Η Ντόπια Μαφία

Οι ελίτ δεν διατηρούν την εξουσία τους παρά αν ενσαρκώνουν το αίμα του ίδιου του έθνους, ή την αρρώστια που βρίσκεται μέσα σ'αυτό το αίμα. Οι άνθρωποι των ελίτ δεν κοιμούνται, δεν μπορούν να κοιμηθούν, κάθε ημέρα της ιστορίας μας είναι γι αυτούς μία μάχη που πρέπει οπωσδήποτε να κερδηθεί. Πρέπει οι σημαίες τους να είναι το σύμβολο της ισχύς του έθνους ή της παρακμής του. Γιατί μία χώρα αναγνωρίζεται στο πρόσωπο της άρχουσας ελίτ. Το μεγαλείο ή θάνατός της χώρας είναι αποτυπωμένα στο πρόσωπό αυτής της ελίτ.Η εγκατάσταση αυτή δεν είναι μοναδική. Κάθε ολιγαρχία έχει την καταγωγή της σε μία κατάκτηση. Αλλά η νίκη της δεν διαρκεί παρά μόνον αν ανταποκρίνεται σε μία τάση της ιστορίας.

Οι άνθρωποι της ντόπιας ελίτ - καταχρηστικός όρος που χρησιμοποιείται αντι του σωστού όρου μαφία - της κομματικής ολιγαρχίας στη σύγχρονης μας Greek Democracy - “αιρετή μοναρχία με  στοιχεία κληρονομικότητας” καθηγητής Χρυσόγονος RealFm 10/9/2013- είτε είναι γυιοί του αγωγιάτη, του ταχυδρόμου ή του χωροφύλακα, είτε είναι πειναλέοι "'αντιστασιακοί" του Quartier Latin, ή μέτοικοι που ξέβρασε η παλίρροια των καιρών στην Ελλάδα, ή ασήμαντοι κληρονόμοι σημαντικών ονομάτων, εγκαταστάθηκαν στην εξουσία, φερμένοι στις αποσκευές του Τουρκικού στρατού, το 1974!

Η δική μας ελίτ,  η επαγγελματκή τάξη των πολιτικών αντιπροσωπεύει τις δύο όψεις του νομίσματος του θανάτου, που το αποτύπωμα φέρει η ιστορία μας εδώ και 40 χρόνια: του δηλητηρίου της μονοπώλησης των ιδεών, της κακοδαιμονίας των ιδεολογιών, της παντοδυναμίας του κομματικού κράτους, του κράτους παροχών και του συνδικαλιστικού πατροναρίσματος. Η επικράτησή τους αντικατοπτρίζει την δική μας παρακμή, γιατί η επιλογή τους αντιστοιχεί στις δύο βασικές αιτίες αυτής της παρακμής. Υπάρχουν, γιατί πρέπει να υπάρχουν. Είναι η ελίτ που μας αξίζει. Δεν έκλεψαν τα αξιώματα, τις θέσεις τους. Εμείς τους τα προσφέραμε με την ψήφο μας. Υποταχθήκαμε στον κάθε μορφής εξανδραποδισμό μας από την εξουσία των σάπιων ελίτ που έχουν ένα μόνο μέλημα, ένα μόνο σκοπό: τα δώρα στον εαυτό τους και το μέλλον των παιδιών τους. Ανταλλάξαμε την ελευθερία της σκέψης, της κρίσης μας με την εθελούσια δουλεία της μηδενιστικής νοοτροπίας που απορρίπτει την δόξα, την δημιουργία, την ανέλιξη, την πίστη στην ζωή γιατί όλα αυτά σημαίνουν αδιάκοπη αγωνία και έγνοια.

Το άσμα των πονηρών πνευμάτων, η λοιμική αριστερόστροφη ρητορεία σφετερίστηκε την φανταχτερή επίφαση της "προοδευτικότητας" και την παρουσίασε ως την χρυσή ευδαιμονία της ζωής. Με αμβλυμένα στην κοινωνική πλειοψηφία τα αντανακλαστικά των κριτικών ιεραρχήσεων, έχουμε αφεθεί "δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα" να μας ξαπλώσουν οι περιθωριακοί της νεοταξίτικης αριστερής προοδευτικότητας στο ανατομικό τραπέζι και να μας γδέρνουν όπως γδέρνουν τα πτώματα στους πίνακες του Ρέμπραντ.

Το ανατομικό τραπέζι λειτουργεί, ως τώρα, χωρίς κανένα πρόβλημα, ας αποκτήσουμε το θάρρος να ομολογήσουμε αυτήν την αλήθεια, μπροστά στην οποία κρύβουμε υποκριτικά το πρόσωπό μας. Στο νεοταξίτικο τραπέζι ο συρφετός των ανθρώπινων απομειναριών της κατεδάφισης των άλλοτε γοητευτικών και πανίσχυρων ολοκληρωτικών ιδεολογιών, που μεταλλάχθηκε στην μεταπρατική Αριστερά, προσπαθεί, με στερεότυπα και ιδεολογικά κλισέ,  να γδάρει την Ελλάδα. Πρακτορεύει τη Νέα Τάξη. Υπηρετεί πειθήνια τη λογική της εξουσίας και τις προστακτικές του αμερικανισμού. Μακελεύει όλα εκείνα τα γνωρίσματα που συνιστούν την ιδιαιτερότητα και τα στοιχεία της υπαρκτικής γνησιότητας του Έλληνα ανθρώπου. Το νεοταξίτικο αυτό σύμφυρμα με παραφρενική ψύχωση παραληρήματος λειτουργεί σαν εισαγγελέας, δικαστής, δήμιος και αφαιρεί σιγά-σιγά την ελληνική μας αυτεπίγνωση, την ιστορία μας, την γλώσσα μας, την θρησκεία μας. Υπακούοντας στις εντολες του “Die Neuordnung Europas” κατάντησε τον Έλληνας άνθρωπο του 21ου αιώνα να είναι ένα ηθικό ναυάγιο, κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει. Να ζει ενστικτωδώς τον "θάνατο του Έθνους", να στερείται κάθε αναφορά του βίου και με κοκαλωμένη ψυχή να μην υποψιάζεται τα μεγάλα ερωτήματα και να μην τα θέτει ποτέ στην ψυχή του. Στο τέλος δεν θα έχουν μείνει από το πάλαι ποτέ γένος των Ελλήνων άχρηστα περιτρίμματα που θα πεταχτούν στο κρεματόριο της ιστορίας.

Ευτυχώς! Η αισχρή εποχή της αριστερόστροφης σάχλας με σήμα κατατεθέν το ταγάρι, τα αμπέχωνα, την κουκούλα, την απλησιά και το μούσι πέρασε. Η επιδοτούμενη αριστερά των μουσάτων με τα χοντρά, απο το πολύ φαϊ, πισινά πάει στον αγύριστο. 

Δεν ασχολούμαστε με τα απολογητικά Νεο Δημοκρατικά μορμολύκεια, είναι θεωρητικά ανύπαρκτα και πολιτικά καθυστερημένα.