Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.....

Κ΄ένα σάλεμα σάλεψε στα ολόβαθα του νου τους
Και στην καρδιά τους μιά φωνή, κ΄έτσι η φωνή μιλούσε.
«Στρατιώτες και σπαθάρηδες, τουρμάρχες και σεργέντες,
του Λογοθέτη οι σύντροφοι, του βασιλιά οι νομάτοι,
χαρά σ’έσας κι αλλοίμονο σ’ έσας του ξένου διώχτες!
Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.»…


Κωστή Παλαμά, Η Φλογέρα του Βασιλιά, Λόγος Πρώτος.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

(Τον έστειλαν στην κρεμάλα οι Άγγλοι 14 Μαρτη 1957, γιατί είθελε, λέει νάναι λεύτερος)

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Πικρή Ρωμιοσύνη....

Έρμη, σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
τη βλαστήμια τ' αντίθεου την είδα
κατά σε πειρασμούς να τη χύνη
σαν την λέπρα και σαν την ακρίδα!
Ποιός βαστιέται μ' αδάκρυτα μάτια
να σε ιδή; τι αμαρτίες πληρώνεις;
Στα χρυσά ρηγικά σου παλάτια
γνέθει η αράχνη και μύρεται ο γκιόνης,
Και στα χέρια τ' Αντίχριστου κοίτα
του χαμού τη σαΐτα!
Έρμη σκλάβα πικρή Ρωμιοσύνη,
σε τρυπάει στην καρδιά και σε σβύνει.
Καρδιά, γνώμη, νούς, τούτα και τ' άλλα,
το χρυσό μυρογιάλι ραγίστη,
κι' όλα πάνε, σου μένει μία στάλα,
του Χριστού και της μάνας σου η πίστη!
Μην αφήσεις τον άθεο να πάρη
το στερνό θησαυρό σου!
Με του Υψίστου τη χάρη
στα παρμένα σου πόδια στυλώσου,
ψάξε μές στην καρδία σου την άδεια
για μιά σπίθα, το βόγκο σου πάψε,
όσα γύρω σου βρής ξεροκλάδια
άναψε τα, φωτιά βάλε κάψε!
Κάψε το έργο του άθεου που το 'χει
Σατανάς φυσημένο
προτού πέση στο πλάνο του βρόχι
κι'ο,τι μένει σου αγνό και παρθένο.
Έρμη σκλάβα, πικρή Ρωμιοσύνη,
κατά σένα η βλαστήμια τινάχτη,
την κατάρα σου νά 'χη, ώ πατρίδα!
Πρίν πληγή, πριν αρρώστια να γίνη
σαν την λέπρα και σαν την ακρίδα,
φωτιά, κάψε την, κάμε την στάχτη.


Κωστής Παλάμας
Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου
(Απόσπασμα)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου