Μέσασε 35 χρόνια οι Έλληνες απόδειξαν ότι δεν ενδιαφέρονται για τη χώρα τους. Δεν τους αγγίζει η συλλογική πρόοδος και προτιμούν να «βολευτούν» ανεξάρτητα αν αυτό βουλιάξει όλη τη χώρα. Τα ίδια τζάκια κυβερνούν την ταλαίπωρη Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έγινε καμία προσπάθεια προσωπικής νοητικής και πνευματικής εξέλιξης, όσο και αν τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι ως λαός έχουμε ξυπνήσει. Θέλετε απόδειξη για αυτά που λέω;
Διαβάζουμε στην Καθημερινή της Τρίτης (07 Ιουλίου 2009) το άρθρο υπό τον τίτλο «Βουλγαρία: συντριπτική η νίκη του Μπορίσοφ» ότι «η καταπολέμηση της διαφθοράς και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης της Ευρώπης στη Βουλγαρία είναι οι δύο προτεραιότητες του ηγέτη της βουλγαρικής κεντροδεξιάς, Μπόικο Μπορίσοφ, ο οποίος κατήγαγε συντριπτική νίκη στις εκλογές της Κυριακής έναντι των Σοσιαλιστών και θα αποφύγει, καθώς φαίνεται, την περίοδο αβεβαιότητας που προέβλεπαν οι πολιτικοί αναλυτές». Ποιος όμως, είναι ο κύριος Μπορίσοφ; «Ο κ. Μπορίσοφ, 50 ετών, δήμαρχος της Σόφιας, πρώην σωματοφύλακας -γνωστός με το παρατσούκλι Μπάτμαν- κατάφερε να ανατρέψει τα προγνωστικά, καθώς το κόμμα του, GERB, συγκέντρωσε το 39,7%, ποσοστό κατά δέκα μονάδες αυξημένο σε σύγκριση με εκείνο που του έδιναν οι δημοσκοπήσεις». Σίγουρα όχι μια καλή λύση, όντας… σωματοφύλακας. Όμως, ταυτόχρονα με τον κ. «Μπάτμαν» αυξήθηκε και η δύναμη των μικρών δεξιών κομμάτων που κατέκτησαν 15 έδρες και συνεχίζει το άρθρο «Οι πολιτικοί αναλυτές προέβλεπαν μακρά περίοδο διαβουλεύσεων για το σχηματισμό κυβέρνησης εν μέσω της οικονομικής κρίσης και ο πρόεδρος Παρβάνοφ έκρινε ως απολύτως αναγκαία μια συμμαχία δεξιάς και αριστεράς προκειμένου να σωθεί η οικονομία. Ορισμένοι σχολιαστές, παρατηρούν ότι το ποσοστό του GERB ενισχύθηκε ακριβώς λόγω της κατηγορηματικής άρνησης του κ. Μπορίσοφ να εμπλακεί σε κυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές»
Ας κάνουμε λοιπόν τη σύγκριση μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας σε ότι έχει να κάνει με το πολιτικό αισθητήριο. Καταρχήν, με δεδομένο ότι η Βουλγαρία βρίσκεται σε δυσχερή οικονομική και κοινωνική θέση και προσπαθεί να βρει τα πατήματά της στην Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσαμε να την παραλληλίσουμε με την εποχή της ένταξης της Ελλάδος στην Ο.Ν.Ε. Εμείς είχαμε πρωθυπουργό τον κ. Σημίτη και ζητήσαμε να μας κυβερνήσει ο ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο Κώστας Καραμανλής, άλλος ένα πολιτικός με «όνομα». Θα μου πείτε, οι Βούλγαροι στηρίζουν πλέον τις τύχες τους σε έναν σωματοφύλακα ενώ εμείς σε κάποιον πολιτικό. Σύμφωνοι, όμως, εμείς έχουμε το πολιτικό θάρρος να ξεφύγουμε από τις κακές διακυβερνήσεις του παρελθόντος; Επιλέγοντας τον Κώστα Καραμανλή και αργότερα πιθανόν, τον Γιώργο Παπανδρέου και αργότερα ίσως, την Ντόρα Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, κάνουμε ριζοσπαστικές αλλαγές; Έχουμε το θράσος να δοκιμάσουμε κάτι νέο; Οι Βούλγαροι, ευτυχώς για αυτούς έχουν. Ακόμη και να μη τους βγει σε καλό τουλάχιστον θα έχουν κερδίσει μόνοι τους το δικαίωμα να σκέφτονται και να κρίνουν, σε αντίθεση με τη δική μας μονόπλευρη λογική.
Δεύτερον, έχουμε τη δύναμη να δεχτούμε ότι η πατρίδα χρειάζεται και τη δεξιά; Άλλωστε, αριστερά χωρίς δεξιά δεν ορίζεται. Φαίνεται πως όχι, δεν την έχουμε αυτή τη δύναμη που έχει ο βουλγαρικός λαός να ανεβάζει τα ποσοστά δεξιών κομμάτων, προφανώς αντιλαμβανόμενος ότι μόνο σοσιαλισμός χωρίς δεξιό χώρο η πολιτική ζωή είναι… χούντα! Όπως, ισχύει και το αντίθετο, δεξιά χωρίς αριστερά είναι το ίδιο χούντα. Είμαστε λοιπόν, λάτρεις της χούντας και όσο περνούν τα χρόνια αντιλαμβάνομαι το εξής: το πολυτεχνείο του 1974 δεν έγινε για να πέσει η χούντα και να έρθει πάλι η ελευθερία στην Ελλάδα, αλλά για να πέσει η μία χούντα (η φανερή που όλοι γνώριζαν ότι υπήρχε) για να εγκαθιδρυθεί μια νέα πιο φασιστική χούντα με τη μάσκα της «δημοκρατίας».
Τελικώς, το θέμα δεν είναι ότι δεν μπορούμε να πράξουμε το αυτονόητο, αλλά ότι δεν θέλουμε καν να το σκεφτούμε μήπως και ξεβολευτούμε, από τις υποσχέσεις που έχουμε λάβει για μια καλύτερη δουλειά. Αν μια νέου σοβαρή κυβέρνηση προχωρήσει σε ριζοσπαστικές αλλαγές, τότε θα μας υποχρεώσει να βοηθήσουμε και εμείς στην ομαλότερη μετάβαση από τη στάσιμη στη νέα πιο ελπιδοφόρα εποχή. Αυτό το τελευταίο, μας πονά αφάνταστα, επειδή έχουμε γίνει φυγόπονοι και θρασύδειλοι, δε θέλουμε να δουλέψουμε, παρά μόνο να κερδίσουμε γρήγορα χρήματα. Λαός που δε νοικοκυρεύεται και δεν στρώνεται στη δουλειά, γρήγορα εξαφανίζεται από το χάρτη. Οι Έλληνες πάντα ήταν δουλευταράδες και προκομμένοι άνθρωποι, πλην των σημερινών «μεταλλαγμένων» και επικίνδυνων για το μέλλον του Ελληνισμού Ελλήνων. Είμαστε οι πλέον ιδανικοί αυτόχειρες...
Ορφεύς
Πηγή: "Ελληνική Αναγέννηση"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου