Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.....

Κ΄ένα σάλεμα σάλεψε στα ολόβαθα του νου τους
Και στην καρδιά τους μιά φωνή, κ΄έτσι η φωνή μιλούσε.
«Στρατιώτες και σπαθάρηδες, τουρμάρχες και σεργέντες,
του Λογοθέτη οι σύντροφοι, του βασιλιά οι νομάτοι,
χαρά σ’έσας κι αλλοίμονο σ’ έσας του ξένου διώχτες!
Άγριο κι αν είναι το όραμα καλό είναι το σημάδι.»…


Κωστή Παλαμά, Η Φλογέρα του Βασιλιά, Λόγος Πρώτος.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

(Τον έστειλαν στην κρεμάλα οι Άγγλοι 14 Μαρτη 1957, γιατί είθελε, λέει νάναι λεύτερος)

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Από τον Νόμο 509 στον αντιρατσιστικό νομο



Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου οι νικητές,  η άρχουσα τάξη που ξεπήδησε από τα ερείπια ενός άγριου πολέμου που έφαγε τις σάρκες των ελληνικών νιάτων, είτε πολεμούσαν από την μία ή την άλλη μεριά, έστισε ένα βάρβαρο νομικό πλαίσιο που ποινικοποιούσε το φρόνημα και τις ιδέες με κορύφωση την “αναμόρφωση” στην Μακρόνησο.

Ακρογωνιαίος λίθος του νομικού συστήματος ήταν ο Αναγκαστικός Νόμος 509/1947 που μεταξύ άλλων τιμωρούσε όσους επεδίωκαν:

"αμέσως ή εμμέσως την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος, του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικρατείας"

Ο αντιρατσιστικός νόμος: “για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, μέσω -αλλαγών διατάξεων- του ποινικού δικαίου” δεν διαφέρει σε τίποτα, όσον αφορά το πνεύμα, από  τον 509. Εκσυγχρονίστηκε ως προ την ορολογία  εισάγοντας τον ρατσισμό και την ξενοφοβία  σε αντικατάσταση του “κρατούντος κοινωνικού συστήματος”

Κοινό χαρακτηριστικό  του Νόμου 509 που μαζί με τον αμερικανικής εμπνεύσεως Α.Ν. 516/1948 αποτέλεσαν τα θεμέλια που στήθηκε το αυταρχικό κράτος την μεταπολεμικής Ελλάδας, και του αντιρατσιστικού Νόμου είναι ότι τιμωρούν πρωτίστως το φρόνημα και δευτερευόντως μόνο την πράξη. Από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις καθιερώνουν  την αρχή της συλλογικής ευθύνης.

Αυτός ο νόμος  είναι μία θεσμική οπισθοδρόμηση που μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια του αυταρχισμού και της “εχθροπάθειας” της μετεμφυλιακής Ελλάδας κατά παντός που αγωνιζόταν για Ελευθερία του λόγου, Ελευθερία από τον φόβο, Ελευθερία από την ένδεια, για Δημοκρατία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου