Τα γεγονότα στην Ουκρανία έδωσαν την ευκαιρία στους διάφορους ρέκτες να βγάλουν απο το συρτάρι την παραμύθα του αντιαμερικανισμού. Ο αντι-αμερικανισμός στην Ελλάδα αποτελεί το πλέον αγαπημένο θέμα διαφόρων μελετητών, αναλυτών, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων και πολλών άλλων. Έφθασαν, μάλιστα, στο σημείο να εφεύρουν και τον νεολογισμό "αντιαμερικανισμός". Σε αντίθεση με τον αντι-ναζισμό, αντι-φασισμό, αντι-κομμουνισμό και κάθε αντι-ισμο που χρίζουν ορισμού, οι δικοί μας "έξυπνοι" και αδίστακτοι προπαγανδιστές επιστημονικά μεταμφιεσμένων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων μηχανεύτηκαν το απλό ουσιαστικό «αντιαμερικανισμός» για να αποφύγουν τις κακοτοπιές που θα απαιτούσε η ανάγκη ορισμού του Αμερικανισμού.
Ένα απλό ουσιαστικό που περικλείει άρνηση και κατά κάποιον τρόπο περιγραφή μιας παθολογικής κατάστασης που χρήζει μελέτης από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και όποια άλλη ειδικότητα διαθέτει το επιστημονικό παζάρι.
Συνωστίζονται από τις στήλες των εφημερίδων για να παρουσιάσουν με κοσμοπολίτικο επαρχιωτισμό τον αντι-αμερικανισμό σαν βαθύ και σκοτεινό φοβικό σύνδρομο της ελληνικής κοινωνίας στις σχέσεις της με την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη. Ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν απατημένη σύζυγο που δεν παίρνει αυτό που θέλει και τους 'Ελληνες σαν «ριγμένους» κερατάδες. Η ηθική λογιστική των ντόπιων απολογητών του Αμερικανισμού είναι η διανοητική έπαρση, η οποία συνίσταται στο να αδειάζουν, με μία μελό-διανοουμενίστικη ρητορική, την πραγματικότητα από το κοινωνικό της περιεχόμενο και την Ιστορία. Δεν είναι και πολύ δύσκολο σπορ. Κόβοντας και ράβοντας ή τυμβωρυχώντας στα απορρίμματα των αρχείων ο κάθε δημόσιος ιστορικός μπορεί να συντάξει ιστορικά η πολιτικά παραμύθια, ώστε να εξυπηρετήσει προκαθορισμένες απόψεις. Με πολύ λογισμό, άφθονη οίηση αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση παρουσιάζουν τον αντι-αμερικανισμό σαν μία προσπάθεια των ντόπιων ελίτ να κρύψουν την πολιτική ανεπάρκεια, την τέλεια χαύνωση, την παρακμή, την αηδία , την κατάπτωση, τον εξευτελισμό, τον θεομπαιχτισμό τους κάτω από το πέπλο της "εξάρτησης-παρέμβασης" που τον χρειάζονται προκειμένου να δώσουν ένα περιεχόμενο, ένα συγκεκριμένο νόημα στην πολιτική τους υπόσταση. Ένα αποκύημα της φαντασίας επαγγελματιών συνομωσιολόγων που βλέπουν την παρουσία των Αμερικανών πίσω από το αποτέλεσμα του Εμφυλίου Πολέμου, την άνοδο του Παπάγου, την επιβολή του Καραμανλή, την πτώση του Γεωργίου Παπανδρέου, την Χούντα του Παπαδόπουλου, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, την εισβολή στην Κύπρο, την Εθνική Πινακοθήκη που έγινε χαμοκέλλα για να μη κόψει την θέα του Χίλτον, το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ δημοτικού,. Άσχετο βέβαια αν μέχρι το 1977 οι αγγλοαμερικανοί συμμετείχαν στις συνεδριάσεις του ΚΥΣΕΑ, ή το 1993 μάθαμε από επισκέπτη Αμερικανό υπουργό ότι πηγαίναμε για εκλογές. Περισπούδαστες αναλύσεις αποσιωπούν την χρηματοδότηση ελληνικών ΜΚΟ από αμερικάνικά ιδρύματα. ΜΚΟ που, κατά ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, δεν εξυπηρετούν πάντα τα ελληνικά συμφέροντα. Αναλυτές και δημοσιογράφοι υποβαθμίζουν την προσβλητική άρνηση κατάργησης της βίζας σαν ένα θέμα ελάσσονος πολιτικής σημασίας ενώ κατά τον κύριο Κισλινγκ, τον Αμερικανό διπλωμάτη που παραιτήθηκε μετά την εισβολή στο Ιράκ, η άρνηση ήταν η τιμωρία που επέβαλαν οι αμερικανοί στην Ελλάδα για το βέτο στα Σκόπια.
Ο αντι-αμερικανισμός τείνει να παρουσιασθεί σαν το εθνικό μας σπορ μετά το ποδόσφαιρο και να λάβει μεταφυσικές διαστάσεις σαν η δαιμονοποίηση του φόβου μας ή και της φοβικότητάς μας στο διαφορετικό. Από την εποχή του κυπριακού αγώνα μέχρι σήμερα οι Έλληνες κατηγορούνται ότι έχουν πάρει διαζύγιο από την λογική και απλά ο αντι-αμερικανισμός είναι μία σταθερά της πολιτικής μας κουλτούρας. Πηγάζει από την κοινή πεποίθηση ότι η Αμερική είναι χώρα μυστηριώδης, ότι εκεί συμβαίνουν τα πάντα και λαμβάνονται οι μεγάλες αποφάσεις, χώρα αδίστακτη, αδυσώπητη και κέντρο διεθνών συνωμοσιών, στις οποίες χρεώνουμε όλα τα στραβά που μας συμβαίνουν, την κακομοιριά την δική μας και της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Έχει μάλιστα γραφεί, με πολύ σοβαροφάνεια, από τους φορμαλιστές οπαδούς των σχηματοποιήσεων της «σύγκρουσης των πολιτισμών» του Χάντιγκτον που αναπαράγουν την μυθολογία η οποία συνεπάγεται την αποποίηση της ετερότητας, την απόρριψη της ευδαιμονίας της ταυτότητας, την άρνηση του διαφορετικού και την έξαρση του ομοίου, ότι «ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα είναι σχεδόν αποκλειστικά πολιτισμικός, επειδή οι περισσότεροι 'Έλληνες φοβούνται πως η ηγεμονική κουλτούρα θα ισοπεδώσει το αίσθημα της ιδιαιτερότητας, της θρησκείας, της γλώσσας, των εθίμων". Ας γελάσουμε! Επειδή πίνουμε Κόκα Κόλα, τρώμε Μακντόναλντ η φοράμε μπλου-τζιν θα χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα; Όποιοι τα έγραψαν η τα είπαν αυτά πρέπει να έχουν μακρά αποχή από την επιστήμη. Η Κόκα-κόλα, τα Μακντόναλντ και τα μπλου-τζιν ικανοποιούν πρωταρχικές ανάγκες του ανθρώπου, δίψα, πείνα, ντύσιμο και δεν είναι ενδεικτικά του αμερικάνικου τρόπου ζωής. Στην Αμερική κανείς δεν διανοείται να πάει επίσημα στον Λευκό Οίκο μπλουτζινάτος ή να μιλήσει στο Harvard χωρίς γραβάτα.
Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι αυτά που λέγονται και γράφονται για τον αντι-αμερικανισμό της ελληνικής κοινωνίας, άλλα όσα δεν λέγονται και όσα δεν γράφονται. Οι διάφοροι ξεχνάν δύο πράγματα: πώς η πολιτική έχει να κάνει με γεγονότα και τα γεγονότα όταν τα νοιώσεις δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσεις με αφορισμούς και αναθέματα του τύπου «ο αντι-αμερικανισμός είναι νοσηρός όταν εκφράζεται με πάθος και απρόσμετρη άγνοια».
Ο Έλληνας πολίτης, με εξαίρεση την κομμουνιστική αριστερά που, μετά απο 60 χρόνια, ακόμη φαντασιώνεται ότι τα ναπάλμ του Τρούμαν της στέρησαν την νίκη, πίστεψε στην Αμερική σαν την δύναμη του καλού για έναν καλύτερο κόσμο με ελευθερία του λόγου, ελευθερία της λατρείας του Θεού, ελευθερία από την ένδεια, ελευθερία από το φόβο. Ποτέ δεν υπήρξε αντι-αμερικανός. Από τα πακέτα της βοήθειας με την ελληνική και αμερικάνικη σημαία και τα δύο χέρια σε χειραψία στο σχέδιο Μάρσαλ, η Αμερική ήταν η συνισταμένη των ελπίδων των Ελλήνων για ένα καλύτερο αύριο. Ακόμα και σήμερα θαυμάζουν την Αμερική γι αυτό που θελει να φαίνεται ότι είναι. Την φωτισμένη, χωρίς κατακόμβες και υπόγεια, πόλη πάνω στο λόφο όπου η αξιοκρατία, η ελευθερία του λόγου, η απουσία κομματισμού, τα θαυμάσια Πανεπιστήμια, άσυλα γνώσης και δημιουργικής σκέψης και η παντελής απουσία κακοδαιμονίας σηματοδοτούν την πορεία της και είναι οι κινητήριες δυνάμεις που τραβάν το έθνος των Αμερικανών μπροστά.
Δεν μπορούμε όμως να θαυμάσουμε το θεοκρατικό, μιλιταριστικό, ιμπεριαλιστικό καθεστώς που συνιστά σήμερα η Αμερική. Ο σταθεροποιητής ηγεμόνας που νίκησε το σκοτάδι εγκλωβίστηκε στην παραδοξολογία να μη δέχεται τη σημασία και τη νομιμότητα της αυτοδιάθεσης των λαών ως παγκόσμιο καλό. Η απογοήτευση η πίκρα μετά από τόσες θυσίες έγινε μεγάλη.. Φούντωσε μέσα στον αγώνα της Κύπρου. Περιμέναμε σαν λαός που πολέμησε πλάι-πλάι με τους Αμερικανούς συμμάχους ανθρωπιά και κατανόηση και όχι την στυγνή, ανούσια και βάρβαρη φράση:
"Εμείς (οι ΗΠΑ) δεν έχουμε καμία σχέση με αυτό" (we[the United States] had nothing to do with it). Ήταν η απάντηση που πήρε ό Έλληνας πρέσβης από έναν δεύτερης κατηγορίας υπάλληλο του State Department όταν έτρεξε να εκλιπαρήσει τους Αμερικανούς να επέμβουν για την ζωή των Κυπρίων αγωνιστών Καραολή και Δημητρίου. Οι Έλληνες του τότε, όλοι οι Έλληνες και όχι μόνο οι ¨εθνικόφρονες" που τόσο βολικά και αυτάρεσκα υποστηρίζεται, αισθάνθηκαν προδομένοι. Οι αξίες του "ελεύθερου κόσμου", για τις οποίες η Ελλάδα πλήρωσε βαρύ τίμημα σε αίμα και ερείπια συμμετέχουσα με θέληση, πάθος και αυταπάρνηση στον αγώνα κατά του φασισμού, στα μάτια των Ελλήνων ήτανε ένα κούφιο γράμμα μια μουντζαλιά στη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα που διακηρύσσουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ουραγοί τους , όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα, γιατί όλοι έχουν εκ γενετής την ίδια αξιοπρέπεια και όλοι μετέχουν εξ ίσου του ορθού λόγου, από τότε υπέστησαν μία εωσφορική αλλοίωση και έπαψαν να εχουν την αξία του πανανθρώπινου αγαθού. Έγιναν ιδεολόγημα, ένα εργαλείο εξάσκησης εξωτερικής πολιτικής και υπηρέτες συμφερόντων. Ότι ήταν για τους κομμουνιστές χθες ο «προλεταριακός διεθνισμός» είναι σήμερα για του Αμερικανούς τα «ανθρώπινα δικαιώματα».
Οι αξίες θυσιάστηκαν για "ιδιοτελείς σκοπούς" στο βωμό΄του Μολώχ που εγκατέλειψε τα προσχήματα.
Πολλοί εξαντλούν την κριτική της Αμερικής στην εγκαθίδρυση δικτατοριών, στη δολοφονία πολιτικών αρχηγών, στην ανατροπή καθεστώτων, στη δημιουργία αποσπασμάτων θανάτου στην Λατινική Αμερική, στην παρακολούθηση πολιτών σε όλο τον κόσμο, στους τυχοδιωκτικούς πολέμους στο όνομα της «δημοκρατίας» και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», στην λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης στο Γκουαντάναμο και στο Αμπού Γκράιμπ. Όλα τα ανωτέρω είναι καταγγελίες εκείνων που βλέπουν τον δυνατό σαν κακό γιατί αναλύουν την δύναμη υπό το πρίσμα της μνησικακίας και της ταπείνωσης. Κάνουν από μία κρίση γεγονότος, μία κρίση αξίας.
Για να καταλάβουμε, όμως, τι είναι αντι-αμερικανισμός πρέπει να καταλάβουμε τί είναι Αμερικανισμός.
Μα αυτό είναι μία άλλη ιστορία…..(Κλικ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου