Οι “τρομοκράτες” του φραπέ

Οι “τρομοκράτες” του φραπέ

Είμαστε βέβαιοι ότι είναι ξεχωριστοί και έξυπνοι αλλά πάντα κάτι τους αναγκάζει να γίνουν “αουτσάιντερ” και να παίξουν, έστω και για λίγο, τον αριστερό επαναστατη. Μας προσβάλουν σαν ανθρώπους που πάντα αγωνίστηκαν για ένα καλλίτερο αυριο. Δεν ήταν το μειονέκτημα της καταγωγής που εμπόδιζε την σταδιοδρομία τους όπως την εμποδίζει, ας πούμε, σε εμάς τους γιούς του εργάτη απο τις δυτικές επαρχίες της Αθήνας. Ούτε ήταν βασικά τα μεγάλα αισθήματα για τους γιούς της εργατιάς που τους έκαναν να πάρουν τα Καλάσνικοφ. Ας μην προσπαθήσουν να μας πουλήσουν κάτι τέτοιο. Μέχρι τα δεκαπέντε τους, το νωρίτερο, πολύ αμφιβάλω αν ήξεραν κατά που πέφτουν το Περιστέρι, το Αιγάλεω, το Μπραχάμι. Δεν φαίνονται απο το Ψυχικό, το Μαρούσι την Φιλοθέη, το Κολωνάκι. Όλοι μας ξέρουμε ότι ο χαρακτήρας ενός ατόμου διαμορφώνεται απο την κληρονομικότητα και το περιβάλλον, πριν φθάσει στα δέκα. Έτσι φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η θεωρία που σε κάνει τρομοκράτη και ληστή αλλά ότι ο χαρακτήρας σου που σε κάνει δεκτικό στις επαναστατικές θεωρίες. Στις επαναστατικές θεωρίες βρήκαν καταφύγιο οι αδύναμοι να ολοκληρωθούν σαν άτομα με ιδιοσυγκρασία αρρωστημένη, ίσως από κάποια βαριά κληρονομικότητα, παρατημένοι παθητικά στην μοίρα τους και στις ορέξεις της με ένα τρόπο στρυφνό και πολύπλοκο και λογική επιτηδευμένων πιθήκων.Φτάνουμε στο σημείο να πιστέψουμε ότι όλη η υπόθεση της παρέας αυτής είναι θέμα έρευνας ψυχολογων και όχι πολιτικών.

Μας ενοχλούν αφάνταστα οι τύποι σαν αυτούς, τα κολεγιόπαιδα, το λούμπεν (τσογλαναρία στην μαρξιστική) της Εκάλης, της Φιλοθέης, του Ψυχικού που αφού ρίξουν μιά βουτιά στην πισίνα του λαμόγιου μπαμπά και της μποβαρίζουζας μαμάς έρχονται να το παίξουν επαναστάτες. Καταλαβαίνουμε από ένστικτο ότι υπάρχει κάτι παράξενο και αφύσικο στην επιθυμία τους “να προσχωρήσουν στο προλεταριάτο”, όταν εμείς οι απόκληροι της μοίρας, οι μη προνομιούχοι, οι μαθητές των δημόσιων σχολείων, αγωνιζόμαστε να ξεφύγουμε απο αυτό.

Για τους τύπους αυτού και την παρέα τους η αριστερά είναι μία διέξοδος στην υστερία τους. Στους κύκλους τους η λατρεία για την εργατιά, την φτωχολογιά είχε τον λόγο της. Θαυμάζουν και φθονούν τα αγόρια και τα κορίτσια του μεροκάματου των σχολείων της Γκράβας γιατί οι δράσεις τους έχουν βάσεις υγιεινές και λογικές, ένω αυτοί αγώνίζονται για να γεμίσουν την άδεια τους ζωή.

Μη μπορώντας να κουβαλήσουν ολόκληρη την ύπαρξή τους μισούν τον εαυτό τους και την κοινωνία έχοντας στήσει μάχη μαζί της. Έχουν μεταλλάξει την ύπαρξη τους σε ένα τεράστιο τίποτα, γι αυτούς δεν έχουν πλέον νόημα η άμιλλα της πολιτικής ο διάλογος. Δεμένοι χειροπόδαρα πάνω στις έμμονες ιδέες τους τρέχουν βογκάν, και πασχίζουν. Στο λίγο μυαλό τους έχουν εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζουν πλέον μέσα στην κοινωνία. Απλά περπατάν μέσα της με το ποτήρι του φραπέ στο χέρι δειλοί φανατικοί της βίας. Τραγικές ύπαρξεις, αμετακίνητα παγιδευμένες, με το χρόνο να τους ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο τους σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτια τους το μέγα, απέραντο και ανικητο μηδέν.

Ζουν μέσα σε ένα σκληρό όνειρο με το δεκαπέντε ή είκοσι τις εκατό του εαυτού τους. Πρέπει να μεγάλωσαν στην τύχη, μέσα στις ερημιές και στη σιωπή, σαν άθλια αγρίμια που το ξαμολήσανε στο μπουρδέλο της κοινωνίας να αρπάξουν και αυτοί το κομμάτι τους, αναλώσιμα προκατασκευασμένα ζωάκια απαραίτητα για να λιπάνουν την αιώνια κρεατομηχανή του κόσμου, η απαραίτητη κοπριά, ο ανθρακίτης που πυρώνει το καυστήρα και κινεί εσαεί τις μηχανές που περιπλέκουν την κατάσταση και φτιάχνουν την πραγματικότητα και τον ρυθμό της, η πιο φτηνή καύσιμος ύλη του κόσμου. Δεν χρειάστηκαν σκοτεινά ορυχεία και γεωτρήσεις στα έγκατα της γης για να ρθουν στο φως. Στο Κολωνάκι, το Ψυχικό, την Εκάλη, στα Ιδιωτικά σχολεία της ψευτομπουρζουαζίας το είδος αυτό περισσεύει.

Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις τους μεγαλοαστούς “επαναστάτες”, τους διαλεκτικούς που προπαγανδίζουν την προλεταριακή απλότητα, τις σερνικές γεροντοκόρες που ποτέ δεν τους έχει προταθεί η εξουσία. Και όλοι τους θέλουν να ρίξουν το δέντρο γιατί δεν φθάνουν τους καρπούς του.

Μέσα στο διανοητικό παραλογισμό τους, τον πλινθοκεραμισμό των γνώσεων τους, και την ανυπαρξία οποιασδήποτε συγκράτησης ή μετρήματος κυριαρχόυμενοι από συμπλεγματικά ιδεολογήματα αγωνίζονται σπασμωδικά να επιβάλλουν την χοντροκομμένη τους άποψη. Κάποιος φαίνεται τους σφύριξε ότι ο Μαρξ είπε "η βία είναι η μαμμή της ιστορίας" και κανείς δεν βρέθηκε να τους θυμίσει, ότι αυτή η ρήση είναι μία διαστρέβλωση των Χατζήδων και των Κούτβηδων και των μακελλάρηδων του ΚΚΕ που θέλανε έτσι και δήθεν να δικαιολογήσουν το σφάξιμο των Ελλήνων.

Αυτοί, οι μανάδες και οι πατεράδες τους είναι μικρόψυχα ανθρωπάκια ξεχαλεινωμένα στην ασυνειδησία, αισχροί υποκριτές. Ακούς εκει “αιχμάλωτοι πολέμου”. Η φράξια τους ξεχαληνωμένη έκάψε τηνΑθήνα τον Δεκέμβρη του 2008, δολοφόνησε 4 ανθρώπους στην Marfin, ρίχνει “συγκεκριμένα ποσά βίας” σε όποιον διαφωνεί. Η ύπαρξει τους είναι ένα όργιο βίας, καταστροφής και αίματος.

Πέραν της τυφλής βίας που λατρεύουν υπάρχει και μία ποιότητα. Η βία που με κυκλοθυμική μανία διακηρύσσουν έχει μία ποιότητα όσον αφορά τον στόχο της. Οι επαναστάτες του τότε που θα ηδονίζονται να μηρυκάζουν και να φαντασιώνονται μαζί τους ήταν οι μπροστάρηδες της τάξης τους. Ο Δαντόν , ο Ροβεσπιέρος, ο Μαρά ήταν μέλη αυτής της τάξης και ενεργούσαν για λογαριασμό της. Κτυπούσαν βασιλιάδες, υπουργούς, πρίγκιπες. Μπουκάρηζαν σε ανάκτορα και παλάτια. Για κείνους η βία, τα οδοφράγματα και η φωτιά ήταν το λογικό μέσο για να πετύχουν το στόχο τους. Για τις παρέες της Μυκόνου και των διάφορων παρακεντέδων η βία είναι μία διέξοδος στην υστερία τους. Ισχύει απόλυτα για αυτόν τον κοινωνικό ντελβέ η ρήση του Σαλβόρ Χάρντιν από το "οι Δήμαρχοι" Η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία του Ισαάκ Ασίμωφ: "Η βία είναι το τελευταίο καταφήγιο των ανικάνων".