H Ψυχοπαθολογία της Αριστεράς

Είναι γεγονός, ότι στον κόσμο αυτό, τα αριστεροειδή δεν επιτυγχάνουν ποτέ. Συσσωρεύουν τις νίλες και τις αποτυχίες τα μίση και τις ταπεινώσεις και τα κάνουν μια μάζα εσωστρεφή για να εκραγούν σε «κοινωνικές διεργασίες» που συνοδεύονται από τα ουρλιάγματα πόνου, τους λόξιγκες αγωνίας των θυμάτων τους και τα χάχανα των μπόγηδων («Μεγάλος» Δεκέμβρης), με συνιστώσα την καταστροφική μανία (κάψιμο Πολυτεχνείου, καταστροφές Θεσσαλονίκης, καταστροφές σχολείων - οχι των ιδιωτικών-κάψιμο βιβλιοπωλείων). Μισούν την Ελλάδα που δεν τους επιτρέπει παρά ταπεινώσεις και θέσεις δευτερεύουσες και αισθάνονται την σχεδόν φυσική ανάγκη να κατασκευάσουν μίαν άλλη στην διάσταση και στα μέτρα του μίσους τους και των επιδιώξεών τους. Το ιδεώδες τους άλλωστε δεν είναι ποτέ στο παρόν (αντιληπτό σαν επικαιρότης αυτού που προϋπήρξε) αλλά σε ένα ουτοπιστικό μέλλον που θα «τραγουδά». Το «εμπρός» των αριστερών όπως το υπερπέραν των μεταφυσικών, είναι πάντα αντιληπτό ως επανάληψη ενός «χρυσού αιώνα» ανύπαρκτου, τον οποίον η σειρά των ιστορικών γεγονότων κατέστρεψε. Ο σοσιαλιστικός παράδεισος επρόκειτο να επαναλάβει την αρχική Εδέμ, το κράτος χωρίς τάξεις, να ξαναφτιάξει την αρχέγονη κοινοκτημοσύνη, κλπ. Ετσι εκφράζεται η ιεραποστολή των ανικάνων της αριστεράς σήμερα, αυτή η πνευματική έκλυση ελαττωματικών όντων, που δεν έχουν παρά έναν «άλλο κόσμο» για να εκδικηθούν αυτόν εδώ!

Οι αριστεροί του τότε ήτανε τραγικοί και φρικτοί. Τα αριστεροειδή του σήμερα είναι φρικτά και φαιδρά Ονειρεύονται μια κοινωνία, της οποίας όλοι οι δρόμοι θα είναι ανήφορος και στην οποία θα πάρουν την εκδίκηση τους. Γιατί το παρελθόν τους είναι βουβό. Όλοι αυτοί οι αρρωστημένοι ελπίζουν ενστικτωδώς στη οργάνωση «αγέλης». Ο λόγος είναι αυτονόητος. Ο αριστερός πιστεύει ότι προσθέτοντας τις αδυναμίες θα μπορέσει να δημιουργήσει μία δύναμη. Ελπίζει να δημιουργήσει μια μονάδα προσθέτοντας συνεχώς μηδενικά. Είναι το ανθρωποειδές του όχι, του ιδεοληπτικού «ενάντια και κόντρα». Είναι το ανθρωποειδές της αμφισβήτησης, της μνησικακίας, του διχασμού και του παιγνιδιού των κομμάτων. Είναι το ανθρωποειδές που τα υποσυνείδητα συμπλέγματα μειονεξίας το αναγκάζουν να χαράσσει γραμμές υπεροχής καλλιεργώντας των φιλιστινισμό των μαζών, οδηγώντας τις πλάνες των όχλων και ακολουθώντας την αλήθεια της ιστορίας. Ένας εμετός ύπαρξης δηλαδή, τυφλωμένο, κολλημένο ανθρωπόμορφο ζώο, επικίνδυνο, χωρίς οίκτο και έλεος μήτε για τον εαυτό του μήτε για τους άλλους γύρω. Το συναντάμε κάθε μέρα, στην γειτονιά, στο σχολειό, στη δουλειά, στα bar, στις διακοπές. Είναι ο εκπρόσωπος ενός λούμπεν που η χαρά της ζωής και της δημιουργίας του είναι βάρος, στόματα σφιγμένα, γεμάτα μίσος και απόγνωση. Ακαλαίσθητο από φυσικού του, ακόμη και κάτω από το Armani παραμένει ο ψυχισμός του μογγόλου.

Μπορούμε να παρομοιάσουμε το αριστεροειδές με το αιλουροειδές, που τραυματίζει αντί να σκοτώσει. Είναι η άρνηση που ακολουθεί και συνοδεύει κάθε θέση, το ανάποδο σε κάθε ορθό, το όχι που απαντά σε κάθε ναι. Διαβάστε τα αποξέσματα εντέρων που ο κάθε κιτρινιάρης αριστερός, αριστερίζων, ή επαμφοτερίζων ξερνάει καθημερινά στα ΜΜΣ(κοταδισμού) και προσπαθήστε να βρείτε έστω ένα ΝΑΙ, έστω και μια Θέση. Πολύ αμφιβάλω.

Το όχι του αριστερού είναι αλληλένδετο με το ναι, όπως το παράσιτο με τον οργανισμό σε βάρος του οποίου ζει. Υπάρχει στα ανθρωποειδή του «όχι» (τον κομουνιστή που ρίχνει ανάθεμα στον κόσμο, τον αμφισβητία που καταριέται την κοινωνία, τους κουκουλοφόρους του Αλαβάνου, τα πρακτορίδια και τους πράκτορες του Νεοταξισμού) μια κτυπητή αντίθεση μεταξύ της υπερικανότητας να καταστρέφουν και της απολύτου ανικανότητας να δημιουργήσουν. Μ΄αυτό το νόημα είναι που οι όποιες επιτυχίες του ανθρωποειδούς του όχι μεταβάλλονται όλες σε αποτυχίες, που σκοτώνεται σφάζοντας, που εξαφανίζεται εξαφανίζοντας. Γιατί δεν υπάρχει παρά σαν αντίθεση. Η θέση τού είναι μοιραία και το αναπόφευκτο τέλος του η χωματερή της Ιστορίας.

(ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ)