Του Νικου Κ. Αλιβιζατου*
Καθημερινή: 3/1/10
«Σε λιγότερο από έξι χρόνια, η Γερμανία κατέστρεψε τις ηθικές δομές του δυτικού κόσμου, διαπράττοντας εγκλήματα που κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί· όσο για τους νικητές, μετέτρεψαν σε στάχτη τα μνημεία ενός χιλιόχρονου γερμανικού πολιτισμού. (...) Τα ανωτέρω δύο τραύματα εξηγούν γιατί οι αναμνήσεις του τελευταίου πολέμου είναι τόσο επώδυνες (...)».
ΧΑΝΑ ΑΡΕΝΤ (1950)
Με το ανωτέρω απόσπασμα από συνέντευξη της μεγάλης Αμερικανίδας φιλοσόφου κλείνει το πρώτο κεφάλαιο της «Ιστορίας της Ευρώπης και του κόσμου από το 1945», που συνέγραψαν από κοινού Γάλλοι και Γερμανοί εκπαιδευτικοί για τη Γ΄ τάξη του λυκείου των σχολείων τους (εκδ. Klett & Nathan, 2006, σ. 15). Ξεκινώντας από αυτό τo χωρίο, οι μαθητές των δύο χωρών - «προαιώνιων εχθρών» στην Ευρώπη μέχρι πρότινος- καλούνται σήμερα να απαντήσουν στο ερώτημα: «Ποια ήταν η ιδιαιτερότητα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου;».
Σχόλιο: Το βιβλίο αυτό το συνέγραψαν από κοινού Γάλλοι και Γερμανοί εκπαιδευτικοί αφού πρώτα οι πρόεδροι Mitterand και Kohl χέρι-χέρι κατέθεσαν στεφάνι στο μνημείο του Verdun τον Σεπτέμβριο του 1984. Όταν οι πρόεδροι Ελλάδας και Τουρκίας χέρ-χέρι καταθέσουν στεφάνι στον ανδριάντα του Εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης τότε θα μπορέσουμε να ξαναρίξουμε μία ματιά στα βιβλία ιστορίας των δύο χωρών. Μέχρι τότε η ρήση "κοινοτοπία του κακού" της ίδιας συγγραφέας περιγράφει απόλυτα την προσπάθεια των συμπλεγματικών εθνοκτόνων μισθοφόρων της Νέας Τάξης που προσπαθούν, μονοπωλώντας τα φιλόξενα ΜΜΣ(κοταδισμού), να αλλοιώσουν το φρόνημα των Ελλήνων.
Το βιβλίο αυτό μού το θύμισαν δύο περιστατικά ακραίας πολιτικής συμπεριφοράς της πρόσφατης επικαιρότητάς μας: από τη μια, η οξύτατη επίθεση που δέχθηκε η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα, μετά τον διορισμό της ως ειδικής γραμματέως στο υπουργείο Παιδείας. Και, από την άλλη, οι αντιδράσεις που προκάλεσε το νομοσχέδιο, που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Εσωτερικών, για την πολιτογράφηση και τα δικαιώματα των μεταναστών.
Αξίζει να θυμίσει κανείς πολύ επιγραμματικά τα γεγονότα:
Η μεν κ. Δραγώνα δεν επικρίθηκε για κάποια απόφαση που πήρε η ίδια ή το υπουργείο Παιδείας, ούτε καν για κάποια εξαγγελία. Κατηγορήθηκε αναδρομικά για απόψεις που είχε διατυπώσει σε συλλογικό επιστημονικό βιβλίο, που κυκλοφόρησε πριν από αρκετά χρόνια, για τον εθνοκεντρισμό στην εκπαίδευση («Τι είν' η πατρίδα μας;», Αθήνα, εκδ. Αλεξάνδρεια, 1997). Αν ο κ. Γ. Καρατζαφέρης και οι βουλευτές του (ή, τουλάχιστον, ο εξ αυτών «διανοούμενος»)
Σχόλιο: Εδώ ο σεβαστός κύριος "καθηγητής" βάζει το διανοούμενος σε εισαγωγικά. Φαίνεται στην Ελλάδα του σήμερα διανοούμενοι είναι μόνο οι αξύριστοι νεοταξίτες δωσίλογοι, οι εθνοκτόνοι υπάλληλοι του Soros και των διαφόρων ΜΚΟ που απεργάζονται την πτώση του Ελληνισμού, όλοι οι άλλοι είναι από άλλο ανέκδοτο: κηπουροί, νοικοκυρές και βοσκοί.
είχαν μπει στον κόπο να ελέγξουν τις παραπομπές που έκαναν στο έργο της κ. Δραγώνα από φυλλάδιο μιας ένωσης αποστράτων, θα διαπίστωναν ότι πρόκειται για κλασική περίπτωση παραποίησης κειμένου και διαστρέβλωσης νοήματος.
Για παράδειγμα, πουθενά η κ. Δραγώνα δεν χαρακτηρίζει «ρατσιστή» όποιον αποσιωπά τη σημασία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επισημαίνει απλώς -χωρίς μάλιστα να κάνει κανένα δικό της σχόλιο- αποσιωπήσεις σημαντικών γεγονότων από την ιστορία αυτής της χώρας στα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια (όπως άλλωστε και της παρουσίας των Eβραίων και άλλων αλλόθρησκων ομάδων στη νεότερη ελληνική ιστορία).
Σχόλιο: Η συντρόφισσα Δραγώνα φυσικά και δεν χαρακτηρίζει ευθέως "ρατσιστή" κανέναν. Είναι αρκετά πονηρή για να αποφεύγει τις κακοτοπιές. Τα ευκόλως νοούμενα παραλείπονται. Αν δηλαδή εγώ θέλοντας να περιγράψω τον φίλο μου Νίκο Χ γράψω: "Ο καλός αυτός άνθρωπος διέθεσε και διαθέτει πάντοτε όλα τα κύτταρα του μυαλού του, που δεν ήσαν ποτέ πολλά και ούτε καλής ποιότητας για να σχηματίζει ωραίες, παραστατικές, αλλά πάντοτε κενές φράσεις, αδιαφορώντας για την ουσία των, για τη στιγμή που λέγονται και για τον σκοπόν προς τον οποίον αποβλέπουν." Θα χρειαστεί να προσθέσω τις λέξεις βλάξ, ανόητος ή ηλίθιος για να καταλάβουν οι άλλοι τι ακριβώς εννοώ;
Όσον αφορά το αν είμαστε Έλληνες ή μας κάνανε. Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να καταλάβουμε που το πάει. Το άτομο αυτό μας λέει:
" Σε άλλο επίπεδο οι αναπαραστάσεις για το έθνος δεν είναι στατικές και αλλάζουν: μέσα στον χρόνο. Στην ελληνική περίπτωση(sic) πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η "αναζήτηση" της "νεοελληνικής" ταυτότητας υπήρξε μία μακρά διδικασία συγκρότησης επιχειρημάτων, που οδήγησε σε έναν ορισμό του "ελληνισμού" με κριτήρια ταυτόχρονα ανθρωπολογικά-φυλετικά και ιστορικά-πολιτισμικά (Βελουδής 1982,84). Ετσι στην συγκυρία του 19ου αιώνα, που διεξαγόταν η πάλη για την οριστικοποίηση των εθνικών συνόρων σε μία εποχή επεκτατισμών, αποικιοκρατίας και των αντιστοίχων ιδεολογιών που νομιμοποιουσαν αυτές οι πολιτικές, η ελληνική εθνική ταυτότητα θεωρήθηκε ανεπαρκής και κατώτερη σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων προγόνων (Σκοπετέα 1988)." ("Τί είν' η πατρίδα μας" σελ 16)
Επειδή δεν είχα την τύχη να αποφοιτήσω από το Deree, είμαι ένας απλός κηπουρός και ολίγο βραδύς, κατάλαβα ότι ο 19ος αιώνας και οι τότε συγκυρίες έδωσαν στους κατοίκους αυτού του γεωγραφικού τόπου την ώθηση να αναζητήσουν ταυτότητα και να αυτοπροσδιοριστούν σαν Έλληνες γιατί μέχρι τότε δεν ήταν τίποτα. Την απάντηση σε αυτούς του διανοητικούς ακροβατισμούς της συντροφισσας αυτής την έχει ήδη δώσει ο καθηγητής Σβορώνος σε συνέντευξη στον "καθηγητή" Αλιβιζάτο που πιθανό την έχει ξεχάσει ή δεν τον εξυπηρετεί πλέον να την θυμάται:
Οσο για το νομοσχέδιο του κ. Ραγκούση, ο προσεκτικός αναγνώστης, αν ενδιαφερόταν για την ουσία και όχι μόνο για εντυπώσεις, θα διαπίστωνε πολύ εύκολα ότι περιέχει τόσες ασφαλιστικές δικλίδες για την αποτροπή καταχρήσεων, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ακόμη και άτολμο.
Σε ό, τι αφορά, ειδικότερα, την ιθαγένεια των παιδιών μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα (β΄ γενιά μεταναστών), η προβλεπόμενη προϋπόθεση ότι ο ένας τουλάχιστον από τους γονείς θα πρέπει να κατοικεί νόμιμα στη χώρα «επί πέντε συνεχή έτη» (ή το παιδί να έχει παρακολουθήσει 3 ή 6 χρόνια τουλάχιστον σε ελληνικό σχολείο), περιορίζει πολύ την πιθανότητα καταστρατηγήσεων. Το ίδιο και η 5ετής νόμιμη διαμονή στην Ελλάδα, που προβλέπεται ως προϋπόθεση για την υποβολή της αίτησης πολιτογράφησης από ενηλίκους. Εξαιρετικά αυστηρές εξάλλου είναι και οι προϋποθέσεις για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των μεταναστών στις δημοτικές και μόνον εκλογές. Σε αυτές, υπενθυμίζεται ότι ούτως ή άλλως από ετών ψηφίζουν και οι κοινοτικοί αλλοδαποί αν το επιθυμούν, δηλαδή σήμερα οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι που κατοικούν στη χώρα μας.
Οσο για την ένσταση ότι περιορίζει τάχα τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας η εισαγόμενη υποχρέωση της διοίκησης να αιτιολογεί τις αρνητικές αποφάσεις της σε αιτήσεις πολιτογράφησης, μόνον απορία προκαλεί. Διότι την αιτιολογία αυτή επιβάλλει η στοιχειώδης συνέπεια προς την αρχή του κράτους δικαίου, την οποία η ΕΣΔΑ κατοχυρώνει σήμερα για όλους (και όχι μόνο για τους ημεδαπούς). Αξίζει να σημειωθεί ότι η Γαλλία, χώρα εκ παραδόσεως διστακτική σε τέτοιου είδους ζητήματα, καθιέρωσε την υποχρεωτική αιτιολογία από το 1993.
Είναι λοιπόν φανερό ότι η πολεμική που ασκήθηκε στα ανωτέρω δύο θέματα απέβλεπε περισσότερο στη δημιουργία εντυπώσεων παρά στο να αναδείξει υπαρκτές διαφωνίες και ατέλειες.
Σχόλιο: Αφού τα πράγματα είναι τόσο ωραία και απλά γιατί ο Yorgo δεν παρουσίασε το πρόγραμμα του από τις πλατείες και περιοριζόταν σε ένα κούφιο Let's go (πάμε μαζί!). Φυσικά οι εθνοκτόνοι γκαιμπελίσκοι απαντούν: "Δεν το κρύψαμε.Υπήρχε στο διαδίκτυο. Εκεί ήτανε να το διαβάζατε" Μου θυμίζουν το σχετικό ανέκδοτο. Όπου ο πελάτης του ξενοδοχείου καλείται να πληρώσει 500 Ευρώ για μια νύχτα. Όταν ζητάει ανάλυση του λογαριασμού και ακούει 100 ευρώ για το μπαρ λέει "δεν το χρησιμοποίησα" για να πάρει απάντηση: "εκεί ήταν να το χρησιμοποιούσες". 100 ευρώ για το γυμναστήριο "μα δεν το χρησιμοποίησα", για να πάρει απάντηση "εκεί ήταν να το χρησιμοποιούσες" Αγανακτισμένος γυρνάει και λέει στο ξενοδόχο "δεν σου πληρώνω τίποτα, πατσίσαμε, έκανες έρωτα με την γυναίκα μου" φυσικά ό άλλος απάντησε "μα δεν έκανα" για να πάρει την καλή απάντηση "εδώ ήτανε να έκανες". Υπάρχει μια διαφορά η Ελλάδα δεν είναι ξενοδοχείο.
Σε ό, τι με αφορά, αν οι επιθέσεις αυτές προέρχονταν αποκλειστικά από την άκρα δεξιά, θα αδιαφορούσα: διότι από παλιά ο χώρος αυτός, όταν δεν δέρνει τους αντιπάλους του, έχει αναγάγει το ψέμα σε συνήθη μέθοδο και τη διαβολή σε καθημερινή πρακτική. Αποβλέποντας στη σπίλωση και την κατασυκοφάντηση, αδιαφορεί για τα επιχειρήματα.
Σχόλιο: Ο κύριος "καθηγητής" πρέπει να ζει σε άλλο πλανήτη αλλά μάλλον το πιθανότερο, ελλείψει επιχειρημάτων προσπαθεί να κερδίσει την μάχη των εντυπώσεων. Δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι για 35 χρόνια η αριστερά με την στρατωνισμένη σκέψη, τα μούσια και τα αμπέχονα έχει μετατρέψει τα Πανεπιστήμια σε χωματερές ελπίδων μοιράζοντας "συγκεκριμένα ποσά βίας" σε όποιον υψώσει φωνή διαμαρτυρίας. Ξέχασε τα πειθήνια 45αρια της 17 Νοέμβρη, Τα δεκεμβριανά 2008 όπου η αριστερά έκαψε την Ελλάδα. Αν τα ξέχασε αυτά ας ρωτήσει τον Κίττα να του πει ποιος τον έστειλε στο νοσοκομείο. Ας ρωτήσει τους φοιτητες του που φτύσαν αίμα για να μπουν τωρα θα φτύσουν αίμα για να βγουν επειδή έτσι το θέλουν οι "προλετάριοι του φραπέ".
Το ίδιο ισχύει και για ορισμένα έντυπα, τα οποία, αν και αυτοκατατάσσονται στον λεγόμενο «προοδευτικό χώρο», δεν ορρωδούν σε χυδαιότητα για να πουλήσουν λίγο περισσότερα φύλλα. Με τους κοινούς συκοφάντες, λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση.
Σχόλιο: Φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση. Τι κοινό μπορεί να έχουν οι αγωνιστές του "Ρεσάλτο", του "Αρδην" με τους εθνοκτόνους μεροκαματιάρηδες της Νέας Τάξης. Μάλλον θα ξέχασε τα 100 χιλιάδες δολάρια που έδωσε το State Department, "track two" για το βιβλίο της Ρεπούση η τις χρηματοδοτήσεις των διάφορων εθνοκτόνων από ύποπτες ΜΚΟ.
Με απασχολεί, απεναντίας η σύμπλευση με τις ανωτέρω αντιλήψεις ορισμένων πολιτικών -δυστυχώς όχι μόνον της συντηρητικής παράταξης- οι οποίοι, για πρόσκαιρο πολιτικό κέρδος, ενδίδουν σε επικίνδυνες θέσεις για το έθνος, τη φυλή και την «καθαρότητα» των Ελλήνων, θέσεις που θυμίζουν τις πιο σκοτεινές σελίδες της νεότερης ιστορίας μας. Ο λόγος των πολιτικών αυτών, όταν δεν είναι μισαλλόδοξος, θυμίζει την περίφημη αποστροφή του Γ. Παπαδόπουλου προς τους Ευρωπαίους, ότι «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς μαζεύατε βελανίδια!».
Σχόλιο: Πες τα μεγάλε. Όταν τα επιχειρήματα λείπουν αρχίζει η αρλουμπολογία.
Στην πολυπολιτισμική Ευρώπη του ανοίγματος προς τον έξω κόσμο, τέτοιου είδους επιχειρήματα θεωρούνται φαιδρά ακόμη και στους συντηρητικούς κύκλους. Για τους μετανάστες και την ένταξή τους στις κοινωνίες τους, πολιτικοί όπως ο Σαρκοζί και η Μέρκελ δεν ενδίδουν σε ιδεολογήματα, αλλά συζητούν επί της ουσίας. Το ίδιο και τα κεντροδεξιά κόμματα σε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Σουηδία, η Φινλανδία, ακόμη και το συντηρητικό Λουξεμβούργο που, τα τελευταία χρόνια, μεταρρύθμισαν ριζικά το δίκαιο της ιθαγένειάς τους. Ας διδαχθεί από τις εμπειρίες τους ο κ. Αντ. Σαμαράς.
«Ομως», θα αντέτειναν πιθανόν οι εγχώριοι ξενόφοβοι, «η Ελλάδα δεν είναι σαν το Βέλγιο ή την Ολλανδία. Εχει εκκρεμή εθνικά θέματα. Μόνον αφελείς και ανιστόρητοι υποστηρίζουν απόψεις σαν τις δικές σας».
Σχόλιο: Η απάντηση στις σοφιστείες των εθνοκτόνων είναι μία και απλή. Ας γίνουμε πρώτα Βέλγιο, Ολλανδία, και μετά τα κουβεντιάζουμε. Αλλά τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων που πήρε η Ελλάδα από το 1981 και μετά αντί να την κάνουν Βέλγιο ή Ολλανδία ή ακόμη Σουηδία, όπου ήταν μετανάστης ο Yorgo, γίνανε βίλες, κότερα, και δώρα στον εαυτό τους.
Δεν υποτιμώ τις εθνικές ιδιαιτερότητες. Πιστεύω, εν τούτοις, ότι τριάντα χρόνια μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη, αυτά που ενώνουν τη χώρα μας με τις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τη χωρίζουν. Και ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν δικαιολογούν τόσο σοβαρές αποκλίσεις από τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου.
Σχόλιο: Δεν μας χωρίζει τίποτα από τις χώρες του Ευρωπαϊκού πυρήνα. Μας χωρίζει άβυσσος από τους γείτονες μας που το παίζουν Ευρωπαίοι αλλά ακόμη ονειρεύονται την πολιορκία της Βιέννης.
Το 1945, όταν απελευθερώθηκε η Ιταλία, τα κόμματα της εθνικής αντίστασης που μετείχαν στην πρώτη κυβέρνηση της απελευθέρωσης και που ψήφισαν το 1947 το Σύνταγμα της χώρας, συγκρότησαν στην πράξη αυτό που επικράτησε να ονομάζεται «συνταγματικό τόξο» («arco costituzionale»). Ξεπερνώντας για τα «βασικά» τη διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς, θέλησαν έτσι να δείξουν ότι είναι αποφασισμένα να απομονώσουν τον φασισμό, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία που αυτός εξέφραζε.
Μήπως ήρθε η ώρα να συγκροτηθεί και στη χώρα μας ένα «συνταγματικό τόξο» για την Ελλάδα του αύριο, για την Ελλάδα του κράτους δικαίου, στην υπό διαμόρφωση ενωμένη Ευρώπη;
Σχόλιο: Ο άνθρωπος δεν ξέρει τι λέει. Έχει πολύ λογισμό, λίγη διαίσθηση και καθόλου αυτοπεποίθηση. Θυμήθηκε το arco constituzionale που ήταν προϊόν μισαλλοδοξίας των νικητών απέναντι στους ηττημένους που αφού σφάχθηκαν κατά χιλιάδες στο όνομα τηε δημοκρατίας και της ελευθερίας τους αφαιρέθηκε και αυτή η ελευθερία του υπάρχει και το οποίο arco σήμερα έχει εγκαταλειφθεί. Θα ήταν περισσότερο ειλικρινής αν μας πρότεινε την επαναφορά του Γ' Ψηφίσματος αντικαθιστώντας το "κομμουνιστής" με το "πατριώτης".
* Ο κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο καθηγητης μλαλλον θα προτιμούσε έναν καινουργιο Αναγκαστικό Νόμο όπως ο ΑΝ 509/1947, με την διαφορα ότι τώρα θα τιμωρείται το φρόνημα των Ελλήνων πατριωτών.
ΑπάντησηΔιαγραφή