Greece: An Island of Faith

An Island of Faith By Israel Shamir I write on a balcony overlooking the azure sea and a fresh red rose shares my company with a few cats. Mt Athos, this green wooded island stretching into Aegean Sea, an independent Christian nation under Greek protectorate, home to twenty massive abbeys is a tranquil paradise; the place where hundreds of monks and thousands of lay pilgrims pray to Lord, work the land, grow heavy olives and red apples. Mt. Athos

Esoteric Orthodox Christianity is a well hidden secret of Greece – people are aware of Zorba the Greek and of sunny islands, but if they would know they would come here with their spiritual search, not to Sufis or Zen Buddhists; as besides being wonderful this faith is easier accessible for a Westerner. The monks are learned men; some hail from Australia and Russia, France and Palestine. The abbot Vasileios studied in Lyon; he appreciates Pindar and Dostoyevsky. This is a good place to recognise an unknown victim of the Iraqi war: Christianity. Its reputation is besmirched by people who take the name of Christ – and of fundamentalism – in vain. From the NY Times to the FrontPage magazine, various Judaic publications provide an outlet for anti-Muslim rant, for calls to war in the name of Conflict of Civilisations. As the result, some Muslims began to answer by counter-attacking Christianity; and the European and American youth learns to think of their faith as of danger to mankind. However, this victim is innocent: true Orthodox Christendom, as fundamentalist as it can be, firmly rejects the creed of Mammon and the US war on Islam. Fundamentalist is one who follows the traditional teaching of the Church. The sacred texts have no meaning outside of tradition. The adversaries try to appeal to the texts by taking them out of tradition, but the tradition is alive and it can’t be deconstructed into composite elements, de-contextualised and used at will; the elements can be understood in context only, being fully contextualised by Church tradition. There are no stricter fundamentalists than the monastic community of Mt Athos in Northern Greece, where I write these words. Athos is a great reservoir of spirit, and many people come to partake of its waters. (Charles, the Prince of Wales stays in an abbey, too.) The monks keep the fire of Christian faith as it was kindled by Christ and his apostles. They do not expect their salvation will come from Jews, as it already came in the person of Christ. They feel no need to seek Rupture for they were given a plan of their own: to try and bring the Second Coming by means of prayer and spiritual enlightenment. For them, the Second Coming is the mystic experience of seeing Christ in his glory, and it is attainable by divine grace. The church is a device that helps believers to see Him. She also guards the believer from being misled by cunning sophisms and subterfuge. The roots of the Greek Church go beyond the first mission of St Paul to Athens, for he recognised the religious zeal of the Hellenes. They did not need to be converted, but enlightened. Simone Weil wrote of Hellenic premonitions of Christ so apparent in the Iliad. In her view, the Greeks were Christians before Christ; and their influence on Christianity was paramount. Even today, Greeks are devoted to Christ, to His Mother and to their own Mother Church, the ancient Orthodox Church established by SS John and Paul. Their church stays out of politics, but exercises moral influence. Guided by her church, Greece does not participate in the Iraqi war, her sons do not die on the streets of Baghdad; and this most religious, most Christian nation shares the view of good Muslims and ours, that the world including Greece is threatened - not by Islamic terrorism, but by the US fight against terrorism. Greece is a rare place where a Western dissident feels spiritually at home, as your average Greek thinks the thoughts known to rare Western intellectuals, readers of Chomsky and Baudrillard. Their immensely popular Archbishop Christodoulos correctly stated that terrorism is caused by the “injustice and inequality that pervades the world.” In The Wall Street Journal, a Zionist Greek Takis Michas, in a piece called Is Greece a Western Nation?, complains that only 10% of Greeks think that Greece should give military support to the US in its attack “against states harbouring terrorism”; majority thinks that Osama bin Laden is a creation of CIA propaganda. The Zionist concludes with horror: “Such views seem to have more in common with public opinion in Cairo or Damascus than in Berlin or Rome.” So much for the silly concept of conflict between Christendom and Islam promoted by these guardians of the Christian faith, the Wall Street Journal and the New York Times! Theodorakis and Shamir, in Athens 2004 As opposed to the West, the Greeks knew neither hatred nor fear of Jews. They saved many of their Jews during the German occupation, and treated them fairly. As they had their own national church, they did not transfer their spiritual values to Jews for safekeeping; and thus had no reason to bewail the loss of them. Where is no guilt, there is no fear, either. The renowned Greek composer Mikis Theodorakis was sarcastically asked by his Israeli interrogator whether, in his view, the Jews pull the strings from behind George Bush. He dashingly answered:

“No. They are in the front.” “America, the great superpower, is actually controlled today by the Jews?” – asked the inquisitor before pronouncing his verdict. “Yes”, replied Mikis, the man who has more Jewish friends than an average American. Where is no fear of Jews, there is no automatic support for the US, either, and Theodorakis’ view that “the root of evil today is the policy of President Bush” rather than the Muslim world is shared by many Greeks. Greeks know Muslims not from books – they lived in close quarters with them for a millennium. They are aware that their long and troubled relationship with their Turk neighbours reached its nadir under the anti-Islamic rule of Mustafa Kemal Ataturk, while Islamic Sultan Selim the Grim spent a fortune restoring the monasteries of Athos. Muslim communities are well integrated in Greece, as the national church is quite tolerant to religious minorities and to its big non-religious population. Now, both the Greek Left and the Greek Right are united in their rejection of the Judeo-American drive to conquer the East, to enforce multiculturalism and to separate the Church and the State. They support the Palestinians and wish the Jews to come to their senses. They are a good example for US fundamentalists. Indeed, Greece is the proof that fundamentalist Christianity is not that of George Bush, and that the alternative to him is not monopolised by the First Lesbian Synagogue of New York. In his ‘thought police’ report in the Wall Street Journal, Takis Michas describes the sins of the Greeks: “in the 1980s, they harboured organizations perceived as terrorist in the West, and opposed the Reagan administration's deployment of Cruise and Pershing missiles in Europe. Following the collapse of communism in Eastern Europe, the anti-American narrative came to be adopted by the political Right. American policies in Bosnia and Kosovo were widely seen as aiming to destroy the church, while the overthrow of Slobodan Milosevic - celebrated all over the world - was seen as a CIA plot.” Michas’ report on Greeks appeared soon after the much-anticipated book by Diana Johnstone, Fools' Crusade: Yugoslavia, NATO and Western Delusions which demolished the faked “evidence” of Serb atrocities in Kosovo. Today we know that the world had no reason to celebrate the overthrow of Milosevic – or indeed, of Saddam Hussein. But the Greeks understood this earlier, when it was the opinion of only a small enlightened minority in the West. How come -- why were the Greeks better than the Western intellectuals at recognising these media lies for what they were? The reason, in my view, is the traditional character of the Greek Orthodox Church and of its connection to the people and to their state. Separation of Church and state, this much vaunted accomplishment of the French revolution and even more of the US founding fathers, cut off the anchors of the Western society and it drifted straight towards the rocks. While in France the national Catholic Church still occupies an important and exclusive place, the US, the country without a state church, became a victim and a servant of Mammon. The small, independent churches of the US had no ability to form the mind of the nation; they competed for an outlet in the Jewish-owned media; they were forever threatened by tax authorities; they broke with tradition and became prey for the wolves. This absence of one church further undermines the underlying concept of unity-in-God, elaborated by T S Eliot in The Christian Idea of Society (1939). People live together united by an idea; this idea may (or indeed should) be their common worship and uniting communion. This need for one national church that unites its people by a single communion was manifested in Eliot’s decision to remain a member of the national Anglican Church while adhering to the Catholic dogma. In Palestinian context, Eliot would prefer an ‘Islamic state’ to a secular one. The US was a first experiment of a large scale: what will happen to a society that is built on the pursuit of profit, instead of on the rock of faith. The fathers-founders could read the story of the Chinese sage Mencius (372-289 BC). He went to see the King Hui who said: “Old man, since you dared the distance of 1000 li to come here, you may know of a way to profit my state.” Mencius replied: “why should you ever mention the word ‘profit’? What counts is benevolence and righteousness. If the King says ‘How can I profit my country?’ the high officials will say, ‘how can we profit our fiefs?’, and the intellectuals and the commoners will say: ‘How can we profit ourselves?’ If the upper and lower classes strive to snatch profit one from another, the state will be endangered.” Indeed, this is what happened in the US, and under its influence it increasingly happens elsewhere. Whether nationalist or socialist constructs were far from perfect, they offered some semblance of solidarity, denied by profit-seekers. But Greece convinced me: none could improve on the national church, which is fully national and fully integrated in the ring of churches. Μεταφραση(κλικ)

Πολυτεχνείο...

Θα πρέπει κάποτε να μας απασχολήσει ένα κρίσιμο ερώτημα: γιατί η Ελλάδα δεν έχει πλέον φημισμένα, ανταγωνιστικά ΑΕΙ; Μια καλή αφορμή είναι ο εορτασμός των 170 ετών από την ίδρυση του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, το οποίο κάποτε τροφοδοτούσε τη χώρα με καλά καταρτισμένους νέους που είχαν το μεράκι και την όρεξη να κτίσουν και να ξανακτίσουν την Ελλάδα. Σήμερα, το ΕΜΠ, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο πρύτανής του, ταλανίζεται από τις μεγάλες παθογένειες που εγκλώβισαν τα ΑΕΙ μας στην μετριότητα και τη μιζέρια. Εχουμε νέους με κέφι, έχουμε καλά μυαλά, το μόνο που μας λείπει είναι να αποκτήσουμε ξανά ΑΕΙ του επιπέδου τού πάλαι ποτέ φημισμένου ΕΜΠ. (Καθημερινή 1/12/07)

Καλά μας τα λέει ο κύριος πρύτανης. Δεν τολμάει να μας πει πως και γιατί το Πολυτεχνείο κατάντησε από κραταιό ίδρυμα σε αυλή των θαυμάτων. Διαβάζοντας το σχόλιο σχηματίζει κάποιος την εντύπωση ότι το Πολυτεχνείο από μόνο του πήρε την απόφαση να εγκλωβιστεί στην "μετριότητα και την μιζέρια". Γιατί δεν μας λέει με θάρρος ποίος και τι φταίει! Δεν μας είπε τίποτα που δεν το ξέρουμε. Μία βόλτα στην Πατησίων είναι αρκετή Το ζητούμενο είναι. Έχει συγκεκριμένες προτάσεις πέραν από ένα στείρο ευχολόγιο;

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ....

"What took you so long?"

"What took you so long?"

(Γιατί άργησες τόσο;)


"...Μετά απο μακριά σιωπή φύσηξε (το ανθρωποειδές) τον καπνό απο τα ρουθούνια του, χαμογέλασε, και ψυθύρισε με την βαρειά του προφορά: Γιατί άργησες τόσο;"
Αυτή είναι πράγματι μια ιστορική φράση. Με αυτή την φράση, όπως αναφέρεται στο βιβλίο "Fair Game: My Life as a Spy, My Betrayal by the White House, 2007", (σελ. 41), έκλεισε η συμφωνία μεταξύ της κυρίας Plame-Wilson και του "Έλληνα" ανθρωποειδούς που δέχθηκε να στρατολογηθεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην CIA για την μεγαλύτερη δόξα της Αμερικής και την υποταγή των Ελλήνων στα κελεύσματα της Νέας Τάξης,
Η κυρία Plame Wilson πράκτορας της CIA αφού τελείωσε την εκπαίδευση της στη 'Farm" τοποθετήθηκε στο κλιμάκιο της CIA στην Αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα. Με κάλυψη το γραφείο πολιτικών υποθέσεων την ημέρα ασχολείτο με visas και μετά το κλείσιμο, με ενθουσιασμό νεοσυλλέκτων, όργωνε τα κοινωνικά κυκλώματα της Αθήνας για στρατολόγηση πρακτόρων που θα ήταν έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες του, με το αζημίωτο (perks), Η αποστολή της πρέπει να στέφτηκε με επιτυχία αν κρίνουμε με πόση μανία διάφοροι κονδυλοφόροι και πολιτικατζήδες συντάχθηκαν με τους βομβαρδισμούς της Σερβίας, υποστήριξαν μετά διατροφικής μανίας το σχέδιο Ανάν, το βούλωσαν και το βουλώνουν για τα αίσχη του Guantanamo, ονόμασαν απλά"πρακτικές" τα ιπτάμενα express του μεσονυκτίου, καθύβρισαν τους Έλληνες που αντιστάθηκαν στο βιβλίο αίσχος υψώνοντας ένα νέο ΟΧΙ στον Νεοταξισμό.
Η Κυρία Plame-Wilson έφυγε, μας άφησε όμως την κοπριά της. Κοπριά που την διαβάζουμε καθημερινά, την αισθανόμαστε. Οι διάφοροι Δήμου, Μανδραβέλης, Σωμερίτης, Ανδριανόπουλος, Καρκαγίαννης ο κατάλογος είναι μακρύς, θα ουρλιάξουν συνωμοσιολογία. Το βιβλίο τη κυρίας Pale δεν αφήνει αμφιβολίες. Οι πράκτορες είναι ανάμεσα μας! Ποιοι είναι; Δεν χρειάζεται σοφία ούτε μαντείο, ούτε χαρτορίχτρα απλά ένα διάβασμα των εφημερίδων και ανάλυση του περιεχομένου αρκεί για να αποκτήσει όνομα και ταυτότητα ο θλιβερός θίασος των νεοταξίτων λακέδων.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα της, μετά το πόστο της Αθήνας, η κυρία Plame πήρε την απόφαση να μεταπηδήσει στην χορεία των παρανόμων.
Παρέδωσε το διπλωματικό της διαβατήριο και προσχώρησε στην τάξη των NCO (Nonoficial Covered Officer). Μία τάξη που ενώ δεν έχει καμία επίσημη σχέση με την κυβέρνηση δουλεύει γι αυτήν.
Έκαψε και έκοψε κάθε γέφυρα που την ένωνε με την CIA και με την βοήθεια της ανέπτυξε ένα προφίλ και μια επαγγελματική ταυτότητα που θα της χρησίμευε σαν κάλυψη στην καινούργια της καριέρα, την στρατολόγηση και συλλογή πληροφοριών χωρίς να αποκαλύπτεται η σχέση της με κυβερνητικές υπηρεσίες. Σε περίπτωση που την πιάνανε "στα πράσα" η κυβέρνηση της ούτε θα την ήξερε, ούτε θα την είχε δει.
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος John Brady Kiesling, ομοτράπεζος της Plame... Μα αυτό είναι μία άλλη ιστορία....

To OXI

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος την ημέρα της επετείου της 28 Οκτωβρίου 1940 τέθηκε το ερώτημα ποίος είπε το ΌΧΙ, ο Ιωάννης Μεταξάς ή ο ελληνικός λαός.

Ο Λάκης Λαζόπουλος έβγαλε το συμπέρασμα: Το ΌΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός.
Πώς μπορεί, τολμάει και το λέει; Δεν άκουσε την Μαρι(ον)έτα Γιαννάκου ότι με την ιστορία ασχολούνται οι ιστορικοί και κανένας άλλος. Εκτός βέβαια εάν η πρώην "βολευτής" εννοούσε ότι: όταν πρόκειται για παιδιά από το δικό μας το νεοταξίτικο μαντρί, άσχετα αν είναι χημικοί, βιολόγοι, επιληπτικοί, όλοι τους είναι ειδικοί. Όλοι οι άλλοι με διαφορετικές απόψεις είναι άσχετοι, κηπουροί, κτηνοτρόφοι, νοικοκυρές και καλύτερα το το βουλώνουν.

Το ΌΧΙ το είπε, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει , Ο Ιωάννης Μεταξάς. Τις 3 τα ξημερώματα ο Ιταλός πρέσβης (Grazzi) ξύπνησε τον Ιωάννη Μεταξά και όχι τον Ελληνικό λαό. Αν ο Μεταξάς είχε πει ΝΑΙ, πώς θα έλεγε ΌΧΙ ο ελληνικός λαός που θα ξυπνούσε αργότερα;

Ο Ανδριανόπουλος Παραληρεί

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

«Προσβάλλομαι σαν πολίτης»

Σχόλιο: Εμείς προσβαλλόμεθα από την παρουσία του δοσίλογου Ανδριανόπουλου. Προσέβαλλε την πατρίδα μας όταν την αποκάλεσε "Odd country" στο κατάπτυστο άρθρο του στην Wall Street Journal. O τρισάθλιος αυτό κουίσλνιγκ δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει.

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Προσβάλλομαι σαν Έλληνας πολίτης από τις εξελίξεις στο ζήτημα του βιβλίου Ιστορίας της Στ' Δημοτικού. Μια εξειδικευμένη επιστημονική ομάδα, κατόπιν διαγωνισμού, αναλαμβάνει τη συγγραφή ενός εγχειριδίου ιστορίας.

Σχόλιο: Που την είδε την εξειδικευμένη ομάδα. Η μόνη ειδικότητα που έχει η ομάδα αυτή είναι πώς να βουτήξει τα λεφτά του Soros για να βησσοδομήσει κατά των Ελλήνων και των αγώνων τους και να αρπάξει κάποια θέση επισκέπτη καθηγητή σε κάποιο πανεπιστήμιο της Εσπερίας.

Προωθώντας μια καινούργια εκπαιδευτική δυναμική. Τη διδασκαλία δηλαδή, όχι σαν αφήγηση και αποστήθιση αλλά σαν κέντρισμα ενδιαφέροντος και κίνητρο για παραπέρα ψάξιμο και έρευνα. Ατομα που σπάνια, συνήθως, ανοίγουν βιβλίο στην καθημερινή τους ζωή ξεσηκώνονται.

Σχόλιο: Ο δοσίλογος κρατάει για τον εαυτό του το προνόμιο της αυθεντίας, όλοι οι άλλοι είναι κηπουροί, νοικοκυρές και κτηνοτρόφοι.

Για το περιεχόμενο ενός συγγραφικού έργου που ελάχιστοι απ' αυτούς έχουν διαβάσει και που κανένας προφανέστατα δεν έχει καταλάβει τον προσανατολισμό και τους εκπαιδευτικούς του στόχους.

Σχόλιο: Τους καταλάβαμε τους στόχους και πολύ καλά μάλιστα. Στόχοι που θέλουν να μετατρέψουν τον Έλληνα άνθρωπο από υποκείμενο της ιστορίας σε απλό αντικείμενο που θα συνωστίζεται στα ταμεία της κατανάλωσης

Σε μια σοβαρή κοινωνία των πολιτών όλα αυτά θα είχαν παραμείνει στον χώρο του γραφικού και του αδιάφορου. Στην απόλυτα όμως μπερδεμένη σήμερα κοινωνία μας το γραφικό γίνεται συνήθως κυρίαρχο.

Σχόλιο: γραφικός είναι ο ίδιος και η συνομοταξία των νεοτάξίτων λεκέδων Η Ελλάδα απέδειξε ότι είναι μία πάρα πολύ σοβαρή κοινωνία. Ποια κοινωνία θα λεγ΄ταν σοβαρή αν δεχότανε τα βιβλία ιστορίας της να τα γράφουν επιδοτούμενοι από ξένα κέντρα ιστορικοί;

Αντί για τους ειδικούς, εκπαιδευτικούς και ιστορικούς, για την τύχη του βιβλίου έπαιξαν ρόλο οι άσχετοι.

Σχόλιο: Εδώ πλέον ο κουίσλινγκ πράγματι παραληρει. Δεν είναι ειδικοί ο Ηφαιστος , ο Καραμπελιάς, ο Ζουράρις, αλλά είναι ειδικοί μια καθηγήτρια Γαλλικής φιλολογίας, και φυσικά η αφεντιά του. Από πότε έγινε ειδικός ο αντιγραφέας,, παρέα με τον άλλο σοφό τον Βερέμη, του λεξικού πολιτικών όρων τηςFontana.

Διότι τέτοιοι πραγματικά είναι οι πολιτικάντηδες λαϊκιστές του ακραίου εθνικισμού, ορισμένοι «αγανακτισμένοι» εκκλησιαστικοί παράγοντες και γνωστοί παραληρηματικοί εθνικόφρονες πρώην αριστεροί και, κατά δήλωσή τους, διανοούμενοι.

Σχόλιο: Διανοούμενοι! Όχι και διανοούμενοι μεγάλε. Διανοούμενοι είναι οι νεοταξίτες ξερόλες. Εμείς οι άλλοι είμαστε αγωνιστές. Όσον αφορά τα επίθετα και τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιεί για να απαξιώσει δήθεν του αγωνιστές το έχουμε διαβάσει το βιβλίο. Επίθετα και χαρακτηρισμούς χρησιμοποίησε η CIA για να προετοιμάσει το έδαφος της ανατροπής του Αλιέντε. Επίθετα χρησιμοποίησε ενάντια του αντιπολεμικού κινήματος κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Επίθετα χρησιμοποιεί και τώρα για να επιβάλλει την νέα Τάξη πραγμάτων.

Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να χρησιμοποιούσε επίθετα. απλά ουσιαστικά φθάνουν και περισσεύουν: κουισλινγκ, δοσίλογοι, εφιάλτες...

Ακόμη και η Ακαδημία Αθηνών. Που δεν αποτελεί τον τριτεγγυητή της επιστημονικής και ακαδημαϊκής αλήθειας.
Διότι τέτοια δεν υπάρχει.

Σχόλιο: εδώ κάνει λάθος και εμείς γελάμε! Υπάρχει μία αλήθεια η δικιά του.

Αυτό που υφίσταται είναι η μελέτη, η έρευνα και ο πειραματισμός.

Σχόλιο: Όχι όμως με τα λεφτά του USAID, SOROS, State Department και Σια....

Η αφ' υψηλού αυθεντία γίνεται αποδεκτή μοναχά από υπανάπτυκτους και ημιμαθείς.

Σχόλιο: Ακριβώς, γι αυτό οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν. Δεν δέχθηκαν την εκ των έξω και αφ'υψηλού αυθεντία της Δραγώνα, της Ρεπούση, του Λιάκου και των διαφόρων τύπων, βιολοόγων, χημικών.... που έχουν κλείσει στο μαντρί τους ο Λαμπράκης και η Ελευθεροτυπία.

Είναι σαν να επιδιώκουμε να δώσουμε λύση σε βασανιστικά φιλοσοφικά ερωτήματα για τον Μαρξισμό λ.χ. απευθυνόμενοι στην αυθεντία(!!) κάποιου Κέντρου Μαρξιστικών Μελετών...

Σχόλιο: Συμφωνούμε! Οι πλέον κατάλληλοι είναι ο Πρετεντέρης, ο Μπουκάλας και φυσικά, για να μην ξεχνάμε και τον μαιντανό, η αφεντιά του. Εδώ πρέπει να γελάσουμε!

Με προσέβαλε όμως βαθιά η συμπεριφορά της κυβέρνησης. Η υπερήφανη στάση της κ. Γιαννάκου τιμωρήθηκε από ένα απληροφόρητο και παρασυρμένο εκλογικό σώμα.

Σχόλιο: Κακό εκλογικό σώμα... Νταντά. Εδώ ο λακές μας δίνει το μήνυμα του. Μην νομίζεται ότι θα περάσει έτσι. Παραφράζοντας τον Κισσινγκερ, όταν μιλούσε για τον Αλιέντε ο κουίσλιγκ μας λέει ότι. " θα αφήσουμε την προσπάθεια μας να αλλάξουμε τους Έλληνες επειδή το εκλογικό σώμα είναι βλάκες και παρασύρονται"; Η Μαρι(ον)έτα Γιαννάκου δεν είχε περήφανη στάση απλά λειτούργησε σαν ένα απλός υπάλληλος. Μην ανησυχείτε δεν θα πάει χαμένη. Πάντα φροντίζουμε τα δικά μας τα παιδιά.
Ο κύριοςΣτυλιανίδης είχε κουράγιο και δύναμη και πήγε κόντρα στους καλοπληρωμένους λακέδες του νεοτάξισμού.

Θα ήθελα να ελπίζω πως το μέλλον θα τη δικαιώσει και οι Αθηναίοι θα καταλάβουν το λάθος τους. Γιατί με την καταδικαστική απέναντί της ψήφο τους εγκλώβισαν την κυβέρνηση στη μέγκενη και τη λογική της Ακροδεξιάς.

Σχόλιο: Άλλη μία απελπισμένη προσπάθεια να χρωματίσει τον αγώνα κατά του αίσχους . Ο νεοταξίτης χατζηαβάτης ακολουθώντας κλασσικές μεθόδους ψυχολογικού πόλεμου όπως περιγράφονται στο εγχειρίδιο του αμερικανικού στρατού (Psychological operations:Field Manual 33-1) αγνοεί την πατριωτική αριστερά του Ρεσάλτο, του Άρδην του Αντίβαρου.

Βγάζοντας στην επιφάνεια το χειρότερο χαρακτηριστικό του κρατισμού. Τον έλεγχο δηλαδή, της σκέψης και της έκφρασης.

Σχόλιο: Αποδέχεται ανεπιφύλακτα τον έλεγχο από ξένα κέντρα.

Οι γραφειοκράτες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και ο αυτάρεσκος,

Σχόλιο: αυτάρεσκος ο κύριος Στυλιανίδης; Οι μόνοι αυτάρεσκοι είναι οι νεοταξίτες λακέδες όπως η αφεντιά του και η παρέα των Μανδραβέλη, Δήμου και λοιποί εφιάλτες .

δυστυχώς, υπουργός καταπάτησαν κάθε έννοια σεβασμού της ατομικής αξιοπρέπειας και της πνευματικής αυτονομίας του κάθε πολίτη. Αρνούμαι να δεχθώ σαν εκπαιδευτικά θέσφατα (και την εκδοχή της Ιστορίας βέβαια), που επιβάλλονται πλέον σε όλα τα Ελληνόπουλα, τα αποφθέγματα του νομάρχη Ψωμιάδη και του Μητροπολίτη Ανθίμου. www.andrianopoulos.gr

Σχόλιο: Στην δημοκρατια του κυρίου αυτο μονο αποφθέγματα εγκεκριμμένα απο τους λακεδες της Νέας Ταξης, τους κουκολοφόρους και τους ληστές του Αλαβάνου έχουν θέση.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 27/09/2007

Ο Μανδραβέλης Ασχημονεί...

Οι εχθροί του μέλλοντος

Tου Πασχου Μανδραβελη

«Δεν υπάρχει πλέον πολιτική Aριστερά και Δεξιά. O μεγαλύτερος πολιτικός διαχωρισμός σήμερα αφορά το αν θα επιτρέψουμε ή όχι τη διαδικασία μάθησης μέσω δοκιμής και λάθους – αν νιώθουμε άνετα με το ανοιχτό σε δυνατότητες, άγνωστο μέλλον».
Η συγγραφέας Virginia Postrel στο βιβλίο της «Το μέλλον και οι εχθροί του» («The future and it’s enemies», εκδ. Touchstone) μας δίνει μια καλή εξήγηση γιατί αποσύρθηκε το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού.
«Στη μια πλευρά του νέου πολιτικού τοπίου έχουμε αυτούς που αποκαλώ “στασιμιστές”», γράφει η Virginia Postrel. «Bλέπουν το μέλλον ως επικίνδυνη άβυσσο. Για να την αποφύγουν, θέλουν να επιστρέψουν σε ένα φαντασιακό, πιο σταθερό παρελθόν... Στην άλλη πλευρά του νέου πολιτικού τοπίου βρίσκονται εκείνοι που αποκαλώ “δυναμιστές”. Bλέπουν το μέλλον σαν μια συναρπαστική διαδικασία πειραματισμού και μάθησης. Aυτή η διαδικασία έχει διαφορετικά αποτελέσματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Δεν υπάρχει “ένας άριστος δρόμος”. Oι δυναμιστές χαίρονται τις ανοιχτές σε δυνατότητες διαδικασίες, όπως είναι η επιστημονική έρευνα, ο ανταγωνισμός της αγοράς, η καλλιτεχνική καινοτομία ή η τεχνολογική εφεύρεση».
Θυμίζει μήπως το παραπάνω απόσπασμα την αιτιολογία που έδωσε ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης για την απόσυρση του βιβλίου; «Η νέα γενιά δεν μπορεί να γίνει πειραματόζωο» μας είπε, λες και η νέα γενιά δεν έγινε «πειραματόζωο», όταν πρωτοξεκίνησε η καθολική εκπαίδευση (ποιος ήξερε πριν από 200 χρόνια ότι αυτό θα ήταν καλό;) ή όταν πρωτομπήκε το μάθημα της πληροφορικής ή της βιολογίας στα σχολεία. Για την ακρίβεια πολλοί «στασιμιστές» στις αρχές του 20ού αιώνα θεώρησαν πολύ κακό πείραμα τη διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης στα σχολεία.
Η κυβέρνηση λοιπόν αποφάσισε να γίνει εχθρός του μέλλοντος, προκρίνοντας ένα σίγουρα παρωχημένο βιβλίο, αντί να δοκιμάσει και πιθανώς να διορθώσει ένα καλύτερο νέο βιβλίο. Δηλαδή αντί της προόδου, η οποία εμπεριέχει τη διαδικασία δοκιμής και λάθους, επέλεξε τη βολική γι’ αυτήν στασιμότητα, ή ακόμη χειρότερα την επιστροφή σε ένα προ εικοσαετίας παρελθόν. «Ολα τα πράγματα που λειτουργούν (από την τεχνολογία μέχρι τους τρόπους συμπεριφοράς και μέχρι το στυλ γραφής) έχουν εκλεπτυστεί στη διάρκεια πολλών ετών», εξηγεί η Postrel. «Δεν ξέρουμε εκ των προτέρων πώς να κάνουμε οτιδήποτε να λειτουργεί άριστα και πάντα υπάρχει χώρος για βελτίωση. H πρόοδος είναι μια άπειρη σειρά πράξεων».

Σχόλιο: Ο κύριος Μανδραβέλης με την κλασική έπαρση του ξερόλα "προοδευτικού διανοουμένου" μας μεταφέρει ένα απόσπασμα βιβλίου της Virginia Ponstrel του 1998 και νομίζει ότι κάτι έκανε. Το συμπέρασμα είναι ότι πέραν από τα σχόλια στο εσωτερικού του εξωφύλλου (dust jacket), που του άρεσαν, δεν πήρε τον κόπο να το διαβάσει. Αν είχε κάνει τον κόπο να το διαβάσει προς μεγάλη του έκπληξη θα διάβαζε στις σελίδες 48-53 ότι οι δυναμιστές (dynamists) δημιουργούν το μέλλον άλλα συγχρόνως δεν αγνοούν το παρελθόν από το οποίο εξελίχθηκε. Ο δυναμιστής βλέπει παρελθόν και μέλλον άρρηκτα συνδεδεμένα. Την πρόοδο να έρχεται σταδιακά και να στηρίζεται πάνω σε αυτό που προϋπήρξε Οι δυναμιστές αγωνίζονται να δημιουργήσουν το μέλλον χωρίς να εγκαταλείπουν το παρελθόν και τα διδάγματα του. Η Ponstrel δεν προτείνει να εγκαταλειφθεί η ιστορία και οι μύθοι που αποτελούν το συνεκτικό κρίκο του κάθε λαού. Για τους δυναμιστές η ιστορία μετράει: "History matters" σελ. 49. Για του δυναμιστές το παρελθόν είναι η πηγή έμπνευσης που θα δώσει ζωή στο μέλλον, το παρελθόν τους μιλάει.
Στον αντίποδα του δυναμιστή η Ponstrel τοποθετεί τους στασιμιστές (stasists) οι οποίοι θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα και να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνία από το μηδέν και χωρίς ενδοιασμό δίνει ως παράδειγμα στασιμιστών τούς Khmer Rouge της Καμπότζη. Ο Πόλ Πότ και το καθεστώς του κατέστρεψαν πόλεις, μνημεία και έστειλαν οποιονδήποτε με μόρφωση στα Killing Fields. Την σφαγή και τη καταστροφή ονόμασαν "Έτος Μηδέν" αρχή και τέλος της ιστορίας (σελ 50). Για τους στασιμιστές το παρελθόν είναι βουβό.

Η Virginia Postrel ισχυρίζεται ότι «η παραδοσιακή πολιτική ανάλυση δεν εξηγεί τους οριζόντιους διαχωρισμούς εντός των κομμάτων.

Σχόλιο: Χαιρόμαστε που συμφωνεί με τον Κύριο Καρατζαφέρη: "Πού βρισκόµαστε: Υπάρχουν δύο κόσµοι. Δεν υπάρχει Ανατολή και Δύση µετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισµού, ούτε Δεξιά και Αριστερά. Ποιος είναι ο δεξιός και ποιος ο αριστερός, ο Μπλερ ή ο Αθνάρ, που και οι δύο πήγαν εθελοντές σε αυτόν τον ανεκδιήγητο Αµερικανό Πρόεδρο, τον εγκληµατία πολέµου στο Ιράκ; Υπάρχει η παγκοσµιοποίηση, η νέα τάξη πραγµάτων και αυτοί που είναι µαζί της και αυτοί που είναι αντίθετοι. Εµείς το δηλώνουµε ευθαρσώς, είµαστε αντίθετοι σε µεθοδεύσεις που έδειξε η νέα τάξη πραγµάτων και στη Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ αλλά βεβαίως και εδώ σε εµάς µε το σχέδιο Ανάν, που κάποιοι πολύ εύκολα το υιοθέτησαν. Και ευτυχώς που ο Τάσος Παπαδόπουλος δεν τσίµπησε και ο κυπριακός λαός και υπάρχει ακόµα η Κυπριακή Δηµοκρατία. Για φαντασθείτε να σας άκουγαν, δεν θα υπήρχε σήµερα Κύπρος".

Δεν εξηγεί γιατί αριστεροί οικολόγοι και δεξιοί συντηρητικοί αντιτίθενται στην τεχνολογική πρόοδο». Γιατί υπάρχουν και στις δύο παρατάξεις «άνθρωποι που αρνούνται την ποπ-κουλτούρα, το διεθνές εμπόριο, το Internet» και το βιβλίο Ιστορίας θα προσθέταμε εμείς. «Eπίσης δεν μας εξηγούν γιατί υπάρχει ο συγχρονισμός δεξιάς - αριστεράς στην αντίθετη κατεύθυνση: “δεξιοί” και “αριστεροί” υποστηρίζουν τις ανοιχτές αγορές, την τεχνολογική καινοτομία, τον ανταγωνισμό των νέων Mέσων». Μας θυμίζει κάτι αυτό σχετικά με την πολιτική κατάσταση που ζούμε;

Σχόλιο: Κολακεύεται να πιστεύει ότι ανήκει στους δυναμιστές. Ας γελάσω! Διαβάζοντας το βιβλίο της Ponstrel Δυναμιστές (Dynamists) είναι το Αντίβαρο, το Αρδην , Ρεσάλτο οι bloggers, οι νοικοκυρές, οι κτηνοτρόφοι, οι κηπουροί, οι αλευρομαγήροι, που σήκωσαν την φωνή άγρια, δυνατή εναντιον του βιβλίου αίσχους που θέλαν να μας επιβάλουν οι στασιμιστές οι Khmer Rouge ή οι Ταλιμπάν αν προτιμάται, του USAID, State Department και οι ντόπιοι κουίσλινγκ.