Πολιτικό Μπουλούκι....

…”Αλλά η πολιτική είναι όπως το πορνείο, πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας με τις περιστάσεις της στιγμής.” Γιώργος Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο, τόμος Α 1935-1944, σελ 81.

...“Τελεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός του πολιτικού μας κόσμου. [...]” σελ 257

Δύο φράσεις του Γιώργου Σεφέρη που αν και γράφτηκαν σχεδόν πριν από 70 χρόνια είναι τόσο επίκαιρες σαν να γράφτηκαν χθες, Όταν βλέπουμε τον Παπαδήμο και Παπανδρέου, Σαμαρά και Καρατζαφέρη άβουλους και μοιραίους, κλεισμένους σε κάμαρα, να κοιτάζονται σαν τις γάτες καταλάβαμε ότι οι μάσκες έπεσαν. Έχουμε μία πολιτική τάξη ανίκανη για πλατιές χειρονομίες. Ένα καραβάνι που η ατμόσφαιρα του είναι θλιβερά ενοχλητική. Από το ΚΚΕ μέχρι το ΛΑΟΣ και όλα τα ενδιάμεσα, Δημοκρατική Αριστερά, Δημοκρατική Συμμαχία , Κόκκινους, Ροζέ και Πράσινους με τις ιδιοσυγκρασίες τους, τις ψοφοδεείς, άνθρωποι των έμμονων ιδεών, και στα περασμένα και τα τωρινά, πως μπορούν να διευθύνουν την πολιτική του λαού που πολεμά να τα βγάλει πέρα. Άνθρωποι εύκολων καιρών, με το εμπόδιο της δυσαρέσκειας στην ψυχή τους, υπεροπτικοί, ωμά αδιάφοροι για τον λαό, στο όνομα του οποίου δήθεν αγωνίζονται, είναι εδώ περισσότερο για να μπερδεύουν τα πράγματα παρά για να τα διευκολύνουν

• Οι πασοκάνθρωποι (μισοί πασόκοι-μισοί άνθρωποι) αφού ανήγαγαν την ιταμότητα, το ωχαδερφισμό και το πλιάτσικο σε υψηλή πολιτική θέλουν τώρα να μας σώσουν. Με επικεφαλής τον ανεκδιήγητο Yorgo παριστάνουν και τα θύματα που θυσιάζονται.
• Η συντρόφισσα Παπαρήγα βλέπει τους Έλληνες σαν μικρά παιδιά, ηλίθια μικρά παιδιά που έχουν ανάγκη από μπροστάρη. Με τα συστηματικά της λαγούμια, πολιτική τσιτάτων, και μεταφυσική Ναστραντίν Χότζα ονειρεύεται τον Λένιν, αλλά σήμερα δεν υπάρχει Parvus.
• Ο Καρατζαφέρης φαντασιώνεται ότι είναι ο μοχλός των εξελίξεων.
• Ο εθνομηδενιστής σύντροφος Κουβέλης παρέα με Δραγώνα και Ρεπούση, μπουλόνια στο μηχανισμό της Νέας Τάξης, θέλει να αρπάξει την ευκαιρία και να καρπωθεί τα πασοκικά περιτρίμματα.
• Η ΝΔ (Νυχτωμένη Διαχρονικά), εγκλωβισμένη στο ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου, είναι ανίκανη να αρθρώσει πολιτικό λόγο και περιορίζεται στο αναμάσημα αερολογιών χωρίς ουσία.
• Από το θεατρικό αυτό μπουλούκι δεν λείπουν οι κομπάρσοι. Από την Dear Dora μέχρι τον Δημαρα,που προσπαθούν με λόγια παρρησίας και περισυλλογής να πάρουν ένα κομμάτι της πίτας των ψήφων.

Άνθρωποι τελειωμένοι. Ανθρωποι που δημιουργούν γύρω τους μία ατμόσφαιρα αγοράς και φτηνής συνδιαλλαγής, όχι μία ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης. Ένας πολιτικός κόσμος περιστοιχισμένος από διάφορους παράγοντες και μύγες της πολιτικής. Είναι κιόλας για καρπάζωμα κρεμασμένος στο κενό για να τσιμπήσει ότι μπορεί. Ένα θεατρικό μπουλούκι.

Έχουν ξεχάσει δύο πράγματα: πώς η πολιτική έχει να κάνει με γεγονότα και πώς τα γεγονότα όταν τα νιώσεις δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσεις χωρίς την εμπιστοσύνη ανθρώπων που σ’ ακολουθούν.

Είναι ένα φριχτό δράμα να βλέπεις την απελπισία του κόσμου, να βλέπεις τα νέα παιδιά να γυρεύουν βοήθεια από τούτες τις ανθρώπινες χαλκομανίες που λέγονται άρχοντες μας που έχουν μότο “διέλυε για να κυβερνάς.” και όπλο τους είναι η αποσύνθεση. Κάθε τους πράξη γεμάτη με ιδιοτέλεια και μωρία μυρίζει πτωμαΐνη.

Η πολιτική άποψη του ζητήματος είναι ότι μετά την πιθανή αποχώρηση του Yorgo έγιναν περισσότερο κάλπηδες, περισσότερο σαράφηδες, περισσότερο μικροκολπαδόροι, ΟΧΙ, δεν έγιναν, ξεσκεπάστηκαν...Χάνουνε τον καιρός τους με αντιδράσεις, δηλώσεις και μανούβρες της εποχής του Δεληγιάννη, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται με μίαν απολύτως σύγχρονη επιτάχυνση.

Είναι δράμα να σκέπτεται κανείς αυτήν την τραγωδία που ζούμε δημιούργησαν πέντε δέκα μεγαλόδημοσιογράφοι, πέντε δέκα παλιόπαιδα του κομματικού σωλήνα, πέντε δέκα εργατοπατέρες, πέντε δέκα ανεπάγγελτοι που δεν θα ήταν άξιοι να πουλούν μήτε στραγάλια στο Ζάπειο και που βρέθηκαν να διακυβερνούν τις τύχες της Ελλάδας μόνο και μόνο επειδή άρπαξαν την ψήφο του λαού υποσχόμενοι τα πάντα: "Λεφτά υπάρχουν"... Και τώρα πάνε να του φορτώσουν όλες τις αμαρτίες τους. “Μαζί τα φάγαμε”...

Το συμπέρασμα είναι πως το χαρακτηριστικό του σήμερα είναι ότι κυβερνιόμαστε απο ανθρώπους που είτε δε θέλουν, είτε δεν έχουν την δύναμη να δουν. Χρεοκοπημένους.