Ιωάννης Μεταξάς, Αιώνιος 29 Ιανουαριου 1941 ο Ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς πέρασε στην αιωνιότητα.

Ιωάννης Μεταξάς, Αιώνιος

29 Ιανουαριου 1941 ο Ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς πέρασε στην αιωνιότητα.

Ο χρόνος και το πέρασμά του είναι η δοκιμασία που ο κάθε πολιτικός θα υποχρεωθεί να πέραση ώστε να μετρηθεί το βάθος των αχναριών του στην ιστορία της Ελλάδας.. Ποιός θυμάται τον Πάγκαλο, τον Σοφούλη και τόσους άλλους από δαύτους; Αναρωτήθηκε κανείς πόσα εκατομμύρια έχουν επενδυθεί (βιβλία, άρθρα, συμπόσια κλπ) ώστε να κρατιέται φρέσκια η μνήμη μερικών άλλων (Βενιζέλου, Καραμανλή Α’, άντε και Ανδρέα)  για να μη μπουν στην ανυπαρξία του χρονοντούλαπου της ιστορίας. Πόσα ιδρύματα πρώην πολιτικατζήδων χρηματοδοτούν οι Ελληνες και οι Ελληνίδες για να διατηρείται ζωντανή η μνήμη των διαφόρων ολετήρων του Εθνους που ανακάλυψαν ότι η Κύπρος είναι μακρυά, έκαναν δώρα στον εαυτόν τους, κατέβασαν σημαίες και ευχαρίστησαν.

Ο Ιωάννης Μεταξάς περνάει την δοκιμασία του χρόνου και το πέρασμα του  με άριστα . Σήμερα 77 χρόνια από την 4η Αυγούστου 1936 και 72 χρόνια από τον θάνατό του αφθονούν οι βιογραφίες του, οι περισσότερες συκοφαντικές, υβριστικές και ανόητες γραμμένες από πανεπιστημιακούς, ξυλόσοφους λογάδες, δημόσιους υπαλλήλους που αγωνίζονται για το ψωμάκι τους ή το κρουασάν ελπίζοντας για καμιά θεσούλα επισκέπτη καθηγητή στην Εσπερία και τυμβωρυχόντας στα απορρίμματα των αρχείων συνθέτουν ιστορικά παραμύθια. Αφθονούν τα "περισπούδαστα" άρθρα από πουλημένους κονδυλοφόρους, πλέκτες των αερόλογων και των ανόητων ψάλτες, που προσπαθούν να βγάλουν κανένα τάλιρο με πολύ λογισμό αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση.

Ήτανε, είναι και θα είναι ο μοναδικός πολιτικός που δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Δεν άλλαξε τις σκέψεις του, τα πιστεύω του. Δεν προσαρμόστηκε στις ανάγκες της στιγμής ώστε να διευκολύνει την πολιτική του καριέρα. “Εξάλλου ο Νικολούδης μου έλεγε ότι πριν αρχίσει η δημοσιογραφική επίθεση της Ιταλίας εναντίον μας, νόμισε χρέος του να ρωτήσει τον Μεταξά μήπως θα 'πρεπε να σκεφθεί να τα φτιάξει με τους Βουλγάρους κάνοντας μερικές παραχωρήσεις (έξοδο στο Αιγαίο). Ο Μεταξάς αγρίεψε: "Όσο είμαι εγώ πρωθυπουργός, δεν παραχωρώ ούτε μία σπιθαμή ελληνικού εδάφους. Αυτά να τα κάνετε εσείς, όταν καθίστε σ' αυτή την καρέκλα."

Γιώργος Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο τόμος Α' 1935-1944 σελ. 33

Πόσοι και ποίοι πολιτικοί της σημερινής Ελλάδας έχουν αυτό το προνόμιο; Κανένας! Τα τελευταία πενήντα χρόνια οι εναγκαλισμοί του χθές εναλλάσσονται με τις ύβρεις του σήμερα και στη μέση ο λαός περιμένει μια καλύτερη μέρα, βλέποντας τα όνειρα του να ποδοπατούνται, τις ελπίδες του να λεηλατούνται στο όνομα της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που από πολίτευμα έχει μετατραπεί σε ιδεολόγημα. Έχει μετατραπεί στην στυγνότερη μορφή δικτατορίας όπου στον λαό της Ελλάδας επιβάλλονται οι ανεξέλεγχετες παρορμήσεις του αφιονισμένου όχλου. Ενός όχλου που κυριαρχείται από ένστικτα,. τρώει τα ψίχουλα που περισσεύουν από το τραπέζι της κομματικής νομενκλατούρας ήσυχος ασυνείδητος και ευτυχής μη έχοντας γνωρίσει άλλη ευτυχία παρά μόνο την πλάνη της ευτυχίας των reality show. Και μία ναρκισσιστική αριστερά που αυτοαποκαλείται “δημοκρατική” με την πτώση του υπαρκτού, της πνευματικής της πατρίδας, έσπευσε να πνίξει το πένθος μπουκώνοντας το απύλωτο στόμα της με το βιός της Ελλάδας και τις επιδοτήσεις του State Department και του Soros.

Ο Ιωάννης Μεταξάς  ήτανε, είναι και θα παραμείνει  ο μοναδικός πολιτικός που μέσα στην Βουλή, («αυτό το μπορντέλο όπου τριακόσοι μασκαράδες γαμούν τις πολιτικές ελευθερίες του ελληνικού λαού» Μ. Καραγάτση, Τα στερνά του Μίχαλου, σελ. 225), βροντοφώναξε. ΕΓΩ! Αναλαμβάνω τις ευθύνες....και η βουλή υποτάχθηκε. Τα ανθρωπάκια γίνανε χαμηλά-χαμηλά, ισόπεδα, ταπεινά, χώμα-γιοφύρι να γενώ να με πατήσεις άρχοντά μου, δουλοπρεπείς χατζηαβάτηδες και τον ψήφισαν Πρωθυπουργό..και μετά άρχισαν να στριμώχνονται στις πόρτες των ξένων πρεσβειών γλείφοντας τα πόδια των ισχυρών πρακτορεύοντας την Ελλάδα μπας και τους ξαναπαραδόσουν την εξουσία.

Μετά το 1974 οι εκπορνοποιημένοι όχλοι όρμησαν με γερανούς και τσιγκέλια και γκρέμισαν κάθε άγαλμα και κάθε προτομή του. Οι ίδιοι αυτοί συρφετοί μέσα στην υστερία τους περνάνε μπρος από το άγαλμα του Τρούμαν και δεν έχουν τους γεννητικούς αδένες να το ρίξουν δημόσια , με νταϊλίκι και τσαμπουκά στο φώς της ημέρας, όπως έριξαν του Μεταξά. Του Τρούμαν που συν τοις  άλλοις, έκαψε με napalm τους ομοϊδεάτες τους στο Γράμμο... Αλλά τι μπορεί κανείς να περιμένει απο τους δειλούς νταήδες της απελπισίας επιγόνους των καπεταναίων; Τι μπορεί κανείς να περιμένει από του λαϊκούς ηγέτες που ιδρώνουν μπάς και η κόρη ή γιος δεν πάρει την πολυπόθητη υποτροφία για το......ή μιά πρόσκληση στο State Department...Έτσι δεν είναι σύντροφοι .και συντρόφισσeς....;