Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη
Οταν πολύ πρωί της 21ης Απριλίου του 1967, ακριβώς πριν από 42 χρόνια, με έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο και στο κρεβάτι μου, με έπιασε μια μεγάλη στενοχώρια. Οχι τόσο γιατί με συνέλαβαν, αλλά γιατί άφησα τον εαυτό μου να συλληφθεί και μάλιστα στον ύπνο. Ενιωθα σαν στρατιώτης που αποκοιμήθηκε στη σκοπιά του, συνελήφθη από τους εχθρούς και αφοπλίσθηκε. Λίγο αργότερα με μετέφεραν στον Ιππόδρομο στο Δέλτα του Φαλήρου. Εκεί, προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα σχεδόν ολόκληρη την ηγεσία της Αριστεράς, τη νόμιμη (βουλευτές, δημάρχους, συνδικαλιστές) και την παράνομη ή μισοπαράνομη (του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ). Ολους τους έπιασαν στον ύπνο, στα κρεβάτια τους, και τους συνέλαβαν. Κάπως ησύχασα στη σκέψη ότι δεν ήμουν ο μόνος φρουρός που αποκοιμήθηκε στη σκοπιά του. Ηταν και οι άλλοι, οι επώνυμοι και σημαντικοί, που αποκοιμήθηκαν, τελικά μια ολόκληρη παράταξη. Ως το μεσημέρι μάθαμε ότι όχι μόνο η ηγεσία της Αριστεράς, αλλά και οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί πιάστηκαν επίσης στον ύπνο και αφοπλίσθηκαν.
Από τότε με απασχολεί το ερώτημα και απάντηση δεν βρήκα: Πώς φτάσαμε στο σημείο ένα πολιτικό σύστημα να καταρρεύσει μέσα σε λίγες ώρες και να παραδοθεί αμαχητί, χωρίς μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων; Αργότερα, οι τότε πολιτικοί ηγέτες έδωσαν απαντήσεις και γράφτηκαν πολλά βιβλία. Εμφαση δόθηκε στη συνωμοτική οργάνωση και δραστηριότητα των πραξικοπηματιών, του παρακράτους και στον ρόλο των «ξένων πρακτόρων». Δεν αμφισβητώ τίποτα από όλα αυτά, μερικές έρευνες μάλιστα ήσαν σοβαρές και αξιόλογες.
Δεν συνθέτουν όμως πλήρη απάντηση στο ερώτημα «πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο». Η «νίκη» του πραξικοπήματος, η ακαριαία επικράτησή του σε όλη τη χώρα δεν ήταν μόνο η επιτυχής έκβαση μιας καλά οργανωμένης στρατιωτικής επιχείρησης από δυνάμεις που κρύβονταν πίσω από το παραπέτασμα του νόμιμου κράτους. Ηταν και αυτό, αλλά και κάτι παραπάνω και πολύ ουσιαστικό. Ηταν πολιτική «νίκη» του πραξικοπήματος, δηλαδή πολιτικό αίτημα που διατυπώθηκε σε πολιτικό κενό.
Το πολιτικό κενό άρχισε να διαμορφώνεται μετά το «παλατιανό» πραξικόπημα, όταν καμιά κοινοβουλευτική κυβέρνηση δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Οταν κομματικές συναλλαγές και αντιπαραθέσεις (που αργότερα αποκαλύφθηκε η ασημαντότητά τους) απαξίωσαν και εκμηδένισαν την πολιτική και τους πολιτικούς. Η μόνη σοβαρή και με συγκεκριμένους σκοπούς πολιτική πρωτοβουλία εκείνης της περιόδου ήταν η συμφωνία του Γεωργίου Παπανδρέου και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου να σχηματίσει ο δεύτερος κυβέρνηση μειοψηφίας και να οδηγήσει σε εκλογές εντός του Μαΐου του 1967. Το ερώτημα ήταν όχι ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά αν θα γίνουν εκλογές. Οι «πούροι δημοκράτες» της εποχής εκείνης δεν κατάλαβαν το νόημα της συμφωνίας και έσπευσαν να την καταγγείλουν ως «προδοσία». Το κατάλαβαν όμως οι πραξικοπηματίες και έσπευσαν να ματαιώσουν τη μόνη συναινετική λύση.
Αυτό ήταν το πολιτικό κενό. Το πολιτικό αίτημα των πραξικοπηματιών ήταν απλό: Μια στρατιωτική κυβέρνηση συνταγματικής εκτροπής που με τη βία, την αστυνόμευση, τα βασανιστήρια και τα στρατόπεδα, με την καταπίεση και τον καταναγκασμό θα έκανε αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν τα πολιτικά κόμματα: να κυβερνήσει. Πράγματι κυβέρνησε επί εφτά χρόνια και βύθισε τη χώρα στην προδοσία και το χάος.
Μη μου πείτε ότι και σήμερα δεν παρατηρείτε φαινόμενα απαξίωσης του πολιτικού κόσμου και της πολιτικής. Μερικοί εκβιάζουν την κυβερνητική παράταξη σε θέματα ηθικής τάξης και η αντιπολίτευση, για δικούς της λόγους, πιέζει για πρόωρες εκλογές. Μη μου πείτε ότι δεν είναι ορατό το πολιτικό κενό. Ευτυχώς, δεν υπάρχουν συνταγματάρχες....
Καθημερινη: 22-04-09
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου