Ανθρώπινα
δικαιώματα. Μια έννοια που στο άκουσμά της κανείς δε μένει ασυγκίνητος.
Μια έννοια για την οποία Αγώνες έγιναν και άνθρωποι θυσιάστηκαν. Μια
έννοια που αποτέλεσε την αιτία για τη γέννηση κινημάτων και αποτελεί το
απόλυτο άλλοθι δικαιολόγησης κάθε σχεδόν ενέργειας, πολλές φορές ακόμη
και αυτής που την αντιστρατεύεται. Δυσνόητο; Ας το πάρουμε αλλιώς…
Ήταν
ο Τζώνυ από το Τέξας, που μια μέρα άφησε τις αγελάδες και παρουσιάστηκε
για να υπηρετήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις της Πατρίδας του. Εκεί άκουσε
για πρώτη φορά τη φράση “Human Rights”. Του την επανέλαβαν πολλές φορές.
“Human Rights”. Την αφομοίωσε. Άρχισε δειλά-δειλά να την προφέρει με τη
γνωστή προφορά του τόπου του. “Human Rights, yeah!”, σκέφτηκε. “Είμαι
στο σωστό μέρος, στο μέρος που αγαπάνε τον Άνθρωπο και μοχθούν για τα
δικαιώματα και την Ελευθερία του.”. Έμαθε να πετά βόμβες,να χρησιμοποιεί
τ’ όπλο του. Έγινε και πιλότος! Του
‘κανε εντύπωση που όλα αυτά δεν τα συνόδευαν Εμβατήρια που μιλούσαν για
Πατρίδα, Τιμή, Ανδρεία και Πίστη. Παρά μόνο μια φράση…”Human Rights”!
Ο
καιρός περνούσε κι ο Τζώνυ ήταν περήφανος. Πρόσφερε το κομμάτι του κι
αυτός στο Στρατό της χώρας του και, άρα, και στα δικά της συμφέροντα.
Έτσι πίστευε. Και πάνω απ’ όλα; Στα..”Ηuman Rights”! Μια μέρα έμαθε πως η
Πατρίδα τον καλεί. Ανέβηκε στο αεροπλάνο του και του ‘πανε ν’
ακολουθήσει το σμήνος. Χάρηκε γιατί είχε έρθει η ώρα να πολεμήσει για
αυτά τα “Human Righs” που τόσο είχε αγαπήσει κι ας τον δυσκόλευαν άλλο
τόσο να τα προφέρει. Δεν κατάλαβε γιατί έφυγε μακρυά, πολύ μακρυά από τη
Γη του και τους ανθρώπους του, αλλά σημασία δεν είχε. Θα πολεμούσε για
το υπέρτατο Ιδανικό της εποχής του. Έστω και στην Ασία. Κι ενω αυτά
σκεφτότανε, η διαταγή ήρθε : “Fire!”. Έριξε τις βόμβες του και είδε
ανθρώπους ν’ ανοίγουν, σπίτια να καίγονται και μανάδες να τρέχουν με τα
μωρά τους αγκαλιά. Έμεινε ψύχραιμος. Ήταν ο εχθρός κι η μοίρα του ήταν
το τίμημα για τα Δικαιώματά του. Λίγα χρόνια αργότερα τον κάλεσαν και
πάλι. Θ’ απελευθέρωνε Λαούς ξανά και θα προστάτευε τα “Human Rights”
τους. Ανόρεχτα κάπως πήγε, αλλά έπρεπε να κάνει το Καθήκον του. Και πάλι
μακρυά, προς Μέση Ανατολή πέταξε. Και πάλι η ίδια διαταγή ,”Fire!”,
διέκοψε τις σκέψεις του. Άδειασε πάλι τις βόμβες του κι είδε νοσοκομεία
να γκρεμίζονται, σπίτια να καταρρέουν και πανικόβλητο να τρέχει το Λαό
που πήγε ν’ απελευθερώσει.
Αναρωτήθηκε,
τότε, “Human Rights;”. Και παρατήρησε πως για ενός λαού μόνο τα
δικαιώματα δεν πήγε να πολεμήσει ούτε και να τον απελευθερώσει. Και πως,
πολλοί Λαοί που απελευθέρωσε, τύγχαναν εχθροί του.. Θυμήθηκε τότε πως
κάποτε διάβασε μια πολύ παλιά εφημερίδα του παππού του, από την εποχή
που εκείνος απελευθέρωσε την Ευρώπη. Έγραφε πως ένας λαός ξεκίνησε
πόλεμο με τα dollars του ενάντια σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Δε θυμόταν τη
χώρα, στην ιστορία πότε δεν ήταν καλός. Άλλωστε τη σημασία είχε; Άλλη
μια χώρα στις πολλές που η Πατρίδα του απελευθέρωσε, προστατεύοντας τα
“Human Rights” του Λαού της. Θυμόταν όμως πώς ήταν ο ίδιος λαός. Τι
σύμπτωση! Κάποιος περίεργος του ‘χε πει να μην πιστέψει αν ακούσει πως
κι ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας ανήκε στον ίδιο λαό! Τον πίστεψε,
φαινότανε καλός αν και κάπνιζε χόρτο και είχε εμφάνιση πολύ ατημέλλητη.
“Ανθρωπιστής” του συστήθηκε και “πασιφιστής”! Τον πέτυχε, μάλιστα, με
πλακάτ σε κάποια διαδήλωση που ζητούσε από την Κυβέρνηση την Ελευθερία
ενός μακρινού Λαού και την αποστολή Στρατού της Πατρίδας του για την
προστασία των “Human Rights” του! Είχε
χαρεί τότε ο Τζώνυ, είχε χαρεί γιατί κι ο τραπεζίτης του συμφωνούσε σ’
αυτό! Έβλεπε όλους αυτούς τους τόσο διαφορετικούς συμπολίτες του
-τραπεζίτες, ειρηνιστες, υπουργούς, ανθρωπιστές- να ξεχνούν τις διαφορές
τους και να ενώνονται στ’ όνομα της προστασίας των “Human Rights” με
τρόπο τόσο αλτρουιστικά ιδεαλιστικό, που να μη διστάζουν να θυσιάσουν
ζωές συμπατριωτών τους χωρίς κανένα συμφέρον για τους ίδιους, παρά μόνο
για ένα Ιδανικό! Τα “Human Rights”!Κι ο Τζώνυ πολέμησε ξανά και
ξανά.. Έκαψε αναθρώπους, ισοπέδωσε πόλεις και πρόσφερε Εθνικές
Ελευθερίες στους εξουσιαστές της Πατρίδας του, έτσι, για να προσφέρουν
στους Λαούς…”Freedom, Democracy and Human Rights”. Καμιά φορά
αναρωτιότανε ο Τζώνυ.. Πώς γίνεται να πολεμά για την Πατρίδα του τόσο
μακρυά απ’ αυτήν; Κι αν αυτό γίνεται για χάρη των “Human Rights”, πως τα
υπερασπίζεται καίγοντας ζωντανούς αυτούς που τους αφορούν; Και γιατί
όλοι οι “τόσο διαφορετικοί” αυτοί τύποι να συμφωνούν στην προστασία
αυτών των “Human Rights”;
Και
θέλησε να λύσει τις απορίες του. Άρχισε να διαβάζει. Έμαθε πως κάπου
στα Βαλκάνια, σε μια περιοχή που τη λέγανε Κόσοβο, η Πατρίδα του σκότωσε
κόσμο πολύ για τα “Human Rights”. To ίδιο έκανε πριν χρόνια και στο
Βιετνάμ. Το ίδιο και στη Βαγδάτη, έτσι δε λέγανε τη Γη που απελευθέρωσε
κι ο ίδιος; Έμαθε πως “Human Right” είναι το δικαίωνα στο γάμο των
ομοφυλόφιλων και στην υιοθεσία, όχι όμως των ετεροφυλόφιλων να
διατηρήσουν τον Πολιτισμό τους και των παιδιών να μεγαλώσουν σ’ ένα
κόσμο με υγιείς εικόνες. “Human Right” είναι σε κάποια μέρη η χρήση
ναρκωτικών, “Human Right” αρκετά προσοδοφόρο για κάποιους. Για τους
υπερασπιστές τους.. “Human Right” είναι στην Ευρώπη η εγκατάσταση
μαύρων, κίτρινων και άλλων δύστυχων ανθρώπων, που φύγανε από τις
Πατρίδες τους ίσως λόγω των “Human Rights” τους, αλλά όχι και το
δικαίωμα των γηγενών Ευρωπαίων, Λευκών στην όψη, να ζουν ήρεμα, ειρηνικά
και με τον Πολιτισμό τους στις Πατρίδες τους. “Human
Right” είναι, στο σύστημα που συνοδεύει το “Human Rights and
Democracy”, το δικαίωμα του καπιταλιστή να μεταφέρει τις επιχειρήσεις
του σε χώρες μακρινές, όπου 10χρονα αγοράκια, αφού ικανοποιήσουν σε αυτά
τις ανώμαλες ορέξεις του, δουλεύουν ώρες ατέλειωτες για ένα κομμάτι
ψωμί. Αλλού, πάλι, ακόμη και η Ιθαγένεια είναι “Human Right”. Κι ο Τζώνυ
άρχισε να καταλαβαίνει…
Πως
στον κόσμο τούτο, ό,τι απάνθρωπο κι αντιανθρώπινο περιβάλλεται το
μανδύα του ανθρωπιστικού. Πως αυτό το, διαολεμένο, “Human Right” δεν
είναι παρά μόνο το ισχυρότερο όπλο των “εκλεκτών” της εποχής του. Το
όπλο με το οποίο αυτοί θανατώνουν την Ελευθερία, την Ομορφία, το Δίκαιο
της Φύσης, τον Άνθρωπο… Κι άρχισε να τρέχει σαν τρελός, να κλαίει να
καταριέται τον εαυτό του που δεν κατάλαβε πως δίκιο είχε το στόμα του
που δε μπορούσε, ή μάλλον δεν ήθελε, να προφέρει αυτή τη φράση. Μίλησε
στους ανθρώπους του και σε άλλους πολλούς. Μάταιος κόπος. Αυτός ήταν
πλέον "παράξενος". Και, δυστυχώς γι' αυτόν, Αληθινός Παράξενος. Οι
άλλοι; Ρομπότ ρυθμισμένα από μια μηχανή απάνθρωπη, ζωντανοί-νεκροί,
ζόμπι που με ρυθμό ανατριχιαστικό επαναλάμβαναν "Human Rights". Είπε να
φύγει ένα ταξίδι στη Γη των προγόνων του, στη Ευρώπη. Πήγε στη Γαλλία.
Το ίδιο. Μόνο ο Jean τον κατάλαβε. Και φύγανε μαζί στη Γη των Τευτόνων.
Μόνο ο Jan ήταν ζωντανός. Όλοι μαζί κατέβηκαν στην Πόλη της Παλλάδος.
Όπου μονάχα ένας Γιάννης είχε μείνει όρθιος. Τον βρήκαν χαράματα κάτω
από την Ακρόπολη. Και πήγανε κι αλλού κι αλλού.. Παντού το ίδιο. Λίγοι
οι Ζωντανοί. Και δώσαν έναν όρκο, αυτοί οι λίγοι, οι παράξενοι, οι απ'
τους πολλούς κυνηγημένοι κι απ' την Ιστορία των "εκλεκτών" καταραμένοι.
Να Πολεμήσουν για το Δίκαιο. Που δεν περνά δίπλα, αλλά πάνω απ' τα
"Human Rights". Και μ' ένα στόμα είπανε "Απέναντι στον κόσμο τους, οι
Ιδέες μας. Απέναντι στις Ιδέες μας, τα 'Human Rights" τους. Μαζί μας;
Όσοι ζωντανοί!". Γιατί οι υπόλοιποι δεν είναι μόνο δειλοί, αλλά και
ηλίθιοι..
Ηλίας Σταύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου