Δήλωση Κίσσινγκερ

Για την "δήλωση Κίσσινγκερ"(κλικ)

Ειρωνεύεται ο Old-Boy τον Λάκη Λαζόπουλο, ο οποίος επανέλαβε από Αλ-Τσαντίρι την ψευτό-δήλωση Κίσσινγερ. Επί του συγκεκριμένου, έχει κάθε δίκιο, αφού από τη μια ο Λαζόπουλος έχει μετατραπεί σε νέο Νταλάρα και από την άλλη η δήλωση αποτελεί διαρκώς επανεμφανιζόμενο μύθο.

Ως εκεί όμως. Γιατί τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη χρήση της ειρωνείας —όπως φαίνονται και στα σχόλια των αναγνωστών του, κάθε άλλο παρά προφανή είναι.

Ας δούμε όμως πρώτα την "δήλωση":

Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ

Ναι, ο Κίσσινγκερ δεν το είπε ποτέ.

Πρόκειται για μια αγνώστου προελεύσεως φράση, η οποία αναπαράγεται εδώ και εκεί χωρίς κάποια αναφορά σε σοβαρή πηγή.

Ούτως ή άλλως, ένας διπλωμάτης δεν θα μίλαγε ποτέ έτσι δημοσίως —ίσως την εποχή της αποικιοκρατίας μόνο, όπου οι λαοί των αποικιών θεωρούνταν κάτι σαν απολίτιστα ζώα.

Αυτό είναι το "ιστορικό" κομμάτι του θέματος.

Το πολιτικό τώρα. Όποιος παραθέτει αυτή την ψευδεπίγραφη δήλωση για να αποδείξει δήθεν ότι και κάθε λόγος περί παρόμοιων σχεδιασμών και πολιτισμικών επιθέσεων είναι επίσης μούφα, ε, αυτός είναι χειρότερα νυκτωμένος από όποιον απλά την αναπαράγει ως αληθή.

Ας πούμε, από την αμερικανική σκοπιά, τι διαφορετικό κάνει το ευαγές ίδρυμα CDRSEE, με την αιγίδα των "The United States Government, Department of State", "The United States Agency for International Development", "The United Kingdom, Foreign & Commonwealth Office" και άλλων ευγενών οργανισμών (συμπεριλαμβανομένου του υπερηφάνου κρατικού μηχανισμού μας); (εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι σκοπός όλων αυτών είναι η αγάπη, η ειρήνη, η κατανόηση και η σταθερότητα στην περιοχή —ό,τι διακυρήσουν δηλαδή, οπότε πάσο).

Γράφει ή όχι η κ. Κουλούρη σε επίσημο έγγραφο του CDRSEE ότι οι νέοι καιροί στα Βαλκάνια απαιτούν και το γράψιμο της ιστορίας από νέα σκοπιά; Ή, με δικά της λόγια: «Οι πολιτικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στα Βαλκάνια και η αναθεώρηση του παρελθόντος που συνεπάγονται οδήγησαν τις βαλκανικές ιστοριογραφίες σε μια αναζήτηση του «κοινού» παρελθόντος, των κοινών ιστορικών εμπειριών της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της «κληρονομιάς» τους στη θρησκευτική, πολιτισμική και θεσμική σφαίρα».

Τι διαφορετικό γράφει ο Σάμουελ Χάντιγκτον στις δυο εκτενείς αναλύσεις του του που αποτέλεσαν τον κορμό του βιβλίου του "Η σύγκρουση των πολιτισμών" για το ότι πολιτισμικά η Ελλάδα ως ορθόδοξος χώρος, είναι ασύμβατη με τις αμερικανικές επιλογές;

Αλλά και από την αντίπαλη σκοπιά, τι διαφορετικό καταγγέλλει ο Γκυ Ντεμπόρ στα «Σχόλια Πάνω στην Κοινωνία του Θεάματος», όταν γράφει:

Η πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση εν γένει και καταρχήν σχεδόν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν. Ένα τόσο κατάφορο και αυταπόδεικτο γεγονός δε χρειάζεται εξηγήσεις. (...)

Μια απολυταρχική εξουσία τόσο πιο ριζικά καταργεί την ιστορία όσο πιο επιτακτικές είναι οι ανάγκες για κάτι τέτοιο, και προπαντών ανάλογα με τις μεγαλύτερες ή μικρότερες πρακτικές ευκολίες εκτέλεσης που συναντά. Ο Τσιν Τσε Χοάνγκ Τι διέταξε να καούν τα βιβλία, αλλά δεν κατάφερε να τα εξαφανίσει όλα. Ο Στάλιν είχε προωθήσει ακόμα παραπέρα την πραγματοποίηση ενός παρόμοιου σχεδίου στο αιώνα μας αλλά, παρόλα τα κάθε λογής ερείσματα που είχε καταφέρει να βρεί έξω από τα σύνορα της αυτοκρατορίας του, παρέμενε απροσπέλαστη στην αστυνομία του μια εκτεταμένη ζώνη του κόσμου όπου κορόιδευαν τις αγυρτίες του. Το ενσωματωμένο θεαματικό τα κατάφερε καλύτερα, με νέες μεθόδους και δρώντας αυτή την φορά παγκόσμια. (…)

Το πεδίο της ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων θα συνέβαιναν εκ νέου: “κτήμα ες αεί”, λέει ο Θουκυδίδης. Με αυτό τον τρόπο η ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφέρον να εξαλείξει το μέσο αποτίμησής της. (…)

Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι η ιστορία εμφανίστηκε στην Ελλάδα μαζί με την δημοκρατία. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι χάθηκε απ’ τον κόσμο μαζί με την τελευταία.

Σε τι διαφέρει το σχέδιο της ψευτο-δήλωσης από ό,τι γράφει στο βιβλίο του ο Σαμπκομαντάντε Μάρκος σχετικά με τις προθέσεις των κυρίαρχων δυνάμεων;

Ποιό είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο μονοπολικός κόσμος στην πορεία του προς την παγκοσμιοποίηση; Τα εθνικά κράτη, οι αντιστάσεις, η κουλτούρα, ο τρόπος του κάθε έθνους να βλέπει τον κόσμο, ό,τι το κάνει να διαφέρει από τα άλλα έθνη. Πως είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο χωριό όπου όλοι είναι ίδιοι αν υπάρχουν τόσες διαφορές; Όταν λέμε ότι πρέπει να διαλυθούν τα εθνικά κράτη και να μετατραπούν σε ερήμους, δεν εννοούμε ότι θα σκοτώσουν τον κόσμο, αλλά τον τρόπο ζωής του κάθε λαού. Μετά την καταστροφή θα έρθει το ξανακτίσιμο. Θα ξανακτιστούν οι διάφορες περιοχές μέσα σε ένα νέο πλαίσιο. Εκείνο που ορίζουν οι νόμοι της αγοράς. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης.

Το πρώτο της εμπόδιο είναι τα εθνικά κράτη: πρέπει να τους επιτεθεί και να τα καταστρέψει. Ότι κάνει ένα κράτος “εθνικό” πρέπει να καταστραφεί: η γλώσσα, ο πολιτισμός, η οικονομία, η πολιτική του ζωή και ο κοινωνικός του ιστός. (…)

Κάθε πολιτισμική διαφορά η οποία κάνει ένα Γάλλο Γάλλο, έναν Ιταλό Ιταλό, ένα Δανό Δανό, έναν Μεξικανό Μεξικανό, πρέπει να καταστραφεί, γιατί αποτελεί φράγμα στην παγκοσμιοποίηση της αγοράς. (…).

Αυτό σημαίνει ότι η πολιτιστική ιστορία, η ιστορία της παράδοσης, συγκρούεται με αυτή την διαδικασία και αποτελεί επομένως εχθρό της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν έθνη με μεγάλες παραδόσεις.

[Σαμπκομαντάντε Μάρκος, Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος]

Μοιάζει να σκέφτονται πολλοί: «Συνωμοσία; Σχεδιασμοί; Μακροπρόθεσμα πλάνα; Μυστικά κονδύλια; Πολιτιστικές επιθέσεις; Πρόκειται ασφαλώς περί γελοιοτήτων, και ορίστε η απόδειξη: ορισμένοι πιστεύουν μια ψευδεπίγραφη δήλωση, τάχα του Κίσσινγκερ. Άρα όλα μούφες, και όλα τα σχετικά Λιακοπουλισμοί».

Λίγο πρόωρο δεν είναι το συμπέρασμα σας, φίλτατοι;

Αυτό που έγραψε ο Γκορ Βιντάλ ισχύει και για πολλούς έλληνες —συνήθως τους πιο «προοδευτικούς»:

«Δυστυχώς οι Αμερικανοί, ως άλλα σκυλιά του Παβλόφ, έχουν εκπαιδευτεί από τα ΜΜΕ να αντιδρούν με χαχανητά σε κάθε αναφορά της λέξης συνωμοσία.».