Μία Επέτειος...Νέα Αρχή...Ενας Αγώνας...

27 Φεβρουαρίου 1943 μέσα στην Γερμανική κατοχή, την ώρα που όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλακωνε η σκλαβιά, ο Κώστής Παλαμάς κηδεύτηκε. Την ημέρα εκείνη ο άλλος ποιητής, ο ¨Αγγελος Σικελιανός, μπροστά στο πλήθος, που είχε συγκεντρωθεί για τον τελευταίο χαιρετισμό, απήγγειλε "Ηχήστε, οι σάλπιγγες...Καμπανες βροντερές, δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ώς πέρα..Βογγήστε, τύμπανα πολέμου...Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα! Σ'αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα' και όλοι άρχισαν να τργουδούν τον Εθνικό Ύμνο, μπροστά στους εκπληκτούς κατατακτητές. Ο λαός δεν ήταν πιά σε κηδεία, ήταν σε εθνική εκδήλωση..

Κι έπειτα σ' 'όλη την γερμανική κατοχή, στις αθώες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και στις αυθόρμητες λαϊκές συγκεντώσεις, στην συνοικία, στην γειτονιά, στο χωριό, στις αυλές των σχολείων, στο σπίτι σταργαστίρι, ο Παλαμάς ήταν ο εκλεκτός και η "Φογέρα του Βασιλειά", "ο Δωδεκάλογος του Γυφτου" τα ποιήματα τα αγαπημένα. Ο Κωστής Παλαμάς αετός των μεγάλων διανοητικών πτήσεων σε εκείνους τους δύσεχτους καιρούς είχε κατέβει στις πλατείες, στα σπίτια, στις συντροφιές καθοδηγούσε και αναπτέρωνε. Ποιητής του Εθνους και του λαού του στα σημερινά σκοτεινά χρόνια, όπως και τότε, μας δείχνει τον δρόμο. Μας οδηγεί σε ανάσταση αξιών σε μία ξεπερασμένη, σαπισμένη, ετοιμοθάνατη κοινωνία με την ηθική αναισθησία να κυριαρχεί.

Η επέτειος της ταφής του Κωστή Παλαμά που έβλαστησεν ελεύθερος και ανυπόταχτος, πρέπει να είναι ή αρχή "για πάλεμα για μάτωμα" το έναυσμα αναγέννησης. Να ξεπεράσουμε τον υποκειμενισμό και να μεταβάλλουμε την ζωήν μας σε λειτούργημα κοινωνικό, να την υποτάξουμε σε υπερατομικούς σκοπούς σαν φορείς του απολύτου σε μεθύσι διονυσιακό με το τελευταίο έρεισμα που απομένει: την παράδοση, το αίμα και την ψυχοτροπία της φυλής μας.

Της Ελλάδας ο Πάσχος

Ο γνωστός και μη εξαιρετέος κύριος Πάσχος Μανδραβέλης μας έδωσε ένα ώραίο άρθρο στην Καθημερινή 23/2/2010 "της Ελλάδος φρουρός" περί του Ελληνικού Στρατού. Με πολύ ύφος, άφθονο ξερολισμό και απαιτήσεις υψίστης εγκυρότητας, χαρακτηριστικό των εθνοκτόνων, μας λέει, μεταξύ των άλλων ευρηματικών και ανεύθυνων, ότι η Ελλάδα "έχει 55 ταξίαρχους για 90.000 (στα χαρτιά) στρατιώτες, όταν οι Αμερικανοί έχουν 58 ταξίαρχους για 600.000 στρατιώτες". Είναι πολύ βολικό να φέρνουμε την Αμερική, όταν βολεύει, σαν παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης. Θα μπορούσαμε να του απαντήσουμε ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων (House of Representatives) έχει 425 μέλη και η Γερουσία (Senate) 100 μέλη, σύνολο 525 νομοθέτες σε πληθυσμό 300.000.000, αναλογία 1: 600.000. στην Ελλάδα με πληθυσμό 10,000,000 έχουμε 300 εθνοπατέρες αναλογία 1:34.000. Τα σχόλια είναι περιττά.
Θα εξυπηρετούσε πολύ αν πρότεινε την μείωση του αριθμού των εθνοπατέρων στην Αμερικανική αναλογία, συνέκρινε τα Πανεπιστήμια, μας μιλούσε περί πανεπιστημιακού ασύλου εδώ και εκεί και διάφορα άλλα πικρά, στο κάτω κάτω της γραφής οι 55 ταξίαρχοι δεν υπέγραφαν συμβάσεις, ούτε τα πήραν από την Siemens. Οι 300 τα πήραν....Αν όχι όλοι στην ίδια γειτονία ζούνε και ξέρουν...

Αυτή είναι η αριστερά...

Αφού ξεσκίστηκα βαθιά
κι αφού ξεσκίστηκα παντού ναζιάρα και καμωματού
θα κάνω το κορίτσι πια

Κώστας Βάρναλης: Το φως που καίει

Δεν υπάρχει καλύτερος στίχος που να περιγράφει την αριστερά σήμερα. Αφού ξεχαλινωμένη κατέστρεψε την Ελλάδα, Έκαψε, ρήμαξε, ποδοπάτησε κάθε αξιοπρέπεια και έννοια ανθρωπιάς, και έβγαλε από μέσα της όλο το συμπλεγματικό της μίσος κατά της κοινωνίας προσπαθεί τώρα να το παίξει αγνή και παρεξηγημένη. Ο Έλληνας άνθρωπος, η πλειοψηφία των Ελλήνων ανθρώπων σήμερα αισθάνεται ότι είχαν βρεθεί υπό κατοχή. Μια φωνακλάδικη, τσαμπουκαλού μικρονοϊκή αριστερά είχε επιβάλει την θέληση της με το έτσι θέλω. Μία αριστερά κλαψιάρα. Όλες οι ιδεολογίες, όλες οι παρατάξεις επιδιώκουν και προσπαθούν να κερδίσουν την εκτίμηση των Ελλήνων με όσα πρόσφεραν και όχι με όσα έπαθαν. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις θέλουν να έχουν τον θαυμασμό του λαού και όχι την λύπη του. Μόνον η αριστερά κλαψουρίζει και προβάλλει όσα, αλήθεια ή ψέματα, δίκαια ή άδικα, έπαθε και ζητάει αναγνώριση μέσα απο την λύπη. Καμία πολιτική παράταξη ή ιδεολογία δεν ανήγαγε σε υψηλή πολιτική να την λυπούνται οι άλλοι. Χιλιάδες βάναυσες, μελοδραματικές, υποκριτικές σελίδες έχουν γραφτεί για το τι υποτίθεται τράβηξε η αριστερά. Δείξτε μας μία σελίδα για το τι πρόσφερε; Με μανιχαϊστικές μελοδραματικές σχηματοποιήσεις του τύπου αριστερά/δεξιά και μονότονα επαναλαμβανόμενε γερασμένα συνθήματα και χρόνια ολέθρια κατά συνθήκην ψεύδη κάθισε στο σβέρκο των Ελλήνων σαν μεγάλη "δημοκρατική παράταξη" και έφαγε, καταβρόχθισε, διασπάθισε τον πλούτο της Ελλάδας. Οι Έλληνες κατάλαβαν, ότι η αριστερά δεν είναι πλέον το ποιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας που βλέπει αυτά που εμείς οι "αλλοτριωμένοι" δεν μπορούμε να δούμε, που σκέφτεται αυτή για μας. Η ωμή τρομοκρατία που για 36 χρόνια ασκούσαν στα Ελληνικά Πανεπιστήμια οι αριστερές συμμορίες πήρε τέλος. Η οικονομική κρίση αποκάλυψε το μεγάλο φαγοπότι. Οι ορδές των κουκουλοφόρων της αριστεράς έδωσαν στους Έλληνες πολίτες την δύναμη της θέληση. Η Αριστερά μας έδωσε την θέα του χειρότερου ώστε να μπορέσουμε να βρούμε τον δρόμο για το καλλίτερο.

Αυτή είναι η αριστερά. Είναι η πραγματική αριστερά. Η αριστερά που πέταξε το προσωπείο και εμφάνισε το πραγματικό της πρόσωπο, αποδεικνύοντας πόσο μισάνθρωπη, μισαλλόδοξη και μισελληνική είναι και θα είναι πάντα. Από τα πειθήνια 45άρια της "17 Νοέμβρη", το μαρξιστικό καθηγηταριό με την κούφια ρητορεία που προσπαθεί να βρεί μία αρρενωπή συντροφικότητα μέσα από την "κινηματική βία" του Βέλτσου, μέχρι τις αριστερές συμμορίες των παρακρατικών που λειμένονται τα πανεπιστήμια και τα έχουν μετατρέψει σε άντρα ανομίας μοιράζοντας "συγκεκριμένα ποσά βίας", τους επιδοτούμενους "αντιρατσιστές".

Αυτή είναι η αριστερά, η αριστερά των βανδάλων, των κουκουλοφόρων, των καλάσνικοφ, των τροφίμων των σκοτεινών κέντρων των μυστικών υπηρεσιών. Οι άνθρωποι της καίνε βιβλιοπωλεία, χτυπούν καθηγητές μέσα στις αίθουσες των Πανεπιστημίων και από τις εφημερίδες λοιδορούν και βρίζουν όποιον τολμήσει να εκφράσει αντίθετη άποψη. Οι δολοφόνοι, οι επαγγελματίες 'αντιρατσιστές" και οι κουκουλοφόροι δεν σφετερίζονται, οπως αυτάρεσκα γράφεται και λέγεται, τους αγώνες και τα συνθήματα της αριστεράς. Αυτή είναι η αριστερά των νεοταξίτικων ταγμάτων εφόδου.

Αυτή είναι η αριστερά. Από την πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης με την βία επέβαλε την στυγνή της δικτατορία. Οι κόκκινες ορδές των μουσάτων με τα αμπέχονα και το κουλτουριαρικο ύφος με την στρατωνισμένη σκέψη και την μονοτροπία του ιστορικού υλισμού περασμένων εποχών επέβαλλαν, με την βοήθεια και την αρωγή του Καραμανλή Α, μια στυγνή δικτατορία φρίκης σε ολόκληρη της χώρα τρομοκρατώντας και προπηλακίζοντας όποιον θα τολμούσε να φέρει αντίρρηση στον πλινθοκεραμισμό των σκέψεων τους. Με άναρθρες κραυγές και υψηλή υστερία αναμασούσαν με ηδονή τα μουχλιασμένα υποπροϊόντα της ιδεοληψίας τους, χωρίς να βρίσκουν κανέναν λόγο να ξανασκεφτούν κάτι, μόνιμα ασφαλείς στις γενικολογίες και αερολογίες, μόνιμα βέβαιοι ότι αυτές δείχνουν το σωστό δρόμο. Με ιησουίτικη μονομέρεια προσπάθησαν και προσπαθούν να μας διδάξουν ότι: "η "δημοκρατία" είναι η αυθαιρεσία, η "ελευθερία" είναι να ψεύδεσαι ασύστολα και ο "στοχασμός" είναι η φθηνή προπαγάνδα των μακντολναντοποιημένων γνωμοδιαμορφωτών της παγκοσμιοποίησης.

Σήμερα τα κατεστραμμένα Πανεπιστήμια, τα λουκέτα στα μαγαζιά,η απόγνωση στις γειτονιές της Ελλάδας, η τραγωδία στο Βύρωνα παίρνουν την σωστή τους θέση. Οι ανώμαλες γωνιές τους, κατάλοιπα της αριστερής λαίλαπας, εξαφανίζονται δένονται σε ένα συμπαγές σύνολο απελευθέρωσης.

Επιτέλους το μέλλον ανοίγεται μπροστά μας. Έχουμε αποτινάξει τα δεσμά του παρελθόντος, τα εικονικά πιστεύω και τα φανταστικά χρέη προς τα περιτρίμματα της αριστεράς. Η αριστερή βαρβαρότητα των επιδοτούμενων λακέδων της Νέας Τάξης μας λύτρωσε και το μυαλό είναι ξεκάθαρο όσο ποτέ άλλοτε, μας απάλλαξε ξαφνικά από μία πίεση επίμονη, από ένα μαρτύριο τρομερό που δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε άλλο. Από εδώ και εμπρός η λάμπα θα μένει αναμμένη. Τώρα, ξέρουμε ότι τα φαντάσματα έχουν εξορκιστεί και ο εφιάλτης δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Δεν υπάρχουν πιστωτές και μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε.

Πάντα υπάρχει ένας δυνατότερος για να σταθεί στο πλευρό του έθνους που βασανίζεται.

Που είναι το Κράτος;

Που είναι το κράτος; Κραυγάζουν οι Έλληνες. Το κράτος απουσιάζει επιμένουν οι διάφοροι άνθρωποι των ΜΜΣ(κοταδισμού). Εκείνο το οποίο δεν μας λένε οι διάφοροι "δήθεν", είναι ότι το Κράτος δεν είναι παρά ένα περίβλημα που απεικονίζει την μορφή και το χρώμα του περιεχομένου του. Η ποιότης του Κράτους δεν είναι άλλη από την ποιότητα των ανθρώπων που μπήκαν στην υπηρεσία του. Τα πραγματικά Κράτη έχουν την ισχύ και την ενέργεια της θέλησης εκείνων που τα δημιούργησαν. Το σύγχρονο ελληνικό Κράτος είναι απεικόνιση εκείνων που το χρησιμοποιούν: βαρύ και αδύνατο συγχρόνως, κλιδωνιζόμενο επάνω στις βάσεις του, έρμαιο των σκανδάλων, συγκεντρώνοντας όλες του τις φροντίδες σε σκοπούς κοινωνικής πρόνοιας, καθοδηγούμενο από απόψεις καθαρά εμποροκρατικές του δούναι και λαβείν. Το ελληνικό Κράτος έχει μεταβληθεί σε "θεία πρόνοια" κάνοντας την κοινωνία εύκολη και βολική σε κάθε είδους αλισβερίσια και σχέσεις. Σήμερα στην Ελλάδα θριαμβεύουν η εξασφάλιση, η αγαθοεργία, γλυκύτης, ελεημοσύνη και πάνω από όλα το βόλεμα.

Το Κράτος δεν πρέπει να είναι "θεία πρόνοια", αλλά εξουσία. Μία εξουσία, καθαρή, δίκαια, αμερόληπτη που καθορίζει τους στόχους, που αποκτά τα μέσα για την επίτευξή τους και κάνει τις τομές. Το Κράτος πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένο μέσα στον λαό, με την ανεμπόδιστη και χωρίς στεγανά κυκλοφορία των επίλεκτων μέσα από τα κοινωνικά στρώματα. Πρέπει να κρατά τα ινία του λαού και συνάμα να τον βοηθά να διακρίνει τα αιώνια ένστικτα τα οποία μιλούν μέσα του.

Κράτος άξιο του ονόματός του είναι πρώτον ένας πολιτικός θεσμός. Ένα κράτος καθοδηγούμενο κατ΄ουσίαν από οικονομικές, χρηματικές ή κοινωνικές φροντίδες δεν είναι κράτος, αλλά ένας συνεταιρισμός, ευπαθής και ευάλωτος, εμπόρων.

Από την στιγμή που οι Έλληνες αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική (όπως άλλωστε προσπαθούν να τους κάνουν να πιστέψουν) δεν είναι παρά θέμα τεχνικής ή μεροκάματου περιορίζουν τις διεκδικήσεις τους σ' αυτόν τον τομέα μόνο. Με όλο το βάρος τους (το βάρος της μάζας) επηρεάζουν τις αποφάσεις των "ηγετών", οι οποίοι με την σειρά τους παρασύρονται στη φυγή προς το πουθενά και το τίποτα του κοινωνικού και "θειοπρονοητικού" τομέα μια τάση την πρωτοβουλία της οποίας πήραν από συγκυρία ή δημαγωγία και που θα είναι πάντοτε η αιτία του χαμού τους. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία δεν μπορούν να συναγωνισθούν τους άλλους που είναι στην αντιπολίτευση , οι οποίοι δεν έχουν παρά να ζητάν πάντα περισσότερα!

Αστυνομία.....

Παρακολουθήσαμε την εξιστόρηση και τα σχετικά σχόλια για το τι συνέβη από το επεισόδιο στο Μαρούσι και τον αφοπλισμό των αστυνομικών μέχρι το τραγικό συμβάν στον Βύρωνα (16/2//2010) που στοίχισε την ζωή σε ένα μεροκαματιάρη νέο άνθρωπο.

Είναι ολοφάνερος ο θεομπεκτισμός της επιδοτούμενης δημοσιογραφίας. Σε μία απελπισμένη προσπάθεια να κρύψουν κάτω από το χαλί της παραπληροφόρησης και της κομματικής προπαγάνδας την πραγματικότητα έδωσαν ένα ρεσιτάλ αμετροέπειας που άγγιζε τα όρια της βλακείας. Ο κύριος Σρόιτερ στο Alpha με βαρύ και περισπούδαστο ύφος πραγματικού γνώστη στην προσπάθεια να επιρρίψει ευθύνες στην αστυνομία και να κερδίσει εντυπώσεις αναρωτήθηκε γιατί δεν έστειλαν τα ΕΚΑΜ στην επιχείρηση στον Βύρωνα. Αγαπούλα δεν ξέρεις και αν δεν ξέρεις ρώτησε. Η επιχείρηση έγινε με σκοπό να συλλάβουν τους ληστές. Τα ΕΚΑΜ είναι εκπαιδευμένα όχι να κάνουν συλλήψεις αλλά να εξουδετερώνουν.

Στο Alter η κυρία Κάτια Μακρή έδωσε ρεσιτάλ κομματικής προπαγάνδας. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε αναφερόμενη στο επεισόδιο ή φίασκο κατά τους δημοσιογράφους στο Μαρούσι, όπου οι ληστές αφόπλισαν και έγδυσαν τους αστυνομικούς, ότι οι αστυνομικοί δεν έδειξαν αποφασιστικότητα. Τι αποφασιστικότητα να δείξεις όταν σε σημαδεύουν, αυτό δεν μας το είπε. Στο ίδιο δελτίο ο αστυνομικός συντάκτης Φιλιππάκης προσπάθησε να πει την πικρή αλήθεια. Αν οι αστυνομικοί είχαν βγάλει πρώτοι τα πιστόλια τους, η εξαγωγή όπλου απαγορεύεται και αν γίνει ακολουθεί ΕΔΕ, και τους είχαν ξαπλώσει στο δρόμο και μετά τους έκαναν τον σχετικό έλεγχο όλοι στο δελτίο θα ούρλιαζαν για "αστυνομική βία", για να τον κόψει ταχύτατα ο Ακης Παυλόπουλος με την ωραία και ιστορική φράση να μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

Για να φθασουμε στον Βλάκη Χαζόπουλο που ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε με πολύ σοβαρότητα ότι η οικονομική ανέχεια θα οδηγήσει στην αυξηση των ληστειών. Ρε Βλάκη για ρώτα την μάνα σου, που την μνημονεύεις συνέχεια. Στην δεκαετία του 50 που η φτώχεια ενδυμούσε πήρε ο κόσμος τους δρόμους και άρχισε να ληστεύει.

Αλλα σχέδια...ερευνούν οι Ισπανοί...

Η ισπανική εφημερίδα El Pais γράφει ότι οι Ισπανικές υπηρεσίες πληροφοριών (Centro National de Inteligencia ) ερευνούν τον ρόλο των "αγορών" και ΜΜΕ στις τελευταίες σπεκουλαδόρικες επιθέσεις που δέχεται η χώρα.

Οι Ισπανικές υπηρεσίες πληροφοριών ερευνούν εάν και πόσο οι επιθέσεις των επενδυτών και η επιθετικότητα του αγγλοσαξονικού τύπου δεν κατευθύνονται μόνο από την δυναμική της αγοράς, αλλά κρύβουν και άλλα σχέδια......

Πηγή: Reuters

Οι "τοξικομανείς της πολυπολιτισμικότητας"

Πανικό δημιούργησε στην εκπομπή του κ. Χ"Νικολάου (Alter 8/2/2010) η τοποθέτηση του Προέδρου των μεταναστών Ελλάδος κ. Κολομπανί για το νομοσχέδιο περί απόδοσης ιθαγένειας στους μετανάστες. Ο κ.Κολομπανί κατήγγειλε ότι πίσω από το εγχείρημα αυτό κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες ψηφοθηρίας, οι οποίες μάλιστα δεν θα ωφελήσουν μόνο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και το ΣΥΡΙΖΑ και όσα άλλα κόμματα υπερασπίζονται μετά μανίας την ανεξέλεγκτη απόδοση της ιθαγένειας που σχεδιάζεται.

Ο Πρόεδρος των μεταναστών μίλησε επίσης για ένα μικρό κόμμα (ποιο να είναι άραγε) το οποίο ζήτησε από σωματεία μεταναστών να αλληλοστηριχθούν στο συγκεκριμένο εγχείρημα, "θα σας στηρίξουμε...στηρίξτε μας...". Πραγματικό αλισβερίσι.στην πλάτη της Ελλάδας....!

Tο λόγια του κ. Κολομπανί προκάλεσαν πανικό στους κ. Χ"Νικολάου,κ. Μακρή, κ. Μαργαρίτη και φυσικά κ. Τζάκρη.

Η αμηχανία ήταν εμφανής. Οι Νεναίκοι άρχισαν να ωρύονται όλοι μαζί με υψηλή υστερία στον Πρόεδρο των μεταναστών και με επικεφαλής το δημοσιογράφο κονφερασιέ να προσπαθούν να καλύψουν τα λεγόμενα του με ένα οδοστρωτήρα κραυγών, και με ασυναρτησίες να τον "συνετίσουν" έτσι ώστε να πει αυτά που θα ήθελαν να ακούσουν από έναν εκπρόσωπο μεταναστών και όχι αυτά τα οποία έλεγε!

Υπό τις συνθήκες αυτές κάθε συζήτηση με τους εθνοκτόνους "τοξικομανείς της πολυπολιτισμικότητας" , είτε δημόσια είτε ιδιωτική, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Η συζήτηση εξ αρχής απομακρύνεται απο το επίπεδο της αντικειμενικότητας, τα επιχειρήματα δεν λαμβάνονται υπόψη κατά την αξία τους, αλλά κατά πόσον ταιριάζουν στο σύστημα, και, αν δεν ταιριάζουν, πως μπορούν να γίνουν έτσι ώστε να ταιριάσουν. Είναι ένας τύπος προσέγγισης της πραγματικότητας όμοιος με εκείνον του μωρού που εξετάζει κάθε αντικείμενο που θα πιάσει στα χέρια του από μία και μοναδική σκοπιά, αν τρώγεται ή όχι, αν είναι "ώ καλό" ή "πουφ κακό". Αν λόγου χάρη, τύχη και αναφέρεται Ελλάδα, Ελληνισμό, Εθνος, Πατρίδα, Ιστορία, δεν αναφέρεται μία ιστορική πραγματικότητα, ένα ιστορικό γεγονός, αλλά είπατε κάτι "πουφ κακό" και πρέπει να είστε έτοιμος για την ανάλογη αντίδραση.

Το συναισθηματικό στοιχείο δεν εκδηλώνεται κατ' ανάγκη με εξωτερική έξαψη. Ο αμυντικός μηχανισμός συχνά λειτουργεί σαν ένα ομαλό καλολαδωμένο μηχάνημα. Αν κινδυνεύει να πάθει εμπλοκή, όπως με τα λεγόμενα του κυρίου Κολομπανι στην εκπομπή του Χ"Νικολάου, τότε αυτομάτως καταφεύγει σε άναρθρες κραυγές και σε "φαυλοκυκλικά" επιχειρήματα ή και ύβρεις. Ο Μαργαρίτης, , έβρισε τον εκπρόσωπο των μεταναστών και τον είπε "ακροδεξιό", επειδή δεν βόλευαν τους εθνοκτόνους λαθρομεταναστολάγνους αυτά που έλεγε... . Είναι η στάση του προδομένου εραστή που διαλαλεί δεξιά και αριστερά πώς η αγαπημένη του είναι πουτάνα και ωστόσο λυσσάει απο το κακό του με κάθε καινούργια απόδειξη αυτού του ισχυρισμού. Η απώλεια μιά χίμαιρας έχει το ίδιο αποτέλεσμα στην ανατροπή της ισορροπίας όσο και μία διαταραχή της λίμπιντο.

Ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι Έλληνας. Μόνο πεθαίνεις ως Έλληνας.

Οι Ένστολοι των Προνομίων (αξίζει να διαβαστεί.)

Γράφει ένας Ελληνας Αξιωματικός.
Είμαι ο ίδιος. Όταν πετάω στους αιθέρες του Αιγαίου, όταν βυθίζομαι στα καταγάλανα νερά του, όταν τρέμει το χώμα των συνόρων από το άρμα μου, όταν πάνω σε μια μηχανή ή σε ένα περιπολικό τριγυρίζω άγρυπνος τη νύχτα, όταν μπαίνω στη φωτιά, όταν παλεύω με το λιοπύρι και το αγιάζι στα λιμάνια. Πιλότος, Ναύτης, Στρατιώτης, Αστυνόμος, Πυροσβέστης, Λιμενικός. Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην οικογένειά μου το μεσημέρι. Ποτέ δε ρωτάω αν θα γυρίσω πίσω απ’ όπου με στέλνεις. Με παλιά μηχανήματα, με κατεστραμμένα αυτοκίνητα, με ό,τι κι αν μου δώσεις.

Με την μέση θρύψαλα από τα G, με τα χέρια γδαρμένα από τους ιμάντες του αλεξίπτωτου, με τη ματιά στη θάλασσα και το δάκρυ στη φωτογραφία της οικογένειας δίπλα απ’ την εικόνα του Αη Νικόλα κάπου στ’ ανοιχτά της Σομαλίας, με τις πληγές μου ανοιχτές έξω από το Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, με τις παλάμες σάπιες απ’ την αρμύρα να βγάζω απ’ τα νερά τα παιδιά εκείνων που ξεβράζουν οι διακινητές στ’ ακρονήσια. Αχ αυτά τα …μάτια όταν σώζονται πως σε κοιτάζουν.

Σ’ απογοητεύω πολλές φορές. Το ξέρω. Αλλά κι εσύ δεν ήρθες στην κηδεία μου. Δεν μου άναψες ένα κερί. Δεν έκανες μια γιορτή για μένα στα σχολειά. Δεν κράτησες ένα δάκρυ για μένα όταν έπεφτα απ’ τα ουράνια, ούτε όταν μ’ ένα ελικόπτερο πάλευα εκείνη τη Νύχτα μες’ στο σκοτάδι και στην αντάρα των Ιμίων, ούτε με έκρυψες για να μη με δει ο Τούρκος από τις τηλεοράσεις σου. Δεν ήρθες στο νοσοκομείο μου δίπλα στο κρεβάτι να μου κρατήσεις λίγη συντροφιά όταν με καίγανε οι σφαίρες και οι μολότωφ που σφηνώθηκαν πάνω μου. Τώρα ούτε σε παρέλαση δε θες να με βλέπεις. Και η σημαία μου έχει σταυρό πάνω και μπορεί να σε ενοχλεί.

Και για τα παιδιά μου; Την οικογένειά μου; Δε νοιάστηκες όταν γκρεμιζόμουν, όταν πνιγόμουν, όταν με έλιωναν οι ερπύστριες, όταν καιγόμουν στη φωτιά. Ποτέ δε με ρώτησες τον καιρό της αφθονίας αν χρειάζομαι κάτι. Έδινες στους άλλους κι εγώ σε περίμενα. Μη μιλάς μου λες. Μη ζητάς. Είσαι Στρατιώτης. Αλλά κι εγώ ήμουν πολύ μακρυά για να μ’ αφουγκραστείς. Στα σύνορα, στον ουρανό, στη θάλασσα. Μέσα στη φωτιά να παλεύω με τις μάνικες και τα Καναντέρ. Καμιά φορά από κει μακρυά άκουγα να με φωνάζεις “καραβανά” και “μπάτσο” και “ταβλαδόρο”. Γελούσα και χαιρόμουν, γιατί κι εγώ αυτήν την ελευθερία υπερασπίζομαι. Να μου λες ό,τι θες κι εγώ να είμαι εκεί. Ακοίμητος και Άγνωστος.

Τώρα με βγάζεις στα κανάλια και στα ραδιόφωνα. Μου λες βάλε πλάτη, βόηθα κι εσύ να περάσουμε τη φουρτούνα. Δώσε κι εσύ να καβατζάρουμε τη χρονιά. Μου λες ότι μ’ έχεις γεμίσει επιδόματα και σπίτια και νοσοκομεία και λέσχες, όλα δικά μου. Δε λες την αλήθεια, αλλά δεν με πειράζει. Όταν σου έχω δώσει τη ζωή μου λες να με πειράξουν τα λίγα χρήματα; Όταν έχω σκοπό να μείνω με την Ελλάδα στην αιωνιότητα λες να με απασχολεί η 25ετία;

Αλλά ξέρεις κάτι;

Μου ‘χεις δώσει το μεγαλύτερο προνόμιο απ’ όλα, όταν μου είπες ότι με χρειάζεσαι διαθέσιμο 24 ώρες το 24ωρο, κάθε μέρα της ζωής μου: Όταν σκοτώνομαι είναι για την Πατρίδα. Όταν τραυματίζομαι είναι για την Πατρίδα. Δεν βγαίνω στη σύνταξη. Μπαίνω στην Εφεδρεία. Δεν πεθαίνω. Πάω να γίνω ένα με τον Ηλιάκη και το Σαλμά. Τον Γιαλοψό, τον Καραθανάση και τον Βλαχάκο. Γιατί εγώ το ξέρω καλά.

Ούτε γεννιέσαι ούτε γίνεσαι Έλληνας. Μόνο πεθαίνεις ως Έλληνας.

Πηγή: Greek National Pride

Το Παρακράτος είναι εδώ...

Να θυμίσω απλώς, έτσι για την ιστορία, ότι μετά το 1974 η ελληνική πολιτική σκηνή μπορούσε να επαίρεται ότι είχε διαγράψει το παρακράτος της Δεξιάς της εποχής του 60, ένα κατακερματισμένο κόσμο χαφιέδων και χαφιεδομένων, παπατζήδων, τεμπέληδων και ακαμάτηδων έτοιμων για κάθε λαμόγια και κάθε μορφής βίας οργανωμένο κάτω από ταμπέλες σαν την "Συντονιστική Επιτροπή Εθνικών Οργανώσεων" την οργάνωση της "Καρφίτσας", κλπ. Έναν κόσμο που το πρωί έπαιζε πρέφα στο Ideal, το γνωστό καφέ τραμπούκ και το βράδυ έβγαινε παγανιά για να ξυλοκοπήσει "κουμούνια", να κατέβει σε "αντισυγκεντρώσεις" με ευγενές πάθος χωρίς να ξέρει το γιατί και τελικά να δολοφονήσει τον Λαμπράκη. Εναν κόσμο που κινείτο στους δυσώδεις διαδρόμους των μυστικών υπηρεσιών, τον κοινωνικό ντελβέ και την βρωμιά του τότε, το λούμπεν αυτή την κοινωνική σαπίλα, τα αποβράσματα που πάνω τους στηρίχτηκε ένας ολόκληρος τρομοκρατικός μηχανισμός. Ένας μηχανισμός αναιδέστατος ασήμαντος που φυτοζοούσε με ψίχουλα και εκινείτο στα περιθώρια του νόμου με την πλάτη καλυμμένη από τους αόρατους προστάτες του Gladio και της "Κόκκινης Προβιάς" που ανάγκασαν τον τότε πρωθυπουργό, Καραμανλή Α', να ξεφωνίσει το γνωστό "ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;".

Το παρακράτος του τότε πήγε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, όμως δεν χάθηκε. Το παρακράτος του τότε, που περιέγραψε απαράμιλλα ο Ανδρέας Λεντάκης ξαναγεννήθηκε, βαφτίστηκε στην κολυμβήθρα του ΣΙ(λο)Αμ και πήρε καινούργιες ταμπέλες, Antifa, Αντιρατσιστικές Οργανώσεις και Συσπειρώσεις, για να αποτελέσει το σύγχρονο Gladio, την σημερινή "Κόκκινη Προβιά" που θέλει σώνει και καλά να επιβάλει στους Έλληνες τα Diktat της Νέας Τάξης. Ξαναβγαίνει ανανεωμένο και δυνατό κινώντας τα νήματα του καινούργιου μεταλλαγμένου Gladio με τις νέες του ταμπέλες. Το παρακράτος που τρομοκρατεί τους Έλληνες που αρνούνται να καταπιούν τις κοσμοπολίτικες και πολυπολιτισμικές αρλούμπες και επιμένουν, παρ' όλα τα ελαττώματα τους, να εμμένουν στις εθνικές και αγωνιστικές παραδόσεις τους, όπως έχουν μεταφερθεί από την μία γενιά στην άλλη στην ιστορική τους πορεία πολλών δεκάδων αιώνων. Η βρωμιά του τότε δεν διαφέρει σε τίποτα από την ανίκανη για δημιουργία έτοιμη να πουληθεί για το τίποτα να καίει, να καταστρέφει και λεηλατεί βρωμιά του σήμερα. Τα αποβράσματα του τότε κλωνοποιήθηκαν όπως οι προβατίνες Ντόλη στα περιτρίμματα του "αντιεξουσιαστικού" χώρου του σήμερα που πάνω του στηρίζεται ένας ολόκληρος μηχανισμός υποταγής των Ελλήνων. Οι εγκάθετοι του σημερινού παρακράτους καίνε βιβλιοπωλεία, προκαλούν τρομακτικούς βανδαλισμούς σε σχολεία και Πανεπιστήμια, καίνε εκκλησίες, την Ελληνική Σημαία, κάνουν "αντισυγκεντρώσεις" οργανωμένα και κατευθυνόμενα με την σιγουριά της ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ του τότε, ότι τίποτα δεν θα πάθουν. Μέρα μεσημέρι σε κεντρικά σημεία της Αθήνας, μέσα σε πολύ κεντρικούς και γεμάτους κόσμο δρόμους γίνονται σημεία και τέρατα και δεν συλλαμβάνεται κανένας, δεν εντοπίζεται τίποτα.

Το παρακράτος του σήμερα χρησιμοποιώντας τις ίδιες κλασσικές συνταγές, που στοίχησαν την ζωή στον Λαμπράκη και θανάτωσαν την δημοκρατία την δεκαετία του 60, προσπαθεί να επιβάλει τις πολιτικές λύσεις που θέλουν τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας.
Βλέπουμε, διαβάζουμε, ακούμε την αλητεία της παραμορφωμένης πολιτικής ιντριγκας, την κουστωδία των φαντασμάτων της πολυπολιτισμικότητας, προάγγελων άλλων κακών που έρχονται, και διαισθανόμαστε ότι η ΚΑΡΦΙΤΣΑ είναι εδώ. Βλέπουμε τις "αντισυγκεντρώσεις" των εγκαθέτων αφιονισμένων τραμπούκων που κινούνται στην χώρα με ασυδοσία και ατιμωρησία, ακριβώς όπως οι τρμπούκοι του τότε παρακράτους και καταλαβαίνουμε ότι οι Γκοτζαμάνηδες είναι ανάμεσα μας.

Όπως οι τραμπούκοι του τότε είχαν την υποστήριξη σκοτεινών κύκλων χρηματοδοτούμενων από μυστικά κονδύλια και κάναν τον τσάμπα κόκκορα με τα λεφτά της CIA. Οι τραμπούκοι του σημερινού παρακράτους έχουν την υποστήριξη των ανωτάτων κομματικών ηγεσιών της Αριστεράς ή τουλάχιστον την ανοχή τους. Οι κάποιοι μάγκες δεν πέτυχαν πλήρη ασυλία με τον μπαμπούλα της Δεξιάς. Έχουν ασυλία γιατί κάποιος τους την παρέχει. Οι πολιτικές κακουργίες του σημερινού παρακράτους της αριστεράς έχουν πολιτική κάλυψη, την ίδια πολιτική κάλυψη που είχαν οι πολιτικές κακουργίες του παρακράτους του 60.

Ο Αγώνας άρχισε.....

Στην Ελλάδα σήμερα μια καταπληκτική αρμονία βασιλεύει οι τράπουλλες σημαδεμένες, τα ζάρια "καραγκιοζάκια", μονά-ζυγά δικά μας . Οι κήρυκες της υποταγής και της ακινησίας, κλεισμένοι στην ναρκισσίστική γυάλα τους, αναθεματίζουν τις ελεεινές πολιτικές συντεχνίες, την αναξιοκρατία, το καθεστώς, τους εργατοπατέρες, τους κουκουλοφόρους, την διαφθορά, τους "προηγούμενους". Πέραν από μία αρθρογραφία του αναθέματος, οι επιβήτορες της εξουσίας δεν μας λένε πώς και γιατί φθάσαμε ως εδώ που φθάσαμε, στο τελευταίο σκαλί στου "κακού τη σκάλα". Σε τελευταία ανάλυση κατά βάθος όλοι διαβάζουμμε την ίδια εφημερίδα παρακολουθούμε την ίδια τηλεόραση. Επιφανειακές αντιζηλίες, ψευδείς διενέξεις φαίνονται να τις χωρίζουν. Σιωπή για την εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών. Σιωπή για τις καταστροφές των σχολείων. Σιωπή για το δράμα των μεροκαματιάρηδων που καταστρέφονται οι περιουσίες τους από τα τσιράκια του παρακράτους. Σιωπή για τους λαθρομετανάστες που έχουν μετατρέψει ολόκληρες συνοικίες σε γκέτο απόκληρων της μοίρας "που κεί συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά πενήντα κι εκατό και πάλε φόβο έχουν". Σιωπή για τα εκατομύρια των διάφορων "πακέτων" της ΕΕ που έγιναν βίλες και κότερα. Όταν όμως πρόκειται για το συνδικάτο των συμφερόντων, που έχει μοιράσει προς ίδιον όφελος όλα τα όργανα της εξουσίας μία ξαφνική ταυτότητα απόψεων τους ενώνει. Εκείνη την στιγμή δεν υπάρχουν μεταξύ τους περισσότερες διαφωνίες από εκείνες που υπάρχουν μεταξύ των ιεροκηρύκων διαφορετικών θρησκειών, όταν φωνάζουν εναντίον του Σατανά, των Απίστων και των αθέων. Μέ "ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια" σηκώνουν οδοφράγματα απο χαρτί και "χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ", γυάλινα τείχη προσπαθώντας να κλείσουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας που έρχεται απο "τον κόσμο έξω".

Έτσι δεν έχουμε κανένα τρόπο να διαλέξουμε μεταξύ των απόψεων που θα μας επέτρεπαν να τοποθετηθούμε, όπως δεν έχουμε κανένα τρόπο να επιλέξουμε μεταξύ των υποψηφίων που μπορούμε να εκλέξουμε και απλά διαλέγουμε όπως θα διαλέγαμε από τον κατάλογο με τα φαγητά στην ταβέρνα ή το εστιατόριο. Τα γεγονότα μας παρουσιάζονται παντού με την ίδια συγκάλυψη. Οι αξίες μας παρουσιάζονται σύμφωνα με μία ενιαία ιεραρχία. Και δεν μπορούμε να διαβάσουμε τα νέα του κόσμου παρά μόνο μέσα από ένα κόσκινο, που μας επαναφέρει συνέχεια στα μάτια μερικά σαφή παραπτώματα και που μας φράζει παντοτινά άλλους ορίζοντες που υποτίθεται πώς "δεν υπάρχουν".

Ακριβώς όπως σε μία σταλινική δικτατορία, όπου ΜΜΣ λιγότερο "ποικίλα" από τα δικά μας, αλλά κατά βάθος ίδια με αυτά, παραμορφώνουν ή αποκρύπτουν με επιμονή από τους πολίτες μερικά μέρη του κόσμου και δεν φωτίζουν πάρα΄μόνο την όψη του κόσμου που πρέπει να δουν

Δεν πρέπει να είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν ξέρουν τι μπορεί να κρύβεται μέσα μας. Ίσως το αίσθημα της τιμής, ή υπερηφάνεια, ο σεβασμός του αίματος μας, ένα είδος επιδίωξης καθαρότητος και μεγαλείου, ποιός ξέρει; Όλα αυτά ελαττώματα που δεν ευνοούν τον "καλόν αγοραστή" των μαζικών, φθηνών εμπορευμάτων. Αρα μας ξεπλένουν, όπως το μετάλλευμα που βγαίνει από τα ορυχεία. Και από αυτό το αρχικό πλύσιμο, που επαναλαμβάνεται συνεχώς με κόπον και επιμονή εξαρτάται πόσο καλοί είμαστε. Αυτό είναι το βασικό μέλημα των ΜΜΣ(κοταδισμού).

Έχουμε δικαίωμα σε όλα, εκτός από το να έχουμε δική μας ψυχή, εκτός από το να έχουμε δική μας θέληση. Και όλη η τέχνη της "ενημέρωσης" συνίσταται στο να μας αναγκάσει να διαλέξουμε μεταξύ των εγκεκριμένων αντιλήψεων, των εγκεκριμένων κομμάτων, των εγκεκριμένων προσώπων που είναι τόσο ωραία συσκευασμένες με διαφορετικό χαρτί περιτυλίγματος, ωραίεςς κορδελίτσες και φιογκάκια, χωρίς να υποψιαζόμαστε ότι στην πραγματικότητα δεν περιέχουν παρά το ίδιο ναρκωτικό, χωρίς κυρίως να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα που η γεύση τους μας έχει μείνει αόριστα στον ουρανίσκο!

Έτσι τα κόμματα και τα ΜΜΣ αλληλοϋποστηρίζονται Η θέληση των Ελλήνων ακόμη και όταν είναι δίκαιη, ακόμα και όταν είναι ισχυρή δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιηθεί προς ορισμένες κατευθύνσεις και πάντα προς όφελος της νομενκλατούρας που νέμεται την χώρα. Οι Έλληνες αισθάνονται τι είναι καλό και τι δίκαιο. Αλλά τι μπορεί να κάνουν; Όσο μακρυά και αν κοιτάξουν βλέπουν την ίδια σκυθρωπή πεδιάδα και τους ίδιους βάλτους. Διαβάζουν, ακούν ίδια όνομα και μετά τα ονόματα τα ίδια λόγια Θα ήθελαν να δουν να μάθουν να εκλέξουν αντί να διαλέξουν.

Αυτή η αδυναμία των Ελλήνων, ο σφετερισμός της θέλησης τους παίρνει τέλος. Οι πατριωτικές ιστοσελίδες γκρεμίζουν τα οδοφράγματα και τα τείχη που έκτισαν γύρω μας. Το καθεστωτικό κατεστημένο ωρύεται. Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ελλάδα: το φάντασμα των πατριωτικών ιστοσελίδων. Όλοι και όλες.,δημόσιοι και κοινοί, επαγγελματίες και ερασιτέχνες της παραπληροφόρησης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα. Δεν θα περάσει. Ο ταριχευμένος λόγος, η κομπάζουσα αμάθεια των κάθε λογής λακέδων του πολιτικού κατεστημένου οι έμπουσες, οι μποβαρίζουσες και οι διάφορες συνοικιακές κατίνες που για δεκαετίες μέσα από τις φυλλάδες και τα κανάλια διαβουκόλιζαν την θέληση των Ελλήνων βρήκε αντίλογο. Οι διάφοροι μαϊντανοί, οι δημόσιοι διανοούμενοι, οι ανιματέρ βουλευτές, οι τσούλες της πολιτικής και οι υπουργοί κονφερασιέ δεν είναι πλέον μόνοι τους, να παίζουν θέατρο και την επομένη στο GB να κτυπάει ό ένας τον άλλον στην πλάτη και με μαγκιά πεζοδρομίου να καμαρώνουν "Ρε μεγάλε, ωραία τι βρήκαμε χθες στο γυαλί, Μίμη, Πιάσε ένα Single Malt". Όσο και να φωνάζουν, όσο και να ασχημονούν δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα. Η εποχή των μονολόγων παρήλθε αμετάκλητα. Εχουν ξεχάσει ότι οι σταλινικές πρακτικές επιβάλλονται σε σταλινικό περιβάλον.

Οι πατριωτικές ιστοσελίδες ξανά ανάβουμε τις φωτιές και τις πλάστρες που είχαν σβήσει

"Στην εκκλησιά στον κλίβανο, στο σπίτι, σταργαστήρι, - στο κάστρο στην καρδιά σταποκαΐδια, απρίλης!"

Η Ελλάδα είναι αιώνια, σε αντίθεση με τους μοιραίους εθνοκτόνους ελληνοφοβικούς που κυριαρχούνται από παραμεταιχμιακές αλλοιώσεις και ζουν με εμμονές ιδέες εκτός τόπου και χρόνου. Οι πατριωτικές ιστοσελίδες πήραν στα χέρια την Ελλάδα. Οι γνωμοδιαμορφωτές, οι τεταρτοεξουσιαστές διαγουμιστάδες κάθε ιερού και όσιου, οι από τηλεοράσεως γελωτοποιοί διακινητές του κάθε χυδαίου και ευτελούς, οι έμποροι του αρνητισμού και του αγοραίου αριστερισμού δεν μπορούν κατ΄εξακολούθηση να βιάζουν τον πατριωτισμό των Ελλήνων. Οι πατριωτικές ιστοσελίδες σπαθάρηδες της μοίρας του Έθνους, γεμάτες χίμαιρες και μουσική, τυλιγμένες στην μεγάλη συμφωνία του αγώνα ζουν ολόψυχα το μεγάλο όνειρο μας την Ελλάδας μας, την αγάπη μας, την λευτεριά μας. Για σένα Ελλάδα! Για την πατρίδα που μας βαστά, που δίνει σκοπό και ένα νόημα στη ζωή μας. Είμαστε ευτυχισμένοι. Τρανότερα από κάθε άλλη φορά, από τα έγκατα της ψυχής μας σηκώνονται αγάλι-αγαλι τα λόγια του Γεωργιου Γεμιστού-Πλήθων που μας συναπαίρνουν: "Εσμέν γαρ Ελληνες το γένος, ώς η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί". Είναι λόγια συγκλονιστικά, , πολεμική ιαχή, ύμνος αγγελικός, είναι λόγια θριάμβου! Για να ανέβεις ένα σκαλί παραπάνω πρέπει πρώτα κατάβεις ως το τελευταίο σκαλί και ύστερα να αρχίσεις τον αγώνα. Ο Αγώνας άρχισε!

Οι "προοδευτικοί" εθνοκτόνοι

Με την ευκαιρία της συζήτησης για το λαθρομεταναστευτικό έπηξε η Ελλάδα από διάφορους ξεριζωμένους, εθνοκτόνους ελληνοφοβικούς κυριαρχούμενους από υποσυνείδητα πλέγματα μειονεξίας αποτυχημένου Μογγόλου που τους αναγκάζουν να χαράσσουν γραμμές υπεροχής καλλιεργώντας τον φιλιστινισμό των μαζών, οδηγώντας τις πλάνες των όχλων και ακολουθώντας την αλήθεια της ιστορίας. Τραγικές υπάρξεις, αμετακίνητα παγιδευμένες, με το χρόνο να τους ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο τους σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτιά τους το μέγα, απέραντο και ανίκητο μηδέν. Παίζουν το κομματικό παιχνίδι της αμφισβήτησης της μνησικακία και του διχασμού με πολύ πάθος, χωρίς λογισμό και καθόλου αυτοπεποίθηση, ικανοί ή κατάλληλοι , ανίκανοι η ακατάλληλοι για πολλά ίσως - και τόνα και τ' άλλο το ίδιο κάνει. Αδύναμοι να ολοκληρωθούν σαν άτομα, με ιδιοσυγκρασία αρρωστημένη ίσως από κάποια βαριά κληρονομικότητα, παρατημένοι παθητικά στην μοίρα τους και στις ορέξεις της με ένα τρόπο στρυφνό και πολύπλοκο και λογική επιτηδευμένου πιθήκου. Μη μπορώντας να κουβαλήσουν ολόκληρη την ύπαρξή τους μισούν τον εαυτό τους και την Ελλάδα έχοντας στήσει μάχη μαζί της. Έχουν μεταλλάξει την ύπαρξη τους σε ένα τεράστιο τίποτα, γι αυτούς δεν έχουν πλέον νόημα η άμιλλα της πολιτικής, ο διάλογος. Δεμένοι χειροπόδαρα πάνω στις έμμονες ιδέες τους τρέχουν βογκάν, και πασχίζουν. Είναι αυτοί που μονοπωλούν τα ΜΜΣ(κοταδισμού) και γυρνάνε από κανάλι σε κανάλι "πληροφορημένοι" χολερικοί παγκοσμιολάγνοι ξερόλες , μαλαγάνες και ανούσιοι. Ξερνάνε από τις στήλες των εφημερίδων χολή και δηλητήριο και αγκυλωμένες απόψεις. Δημοσιεύουν αυθαίρετες πολιτικές αναλύσεις για όλα και για όλους με μαχητικές απαιτήσεις υψίστης εγκυρότητας. Ξημεροβραδιάζονται στα κοινόβια και στις κοινότητες των "λογίων" και μιλάνε για όλα τα είδη του επιστητού αρτιότατα και δεν έχουν άλλον ουσιαστικό προορισμό παρά να ξεπουλάνε την ελληνικότητα για να δρέψουν την ξένη δάφνη. Μισούν την Ελλάδα που δεν τους επιτρέπει παρά ταπεινώσεις και θέσεις δευτερεύουσες και αισθάνονται την σχεδόν φυσική ανάγκη να κατασκευάσουν μίαν άλλη στην διάσταση και στα μέτρα του μίσους τους και των επιδιώξεών τους. Ονειρεύονται μια Ελλάδα, της οποίας όλοι οι δρόμοι θα είναι ανήφορος και στην οποία θα πάρουν την εκδίκηση τους. Γιατί το παρελθόν τους είναι βουβό. Όλοι αυτό το συνονθύλευμα των αρρωστημένων, που ακούει στο όνομα "προοδευτικοί" ελπίζει ενστικτωδώς στη μετατροπή των Ελλήνων σε αγέλη πληθυσμού. Έχει αποκοπεί από το δημιουργικό κομμάτι της Ελλάδας και δεν είναι παρά μία συλλογή από νευρωτικές Σταχτοπούτες και αιώνιους έφηβους, ένας εμετός ύπαρξης. Είναι γεμάτοι με αδυναμίες που τους εμποδίζουν να ολοκληρώσουν την ανάπτυξη τους, τυφλωμένα, κολλημένα ανθρωπόμορφα ζώα, επικίνδυνα, χωρίς οίκτο και έλεος μήτε για τον εαυτό τους μήτε για τους άλλους γύρω . Βαρέθηκαν τα φραπέ στο Φίλιον και στο Ντα Κάπο και την μονότονη ζωή στα χρυσά γκέτο και θέλουν να ανατρέψουν μία κοινωνία που τους στερεί τον οργασμό της δημιουργίας. Όλοι τους θέλουν να ρίξουν το δέντρο γιατί δεν φθάνουν τους καρπούς του. Μέσα στο διανοητικό παραλογισμό τους, τον πλινθοκεραμισμό των γνώσεων τους, και την ανυπαρξία οποιασδήποτε συγκράτησης ή μετρήματος κυριαρχούμενοι από συμπλεγματικά ιδεολογήματα αγωνίζονται σπασμωδικά να επιβάλλουν την χοντροκομμένη τους άποψη

Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος ανήθικος και κατάβαθος , ένας ταλαιπωρημένος από την βλακεία του κόσμος που καμία παιδεία δεν είναι αρκετή να την εξαλείψει.Το σύμπαν τους είναι τα φυσικά πλαίσια της ασέβειας, της πονηριάς, της λαιμαργίας, της λαμόγιας και της ηθικής ασυδοσίας. Οι άνθρωποι των καταγωγίων των μυστικών υπηρεσιών δεν τους είναι ξένοι. Είναι επιρρεπείς πρός κάθε βρωμιά και ασυδοσία. Τα σκουπίδια που μαζώνουν από τους οχετούς, μοιάζουν να τους προσφέρουν μια παράξενη ευχαρίστηση. Η λάσπη δεν τους τρομάζει. Πολλοί από αυτούς είναι κοινωνικά κατακάθια, παράσιτα, περιτρίμματα άξια μόνο για το κακό. Άνθρωποι ρευστοί, τόσο ρευστοί που κυλώντας, υπηρετώντας έναν και έχοντάς τα καλά με όλους φτάσανε εκεί που φτάσανε. Δεύτερης κατηγόριας κονδυλοφόροι που μουτζουρώνανε χαρτιά, διορθώνανε την δουλειά των άλλων. Νάνοι γεμάτοι "απωθημένα" κατά Φρόιντ τραύματα, καταδικασμένοι στο περιθώριο που στη ψυχή τους φώλιαζε μίσος βαθύ.

Ζούσανε σιωπηλά και ύπουλα μία άδεια ζωή, κι αναμένανε με αγωνία το γεγονός που θα τους έβγαζε από την απελπιστική αχρωμία της μετριότητάς τους, που θα τους επέτρεπε να βγουν σε κάποιο προσκήνιο, να φανούν επιτέλους, να θυμίσουν στους άλλους ανθρώπους ότι υπάρχουν. "Νάμαστε και εμείς εδώ". Και τι είδους γεγονός ήτανε αυτό που έδωσε τροφή στην χθαμαλή τους ματαιοδοξία; Ω, τίποτα εξαιρετικό! Νεά Τάξη, Παγκοσμιοποίηση. Και τίποτα άλλο. Η Νέα Τάξη τους έδωσε την ευκαιρία να ξεφύγουν από το άχρωμο περιθώριό τους και να γίνουν κάτι. Τους άρπαξε στα θεληματικά της χέρια. Τους ονόμασε "προοδευτικούς". Τους κώλυσε σαν μαλάκια στην καρίνα του πλοίου ΕΛΛΑΣ. Μπούκωσε τα απύλωτο στόμα τους με "μάννα" και τους έδωσε την εντολή: Ξερνάτε τον βόθρο και τον οχετό των νεοταξικών σχηματοποιήσεων του Χάντιγκτον, των καλών "διεθνιστών" και των κακών "αναχρονιστών" ή "σκοταδιστών" ή "πατριωτών"ή "ακροδεξιών" . Λοιδωρήσθε, όποιον τολμήσει να πεί πατρίδα, έθνος, εθνικό. Χλευάστε όποιον ψελλίσει Αιγαίο, Κύπρος, Μακεδονία. Βάλτε όλους όσους πιστεύουν ότι: "η αγάπη για την Πατρίδα που είναι προϋπόθεση δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ανάπτυξης, κόντρα στη λογική της μετατροπής ιστορικών λαών σε πληθυσμούς χωρίς ταυτότητα" στο σακί της "ακροδεξιάς" και η δουλειά θα γίνει. Ρίξτε την λάσπη σας στον αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη επειδή τόλμησε. Θα γράφετε όπως το λέω και το θέλω. Θα αγωνίζεστε για το σχέδιο Αναν. Θα αναρωτιέστε γιατί οι βομβαρδισμοί της Γιουγκοσλβίας άργησαν τόσο. Θα υπερασπισθείτε με μανία το βιβλίο αίσχος. Θα υπερθεματίζετε υπέρ του δικαιώματος των Σκοπίων να ονομάζονται όπως θέλουν. Θα κατηγορήσετε τον Μίκη για "εθνικιστική ακράτεια". Θα ορίεστε υπερ της αποδοσης ελληνικής ιθαγένειας στους λαθρομετανάστες τρομοκρατώντας όποιον εκφράζεται αντίθετα για "ακροδεξιά αντίληψη". Και μην τολμήσει κανένας από σας να αλλάξει γνώμη η φανταστεί ότι έγινε κάποιος και τώρα μπορεί να μας την φέρει. Θα επιστρέψει από εκεί που ήλθε. Θα ξαναγίνει αυτό πού ήτανε, "ένα τίποτα". Ούτε θέση διορθωτή δεν θα μπορεί να βρει. Νάστε λοιπόν ευχαριστημένοι που σας διαλέξαμε και σας απονείμαμε τον τίτλο του "προοδευτικού"

Οι Εφοριακοί διαμαρτύρονται

Δήλωση μετανοίας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ | Αθήνα - Κυριακή 9 Νοεμβρίου 1997

Η ΕΦΟΡΙΑΚΟΣ σηκώθηκε από τη θέση της, την πήρε από το χέρι και την έβγαλε στον διάδρομο: «Μιλάτε δυνατά και μας ακούνε κι άλλοι. Οι 150.000 που σας είπα να φέρετε σήμερα δεν είναι η πρώτη δόση· είναι για τον Διευθυντή, για να υπογράψει τον συμβιβασμό. Θα τα δώσετε ή όχι;». Η φορολογουμένη τα έχασε, έμεινε για λίγη ώρα άφωνη. «Οχι» είπε τελικά.

«Ωραία» είπε η Εφοριακός. Ξαναπήγαν στο γραφείο, η Εφοριακός πήρε μια γόμα και έσβησε με θαυμαστή ταχύτητα τους υπολογισμούς που είχε γράψει με μολύβι στα δικά της έγγραφα. Χαμογέλασε στη φορολογουμένη και της είπε: «Θα πληρώσετε λοιπόν 1.200.000».

Αν είχε δεχθεί να δώσει τις «150.000 για τον Διευθυντή», ο συμβιβασμός θα γινόταν στις 800.000. Η φορολογουμένη γύρισε σαν βρεγμένη γάτα σπίτι της, την έπιασε νευρική κρίση, συμβουλεύτηκε φίλους και γνωστούς τι να κάνει. Αλλοι τής είπαν να πάει ξανά και να πει ότι μετάνιωσε, και να δώσει τις 150.000 ­ οπότε, αφού ο φόρος θα μειωνόταν κατά 400.000, θα είχε κέρδος 250.000 δραχμές. Αλλοι την συμβούλεψαν να πάει στην αστυνομία, να «προσημειώσει» χαρτονομίσματα και να στήσει παγίδα στους συγκεκριμένους εφοριακούς. Αλλοι τής υπέδειξαν να πάει να κάνει σκάνδαλο στον Διευθυντή και να επιδιώξει να πετύχει την έκπτωση των 400.000.

Κουράγιο για να εμπλακεί σε αστυνομικές περιπέτειες η φορολογουμένη δεν είχε, στοιχεία για να αποδείξει τον εκβιασμό δεν διέθετε δεδομένου ότι η Εφοριακός έγραφε απαλά και έσβηνε γερά ­ προτίμησε να πάει στον Διευθυντή να ζητήσει περαιτέρω μείωση, εκφέροντας απλώς υπαινιγμούς για το γεγονός. Ο Διευθυντής τής μείωσε το ποσό του φόρου στο 1.050.000, δηλαδή κατά 150.000.

Μου αφηγήθηκε απελπισμένη την ιστορία. Την παρηγόρησα λέγοντάς της ότι έπραξε το καλύτερο δυνατόν: αν είχε δώσει το «ρεγάλο», θα μειωνόταν ο φόρος της κατά 400.000 δρχ., μείον οι 150.000 που θα έδινε, θα κέρδιζε 250.000 η ίδια. Αφού τελικά μειώθηκε κατά 150.000 σημαίνει ότι έχασε 100.000 δραχμές ­ αλλά η κυρία που την εκβίαζε και ο Διευθυντής (αν πράγματι για αυτόν ήταν τα χρήματα) έχασαν τις 150.000 που θα έπαιρναν. Αρα αυτοί ήταν σε χειρότερη κατάσταση από την ίδια!

Δεν την έπεισα· αφενός αισθανόταν ηλίθια που δεν είχε καταλάβει από την αρχή τι της είχε προτείνει η Εφοριακός, αφετέρου της είχε προκαλέσει πραγματικό σοκ αυτή η «πρόσωπο με πρόσωπο» συνάντηση με τη διαφθορά. Αλλο να διαβάζεις για «φακελάκια», «φιλοδωρήματα», «λαδώματα» ­ άλλο να τα συναντάς μπροστά σου. Κάτι ήθελε να κάνει: καταγγελία στο υπουργείο Οικονομικών, επιστολή σε εφημερίδες, μηνυτήρια αναφορά στον εισαγγελέα. Της είπα ότι, αφού δεν είχε στοιχεία για να αποδείξει τα όσα έγιναν, απλώς θα βρισκόταν η ίδια μπλεγμένη.

Διηγήθηκα κι εγώ την ιστορία δεξιά αριστερά. Η άποψη που άκουσα συχνότερα ήταν ότι η φορολογουμένη χειρίστηκε εντελώς λάθος το θέμα: έπρεπε να κάνει «ρελάνς» στην προσφορά της Εφοριακού, να την δωροδοκήσει όχι με 150.000 αλλά με 200.000, για να της κατεβάσει τον φόρο στις 600.000. Αλλοι το έλεγαν αστεία, άλλοι σοβαρά ­ όλοι όμως με την κυνικότητα του «έτσι γίνονται οι δουλειές».

Συμφωνώ. Και αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε επειδή ελπίζω ότι κάποιος αρμόδιος θα ενδιαφερθεί να μάθει λεπτομέρειες, αλλά για να το συνυποβάλω με τη φορολογική μου δήλωση, τη δήλωση φόρου κληρονομιάς, στα ΚΤΕΟ, στα τελωνεία, στα νοσοκομεία, στα πολεοδομικά γραφεία κτλ.: ως δήλωση αποκήρυξης αφελών ανατρεπτικών ιδεών και συμφωνίας με τα θεσπισμένα, για να προχωρήσει η δουλειά πιο γρήγορα.

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=92892&dt=09/11/1997