27 Φεβρουαρίου 1943 μέσα στην Γερμανική κατοχή, την ώρα που όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλακωνε η σκλαβιά, ο Κώστής Παλαμάς κηδεύτηκε. Την ημέρα εκείνη ο άλλος ποιητής, ο ¨Αγγελος Σικελιανός, μπροστά στο πλήθος, που είχε συγκεντρωθεί για τον τελευταίο χαιρετισμό, απήγγειλε "Ηχήστε, οι σάλπιγγες...Καμπανες βροντερές, δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ώς πέρα..Βογγήστε, τύμπανα πολέμου...Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα! Σ'αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα' και όλοι άρχισαν να τργουδούν τον Εθνικό Ύμνο, μπροστά στους εκπληκτούς κατατακτητές. Ο λαός δεν ήταν πιά σε κηδεία, ήταν σε εθνική εκδήλωση..
Κι έπειτα σ' 'όλη την γερμανική κατοχή, στις αθώες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και στις αυθόρμητες λαϊκές συγκεντώσεις, στην συνοικία, στην γειτονιά, στο χωριό, στις αυλές των σχολείων, στο σπίτι σταργαστίρι, ο Παλαμάς ήταν ο εκλεκτός και η "Φογέρα του Βασιλειά", "ο Δωδεκάλογος του Γυφτου" τα ποιήματα τα αγαπημένα. Ο Κωστής Παλαμάς αετός των μεγάλων διανοητικών πτήσεων σε εκείνους τους δύσεχτους καιρούς είχε κατέβει στις πλατείες, στα σπίτια, στις συντροφιές καθοδηγούσε και αναπτέρωνε. Ποιητής του Εθνους και του λαού του στα σημερινά σκοτεινά χρόνια, όπως και τότε, μας δείχνει τον δρόμο. Μας οδηγεί σε ανάσταση αξιών σε μία ξεπερασμένη, σαπισμένη, ετοιμοθάνατη κοινωνία με την ηθική αναισθησία να κυριαρχεί.
Η επέτειος της ταφής του Κωστή Παλαμά που έβλαστησεν ελεύθερος και ανυπόταχτος, πρέπει να είναι ή αρχή "για πάλεμα για μάτωμα" το έναυσμα αναγέννησης. Να ξεπεράσουμε τον υποκειμενισμό και να μεταβάλλουμε την ζωήν μας σε λειτούργημα κοινωνικό, να την υποτάξουμε σε υπερατομικούς σκοπούς σαν φορείς του απολύτου σε μεθύσι διονυσιακό με το τελευταίο έρεισμα που απομένει: την παράδοση, το αίμα και την ψυχοτροπία της φυλής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου