Η Χρυσή Αυγή νικά και θα νικά για πάντα...

Στην Ελλάδα σήμερα μια καταπληκτική αρμονία βασιλεύει οι τράπουλες σημαδεμένες, τα ζάρια "καραγκιοζάκια", μονά-ζυγά δικά μας . Οι κήρυκες της υποταγής και της ακινησίας κλεισμένοι στην ναρκισσίστικη γυάλα τους αναθεματίζουν τις ελεεινές πολιτικές συντεχνίες, την αναξιοκρατία, το καθεστώς, τους εργατοπατέρες, τους κουκουλοφόρους. Πέραν από μία αρθρογραφία του αναθέματος μονοκόκαλη γεμάτη επαναλαμβανόμενα φραστικά κλισέ δεν μας λένε πώς και γιατί φθάσαμε ως εδώ που φθάσαμε, στο τελευταίο σκαλί στου "κακού τη σκάλα".

Σε τελευταία ανάλυση κατά βάθος όλοι διαβάζουμε την ίδια εφημερίδα, παρακολουθούμε την ίδια τηλεόραση. Επιφανειακές αντιζηλίες, ψευδείς διενέξεις φαίνονται να τους χωρίζουν. Όταν όμως πρόκειται για το συνδικάτο των συμφερόντων, που έχει μοιράσει προς ίδιον όφελος όλα τα όργανα της εξουσίας, μία ξαφνική ταυτότητα απόψεων τους ενώνει. Αρκούν μόνο δύο λέξεις Χρυσή Αυγή και εκείνη την στιγμή δεν υπάρχουν μεταξύ τους περισσότερες διαφωνίες από εκείνες που υπάρχουν μεταξύ των ιεροκηρύκων διαφορετικών θρησκειών, όταν φωνάζουν εναντίον των Απίστων και των αθέων.

Έτσι δεν έχουμε κανένα τρόπο να διαλέξουμε μεταξύ των απόψεων που θα μας επέτρεπαν να τοποθετηθούμε, όπως δεν έχουμε κανένα τρόπο να επιλέξουμε μεταξύ των υποψηφίων που μπορούμε να εκλέξουμε και απλά διαλέγουμε όπως θα διαλέγαμε από τον κατάλογο με τα φαγητά στην ταβέρνα ή το εστιατόριο. Τα γεγονότα μας παρουσιάζονται παντού με την ίδια συγκάλυψη. Οι αξίες μας παρουσιάζονται σύμφωνα με μία ενιαία ιεραρχία. Και δεν μπορούμε να διαβάσουμε ή να ακούσουμε μια άλλη αποψη παρά μόνο μέσα από ένα κόσκινο, που μας επαναφέρει συνέχεια στα μάτια μερικά σαφή παραπτώματα και που μας φράζει παντοτινά τον ορίζοντα της Χρυσής Αυγής που υποτίθεται πώς "δεν υπάρχει". Ο γεμάτος ανθρωπιά δύναμη κι αξιοπρέπεια χρυσαυγήτης απο την μιά η τυραννία σε οποια της μορφή απο την άλλη.

Ακριβώς όπως σε μία δικτατορία, όπου ΜΜΕ(ξαπάτησης) λιγότερο "ποικίλα" από τα δικά μας, αλλά κατά βάθος ίδια με αυτά, παραμορφώνουν ή αποκρύπτουν με επιμονή από τους πολίτες μερικά μέρη του κόσμου και δεν φωτίζουν πάρα μόνο την όψη του κόσμου που πρέπει να δουν

Δεν πρέπει να είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν ξέρουν τι μπορεί να κρύβεται μέσα μας. Ίσως το αίσθημα της τιμής, ή υπερηφάνεια, ο σεβασμός του αίματος μας, ένα είδος επιδίωξης καθαρότητος και μεγαλείου, ποιός ξέρει; Όλα αυτά ελαττώματα που δεν ευνοούν τον "καλόν αγοραστή" των μαζικών, φθηνών εμπορευμάτων. Αρα μας ξεπλένουν, όπως το μετάλλευμα που βγαίνει από τα ορυχεία. Και από αυτό το αρχικό πλύσιμο, που επαναλαμβάνεται συνεχώς με κόπον και επιμονή εξαρτάται πόσο καλοί είμαστε. Αυτό είναι το βασικό μέλημα των ΜΜΕ(ξαπάτησης).

Έχουμε δικαίωμα σε όλα, εκτός από το να έχουμε δική μας ψυχή, εκτός από το να έχουμε δική μας θέληση, εκτός απο το να έχουμε δική μας άποψη. Και όλη η τέχνη της "ενημέρωσης" συνίσταται στο να μας αναγκάσει να διαλέξουμε μεταξύ των εγκεκριμένων ιδεών, των εγκεκριμένων κομμάτων, των εγκεκριμένων προσώπων που είναι τόσο ωραία συσκευασμένες με διαφορετικό χαρτί περιτυλίγματος, ωραίεςς κορδελίτσες και φιογκάκια, χωρίς να υποψιαζόμαστε ότι στην πραγματικότητα δεν περιέχουν παρά το ίδιο ναρκωτικό, χωρίς κυρίως να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα που η γεύση μας έχει μείνει αόριστα στον ουρανίσκο!

 

Έτσι τα κόμματα και τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) αλληλοϋποστηρίζονται. Η θέληση των Ελλήνων ακόμη και όταν είναι δίκαιη, ακόμα και όταν είναι ισχυρή δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιηθεί προς ορισμένες κατευθύνσεις και πάντα προς όφελος της μαφίας που νέμεται την χώρα που ζητάει απο τους Ελληνες να προσέρχονται στις κομματικές φιέστες φέρνοντας μόνο τις παλάμες τους κι αφήνοντας τα κεφάλια τους έξω. Οι Έλληνες αισθάνονται τι είναι καλό και τι δίκαιο. Ζητάνε όπως ο ποιητής Κλωντέλ “κάτι άλλο, πάντοτε κάτι άλλο”. Αλλά τι μπορεί να κάνουν; Η ευκολία με την οποίαν χαρακτηρίζουν κάποιον “φασίστα ή ναζί” έχει συνέπειες. Κάτω απο αυτό το μορμολύκειο έχει φιμωθεί ένα σωρό κόσμος. Όσο μακρυά και αν κοιτάξουν βλέπουν την ίδια σκυθρωπή πεδιάδα και τους ίδιους βάλτους. Διαβάζουν, ακούν ίδια όνομα και μετά τα ονόματα τα ίδια λόγια. Θα ήθελαν να δουν να μάθουν. Να εκλέξουν αντί να διαλέξουν. Να απαλλαγούν απο τον φόβο να αποδεσμεύσουν τις ιδέες του ελληνισμού απο όλα εκείνα τα δεσμά που συγκρατούν την Ελλάδα προσηλωμένη στα παλιά καλούπια και τις έτοιμες ρετσέτες που έρχονται απο το εξωτερικό.  Ο θερισμός είναι πολύς, αλλά οι θεριστάδες λίγοι. Η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζει σκληρές συνθήκες. Αλλά νικά. Και θα νικά πάντα. Εχει μαζί της τον βασανισμένο, τον κυνηγημένο, τον ηρωικό Έλληνα στην ψυχή