Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου οι νικητές, η άρχουσα τάξη που ξεπήδησε από τα ερείπια ενός άγριου πολέμου που έφαγε τις σάρκες των ελληνικών νιάτων, είτε πολεμούσαν από την μία ή την άλλη μεριά, έστισε ένα βάρβαρο νομικό πλαίσιο που ποινικοποιούσε το φρόνημα και τις ιδέες με κορύφωση την “αναμόρφωση” στην Μακρόνησο.
Ακρογωνιαίος λίθος του νομικού συστήματος ήταν ο Αναγκαστικός Νόμος 509/1947 που μεταξύ άλλων τιμωρούσε όσους επεδίωκαν:
«αμέσως ή εμμέσως την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του πολιτεύματος, του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της επικρατείας»
Ο “αντιρατσιστικός νόμος”: “για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, μέσω -αλλαγών διατάξεων- του ποινικού δικαίου” δεν διαφέρει σε τίποτα, όσον αφορά το πνεύμα, από τον 509. Εκσυγχρονίστηκε ως προ την ορολογία εισάγοντας τον ρατσισμό και την ξενοφοβία σε αντικατάσταση του “κρατούντος κοινωνικού συστήματος”
Κοινό χαρακτηριστικό του Νόμου 509 που μαζί με τον αμερικανικής εμπνευσης Α.Ν. 516/1948 αποτέλεσαν τα θεμέλια που στήθηκε το αυταρχικό κράτος την μεταπολεμικής Ελλάδας, και του αμερικανοσιωνιστικής έμπνευσης (δηλώσεις Ρουπακιώτη, Μπαλτάκου) “αντιρατσιστικού Νόμου” είναι ότι τιμωρούν πρωτίστως το φρόνημα και δευτερευόντως μόνο την πράξη. Από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις καθιερώνουν την αρχή της συλλογικής ευθύνης.
Ο “αντρατσιστικός νόμος” είναι μία θεσμική οπισθοδρόμηση που μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια του αυταρχισμού και της “εχθροπάθειας” της μετεμφυλιακής Ελλάδας κατά παντός που αγωνιζόταν για Ελευθερία του λόγου, Ελευθερία από τον φόβο, Ελευθερία από την ένδεια, Ελευθερία της λατρείας του Θεού, για Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου