«ήσυχοι ασυνείδητοι και ευτυχείς»

Ζούμε με ψευδαισθήσεις. Επειδή έχουμε το δικαίωμα να γράφουμε και να εκδηλώνουμε την δυσαρέσκεια μας, νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι... Επειδή διαβάζουμε εφημερίδες και περιοδικά νομίζουμε ότι σχηματίζουμε γνώμη...Επειδή γράφουμε και βάζουμε το όνομα μας από κάτω νομίζουμε ότι είμαστε κυρίαρχοι... Επειδή σφραγίζουν τα διαβατήρια μας στα όρια της επικράτειας νομίζουμε ότι είμαστε προστατευμένοι... Επειδή έχουμε δικαστές νομίζουμε ότι έχουμε δικαιοσύνη... Επειδή κάνουμε την στρατιωτική μας θητεία νομίζουμε ότι έχουμε στρατό...Επειδή δεν βλέπουμε ότι μας βάζουν σε σειρά νομίζουμε ότι περπατάμε μόνοι μας...Τα πιστεύουμε πραγματικά όλα αυτά και τα γεγονότα μας διαψεύδουν συνεχώς. Ένας πανούργος εγκέφαλος μας οδηγεί σε σκοπέλους, εξαπολύει καταιγίδες και θύελλες, το πηδάλιο δεν υπακούει πια, το σκάφος κάνει νερά και εμείς αναρωτιόμαστε με πίκρα, ποιος αόρατος τυφώνας μας σπρώχνει προς την δίνη του. Αισθανόμαστε ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά». Προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί, πως ενώ θα έπρεπε να αισθανόμαστε σχετικά προνομιούχοι σήμερα έναντι των όσων έχουμε ακούσει η διαβάσει για τις συνθήκες της ζωής των πατέρων η των παππούδων μας αισθανόμαστε αντίθετα μια πικρή γεύση στο στόμα. Γιατί, ενώ έχουμε τόσα «δικαιώματα» που κανονικά μας καθιστούν κυρίαρχους του εαυτού μας, νοιώθουμε καταπιεσμένοι και ψάχνουμε να βρούμε παντού «καταπίεση» για να διαμαρτυρηθούμε; Γιατί, ενώ μπορούμε να διαλέξουμε τους βουλευτές μας, τους πρωθυπουργούς μας έχουμε την εντύπωση ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι μας; Γιατί, ενώ έχουμε τόσα πολλά, τόσες δυνατότητες, τόσες ευκαιρίες, τόσα αγαθά στη διάθεση μας, είμαστε μελαγχολικοί, σκεπτόμαστε μόνο προβλήματα και δυσκολίες και αναζητούμε μετά μανίας λίγη «χαρά ζωής». Θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι η εποχή μας είναι η εποχή της ελευθερίας της δημοκρατίας, της αδελφοσύνης, της ευτυχίας. Αυτή είναι η κυριαρχούσα άποψη.

«Ελευθερία» υπάρχει. Μπορεί να έχει υποκειμενική έννοια αλλά υπάρχει. Είναι κατοχυρωμένη με Σύνταγμα, με Νόμους, με περγαμηνές, σφραγίδες και κορδέλες. Θεοποιείται και υμνείται κάθε μέρα και κάθε νύχτα σε ναούς σύγχρονους και παλαιούς, σε περιοδικά και εφημερίδες από το ιερατείο των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των διανοουμένων με ψάλτες και χορωδίες. Τα «ωσαννά» της Ελευθερίας είναι ατέλειωτα, και μέρος της καθημερινής πραγματικότητας, σε σημείο που να μην ακούγονται πλέον. Αλλά το σταμάτημα τους μπορεί να μας κάνει να τεντώσουμε τα αυτιά μας. Από που προέρχεται το πικρό συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει».

«Δημοκρατία» υπάρχει. Μπορεί να είναι λίγη για μερικούς ή πολλή για άλλους. Αλλά υπάρχει και δοξάζεται και αυτή με το ίδιο πάθος μέρα και νύχτα στους ίδιους ναούς και από το ίδιο ιερατείο. Κάθε παρέκκλιση από το δόγμα της, είναι σύνθημα για κογκλάβια σύγχρονα, για λιτανείες, για παρακλήσεις , για αναθέματα και καθεδρικούς αφορισμούς από τα παράθυρα των Μέσων Μαζικού Σ(κοταδισμού), τα οποία δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις φωτιές της «Ιεράς Εξέτασης». Από που προέρχεται το πικρό συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει»;

«Αδελφοσύνη» υπάρχει. Βέβαια κανείς δεν λεει ότι είναι απόλυτη, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Αλλά όλοι «διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους» στην παραμικρή αμφισβήτηση ότι δεν την αισθάνονται απόλυτα θρησκευτικά παντού και πάντα. Όσοι δεν έχουν δεχθεί το φως της νοιώθουν βαρύ το βλέμμα της αποδοκιμασίας του ποικιλόχρωμου ιερατείου της και του «αδελφεπωνύμου και πειθήνιου ποιμνίου» του. Προ πάντων αν πρόκειται για τους ασεβείς αυτής της ασεβούς συνομοταξίας που έχουν ακόμη την δυνατότητα να σκέπτονται και να διαλογίζονται και - οι αχρείοι- δεν έχουν ακόμη φωτισθεί από τον Γιαχβέ της νέας τάξης και τον ορθολογισμό της παγκοσμιοποίησης και παίρνουν οι τρισκατάρατοι αμαρτωλοί τον Εωσφόρο της ιδιαιτερότητας για Θεό τους. Από που προέρχεται αυτή η αμηχανία του αν υπάρχει και –ω έγκλημα καθοσιώσεως- για το αν πρέπει να υπάρχει;

«Ευτυχία» αυτή και αν υπάρχει. Ίσως βέβαια να μην είναι όλοι απόλυτα ευτυχείς. Πάντα θα υπάρχουν οι αχάριστοι και οι ανικανοποίητοι. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Αλλά πόσες προσπάθειες δεν κατέβαλαν οι αρχιερείς, οι ιερείς και προπάντων οι φαρισαίοι για να διαδώσουν την απέραντη, απόλυτη, άχραντη και άφθαρτη αίσθηση την ευδαιμονίας στο «ελεύθερον, ίσον και ενίοτε αχάριστο ποίμνιό» τους; Πόσα και τι περισσότερα θέλουν να πάρουν; Μισθοί, επιμίσθια, αργομισθίες, επιδόματα, αρχαιότητες, και πέρα από αυτά σπίτια. εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη, την στιγμή που οι παππούδες τους δεν είχαν ούτε κατσίκα, ούτε καν πόρτα...και αν αυτά δεν είναι αρκετά να τους κάνουν ευτυχισμένους έχουνε το Ritalin για τα παιδιά τους, το Prozac και το Viagra για τους εαυτούς τους. Από που προέρχεται αυτή η πικρή γεύση ότι ευτυχία δεν υπάρχει.

Αυτά τα πικρά συναισθήματα ταλαιπωρούν, εμάς τους ταπεινούς υπηκόους της σημερινής Ελλάδας, τρώνε και καίνε τα σωθικά μας Αυτό που μας λείπει πολύ συχνά είναι το κλειδί του σύγχρονου κόσμου, όπως σε ένα θαλασσοπόρο η πυξίδα. Βλέπουμε να διαδραματίζονται γεγονότα, αλλά δεν αντιλαμβανόμεθα την σημασία τους. Βλέπουμε αυτό που είναι απτό, υλικό και πασιφανές, αλλά μας ξεφεύγει αυτό που είναι ασύλληπτο για τον κοινό νου και που είναι πολύ πιο σημαντικό. Θα μας χρειαζότανε μια έκτη αίσθηση για να συλλάβουμε και πιθανόν να κατανοήσουμε την εποχή μας. Τότε θα βλέπαμε πραγματικά αυτό το κάτι που σήμερα διαφεύγει από τις διανοητικές μας δυνατότητες, συσσωρεύεται σαν πυκνό σύννεφο, ξεσπάει σαν θύελλα και προκαλεί την διάλυση των κοινωνιών και την εξαφάνιση των κρατών. Θα βλέπαμε ότι υπεράνω των λαών και των ηπείρων της γής υπάρχουν ήπειροι σκέψης που ελέγχουν και καθοδηγούν το πεπρωμένο. Αυτή η πνευματική γεωγραφία είναι εξ ίσου σημαντική με την φυσική γεωγραφία. Οι εξουσιαστές αυτών των ηπείρων σκέψης εξουσιάζουν και την δική μας χώρα. Εκτρέπουν προς όφελος τους τα ρεύματα, αλλοιώνουν το είναι μας , τα διαμορφώνουν όπως θέλουν και τους αρέσει, προξενούν κακοτυχίες και μας μετατρέπουν σε στείρους, ανίκανους συνεταιρισμούς εμπόρων και μεταπρατών.

Ξέρουν πώς να περιπαίζουν τις ψυχές μας, να τις αποδυναμώνουν εντελώς, να τις συμμορφώνουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, να παραλύουν κάθε αντίσταση. Γνωρίζουν τις δόσεις του δηλητηρίου, το αντίδοτο, καθώς και το πως ανταποκρίνεται η ψυχή μας. Έβαλαν μπρος την φαρμακοποιία της σαγήνευσης. Ξέρουν καλά πως να μας αποκοιμίζουν, να μας ταίζουν και να μας ποτίζουν τα φίλτρα που μας ναρκώνουν. Τα σύννεφα σκεπάζουν τον γαλανό μας ουρανό. Η βροχή έρχεται και τίποτα δεν μας προστατεύει. Δεχόμαστε ασυνείδητα και ευτυχισμένα την βροχή αυτή που ονομάζουμε ευημερία, και δεν γνωρίζουμε ότι είναι σπορά άλλων και ότι η ελευθερία με την οποία υποτίθεται ότι ζούμε είναι ουσιαστικά η ελευθερία δράσης για το χρήμα και την ύλη, δηλαδή η ελευθερία καταστροφής.

Κοιμόμαστε «ήσυχοι ασυνείδητοι και ευτυχείς» μέχρις ότου ξυπνήσουμε απότομα μπροστά σε ένα άγνωστο τοπίο που λέγεται «ήττα» και το οποίο φυσικά δεν καταλαβαίνουμε. Είναι απλά η αληθινή μας ιστορία, η αόρατη ιστορία μας που αποκαλύπτεται τότε μπροστά μας. Μία κουρτίνα ανασηκώνεται για ένα δευτερόλεπτο βρίσκουμε στη γραμμή της ιστορίας το ακριβές σημείο της πτώσης μας. Έπειτα ξαναπαίρνουμε το όπιο μας γυρνάμε από την άλλη μεριά και βυθιζόμαστε πάλι σε λήθαργο.

Ο Χριστιανικός Παρθενώνας

Κ.Γαβράς: "Νόμιζα πως η Ελλάδα είχε ξεφύγει από τις μικρότητες"

Λυπηρό και απαράδεκτο για την Ελλάδα χαρακτήρισε ο διεθνής Έλληνας σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς, το «ψαλίδισμα» που έγινε στη 13 λεπτών ταινία του , η οποία προβάλλεται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Το σημείο της ταινίας που «ενόχλησε» ήταν η σκηνή που εμφανίζονται...
ανδρικές φιγούρες να σφυροκοπούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα και οι οποίες παραπέμπουν σε ορθόδοξους ιερείς.

Ο Κώστα Γαβράς από το Παρίσι δήλωσε :«Βρίσκω πολύ λυπηρό και απαράδεκτο για την Ελλάδα, μια χώρα που είναι και μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αυτό που συνέβη: το να υποκύψει δηλαδή η Πολιτεία στις πιέσεις εκπροσώπων της Εκκλησίας και να προβεί σε αυτήν την πράξη παρέμβασης σ' ένα φίλμ που αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα. Ο,τι απεικονίζεται σε αυτό το μικρό φίλμ είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Αναφέρεται στις καταστροφές που έχει υποστεί ανά τους αιώνες το μνημείο, από τους ανθρώπους. Οι πρώτοι χριστιανοί έκαναν αρκετές καταστροφές στα μνημεία και στα γλυπτά για διάφορους λόγους, ορισμένες φορές επειδή απλώς τους είχε σκανδαλίσει η γύμνια των αγαλμάτων.

Η ιδέα του φιλμ ήταν να διατρέξουμε τις καταστροφές που έχει υποστεί το μνημείο από το ανθρώπινο χέρι για να φτάσουμε και στη μέγιστη καταστροφική πράξη του Ελγιν. Τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετώπισε, άλλωστε, το μνημείο ήταν από τους ανθρώπους. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι καταστροφικές παρεμβάσεις ίσως η Ακρόπολη να είχε παραμείνει όπως ήταν στην εποχή του Περικλή, πριν από 2.500 χρόνια. Οσο για τις αντιδράσεις των εκπροσώπων της Εκκλησίας, δεν με ξαφνιάζουν. Η Εκκλησία αρνείται πάντοτε την πραγματικότητα, για να σώσει το δόγμα της. Νόμιζα ότι η Ελλάδα είχε ξεφύγει απ' όλες αυτές τις μικρότητες... Λυπάμαι πολύ!»

πηγή:tvxs.gr

Εμείς λυπούμαστε πραγματικά για το ανιστόρητο φιλμάκι του. Ο κύριος Γαβράς ακολούθησε κατά γράμμα την ρήση από το Χολιγουντιανό φιλμ : Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτυ Βάλανς, «when the legend becomes fact print the legend (Όταν ο θρύλος γίνεται γεγονός τύπωσε τον θρύλο). Δεν ήξερε! Γιατί δεν ρώταγε. Απλά και αβασάνιστα ακολουθησε την παραδειγματική αλήθεια του φραγκοφορεμένου κρατιδίου που ακούει στο όνομα "Ελλάς" που δεν θέλει να ξέρει τίποτα για την Ελληνική Αυτοκρατορία της Ανατολής, το λεγόμενο Βυζάντιο, ώστε να μπορέσει να γίνει δεκτό στην Ευρώπη του Καρλομάγνου.

Φιλάρεσκα πιστεύει ότι το φιλμάκι αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα. Ποια ιστορικά γεγονότα; Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν Ορθόδοξοι παπάδες ή καλόγεροι άλλα χριστιανοί. Είναι ιστορικό γεγονός ότι οι χριστιανοί κατέστρεψαν μνημεία της αρχαίας θρησκείας. Αυτή είναι η μοίρα όλων των παλιών θρησκειών όταν συγκρούονται με τις νέες και όχι το χαρακτηριστικό της Ορθοδοξίας όπως αφήνει τα εννοηθεί. Τον Μεσαίωνα η Καθολική εκκλησία με φωτιά κα μαρτύρια εξάλειψε από τις περιοχές που εξασκούσε εξουσία κάθε έκφραση παλιάς λατρείας στέλνοντας στην πυρά με την κατηγορία της μαγείας όποιον τόλμαγε να της εναντιωθεί. Στην Αμερική μετά την σφαγή στο Wounded Knee απαγορεύτηκε δια νόμου στους ινδιάνους να εξασκούν τις λατρευτικές τους τελετουργίες και όλα τα ιερά σκεύη τους κατασχέθηκαν και πήγαν για τα μουσεία. Στην Ρωσία ο κομμουνισμός, μία αίρεση του δυτικού προτύπου όπως τον είχε αποκαλέσει ο Άρνολντ Τόυνμπη κατέστρεψε εκκλησιές μοναστήρια για να κάνει χώρο στην δικιά του δοξασία. Σήμερα στην εποχή των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» βλέπουμε εκκλησιές να γίνονται στάβλοι ή να τινάζονται στον αέρα γιατί η φυσική παρουσία τους ενοχλεί τα καινούργια αφεντικά.

Οχι ομως ο Παρθενώνας στον οποίον αναφέρεται το φιλμάκι του. Όσον αφορά τον Παρθενώνα, το μνημείο του Περικλέους, ο κύριος Γαβράς πλανάται. Η πλάνη είναι ανθρώπινη ατέλεια του νου, η εσκεμμένη πλάνη είναι κατακριτέα και φανερώνει ιδιοτέλεια συμφέροντος. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι πλανήθηκε και έκανε λάθος. Σκηνοθέτης είναι όχι ιστορικός. Ότι του είπαν έφτιαξε.

Αναφέρεται απαξιωτικά στο «δόγμα της εκκλησίας». Μα αυτό το δόγμα πήρε τον Παρθενώνα από έναν απλό ναό της πόλης του Περικλή τον συντήρησε και τον εκτόξευσε στο διεθνές στερέωμα μετατρέποντάς τον με ελάχιστες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις σε Χριστιανική εκκλησία, ακόμη και τα βάθρα των Ολυμπίων Θεών έμειναν στην θέση τους ανέπαφα. Ο Παρθενώνας από την στιγμή που έγινε Εκκλησία, αφιερωμένη στην Παναγία την Αθηνιώτισσα, έγινε τόπος προσκυνήματος και λατρείας το ίδιο σημαντικός όσο η Κωνσταντινούπολη και η Ιερουσαλήμ. Ο Παρθενώνας δεν ήταν παρά ένας από τους πολλούς ναούς της κλασσικής Αθήνας. Ο Βυζαντινός Παρθενώνας, ο Χριστιανικός Παρθενώνας απέκτησε την σημασία και τους συμβολισμούς που διατηρεί μέχρι σήμερα. Το σύγχρονο θέμα του "φωτός" που εκπέμπει ο ναός είναι Βυζαντινό θαύμα που δεν έχει καμία σχέση με την αρχαιότητα.

Αντί όμως να κάνει δηλώσεις και να δογματίζει διεκδικώντας το παπικό αλάθητο ας διαβάσει το βιβλίο του Antony Kaldellis, The Christian Parthenon, Classisism and Pilgrimage in Byzantine Athens, Cambridge University Press , 2009. Αφού το διαβάσει θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για τις απρεπείς και αμετροεπείς δηλώσεις του . Εκτός βέβαια αν το κομμάτι στο φιλμάκι δεν είναι προϊόν λάθους ή πλάνης αλλά εσκεμμένη διαστρέβλωσης που εξυπηρετεί. Στην δεύτερη περίπτωση να είναι σίγουρος δεν θα έχει την τύχη της Hanna K(κλικ).

Γι αυτόν που θα ήθελε να διαβάσει!
Byzantine Athens and the Parthenos "a Forgotten History"
A Heretical (Orthodox) History of Parthenon

Η Πάπια και...τα παπάκια....

Κιργιστάν: Ευρεία νίκη του Μπακίγεφ στα μέχρι στιγμής αποτελέσματα

Ποσοστό 89,7% δίνει το προσωρινό εκλογικό αποτέλεσμα στον πρόεδρο Μπακίγεφ.

Ποσοστό 89,4% επί του 30% των καταμετρημένων ψήφων λαμβάνει ο πρόεδρος του Κιργιστάν Κουρμανπέκ Μπακίγεφ, ανακοίνωσε η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή της χώρας.

Ο αντίπαλός του, Αλμαζμπέκ Αταμπάγεφ, που κατηγόρησε την κυβέρνηση για εκτεταμένη νοθεία στις εκλογές της Πέμπτης, σύμφωνα με τα προσωρινά αποτελέσματα λαμβάνει ποσοστό 5,9%

Καθημερινή 24/7/09

Έτσι απλά, όμορφα και ανώδυνα η Καθημερινή, πως κατάντησε η εφημερίδα του Βλάχου, μας ενημέρωσε για την νίκη του δικού μας του παιδιού στο Κιργιστάν. Ο κύριος Μπακίγιεφ παιδί μιας ακόμη παρδαλής εξέγερσης,της "εξέγερσης της τουλίπας" νίκησε. Άσχετα βέβαια αν για την νίκη του αυτή χρησιμοποιήθηκαν οι πλέον ευγενικές μέθοδοι "βίας και νοθείας" ξυλοδαρμοί μέχρι θανάτου, μαχαιρώματα, απαγωγές και άλλα πικρά. Βλέπεται, όπως λέει και η παλιά λαϊκή ρήση "τι να τους κάνω τους προφήτες όταν τα έχω καλά με τον Θεό" και ο θεός έκανε την πάπια.

Η Αμερική έκανε την πάπια. Τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Κιργιστάν είναι αμελητέα και ασήμαντα μπροστά στα στρατηγικά συμφέροντα. Η Αμερικάνικη βάση στο Μανάς αξίζει να κλείνουμε και κάνα μάτι στους ξυλοδαρμούς και στις δολοφονίες των αντιπάλων του δικού μας του παιδιού.


Το παράδειγμα της πάπιας ακολούθησαν και τα δικά μας τα παπάκια. Αυτά που πριν από μερικές εβδομάδες μοιρολογούσαν και κλαίγανε για το δράμα του Ιράν και ούρλιαζαν "ενάντια και κόντρα" στον Αχμεντινεζάντ, εξαφανίστηκαν γίνανε χαμηλά και ανύπαρκτα. Ούτε μία διαδήλωση ούτε καν δήλωση υπέρ του δαρμένου Καρταγκάεφ, του δολοφονημένου δημοσιογράφου Αλμάζ Τασίγιεφ που πέθανε μετά από τα συγκεκριμένα ποσά βίας που του επιφύλαξαν οι εγκάθετοι του καθεστώτος Μπακίγιεφ, του κτυπημένου με 29 μαχαιριές δημοσιογράφου Συργκάτ Αμπντυλαέφ που οι μπόγιδες των παράτησαν να πεθάνει από αιμορραγία, αλλά γλύτωσε από περαστικούς. (New York Times, 23/7/09 ).

.
Η σιωπή που κρατάν τα ντόπια παπάκια δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιόν τους και ποιος ρίχνει το καλαμπόκι....

Έλληνες, οι ιδανικοί αυτόχειρες......

Μέσασε 35 χρόνια οι Έλληνες απόδειξαν ότι δεν ενδιαφέρονται για τη χώρα τους. Δεν τους αγγίζει η συλλογική πρόοδος και προτιμούν να «βολευτούν» ανεξάρτητα αν αυτό βουλιάξει όλη τη χώρα. Τα ίδια τζάκια κυβερνούν την ταλαίπωρη Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έγινε καμία προσπάθεια προσωπικής νοητικής και πνευματικής εξέλιξης, όσο και αν τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι ως λαός έχουμε ξυπνήσει. Θέλετε απόδειξη για αυτά που λέω;


Διαβάζουμε στην Καθημερινή της Τρίτης (07 Ιουλίου 2009) το άρθρο υπό τον τίτλο «Βουλγαρία: συντριπτική η νίκη του Μπορίσοφ» ότι «η καταπολέμηση της διαφθοράς και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης της Ευρώπης στη Βουλγαρία είναι οι δύο προτεραιότητες του ηγέτη της βουλγαρικής κεντροδεξιάς, Μπόικο Μπορίσοφ, ο οποίος κατήγαγε συντριπτική νίκη στις εκλογές της Κυριακής έναντι των Σοσιαλιστών και θα αποφύγει, καθώς φαίνεται, την περίοδο αβεβαιότητας που προέβλεπαν οι πολιτικοί αναλυτές». Ποιος όμως, είναι ο κύριος Μπορίσοφ; «Ο κ. Μπορίσοφ, 50 ετών, δήμαρχος της Σόφιας, πρώην σωματοφύλακας -γνωστός με το παρατσούκλι Μπάτμαν- κατάφερε να ανατρέψει τα προγνωστικά, καθώς το κόμμα του, GERB, συγκέντρωσε το 39,7%, ποσοστό κατά δέκα μονάδες αυξημένο σε σύγκριση με εκείνο που του έδιναν οι δημοσκοπήσεις». Σίγουρα όχι μια καλή λύση, όντας… σωματοφύλακας. Όμως, ταυτόχρονα με τον κ. «Μπάτμαν» αυξήθηκε και η δύναμη των μικρών δεξιών κομμάτων που κατέκτησαν 15 έδρες και συνεχίζει το άρθρο «Οι πολιτικοί αναλυτές προέβλεπαν μακρά περίοδο διαβουλεύσεων για το σχηματισμό κυβέρνησης εν μέσω της οικονομικής κρίσης και ο πρόεδρος Παρβάνοφ έκρινε ως απολύτως αναγκαία μια συμμαχία δεξιάς και αριστεράς προκειμένου να σωθεί η οικονομία. Ορισμένοι σχολιαστές, παρατηρούν ότι το ποσοστό του GERB ενισχύθηκε ακριβώς λόγω της κατηγορηματικής άρνησης του κ. Μπορίσοφ να εμπλακεί σε κυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές»


Ας κάνουμε λοιπόν τη σύγκριση μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας σε ότι έχει να κάνει με το πολιτικό αισθητήριο. Καταρχήν, με δεδομένο ότι η Βουλγαρία βρίσκεται σε δυσχερή οικονομική και κοινωνική θέση και προσπαθεί να βρει τα πατήματά της στην Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσαμε να την παραλληλίσουμε με την εποχή της ένταξης της Ελλάδος στην Ο.Ν.Ε. Εμείς είχαμε πρωθυπουργό τον κ. Σημίτη και ζητήσαμε να μας κυβερνήσει ο ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Κώστας Καραμανλής, άλλος ένα πολιτικός με «όνομα». Θα μου πείτε, οι Βούλγαροι στηρίζουν πλέον τις τύχες τους σε έναν σωματοφύλακα ενώ εμείς σε κάποιον πολιτικό. Σύμφωνοι, όμως, εμείς έχουμε το πολιτικό θάρρος να ξεφύγουμε από τις κακές διακυβερνήσεις του παρελθόντος; Επιλέγοντας τον Κώστα Καραμανλή και αργότερα πιθανόν, τον Γιώργο Παπανδρέου και αργότερα ίσως, την Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, κάνουμε ριζοσπαστικές αλλαγές; Έχουμε το θράσος να δοκιμάσουμε κάτι νέο; Οι Βούλγαροι, ευτυχώς για αυτούς έχουν. Ακόμη και να μη τους βγει σε καλό τουλάχιστον θα έχουν κερδίσει μόνοι τους το δικαίωμα να σκέφτονται και να κρίνουν, σε αντίθεση με τη δική μας μονόπλευρη λογική.


Δεύτερον, έχουμε τη δύναμη να δεχτούμε ότι η πατρίδα χρειάζεται και τη δεξιά; Άλλωστε, αριστερά χωρίς δεξιά δεν ορίζεται. Φαίνεται πως όχι, δεν την έχουμε αυτή τη δύναμη που έχει ο βουλγαρικός λαός να ανεβάζει τα ποσοστά δεξιών κομμάτων, προφανώς αντιλαμβανόμενος ότι μόνο σοσιαλισμός χωρίς δεξιό χώρο η πολιτική ζωή είναι… χούντα! Όπως, ισχύει και το αντίθετο, δεξιά χωρίς αριστερά είναι το ίδιο χούντα. Είμαστε λοιπόν, λάτρεις της χούντας και όσο περνούν τα χρόνια αντιλαμβάνομαι το εξής: το πολυτεχνείο του 1974 δεν έγινε για να πέσει η χούντα και να έρθει πάλι η ελευθερία στην Ελλάδα, αλλά για να πέσει η μία χούντα (η φανερή που όλοι γνώριζαν ότι υπήρχε) για να εγκαθιδρυθεί μια νέα πιο φασιστική χούντα με τη μάσκα της «δημοκρατίας».


Τελικώς, το θέμα δεν είναι ότι δεν μπορούμε να πράξουμε το αυτονόητο, αλλά ότι δεν θέλουμε καν να το σκεφτούμε μήπως και ξεβολευτούμε, από τις υποσχέσεις που έχουμε λάβει για μια καλύτερη δουλειά. Αν μια νέου σοβαρή κυβέρνηση προχωρήσει σε ριζοσπαστικές αλλαγές, τότε θα μας υποχρεώσει να βοηθήσουμε και εμείς στην ομαλότερη μετάβαση από τη στάσιμη στη νέα πιο ελπιδοφόρα εποχή. Αυτό το τελευταίο, μας πονά αφάνταστα, επειδή έχουμε γίνει φυγόπονοι και θρασύδειλοι, δε θέλουμε να δουλέψουμε, παρά μόνο να κερδίσουμε γρήγορα χρήματα. Λαός που δε νοικοκυρεύεται και δεν στρώνεται στη δουλειά, γρήγορα εξαφανίζεται από το χάρτη. Οι Έλληνες πάντα ήταν δουλευταράδες και προκομμένοι άνθρωποι, πλην των σημερινών «μεταλλαγμένων» και επικίνδυνων για το μέλλον του Ελληνισμού Ελλήνων. Είμαστε οι πλέον ιδανικοί αυτόχειρες...


Ορφεύς

Πηγή: "Ελληνική Αναγέννηση"

Οι Επικίνδυνοι.....

VENDETA: Staff Only

Staff Only

18.7.09

http://www.koutipandoras.gr
-Η Δημοκρατία δεν είναι γιουβέτσι, για να παραγγείλετε «ολίγον από Δημοκρατία» κύριε Δένδια. Ή υπάρχουν νόμοι λειτουργίας που αφορούν και τα Blogs ή δεν υπάρχουν

-Δεν είμαι ούτε υπέρ ούτε ενάντια στα blogs. Γιατί υπάρχουν καλά και κακά . Όπως και καλές ή κακές εφημερίδες. Είμαι όμως υπέρ της ελευθερίας που δίνουν στον κόσμο να εκφραστεί. Και είναι άλλο θέμα πώς περιφρουρείται αυτό

-Έχουν κάνει απρέπειες αλλά και αποκαλύψεις. Ευτυχώς όμως δεν έγραψαν για την ανύπαρκτη επίσκεψη Ερντογκάν. Όχι. Το έκαναν........... σοβαρές εφημερίδες.

-Δεν αρέσουν ούτε στους μηχανισμούς, ούτε στους mediaρχες.

-Το troktiko δέχεται μηνύσεις από επώνυμους δημοσιογράφους γιατί έγραψε πως γυναίκες τριών απ αυτούς υπηρετούν στην ΕΥΠ. Και εδώ είναι το ολίγον από Δημοκρατία. Γιατί «εφευρίσκουν» ένα κακούργημα, για να μπορέσει να ανοίξει η ταυτότητα του blog.

-Το ίδιο είχε γίνει και με το press-gr. Έκανε μήνυση δημοσιογράφος εμφανιζόμενος να εκβιάζεται. Τώρα το κακούργημα είναι η αποκάλυψη των μυστικών του κράτους

-Για μένα το κακούργημα, το μεγάλο για τη Δημοκρατία των θεσμών, είναι να υπηρετούν γυναίκες δημοσιογράφων στην ΕΥΠ. Και οι άντρες τους να έχουν επιτελικές θέσεις σε Μέσα Ενημέρωσης. Να πληρώνεται πρακτικά η «οικογένεια» από τις μυστικές υπηρεσίες

-Ή να υπηρετούν δημοσιογράφοι (οι ίδιοι πολυθεσίτες, προκλητικοί σφιγγοκολάριοι) σε γραφεία τύπου που δεν πατάνε ποτέ

-Αυτό είναι έγκλημα. Και μετά να χρησιμοποιούνται, δικαιώνοντας τις κατηγορίες περί σχέσεώς τους με «υπηρεσίες» και «μηχανισμούς» για να εξυπηρετήσουν τους μηχανισμούς

-Το θέμα δεν είναι αν είναι καλό ή κακό το troktiko. Αυτό είναι δευτερεύων. Το πρώτο θέμα είναι που ολόκληρη ΕΣΗΕΑ και μια υγιής Δημοκρατία ζουν και ανέχονται το τουρλουμπούκι: δημοσιογράφοι, μυστικές υπηρεσίες, γραμματείες Τύπου, διαπλοκή, πληρωμές από παντού. Οι ίδιοι πάντα. Που εμφανίζονται με διαφορετικά αφεντικά. Αλλά πάντα με την εξουσία.

-Το troktiko δεν είναι το θέμα. Ο υπόνομος είναι. Που τριγυρνάνε τα ποντίκια της εξουσίας. Με το αζημίωτο πάντα.

-Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι. Γιατί είναι κρυμμένοι μέσα στα κουστούμια, τους καπνούς απ τα πούρα , την λάμψη των αφεντικών. Σκατά οι ίδιοι...

ΕΚΔΟΡΕΥΣ

Οι κολοβές αλεπούδες

Ο κύριος Βελόπουλος, βουλευτής του ΛΑΟΣ κατέθεσε επερώτηση στην βουλή για το διάλεγμα της κυρίας Ιωαννίδου σαν επίκουρης καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Της γνωστής κυρίας μέλους του ΚΕΜΟ (Κέντρο Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων) που την ενδιαφέρουν όλες οι μειονότητες στην Ελλάδα όχι όμως οι μειονότητες των Ελλήνων στην Αλβανία ή στα Σκόπια.

Αμέσως οι νεοταξίτικες κολοβές αλεπούδες που δεν έκοψαν μόνες τους την ουρά τους αλλά γεννήθηκαν χωρίς ουρά αρχίνισαν να σκούζουνε. Μία μάλιστα, ο κύριος Γουσέτης, από τις στήλες της Καθημερινής (15/7/2009) με πολύ χάρη και αυταρέσκεια μας έριξε και ένα "Κολοβές ακαδημαϊκές ελευθερίες" όπου χτυπιέται οδύρεται για τις ακαδημαϊκές ελευθερίες. Όπως τα τραίνα των Γερμανών κατά την κατοχή είχαν µπροστά, σαν ασπίδα, ένα βαγόνι µε αιχµάλωτους πατριώτες, έτσι και ο κ.Γουσέτης προτάσσει στο κείµενό του ένα κομμάτι από το άρθρο 16 του συντάγματος που ορίζει ρητά ότι "η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες" για να εξασφαλίσει το απυρόβλητο και την δημιουργία καλών εντυπώσεων.

Το άρθρο 16 επί 35 χρόνία η συνομοταξία του το έχει γράψει στα παλιά της Timberland. Τα Πανεπιστήμια της χώρας έχουν γίνει αυλές των θαυμάτων, μία κόλαση όπου οι μικρονοϊκές μειοψηφίες δέρνουν καθηγητές, καταστρέφουν γραφεία και υπολογιστές, καίνε βιβλία μοιράζουν "συγκεκριμένα ποσά βίας" και έχουν κάνει τα όνειρα της νεολαίας εφιάλτη. Έχουν μετατραπεί σε χωματερές όπου λαμόγιες φιλόσοφοι τσαλαβουτούσαν στα κονδύλια. Ακαδημαϊκά ανύπαρκτοι έχουν αναρριχηθεί σε καθηγητικές έδρες με μόνο προσόν την ικανότητα να χορεύουν στο ρυθμό της Νέας Τάξης και να αποδομούν την Ελλάδα. Η κύρια Δραγώνα, βουλευτής επικρατέιας του ΠΑΣΟΚ, διαλέχτηκε σαν καθηγήτρια χωρίς βασικό πτυχίο και με "διασταλτικές ερμηνείες του νόμου" με μόνη αποστολή να μας πείσει ότι μας έκαναν Ελληνες ενώ δεν είμαστε!

Τον Γουσέτη ξαφνικά τον έπιασε πόνος για το Σύνταγμα και ειρωνεύεται τον κύριο Βελόπουλο ότι "εργολαβικά φυλλάτει κατά φαντασίαν Θερμοπύλες". Μπορεί να έχει και δίκιο. Ένα είναι σίγουρο. Ο κ. Βελόπουλος δεν έχει αναλάβει εργολαβικά να φιλάει τις κατουρημένες ποδιές του Σόρος. Όσον αφορά την κ. Κανέλλη και το βιβλίο του Κουρτουά που η ΚΝΕ εμπόδισε την παρουσίαση του αυτό ας το βρούνε μεταξύ οι αριστεροί. Εμας καρφί δεν μας καίγεται. Λες και έχουμε ανάγκη το βιβλίο του Κουρτουά για να μάθουμε την εγκληματική φύση του κομουνισμού. Την μάθαμε από πρώτα χέρι στα χέρια των μπόγηδων του ΚΚΕ.

Το δε "εκλεκτορικό" σώμα που εξαγριώθηκε και διάλεξε την εν λόγω κυρία. Ο λαός έχει μία ωραία παροιμία' "όμοιος τον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα"

Έχουμε μία απορία. Εάν υποψήφιος για την έδρα του καθηγητή ήταν Ελληνας πατριώτης που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα διακαιώματα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, των Σκοπίων και αλλού θα δικαιούταν θέση στο Πανεπιστήμιο; Θα τον είχε πιάσει τέτοια μανία ανοησίας; Μήπως θα είχαν μπουκάρει στην αίθουσα των "εκλεκτόρων" οι γνωστοί νεοταξίτες βασταζοι και θα τα είχαν κάνει λίμπα ουρλιάζοντας "έξω τα εθνίκια" προς μεγάλη αγαλλίαση των αλεπούδων της Νέας Τάξης και το άρθρο 16 θα είχε πάει στα σκουπίδια να κάνει παρέα στα όνειρα των παιδιών των μεροκαματιάρηδων...των 700 ευρώ....

Μία Επέτειος....

Η αριστερά στην Ελλάδα είναι κλινικά νεκρή. Στίς 24 Ιουλίου θα ξαναμαζευτούν στο Ποεδρικό μέγαρο οι θεομπαίχτες και οι διαγουμιστάδες, οι λαμόγιες και οι μποβαρίζουσες για να γιορτάσουν την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Δημοκρατίας που κουβάλησαν στους γυλιούς τους τα Τουρκικά στρατεύματα.

Από εκείνη την αποφράδα ημέρα η αριστερά έγινε εξουσία. Κυβερνούσε ο μολιερικός αρχοντοχωριάτης Καραμανλής, αλλά κυρίαρχη ιδεολογία στη χώρα, δίχως αντίπαλο, δίχως αντιπρόταση, ήταν ένας αναχρονιστικός Μαρξισμός με πλήθος δογματικές αποφύσεις. Όποια κρατική δραστηριότητα ή κοινωνικός θεσμός προσφερόταν για ιδεολογική εκμετάλλευση, στελεχωνόταν με κομματικούς της μεταπρατικής Αριστεράς, αυτονόητα. Η ένταξη στην Αριστερά μεταποιήθηκε σε εφόδιο και προϋπόθεση καριέρας, προβολής, δημοσιότητας, πλουτισμού. Πραγματικές ή επινοημένες περγαμηνές "αντίστασης" στη δικτατορία, αλλά και μόνο η οργανωτική προσχώρηση στις αριστερές "προοδευτικές δυνάμεις" έγιναν το εφαλτήριο για αναρρίχηση σε θώκους πανεπιστημιακούς, σε πόστα εξουσίας στην εκπαίδευση, σε υψηλές διοικητικές ευθύνες σε κάθε σχεδόν πτυχή του δημόσιου τομέα. Η αριστερά έγινε το καταφύγιο του κάθε ατάλαντου και ανίκανου. Αρκούσε να αυτοπροσδιοριζόσουν αριστερός και αμέσως με το ραβδί της Κίρκης η αριστερά σε μεταμόρφωνε σε ποιητή, λογοτέχνη, πολιτικό, δημοσιογράφο, σκηνοθέτη, καθηγητή και ότι άλλο ήταν το παιδικό απωθημένο του κάθε κομματικού βαστάζου.

Η Αριστερά έγινε πρακτική καταλήψεων, απεργιών κοινωνικού κόστους, γκανγκστερικών εκβιασμών, απροκάλυπτης αλαζονικής άρνησης των κανόνων του κοινοβουλευτισμού. Στα πανεπιστήμια, στα σχολειά, σε κάθε έκφανση οργανωμένου πολιτιστικού βίου και πληροφόρησης η Αριστερά είχε επιβάλει την αδυσώπητη δικτατορία των μετριοτήτων που έκαναν καριέρα ως αντάλλαγμα της κομματικής τους υποταγής.Τρέμοντας από λυσσαγμένο φθόνο με ψυχή γεμάτα πλέγματα, που πήραν την μορφή μίσους πρός κάθε έννοια δικαίου με τη χολή να ανεβαίνει απο το συκώτι και να πανιάζει τα μούτρα της η αριστερά δεν προσέφερε τίποτα.Υιοθέτησε, κάθε συνδικαλιστική μαφία (τύπου ολυμπιακής, τελωνειακών κλπ, η λίστα είναι ατελείωτη) που διεκδικούσε ατομικά συμφέροντα, χωρίς να σκεφτεί πραγματικά τον εργαζόμενο κόσμο των 700€, κατάφερε το τελικό χτύπημα εξουθενώνοντας ηθικά και πολιτικά την χώρα. Είχε αποκοπεί πλέον από το δημιουργικό κομμάτι της Ελλάδας και δεν ήταν παρά μία συλλογή από νευρωτικές Σταχτοπούτες και αιώνιους έφηβους. Ένας εμετός ύπαρξης, γεμάτη με αδυναμίες που την εμπόδιζαν να ολοκληρώσει την ανάπτυξη της, τυφλωμένο, κολλημένο ανθρωπόμορφο ζώο, επικίνδυνο, χωρίς οίκτο και έλεος μήτε για τον εαυτό της μήτε για τους άλλους γύρω . Έχοντας Βαρεθεί τα φραπέ και τα ζιγκ-ζαγκ της άδειας και μονότονης ζωής στα χρυσά γκέτο και θέλησαν να ανατρέψουν μία κοινωνία που της είχε στερήσει τον οργασμό της δημιουργίας.

Η φετινή γιορτή είναι και το τέλος της μεταπρατικής, παθητικής και μιμητικά μαρξιστικής αριστεράς. Είναι το κύκνειο άσμα της "αριστεράς" που παρήκμασε, γέρασε, αρτηριοσληρώθηκε και πριν καλά-καλά ωριμάσει, μολυσμένη από μία τεχνική σκέψη είναι κλινικά νεκρή. Μεθυσμένη από την παντοδυναμία της, είχε κυλιστεί με ηδονή μέσα στις "διακριτικές χαρές της μπουρζουαζίας". Ναρκωμένη από τις εύκολες και ενορχηστρωμένες "επιτυχίες" της, αυτοθαυμαζόμενη απο κοσμικά σαλόνια και από επιτηδευμένα φερέφωνα, στο τιμόνι της BMW της περιορίστηκε τελικά στο μηρύκασα και μονότονη επανάληψη ενός μονοδρομικού μαρξιστικού τυφλοσούρτη, συνεχώς δια ψευδόμενο από τα γεγονότα και την πραγματικότητα. Είχε σπασμούς μέσα σε μία φαντασίωση εξουσίας. Τυλίχθηκε στον μύθο της "πάλης των τάξεων", στα αντιδραστικά της όνειρα, στις μεταφυσικές αναφορές της, την θεμελιώδη παρελθοντολογία, ένας συρφετός μουσάτων με αμπέχονα και κουλτουριάρικο ύφος που γρατζούναγε την πλήξη του αλλά και την κοινωνική αδικία με χρήση τυφλής βίας που απλά αναπαρήγαγε την κοινωνική αδικία.

Σήμερα στην επέτειο της 24 Ιουλίου η αριστερά είναι κλινικά νεκρή. Διατηρείται στη ζωή διασωληνωμένη με τα λεφτά των διάφορων κέντρων, παράκεντρων και παρασυναγωγών και με την μηχανική υποστήριξη των ΜΜΣ(κοταδισμού) για να φέρει σε πέρας την αποστολή που της έχουν αναθέσει, τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων και την μετατροπή του Ελληνα ανθρώπου από υποκείμενο στης ιστορίας σε άψυχο καταναλωτικό αντικείμενο χωρίς παρελθόν, αβέβαιο παρόν και ακόμη χειρότερο μέλλον.

Στην φετινή επέτειο θα γιορτάσουμε την ώρα της Δεξιάς. Την αναγέννηση της Δεξιάς που υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Έχει πρόταση και εκπροσωπεί τους μεροκαματιάρηδες των 700€, που οι οργανωμένες ομάδες των εγκαθέτων των βορείων προαστίων, της κλινικά νεκρής αριστεράς, που τις συντηρούν τα ΜΜΣ(κοταδισμού) κατέστρεψαν την ζωή τους και υποθήκευσαν το μέλλον παιδιών τους.

Η τρομοκρατία τότε, την εποχή του εκσυγχρονισμού..

Αυτά έγραφε τότε, την εποχή του εκσυγχρονισμού, ο κύριος Μουζέλης. Είπε τα πράγματα με το όνομα τους. Ούτε καν του πέρασε απο το μυαλό ή εύκολη λύση του τύπου: "το σάλπισμα της φασιστικής βίας". Τί να λέει σήμερα;

Αριστερά και τρομοκρατία

Ν. ΜΟΥΖΕΛΗΣ | Αθήνα - Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2002

Η σχέση της «17 Νοέμβρη» με τον αριστερό πολιτικό χώρο στη χώρα μας έχει απασχολήσει εκτενώς τα ΜΜΕ. Για μερικούς σχολιαστές η σχέση της Αριστεράς με την τρομοκρατία είναι προφανής και άμεση είτε γιατί η πολιτική ηγεσία του ΠαΣοΚ και η στάση της Αριστεράς γενικά δυσχέραναν την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης (Σ. Ζούλας, «Καθημερινή», 25.8.2002) είτε γιατί σε ένα πιο υποκειμενικό επίπεδο υπάρχει μια νοοτροπία «επαναστατικής αρνητικότητας» που συνδέει τις αριστερές δυνάμεις του Εμφυλίου με τη «17 Νοέμβρη» (Στ. Ράμφος, «Καθημερινή», 8.9.2002). Από την άλλη μεριά διατυπώνεται η θέση πως η σχέση Αριστεράς - τρομοκρατίας είναι ανύπαρκτη γιατί η «πραγματική» Αριστερά είναι εναντίον της βίας στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος (Μ. Θεοδωράκης, «Τα Νέα», 27.8.2002).

Το πρόβλημα είναι, εν μέρει τουλάχιστον, σημειολογικό. Η απάντηση που θα δώσει κανείς έχει να κάνει με το πώς εννοιολογείται η διάκριση Αριστερά - Δεξιά. Νομίζω ότι μια γόνιμη προσέγγιση στο θέμα είναι να δει κανείς τη διάκριση από μια ιστορική και εξελικτική σκοπιά.

* Αριστερά, Δεξιά και εκσυγχρονισμός

Η έννοια της Αριστεράς (που πρωτοεμφανίστηκε την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης) συνδέεται με τη νεωτερικότητα και τον εκσυγχρονισμό. Από μια κοινωνιολογική προσέγγιση ο εκσυγχρονισμός συνεπάγεται την κάμψη του φεουδαρχικού, παραδοσιακού τοπικισμού και τη μαζική κινητοποίηση των πληθυσμών της Δυτικής Ευρώπης στις ευρύτερες οικονομικές, πολιτικές και πολιτισμικές αρένες του κράτους-έθνους. Σε αυτό το πλαίσιο στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή η «Δεξιά», είτε ήταν εναντίον κάθε εκσυγχρονισμού (αυτή ήταν η περίπτωση ενός μεγάλου μέρους της αριστοκρατίας του Ancien Régime που εναντιωνόταν στην ανάπτυξη του βιομηχανικού καπιταλισμού και του κράτους-έθνους)· είτε ήθελαν έναν εκσυγχρονισμό «εκ των άνω» που θα ενέτασσε τα λαϊκά στρώματα στους πολιτικοοικονομικούς μηχανισμούς του κράτους-έθνους κατά ετερόνομο, αυταρχικό τρόπο (αυτού του είδους τον αυταρχικό εκσυγχρονισμό τον βλέπουμε στην τσαρική Ρωσία και στη Γερμανία στα τέλη του 19ου αιώνα).

Από την άλλη μεριά οι δυνάμεις της «Αριστεράς» ήταν ως επί το πλείστον υπέρ ενός εκσυγχρονισμού που θα οδηγούσε στην αυτόνομη ένταξη των λαϊκών τάξεων στις νεωτερικές διαδικασίες. Στόχευαν δηλαδή στη διάχυση πολιτικών, κοινωνικοοικονομικών και πολιτισμικών δικαιωμάτων προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.

* Τα δύο στρατόπεδα, η χρήση βίας

Βέβαια και η Αριστερά και η Δεξιά διαφοροποιήθηκαν ως προς τα μέσα που χρησιμοποίησαν στην επίτευξη των διαφορετικών οραμάτων τους. Και στα δύο στρατόπεδα υπήρχαν αυτοί που ήταν διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν βία για την επίτευξη των στόχων τους (άκρα Δεξιά και άκρα Αριστερά) και αυτοί που ήταν εναντίον της χρήσης αυταρχικών μεθόδων.

Ξεκινώντας από τη Δεξιά έχουμε από τη μια μεριά την πολιτική τύπου Ντισραέλι στην Αγγλία που πρέσβευε ότι ο καλύτερος τρόπος για να κρατηθούν τα λαϊκά στρώματα «στη θέση τους» είναι με τη μερική διεύρυνση της ψήφου και τη δημιουργία ενός συντηρητικού κόμματος με λαϊκή βάση. Από την άλλη μεριά έχουμε πολύ πιο αυταρχικές δεξιές αντιδράσεις που κυμαίνονται από τη φασιστική βία (π.χ., πριν και κατά τη διάρκεια της εγκαθίδρυσης του ιταλικού και γερμανικού ολοκληρωτισμού) ως τα φαινόμενα του δεξιού παρακράτους (π.χ., η Ελλάδα τη δεκαετία του '60), την ιταλική βομβιστική Ακροδεξιά (Μπολόνια, Μιλάνο, Μπρέσια τη δεκαετία του '70) και τη δημιουργία ιδιωτικών στρατών από μεγάλους γαιοκτήμονες (π.χ., Λατινική Αμερική, ακόμη και σήμερα).

Παρόμοιες διαφοροποιήσεις βλέπουμε βέβαια και στον αριστερό χώρο. Από τη μια μεριά έχουμε τη σοσιαλδημοκρατική Αριστερά, που ακολούθησε μια μεταρρυθμιστική πολιτική με στόχο τη διάχυση δικαιωμάτων προς τα κάτω - μια πολιτική δηλαδή που στόχευε στον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού ή/και στη σταδιακή, μη βίαιη μετάβαση σε έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό. Από την άλλη μεριά έχουμε την επαναστατική Αριστερά που είτε είχε σκοπό τη δημιουργία μιας συγκεντρωτικής οργάνωσης ικανής να πάρει την εξουσία μέσω μαζικών κινητοποιήσεων στην πόλη (Λένιν) ή στην ύπαιθρο (Μάο, Κάστρο) είτε ακολουθούσε τις αναρχικές θεωρίες των Προυντόν, Μπακούνιν, Κροπότκιν και άλλων - ήταν εναντίον κάθε συγκεντρωτικής / γραφειοκρατικής οργάνωσης πιστεύοντας στην «αυθόρμητη» εξέγερση και στη δυνατότητα κατάργησης κάθε εξουσιαστικής δομής.

Από την ίδρυση της Πρώτης Διεθνούς (όπου έχουμε την περίφημη διαμάχη Μαρξ - Προυντόν) ως τον ισπανικό εμφύλιο και τον Μάη του '68 οι δύο επαναστατικές αριστερές οικογένειες βρίσκονται σε συνεχή πόλεμο. Οσον αφορά το δικό μας πρόβλημα, η αντιπαράθεση έγινε πιο σαφής το 1876, όταν ο ιταλός αναρχικός Ενρίκο Μαλατέστα ανέπτυξε τη θεωρία της «προπαγάνδας της πράξης». Κατ' αυτόν η επαναστατική βίαιη πράξη είναι το πιο αποτελεσματικό προπαγανδιστικό μέσο. Ο αναρχικός επαναστάτης δίνοντας το παράδειγμα με πράξεις και όχι με κούφια λόγια εμπνέει τις μάζες και ανοίγει τον δρόμο στην αυθόρμητη επανάσταση από κάτω. Ηταν με βάση αυτή τη θεώρηση του κόσμου που οι ιταλοί αναρχικοί, αφού απέτυχαν να κινητοποιήσουν τον αγροτικό πληθυσμό, επικέντρωσαν την προσοχή τους σε ατομικές πράξεις διαμαρτυρίας που συμπεριλάμβαναν και φόνους προσωπικοτήτων (μεταξύ αυτών και ο βασιλιάς Ουμπέρτο Α').

* Αριστερά και κοινωνική αλλαγή

Στο επίπεδο της κοινωνικής αλλαγής τώρα, η αναρχική αριστερή παράδοση, με τη μορφή του αναρχοσυνδικαλισμού, κατόρθωσε να επηρεάσει σημαντικά τις εργατικές τάξεις της υπαίθρου και της πόλης - κυρίως στην Ισπανία, στην Ιταλία και στη Γαλλία. Ποτέ όμως δεν μπόρεσαν να εγκαθιδρύσουν ένα αναρχικό καθεστώς. Από την άλλη μεριά η κομμουνιστική επαναστατική Αριστερά όπου πήρε την εξουσία απέτυχε οικτρά στους στόχους της. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως είναι γνωστό, ακολούθησαν έναν εκσυγχρονισμό που όχι μόνο ήταν αυταρχικός / ολοκληρωτικός αλλά και εξαιρετικά αναποτελεσματικός: με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως το δικαίωμα στην εργασία), δεν κατόρθωσαν να δώσουν ούτε πολιτικά αλλά ούτε και κοινωνικοοικονομικά και πολιτισμικά δικαιώματα στις λαϊκές τάξεις.

Από την άλλη μεριά στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες η λεγόμενη ρεφορμιστική Αριστερά (δηλαδή η σοσιαλδημοκρατία) πέτυχε σε έναν σημαντικό βαθμό τους στόχους της. Συνέβαλε περισσότερο από κάθε άλλη πολιτική δύναμη στη διάχυση προς τα κάτω κοινωνικοοικονομικών δικαιωμάτων (κράτος πρόνοιας) χωρίς να καταργήσει ή να υποσκάψει τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Νομίζω ότι τα παραπάνω μας βοηθούν να ρίξουμε φως σε δύο διαμάχες που σχετίζονται με την τωρινή τρομοκρατία στη χώρα μας.

* Ο πολιτικός χαρακτήρας της «17 Νοέμβρη»

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ιδεολογικά η «17 Νοέμβρη» ανήκει στον εξωκοινοβουλευτικό ακροαριστερό χώρο. Τα μέλη της, ακόμη και αυτά της «δεύτερης γενιάς» που δεν φαίνεται να έχουν ανεπτυγμένη ιδεολογική κατάρτιση, δεν είναι ούτε απλοί κακοποιοί ούτε ψυχολογικά διαταραγμένα άτομα (όταν δεν ασχολούνταν με την τρομοκρατία, οι περισσότεροι είχαν έναν τυπικά μικροαστικό τρόπο ζωής). Πιο συγκεκριμένα, η «17 Νοέμβρη» ανήκει σαφώς στον ακροαριστερό, επαναστατικό χώρο της αναρχικής Αριστεράς· ή μάλλον (επειδή υπήρξαν και υπάρχουν αναρχικοί που απορρίπτουν τα βίαια μέσα), η ηγεσία της «17 Νοέμβρη» ανήκει σε αυτή τη μερίδα της αντιεξουσιαστικής Αριστεράς που πιστεύει στη θεωρία του Μαλατέστα περί της «προπαγάνδας της πράξης»: οι τρομοκρατικές ενέργειες δείχνουν την αδυναμία του κράτους και πείθουν τους απλούς πολίτες ότι ο επαναστατικός δρόμος για την υπέρβαση του καπιταλισμού και του κρατισμού είναι δυνατός. Οσον αφορά την Ελλάδα, αυτή η ιδεολογία τούς οδήγησε στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι η μεταπολίτευση εγκαθίδρυσε μια ψευδοδημοκρατία στο πλαίσιο της οποίας η διάχυση των δικαιωμάτων προς τις λαϊκές τάξεις είναι αδύνατη· ενώ η χρήση βίας μπορεί μακροχρόνια να αλλάξει τα πράγματα προς το δικαιότερο και το δημοκρατικότερο.

Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς, ιδίως μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, ότι η παραπάνω ανάλυση βασίζεται σε μια βαθιά άγνοια της ιστορίας και του πώς οι μεταβιομηχανικές κοινωνίες λειτουργούν και μετασχηματίζονται. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η ανάλυσή τους δεν είναι πολιτική. Κατά τη δική μου άποψη τα μέλη της 17Ν και στο επίπεδο της ιδεολογίας / θεωρίας και σε αυτό των ιστορικών καταβολών έχουν έναν ακροαριστερό προσανατολισμό. Αρα η προσπάθεια αποσύνδεσης της τρομοκρατικής οργάνωσης από την Αριστερά γενικά δεν πείθει. Ενα πιο λογικό επιχείρημα είναι να διαχωρίσει κανείς:

α) τη δημοκρατική, μη επαναστατική Αριστερά (στη σοσιαλδημοκρατική ή δημοκρατική - σοσιαλιστική της έκφανση) από την επαναστατική Αριστερά·

β) την κομμουνιστική, επαναστατική Αριστερά, που απορρίπτει κατηγορηματικά πράξεις ατομικής βίας, από την αναρχική Αριστερά τύπου Μαλατέστα.

Το τελευταίο σημείο που πρέπει να τονιστεί εδώ είναι ότι ο χαρακτηρισμός των εγκλημάτων της 17Ν ως πολιτικών δεν οδηγεί αναγκαστικά στο συμπέρασμα πως η δικαιοσύνη πρέπει να δείξει ιδιαίτερη επιείκεια. Στη μετακομμουνιστική περίοδο και σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο όπου υπάρχει ελευθερία έκφρασης η καταφυγή σε ένα είδος τρομοκρατίας που συχνά οδηγεί στον θάνατο τελείως αθώων ανθρώπων, η εμμονή στην αυτοδικία και η τεράστια δυσφήμηση της χώρας που οι τρομοκράτες δημιούργησαν κάνουν τα εγκλήματά τους πιο σοβαρά από αυτά των απλών κακοποιών.

* Τρομονόμοι και ατομικά δικαιώματα

Μια δεύτερη διαμάχη που απασχόλησε εξίσου τα ΜΜΕ έχει να κάνει με την αντίθεση ενός μεγάλου τμήματος της ελληνικής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς στη θέσπιση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας. Η αντίθεση βασίζεται στο επιχείρημα ότι αυτή η νομοθεσία υποσκάπτει τα ατομικά δικαιώματα του πολίτη και σε τελευταία ανάλυση τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Το παραπάνω επιχείρημα αγνοεί ότι ο προοδευτικός, αριστερός στόχος της διάχυσης των δικαιωμάτων προς τα κάτω μπορεί να πετύχει μακροχρόνια όταν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ο πολυδιάστατος και βαθιά διαλεκτικός χαρακτήρας της επίτευξής του. Οταν δηλαδή λαμβάνεται υπόψη ότι η προώθηση ενός τύπου δικαιώματος που αφορά συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες πολλές φορές συνδέεται με άλλου τύπου δικαιώματα που αφορούν διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Για να πάρω ένα παράδειγμα από την πρόσφατη ιστορία, ο θεσμός του πανεπιστημιακού ασύλου, που έδινε το «δικαίωμα» σε μια μικρή ομάδα αναρχικών να διακόπτει τη διδασκαλία και να καταστρέφει κατά τακτά διαστήματα την πανεπιστημιακή περιουσία χωρίς να παρεμβαίνει η αστυνομία, πρέπει να αξιολογηθεί σε συνάρτηση με το δικαίωμα της συντριπτικής πλειονότητας των φοιτητών και καθηγητών στην ανεμπόδιστη διεξαγωγή του έργου της και το δικαίωμα των φορολογουμένων να μην πληρώνουν τα σπασμένα των αυθαιρεσιών ασήμαντων πολιτικών ομάδων (βλ. σχετικό άρθρο μου στο «Βήμα της Κυριακής», 15.11.1995).

Κατά τον ίδιο τρόπο νομοθετήματα που, επειδή στοχεύουν στην εξάρθρωση της τρομοκρατίας, περιορίζουν χωρίς να καταργούν δικαιώματα σε συγκεκριμένους τομείς (π.χ., επέκταση του χρόνου προφυλάκισης, του χρόνου παραγραφής εγκληματικών πράξεων, καθιέρωση της πρακτικής DNA κτλ.) πρέπει πάντα να αξιολογούνται όχι κατά απόλυτο ή μεμονωμένο τρόπο αλλά σε συνάρτηση με τα δικαιώματα άλλων ομάδων, όπως αυτές των θυμάτων και των οικογενειών τους. Η απολυτοποίηση ενός συγκεκριμένου δικαιώματος, είτε αυτό ευνοεί τις εύπορες τάξεις είτε τις μη εύπορες, σε τελευταία ανάλυση δεν προωθεί αλλά εμποδίζει τη συνολική διάχυση δικαιωμάτων προς τα κάτω.

Με βάση τα παραπάνω είναι προφανές ότι αυτή τη στιγμή πρέπει επειγόντως να βρεθεί νομικός τρόπος που θα περιορίζει τα δικαιώματα των φυλακισμένων τρομοκρατών σε ό,τι αφορά τη δυνατότητά τους να επικοινωνούν άμεσα με τα ΜΜΕ. Αν αυτό δεν γίνει σύντομα, λαμβάνοντας υπόψη τον υστερικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα media, η πρακτική της «προπαγάνδας της πράξης» θα συνεχιστεί με την πρακτική της «προπαγάνδας του λόγου». Πρέπει, με άλλα λόγια, να βρεθεί αμέσως τρόπος που θα διακόψει κάθε διαδικασία η οποία θα επιτρέπει στους τρομοκράτες να συνεχίσουν τη ναρκισσιστική φαντασίωσή τους ως ηρώων που οδηγούν και διαπαιδαγωγούν τις μάζες των «καταπεσμένων» στον αντιεξουσιαστικό αγώνα.

Είναι καιρός οι πολίτες που είναι πραγματικά εναντίον της τρομοκρατίας να απαιτήσουν την περιθωριοποίηση της τρομολαγνείας και τρομοφλυαρίας που αυτή τη στιγμή αποτελεί το κεντρικό, αν όχι το μοναδικό, θέμα στον δημόσιο χώρο.

Ο κ. Νίκος Μουζέλης είναι καθηγητής της London School of Economics.

Πηγή: Το Βήμα Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2002