Μεταπολίτευση: Απο τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Τον Ιουλιο 1974 πέσαμε απο την Σκύλλα στη Χαρυβδη. Άξιζε αλήθεια να “απελευθερωθούμε”, να “δραπετεύσουμε” απο την χουντα, για να γίνουμε παιδιά που μας δέρνουν, μας σκοτώνουν, μας δολοφονούν στην δικτατορία του κοινωνικού σνομπισμού. Απο μία κάποια άποψη όλα είναι τα ίδια, η λογοκρισία, ο διαχωρισμός σε δικούς μας και τους άλλους, το εκδοτικό μποϋκοτάζ  και το μποϋκοτάζ των κριτικών, ο κονφορμισμός απο την ανάποδη, με ευϋπόληπτα δημοκρατικά καρικεύματα, και η μέθοδος της πολεμικής  είναι κι αυτή η ίδια και πιο βάρβαρη. Είναι απο καιρό γνωστή απο τις ψυχοσωτήριες συζητήσεις στα καφέ της γνωστής πλατείας, στα τηλεπαράθυρα, στην αρθογραφία του αναθέματος.

Στους νέους θιασώτες της Χάρυβδης, της δημοκρατικής δικτατορίας, τους μιλάς για συγκεκριμένα γεγονότα, κι αυτοί σου μιλάν για ταξικούς αγώνες και άλλες παρλαπίπες.  Ταξικούς αγώνες! Ας γελάσουμε! Δεν υπάρχει ταξικός αγώνας στη φύση. Για 40 χρόνια πια στην Ελλάδα διεξάγεται ένας μοναδικός θανάσιμος αγώνας, ο αγώνας ανάμεσα στην μεγάλη και στην μικρή μπουρζουαζία, στους μεγάλους και στους μικρούς αστούς. Οι δύο αυτές μπουρζουαζίες χρησιμοποιοόυν στον αγώνα πρός όφελος της υλικής και ψυχικής τους άνεσης ( γεννητούρια Τσίπρα στο “Ιασώ”, ιδωτικά σχολεία για τα παιδιά τους, Πανεπιστήμια στην Εσπερία) όλες τις άλλες τάξεις, μαζί με τις ιδέες τους.  Μετά την νίκη αφήνουν τους πρώην συμμάχους-ψηφοφόρους στο έλεος της μοίρας τους, αντε να τους δώσουν κανα κοκκαλάκι να γλείψουν, κάνετε ότι θέλετε αρκεί να μας ψηφίζετε, για να τους πουν κατόπιν: γιατι φωνάζετε; “μαζί τα φάγαμε”.

Οι μεγάλοι και μικροί αστοί για 40 χρόνια έχουν αλέσει με τι ψεύτικες οδοντοστοιχίες και προσαρμόσει στην δική τους κατανάλωση ό,τι πιό καλο κι ό,τι πιο άγιο έχει πετύχει η Ελλάδα μέσα απο τα βάσανα της, την ελευθερία, τον πολιτισμό, τη θρησκεία. Για να παραμείνει κανείς προσωπικότητα, οποιαδήποτε εποχή έπρεπε να είναι ανδρείος και να έχει συνείδηση. Οι αστοί για 40 χρόνια στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ή δημοκρατίας 74 δυστυχώς δεν έχουν ούτε ανδρεία ούτε συνείδηση, έχουν μόνον οδοντοστοιχίες και ζωική προσαρμοστικότητα. Οι σημερινοί αστοί μικροί ή μεγάλοι είναι τάγμα, είναι μαφία, είναι διεθνείς, είναι πολυπολιτισμικοι. Αν θέλετε ο αστός δημόσιος υπάλληλος  και ο αστός διανούμενος δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τον αστό-επαναστάτη (Κανέλλη) και τον αστό κομματικό σύντροφο (Τσιπρα). Ασφαλώς προσέξατε ότι παρ΄όλες τις πολιτικές και κομματικές διακρίσεις συνεννοούνται γρήγορα, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, κοινώς μπετατζήδες, και οι χθεσινοί απαλλοτριωτές, οι σνόμπ που το παίζουν λαϊκοί και οι εστέτ της πάλης των ταξεων με τα Armani, οι ανθρωπιστές της 17Ν με τα πειθήνια 45άρια και οι ανθρωποφάγοι των “συγκεκριμένων ποσών βίας”, ο γνωστός μας πρόεδρος με τα καμώματα ενός φιλελεύθερου αριστοκράτη και οι δήμιοι του ελληνισμού. Είναι άπειροι και το όνομα τους λεγεών...

Ξαναθυμήθηκαν την "Χούντα"

"Τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός, του πολιτικού μας κόσμου.."

Πολιτικό Ημερολόγιο Α, 1935-1944, Ίκαρος, 1981, σελ. 257

Κάποιος βουλευτής της ΝΔ, μας διαφεύγει το όνομα του, χαρακτήρισε το καθεστώς της “χούντας” ως επανάσταση. Αμέσως η χορωδία των πονηρών πνευμάτων της αριστερό προοδευτικάντζας ξεσήκώθηκε ουρλίαζοντας.

Μέσα στην καταιγίδα του πολέμου κατά των Ελλήνων και της ύπαρξης τους, στην μαύρη ώρα του ΔΝΤ, της ακυβερνησίας οι ολετήρες του Έθνους και τα συγκροτήματα τους ξαναθυμήθηκαν την χούντα και μας ξαναγύρισαν χρόνια πίσω. Αγαπητοί  σύντροφοι και συντρόφισσες….καιρός είναι να μάθετε  και αν δεν ξέρετε  να ρωτήσετε...

Πρίν από 40 χρόνια οι συνταγματάρχες μας τελείωσαν για να γεμίσει η Ελλάδα από "δεκανείς" και "λοχίες" των κομματικών στρατών της “γενιάς Πολυτεχνείου” ΑΕ και “αντιστασιακοί” ΕΠΕ που έπεσαν στην χώρα σαν τις ακρίδες και κατάφαγαν τα πάντα. Ένας νέος στρατός κατοχής. Μία νέα χούντα με δημοκρατικό μανδύα. Με λόγους κούφιους, με έντονη την ανοχή στο ψεύδος και παραίτηση από κάθε απαίτηση ορθότητας τα πολιτικά σαπρόφυτα για 40 χρόνια  επέβαλαν   στους Έλληνες την πλέον στυγνή "Φαυλοκρατία". Αν η χούντα των συνταγματαρχών ήταν  "η επτάχρονη δικτατορία", τα επτά "πέτρινα" χρόνια ,αυτό που την διαδέχτηκε είναι η πλέον στυγνή "Φαυλοκρατία" που έχει γνωρίσει ο τόπος. Η πολυδιαφημισμένη Δημοκρατία έγινε ένα πρόσχημα και κενή ρητορεία, οι θεσμοί τύπος νεκρός και η δημοκρατία κουκλοθέατρο, ούτε καν θέατρο του παραλόγου. Η ύπαρξη βουλής, πολιτικών κομμάτων με κεντρικές επιτροπές και εκτελεστικά γραφεία δεν είναι αποδείξεις του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. "Η Πανούκλα" του Αντρέ Καμί δίνει την αγωνία της Ελλάδας σήμερα.

Στην “Δημοκρατία 74” τους συνταγματάρχες του τότε διαδέχθηκαν οι "δεκανείς" και οι "λοχίες" του φαυλοκρατικού στρατού κατοχής που  άπλώσαν τα λιμάρικα χέρια τους και αναίσχυντα "μπαχάλεψαν" την Ελλάδα και τους πολίτες της. Όλος αυτός ο συρφετός θυμίζει έντονα τους δεκανείς και λοχίες των πρώην αποικιακών στρατών που μετά την ανεξαρτησία ανακηρύχθηκαν σε προέδρους, δικτάτορες, αυτοκράτορες των χωρών της Αφρικής με μόνο σκοπό να πλουτίσουν, κάνοντας δώρα στον εαυτό τους, αδιαφορώντας για την μοίρα των λαών τους.

Ο Μοπμπούτου του Κονγκό, Ο Μπαμπάγιντα της Νιγηρίας και τόσοι άλλοι καταλήστευαν τις χώρες τους με τον ίδιο τρόπο που οι δικοί μας καταλήστευσαν  την Ελλάδα στο όνομα της Δημοκρατίας.

Μετά 40 χρόνια η χούντα θα έπρεπε να περνάει σαν απλή υποσημείωση της ιστορίας γιατί αυτό ακριβώς ήταν. Μια υποσημείωση, ένα τίποτα. Και όμως, 47 χρόνια από την επιβολή της και 40 από την πτώση της τα διάφορα συντρόφια την θυμήθηκαν...Γιατί;

Η απάντηση είναι απλή.

Μετά την χούντα και 40 χρόνια από την πτώση της, μια μικρονοϊκή μειοψηφία, με την κάλυψη των κομμάτων της αριστεράς από το "λαϊκό" ΠΑΣΟΚ, (ΠΑνελλήνια Σοσιαλιστική. Οργάνωση. Καθαρμάτων) το απολίθωμα του ΚΚΕ, και τους αριβίστες της κοινωνικής ισότητας της ροζέ αριστεράς, - δεν μιλάμε για ΝΔ αυτή δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει σαν αυτόνομη πολιτική δύναμη, άπλα Νυχτωμένη Διαχρονικά αναμασά τις ορολογίες και το λεξιλόγιο της αριστεράς -,  παραμερίσε το σύνταγμα και τους νόμους και  μετατρέψε τα σχολεία και τα ΑΕΙ σε αρένα εξυπηρέτησης της πολιτικής των κομμάτων της και του "σοσιαλισμού" και χωματερή των ελπίδων και των προσδοκιών της ελληνικής νεολαίας που φτύνει αίμα και χύνει ιδρώτα για να "μπει" στο Πανεπιστήμιο. Όταν δε "μπει" οι προσδοκίες και οι ελπίδες της εξανεμίζονται γιατί έτσι θέλουν οι κομματικοί δεκανείς και λοχίες εγκάθετοι σύντροφοι.

Μετά την χούντα και 40 χρόνια από την πτώση της, συρρικνώνεται συνεχώς η επίγνωση του "ανήκειν", ο αυτοπροσδιορισμός μέσω των κοινών "αξιών", "παραδόσεων", "ιστορικών καταβολών". Από το 1981 το κόμμα του πατέρα του Yorgo, του "αείμνηστου" Ανδρέα, με το σύνθημα ο λαός στην εξουσία επέβαλε στην ελληνική κοινωνία πραγματική "λοβοτομή". Γεμάτο "ηχηρό πάθος" κατάργησε κάθε θεσμό και διάκριση αριστείας, κάθε έλεγχο και κάθε αξιολόγηση της ανθρώπινης ικανότητας, ευσυνειδησίας, εργατικότητας, ευφυΐας, φαντασίας, δημιουργικότητας. Εκδημοκρατικοποίησε την διαφθορά και τον νεποτισμό. Αρκούσε μία κλαδική για να φθάσεις ψηλά, να μπουκώσεις το απύλωτο στόμα σου με το βιός των Ελλήνων και η Ελλάδα να φθάσει στο κατώτερο σκαλί του "κακού τη σκάλα"

Μετά την χούντα και 40 χρόνια από την πτώση της ο πλούτος της Ελλάδας διαγουμίστηκε κανονικά. Τα χρόνια αυτά στην χώρα μπήκανε τόσα κεφάλαια όσα δεν είχαν μπει σε όλη την ιστορία της. Η Ελλάδα δεν απέκτησε ούτε σχολεία, ούτε Πανεπιστήμια, ούτε νοσοκομεία, ούτε υποδομές. Οι δεκανείς και οι λοχίες, οι διαφορές ελίτ, πολιτικαντζήδες, δημοσιογράφοι, καθηγητές-φιλόσοφοι λαμόγιες και διάφοροι επιτήδειοι μετέτρεψαν όλο αυτό τον πλούτο διαλεκτικά σε βίλες, κότερα, κτήματα, πολυκατοικίες, ένα μέγαρο στην πόλη, για να την οδηγήσουν τελικά στην χρεοκοπία και στα του ΔΝΤ.

Μετά την χούντα και την αποκατάσταση της "Δημοκρατίας" οι πολιτικά ανύπαρκτοι και κομματικά εντεταγμένοι δεκανείς και λοχίες της πολιτικής, του εργατοπατερισμού και του φοιτητοπατέρισμού δεν έχουν να δείξουν έργο. Αντλούν από την κομματική ένταξη την μεταπρατική τους πολιτική υπόσταση, εξουσιοδοτημένοι αλλότριων ιδεών και αποφάσεων. Με χαμηλούς δείκτες κατά κεφαλήν καλλιέργεια και υψηλά ποσοστά ψυχολογικής ανασφάλειας καταφεύγουν  στην χούντα. Μην έχοντας να προσφέρουν τίποτα, δείτε τα χάλια της χώρας,  ξαναθυμήθηκαν την χούντα Την χρησιμοποιούν σαν το διαφημιστικό πανό που πάνω του κολλάνε την πολιτική τους ανυπαρξία για να της δώσουν υπόσταση και να κρύψουν τις λαμογιές τους.

Σκέψου πριν μιλήσεις....

Εχθές το βράδυ (10/5/2011) παρακολουθήσαμε τον Λαζόπουλο και το γνωστό και μη εξαιρετέο Καφετζόπουλο να αλληλο προσφωνούνται “ρε μαλάκα” και “ρε μαλάκα”. Φαίνεται ότι η αριστερόστροφη προοδευτικάνζα έτσι χαιρετίζεται και αναγνωρίζεται .Ζητάμε συγγνώμη από τον Λαζόπουλο που σε παλαιότερες αναρτήσεις τον αποκαλούσαμε κύριο. Τότε δε ξέραμε, τώρα μάθαμε. Ο μαλάκας Λαζόπουλος μας έφερε τον άλλο μαλάκα Καφετζόπουλο για να μας διασκεδάσει με τις μαλακίες τους. Ο μαλάκας λέει μαλακίες, δεν έχει ακουστεί ποτέ ο μαλάκας να λέει εξυπνάδες.

Ο μαλάκας Καφετζόπουλος αφού μας επέδειξε και το IPad της Apple, πόσα πήρε από τους κεφαλαιοκράτες που πίνουν το αίμα των λαών για την επίδειξη δεν θα μάθουμε ποτέ, ξεκίνησε τον μονόλογο του. Είπε διάφορα πικρά, ωραία και άλλα. Μεταξύ των άλλων ξεφούρνισε και κάτι σαν το, να αφήσουμε την ατομικότητα και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε συλλογικά το κοινό καλό. Μαλάκα Καφετζόπουλε είσαι αδιάβαστος. Η συλλογική σκέψη ενάντια στην ατομικότητα είναι φασιστική θέση. Το συλλογικό έναντι του ατομικού είναι η πεμπτουσία του φασισμού. Μας έριξε κάτι για εκλογή των βουλευτών με κλήρο αυτό και αν πλησιάζει στο σύνταγμα της “Χούντας” .

Απευθυνόμενος στα μικροαστικά μορμολύκεια που απαρτίζουν το ακροατήριο, τις κυρίες που είναι ακόμη υγρές από τα γαργαλιστικά ανέκδοτα και σχόλια του έτερου μαλάκα και φαντασιώνονται με τις πατούσες τους να κοιτάνε το ταβάνι και τους κυρίους που γελάνε αμήχανα όταν ακούνε για πηδήματα και κερατώματα, ρώτησε αν θέλουμε χούντα.

Κάποιος πρέπει να του πει ότι χούντα μπορεί να ήταν δικτατορία όμως ο κόσμος κοιμότανε στις ταράτσες, τις αυλές και με τις πόρτες ξεκλείδωτες, αλλά συγχρόνως αυτός ο κόσμος ήταν ελεύθερος να σκέπτεται. Έπρεπε να προσέχει τι λέει άλλα η σκέψη ήταν ελεύθερη. Η δημοκρατία 74, μεταπολίτευση, η όπως θέλετε πες τε το επέβαλε την λογοκρισία στην σκέψη. Πρέπει να σκεφτείς πριν μιλήσεις. Υπάρχει η ελευθερία του λόγου, αλλά του μόνου λόγου που εγκρίνουν τα προοδευτικά διευθυντήρια που ελέγχουν την χώρα. Πρέπει να σκεφτείς πριν μιλήσεις για πατρίδα, θρησκεία, Έθνος και τι θα πείς. Τα πολυπολιτισμικά σκυλάκια του Παβλόφ με το άκουσμα των λέξεων αυτών θα αρχίσουν να γαβγίζουν και οι διάφοροι εγκάθετοι χωρίς κουκούλες της αριστεράς διανόησης θα σε κατασπαράξουν

Σήμερα ζούμε την χειρότερη δικτατορία που έζησε η χώρα, την δικτατορία στην σκέψη. Σε αντίθεση με την χούντα, μην μιλάς αλλά μπορείς να σκέφτεσαι και να συλλογάσαι ελεύθερα, η Δημοκρατία 74 επέβαλε το βάρβαρο σκέψου πριν μιλήσεις.

Πριν από 42 χρόνια

Πριν από 42 χρόνια

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Οταν πολύ πρωί της 21ης Απριλίου του 1967, ακριβώς πριν από 42 χρόνια, με έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο και στο κρεβάτι μου, με έπιασε μια μεγάλη στενοχώρια. Οχι τόσο γιατί με συνέλαβαν, αλλά γιατί άφησα τον εαυτό μου να συλληφθεί και μάλιστα στον ύπνο. Ενιωθα σαν στρατιώτης που αποκοιμήθηκε στη σκοπιά του, συνελήφθη από τους εχθρούς και αφοπλίσθηκε. Λίγο αργότερα με μετέφεραν στον Ιππόδρομο στο Δέλτα του Φαλήρου. Εκεί, προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα σχεδόν ολόκληρη την ηγεσία της Αριστεράς, τη νόμιμη (βουλευτές, δημάρχους, συνδικαλιστές) και την παράνομη ή μισοπαράνομη (του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ). Ολους τους έπιασαν στον ύπνο, στα κρεβάτια τους, και τους συνέλαβαν. Κάπως ησύχασα στη σκέψη ότι δεν ήμουν ο μόνος φρουρός που αποκοιμήθηκε στη σκοπιά του. Ηταν και οι άλλοι, οι επώνυμοι και σημαντικοί, που αποκοιμήθηκαν, τελικά μια ολόκληρη παράταξη. Ως το μεσημέρι μάθαμε ότι όχι μόνο η ηγεσία της Αριστεράς, αλλά και οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί πιάστηκαν επίσης στον ύπνο και αφοπλίσθηκαν.

Από τότε με απασχολεί το ερώτημα και απάντηση δεν βρήκα: Πώς φτάσαμε στο σημείο ένα πολιτικό σύστημα να καταρρεύσει μέσα σε λίγες ώρες και να παραδοθεί αμαχητί, χωρίς μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων; Αργότερα, οι τότε πολιτικοί ηγέτες έδωσαν απαντήσεις και γράφτηκαν πολλά βιβλία. Εμφαση δόθηκε στη συνωμοτική οργάνωση και δραστηριότητα των πραξικοπηματιών, του παρακράτους και στον ρόλο των «ξένων πρακτόρων». Δεν αμφισβητώ τίποτα από όλα αυτά, μερικές έρευνες μάλιστα ήσαν σοβαρές και αξιόλογες.

Δεν συνθέτουν όμως πλήρη απάντηση στο ερώτημα «πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο». Η «νίκη» του πραξικοπήματος, η ακαριαία επικράτησή του σε όλη τη χώρα δεν ήταν μόνο η επιτυχής έκβαση μιας καλά οργανωμένης στρατιωτικής επιχείρησης από δυνάμεις που κρύβονταν πίσω από το παραπέτασμα του νόμιμου κράτους. Ηταν και αυτό, αλλά και κάτι παραπάνω και πολύ ουσιαστικό. Ηταν πολιτική «νίκη» του πραξικοπήματος, δηλαδή πολιτικό αίτημα που διατυπώθηκε σε πολιτικό κενό.

Το πολιτικό κενό άρχισε να διαμορφώνεται μετά το «παλατιανό» πραξικόπημα, όταν καμιά κοινοβουλευτική κυβέρνηση δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Οταν κομματικές συναλλαγές και αντιπαραθέσεις (που αργότερα αποκαλύφθηκε η ασημαντότητά τους) απαξίωσαν και εκμηδένισαν την πολιτική και τους πολιτικούς. Η μόνη σοβαρή και με συγκεκριμένους σκοπούς πολιτική πρωτοβουλία εκείνης της περιόδου ήταν η συμφωνία του Γεωργίου Παπανδρέου και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου να σχηματίσει ο δεύτερος κυβέρνηση μειοψηφίας και να οδηγήσει σε εκλογές εντός του Μαΐου του 1967. Το ερώτημα ήταν όχι ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά αν θα γίνουν εκλογές. Οι «πούροι δημοκράτες» της εποχής εκείνης δεν κατάλαβαν το νόημα της συμφωνίας και έσπευσαν να την καταγγείλουν ως «προδοσία». Το κατάλαβαν όμως οι πραξικοπηματίες και έσπευσαν να ματαιώσουν τη μόνη συναινετική λύση.

Αυτό ήταν το πολιτικό κενό. Το πολιτικό αίτημα των πραξικοπηματιών ήταν απλό: Μια στρατιωτική κυβέρνηση συνταγματικής εκτροπής που με τη βία, την αστυνόμευση, τα βασανιστήρια και τα στρατόπεδα, με την καταπίεση και τον καταναγκασμό θα έκανε αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν τα πολιτικά κόμματα: να κυβερνήσει. Πράγματι κυβέρνησε επί εφτά χρόνια και βύθισε τη χώρα στην προδοσία και το χάος.

Μη μου πείτε ότι και σήμερα δεν παρατηρείτε φαινόμενα απαξίωσης του πολιτικού κόσμου και της πολιτικής. Μερικοί εκβιάζουν την κυβερνητική παράταξη σε θέματα ηθικής τάξης και η αντιπολίτευση, για δικούς της λόγους, πιέζει για πρόωρες εκλογές. Μη μου πείτε ότι δεν είναι ορατό το πολιτικό κενό. Ευτυχώς, δεν υπάρχουν συνταγματάρχες....

Καθημερινη: 22-04-09

21η Απριλίου 1967: Σαράντα δυο χρόνια μετά...

Πριν από 42 χρόνια τα άρματα των Παπαδόπουλου, Μακαρέζου, Παττακού επέβαλαν στον ελληνικό λαό την επτάχρονη δικτατορία.

42 χρόνια μετά θα ξαναγραφούν τα ίδια και τα ίδια, θα εκφωνηθούν λόγοι της δεκάρας, θα επαναληφθούν τα ίδια βαρετά κλισέ για τους πραξικοπηματίες και το πώς κατέλυσαν την Δημοκρατία.

Το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967 παρουσιάζεται σαν ένα στιγμιαίο γεγονός. Όλοι οι ρέκτες που θα χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για την δημοκρατία που χάθηκε δεν θα βγάλουν λέξη για το πώς φτάσαμε ως εκεί.

Το 1967 η βουλή είχε μετατραπεί, κατά την έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου, σε οίκο ανοχής και η δημοκρατία δεν ήταν παρά μία πεπειραμένη μελαχρινή με τσακίρικα μάτια, πονηρό μουτράκι και ένα κορμάκι με μικρά ηδονικά τρεμουλιαστά λακκάκια. Πόρνη που τριγυρνούσε στα έδρανα της βουλής με το βρακί της η και χωρίς βρακί. Κούναγε προκλητικά το τροφαντά πισινά και τους πουδραρισμένους γλουτούς της. Ανέμιζε δύο μαστάρια καλά κρεατωμένα, σφικτά, γεροστεκούμενα με μεγάλες καστανόμαυρες ρώγες ορθωμένες. Έβαζε χέρι στη σχισμή του παντελονιού τους και οι 300 κερατάδες με βλέμμα απλανές, με μισάνοιχτο στόμα ευχαριστούσαν εκ βάθους καρδίας την καλή κυρία που το σπίτι της ήταν τόσο εξυπηρετικό.

Μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο δεν υπήρχαν πλέον, εκτός εξαιρέσεων, παρά βουλευτές εξαγορασμένοι και βουλευτές προς εξαγορά. Όλοι αυτοί, και ήταν 45, που σαν βουλευτές της Ένωση Κέντρου, δέχτηκαν με αυτές τις συνθήκες να εγκαταλείψουν το κόμμα τους και να γίνουν υπουργοί. Θα έπρεπε να παραμείνουν στην συνείδηση του ελληνικού λαού η ντροπή του κοινοβουλευτισμού και όμως ο Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει και επί πλέον μας κληρονόμησε την σπορά του.

Έξω ο λαός σπρωχνόταν στα πεζοδρόμια από πολιτικατζήδες της κακιά ώρας που δεν ξέρανε τι τους γινότανε και τι θέλανε.

Το δίδυμο της αριστεράς ΕΔΑ (νόμιμη) ΚΚΕ (παράνομο) ακολουθώντας την παλιά και πάγια «πολιτική» του εναντία και κόντρα, το μαντζούνι της ύπαρξης της, έσπρωχνε τον λαό στο αγώνα και στην πάλη, χωρίς στόχους, σκοπό και λύσεις. Το μόνο που έκανε ήτανε να επαναλαμβάνει το ηττοπαθές καλαμπούρι: «ο Θεός να βάλει το χέρι του»! για να την πιάσουν χαράματα στον ύπνο και να την σύρουν με τις πιτζάμες και τα νυχτικά στα κρατητήρια και στις εξορίες.

Ο Ανδρέας(κλικ) που κατέπλευσε στην Ελλάδα μετά 30 χρόνια, χρησίμευσε σαν σύνδεσμος της CIA με την Ένωση Κέντρου του πατέρα του, χειροφίλησε την Φρειδερίκη, αποφάσισε να υπερκεράσει την αριστερά ΕΔΑ/ΚΚΕ. Δημαγωγώντας ασύστολα, οδήγησε τις πλάνες του λαού και ακολούθησε την αλήθεια της ιστορίας για να βρεθεί στο Πικέρμι και από εκεί με το αμερικάνικο διαβατήριο(κλικ) στη τσέπη να την κοπανίσει, αφήνοντας τον λαό στο σκοτάδι.

Σήμερα 42 χρόνια μετά, οι ίδιοι άνθρωποι αδύναμοι, άβουλοι, ταπεινοί παθητικά υποταγμένοι στην οποιαδήποτε μοίρας τους και φοβερότερη μοίρα από την κομματοκρατία δεν υπάρχει, αποτελούν την άρχουσα ελίτ, μια άρχουσα ελίτ στενοκέφαλη, απαιτητική, αυταρχική, επίμονη στις ελάχιστες ηλίθιες ιδέες της τις ριζωμένες στο κουτοπουλίσιο κεφάλι της πιστό αντίγραφο της κομματικής της ρίζας με μία γερή δόση υστερίας επιπλέον.

Δεν χτυπάνε πλέον τον Αντρέα στη ταράτσα της Μπουμπουλίνας.

Η Μπουμπουλίνας μετακόμισε. Εγκαταστάθηκε στα ΜΜΣ(κοταδισμού), στις ΜΚΟ, στα Πανεπιστήμια, στα Σχολεία. Εκεί χτυπάνε τον Ελληνικό λαό οι εγκάθετοι του Νεοταξίτικου χουντισμού. Προσπαθούν να επιβάλουν στους Ελληνες την ισοπεδωτική ομοιομορφία της Νέας Τάξης του αμερικανισμου. Σήμερα, 42 χρόνια μετά,"βαράνε" τις παραδόσεις τους, την ιστορία τους, το είναι τους.

Το ΕΑΤ/ΕΣΑ μεταλλάχθηκε(κλικ) στην νεοταξίτικη GESTAPO του ΕΛΙΑΜΕΠ και των διαφόρων καλοταϊσμένων χωματερών και αποθετηρίων σκέψεις που με πολύ λογισμό, συμπλεγματική μανία βυσσοδομούν κατά της Ελλάδας. Πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα προσπαθώντας να κάνουν τους Έλληνες αντικείμενα χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν και μέλλον, κατακάθια δουλοπαροίκων της νέας φεουδαρχίας της Νέας Τάξης.

Οι συμπλεγματικοί σκυλάνθρωποι αγράμματοι υποδεκανείς της ΕΣΑ που έπαιζαν μπάλα με το σώμα του Ανδρουλάκη -- Μίμη δεν σε πονάνε πλέον οι κατεστραμμένοι αυχενικοί σου σπόνδυλοι; -- κλονοποιήθηκαν στα σημερινά νεοταξίτικα σκυλιά του Παβλόφ, Δήμου, Σωμερίτη Μανδραβέλη, Βερέμη, Πρετεντέρη, Δραγώνα, Λιάκο......., που γαβγίζουν λυσσάρικα στο άκουσμα των λέξεων πατρίδα, έθνος, θρησκεία.

Σήμερα, 42 χρόνια μετά, τα δεκανίκια της Νέας Τάξης έχουν επιβάλλει στους Ελληνες την πλέον στυγνή δικτατορία που θέλει να καταργήσει κάθε εθνική συγκρότηση και συλλογική υπόσταση και να μας ρίξει πίσω σε μία νέα αποικιοκρατία με σύγχρονο μανδύα.

"το πρωτοπαλλίκαρο τηs Χούντας που ποδοπάτησε την δημοκρατία".....

Η "έγκριτος" δημοσιογράφος και δημόσια διανοούμενη συντρόφισσα Μαριαννα Τζιαντζή με αρφομή την παρουσία του στρατηγού Παττακού στο Alter άρπαξε την ευκαιρία απο τα μαλλία να μας ρίξει την βαθιά πολιτική της σκέψη. Αποκάλεσε τον στρατηγό μισητό δικτάτορα. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο ήτανε μισητός γιατί δεν υπήρχαμε τότε. Αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει. Θα ρώτησε το κολιτάρι της τον Δημητρά που σαν γυιός υπουργού του Πατακού κάτι θα ξέρει παρα πάνω απο έμας. Αποκαλεί τον στρατηγό "το πρωτοπαλλίκαρο τηs Χούντας που ποδοπάτησε την δημοκρατία". Ας γελάσω!

Το 1967 η βουλή είχε μετατραπεί, κατά την έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου, σε οίκο ανοχής και η δημοκρατία δεν ήταν παρά μία πεπειραμένη μελαχρoινή με τσακίρικα μάτια, πονηρό μουτράκι και ένα κορμάκι με μικρά ηδονικά τρεμουλιαστά λακκάκια. Πόρνη που τριγυρνούσε στα έδρανα της βουλής με το βρακί της η και χωρίς βρακί κούναγε προκλητικά το τροφαντά πισινά και τους πουδραρισμένους γλουτούς της, ανέμιζε δύο μαστάρια καλά κρεατωμένα, σφικτά, γεροστεκούμενα με μεγάλες καστανομαυρες ρώγες ορθωμένες. Έβαζε χέρι στη σχισμή του παντελονιού τους και οι 300 κερατάδες με βλέμμα απλανές, με μισάνοιχτο στόμα ευχαριστούσαν εκ βάθους καρδίας την καλή κυρία που το σπίτι της ήταν τόσο εξυπηρετικό.

Μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο δεν υπήρχαν πλέον, εκτός εξαιρέσεων, παρά βουλευτές εξαγορασμένοι και βουλευτές προς εξαγορά. Όλοι αυτοί, και ήταν 45, που σαν βουλευτές της Ένωση Κέντρου, δέχτηκαν με αυτές τις συνθήκες να εγκαταλείψουν το κόμμα τους και να γίνουν υπουργοί, θα έπρεπε να παραμείνουν στην συνείδηση του ελληνικού λαού η ντροπή του κοινοβουλευτισμού και όμως ο Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει και επί πλέον μας κληρονόμησε την σπορά του.

Έξω ο λαός σπρωχνότανε στα πεξοδρόμια από πολιτικατζήδες της κακιά ώρας που δεν ξέρανε τι τους γινότανε και τι θέλανε. Το δίδυμο της αριστεράς ΕΔΑ (νόμιμη) ΚΚΕ (παράνομο) ακολουθώντας την παλιά και πάγια «πολιτική» του εναντία και κόντρα, το μαντζούνι της ύπαρξης της, έσπρωχνε τον λαό στο αγώνα και στην πάλη, χωρίς στόχους, σκοπό και λύσεις. Το μόνο που έκανε ήτανε να επαναλαμβάνει το ηττοπαθές καλαμπούρι: «ο Θεός να βάλει το χέρι του»! για να την πιάσουν χαράματα στον ύπνο και να την σύρουν με τις πιτζάμες και τα νυχτικά στα κρατητήρια και στις εξορίες.

Το 1967 το δημοκρατικό πολίτευμα καταλύθηκε μέσα σε λίγες ώρες χωρίς να προβάλει καμιά αντίσταση, επειδή πριν καταλυθεί είχε υπονομευθεί πολιτικά, ιδιαίτερα μετά τα «ιουλιανά» του 1965. Ενα παράδοξο παιχνίδι μεταξύ ακραίων δυνάμεων, μια αλληλοτροφοδοσία σε ακραία συνθήματα θα έλεγα μια υπόγεια και άτυπη συμμαχία διέβρωσε το δημοκρατικό πολίτευμα, ιδεολογικά το αχρήστευσε. Επεσε όχι σαν ώριμο φρούτο, αλλά σαν σαπισμένο(κλικ)