Πολυτεχνείο 35 Χρόνια Μετά

Η ελπίδα και η βαρβαρότητα πηγαίνουν μαζί, του Γρηγόρη Καλφέλη

Κάποτε ο Φλομπέρ έλεγε γλαφυρά: «Τέρατα; Δεν υποπίπτουν πλέον στην αντίληψή μας»! Και όμως, στις μέρες μας γίνονται πολλά τερατώδη πράγματα, που μας κάνουν αρκετά χρόνια μετά τη μεγαλειώδη εξέγερση του Πολυτεχνείου άλλοτε να νιώθουμε οικτρή απογοήτευση γιατί διαψεύσθηκαν παταγωδώς τα όνειρα των παιδιών που θυσιάστηκαν και άλλοτε να βιώνουμε κάποια ελπίδα για το μέλλον, γιατί κάτι ελπιδοφόρο εμφανίζεται στον κόσμο μας.

Σε αυτό το κείμενο θα αναφερθώ σε δύο σύγχρονα γεγονότα που επιβεβαιώνουν ότι σε αυτή τη ζωή τίποτε δεν κινείται σύμφωνα με την απλουστευτική λογική του μαύρου ή του άσπρου!

Και κατ΄ αρχάς η επιστροφή στη βαρβαρότητα. Αν πάλεψαν για κάτι τα παιδιά του Πολυτεχνείου ήταν η προοπτική για μια καλύτερη κοινωνία με ατομικά δικαιώματα και χωρίς βασανιστήρια.

Σχόλιο: Τα παιδιά εκείνα πάλεψαν για ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Για 35 χρόνια ένας συρφετός από αδίστακτους αριβίστες φορώντας την μάσκα του "αριστερού", του "σοσιαλιστή" του "προοδευτικού διανοούμενου" ακόμη και του "πρωτοπόρου καλλιτέχνη" ακόμη και του "τίμιου δεξιού" έχει πέσει σαν πεινασμένες ακρίδες πάνω στην χώρα καταβροχθίζοντας τον πλούτο που πρόσφεραν οι διεθνείς συγκυρίες. 35 χρόνια μετά τα παιδιά εκείνα που με ενθουσιασμό, αυθορμητισμό αυταπάρνηση, πίστη και ανιδιοτέλεια διεκδικούσαν ένα καλύτερο αύριο είδαν τον αγώνα τους να πέφτει στα νύχια αυτοεξόριστων περιπατητών του Quartier Latin που επέστρεψαν σαν σωτήρες όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία και διαφόρων άλλων που από πρωταγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα μετεξελίχθηκαν σε πολιτικούς κομισάριους κυνικούς διαχειριστές της εξουσίας, υπηρέτες των συμφερόντων των αφεντικών τους, έτοιμους να υποθηκεύσουν την χώρα και το μέλλον της, τυφλοί εντολοδόχοι και εκτελεστές των κελευσμάτων της Νέας Τάξης.

Το ΨΩΜΙ για το οποίο πάλεψαν γίνεται όλο και πιο μαύρο και μπορεί σε λίγο να μην υπάρχει. Οι θιασώτες της κοινωνικής ισότητας το έκαναν παντεσπάνι για τους εαυτούς τους.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ προδόθηκε(κλικ). Τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια αντί για κέντρα μάθησης και γνώσης έχουν πέσει στα χέρια μικρονοϊκών μειοψηφιών που τα έχουν μετατρέψει σε κέντρα βαρβαρότητας και εκχυδαϊσμού. Καταστρέφουν γραφεία καθηγητών, προπηλακίζουν οποιονδήποτε υψώσει φωνή διαμαρτυρίας έχοντας τις πλάτες γερά καλυμμένες από πολιτικές ηγεσίες που έχουν εξασφαλίσει το μέλλον των παιδιών τους σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο και μετά σε καποιο Πανεπιστήμιο στην Εσπερία.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ έχει πάει περίπατο. Από κοινό αγαθό έχει γίνει κοινή του πεζοδρομίου που μπορεί να την αγοράσει ο κάθε αγύρτης του σύγχρονου παρακράτους. Ο Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνοντας ότι: ούτε πιστεύουμε πως "η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων" πρόδωσε την γενιά των αγωνιστών του τότε. Έβαλε την ταφόπετρα στον ωραίο εκείνο αγώνα. 35 χρόνια από τότε το ΕΑΤ/ΕΣΑ βρίσκεται εδώ. Μπορεί να άλλαξε όνομα να έγινε Antifa, αντιεξουCIAστές αλλά βρίσκεται εδώ για να ρίχνει "συγκεκριμένα ποσά βίας" σε όσους αρνούνται την υποταγή. Οι κουκουλοφόροι της GESTAPO νομίζαμε ότι ήταν μία θλιβερή ανάμνηση του παρελθόντος και όμως ξαναγύρισαν μεταλλάχτηκαν στους κουκουλοφόρους του Αλβάνου.

Γιατί; Γιατί τα βασανιστήρια μετατρέπουν τον ανθρώπινο οργανισμό σε ένα ζωντανό κομμάτι κρέας, σε ένα εργαλείο το οποίο χειρίζονται με άθλιους τρόπους οι βασανιστές!

Σχόλιο: Τα βασανιστήρια τα οποία κάθε μέρα υποφέρει το σώμα της Ελλάδας τον αφήνουν αδιάφορο.

Και όμως, δύο χρόνια μετά το βάρβαρο περιστατικό της περίφημης ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη, όπου ανάλγητοι αστυνομικοί κακοποίησαν αγρίως τον γνωστό Κύπριο φοιτητή, οι αυτουργοί αυτών των πράξεων πήραν απλώς ποινές- «χάδια», σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την πειθαρχική διαδικασία, αφού ο ένας πρωταγωνιστής τιμωρήθηκε απλώς με εξάμηνη και ο άλλος με τετράμηνη αργία!

Το χειρότερο; Ο επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων που είχε ανεχθεί τον βασανισμό, προήχθη τελικά σε διευθυντή άλλης περιοχής! Βεβαίως η ανώμαλη αυτή εξέλιξη είχε αρχίσει από τις ίδιες τις εισαγγελικές αρχές που δεν τόλμησαν να κινήσουν την ποινική δίωξη για το κακούργημα του άρθρου 137Α του Ποινικού Κώδικα περί «βασανιστηρίων και άλλων προσβολών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας», αλλά για το απλό πλημμέλημα της απρόκλητης σωματικής βλάβης.

Σχόλιο: Το παλικάρι ξέρει καλά τον Ποινικό Κώδικα. Τις δηλώσεις του Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου ποιο άρθρο τις διώκει. Εκτός αν ο κύριος καθηγητής είναι οπαδός του Βέλτσου και ενστερνίζεται τις βλακείες του περί "κινηματικής βίας"

Και το μεγάλο ερώτημα που γεννιέται είναι το εξής: αν σε αυτή την εξόφθαλμη περίπτωση δεν είχαμε βασανιστήρια, ποτέ ειλικρινά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο;

Σχόλιο: Εμείς δεν θα ονομάσουμε τον ξυλοδαρμό του φοιτητή "βασανιστήρια" Ο όρος "πρακτικές" είναι ο πλέον ενδεδειγμένος. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον χρησιμοποίησε στην ανακοίνωση που έβγαλε όταν η παγκόσμια κοινή γνώμη πληροφορήθηκε το αίσχος των ιπτάμενων "Express του μεσονυχτίου" με τα οποία η CIA μετέφερε τους διαφόρους που συνελάμβανε σαν τρομοκράτες.

Μήπως άραγε θα έπρεπε να ενστερνισθούμε την εννοιολογική οριοθέτηση που είχε κάνει ο ανεκδιήγητος Γκονζάλες, δηλαδή ο υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης του Μπους, ο οποίος υποστήριζε ότι βασανιστήρια υπάρχουν μόνο όταν ακρωτηριάζεται ένα μέλος του ανθρώπινου σώματος;

Σχόλιο: Ο κύριος Γκονζάλες ανεκδιήγητος! Αγαπούλα μου ο κύριος Γκονζάλες ήταν απλά ένας γραφειοκράτης που εξέφρασε μια γνώμη υπακούοντας στις εντολές του Προέδρου του τον οποίο χαρακτήρισε το New York Review of Books "The Torture President". Ο κύριος Γκονζάλες δεν ήταν ο μόνος που νομιμοποίησε τα βασανιστήρια. Την γνώμη του συμμερίστηκε ένας εσμός γερουσιαστών, καθηγητών, δημοσιογράφων, και αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινή γνώμης. Ο Καλφέλης περιορίζεται στον Γκονζάλες γιατί το φληνάφημα του δημοσιεύτηκε στον ομογενειακό "Εθνικό Κήρυκα" της Νέας Υόρκης (18/11/08) και πρέπει να προσέχει. Μία θέση επισκέπτη καθηγητή δεν σου έρχεται έτσι, με το αζημίωτο.

Έτσι όμως κυοφορείται μια διεστραμμένη κουλτούρα ατιμωρησίας που δηλητηριάζει ιδεολογικά και τα καινούργια παιδιά που μπαίνουν μέσα στο αστυνομικό σώμα, γιατί κανείς δεν γίνεται ξαφνικά βασανιστής και κανείς δεν βγάζει από μέσα του αιφνιδίως ένα ανθρώπινο κτήνος, όπως έλεγε χαρακτηριστικά και ο Λέων Τολστόι!

Σχόλιο: Από τον Φλομπέρ στον Τολστόι το άτομο δεν παίζεται. Εμείς σαν απλοί βοσκοί ξέρουμε μόνο αυτό που μας είπε ο Βέλτσος. "Η βία είναι η μαμή της ιστορίας". Φυσικά είμαστε σίγουροι ότι εννοούσε, όπως και όλο το παρακράτος, την δική του βία σε βάρος των άλλων. Γιατί όταν έλθει η σειρά τους να δοκιμάσουν τον εμβρυουλκό της αγαπημένης τους μαμής στο δικό τους το τομάρι, ουρλιάζουν σαν τα γουρούνια που τα σφάζουν και τότε θυμούνται όλα τα ωραία και καλά της δημοκρατίας. Όπως η παρέα του μεγάλο επαναστάτη Ροβεσπιέρου που αφου έστειλαν χιλιάδες κόσμο στην καρμανιόλα, όταν ήλθε η δική τους σειρά χτυπιοντουσαν σαν λυσσασμένοι και είδαν και έπαθαν οι δήμιοι να τους ξαπλώσουν στο σανίδι για να δεχτούν στο σβέρκο το χάδι της "εύθυμης χήρας"

Και υπό αυτήν την έννοια δεν είναι τυχαίο ότι εξευτελιζόμαστε σε διεθνές επίπεδο, αφού και στην τελευταία έκθεση του 2007 της Διεθνούς Αμνηστίας η Ελλάδα κατακρίνεται έντονα για κακή μεταχείριση των κρατουμένων στα αστυνομικά τμήματα (Αmnesty Ιnternational 2007). Επομένως, ας μην επαίρεται ο Πρωθυπουργός αδικαιολόγητα για την πρόοδο που έκανε ο τόπος μας, γιατί αυτά που συμβαίνουν δεν είναι συμβατά με τη μνήμη του Πολυτεχνείου!

Σχόλιο: Την Διεθνή Αμνηστία και τις εκθέσεις της, που τις διαβάζουν οι διάφοροι ντόπιοι εθνοφοβικοί και παθαίνουν πολλαπλούς οργασμούς, οι Ελληνες την γράφουνε στα παλιά τους τα παπούτσια. Η καλή αυτή οργάνωση - Τι σύμπτωση!- δεν έχει πάει ποτέ να ρίξει μία ματιά στα κρατητήρια της αμερικάνικης υπηρεσίας μετανάστευσης την λεγόμενη Migra. Το τι γίνεται στις ερήμους της Αριζόνα και του Νέου Μεξικού την αφήνει ασυγκίνητη. Όταν η Migra μπούκαρε σε ένα εργοστάσιο στο New Bedford, ΜΑ και ζόγρισε όλους τους λαθρομετανάστες, τους φόρτωσε σε αεροπλάνα και τους πήγε σε κέντρα "κράτησης" και τα μωρά τους περίμεναν μόνα και έρημα τους γονείς του η Διεθνής Αμνηστία είχε εξαφανιστεί. Όταν παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελληνων στην Βόρειο Ήπειρο(κλίκ) η καλή οργάνωση και τα ντόπια ενεργούμενα κάνουν την πάπια. Αν όμως απο υπερβάλον ζήλο κάνενας Ελληνας αστυνομικός ρευτεί παρουσία λαθρομετνάστη η Δ.Α. σαν καλό σκυλάκι του Παβλόφ αρχίζει να γαυγίζει. Οι Ελληνες πατριώτες την έχουμε κυριολεκτικά γραμμένη. Οι μόνοι που την διαβάζουν είναι οι λακέδες, οι χατζηαβάτιηδες, και τα κολλητήρια της Νέας Τάξης.

Ωστόσο μέσα σε αυτό το μουντό κλίμα υπάρχει και κάτι που γεννάει μια αμυδρή έστω ελπίδα. Και αυτό είναι η εκλογή του Ομπάμα στην Αμερική. Όχι ότι ο Ομπάμα θα αλλάξει σημαντικά την Αμερική από οικονομική και κοινωνική άποψη. Άλλωστε ακόμη και ο όρος «αριστερός» θεωρείται περίπου ως ύβρις στην αμερικανική πολιτική κουλτούρα.

Είναι όμως η πρώτη φορά από την εποχή του Κέννεντυ που ένας νέος άνθρωπος κάνει και πάλι τους απαθείς ψηφοφόρους να νοιαστούν για τα δημόσια πράγματα.

Είναι η πρώτη φορά που υπάρχει μια σαφής διάθεση για αλλαγή! Και αυτό είναι σημαντικό και για τα δικά μας πράγματα, γιατί κυβερνιόμαστε από πάμπλουτες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, γιατί οι τραπεζίτες κάνουν ό,τι θέλουν, γιατί το σύστημα είναι συνολικά μπλοκαρισμένο και οι πολίτες εκμηδενισμένοι και γιατί οι βουλευτές αποφασίζουν μόνοι τους για αύξηση 3.000 ευρώ στον μισθό τους, όταν όλοι οι άλλοι βυθίζονται μέσα στη φτώχεια!

Σχόλιο: Τα 3000 ευρώ των βουλευτών τον προβλημάτισαν! Για 35 χρόνια ο πλούτος της Ελλάδας διαγουμίζεται κανονικά. Τα χρόνια αυτά στην χώρα μπήκανε τόσα κεφάλαια όσα δεν είχαν μπει σε όλη την ιστορία της. Η Ελλάδα δεν απέκτησε ούτε σχολεία, ούτε Πανεπιστήμια, ούτε νοσοκομεία, ούτε υποδομές. Οι διαφορές ελίτ, πολιτικαντζήδες, δημοσιογράφοι, καθηγητές-φιλόσοφοι λαμόγιες και διάφοροι επιτήδειοι μετέτρεψαν όλο αυτό τον πλούτο διαλεκτικά σε βίλες, κότερα, κτήματα, πολυκατοικίες.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Τριάντα πέντε χρόνια μετά το Πολυτεχνείο υπάρχει και βαρβαρότητα και ελπίδα! Και άρα «τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν»!

Σχόλιο: Για πια ελπίδα μιλάει το άτομο.

Την ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάποιος θα βάλει φρένο στο παρακράτος των τραμπούκων που νέμεται την χώρα.

Την ελπίδα ότι τύποι σαν τον Παπαδάτο-Αναγνωστόπουλο, που δεν πιστεύει ότι η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, θα πάνε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Ας Γελάσω!

Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Βέλτσο, τον Δήμου, τον Μανδραβελη,την αφεντιά του και τόσους άλλους, "Όποιος ζεί ελπίζοντας πεθαίνει χεσμένος"...

35 Χρόνια μετά την κραυγή αγώνα και ελπίδας, ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την άρπαξαν στα λιμάρικα χέρια τους οι αυτοπροσδιορισμένοι σαν "γενιά του Πολυτεχνείου" και την έκανα ΜΙΖΑ-ΑΡΠΑΧΤΗ-ΛΑΜΟΓΙΑ.

Άντε και του χρόνου. Επίσημη προσκεκλημένη θα είναι το μοντέλο Ηλένια,