"το πρωτοπαλλίκαρο τηs Χούντας που ποδοπάτησε την δημοκρατία".....

Η "έγκριτος" δημοσιογράφος και δημόσια διανοούμενη συντρόφισσα Μαριαννα Τζιαντζή με αρφομή την παρουσία του στρατηγού Παττακού στο Alter άρπαξε την ευκαιρία απο τα μαλλία να μας ρίξει την βαθιά πολιτική της σκέψη. Αποκάλεσε τον στρατηγό μισητό δικτάτορα. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο ήτανε μισητός γιατί δεν υπήρχαμε τότε. Αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει. Θα ρώτησε το κολιτάρι της τον Δημητρά που σαν γυιός υπουργού του Πατακού κάτι θα ξέρει παρα πάνω απο έμας. Αποκαλεί τον στρατηγό "το πρωτοπαλλίκαρο τηs Χούντας που ποδοπάτησε την δημοκρατία". Ας γελάσω!

Το 1967 η βουλή είχε μετατραπεί, κατά την έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου, σε οίκο ανοχής και η δημοκρατία δεν ήταν παρά μία πεπειραμένη μελαχρoινή με τσακίρικα μάτια, πονηρό μουτράκι και ένα κορμάκι με μικρά ηδονικά τρεμουλιαστά λακκάκια. Πόρνη που τριγυρνούσε στα έδρανα της βουλής με το βρακί της η και χωρίς βρακί κούναγε προκλητικά το τροφαντά πισινά και τους πουδραρισμένους γλουτούς της, ανέμιζε δύο μαστάρια καλά κρεατωμένα, σφικτά, γεροστεκούμενα με μεγάλες καστανομαυρες ρώγες ορθωμένες. Έβαζε χέρι στη σχισμή του παντελονιού τους και οι 300 κερατάδες με βλέμμα απλανές, με μισάνοιχτο στόμα ευχαριστούσαν εκ βάθους καρδίας την καλή κυρία που το σπίτι της ήταν τόσο εξυπηρετικό.

Μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο δεν υπήρχαν πλέον, εκτός εξαιρέσεων, παρά βουλευτές εξαγορασμένοι και βουλευτές προς εξαγορά. Όλοι αυτοί, και ήταν 45, που σαν βουλευτές της Ένωση Κέντρου, δέχτηκαν με αυτές τις συνθήκες να εγκαταλείψουν το κόμμα τους και να γίνουν υπουργοί, θα έπρεπε να παραμείνουν στην συνείδηση του ελληνικού λαού η ντροπή του κοινοβουλευτισμού και όμως ο Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει και επί πλέον μας κληρονόμησε την σπορά του.

Έξω ο λαός σπρωχνότανε στα πεξοδρόμια από πολιτικατζήδες της κακιά ώρας που δεν ξέρανε τι τους γινότανε και τι θέλανε. Το δίδυμο της αριστεράς ΕΔΑ (νόμιμη) ΚΚΕ (παράνομο) ακολουθώντας την παλιά και πάγια «πολιτική» του εναντία και κόντρα, το μαντζούνι της ύπαρξης της, έσπρωχνε τον λαό στο αγώνα και στην πάλη, χωρίς στόχους, σκοπό και λύσεις. Το μόνο που έκανε ήτανε να επαναλαμβάνει το ηττοπαθές καλαμπούρι: «ο Θεός να βάλει το χέρι του»! για να την πιάσουν χαράματα στον ύπνο και να την σύρουν με τις πιτζάμες και τα νυχτικά στα κρατητήρια και στις εξορίες.

Το 1967 το δημοκρατικό πολίτευμα καταλύθηκε μέσα σε λίγες ώρες χωρίς να προβάλει καμιά αντίσταση, επειδή πριν καταλυθεί είχε υπονομευθεί πολιτικά, ιδιαίτερα μετά τα «ιουλιανά» του 1965. Ενα παράδοξο παιχνίδι μεταξύ ακραίων δυνάμεων, μια αλληλοτροφοδοσία σε ακραία συνθήματα θα έλεγα μια υπόγεια και άτυπη συμμαχία διέβρωσε το δημοκρατικό πολίτευμα, ιδεολογικά το αχρήστευσε. Επεσε όχι σαν ώριμο φρούτο, αλλά σαν σαπισμένο(κλικ)