16 Σεπτεμβρίου 2007 θα φανεί αν αξίζει να υπάρχουμε σαν Εθνος με παρελθόν και μέλλον ή πραγματικά είμαστε βοσκοί, κηπουροί, κτηνοτρόφοι με μπάσταρδο πρόσωπο και ανύπαρκτο μέλλον. Οψόμεθα!... Πολύ φοβάμαι όμως πώς....Αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων
Tου Xρηστου Γιανναρα
Τι θα διδαχθεί στο σχολείο ως Ιστορία δεν είναι υπόθεση μόνο της ιστορικής επιστήμης, η οποία, έτσι και αλλιώς, ούτε ενιαία είναι ούτε ιδεολογικά ουδέτερη. Το πρόβλημα του βιβλίου της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού είναι και παιδαγωγικό και ιδεολογικό και πολιτικό. Η ιδεολογία για την ελληνική παιδεία καθορίζεται στο Σύνταγμα και αυτή την ιδεολογία αρνούνται οι συγγραφείς του πολυσυζητημένου βιβλίου (με την υπουργό Παιδείας να δηλώνει ότι συντάσσεται μαζί τους). Η ιδεολογική τους γραμμή δεν επιδέχεται «διορθώσεις» και είναι ζήτημα αξιοπρέπειας των συγγραφέων να το τονίσουν. Το βιβλίο συνιστά de facto αλλαγή ιδεολογικού παραδείγματος στο ελληνικό σχολείο. Και σε μια δημοκρατία τέτοια αλλαγή δεν είναι υπόθεση ούτε των «ειδικών» ούτε της υπουργού Παιδείας: είναι υπόθεση όλων των πολιτών.
Θέσεις λιτές, ορθολογικές, ακαταμάχητες. Δημοσιεύτηκαν στην «Καθημερινή» στις 3.8.2007 και υπογράφονταν από τον Αθανάσιο Γκότοβο, καθηγητή Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ομως, στην Ελλάδα σήμερα το υπό εξαφάνισιν είδος είναι η αξιοπρέπεια: Αφήνοντας αναπάντητες αυτές τις αδυσώπητες θέσεις, οι μεν συντάκτες του βιβλίου συνέχισαν να ακκίζονται στη δημοσιότητα με καυχησιολογίες για το «καινοτόμο» και «εκσυγχρονιστικό» εγχείρημά τους. Η δε υπουργός Παιδείας να παζαρεύει, αν θα είναι ογδόντα μία ή πόσες οι «διορθώσεις» που θα γίνουν στο βιβλίο, και αν οι εντυπώσεις από τον ιδεολογικό βιασμό της ελληνικής κοινωνίας θα αμβλυνθούν με τη διανομή στους μαθητές συγκινησιακού μυθιστορήματος.
Πάντως ο εμπαιγμός της νοημοσύνης μας, της δημοκρατίας και του Συντάγματος μοιάζει, στο συγκεκριμένο θέμα, να έχει ολοκληρωθεί. Τώρα έρχεται (φαίνεται ότι εγγίζει) η ώρα να κριθεί στις κάλπες η δική μας, των πολιτών η αξιοπρέπεια. Οχι να τιμωρήσουμε τον εμπαιγμό, μόνο να αμυνθούμε, να προστατέψουμε τις ελευθερίες μας, την ποιότητα της ζωής μας και της ζωής των παιδιών μας. Η απόπειρα με το διαβόητο βιβλίο της Ιστορίας να παρακαμφθεί και απαξιωθεί το Σύνταγμα, να προκληθεί και χλευαστεί η λαϊκή αίσθηση πατρίδας και η πιστότητα στην ιστορική μνήμη, συνιστά απειλή, απόπειρα ασέλγειας στην ποιότητα της ζωής μας. «Η επιλεκτική αποσιώπηση του παρελθόντος, το σβήσιμο ονομάτων, πράξεων, θρύλων, είναι μια ξεχωριστή φρικαλέα τυραννία... Την άσκησε η σταλινική και μαοϊκή ιστοριογραφία επανανακαλύπτοντας(!) το παρελθόν» (George Steiner, Exfraterritorialif�, 1968).
Η διαπλοκή και διαφθορά, η κλοπή του κοινωνικού χρήματος, η ανικανότητα, η αδράνεια, η ατολμία για εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις, η απελπιστική απουσία δημιουργικής φαντασίας, αξιοκρατίας και διάκρισης ποιοτήτων, η ραγιάδικη υποτέλεια και ανοχή παρεμβάσεων του ξένου παράγοντα, είναι δεδομένα που ο πολίτης, ο δίχως ψυχοπαθολογικές εμμονές, τα πιστοποίησε στη διαχείριση της εξουσίας και από τα δύο μεγάλα κόμματα. Οι ψυχολογικές προσκολλήσεις συντηρούνται πια μόνο από τις φαρισαϊκές συγκρίσεις ποιος έκλεψε λιγότερο και ποιος περισσότερο, ποιος υπερείχε σε ατολμία, ανικανότητα, υποκρισία, ενδοτισμό.
Ομως, το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, τα ουσιώδη του συλλογικού μας βίου, εξακολουθούν να κρίνονται από τα ψυχολογικά συμπλέγματα μιας κρίσιμης μάζας ψηφοφόρων που φοβούνται να ενηλικιωθούν. Φοβούνται οι συμπλεγματικοί πως αν δεν ψηφίσουν το κόμμα του ψυχαναγκαστικού εθισμού τους, συνεργούν στην εκλογική επιτυχία προσωπικού τους αντιπάλου και αντίζηλου. Νομίζουν οι πολιτικά νήπιοι ότι στις εκλογές επιλέγουμε το κόμμα που εκτιμάμε και προτιμάμε. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι το πολυκομματικό σύστημα έχει καταρρεύσει, τα κόμματα εξουσίας είναι «πολυσυλλεκτικά», δηλαδή απολύτως ίδια, απολύτως υποταγμένα στον ίδιο μηδενισμό αξιών και κοινωνικών στοχεύσεων. Επομένως η πολιτική δυναμική της ατομικής ψήφου δεν είναι πια επιλεκτική, μόνο υπονομευτική της αυτοδυναμίας ενός κόμματος μπορεί να είναι, ανατρεπτική της δυνατότητας να στήνεται εναλλάξ, κάθε τέσσερα ή κάθε οχτώ χρόνια, άλλο κομματικό κράτος.
Στον ρεαλισμό αυτής της πολιτικής επίγνωσης να προστεθεί, για την ακρίβεια, ότι τα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα τρία, αφού με οποιαδήποτε κυβέρνηση ο «Συνασπισμός» προσφέρει τους καριερίστες μισθοφόρους για την άσκηση της ίδιας «προοδευτικής» ιδεολογικής τυραννίας που μνημόνεψε ο Steiner. Και βαρύνονται τα κόμματα εξουσίας με μια κορυφαία το καθένα αποκάλυψη του πολιτικού μηδενισμού του: Το ένα προπαγάνδισε ανενδοίαστα την Πλεκτάνη Ανάν. Το άλλο προώθησε με πείσμα την αλλαγή ιδεολογικού παραδείγματος στο ελληνικό σχολείο – το διαβόητο βιβλίο Ιστορίας. Καθόλου τυχαία, και στις δύο αυτές περιπτώσεις το καθένα από τα δύο μεγάλα κόμματα «έκανε πλάτες» στο άλλο, ενώ οι «συνασπισμένοι» μισθοφόροι ανέλαβαν την ιδεολογική συνηγορία.
Ολα τα άλλα κοινωνικά εγκλήματα των δύο μεγάλων κομμάτων μπορεί να πισωδρόμησαν τη χώρα, αλλά δεν απείλησαν την οντότητα και τη συνοχή της ελληνικής παρουσίας. Ούτε η καταλήστευση του Χρηματιστηρίου ούτε τα «δομημένα ομόλογα», η διαπλοκή, η διαφθορά, η αναξιοκρατία, ούτε η προδοσία Οτσαλάν, ο εξευτελισμός στα Υμια, η άνευ όρων βουβή διεκπεραίωση των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της Τουρκίας.
Οσοι έχουν προσδεθεί με άνομα συμφέροντα στο άρμα κάποιου κόμματος εξουσίας, ασφαλώς δεν μεταπείθονται. Αλλά οι ψυχολογικά εξαρτημένοι ψηφοφόροι, αν πραγματικά πονάνε για το μέλλον των παιδιών τους και την ποιότητα της ζωής τους (αν θέλουν απεξάρτηση από τον κομματικό αφιονισμό) δεν έχουν παρά να ζυγίσουν τι είναι πιο επικίνδυνο: Η ασύδοτη αυτοδυναμία ενός κόμματος, τεκμηριωμένα αδιάφορη για τα καίρια προβλήματα της χώρας και σαφώς συναρτημένη με σκανδαλώδη υπακοή στον «ξένο παράγοντα» ή ο εξαναγκασμός σε αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων – σε δημιουργία καινούργιων κομμάτων με σαφείς και ομολογημένες διαφορές κοινωνικών στόχων, προγράμματος, διαφανή ταυτότητα.
Η παροχή της ψήφου μας σε οποιοδήποτε κόμμα εκτός από τα τρία «εξουσίας», έστω σε κόμμα ασόβαρο, φτηνοφιλόδοξο, παλαιοημερολογίτικο, δεν είναι αυτοσκοπός. Σκοπός είναι να υποχρεωθεί σε αναδιάταξη το πολιτικό σύστημα. Βέβαια, κάτι πρέπει να σημαίνει το γεγονός ότι όλα τα μικρά, εκτός πιθανοτήτων εξουσίας κόμματα, τα ασόβαρα, φτηνοφιλόδοξα, παλαιοημερολογίτικα, αντιτάχθηκαν σθεναρά τόσο στην Πλεκτάνη Ανάν όσο και στο ανόσιο βιβλίο Ιστορίας.
Πολίτες με συνείδηση κοινωνικής ευθύνης και προσωπικής αξιοπρέπειας δεν μπορεί παρά να λογαριάζουν ως κριτήριο ψήφου τη στάση κάθε κόμματος και κάθε πολιτευτή στα δύο αυτά κορυφαία στην κρισιμότητά τους θέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου