Από τον Ζήκο στην Δούρου

“Ο εθνικισμός, αυτή η βασανιστική εμμονή στο εθνικό Πράγμα” (Ρένα Δούρου, η Απόλαυση του Εθνικισμού, 2007, σελ 16). Είναι μία απο τις πολλές και επίμονες προσπάθειες να ταυτισθεί ο Πατριωτισμός με τον εθνικισμό, τον σωβινισμό, τον ρατσισμό, την μισαλοδοξία. Κάθε αυτονόητη, ακόμη και η μετριοπαθέστατη, άποψη για την υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας και την αντιμετώπηση ξένης επιβουλής συκοφαντείται ως “εθνικιστική υστερία” και αντιπροτείνεται ο “διάλογος” για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ο κατευνασμός....αναγνωρίζοντας  τα “αιτήματα και διεκδικήσεις” των Μογγόλων της Τουρκίας. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ψυχικά σύνδρομα ενοχής, έλλειψης αυτοπεποίθησης, ανασφάλειας και κυρίως έλλειψης αυτοεκτίμησης κρύβονται πίσω απο τέτοιες απόψεις. Δεν είναι δυνατόν, να σε προσλαμβάνουν σε ένα μαγαζί και εσύ να κακολογείς το εμπόρευμα που πουλάς, σαν το Ζήκο τον μπακαλόγατο, και σήμερα να διεκδικείς την νομαρχία.

Η κυρία Δούρου και οι διάφοροι  κοσμοπολίτες πανεπιστημιακοί, δημοσιογραφούντες ιστορικοί σαν άλλοι  Ζήκοι  μπακαλόγατοι, επειδή δεν έχουν την ικανότητα σκληρής επιστημονικής εργασίας και παραγωγής πραγματικού έργου, κάνουν κάτι πολύ απλό και πιό εύκολο: αντιγράφουν και εισάγουν ατελώς κάποιες άσχετες προς τα ελληνικά δεδομένα θεωρητικές κατασκευές απο την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ή ξεσηκώνουν κάποιες πολιτικώς ορθές ιδέες της μόδας απο πολιτικά περιοδικά της Νέας Υόρκης ή του Άμστερνταμ και τις υψώνουν ώς λάβαρο πανεπιστημιακής σταδιοδρομίας και επιστημονικής ανέλιξης. (Μελέτης Μελετόπουλος, Το Ζήτημα του Πατριωτισμού, εκδόσεις Παπαζήση, 2010). Η κυρία Δούρου και οι όμοιοί της μισούν την Ελλάδα που δεν τους επιτρέπει παρά ταπεινώσεις και θέσεις δευτερεύουσες και αισθάνονται την σχεδόν φυσική ανάγκη να κατασκευάσουν μίαν άλλη στην διάσταση και στα μέτρα του μίσους τους και των επιδιώξεών τους. Το ιδεώδες τους άλλωστε δεν είναι ποτέ στο παρόν (αντιληπτό σαν επικαιρότης αυτού που προϋπήρξε) αλλά σε ένα ουτοπιστικό μέλλον που θα «τραγουδά». Υπηρετούν τον διεθνιστικό τους φανφαρονισμό και με τυραννικό τρόπο θέλουν να επιβάλουν το ιδεολόγημα: “το έθνος συνιστά μία σχετικώς πρόσφατη και χωρίς ιστορικό προήγουμενο “κατασκευή” με την οποία τα ανθρώπινα όντα μπόρεσαν να συγκροτήσουν ταυτότητα” (Ρένα Δούρου, στο ανωτέρω, σελ 11). Ετσι εκφράζεται η ιεραποστολή της Δούρου και των Ζήκων της αριστεράς και  της προόδου σήμερα, αυτή η πνευματική έκλυση ελαττωματικών όντων, που δεν έχουν παρά έναν «άλλο κόσμο» για να εκδικηθούν αυτόν εδώ!

Αλλά η Δούρου και οι Ζήκοι της πολιτικής και ιδεολογικής μας πραγματικότητας δεν διέκριναν, φαίνεται  πως ο ελληνικός πατριωτισμός δεν έχει καμμία σχέση με τον δυτικό εθνικισμό. που τον διδάχθηκαν στα ξένα πανεπιστήμια και δεν έκαναν, λογω πνευματικής νωθρότητας και ευκολίας,  τον κόπο κριτικής ανάλυσης και σύγκρισης. Είναι κομμάτι δύσκολο και χρειάζεται πολύς πονόματος και ιδρώτας και κυρίως υψηλές διανοητικές ικανότητες και όχι παπαγαλία για να καταλάβουν ότι ο πατριωτισμός των Ελλήνων είναι πατριωτισμός πολιτισμού και ελευθερίας.  Ο ελληνικός πατριωτισμός δεν έχει ποτέ τραφεί με τις ανθρώπινες  σάρκες πολέμων αποικοκρατικών, ιμπεριαλιστικών ακολουθώντας το  “ White man’s  burden” (υποχρέωση του λευκού ανθρώπου), την εξόντωση αλλοφύλων στο όνομα του Manifest Destiny (πρόδηλο πεπρωμένο). Ο Ελληνικός πατριωτισμός ή εθνικισμός, αν το προτιμάν οι Ζήκοι, γνωρίζει μόνο να διεκδικεί εκείνο που απο αιώνων είναι δικό του και που αμύνεται να το διατηρήσει. Ό,τι κληρονομήσαμε δεν μας το έδωσε καμμιά διαθήκη. Δεν το κατασκεύασε καμμιά "πληβεία ηρωϊδα" αλλά άνθρωποι Έλληνες μεγάλοι στο πνεύμα, στην ψυχή, στην θυσία.