχής, πάσης τάξεως και παντός καθεστώτος, και εξωθεί ημάς εις πόλεμο αδιάκοπο

κατά πάσης αρχής. Υπό του φοβερού δε και ακαταμάχητου τούτου δαίμονος ελευνόμενοι,

προτιμάμε μάλλον να πέσει εκ της αρχής ο άρχων, ο κινών τον ημέτερο φθόνο, παρά να σωθεί μεν και δοξαστεί και μεγαλυνθεί η πατρίς δι' αυτού ή και απλώς έπ' αυτού».

Διαπιστώνει ότι οι Έλληνες έχουν αμβλεία την αίσθηση της ηθικής δεοντολογίας και ότι

συγχέουν την ηθική και πολιτική. Äστερ' από τον αγώνα του 21 μη έχοντας να επιδείξουν τίποτε άλλο, έκτος από πολιτική εξαχρείωση και ακαταστασία προσπαθούν να δικαιολογηθούν αναζητώντας παρόμοια παραδείγματα από την ιστορία των άλλων πολιτισμένων ξεχνώντας ότι τα παραδείγματα εκείνα σπάνια τα βρίσκουμε εδώ και εκεί κι' αυτά «τη χερί» και όχι «τω θυλάκω», και ότι είναι φαινόμενα παθολογικά ενός υγιούς οργανισμού, πυρετός που έρχεται και περνά, όπως κάθε κρίση. Ποιος όμως δυνατόν να φανεί επιεικής προς πολιτικό σώμα, πού ή πολιτική του κραιπάλη και ακολασία είναι αντιστρόφως προς το ανάστημα του; Και σαρκαστικά μιλεί για τους πανηγυρικούς που συνηθίζουν να βγάζουν στον τόπο μας - βέβαια και να δημοσιεύουν όχι μόνο για κοινούς και ασήμαντους ανθρώπους, άλλο για «εξώλεις και προώλης», όπως άλλωστε τους θεωρούσαν τον καιρό πού ζούσαν. Ό «θανών δεδικαίωται» επικρατεί. Και έτσι πυκνά ακούει κανείς ότι ο ένας έσωσε το έθνος με το σπαθί, ο άλλος με την πολιτική του σύνεση, ο άλλος με την υπουργία του, ο παρέκει με την εφημερίδα του, ο παρακάτω με την πολυετή δημόσια υπηρεσία του και όλοι οι Έλληνες ανεξαιρέτως με την φιλοπατρία τους. «Καθόλου δε ειπείν εν Αθήναις ουδείς: συνέβη ν' αποθάνει ο ολετήρ του έθνους. ολοι σωτήρες! Πόσον μακάριος μα την αλήθεια και αδάπανος ο νεοελληνικός αυτός θάνατος! Εις την Αθήνα ζεις, είναι αληθές άθλιος και υβριζόμενος δι' όλου του βίου σου, αλλά τουλάχιστον, αδελφέ, θνήσκεις ανευφημούμενος και μακαριζόμενος υπό πάντων ταύτα χωρίς να αναγκασθείς πρότερο να σύρειςτην άμαξα της μητρός σου, όπως ο Κλέοβις και Βίτων».

Όσο και αν υπερβάλλει ο Βερναρδάκης, λέγει και μερικές καυτερές αλήθειες πού ισχύουν

ακόμη και σήμερα και θα ισχύουν ίσως για μερικές δεκάδες χρόνια, αν όχι για εκατοντάδες.

Βλέπετε καμμία διαφορά απο το τότε με το σήμερα;

Γενιά Πολυτεχνείου ΑΕ

Η νεολαία, οι απλοί άνθρωποι  συμμετείχαν στην “εξέγερση του Πολυτεχνείου” αλλά δεν την διοργάνωσαν  Έπρεπε ο Παπαδόπουλος να πληρώσει πολύ ακριβά την άρνηση του να προσγειωθούν τα αμερικάνικα αεροπλάνα στην Ελλάδα για ανεφοδιασμό του Ισραήλ στο πόλεμο του Yom Kipur, 1973.  (Επιστολή πρέσβη Α.Ι Κοραντή, Το Βήμα 3/7/2011). Μήπως το ΚΚΕ ήξερε κάτι και έβγαλε την προκήρυξη 8 της Πανσπουδαστικής που μιλούσε για προβοκάτορες; Αλλωστε οι θέσεις των εκπροσώπων της “γενιάς του Πολυτεχνείου” στο σχέδιο Ανάν, η στάσης τους στον βομβαρδισμό της Σερβίας, στο θέμα των Σκοπίων, στην χρηματοδότηση των βιβλίων της ελληνικής ιστορίας από το ΝΑΤΟ (Παρασκευή+13 15/4/2011), αφήνουν πολλές υποψίες για εκλεκτικές  συγγένειες.  Η γενιά αυτή αφού έπαιξε το παιχνίδι της ανατροπής του Παπαδόπουλου μετά τον Ιούλιο 1974  συγκροτήθηκε σε Ανώνυμη Εταιρεία και διαγούμισε την Ελλάδα. Ανώνυμη Εταιρεία που πήρε μία Ελλάδα πλούσια και υπερήφανη και την παραδίδει στην επόμενη γενιά φτωχή και εξευτελισμένη, περίγελο του κάθε ενός.

Η “γενιά του Πολυτεχνείου” ΑΕ έφθασε στην Ελλάδα μέσα στους σάκους, τα λουκάνικα, του τουρκικού στρατού και για  40 χρόνια λυμαίνεται τα πανεπιστήμια, την εκπαίδευση, τον τύπο, παραποιεί ή και αντιστρέφει έννοιες, αλλά δεν παραλείπει να κάνει δώρα στον εαυτό της και να φροντίζει το μέλλον των παιδιών της.

Η “ γενιά του Πολυτεχνείου” ΑΕ πρωτοστάτησε στην οργουελικού τύπου αλλοίωση και διαστρέβλωση των εννοιών. Η βία ή τα συγκεκριμένα ποσά βίας χαρακτηρίστηκαν "πολιτικό γεγονός" , η κατάληψη και καταστροφή "διαμαρτυρία", η παρανομία "ανυπακοή", το  έγκλημα "παράβαση", η εγκληματικότης "παραβατικότητα", ο νόμος "αυθαιρεσία" η νόμιμη εξουσία "αυταρχισμός".

Η “γενιά του Πολυτχνείου” ΑΕ ισοπέδωσε την ελληνική κοινωνία "προς τα κάτω"στο χαμηλότερο επίπεδο λειτουργίας ποιοτικών κριτηρίων, επιβάλλοντας έναν βάναυσο αμοραλισμό

Η “γενιά του Πολυτεχνείου” ΑΕ κατάντησε τον Έλληνας άνθρωπο του 21ου αιώνα να είναι ένα ηθικό ναυάγιο, κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει.

Η “γενιά του Πολυτεχνείου” ΑΕ επέβαλε με τσαμπουκά, χυδαιότητα  και νταϊλίκι στον Έλληνα  άνθρωπο να ζει ενστικτωδώς τον "θάνατο του Έθνους", να στερείται κάθε αναφορά του βίου και με κοκαλωμένη ψυχή να μην υποψιάζεται τα μεγάλα ερωτήματα και να μην τα θέτει ποτέ στην ψυχή του.

KKE + Κανέλλη

Απο το 1974 μέχρι σήμερα το ΚΚΕ αδιαφόρησε για τον λαό.  Το μόνο που το ενδιέφερε και ενδιαφέρει είναι να ανεβάζει όλο και περισσότερο τους αγώνες των μαζών κλεισμένο σε μία επαναστατική λογική περασμένων καιρών.

Για όλα φταίει ο καπιταλισμός. Τα ορφανά του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσε αφού δεν μπόρεσαν να σώσουν το “προλεταριάτο” αγωνίζονται να σώσουν το τομάρι τους με τον παρενδετικό φετιχισμό των τσιτάτων.  Από τις γιάφκες του τότε βρέθηκαν στα ωραία γραφεία με τα laptop του καπιταλισμού και απο τα κόκκινα κασκόλ και τις καταλήψεις στριμώχνονται στο γυαλί της αποχαύνωσης. Προσπαθούν να δείξουν τον δρόμο καυτοί και λάβροι εναντίον του συστήματος, ενός συστήματος που το υπηρετούν πειθήνια. Κλαψουρίζουν για τον λαό που υποφέρει, αλλά δεν έκαναν τίποτα όταν ο πλούτος του διαγουμιζόταν.

Για 40 χρόνια με έκδηλα τα στοιχεία φεουδαρχικής διοίκησης το ΚΚΕ παραμόρφωσε την σχέση κόμματος  και λαού. Έγινε κομμάτι, γρανάζι του συστήματος. Απουσίαζαν τόσον η έκφραση γνώμης όσο και η γνώμη. Αγωνιζόταν για τον λαό με αφηρημένες προσεγγίσεις όταν τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια του λαού γινόντουσαν χωματερές ελπίδων. Το ΚΚΕ γνήσιο κομμάτι του συστήματος έβλεπε τα Πακέτα Στήριξης να καταβροχθίζονται άλλα έκανε την πάπια. Ο λαος θέλει σχολεία και πανεπιστήμια για τα παιδιά του, νοσοκομεία για την υγεία του και δουλειά. Τι του πρόσφερε το ΚΚΕ; Τίποτα! Με τα παιδιά του στο Αμερικάνικο Κολέγιο Αθηνών και τα ιδιωτικά άφησε τα σχολεία του λαού να γίνουν απόπατος του μέλλοντος. Αγωνίστηκε για την αποβιομηχανοποίηση της χώρας, το κλείσιμο τον εργοστασίων που γίνανε τσιπουράδικα, “πολιτιστικά κέντρα”και οι  εργαζόμενοι μετατράπηκαν σε καρατικοδίαιτο λούμπεν. Γενικεύοντας, ο κακός επιχειρηματιας και οι καλοί εργάτες, οδήγησε την χώρα στην ανέχεια και στην εξάρτηση.

Οι  Έλληνες έφυγαν,  γύρισαν την πλάτη στο κόμμα της απάτης. Δεν μπορούν οι Έλληνες να καταλάβουν ότι ενώ αυτοί προσπαθούν να ξεφύγουν   την φτώχεια οι χορτασμένοι θέλουν να το παίζουν φτωχοι και κουκουέδεςί. Κατάλαβαν την μεγάλη κοροϊδία. Υπάρχει κάτι αφύσικο  οι μεγαλοκουκουέδες (Παπαρήγα) και οι διάφοροι μεγαλοαριστεροί ( Κωνσταντόπουλος....)να στέλνουν  τα παιδία τους στο Κολέγιο και στα Ιδιωτικά άντι στα δημόσια  σχολεία  και την ίδια ώρα να αγωνίζονται εκ του ασφαλούς για τον λαό.

Το ΚΚΕ είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας βυθισμένης σε χρόνια παρακμή. Παπαγαλίζει  την ξύλινη γλώσσα του "μαρξισμού-λενινισμού-σταλινισμού", ιδεολογικά εξωραϊσμένη, ιστορικά προκαθορισμένη, ψεύτικη.  Αναμασάει μεταπρατικά διάφορα τσιτάτα, -επιστράτευσε και τον Άρη Αλεξάνδρου που τόσο τον είχε φτυσει το κόμμα -, και επιλεκτικά τα μεταφέρει στο χαρτί (“Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε) και στον λαό για το θεωρητικό περιτύλιγμα κοινότοπης πολιτικής πρακτικής ανίκανο να παράγει γνήσια πρωτότυπη σκέψη. Στην Ελάδα δεν έχει γεννηθεί ακόμα ένας Gramsci. To ΚΚΕ ξέπεσε και αχρηστεύθηκε σαν πολιτική δύναμη επειδή δεν αφορά την ζωή μας, το έχουμε σαν ένα παλιό ρούχο συμβολικό και τελετουργικό. Είναι  μία συνάθροισης παλαιοντολόγων που προσπαθούν να δώσουν ζωή σε απολιθώματα του παρελθόντος για να κατασκευάσουν ένα πολιτικό Jurassic Park.

Σε στιγμές έντονης κοινωνικής κρίσης, μέσα σε μια εποχή που τα πάντα είναι ρευστά, η Νέα Τάξη έχει ορμήσει ακάθεκτη με τους ντόπιους δωσίλογους να επιβάλει τα Diktat της, το ΚΚΕ πάει πίσω στις εποχές του ενάντια και κόντρα. Χωρίς τίμιες και καθαρές επιλογές επιστρέφει στις πολιτικές διδαχές και παρακαταθήκες του Στάλιν, στα Γκούλαγκ, στην Γκεπεού στον ζντανοφισμό και στις "δίκες της Μόσχας". Είναι εμφανής η απουσία πολιτικού λογου, ακριβώς επειδή οι εξαγγελίες του έχουν πάψει να εκφράζουν σκοποθεσίες κοινωνικής συνοχής και λειτουργούν ερήμην των πραγματικών αναγκών της συλλογικής συμβίώσης. Το ΚΚΕ  βλέπει τους Έλληνες σαν μικρά παιδιά, ηλίθια μικρά παιδιά που έχουν ανάγκη από μπροστάρη. Με τα συστηματικά του λαγούμια, πολιτική τσιτάτων, και μεταφυσική Ναστραντίν Χότζα  ονειρεύεται σαν τον Λένιν να σφάξει τους μενσεβίκους, αλλά σήμερα "συντρόφισσα" Κανέλλη δεν υπάρχει Parvus.  

Η μόνη ικανότητα που του έχει μείνει είναι να μαζεύει τους οπαδούς μαριονέτες και να τους κατεβάζει κοπαδιαστά σε μαζώξεις γεμάτες πάθος, υστερικούς σπασμούς, και κούφια συνθήματα χωρίς στόχο και σκοπό παρά μια κούφια, ξεπερασμένη ρητορεία περί "ταξικών αγώνων". Μας κατακλύζει με μια συνθηματολογία επαρχιώτικης νοοτροπίας και αφέλειας που μάχεται την κριτική σκέψη προκειμένου να πιστέψει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα με παιδαριώδεις μανιχαϊστικές πολώσεις.

Λιάνα (Κανέλλη) μην κλαίς....

  Μετά το τέλος της παράστασης Κανέλλη-Στύλιου που δόθηκε στο θέατρο "Βουλή" ένα παλαιό σχόλιο που βρήκαμε ΕΔΩ<< είναι πολύ επίκαιρο...και το αναπαράγουμε.

 

 Λιάνα (Κανέλλη) μην κλαίς - Κάθε γυναίκα λατρεύει έναν… Φασίστα

Κάθε γυναίκα λατρεύει έναν Φασίστα

Σύλβια Πλαθ (από το ποίημα «Μπαμπά»)

Προς Λιάνα Κανέλλη

Κάτι σ’ έπιασε και ξεθάβεις παλιές σου φωτογραφίες.

Βλέπεις την καλλονή των 18 χρόνων και αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος.

Θα μπορούσες να ‘σαι το «αιώνιο θήλυ» και κατέληξες νταλικιέρης.

Ποιος σου έκοψε τα όμορφα μαλλιά, σου έβαλε φόρμες, στο στόμα μόνιμα ενα τσιγάρο, βρισιές στα χείλη και αντρικό περπάτημα;

Είναι ο κουμουνισμός, καημένη μου….

Κανείς δεν σε κέρασε ένα ποτήρι σαμπάνια, δεν σου ‘δωσε ένα τριαντάφυλλο.

Λιγδιάρηδες μπολσεβίκοι σε τραβούσαν σε μίζερα κουτούκια να πιείτε ρετσινούλα και περίμεναν να πληρώσεις κι από πάνω. Κι όταν έστριβες την πλάτη με κακεντρέχεια έσταζαν δηλητήριο…

Κανείς δεν σου ‘κλεισε το στόμα μ’ ένα φιλί….

Σ’ έβαζαν να μιλάς για προλετάριους, τσιμινιέρες, κεφάλαιο, τον Μάρξ κι ούτε ένα ειλικρινές κομπλιμέντο..

Κι όλος ο θυμός μέσα σου γιατί δεν σου έδιναν αυτό που άξιζες, έγινε...

«πολιτική επιθετικότητα». Και να τα πάνελ και οι απανωτές προσβολές σου προς του άνδρες συνομιλητές σου, που λούφαζαν τρομαγμένοι και βαρούσαν προσοχή μπροστά σου.

Κι όσο λούφαζαν τόσο περισσότερο τους πρόσβαλλες.

Κι έτσι, πίστεψες πώς όλοι οι άντρες είναι μίζεροι μπολσεβίκοι ή δειλοί αστοί… Και σαν γυναίκα πέθανες….

Κι ήρθε ξαφνικά κάποιος και δεν σε είδε σαν νταλικιέρη, αλλά διέκρινε εκείνο το όμορφο κορίτσι των 18 χρόνων, που ο μπολσεβικισμός του διέστρεψε τον ψυχισμό και τη φύση.

Και σε ταρακούνησε για να σε επαναφέρει στη φυσική τάξη, ενώ γύρω κάτι «άντρες» σαν κι αυτούς που μέχρι τότε ήξερες, σε υπερασπίζονταν «με την όπισθεν», ή παίρνοντας τηλέφωνο την Ελένη, ή καθήμενοι σαν τον Βούδα…

Ήρθε κάποιος να σταθεί απέναντί σου σαν άντρας, να σου θυμίσει ότι είσαι γυναίκα και με ένα χαστούκι να σε τιμήσει, πολύ περισσότερο από ό,τι οι λιγδιάρηδες μπολσεβίκοι και οι φλώροι αστοί τόσα χρόνια…

Ήρθε κάποιος να δημιουργήσει μία εκρηκτική σχέση μαζί σου… επιτέλους! Γι’ αυτό έκτοτε περιφέρεις τη μελανιά σαν τρόπαιο, με καμάρι, σαν να ναι ερωτική….

Και βλέπεις τη ζήλεια στα πρόσωπα των άλλων γυναικών.

Ακόμη κι η Ντόρα ξέσπασε. Βαρέθηκε τόσα χρόνια να την βλέπουν σαν χήρα, σαν μάνα, σαν κόρη, σαν λεφτά, σαν εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή, σαν τον Μητσοτάκη με μαλλιά, σαν τον μεγαλοπόδαρο Γέτι…

Είναι γυναίκα!

Και η πρόκλησή της «Αν ήμουν εγώ, που είμαι 1,84, θα χειροδικούσα» δεν ήταν παρά το άγριο ερωτικό της κάλεσμα με την απροκάλυπτη, πρωτόγονη επίδειξη των προσόντων της…. Τα νιώθεις όλα αυτά, κρυφογελάς, συγκινείσαι και ψιθυρίζεις «σ’ ευχαριστώ»…

Κάτι στη σκηνή του χαστουκιού, σ’ έκανε μετά από δεκαετίες να θυμηθείς την Γκίλντα με τη Ρίτα Χέιγουόρθ, που ‘ταν η αγαπημένη σου ταινία μέχρι να σ’ αρπάξει ο κουμουνισμός και να σου επιβάλει να βλέπεις μόνο σοβιετικό κινηματογράφο, που σου πάγωνε την ψυχή και τη θηλυκότητα. Είναι το έκπληκτο βλέμμα σου καθώς δέχεσαι τα χαστούκια, το κορμί σου που ταλαντεύεται σαν να το παίρνει ο αέρας και αυτή η εικόνα σου, τόσο ευάλωτη, τόσο αναπάντεχα θηλυκή.

Ήρθε ξαφνικά κάποιος να σου τσακίσει την υβριστική, αφύσικη αλαζονεία και βίαια να βγάλει στην επιφάνεια την βίαια απωθημένη θηλυκότητά σου.

Βλέπεις την ταινία ξανά και ξανά. Η Γκίλντα έκπληκτη δέχεται το χαστούκι, η Γκίλντα πέφτει στα πόδια του αγαπημένου της και στο τέλος, η κάθαρση, το φιλί…

Με αγάπη

paratiritis-news.com

Πολιτική πορνείο

Χρεοκοπημένοι...

…”Αλλά η πολιτική είναι όπως το πορνείο, πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας με τις περιστάσεις της στιγμής.” Γιώργος Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο, τόμος Α 1935-1944, σελ 81.

...“Τελεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός του πολιτικού μας κόσμου. [...]” σελ 257 στο ίδιο

Δύο φράσεις του Γιώργου Σεφέρη που αν και γράφτηκαν σχεδόν πριν από 70 χρόνια είναι τόσο επίκαιρες σαν να γράφτηκαν χθες, Όταν βλέπουμε αυτόν τον συρφετό των  πολιτικατζήδων να χτυπιέται στα τηλεπαράθυρα, να αρθογραφεί, να κάνει δηλώσεις κατά της Χρυσής Αυγής  και αβουλος και μοιραίος να κοιτάζεται σαν τις γάτες καταλάβαμε ότι οι μάσκες έπεσαν.

Φωνάζουν κατά της Χρυσής Αυγής οι αυλικοί του κομματισμού και οι κορώνες τους παράγουν κενά προσχήματα. Άνθρωποι ανίκανοι, κωμικοτραγικές φιγούρες πρώην πειθήνιων αφισοκολλητών επί 40 χρόνια "δημοκρατίας" μας χλευάζουν λογαριάζοντας μας αθύρματα σκηνογραφικών εντυπώσεων “μέγα πλήθος μέγα πάθος” του Μπιρσίμ, του Βλαχοδημητρόπουλου, του Παναγιωτακόπουλου.  

Άνθρωποι, που πλούτισαν τσαλαβουτώντας και τρώγοντας το βιός των Ελλήνων και υποθηκεύοντας το μέλλον της χωράς, άρπαζουν την ευκαιρία της δυναμικής παρουσίας της Χρυσής Αυγής  από τα μαλλιά για να μας δείξουν το πόσο καλοί πολίτες είναι! Το πόσο ενδιαφέρονται για μας! Θέλουν να ξεχάσουμε ότι όλοι τους και “όταν λέμε όλοι εννούμε όλοι”  άρπαξαν τις μίζες του χουβαρντά Χριστοφοράκου. Ο Φλωράκης που βοήθησε τον γιό του Πέτρου, Σωκράτη Κόκαλη. Ο Κοροβέσης παραλίγο να εκπαραθυρωθεί απο τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ομολόγησε ότι και η αριστερά συμμετείχε στο μιζα-παρτι.

Είναι ένα φριχτό δράμα να ακούς, να διαβάζεις τους αφορισμούς κατά της Χρυσής Αγυγής και συγχρόνως να βλέπεις την απελπισία του κόσμου, να βλέπεις τα νέα παιδιά να γυρεύουν βοήθεια από τούτες τις ανθρώπινες χαλκομανίες που αυτοαποκαλούνται “συνταγματικό τόξο”.   “Συνταγματικό τόξο” που έχει μότο “διέλυε για να κυβερνάς.” και όπλο του είναι η αποσύνθεση. Κάθε του πράξη γεμάτη με ιδιοτέλεια και μωρία  μυρίζει πτωμαΐνη.

Έχουμε μία πολιτική τάξη ανίκανη για πλατιές χειρονομίες. Ένα θεατρικό μπουλούκι  που η ατμόσφαιρα του είναι θλιβερά ενοχλητική. Από το ΚΚΕ μέχρι τον Καμμένο, τα διάφορα υποπροΪόντα των ΜΜΕ(εξαπάτησης) Ελιά Ποτάμι και άλλα πικρά  του “συνταγματικού τόξου”  με τις ιδιοσυγκρασίες τους, τις ψοφοδεείς, άνθρωποι των έμμονων ιδεών, και στα περασμένα και τα τωρινά, πως μπορούν να διευθύνουν την πολιτική του λαού που πολεμά να τα βγάλει πέρα, να ζήσει;  Άνθρωποι εύκολων καιρών, με το εμπόδιο της δυσαρέσκειας στην ψυχή τους, υπεροπτικοί, ωμά αδιάφοροι για τον λαό, στο όνομα του οποίου δήθεν αγωνίζονται, είναι εδώ περισσότερο για να μπερδεύουν τα πράγματα παρά για να τα διευκολύνουν.

• Ο schooligan  Τσίπρας, πολιτικό κατασκευασμα του Σόρος, με τα συστηματικά του λαγούμια, τις συνιστώσες του και μεταφυσική Ναστραντίν Χότζα  ρουφάει τον Σιζεκ, ονειρεύεται τον Che, κλεισμένος μέσα στο βοναπαρτίστικο μηδενισμό της αριστεράς που παρέα με τον Τζέρι Καραμεσίνη, εγγονό του ιστορικού σταθμάρχη της CIA Τομ Καραμεσίνη, έκαψε την Ελάδα τον Δεκέμβρη 2008. Σήμερα υπο το άγριπνο μάτι σου Σόρος κεφαλαιοποεί την “πορτοκαλί εξέγερση” του 2008. Με ατεκμηρίωτη υποσχεσιολογία, αντί ο πολιτικός του λόγος να είναι μεστός και ουσιαστικός, έχει εκπέσει, με ώραία ρητορική, σε προσβλητική και της μέσης νοημοσύνης κενολογία, σε παιδαριώδεις κομπασμούς, κυριαρχούμενος από μία εξουσιαστική λογική. Έχει ήδη υποθηκεύσει την Μακεδονία, την Θράκη, το Αιγάιο, την Κύπρο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι διάφοροι και διάφορες παρατρεχάμενοι του Τσίπρα μιλάνε για τα Σκόπια σαν Μακεδονία, οι μουσουλμανικές μειονότητες να αυτοπροσδιωρίζονται, το κυπριακό να λυθεί στα πλαίσια του ΟΗΕ (σχέδιο Ανάν) κλπ. και δεν ανοίγει μύτη. Θα πουν στους μετα τις εκλογές κοψοχέρηδες. Σας το είχαμε πει.  

• Ο Καμμένος αφού περιμάζεψε όττι βρήκε φαντασιώνεται, πουλώντας αρλουμπολογία και ψευτοπατριωτισμό, ότι είναι ο μοχλός των εξελίξεων.

• Ο σύντροφος Κουτσούμπας, διάδοχος της  Παπαρήγα, σαν γνήσιο άεργο επαγγελματικό στέλεχος έχει μείνει ακόμη στην δεκαετία του 20 και 30. Ανίκανος να πιάσει το μήνυμα της ιστορίας και των καιρών και για να αποφύγει την ευθύνη καταφεύγει στην προσφιλή Λενινιστική σοφιστεία ότι υπαίτιος είναι πάντα κάποιοι άλλοι. Τον εμποδίζουν τα δέντρα να δει το δάσος. Δέντρα είναι η πολιτική των τσιτάτων ενός λενινισμού σταλινισμού ξεππερασμένου απο την ιστορία και τα γεγονότα. Το δάσος είναι ο λαός που πηνάει και διψάει για πολιτική εθνική πατριωτική που να δίνει λύσεις και όχι τις επαναστητικές γυμναστικες του όπλου παρα πόδα.

• Η ΝΔ χωρίς ιδεολογία και πιστεύω  δειλή και άβουλη αντάμα προσμένη ίσως σε κάποιο θάμα. Οι ανθρωποι της φοβισμένοι μη “κατηγορηθούν” για δεξιά ή ουραγοί της Χρυσής Αυγής άγονται και φέρονται απο τα κύματα της αριστερόστροφης σάχλας ανίκανοι να εκφράσουν πολιτική. Ένα βήξιμο της αριστεράς είναι αρκετό για να κάνει πίσω.

• Το ΠΑΣΟΚ της λαμογιάς και της απάτης ξέμεινε απο λαμόγια και απατεώνες που μετακόμισαν στην φιλόξενη  στέγη  του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας για νέες καλές ημέρες που θα ξαναδέσουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, λουκάνικα αγορασμένα με τον ιδρώτα και αίμα του λαού. Τα μπάζα του ΠΑΣΟΚ μεταφέρθηκαν με το ανατρεπώμενο στο ΣΥΡΙΖΑ του Σόρος. Θα μείνει μόνος ο κύριος Βενιζέλος που περναει αργά αλλά σταθερά απο πρωτογωνιστής, σε δευτεροαγωνιστή για να καταλήξει κομπάρσος που θα παίζει για το μεροκάματο.

• Το Ποτάμι, παραγωγή των ΜΜΕ(ξαπάτησεις), μάζεψε τα βυθοκορήματα του ενθομηδενισμού και της ευρωλιγούρας και με κούφια τζούφια λόγια προσπαθεί να βάλει τους Ελληνες στην κοίτη της υποταγής.

 

“Συνταγματικό τόξο” ανθρώπων τελειωμένων. Ανθρωπων που δημιουργούν γύρω τους μία ατμόσφαιρα αγοράς και φτηνής συνδιαλλαγής, όχι μία ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης. Ένας  πολιτικός κόσμος κατάβαθος περιστοιχισμένος από διάφορους παράγοντες και μύγες της πολιτικής. Είναι κιόλας για καρπάζωμα κρεμασμένος στο κενό για να τσιμπήσει ότι μπορεί.

Έχουν ξεχάσει δύο πράγματα: πώς η πολιτική έχει να κάνει με γεγονότα και πώς τα γεγονότα όταν τα νιώσεις δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσεις χωρίς την εμπιστοσύνη ανθρώπων που σ’ ακολουθούν.

Η πολιτική άποψη του ζητήματος είναι ότι με την Χρυσή Αυγή στη Βουλή, να καλπάζει, να οδηγεί τους Έλληνες και να ανοίγει το δρόμο της ιστορίας έγιναν περισσότερο κάλπηδες, περισσότερο σαράφηδες, περισσότερο μικροκολπαδόροι, περισσότερο δημαγωγοί. ΟΧΙ, δεν έγιναν, ξεσκεπάστηκαν...Χάνουνε τον καιρός τους  με δημαγωγία, αντιδράσεις, δηλώσεις και μανούβρες της εποχής του Δεληγιάννη, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται με μίαν απολύτως σύγχρονη επιτάχυνση,  ο χρόνος τρέχει ροκανίζοντας τα ποδάρια της χώρας και το γκονγκ της ιστορίας να κτυπάει το απόλυτο μηδέν.

Είναι δράμα να σκέπτεται κανείς αυτήν την τραγωδία που ζούμε δημιουργούν

• πέντε δέκα παλιόπαιδα του κομματικού σωλήνα,
• πέντε δέκα γόνοι της κομματικής ολιγαρχίας με μεγάλα ονόματα και άδεια κεφάλια ,
• πέντε δέκα εργατοπατέρες,
• πέντε δέκα ανεπάγγελτοι,
• πέντε δέκα άεργοι,
• πέντε δέκα προιόντα της Madison Avenue που πλασάρουν στον λαό τα κανάλια των μπετατζήδων της ενημέρωσης,
• πέντε δέκα  καραγκιόζηδες με ipad  που δεν θα ήταν άξιοι να πουλούν μήτε στραγάλια στο Ζάπειο.
• πέντε δέκα ανιστόρητοι ασεβείς που τα πτυχία τους δεν αξίζουν ούτε για αφίσσες στα Εξάρχεια
• πέντε δέκα ρέκτες οικονομολόγοι που για 40 χρόνια δέν είχαν δεί την καταστροφή της χώρας και τώρα βλέπουν
• πέντε δέκα υποταγμένοι στα συμφέροντα του αμερικανοσιωνισμού

Αυτές οι πολιτικές χαλκομανίες κάτω απο το πανό του “συνταγματικού τόξου”  επιμένουν να θέλουν να διακυβερνήσουν  τις τύχες της Ελλάδας μόνο και μόνο επειδή θα άρπαξουν κάποια στιγμή, όταν οι δημοσκοπήσεις φανερές και μυστικές θα είναι ευνοικές, την ψήφο των Ελλήνων με την καλοπληρωμένη πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ(ξαπάτησης), υποσχόμενοι τα πάντα. Οι άνθρωποι του “συνταγματικού τόξου” είναι  ανίκανοι να πάν μπροστά - ενώ το λαχταρούν - αν δεν αποκτήσουν απόλυτη κι ανεξέλεγκτη εξουσία, γιατί μόνο να εξουσιάζουν είναι ικανοί.

Αυτή είναι η αριστερά

Χούλιγκαν

Ο φασισμός έχει πολλές όψεις. Μία από αυτές είναι η επιμονή ορισμένων ομάδων χούλιγκαν να χρησιμοποιούν τη βία εναντίον όποιου διαφωνεί μαζί τους. Κανείς δεν γλιτώνει από τον φασισμό αυτόν που αναζητεί κάθε φορά διαφορετικό –δήθεν ιδεολογικό– μανδύα. Πολίτες τρώνε ξύλο στη μέση του δρόμου, γραφεία Μέσων Ενημέρωσης γίνονται στόχοι εμπρηστικών επιθέσεων, ολόκληρες γειτονιές τίθενται εκτός νόμου. Το φαινόμενο είναι παλιό, αλλά έχει προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Κοινωνία, κόμματα, Δικαιοσύνη, όλοι οφείλουν να το αντιμετωπίσουν με αποφασιστικότητα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με συμμορίες, όχι με ιδεολογίες.

 http://www.kathimerini.gr/791246/opinion/epikairothta/politikh/xoyligkan

Στον καλόν κονδυλοφόρο που έγραψε αυτά τα σοφά μια απάντηση υπάρχει

Η Ελλάδα επί 40 χρόνια ζει την βαρβαρότητα της "επαναστατικής" μεταπολίτευσης. Την μεταπολίτευση που είναι ένας εμφύλιος πόλεμος με άλλα μέσα. Η αριστερά γεμάτη βαθύτατη, υπεροπτική και κυνική περιφρόνηση προς τους Ελληνες και το μέλλον τους, με τρόπο αγύρτικο, δημαγωγικό και παραπλανητικό επέβαλε την θέληση της με την απροκάλυπτη βία. 
Μετά το κάθε βίαιο επεισόδιο οι άνθρωποι των ΜΜΕ(ξαπάτησης) και οι διάφοροι κλόουν της πολιτικής με πολύ λογισμό και άφθονη οίηση αγωνίζονται, σαν άλλοι Τέτζελ, να μας πουλήσουν το πολιτικό συγχωροχάρτι της αριστεράς. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι καλοί αυτοί άνθρωποι θέλουν να μας πείσουν ότι η βαρβαρότητα που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι έκφραση της αριστεράς αλλά "φασισμός".

Αγωνίζονται να μας πείσουν ότι τα “συγκεκριμένα ποσά βίας” που έχουν θεσμοθετηθεί από τις στήλες της Αυγής και νομιμοποιηθεί σαν κινηματική βία από τον Βέλτσο και βία αντί βιά απο τον επικαλούμενο τον Σολωμό μικροάνθρωπο Αλαβάνο, δεν είναι εκφράσεις της αριστεράς αλλά “φασισμός”. Ας Γελάσουμε! 

Επειδή η λέξη φασισμός ενοχλεί έντονα την "δημοκρατική" μας συνείδηση τον επικαλούνται με μόνο σκοπό την δημιουργία εντυπώσεων και την ικανοποίηση υποκειμενικών ιδεολογικών ανασφαλειών. Όλα στην προτεραιότητα των εντυπώσεων, στην αμνησία των γεγονότων, στον συμβιβασμό με την αοριστολογία, ώστε να μη θίξουμε τα αριστερά θέσφατα. Μιλάνε για το πρόβλημα (ώστε να κερδίσουν τις εντυπώσεις των τυραγνισμένων πολιτών της Ελλάδας) και επιδιώκουν την άφεση αμαρτιών της φράξιας τους ξεθάβοντας νεκρές ιδεολογίες.



Οι διάφοροι σύντροφοι των ΜΜΕ(ξαπάτησης) και οι πολιτικατζήδες της απάτης και της λαμογιάς σαν γνήσιοι αβανταδόροι της αριστερής λεηλασίας και τρομοκρατίας, έντρομοι μπροστά στην πιθανότητα οι Έλληνες και οι Ελληνιδες να καταλάβουν, επί τέλους, τι είναι αριστερά, προσπαθούν να την σώσουν από την απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας, κοινωνίας που διαπερνάται από φόβο, ανησυχία, ανασφάλεια για το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της. 

Σέρνονται αγκυλωμένοι με ιδεολογικά στερεότυπα του παρελθόντος, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι η λέξη "φασισμός" δεν είναι παρά η ιδεολογική γλίτσα που έχει κατακαθίσει στα αρρωστημένα μυαλά των παπατζήδων της αριστεράς που καλουπωμένοι μέσα σε ιδεολογήματα και νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις αδυνατούν να αρθρώσουν δημιουργικό λόγο. Πρόκειται για φαινόμενο ανθρώπινης αναπηρίας που κυριολεκτικά μας φοβίζει. Καλή η προσπάθεια αλλά θα παραμείνει προσπάθεια. Προσπαθούν να παραποιήσουν ή και να αντιστρέψουν την εικόνα αισθητών δεδομένων, ψηλαφητών πραγματικοτήτων. 

Αφού η αριστερά ξεχαλινωμένη κατέστρεψε την Ελλάδα, Έκαψε, ρήμαξε, ποδοπάτησε κάθε αξιοπρέπεια και έννοια ανθρωπιάς, και έβγαλε από μέσα της όλο το συμπλεγματικό της μίσος κατά της κοινωνίας προσπαθεί τώρα να το παίξει αγνή και παρεξηγημένη.Ο Έλληνας άνθρωπος, η πλειοψηφία των Ελλήνων ανθρώπων σήμερα αισθάνεται ότι είχαν βρεθεί υπό κατοχή. Μια φωνακλάδικη, τσαμπουκαλού μικρονοϊκή αριστερά είχε επιβάλει την θέληση της με το έτσι θέλω.Μία αριστερά κλαψιάρα. Όλες οι ιδεολογίες, όλες οι παρατάξεις επιδιώκουν και προσπαθούν να κερδίσουν την εκτίμηση των Ελλήνων με όσα πρόσφεραν και όχι με όσα έπαθαν. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις θέλουν να έχουν τον θαυμασμό του λαού και όχι την λύπη του. Μόνον η αριστερά κλαψουρίζει και προβάλλει όσα, αλήθεια ή ψέματα, δίκαια ή άδικα, έπαθε και ζητάει αναγνώριση μέσα από την λύπη. Καμία πολιτική παράταξη ή ιδεολογία δεν ανήγαγε σε υψηλή πολιτική να την λυπούνται οι άλλοι. Χιλιάδες βάναυσες, μελοδραματικές, υποκριτικές σελίδες έχουν γραφτεί για το τι υποτίθεται τράβηξε η αριστερά. Δείξτε μας μία σελίδα για το τι πρόσφερε; 

Με μανιχαϊστικές μελοδραματικές σχηματοποιήσεις του τύπου αριστερά/δεξιά και μονότονα επαναλαμβανόμενε γερασμένα συνθήματα και χρόνια ολέθρια κατά συνθήκην ψεύδη κάθισε στο σβέρκο των Ελλήνων σαν μεγάλη "δημοκρατική παράταξη" και έφαγε, καταβρόχθισε, διασπάθισε τον πλούτο της Ελλάδας.Οι Έλληνες κατάλαβαν, ότι η αριστερά δεν είναι πλέον το ποιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας που βλέπει αυτά που εμείς οι "αλλοτριωμένοι" δεν μπορούμε να δούμε, που σκέφτεται αυτή για μας. Η ωμή τρομοκρατία που για 40 χρόνια ασκούσαν στην Ελληνική κοινωνία οι αριστερές συμμορίες των κουκουλοφόρων, οι παρέες  των “προοδευτικών διανοουμένων”, οι ορδές των εργατοπατέρων πήρε τέλος.  

Η οικονομική κρίση αποκάλυψε το μεγάλο φαγοπότι. Οι ορδές της αριστεράς έδωσαν στους Έλληνες πολίτες την δύναμη της θέληση. Η Αριστερά μας έδωσε την θέα του χειρότερου ώστε να μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο για το καλλίτερο.