Αντι-Αμερικανισμός (2)

Για να καταλάβουμε, όμως, τι είναι αντι-αμερικανισμός πρέπει να καταλάβουμε τί είναι Αμερικανισμός. Αν θελήσουμε να πάμε στις πηγές του αντι-αμερικανισμού πρέπει πρώτα να ορίσουμε τον Αμερικανισμό.  Απο τι απορρέει αυτή η αλαζονική έπαρση  που λίγο λίγο, σκοτώνει όλες τις πνευματικές καλλιέργειες της γης, όλη την διαφοροποίηση του κόσμου, για να τις αντικαταστήσει με τις νεκρές μορφές ενός πολιτισμού χωρί ψυχή, παρά στο κατώτατο  υλικό επίπεδο;  Το επίπεδο αυτό του «αμερικανικού τρόπου ζωής»,  ο οποίος είναι το «ύστατον μέγιστον» του υλιστικού εκφυλισμού, το οποίο μας παρουσιάζεται, με την μαστρωπική ευχέρεια των ταχυδακτυλουργών του Χόλλιγουντ, σαν αναπόφευκτη κατάληξη κάθε εκσυγχρονισμού.

Αμερικανισμός είναι η ιδεολογία του αυτοκρατορικού εθνικισμού που ισοπεδώνει την πολυεθνικότητα, τις πολιτισμικές κληρονομιές, την διαφορετικότητα, αποδομεί κάθε μεγάλη συλλογική αφήγηση και κάθε φαντασιακό «ανήκειν». Προς τα έξω η Αμερική αυτοδιαφημίζεται σαν η χώρα μοντέλο του «πολυπολιτισμικού», του «πολυφυλετικού» του «πολυσυλλεκτικού» κράτους. Είναι οι λέξεις παγίδες για τους λαούς, τις μικρές χώρες που τις κυβερνάν μικρονοϊκές  ή μικρόψυχες ελίτ οι οποίες, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» προτρέπουν να γίνουμε η «Αμερική των Βαλκανίων». Προς τα μέσα είναι μία μονολιθική αυτοκρατορία, ένα έθνος ομοούσιο και αδιαίρετο  το οποίο  καλλιεργεί έναν πρωτόγνωρο, πρωτοφανή εθνικισμό με άξονα οδηγητικό την ιδιαιτερότητα των «αμερικανικών  ιδεωδών» . Που δεν είναι τίποτε άλλο από μία τάση για συνεχή επέκταση, για συνεχή κυριαρχία κάτω απο το αγρυπνο βλέμμα του Θεού. « ..Και ευλόγησεν  αυτούς ο Θεός, λέγων αύξανεστε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γήν και κατακυριεύσατε αυτήν» (Γενεσις Α,28).

Με χωρισμό  του κράτους από την εκκλησία και όχι από τη θρησκεία (one Nation under God), ο Αμερικανισμός βασίζεται στο θέσφατο ενός έθνους ποιμνίου "του περιούσιου λαού" .  Στο δόγμα ότι ο Θεός στις πιο διαφορετικές εκφάνσεις του θεωρείται ότι προτρέπει την Αμερική, όπου θρησκεια και κράτος είναι σαν τους σιαμαίους αδελφόυς που κανείς δεν μπορεί να τους χωρίσει γιατί τότε ο ένας απο τους δύο θα πεθάνει,να επιτελέσει ένα παγκόσμιο καθήκον, τον α λα Αμερικάνα εκπολιτισμό του κόσμου.  Ο Θεός την καλεί να διαμορφώσει ένα βέβαιο πεπρωμένο. Είναι ο παντοδύναμος Θεός-Βούληση.  Είναι η απόλυτη βούληση που δεν δεσμεύεται απο τίποτα και δεν αφήνει περιθώρια για καμμιά άλλη βούληση έξω απο αυτήν. Πιστεύει βαθιά ότι  έχει τον «ελέω Θεού»  προορισμό τον εξανθρωπισμό της ανθρωπότητας,  με κινητήριο δύναμη την μανιχαϊκή αντίληψη ότι οι αμερικανοί εκπροσωπούν το υπέρτατο καλό που πολεμάει το υπέρτατο κακό που είναι οι "άλλοι". Από την μία οι δικοί μας, οι καλοί, οι γενναίοι, οι δίκαιοι, από την άλλη, οι κακοί, οι φονταμεταλιστές, οι βάρβαροι και οι τύραννοι.  

Διαβάζει  το παρόν με τον κώδικα τον οποίο του προσφέρει η ανάγνωση του δικού του παρελθόντος. Είναι πίστη σε μία αλήθεια που ξεκινάει από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας.  Αλήθεια αυταπόδεικτη που  δεν επιδέχεται ερμηνείες και αποδείξεις.  Είναι η αλήθεια που έγινε το δόγμα του αμερικανικού εθνικισμού.   Οι δυνάμεις του κακού καραδοκούν.  Ολοι μας μισούν γιατί «μισούν την ελευθερία» είναι το πρότυπο εθνικιστικό παράδειγμα. Η νίκη ενάντια στο κακό γίνεται το μέγιστο στρατηγικό καθήκον του Αμερικανισμού ως φορέα του καλού. Ο Αμερικανισμός, θρησκεία και κράτος,  γίνεται το Πιστεύω, η συνεκτική ιδεολογία της ίδιας της ταυτότητας και ύπαρξης των ΗΠΑ, όπως είχε γίνει ο μαρξισμός - λενινισμός για τη Σοβιετική Ενωση. Ο Αμερικανισμός μετά τον Ιουδαισμό, τον Χριστιανισμό, το Ισλάμ είναι η τέταρτη μεγάλη θρησκεία που μηδενίζει οτιδήποτε αλλo εκτός αυτής.

Από τον Τζώρτζ Ουασινγκτον  στον Μπαράκ Ομπάμα, με την λαμπρή παρένθεση του Φρανκλίνου Ρούσβελτ, η Αμερική δεν άλλαξε ποτέ.  Είναι «μία», σε ότι αφορά στην υπονοούμενη «ιδεολογία» της.  Απο τι απορρέει η «ιδεολογία» αυτή;  Ένα έθνος επιστρέφει την ομοιογένεια ενός λαού, ή προστατεύει την ομοιογένεια αυτή. Η Αμερική κοσμοπολίτικη από κλίση και από προορισμό, είναι η ζωντανή άρνηση κάθε ειδικότητας εθνικής , κατά το μέτρο που, εξ αρχής, θέλησε να είναι ο πρόδρομος μιας μελλοντική Παγκόσμιας  Δημοκρατίας. Πράγματι τίποτε δεν ενώνει σε ανώτερο επίπεδο τους Αμερικανούς, γιατί δεν έχουν τίποτα κοινό, εκτός ίσως απο μία κάποια περιφρονηση προς τα ευρωπαϊκά ιστορικά έθνη, την «παλιά Ευρώπη» του Ραμσφελντ, από τα οποία αποφάσισαν να αποχωρισθούν κάποτε. Υπο τους όρους  αυτούς, το μόνο κοινό σημείο που μπορεί να τους ενώσει, δεν μπορεί παρά να υπάρξει παρά σαν μία ιδέα. Δεν μιλάνε για έθνος  αλλά για μια  ιδέα που ενώνει το έθνος και όχι την οποιαδήποτε ιδέα, αλλά μια θρησκευτική πίστη που μετακινεί βουνά.

Ο Αλέξις ντε Τοκεβίλ που ταξίδεψε στην Αμερική του Τζέφερσον σχολίασε την μοναδική αμερικανική τάση να αναμειγνύει τον θρησκευτικό ενθουσιασμό με την εθνικιστική υπερηφάνεια. Πράγματι, σε όλα τα πατριωτικά τραγούδια που υμνούν την Αμερική, απο το «Chester»  του αγώνα για την ανεξαρτησία  στο «The Battle Hymn of the Republic»  του εμφυλίου πολέμου,  το «America the Beautiful»  και μέχρι τον Εθνικό Ύμνο «The Star Spangled Banner» ο Παντοδύναμος  Θεός , κατά την προτροπή του Τζον Ανταμς, είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών».

Ο Αμερικανισμός δεν είναι μία ιδεολογία  όπως όλες οι άλλες,  αλλά πιστη βασισμένη στην Βίβλο, κυρίως στην Παλαιά Διαθήκη. Όπως  οι πρώτοι άποικοι  ξεμπαρκαράνε στις ακτές του Νέου Κόσμου με την Βίβλο στο ένα χέρι  και κραδαίνοντας το μουσκέτο με το άλλο, σήμερα μιλάει στον κόσμο  και την οικουμένη κρατώντας την  Βίβλο με το ένα χέρι και το πολυβόλο με το άλλο. Ο Λίνκολν στο λόγο της δεύτερης ορκωμοσίας του έδωσε το σκοπό της Αμερικής : «με αποφασιστικότητα για το δίκαιο , όπως ο Θεός μας φωτίσει να βλέπουμε το δίκαιο». Ενα δικαιο που την κόψη της ρομφαίας του δοκίμασαν οι Ινδιάνοι, οι λαοί των Φιλιππίνων, της Λατινικής Αμερικής, της Ν.Α. Ασίας, της Σερβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και έχει ο Θεός ποιοί και πόσοι άλλοι θα περάσουν απο τα μονοπάτια των δακρύων. Ακολουθεί κατά γράμμα την ρήσην της Παλαιάς Διαθήκης: «και νυν πορεύου και πατέξεις τον Αμαλήκ και Ιερίμ και πάντα τα αυτού και ου περιποιήση εξ αυτού και εξολοθρεύσεις αυτόν και αναθεματίεις αυτόν και πάντα τα αυτού και ού φείση απ΄αυτού και αποκτείνεις από ανδρός και έως γυναικός και απο νηπίου έως θηλάζοντος και απο μόσχου έως προβάτου και απο καμήλου έως όνου». (Βαιλειών ΙΕ, 4)

Λέω ότι η Αμερική αναμφίβολα συνεχίζει να πραγματοποιεί το μεγαλύτερο σόου στον πλανήτη. Μπορεί να είναι κτηνώδης, αδιάφορη, περιφρονητική και ανηλεής, αλλά είναι επίσης πολύ έξυπνη. Σαν καλός έμπορος ενδιαφέρεται για το δικό της συμφέρον και το πιο ευπώλητο αγαθό της είναι ο αυτοθαυμασμός της. Είναι νικήτρια. Ακούστε όλους τους Αμερικανούς προέδρους στην τηλεόραση να λένε τις λέξεις "Ο αμερικανικός λαός" όπως π.χ. στη φράση "Λέω στον αμερικανικό λαό πως ήρθε η ώρα να προσευχηθούμε και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του αμερικανικού λαού γι' αυτό ζητώ από τον αμερικανικό λαό να εμπιστευτεί τον πρόεδρό του και τις πράξεις που αυτός πρόκειται να αναλάβει για λογαριασμό του αμερικανικού λαού".

Είναι ένα ευφυές στρατήγημα. Η γλώσσα χρησιμοποιείται για να καταστείλει τη σκέψη. Οι λέξεις "ο αμερικανικός λαός" δημιουργούν ένα βολικό μαξιλάρι που καθησυχάζει τις μάζες. Δεν χρειάζεται να σκέφτεται κανείς. Απλώς να βυθίζεται στο μαξιλάρι του. Μπορεί το μαξιλάρι να πνίγει την νοημοσύνη ή την κριτική σκέψη, αλλά είναι και εξαιρετικά άνετο. Αυτό δεν ισχύει βεβαίως για τα 40 εκατομμύρια Αμερικανών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ούτε για τα 2 εκατομμύρια ανδρών και γυναικών που κρατούνται στα αχανή γκουλάγκ των αμερικανικών φυλακών. Harold Pinter Ολόκληρη η ομιλία του Harold Pinter

Ο πρόεδρος Ομπάμα, στη πρώτη θητεία του. επέλεξε να φθάσει στην Ουάσινγκτον ακολουθώντας την διαδρομή που είχε ακολουθήσει ο 16ος πρόεδρος της χώρας, Αβραάμ Λίνκολν. Ορκίστηκε στην Βίβλο που είχε χρησιμοποιήσει για την ορκωμοσία του ο Αβραάμ Λίνκολν. Για να θυμίσει με μεγάλο συμβολισμό τις θυσίες των προγόνων που: "Για εμάς ήταν που πολέμησαν και πέθαναν, σε μέρη σαν το Κόνκορντ και το Γκέτυσμπεργκ· τη Νορμανδία και το Κε Σαν. Ξανά και ξανά, αυτοί οι άνδρες και αυτές οι γυναίκες μόχθησαν και θυσιάστηκαν και δούλεψαν μέχρι τα χέρια τους να ζαρώσουν, ώστε εμείς να έχουμε μια καλύτερη ζωή. Είδαν την Αμερική σαν κάτι το μεγαλύτερο απ’ το άθροισμα των ατομικών μας φιλοδοξιών· κάτι το μεγαλύτερο απ’ όλες τις διαφορές στην καταγωγή, τον πλούτο ή τη φατρία του καθενός μας". Λόγια απλά, αλλά και μεστά που δίνουν το στίγμα  του πώς στοχάζεται το έθνος αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν προκάλεσε αγωνιώδη ερωτήματα για την ατομική και συλλογική ζωή των Αμερικανών. Εξαντλώντας τις δυνατότητες της γλώσσας με ανάφορες στην Βίβλο δεν αρνήθηκε την Αμερική  για τον Κόσμο. Ο λόγος του δεν παρουσίασε καμία εγγενή υστέρηση από το γεγονός ότι εμείς οι άλλοι άλλοτε βλέπουμε τον κόσμο από την σταθερή σκοπιά του Έθνους και άλλοτε το Έθνος μέσα από τον κατακλυσμό των αλλαγών του κόσμου. Αναλογίστηκε: "τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας, θυμόμαστε με ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη τους γενναίους Αμερικάνους που, αυτή τη στιγμή, περιπολούν μακρινές ερήμους και απόμακρα όρη. Έχουν κάτι σήμερα να μας πουν, σαν τους πεσώντες ήρωες στο Άρλιγκτον που ψιθυρίζουν μέσα απ’ το διάβα των αιώνων". Είναι στοχασμός για την Αμερική   που περνάει μέσα από θυσίες και αποτελεί τον σκληρό πυρήνα μιας αντίληψης ιστορικότητας και ταυτόχρονα ενσωματώνει το παρελθόν μέσα στην ενατένιση του μέλλοντος. Είναι το μήνυμα της ιδεολογίας του  Αμερικανισμού, του αυτοκρατορικού εθνικισμού.

Ο πρόεδρος Ομπάμα μίλησε στο όνομα των αξιών  της Αμερικής , στο όνομα της απειλής για την Αμερικής, στο όνομα της απειλής για τις πανανθρώπινες αξίες που ο μοναδικός φορέας και υπερασπιστής είναι η χώρα του . Μίλησε στο όνομα του δικαίου, του αμερικανικού δικαίου, στο όνομα του πατριωτισμού του αμερικανικού πατριωτισμού. Μίλησε για ειρήνη και αξιοπρέπεια του κάθε λαού, του κάθε Εθνουςς όπως τις ορίζει η χώρα  του που είναι έτοιμη να ηγηθεί. Επειδή όμως η χώρα του εξακολουθεί να είναι ένα νεαρό έθνος, όμως όπως λέει η Γραφή, ήρθε ο καιρός να αφήσει  στην άκρη «τα του νηπίου». Ήρθε ο καιρός να επιρρώσει το προαιώνιο πνεύμα του. Να αναδεχθεί την πιο καλή ιστορία του. Να προαγάγει το πολύτιμο αυτό δώρο, τούτη την ευγενή ιδέα, που πέρασε από γενιά σε γενιά: τη θεόδοτη υπόσχεση πως όλοι είναι ίσοι, όλοι είναι ελεύθεροι και όλοι δικαιούνται μια ευκαιρία να επιδιώξουν την ευτυχία τους στην πληρότητά της. Με βαθιά συνείδηση αυτοκρατορίας το αμερικανικό δίκαιο πρέπει να είναι παγκόσμιο δίκαιο, ο αμερικανικός πατριωτισμός πρέπει να είναι παγκόσμιος πατριωτισμός: "κάτω τα σύνορα και οι πατρίδες" των άλλων, οι αμερικανικές αξίες πρέπει να γίνουν παγκόσμιες αξίες.

Ισχυρίζομαι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιούν πέρα από κάθε αμφιβολία το μεγαλύτερο σόου στον πλανήτη. Το πραγματοποιούν με τρόπο βίαιο, αδιάφορο, υπεροπτικό και ανηλεή, αλλά και με ιδιαίτερα έξυπνο τρόπο. Ως έμποροι δεν έχουν αντίπαλο, και η εμπορική τους επιτυχία ονομάζεται αυταρέσκεια. Και έχει πολύ μεγάλη επιτυχία. Πρέπει να ακούσει κανείς τους Αμερικανούς προέδρους να λένε στην τηλεόραση τις λέξεις: «ο αμερικανικός λαός», όπως για παράδειγμα στην πρόταση: «Και λέω στον αμερικανικό λαό ότι ήρθε η ώρα να προσευχηθεί και να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του αμερικανικού λαού, και παρακαλώ τον αμερικανικό λαό να έχει εμπιστοσύνη στις πράξεις του προέδρου του που τις πραγματοποιεί εξ ονόματι του αμερικανικού λαού». Harold Pinter Ολόκληρη η ομιλία του Harold Pinter

Από το  η Αμερική είναι "η τελευταία ελπίδα του κόσμου" του Λίνκολν, στον "Αμερικανικό αιώνα" του Λούς μέχρι την εθνικιστική κορόνα του Ομπάμα "οι Αμερικανοί παραμένουν το πλέον ευημερούν, πιο ισχυρό έθνος στον πλανήτη γή" ο Αμερικανισμός είναι έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Έχει μία και μόνο αποστολή τον εξαμερικανισμό όλων ανεξαρτήτως των λαών, όχι μόνο οικονομικό, όχι μόνο πολιτικό, όχι μόνο στρατιωτικό. Σε όλες τις εκφάνσεις  της ανθρώπινης έκφρασης. Παλεύει για την προοδευτική εξαφάνιση της διαφοροποίησης του κόσμου. Επιδιώκει την ισοπέδωση των  λαών, την σμίκρυνση όλων των πολιτισμών σε ένα "παγκόσμιο πολιτισμό" ένα "αμερικανικό πολιτισμό"  κτισμένο πάνω σε ότι είναι πιο κοινό ευτελές και αμελητέο. Έχει υιοθετήσει  τις αρχές ενός βαμπιρικού χυδαίου καταναλωτισμού, χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, πέρα απο τις πιστωτικές, χωρίς οράματα ζωής, χωρίς ευαισθησίες, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς πολιτισμό.  Ή όλοι θα γίνουμε αντικείμενα της ιστορίας, της αμερικάνικης ιστορίας, ή όλους  θα μας ρίξουν στα Τάρταρα. Ή όλοι θα αποδεχθούμε την ιερή αποστολή του Αμερικανισμού ή είμαστε τρισκατάρατοι αμαρτωλοί, όποτε θα έλθει ο τιμωρός Γιαχβέ να μας φέρει στο δρόμο του. Μία τάση που συνοψίζεται στο επίγραμμα του Μαρκ Τουαίν:  «Ο κανόνας είναι τέλειος: Όσον αφορά απόψεις και γνώμες οι αντίπαλοι μας είναι  παράφρονες».

O Αμερικανισμός ξεκίνησε να επιβάλει στον κόσμο τα Diktat μιας δήθεν ελεύθερης κοινωνίας ανθρώπων που δεν είχαν να φοβηθούν πάρα μόνο το ίδιο τον φόβο και στην ουσία δεν είναι παρά μία ιστορία φόβου που έφτασε σε σημείο ανοιχτής λοιδωρίας κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου.  

 

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ στήριξαν και σε πολλές περιπτώσεις εξέθρεψαν κάθε δεξιά στρατιωτική δικτατορία στον πλανήτη. Αναφέρομαι στις χώρες: Ινδονησία, Ελλάδα, Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Αϊτή, Τουρκία, Φιλιππίνες, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ και φυσικά στη Χιλή. Δεν υπάρχει ούτε κάθαρση ούτε συγχώρεση για τις ΗΠΑ μετά τον τρόμο που επέβαλαν στο Χιλή το 1973. Εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι σημειώθηκαν σε όλες αυτές τις χώρες. Συνέβησαν στα αλήθεια; Και για όλους αυτούς ευθύνεται η αμερικανική εξωτερική πολιτική; Η απάντηση είναι ναι. Αλλά πώς θα μπορούσατε να το γνωρίζετε; Αυτά δεν συνέβησαν ποτέ. Τίποτε ποτέ δεν συνέβη. Ακόμα και τότε που συνέβαινε δεν συνέβη. Δεν είχε καμία σημασία. Και κανένα ενδιαφέρον. Τα εγκλήματα των ΗΠΑ υπήρξαν συστηματικά, διαρκή, διεφθαρμένα, ανήθικα, αμείλικτα αλλά ελάχιστοι άνθρωποι μίλησαν γι' αυτά. Πρέπει να παραδεχτούμε την Αμερική για το εξής. Εξάσκησε μια κλινική χειραγώγηση κατά την άσκηση παγκόσμιας εξουσίας ενώ την ίδια στιγμή υποδυόταν τη δύναμη του παγκόσμιου καλού. Είναι μια λαμπρή, ευφυής, επιτυχής πράξη ύπνωσης. Harold Pinter Ολόκληρη η ομιλία του Harold Pinter

«Διεθνές Δίκαιο; Συγγνώμη, δε ρώτησα τον δικηγόρο μου», απάντησε ο Tζορτζ  Mπους σε ερώτηση δημοσιογράφου για την απόφασή του να αποκλείσει από τις συμβάσεις για την ανοικοδόμηση του Iράκ όσους δεν πήραν μέρος στον πόλεμο.  Με το έτσι θέλω και μονομερώς ο Αμερικανισμός λαμπρός μέσα στην ωμότητά του, ιδεαλιστής μέσα στην κατακτητικότητά του και γενναιόδωρος μέσα στην αλαζονεία του,  κατά το Καβαφικό:  «-ασυνείδητος,ήσυχος, κ’ ευτυχής’ ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός και στης νεότητας τ’ ωραίο σφρίγος.»  χαράζει γραμμές στην άμμο,  σαν τον «Κουκόπετρο» ξεκινάει νέες σταυροφορίες του δικού του  «καλού» εναντίον των «άλλων», και κατά το μηδενιστικό λεξιλόγιο του Γούλφοβιτς  θέλει να καταργήσει  τα έθνη, να επιβάλει  την πολιτική του μονοπολισμού στις διεθνείς σχέσεις, την αδιαλλαξία και την μονομέρεια ως προς τη σκληρή ισχύ. Εχει αυτοανακηρυχθεί σε δικαστή, ένορκο , εκτελεστή που αποφασίζει ετσιθελικά  και  αυτοδικαίως να τιμωρεί, να συγχωρεί ή να αγνοεί. Πρόκειται για έναν τρόπο απολυταρχικής επιβολής που αρνείται το δικαίωμα στο παλιό να επιβιώσει, αν όχι σαν διαμαρτυρία, έστω σαν μαρτυρία.  Ιστορία πνιγμένη στο αίμα σελίδων.  "Μας έκοψαν στα δυο" για να είναι ο κόσμο ελεύθερος και όμως οι δεινόσαυροι εξακολουθούν να κόβουν τον κόσμο στα μέτρα τους. Τον ξάπλωσαν πάνω στο προκρούστειο κρεββάτι των ιδεολογημάτων τους και με ένα ιδιόμορφο συνδυασμό αλαζονείας και ναρκισσισμού  τον πελεκάν μέχρι να χωρέσει.

Τι πρέπει να κάνουμε; Μα αυτό είναι μία άλλη ιστορία...