Πικρή Ρωμιοσύνη....

Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
τη βλαστήμια τ' αντίθεου την είδα
κατά σε πειρασμούς να τη χύνη
σαν την λέπρα και σαν την ακρίδα!
Ποιός βαστιέται μ' αδάκρυτα μάτια
να σε ιδή; τι αμαρτίες πληρώνεις;
Στα χρυσά ρηγικά σου παλάτια
γνέθει η αράχνη και μύρεται ο γκιόνης,
Και στα χέρια τ' Αντίχριστου κοίτα
του χαμού τη σαΐτα!
Έρμη σκλάβα πικρή Ρωμιοσύνη,
σε τρυπάει στην καρδιά και σε σβύνει.
Καρδιά, γνώμη, νούς, τούτα και τ' άλλα,
το χρυσό μυρογιάλι ραγίστη,
κι' όλα πάνε, σου μένει μία στάλα,
του Χριστού και της μάνας σου η πίστη!
Μην αφήσεις τον άθεο να πάρη
το στερνό θησαυρό σου!
Με του Υψίστου τη χάρη
στα παρμένα σου πόδια στυλώσου,
ψάξε μές στην καρδία σου την άδεια
για μιά σπίθα, το βόγκο σου πάψε,
όσα γύρω σου βρής ξεροκλάδια
άναψε τα, φωτιά βάλε κάψε!
Κάψε το έργο του άθεου που το 'χει
Σατανάς φυσημένο
προτού πέση στο πλάνο του βρόχι
κι'ο,τι μένει σου αγνό και παρθένο.
Έρμη σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
κατά σένα η βλαστήμια τινάχτη,
την κατάρα σου νά 'χη, ώ πατρίδα!
Πρίν πληγή, πριν αρρώστια να γίνη
σαν την λέπρα και σαν την ακρίδα,
φωτιά, κάψε την, κάμε την στάχτη.

Κωστής Παλάμας
Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου
(Απόσπασμα)