Οι "Λοχίες"....

"Ευτυχώς, δεν υπάρχουν συνταγματάρχες...."

Με αυτή την φράση ο κύριος Καρκαγίαννης έκλεισε το άρθρο του "Πριν απο 42 χρόνια" (Καθημερινή 22/04/09).
Φυσικά και δεν υπάρχουν. Το είδος εξαφανίστηκε μέσα στην λαίλαπα της Δημοκρατίας 74. Σήμερα πλέον το είδος αυτό έχει μεταλλαχθεί σε κομματάνθρωπους που υπηρετούν έναν και τα έχουν καλά με όλους. Ελπίζουν για μία καλή προαγωγή στις "προμήθειες", για "κανένα δώρο στον εαυτό τους", και μετά την αποστρατεία μια θέση σε κάποιο αποθετήριο σκέψης, κατά προτίμηση ΕΛΙΑΜΕΠ και αν όλα πάνε καλά μία θέση στο ψηφοδέλτιο κάποιου κόμματος για να φροντίσουν και αυτοί το μέλλον - όχι των παιδιών τους, αυτό το έχουν ήδη φροντίσει -των εγγονών τους

Οι συνταγματάρχες μας τελείωσαν για να γεμίσει η Ελλάδα από "δεκανείς" και "λοχίες" των κομματικών στρατών που έχουν πέσει πάνω στην χώρα σαν τις ακρίδες και κατατρώγουν τα πάντα. Ένας νέος στρατός κατοχής. Με λόγους κούφιους, με έντονη την ανοχή στο ψεύδος και παραίτηση από κάθε απαίτηση ορθότητας έχουν επιβάλει στους Έλληνες την πλέον στυγνή "Φαυλοκρατία". Αν η χούντα των συνταγματαρχών είναι "η επτάχρονη δικτατορία" αυτό που την διαδέχτηκε είναι η πλέον στυγνή "Φαυλοκρατία" που έχει γνωρίσει ο τόπος. Η πολυδιαφημισμένη Δημοκρατία έγινε ένα πρόσχημα και κενή ρητορεία, οι θεσμοί τύπος νεκρός και η δημοκρατία κουκλοθέατρο, ούτε καν θέατρο του παραλόγου. Η ύπαρξη βουλής, πολιτικών κομμάτων με κεντρικές επιτροπές και εκτελεστικά γραφεία δεν είναι αποδείξεις του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. "Η Πανούκλα" του Αντρέ Καμί δίνει την αγωνία της Ελλάδας σήμερα.

Σήμερα τους συνταγματάρχες του τότε διαδέχθηκαν οι "δεκανείς" και οι "λοχίες" του φαυλοκρατικού στρατού κατοχής που έχουν απλώσει τα λιμάρικα χέρια τους και αναίσχυντα "μπαχαλεύουν" την Ελλάδα και τους πολίτες της. Θυμίζουν έντονα τους δεκανείς και λοχίες των πρώην αποικιακών στρατών που μετά την ανεξαρτησία ανακηρύχθηκαν σε προέδρους, δικτάτορες, αυτοκράτορες των χωρών της Αφρικής με μόνο σκοπό να πλουτίσουν αδιαφορώντας για την μοίρα των λαών τους.
Ο Μοπμπούτου του Κονγκό, Ο Μπαμπάγιντα της Νιγηρίας και τόσοι άλλοι καταλήστευαν τις χώρες τους με τον ίδιο τρόπο που οι δικοί μας καταληστεύουν την Ελλάδα.

Μετά 42 χρόνια η χούντα θα έπρεπε να περνάει σαν απλή υποσημείωση της ιστορίας γιατί αυτό ακριβώς ήταν. Μια υποσημείωση, ένα τίποτα. Και όμως, 42 χρόνια από την επιβολή της και 35 από την πτώση της εξακολουθεί να είναι μέγιστο πολιτικό γεγονός και να της αφιερώνονται άρθρα εκπομπές και ότι άλλο έχει να προσφέρει το παζάρι των ΜΜΣ(κοταδισμού). Γιατί;

Η απάντηση είναι απλή.

Μετά την χούντα και 35 χρόνια από την πτώση της, μια μικρονοϊκή μειοψηφία, με την κάλυψη των κομμάτων της αριστεράς από το "λαϊκό" ΠΑΣΟΚ, το απολίθωμα του ΚΚΕ, και τους αριβίστες της κοινωνικής ισότητας της ροζέ αριστεράς, - δεν μιλάμε για ΝΔ, αυτή δεν υπάρχει σαν αυτόνομη πολιτική δύναμη άπλα αναμασάει τις ορολογίες και το λεξιλόγιο της αριστεράς -, έχει παραμερίσει το σύνταγμα και τους νόμους και έχει μετατρέψει τα σχολεία και τα ΑΕΙ σε αρένα εξυπηρέτησης της πολιτικής των κομμάτων της και του "σοσιαλισμού" και χωματερή των ελπίδων και των προσδοκιών της ελληνικής νεολαίας που φτύνει αίμα και χύνει ιδρώτα για να "μπει" στο Πανεπιστήμιο. Όταν δε "μπει" οι προσδοκίες και οι ελπίδες της εξανεμίζονται γιατί έτσι θέλουν οι κομματικοί δεκανείς και λοχίες εγκάθετοι σύντροφοι.

Μετά την χούντα και 35 χρόνια από την πτώση της, συρρικνώνεται συνεχώς η επίγνωση του "ανήκειν", ο αυτοπροσδιορισμός μέσω των κοινών "αξιών", "παραδόσεων", "ιστορικών καταβολών". Από το 1981 το κόμμα του Yorgo με το σύνθημα ο λαός στην εξουσία επέβαλε στην ελληνική κοινωνία πραγματική "λοβοτομή". Γεμάτο "ηχηρό πάθος" κατάργησε κάθε θεσμό και διάκριση αριστείας, κάθε έλεγχο και κάθε αξιολόγηση της ανθρώπινης ικανότητας, ευσυνειδησίας, εργατικότητας, ευφυΐας, φαντασίας, δημιουργικότητας. Αρκούσε μία κλαδική για να φθάσεις ψηλά, να μπουκώσεις το απύλωτο στόμα σου με το βιός των Ελλήνων και η Ελλάδα να φθάσει στο κατώτερο σκαλί του "κακού τη σκάλα"

Μετά την χούντα και 35 χρόνια από την πτώση της ο πλούτος της Ελλάδας διαγουμίζεται κανονικά. Τα χρόνια αυτά στην χώρα μπήκανε τόσα κεφάλαια όσα δεν είχαν μπει σε όλη την ιστορία της. Η Ελλάδα δεν απέκτησε ούτε σχολεία, ούτε Πανεπιστήμια, ούτε νοσοκομεία, ούτε υποδομές. Οι δεκανείς και οι λοχίες, οι διαφορές ελίτ, πολιτικαντζήδες, δημοσιογράφοι, καθηγητές-φιλόσοφοι λαμόγιες και διάφοροι επιτήδειοι μετέτρεψαν όλο αυτό τον πλούτο διαλεκτικά σε βίλες, κότερα, κτήματα, πολυκατοικίες.

Μετά την χούντα και την αποκατάσταση της "Δημοκρατίας" οι πολιτικά ανύπαρκτοι και κομματικά εντεταγμένοι δεκανείς και λοχίες της πολιτικής, του εργατοπατερισμού και του φοιτητοπατέρισμού δεν έχουν να δείξουν έργο. Αντλούν από την κομματική ένταξη την μεταπρατική τους πολιτική υπόσταση, εξουσιοδοτημένοι αλλότριων ιδεών και αποφάσεων. Με χαμηλούς δείκτες κατά κεφαλήν καλλιέργεια και υψηλά ποσοστά ψυχολογικής ανασφάλειας καταφεύγουν κάθε χρόνο στην χούντα. Την χρησιμοποιούν σαν το διαφημιστικό πανό που πάνω του κολλάνε την πολιτική τους ανυπαρξία για να της δώσουν υπόσταση.

"Τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός, του πολιτικού μας κόσμου.."

Πολιτικό Ημερολόγιο Α, 1935-1944, Ίκαρος, 1981, σελ. 257