ΝΑ ΑΠΟΚΡΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ - ΝΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ
Μια μορφή της Ελλάδας έχει οριστικά πεθάνει. Και ο θάνατός της, δυστυχώς, συμπαρέσυρε ανθρώπους, δάση, λιοστάσια, χωράφια και χωριά στην Πελοπόννησο, την Εύβοια και αλλού.
Η χώρα μας κάηκε, η χώρα μας καίγεται. Όντως, τα περισσότερα στοιχεία και τα πολιτικά δεδομένα καταδεικνύουν πως υφίσταται οργανωμένο σχέδιο. Όντως, αυτό το οργανωμένο σχέδιο έχει κύρια διαστάσεις πολιτικές. Όντως, το ενδεχόμενο της εμπλοκής και ξένου δακτύλου στα τραγικά περιστατικά είναι εξαιρετικά πιθανό. Αυτό δείχνει το τι μέσα είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν οι διεθνείς Ανανιστές και τα ντόπια τσιράκια τους. Εξ άλλου το «έγκυρο» Βήμα μας προειδοποιούσε για την «οργή» των Αμερικανών. Έγραφε στο κύριο άρθρο της 29ης Ιουνίου, αμέσως μετά την πυρκαγιά στην Πάρνηθα και τη συμφωνία Πούτιν-Καραμανλή για τον νέο αεριαγωγό Ρωσίας - Βουλγαρίας - Ιταλίας - Ελλάδας
Ο δε Μίκης Θεοδωράκης τονίζει στις 28 Αυγούστου:
Αλλά αυτό το γεγονός, ή έστω αυτές οι βάσιμες υπόνοιες, δεν θα πρέπει να λειτουργήσουν ως άλλοθι για τους κρατούντες, αλλά και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.
Όντως, το κράτος δεν λειτούργησε. Όντως, η κυβέρνηση αποκοιμήθηκε. Όντως, τα μέλη της θα συνδέσουν τ όνομά τους με την μεγαλύτερη καταστροφή στα χρονικά της χώρας. Πρόκειται όμως για ένα ολόκληρο καθεστώς που περιλαμβάνει την κρατική μηχανή, την αντιπολίτευση, τους δημάρχους, κ.ο.κ.
Χωρίς να επιμερίζουμε εξ ίσου τις ευθύνες, γνωρίζουμε πως όλοι, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, μικρότερα κόμματα, ΜΜΕ, τοπική αυτοδιοίκηση, η κοινωνία εν τέλει, είναι τέκνα του ελληνικού κόσμου, αυτού του κόσμου παρασίτου, που έχει ήδη «κάψει» τις αξίες και το ηθικό υπόβαθρο της κοινωνίας μας .
Είναι ένας κόσμος που εξέθρεψε τους καννιβάλους της ελληνικής «ανάπτυξης», εργολάβους, ξενοδόχους και ραντιέρηδες που χύνουν σήμερα τόνους κροκοδείλιων δακρύων, προσπαθώντας να αποκρύψουν τις κερδοσκοπικές διαθέσεις και την βουλιμία τους για τα νέα φιλέτα καμένης γης που θα πέσουν στα χέρια τους, την επαύριο της καταστροφής, εκεί στην «Ιόνια Οδό».
Είναι ένας κόσμος μιας ημι-διαλυμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρά τις επιδοτήσεις και τη διαπλοκή, ή ακριβώς γι αυτό, έδειξε ανίσχυρη να αποφύγει την καταστροφή ή να ελαχιστοποιήσει το εύρος της.
Είναι ένας κόσμος που ανοίγει διάπλατα τις κερκόπορτες του εθνομηδενισμού, όπως φάνηκε και με τα βιβλία της Ιστορίας, ένας κόσμος που ποδηγετείται απ' ευθείας από τις ξένες πρεσβείες, ή μάλλον την Πρεσβεία. Αυτός ο κόσμος όχι απλώς δεν αντιστέκεται στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά πασχίζει με τους νέους Φαναριώτες, επιχειρηματίες και διανοούμενους, να κερδίσει μερικά ψίχουλα από τον νέο-οθωμανισμό που στήνεται στα Βαλκάνια με τις ευλογίες των Αμερικανών.
Είναι ο κόσμος της μεταπολιτευτικής Εγωκρατίας, που διέλυσε κάθε στοιχείο κοινότητας, αδελφότητας, αλληλεγγύης, και συγκρότησε μία κοινωνία έτοιμη να εγκαταλείψει οποιαδήποτε συλλογική δράση, αρκεί να σώσει το δικό της σπίτι της, το εξοχικό της ή το αυτοκίνητό της όλους εκείνους τους λατρευτικούς ναούς της προσωπικής της βολής. Και όποιος νομίζει ότι υπ' αυτό το καθεστώς μπορεί να λειτουργήσει οποιοδήποτε κράτος ή μηχανισμός διάσωσης είναι βαθιά γελασμένος.
Η κοινωνία μας ήταν ήδη σάπια ολοκληρωτικά στην κορυφή της, τις οικονομικές και τις πολιτικές ελίτ, αλλά η γάγγραινα έχει προχωρήσει και στο ίδιο το λαϊκό σώμα. Αυτό που συνέβη είναι ότι τα γεγονότα γονάτισαν έναν εξασθενημένο οργανισμό, μεταβάλλοντας μια μεγάλη καταστροφή σε μια τεράστια τραγωδία.
Η έκκλησή μας, πέρα από την αυτονόητη πλέον αλληλεγγύη, πέρα από τη συστράτευση όλων των Ελλήνων για τη μέγιστη δυνατή αποκατάσταση των πληγεισών περιοχών των χωριών και των δασών, πηγαίνει πολύ πιο μακριά: Είναι μία έκκληση να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της πτώσης. Ένας λαός δεν χρειάζεται μόνον επιδοτήσεις-ψίχουλα, γάλατα νουνού και ρετάλια για να ξεπεράσει μία μεγάλη καταστροφή. Χρειάζεται προπάντων όραμα, να πιστέψει σ ένα μέλλον καλύτερο ώστε να βρει κουράγιο ν ανασυγκροτήσει το παρόν.
Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα, έναν νέο πατριωτισμό: Έναν πατριωτισμό που θα αντιμάχεται τον παρασιτικό, χρησιμοθηρικό ελληνικό καπιταλισμό που πλέκει ένα σάβανο υποταγής και διάλυσης για όλη την χώρα. Χρειαζόμαστε, εντέλει, έναν νέο κόσμο, διαποτισμένο με βαθιά οικολογική συνείδηση και πρακτική. Χρειαζόμαστε να ψάξουμε βαθιά κάτω από το χρώμα του χρήματος, του τσιμέντου και της εγωπάθειας, το χαμένο μας πρόσωπο την Ελλάδα των παραδόσεων του σεβασμού της φύσης, της συνεργατικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ένα νέο αντιστασιακό ήθος που παθιασμένα θα πολεμήσει τον αυτοκαταστροφικό μας εαυτό.
Έτσι ώστε να αρχίσει κάποτε μια πορεία αντιστροφής του κλίματος της διάλυσης και του ετσιθελισμού, που βαφτίζεται «δικαιώματα», προς την υπευθυνοποίηση και την ενίσχυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. Μόνον έτσι δεν θα πάνε χαμένα τα θύματα αυτής της τραγωδίας.
Και το γεγονός πως δεκάδες δήμοι προσπαθούν να οργανώσουν τους πολίτες προς την κατεύθυνση της επαγρύπνησης και της αυτοπροστασίας, πως χιλιάδες εθελοντές συνέδραμαν στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών, αποτελούν ενδείξεις πως τα αντισώματα της κοινωνικής αυτο-οργάνωσης και ανάτασης υπάρχουν. Πως οι Έλληνες, έχοντας φθάσει στο «τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα» μπορούν να αρχίσουν ίσως μια πορεία ανασυγκρότησης.
Αναγκαίο βήμα σε μια τέτοια πορεία θα είναι να αποκρουστούν οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού των καναλιών, των υπαλλήλων των πρεσβειών και των ηγετίσκων που παριστάνουν τους εκπροσώπους του λαού, οι οποίοι επιχειρούν όπως είχε συμβεί και στην περίπτωση των υποκλοπών , να συκοφαντήσουν προκαταβολικά κάθε υπόνοια για την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου εμπρησμού και να προωθήσουν την εκλογή του εκλεκτού της υπερδύναμης στην Ελλάδα, και την αποτυχία του Παπαδόπουλου στην Κύπρο. Η απόκρουση αυτής της απόπειρας, αποτελεί χρέος τιμής στη μνήμη των νεκρών και ουσιαστική συμβολή στην κατεύθυνση της υπευθυνοποίησης και της ενίσχυσης της συνοχής της κοινωνίας μας.
Είναι αλήθεια πως για πολλά χρόνια αφήσαμε, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, τα πράγματα να βαδίζουν ανεξέλεγκτα προς τον εθνικό, τον κοινωνικό και τον περιβαλλοντικό μηδενισμό. Είναι καιρός λοιπόν να αποπειραθούμε μια αυθεντική ανάταση, που επιτέλους θα υπερκεράσει τα δύο κόμματα της αφασίας και τους λοιπούς κομματικούς κομπάρσους.
Η χώρα μας κάηκε, η χώρα μας καίγεται. Όντως, τα περισσότερα στοιχεία και τα πολιτικά δεδομένα καταδεικνύουν πως υφίσταται οργανωμένο σχέδιο. Όντως, αυτό το οργανωμένο σχέδιο έχει κύρια διαστάσεις πολιτικές. Όντως, το ενδεχόμενο της εμπλοκής και ξένου δακτύλου στα τραγικά περιστατικά είναι εξαιρετικά πιθανό. Αυτό δείχνει το τι μέσα είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν οι διεθνείς Ανανιστές και τα ντόπια τσιράκια τους. Εξ άλλου το «έγκυρο» Βήμα μας προειδοποιούσε για την «οργή» των Αμερικανών. Έγραφε στο κύριο άρθρο της 29ης Ιουνίου, αμέσως μετά την πυρκαγιά στην Πάρνηθα και τη συμφωνία Πούτιν-Καραμανλή για τον νέο αεριαγωγό Ρωσίας - Βουλγαρίας - Ιταλίας - Ελλάδας
«ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παιχνίδι είναι μεγάλο και η χώρα μας μικρή. Η βιασύνη του Πούτιν και οι αντιδράσεις των Αμερικανών δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια σκληρή αναμέτρηση. Αυτονόητο είναι ότι χρειάζονται προσεκτικές αποφάσεις και ευέλικτες κινήσεις. Η Ελλάδα πρέπει να βγει κερδισμένη και να μη γίνει στόχος εκδικητικής μανίας, διότι όλοι γνωρίζουμε πλέον πως αντιδρούν οι μεγάλες δυνάμεις.»
Ο δε Μίκης Θεοδωράκης τονίζει στις 28 Αυγούστου:
"Η τραγική κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο καιρό αποτελεί έργο αρρωστημένων εγκεφάλων. Είναι όμως φανερό ότι πρόκειται για ένα σατανικό σχέδιο. Οι εμπρηστές ξεκίνησαν εδώ και τρεις μήνες, όταν άναψαν σε μία μόνο μέρα 164 φωτιές σε όλη τη χώρα, και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, με δεκάδες νέες φωτιές κάθε μέρα.
Τα κίνητρά τους δεν μπορεί να είναι οικονομικά (οικοπεδοφάγοι) ή ψυχολογικά (πυρομανείς). Υπάρχουν φυσικά κι αυτοί. Όμως δεν είναι αυτοί ο πυρήνας του προβλήματος.
Η ανάλυση των δεδομένων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κεντρικό εγκέφαλο, ένα επιτελείο, που, όπως ένας στρατηγός, χαράζει τις «μάχες» επάνω σε χάρτη. Οι φωτιές μπαίνουν σε στρατηγικά σημεία, όπως εργοστάσια και υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας (Μεγαλόπολη, Αλιβέρι, Δομοκός), σε ιστορικές τοποθεσίες (Ολυμπία, Επικούρειος Απόλλων), σε μέρη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Αλλά αυτό το γεγονός, ή έστω αυτές οι βάσιμες υπόνοιες, δεν θα πρέπει να λειτουργήσουν ως άλλοθι για τους κρατούντες, αλλά και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.
Όντως, το κράτος δεν λειτούργησε. Όντως, η κυβέρνηση αποκοιμήθηκε. Όντως, τα μέλη της θα συνδέσουν τ όνομά τους με την μεγαλύτερη καταστροφή στα χρονικά της χώρας. Πρόκειται όμως για ένα ολόκληρο καθεστώς που περιλαμβάνει την κρατική μηχανή, την αντιπολίτευση, τους δημάρχους, κ.ο.κ.
Χωρίς να επιμερίζουμε εξ ίσου τις ευθύνες, γνωρίζουμε πως όλοι, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, μικρότερα κόμματα, ΜΜΕ, τοπική αυτοδιοίκηση, η κοινωνία εν τέλει, είναι τέκνα του ελληνικού κόσμου, αυτού του κόσμου παρασίτου, που έχει ήδη «κάψει» τις αξίες και το ηθικό υπόβαθρο της κοινωνίας μας .
Είναι ένας κόσμος που εξέθρεψε τους καννιβάλους της ελληνικής «ανάπτυξης», εργολάβους, ξενοδόχους και ραντιέρηδες που χύνουν σήμερα τόνους κροκοδείλιων δακρύων, προσπαθώντας να αποκρύψουν τις κερδοσκοπικές διαθέσεις και την βουλιμία τους για τα νέα φιλέτα καμένης γης που θα πέσουν στα χέρια τους, την επαύριο της καταστροφής, εκεί στην «Ιόνια Οδό».
Είναι ένας κόσμος μιας ημι-διαλυμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρά τις επιδοτήσεις και τη διαπλοκή, ή ακριβώς γι αυτό, έδειξε ανίσχυρη να αποφύγει την καταστροφή ή να ελαχιστοποιήσει το εύρος της.
Είναι ένας κόσμος που ανοίγει διάπλατα τις κερκόπορτες του εθνομηδενισμού, όπως φάνηκε και με τα βιβλία της Ιστορίας, ένας κόσμος που ποδηγετείται απ' ευθείας από τις ξένες πρεσβείες, ή μάλλον την Πρεσβεία. Αυτός ο κόσμος όχι απλώς δεν αντιστέκεται στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά πασχίζει με τους νέους Φαναριώτες, επιχειρηματίες και διανοούμενους, να κερδίσει μερικά ψίχουλα από τον νέο-οθωμανισμό που στήνεται στα Βαλκάνια με τις ευλογίες των Αμερικανών.
Είναι ο κόσμος της μεταπολιτευτικής Εγωκρατίας, που διέλυσε κάθε στοιχείο κοινότητας, αδελφότητας, αλληλεγγύης, και συγκρότησε μία κοινωνία έτοιμη να εγκαταλείψει οποιαδήποτε συλλογική δράση, αρκεί να σώσει το δικό της σπίτι της, το εξοχικό της ή το αυτοκίνητό της όλους εκείνους τους λατρευτικούς ναούς της προσωπικής της βολής. Και όποιος νομίζει ότι υπ' αυτό το καθεστώς μπορεί να λειτουργήσει οποιοδήποτε κράτος ή μηχανισμός διάσωσης είναι βαθιά γελασμένος.
Η κοινωνία μας ήταν ήδη σάπια ολοκληρωτικά στην κορυφή της, τις οικονομικές και τις πολιτικές ελίτ, αλλά η γάγγραινα έχει προχωρήσει και στο ίδιο το λαϊκό σώμα. Αυτό που συνέβη είναι ότι τα γεγονότα γονάτισαν έναν εξασθενημένο οργανισμό, μεταβάλλοντας μια μεγάλη καταστροφή σε μια τεράστια τραγωδία.
Η έκκλησή μας, πέρα από την αυτονόητη πλέον αλληλεγγύη, πέρα από τη συστράτευση όλων των Ελλήνων για τη μέγιστη δυνατή αποκατάσταση των πληγεισών περιοχών των χωριών και των δασών, πηγαίνει πολύ πιο μακριά: Είναι μία έκκληση να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της πτώσης. Ένας λαός δεν χρειάζεται μόνον επιδοτήσεις-ψίχουλα, γάλατα νουνού και ρετάλια για να ξεπεράσει μία μεγάλη καταστροφή. Χρειάζεται προπάντων όραμα, να πιστέψει σ ένα μέλλον καλύτερο ώστε να βρει κουράγιο ν ανασυγκροτήσει το παρόν.
Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα, έναν νέο πατριωτισμό: Έναν πατριωτισμό που θα αντιμάχεται τον παρασιτικό, χρησιμοθηρικό ελληνικό καπιταλισμό που πλέκει ένα σάβανο υποταγής και διάλυσης για όλη την χώρα. Χρειαζόμαστε, εντέλει, έναν νέο κόσμο, διαποτισμένο με βαθιά οικολογική συνείδηση και πρακτική. Χρειαζόμαστε να ψάξουμε βαθιά κάτω από το χρώμα του χρήματος, του τσιμέντου και της εγωπάθειας, το χαμένο μας πρόσωπο την Ελλάδα των παραδόσεων του σεβασμού της φύσης, της συνεργατικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ένα νέο αντιστασιακό ήθος που παθιασμένα θα πολεμήσει τον αυτοκαταστροφικό μας εαυτό.
Έτσι ώστε να αρχίσει κάποτε μια πορεία αντιστροφής του κλίματος της διάλυσης και του ετσιθελισμού, που βαφτίζεται «δικαιώματα», προς την υπευθυνοποίηση και την ενίσχυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. Μόνον έτσι δεν θα πάνε χαμένα τα θύματα αυτής της τραγωδίας.
Και το γεγονός πως δεκάδες δήμοι προσπαθούν να οργανώσουν τους πολίτες προς την κατεύθυνση της επαγρύπνησης και της αυτοπροστασίας, πως χιλιάδες εθελοντές συνέδραμαν στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών, αποτελούν ενδείξεις πως τα αντισώματα της κοινωνικής αυτο-οργάνωσης και ανάτασης υπάρχουν. Πως οι Έλληνες, έχοντας φθάσει στο «τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα» μπορούν να αρχίσουν ίσως μια πορεία ανασυγκρότησης.
Αναγκαίο βήμα σε μια τέτοια πορεία θα είναι να αποκρουστούν οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού των καναλιών, των υπαλλήλων των πρεσβειών και των ηγετίσκων που παριστάνουν τους εκπροσώπους του λαού, οι οποίοι επιχειρούν όπως είχε συμβεί και στην περίπτωση των υποκλοπών , να συκοφαντήσουν προκαταβολικά κάθε υπόνοια για την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου εμπρησμού και να προωθήσουν την εκλογή του εκλεκτού της υπερδύναμης στην Ελλάδα, και την αποτυχία του Παπαδόπουλου στην Κύπρο. Η απόκρουση αυτής της απόπειρας, αποτελεί χρέος τιμής στη μνήμη των νεκρών και ουσιαστική συμβολή στην κατεύθυνση της υπευθυνοποίησης και της ενίσχυσης της συνοχής της κοινωνίας μας.
Είναι αλήθεια πως για πολλά χρόνια αφήσαμε, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, τα πράγματα να βαδίζουν ανεξέλεγκτα προς τον εθνικό, τον κοινωνικό και τον περιβαλλοντικό μηδενισμό. Είναι καιρός λοιπόν να αποπειραθούμε μια αυθεντική ανάταση, που επιτέλους θα υπερκεράσει τα δύο κόμματα της αφασίας και τους λοιπούς κομματικούς κομπάρσους.
28 Αυγούστου 2007
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΗΞΗ
http://www.youtube.com/watch?v=ojAIjiK-bgw
ΑπάντησηΔιαγραφή