"ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα".

Πολύ φασαρία για την απόφαση του δικαστηρίου να αποσυρθεί το "βιβλίο" της Έρση Σωτηροπούλου "Ζιγκ-Ζαγκ...." από τις σχολικές βιβλιοθήκες κατόπιν μήνυσης του κ. Κ. Πλεύρη.

Όλη η αριστερά καμαρίλα ξεσηκώθηκε ουρλιάζοντας λογοκρισία. Φωνακλάδικη σαν υστερική πουτάνα, αφήνοντας στριγκλιές προσπαθεί να μας πείσει ότι η ελευθερία του λόγου και της καλλιτεχνική έκφρασης απειλείται. Εδώ γελάνε. Ο Πέτρος Μαρκάκης επιδοτούμενος πρόεδρος του δ.σ. του ΕΚΕΒΙ είναι λαλίστατος ως προς τις ανοησίες που εκτοξεύει΄αλλά δεν μπορεί να δει πέρα από την μύτη του. ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει: "Όταν ένας δικαστής φτάνει στο σημείο μέσα σε μία απόφαση να κάνει ακόμη και υποδείξεις παιδαγωγικού χαρακτήρα με σφαλιάρες, δεν θα πρέπει να απορεί κανείς που δίνει εντός εισαγωγικών σφαλιάρα σ' ένα βιβλίο που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος". Τιμήθηκε με κρατικό βραβείο σιγά μη στάξει η ουρά του ποντικού ή ακόμη καλύτερα, για να μπούμε και στο πνεύμα της συγγραφέας, χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Τα κρατικά βραβεία, όπως όλοι οι φωνακλάδες γνωρίζουν πολύ καλά, είναι γεμάτα αγκυλώσεις, διαπλοκές, παραιτήσεις, μαγειρέματα,κάστες, κύκλους, κλίκες και επετηρίδα! Σήμερα η δική μου σειρά αύριο η δικιά σου και πάει λέγοντας.
Ο δε ανεκδιήγητος Δημήτρης Χριστόπουλος, πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, μιλάει για λογοκρισία προσπαθώντας να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τονΠλεύρη με την Έρση. Ο κ. Πλευρης δικάστηκε και καταδικάστηκε για την ελευθερία του λόγου. Η Έρση δεν καταδικάστηκε για την ελευθερία της καλλιτεχνικής δημιουργίας της. Δεν απαγορεύτηκε στην μανδαμ να ρίχνει στο χαρτί τα αποξέσματα των εντέρων της, τις εκκρίσεις του μουνιού της. Αν της αρέσει να ονειρεύται διπλοκέφαλες ψωλές σωματεμπορίστικες είναι απόλυτο δικαίωμα της. Μπορεί να θέλει να βλέπει τον εαυτό της "καρφωμένο απο τα καυλιά σαν πεταλούδα" και όλες τις τρύπες της μπουκωμένες και αυτό όμορφο και δεχτό. Απλά και σταράτα δεν είναι δυνατό τα λεφτά του Έλληνα φορολογουμένου να επιδοτούν τις σεξουαλικές φαντασιώσεις που τροφοδοτούν τους αυνανισμούς της οποιασδήποτε ανοργασμικής αριστερής Σταχτοπούτας που μισεί τον εαυτό της και την κοινωνία.

Πρέπει να ευχαριστήσουμε τον κ. Πλεύρη. Με την αγωγή του μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε την κατάντια της προοδευτικής διανόησης. Από τους γίγαντες Βάρναλη, Ρίτσο και τόσους άλλους, ξέπεσε στα εξογκωμένα από την ασέλγεια και το πολύ φαϊ πισινά της νεοταξίτικης αριστεράς, που φαντασιώνεται και ελπίζει για τον πολλαπλό οργασμό. Μίας αριστεράς που βγάζει την κιλότα της και πέφτει στα τέσσερα για να δεχθεί το ορθωμένο καυλί της Νέες Τάξης και βλέπει το χύσι να κυλάει από το μουνί της περιμένοντας να της δώσει το χαρτομάντιλο για να σκουπιστεί και μετά να αφήσει διακριτικά την αμοιβή, για τις καλές υπηρεσίες, στο κομοδίνο. Ξύλινη μαριονέττα που αφήνεις να πέσει κατάχαμα, με χέρια και πόδια ανοιχτά, άκαμπτα, ανίκανη να κινηθεί μόνη της.

Κάποτε τα παιδιά διάβαζαν Λουντέμη και ονειρευόντουσαν ένα καλύτερο κόσμο. Σήμερα τα παιδιά, τα θέλουνε να διαβάζουνε Ζιγκ-Ζαγκ και να αναρωτιούνται γιατί "ο πυρετός φτιάχνει την καλύτερη μαστούρα".

Περί εθνών, ιστορίας και άλλων τινών

(sic): Περί εθνών, ιστορίας και άλλων τινών(κλικ)

Δήλωση Κίσσινγκερ

Για την "δήλωση Κίσσινγκερ"(κλικ)

Ειρωνεύεται ο Old-Boy τον Λάκη Λαζόπουλο, ο οποίος επανέλαβε από Αλ-Τσαντίρι την ψευτό-δήλωση Κίσσινγερ. Επί του συγκεκριμένου, έχει κάθε δίκιο, αφού από τη μια ο Λαζόπουλος έχει μετατραπεί σε νέο Νταλάρα και από την άλλη η δήλωση αποτελεί διαρκώς επανεμφανιζόμενο μύθο.

Ως εκεί όμως. Γιατί τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη χρήση της ειρωνείας —όπως φαίνονται και στα σχόλια των αναγνωστών του, κάθε άλλο παρά προφανή είναι.

Ας δούμε όμως πρώτα την "δήλωση":

Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ

Ναι, ο Κίσσινγκερ δεν το είπε ποτέ.

Πρόκειται για μια αγνώστου προελεύσεως φράση, η οποία αναπαράγεται εδώ και εκεί χωρίς κάποια αναφορά σε σοβαρή πηγή.

Ούτως ή άλλως, ένας διπλωμάτης δεν θα μίλαγε ποτέ έτσι δημοσίως —ίσως την εποχή της αποικιοκρατίας μόνο, όπου οι λαοί των αποικιών θεωρούνταν κάτι σαν απολίτιστα ζώα.

Αυτό είναι το "ιστορικό" κομμάτι του θέματος.

Το πολιτικό τώρα. Όποιος παραθέτει αυτή την ψευδεπίγραφη δήλωση για να αποδείξει δήθεν ότι και κάθε λόγος περί παρόμοιων σχεδιασμών και πολιτισμικών επιθέσεων είναι επίσης μούφα, ε, αυτός είναι χειρότερα νυκτωμένος από όποιον απλά την αναπαράγει ως αληθή.

Ας πούμε, από την αμερικανική σκοπιά, τι διαφορετικό κάνει το ευαγές ίδρυμα CDRSEE, με την αιγίδα των "The United States Government, Department of State", "The United States Agency for International Development", "The United Kingdom, Foreign & Commonwealth Office" και άλλων ευγενών οργανισμών (συμπεριλαμβανομένου του υπερηφάνου κρατικού μηχανισμού μας); (εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι σκοπός όλων αυτών είναι η αγάπη, η ειρήνη, η κατανόηση και η σταθερότητα στην περιοχή —ό,τι διακυρήσουν δηλαδή, οπότε πάσο).

Γράφει ή όχι η κ. Κουλούρη σε επίσημο έγγραφο του CDRSEE ότι οι νέοι καιροί στα Βαλκάνια απαιτούν και το γράψιμο της ιστορίας από νέα σκοπιά; Ή, με δικά της λόγια: «Οι πολιτικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στα Βαλκάνια και η αναθεώρηση του παρελθόντος που συνεπάγονται οδήγησαν τις βαλκανικές ιστοριογραφίες σε μια αναζήτηση του «κοινού» παρελθόντος, των κοινών ιστορικών εμπειριών της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της «κληρονομιάς» τους στη θρησκευτική, πολιτισμική και θεσμική σφαίρα».

Τι διαφορετικό γράφει ο Σάμουελ Χάντιγκτον στις δυο εκτενείς αναλύσεις του του που αποτέλεσαν τον κορμό του βιβλίου του "Η σύγκρουση των πολιτισμών" για το ότι πολιτισμικά η Ελλάδα ως ορθόδοξος χώρος, είναι ασύμβατη με τις αμερικανικές επιλογές;

Αλλά και από την αντίπαλη σκοπιά, τι διαφορετικό καταγγέλλει ο Γκυ Ντεμπόρ στα «Σχόλια Πάνω στην Κοινωνία του Θεάματος», όταν γράφει:

Η πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση εν γένει και καταρχήν σχεδόν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν. Ένα τόσο κατάφορο και αυταπόδεικτο γεγονός δε χρειάζεται εξηγήσεις. (...)

Μια απολυταρχική εξουσία τόσο πιο ριζικά καταργεί την ιστορία όσο πιο επιτακτικές είναι οι ανάγκες για κάτι τέτοιο, και προπαντών ανάλογα με τις μεγαλύτερες ή μικρότερες πρακτικές ευκολίες εκτέλεσης που συναντά. Ο Τσιν Τσε Χοάνγκ Τι διέταξε να καούν τα βιβλία, αλλά δεν κατάφερε να τα εξαφανίσει όλα. Ο Στάλιν είχε προωθήσει ακόμα παραπέρα την πραγματοποίηση ενός παρόμοιου σχεδίου στο αιώνα μας αλλά, παρόλα τα κάθε λογής ερείσματα που είχε καταφέρει να βρεί έξω από τα σύνορα της αυτοκρατορίας του, παρέμενε απροσπέλαστη στην αστυνομία του μια εκτεταμένη ζώνη του κόσμου όπου κορόιδευαν τις αγυρτίες του. Το ενσωματωμένο θεαματικό τα κατάφερε καλύτερα, με νέες μεθόδους και δρώντας αυτή την φορά παγκόσμια. (…)

Το πεδίο της ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων θα συνέβαιναν εκ νέου: “κτήμα ες αεί”, λέει ο Θουκυδίδης. Με αυτό τον τρόπο η ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφέρον να εξαλείξει το μέσο αποτίμησής της. (…)

Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι η ιστορία εμφανίστηκε στην Ελλάδα μαζί με την δημοκρατία. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι χάθηκε απ’ τον κόσμο μαζί με την τελευταία.

Σε τι διαφέρει το σχέδιο της ψευτο-δήλωσης από ό,τι γράφει στο βιβλίο του ο Σαμπκομαντάντε Μάρκος σχετικά με τις προθέσεις των κυρίαρχων δυνάμεων;

Ποιό είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο μονοπολικός κόσμος στην πορεία του προς την παγκοσμιοποίηση; Τα εθνικά κράτη, οι αντιστάσεις, η κουλτούρα, ο τρόπος του κάθε έθνους να βλέπει τον κόσμο, ό,τι το κάνει να διαφέρει από τα άλλα έθνη. Πως είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο χωριό όπου όλοι είναι ίδιοι αν υπάρχουν τόσες διαφορές; Όταν λέμε ότι πρέπει να διαλυθούν τα εθνικά κράτη και να μετατραπούν σε ερήμους, δεν εννοούμε ότι θα σκοτώσουν τον κόσμο, αλλά τον τρόπο ζωής του κάθε λαού. Μετά την καταστροφή θα έρθει το ξανακτίσιμο. Θα ξανακτιστούν οι διάφορες περιοχές μέσα σε ένα νέο πλαίσιο. Εκείνο που ορίζουν οι νόμοι της αγοράς. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης.

Το πρώτο της εμπόδιο είναι τα εθνικά κράτη: πρέπει να τους επιτεθεί και να τα καταστρέψει. Ότι κάνει ένα κράτος “εθνικό” πρέπει να καταστραφεί: η γλώσσα, ο πολιτισμός, η οικονομία, η πολιτική του ζωή και ο κοινωνικός του ιστός. (…)

Κάθε πολιτισμική διαφορά η οποία κάνει ένα Γάλλο Γάλλο, έναν Ιταλό Ιταλό, ένα Δανό Δανό, έναν Μεξικανό Μεξικανό, πρέπει να καταστραφεί, γιατί αποτελεί φράγμα στην παγκοσμιοποίηση της αγοράς. (…).

Αυτό σημαίνει ότι η πολιτιστική ιστορία, η ιστορία της παράδοσης, συγκρούεται με αυτή την διαδικασία και αποτελεί επομένως εχθρό της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν έθνη με μεγάλες παραδόσεις.

[Σαμπκομαντάντε Μάρκος, Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος]

Μοιάζει να σκέφτονται πολλοί: «Συνωμοσία; Σχεδιασμοί; Μακροπρόθεσμα πλάνα; Μυστικά κονδύλια; Πολιτιστικές επιθέσεις; Πρόκειται ασφαλώς περί γελοιοτήτων, και ορίστε η απόδειξη: ορισμένοι πιστεύουν μια ψευδεπίγραφη δήλωση, τάχα του Κίσσινγκερ. Άρα όλα μούφες, και όλα τα σχετικά Λιακοπουλισμοί».

Λίγο πρόωρο δεν είναι το συμπέρασμα σας, φίλτατοι;

Αυτό που έγραψε ο Γκορ Βιντάλ ισχύει και για πολλούς έλληνες —συνήθως τους πιο «προοδευτικούς»:

«Δυστυχώς οι Αμερικανοί, ως άλλα σκυλιά του Παβλόφ, έχουν εκπαιδευτεί από τα ΜΜΕ να αντιδρούν με χαχανητά σε κάθε αναφορά της λέξης συνωμοσία.».

Kiesling ... NOC it off

..."Ως πρώην αμερικανός διπλωμάτης, προσπάθησα να μην πάρω προσωπικά τις σβάστικες που ζωγράφισαν Ελληνες στη σημαία της δικής μου πατρίδας. Τώρα, με αφορμή αυτό που έγινε με την ελληνική σημαία στα Σκόπια, ομολογώ ότι βλέποντας τους Ελληνες να ανακαλύπτουν τη χαρά να γίνονται οι «απαίσιοι Αμερικανοί» των νοτίων Βαλκανίων, πρέπει να δώσω μάχη για να μην ψιθυρίσω στον εαυτό μου «καλά να πάθουν". Brady Kiesling Ελευθεροτυπία 6/4/2008

Ο darling των κκ Παπαχελά, Κουλουμπή και λοιπών βαστάζων ρίχνει την χολή του κατά της χώρας που τον φιλοξενεί, και συνάμα απειλεί σαν φερέφωνο του State Department. Με άλλα λόγια μας λέει αυτά που δεν μπορούν να πουν επισήμως οι "σύμμαχοι και φίλοι" Αμερικανοί.

Όσον αφορά την αμερικάνικη σημαία, την σημαία της πατρίδας του, με τον αγκυλωτό σταυρό, αυτή δεν είναι δημιούργημα των Ελλήνων, αλλά έτσι βλέπει την πατρίδα του ολόκληρος ο κόσμος. Όπως στην διπλανή φωτογραφία στην Ρώμη.

Σχετικά με την αποστροφή του "την εύθραυστη εθνική της (Ελλάδας) ματαιοδοξία." Ακριβώς 'όπως το λέει, με την διαφορά ότι αυτή η Ελληνική ματαιοδοξία, είπε ΟΧΙ στο φασισμό όταν η πατρίδα του ήταν ουδέτερη και δεν έδωσε ούτε εναν στρατιώτη στα Waffen SS σε αντίθεση με τις μεραρχίες των Βέλγων, Δάνων, Γάλλων, Κροατών, Βοσνιων και των αγαπημένων του "Μακεδόνων" και δεν έχει στοιχίσει στον κόσμο τα εκατομμύρια νεκρούς που στοίχισε και στοιχίζει η υστερικά παροξισμική αμερικάνικη ματαιοδοξία.

Δυστυχώς για τους Έλληνες τα ξαδέρφια μας δεν είναι οι ιδιοκτήτες του New York Times

NOC: Non Official Cover

Ο Μανδραβέλης εξακολουθεί...να ασχημονεί...

Το πρωταπριλιάτικο του ΛΑΟΣ

Tου Πασχου Μανδραβελη

Στην αρχή κάποιοι πίστεψαν ότι πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο. Το εξώδικο όμως υπάρχει στον δικτυακό τόπο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, και -παρά το γεγονός ότι έχει ημερομηνία 1η Απριλίου- μάλλον είναι πραγματικό. Ετσι για να διαλύσει κάθε υποψία: στον τόπο αυτό δεν φύεται μονάχα φαιδρά πορτοκαλέα, περισσεύουν και οι φαιδρές κομματικές πρωτοβουλίες.

Σχόλιο: Στον τόπο αυτό δεν φύεται μονάχα η φαιδρά πορτοκαλέα φυτρώνουν οι Εφιάλτες(κλίκ), οι Πήλιοι Γούσηδες, οι Νεναίκοι, οι Δωσίλογοι και τώρα τελευταία οι πράκτωρες του Νεοταξισμού και τα ανθρωπόμορφα ενεργούμενα που πήραν τα "perks" (κλίκ) της κυρίας Plame Wilson και υπηρετούν συνειδητά τα σχέδια του αμερικανισμού.

Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας διοργανώνει (χθες και σήμερα) διημερίδα με τίτλο «Το νέο κομματικό τοπίο στην Ελλάδα». Δύο από τις εισηγήσεις της ημερίδας έχουν να κάνουν με την ακροδεξιά στη χώρα μας που εκφράζεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο από το ΛΑΟΣ. Κατά την προσφιλή τακτική της ακροδεξιάς, το ΛΑΟΣ απειλεί με ένδικα μέσα οποιονδήποτε χαρακτηρίσει το κόμμα ακροδεξιό. Εδώ, πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι ενθαρρυντικό για τη χώρα το γεγονός ότι όσοι εμφορούνται από ακροδεξιές απόψεις ντρέπονται να το πουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια υποχρέωση στους υπόλοιπους να αποφεύγουν την κατάταξη του ΛΑΟΣ στην ακροδεξιά.

Σχόλιο: Δεν υπάρχει κάποια υποχρέωση από εμάς τους Έλληνες πατριώτες να αποφεύγουμε να χαρακτηρίσουμε τον Μανδραβέλη και τους ομοίους του (Δήμου, Μίχα Ανδριανόπουλου (κλίκ) ,Σωμερίτη...) πράκτωρες του αμερικανισμού.

Μέχρι προχθές το ΛΑΟΣ απειλούσε με μηνύσεις μόνο δημοσιογράφους. Τώρα, εκτείνεται και στους πολιτικούς επιστήμονες. Ετσι, με αφορμή δύο εισηγήσεις της εν λόγω ημερίδας, το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη έστειλε εξώδικο (!) στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, απειλώντας να προσφύγει στην ελληνική δικαιοσύνη κατά παντός υπευθύνου, προκειμένου «να προασπίσει τη φυσιογνωμία του κόμματος» από εκείνους «που επιχειρούν τον πολιτικό και κομματικό διασυρμό του» (sic).
Σύμφωνα με το εξωφρενικό αυτό εξώδικο, το ΛΑΟΣ απαιτεί από τους διοργανωτές της ημερίδας «αφενός να διαφοροποιήσουν τον τίτλο της ενότητας “Το δεξιό άκρο του κομματικού συστήματος”... και αφετέρου να ανακαλέσουν στην τάξη (!) την ομιλήτρια (Βασιλική Γεωργιάδου, επίκουρο καθηγήτρια της Παντείου)... ζητώντας να επαναπροσδιορίσει τον τίτλο της ομιλίας της (“Πως γεμίζει η δεξαμενή της Ακρας Δεξιάς; Σύνθεση και προέλευση των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ στις εκλογές του 2004 και 2007”)... με αυστηρούς -και όχι “καφενειακούς” και συκοφαντικούς- επιστημονικούς όρους και όχι με εσώψυχες υποκειμενικότητες και κομματισμούς». Και το εξώδικο καταλήγει με ένα βαθύ επιστημολογικό συμπέρασμα: «Αλλωστε η επιστήμη πρέπει να συνδέεται με την πραγματικότητα και όχι με κατάβαθα κακίας και μεροληψίας των φερομένων ως “επιστημόνων”» (!)

Σχόλιο: Η κυράτσα, - μην φοβάσαι κοπελιά μου θα πάρεις την θέση επισκέπτριας καθηγήτριας στην Εσπερία, πολλοί ζήλεψαν τον Λιάκο, - χαρακτηρίζει τον Ελληνικό λαό μία δεξαμενή κάτι σαν δεξαμενή λημμάτων ή αποβλήτων. Άραγε πως θα του φαινότανε μία πατριωτική διημερίδα με τίτλο "Το φαινόμενο της Εθνοφοβίας στην Ελλάδα" 'όπου μεταξύ των άλλων, θα παρουσιαζόντουσαν εισηγήσεις με τίτλο: "Πάντειος η φωλιά τουΕθνοφοβισμού" ή " ΣΥΡΙΖΑ το δεκανίκι του αμερικανισμού και της Νέας Τάξης"(κλίκ), " Ο Σύγχρονος Δούρειος Ίππος: Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις"...

Στο εξωτερικό θα έβαζαν τα γέλια με μια τέτοια πρωτοβουλία, στην Ελλάδα, όμως, που ακόμη συζητούμε την ελευθερία της επιστημονικής έρευνας με όρους «ασύλου», τα πράγματα είναι σοβαρά.

Σχόλιο: Στο εξωτερικό γελάνε με την ευκολία που διάφοροι καλοπληρωμένοι τύποι και τύπισσες βυσσοδομούν κατά της χώρας και του λαού της. Στην Αμερική η κυράτσα ούτε κατά διάνοια θα παρουσίαζε paper με τέτοιο τίτλο. Αν είναι δυνατό να χαρακτηρίζονταν τα εκλογικό σώμα των Αμερικανών πολιτών "δεξαμενή".

Στο Εξωτερικό γελάνε με την ευκολία που διάφορα κέντρα, παράκεντρα και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό έχουν βαλθεί να υποτάξουν την Ελλάδα στα κελεύσματα της Νέας Τάξης. Όλο αυτό το συνονθύλευμα στην Αμερική θα ήταν υποχρεωμένο να δηλώσει την ύπαρξη στο Υπουργείο δικαιοσύνης (κλίκ), να υποβάλει κατάλογο των μελών του και λεπτομερή κατάσταση από πού τα παίρνει...Αν δεν πιστεύεται ρωτήστε τον Γόντικα του Princeton η την κυρία Καλατζάκου(κλίκ).

Εντάξει! Τα στελέχη του ΛΑΟΣ έχουν το ελαφρυντικό της απύθμενης άγνοιας και για την πολιτική επιστήμη και για τον τρόπο που λειτουργεί η επιστημονική κοινότητα.

Σχόλιο: Ας Γελάσω! Για ποια πολιτική επιστήμη(κλίκ) μιλάει το παλικάρι. Ονομάζει επιστήμη τον μανδύα με τον οποίο κρύβουν τον πρακτωρισμό και την εθνοφοβία τους οι διάφοροι άσχετοι που με καλογερική μανία έχουν πέσει πάνω στην Ελλάδα και τους Έλληνες πατριώτες, γιατί έτσι τους είπαν. Όσον αφορά την επιστημονική κοινότητα, για του λόγου του επιστημονική κοινότητα είναι μόνο αυτή που τον εξυπηρετεί...

Παρ’ όλα αυτά -και παρά το γεγονός ότι δεν τιμά τη χώρα μας- έχουμε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα σε ρόλο ιεροεξεταστή. Δεν επιχειρεί απλώς να πλήξει την ελευθερία του λόγου, θέλει να ορίσει και την ορθή επιστήμη -και ευτυχώς δεν έχει ακόμη τα σύνεργα.

Σχόλιο: Ιεροεξεταστές είναι ο Λιάκος και η συμμορία του. Τους καμαρώσαμε κατά τον αγώνα για το κατάπτυστο, χρηματοδοτημένο από το State Department (κλίκ) βιβλίο.
Ελευθερία του λόγου! Ασε τα σάπια ρε Μανδραβέλη. Ελευθερία του λόγο όταν βολεύει. Θαυμάσαμε πώς αντιλαμβάνονται την ελευθερία του λόγου οι νεροκουβαλητές του Soros όταν όσοι αγωνίζονταν για την απόσυρσή του βδελυρού βιβλίου ιστορίας συλλήβδην ονομάζονταν κηπουροί, βοσκοί, νοικοκυρές, καπετάνιοι.

Παλιότερα, από τούτη εδώ τη στήλη είχαμε ισχυριστεί ότι το ΛΑΟΣ δεν είναι ακροδεξιό κόμμα, αλλά απλώς βαθύτατα λαϊκιστικό.

Σχόλιο: Ακριβώς όπως το λέει. Παλαιότερα δεν ασχολείτο Τώρα με την είσοδο στην Βουλή και μία πατριωτική φωνή να αντιτάσσεται στα σχέδια της Νέας Τάξης, ακολουθώντας την "έκθεση" του State Department(κλίκ) - το να σε συμπεριλαμβάνει στις εκθέσεις του είναι τίτλος τιμής - , ξαφνικά το ΛΑΟΣ βαφτίστηκε ακροδεξιό,

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνο.

Σχόλιο: Επικίνδυνη είναι η αφεντιά του. Αν μη τι άλλο κανένα στέλεχος του ΛΑΟΣ δεν υπήρξε ομοτράπεζος της κυρίας Wilson ή του κυρίου Kiesling (κλίκ) Ας μη ξεχνάμε ότι ο Μανδραβέλης(κλίκ) πάντα συντάχθηκε με τις επιδιώξεις και υποστήριξε αναφανδόν τις πολιτικές και τις πράξεις του Αγγλοσαξονικού Άξονα

Ας μην ξεχνάμε ότι ο φασισμός δεν είναι παρά ένοπλος λαϊκισμός...

Σχόλιο: Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε πόσο τενεκές ξεγάνωτος είναι. Χρειάζεται μαθήματα ιστορίας, αλλά τι να τα κάνει, αφού γράφει κατά παραγγελία.

«Φυλακισμένα μνήματα»

Πριν από δέκα χρόνια ο αείμνηστος αγωνιστής Μάριος Πλωρίτης

«Φυλακισμένα μνήματα»

ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, θα τη θυμηθούν όλοι, βέβαια, και θα την τιμήσουν, τη μεθαυριανή μέρα. Αλλά στην Ελλάδα, πόσοι; Κι όμως, εκείνη την 1η Απριλίου 1955 άρχισε ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα... Σαράντα τρία, κιόλας, χρόνια από τότε ­ και οι πόνοι και τα αίματα των Κυπρίων, όχι την ένωση δεν έφεραν, αλλά τον τραγικό χωρισμό του νησιού...

ΕΚΕΙΝΟΣ ο μικρός κλειστός περίβολος με τους ψηλούς πέτρινους τοίχους, στο εσωτερικό των Κεντρικών (άλλοτε, αγγλικών) Φυλακών της Λευκωσίας, κλείνει τα σώματα δεκατριών θυσιασμένων παλικαριών ­ σύμβολο, όχι μόνο για την εξεγερμένη κατά της βρετανικής κατοχής Κύπρο, μα και για κάθε λαό, κάθε άνθρωπο, που μάχεται για την ανεξαρτησία του, για την ανθρώπινη υπόστασή του.

Το λιόχαρο προχτεσινό πρωινό έκανε να στραφταλίζουν τα μάταια συρματοπλέγματα και σπασμένα γυαλιά, που είχαν φυτέψει στην κορφή των τοίχων οι άγγλοι δ

εσμοφύλακες του νησιού. Μ' αληθινά σελάγιζαν οι λουλουδόπνιχτοι τάφοι και οι κάτασπροι σταυροί και οι μικρές φωτογραφίες των παιδιών που απαγχονίστηκαν ή σκοτώθηκαν απ' τους σμπίρους της αυτοκρατορίας, στην τετραετία 1955-1959 του απελευθερωτικού αγώνα.

Ζοφερός, αντίθετα, είναι ο δρόμος ως εκεί: η μακριά σειρά από κελιά των φυλακισμένων... ύστερα, τα κελιά των μελλοθάνατων... τέλος, το δωμάτιο με τις αγχόνες, να κρέμονται πάνω απ' την καταπακτή, που άνοιγε για να κρεμαστούν τα σώματα των καταδίκων. Ολη η «δόξα» μιας κοσμοκράτειρας (και κάθε τυραννίας), που πιστεύει πως θα «διαιωνισθεί», καταπνίγοντας τη φωνή των «απείθαρχων» αιχμαλώτων της.

Εκεί, μέσα στα λουλούδια και τη σιωπή, κείτονται ο Μιχάλης

Καραολής και ο Αντρέας Δημητρίου (οι πρώτοι που απαγχονίστηκαν, στις 10.5.1956), ο Ιάκωβος Πατάτσος, ο Αντρέας Ζάκος κι ο Χαρίλαος Μιχαήλ (στις 9.8.1956), ο Μιχαήλ Κουτσόφτας, ο Στέλιος Μαυρομάτης κι ο Αντρέας Παναγίδης (στις 21.9.1956), κι ο νεότερος απ' όλους, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης (στις 14.3.1957). Κι ακόμα, ο Μάρκος Δράκος, που σκοτώθηκε σε ενέδρα (18.1.1957), ο Γρηγόρης Αυξεντίου, που έγινε ολοκαύτωμα στο κρησφύγετό του, ύστερα από πολύωρη μάχη με τους Αγγλους (3.3.1957), ο Στυλιανός Λένας, που πέθανε απ' τα τραύματά του σε μάχη (28.3.1957) και ο Κυριάκος Μάτσης, που σκοτώθηκε κι αυτός στο κρησφύγετό του (19.11.1958).

Οι θυσιασμένοι ήταν 13, αλλά τα μνήματα είναι εννιά: οχτώ απ

' αυτούς, τους έθαψαν μαζί οι Αγγλοι (ανά δύο σε κάθε τάφο) για να οικονομήσουν χώρο... ­ με την ελπιδοφόρα προοπτική πως θα είχαν κι άλλην ανθρώπινη λεία, που δεν θα χωρούσε στο μικρό «αλώνι»...

Λεβέντικη στάθηκε, ακόμα και μετά το τέλος, η στάση των «κονκισταδόρων»: έθαβαν τους νεκρούς αμέσως μετά τον απαγχονισμό ή το θάνατό τους, στον περίβολο, απαγορεύοντας στους δικούς τους να παρευρεθούν, έστω κι από μακριά, στο ξόδι. Ακόμα κι ο παπάς έψελνε τη νεκρώσιμη ακολουθία έξω απ' την κλειστή είσοδο του κοιμητηρίου... Μα πώς να κάνουν αλλιώς; Ηταν σίγουροι πως, αν έδιναν τις σορούς στους συγγενείς, η κηδεία των ηρωομαρτύρων θα γινόταν ένας ακόμα μέγας αγερμός οργής και «φιλελεύθερης λαλιάς»...

ΤΟΝ καιρό που άρχισε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ζούσε ακόμα και δρούσε ένας περίπυστος άγγλος πολιτικός, που είχε κάποτε υμνήσει τους ενωτικούς πόθους των Κυπρίων και θα μπορούσε να ήταν ο ευφραδέστερος συνήγορος των υπόδικων αγωνιστών: ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Βέβαια, τη συνηγορία του την είχε διαλαλήσει μισόν αιώνα πριν: όταν, το 1907, υφυπουργός των Αποικιών, είχε επισκεφθεί το νησί:

«Είναι φυσικό ­ είπε ­ ο λαός της Κύπρου, ελληνικής καταγωγής, να θεωρεί την ενσωμάτωσή του με τη μητέρα πατρίδα ως ένα ιδανικό που αξίζει να το επιδιώξει σοβαρά, επίμονα και ενεργητικά... Τα αισθήματα αυτά είναι ένα δείγμα του πατριωτισμού, που, τόσο υπέροχα, χαρακτηρίζει το ελληνικό έθνος»...

Αλλά και πολύ αργότερα, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, περνώντας το 1943 απ' την Κύπρο, δεν παρέλειψε να «συγκινηθεί» για τη συμμετοχή των Κυπρίων στον συμμαχικό αγώνα κατά των άλλων δορυκτητόρων, των νατσιστών:

«Οταν τελειώσει ο πόλεμος, το όνομα της Κύπρου θα περιληφθεί ανάμεσα σ' εκείνα που στάθηκαν άξια, όχι μόνο για τη δική μας, αλλά και για τις μελλούμενες γενιές»...

Φυσικά, αυτά τα «άξια» και «υπέροχα» όχι μόνο ξεχάστηκαν μετά, αλλά και θεωρήθηκαν έγκλημα εσχάτης προδοσίας απέναντι στη βρετανική κυριαρχία. Κι επιπλέον, το Λονδίνο, εφαρμόζοντας την πάγια πολιτική τού «διαίρει και βασίλευε», φρόντισε να υποκινήσει τους Τουρκοκύπριους κατά των Ελληνοκυπρίων, να χαϊδολογήσει τους πρώτους και να εκφοβίζει τους δεύτερους με την απειλή να «μοιραστεί το νησί ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία». Εριξε, έτσι, τον σπόρο της ελληνοτουρκικής αντιπαλότητας, τον πότισε και τον έθρεψε ­ ώσπου έγινε ο ανθρωποβόρος μανδραγόρας ανάμεσα στις δύο κοινότητες... για να φουντώσει θριαμβικά με την εισβολή του 1974...

Την αποτρόπαιη κι επαίσχυντη «πράσινη γραμμή», που σκίζει τη μεγαλόνησο στα δύο ­ το οδυνηρότερο τραύμα για τους Κυπρίους, που πολλοί τους έγιναν πρόσφυγες στον τόπο τους ­ την πρωτοχάραξε η φαρισαϊκή και διχαστική πολιτική της «πανούργου Αλβιώνος». Αυτής, που ο λόρδος Curzon ­ αντιβασιλιάς των Ινδιών και υπουργός Εξωτερικών, το 1919-1924 ­ την είχε δοξολογήσει έτσι: «Η Μεγάλη Βρετανία είναι, μετά τη Θεία Πρόνοια, η μεγαλύτερη δύναμη του καλού, που μπορεί να υπάρξει στον κόσμο»...

Πόσο ευεργετική Πρόνοια στάθηκε η κραταιή αυτοκρατορία, το δοκίμασαν πάμπολλοι λαοί στα πέρατα του κόσμου. Και την ευποιία της την σκιαγράφησε ένας άλλος Αγγλος, ο ονομαστός συγγραφέας Η. G. Wells, σχολιάζοντας τη βρετανική στάση κατά τη συνθήκη των Βερσαλλιών, του 1920:

«Η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν ένα από τα κυριότερα εμπόδια για την πραγματοποίηση μιας οργανωμένης παγκόσμιας ειρήνης. Οντας ήδη μια κοινωνία εθνών, ένας σχηματισμός από κράτη που είχε υποδουλώσει, κι από χώρες που τις εκμεταλλευόταν, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να υπάρξει έλεγχος των εξοπλισμών της».

Και στην Παγκόσμια Ιστορία του (1928), μιλάει για «εκπρωσισμό (στρατικοποίηση) της νοοτροπίας των άγγλων ηγετών, από τη βικτωριανή εποχή», και οικτίρει τον «εθνικιστικό ιμπεριαλισμό» τους, που «αποτελεί ένα κράμα Μακιαβέλι και Αττίλα».

Τι προφητική η αναφορά στον Ούννο κατακτητή που, για την κτηνωδία του, είχε επονομασθεί «μάστιγα του Θεού» ­ και που θα ξαναδοξαζόταν απ' τους άξιους επιγόνους του, δίνοντας το πολυτιμημένο όνομά του στη «μάστιγα» της εισβολής του 1974!

ΟΤΑΝ αποτινάχθηκε η βρετανική κυριαρχία, οι Κύπριοι διαμόρφωσαν το θυσιαστήριο των φυλακών της Λευκωσίας και τ' ονόμασαν «Φυλακισμένα Μνήματα» ­ προσκύνημα στους ηρωομάρτυρες από δικούς και ξένους.

Ο νεότερος από εκείνους, ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης είχε γράψει, λίγον καιρό πριν απ' τον απαγχονισμό του, εκφράζοντας κι όλους τους συμμαχητές του:

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Πλήθος κατακτητές πέρασαν πάνω απ' τη «γλυκείαν χώραν Κύπρον», μέσα στους αιώνες ­ Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ρωμαίοι, Αραβες, Φράγκοι, Ενετοί, Τούρκοι, Αγγλοι. Πέρασαν κι έφυγαν, αφήνοντας ερείπια και όλεθρο. Αλλά ποια «μονοπάτια», ποια «σκαλοπάτια» θα βρεθούν για να απολακτισθεί η τωρινή «μάστιγα»;

Το ΒΗΜΑ, 29/03/1998 , Σελ.: B02
Κωδικός άρθρου: B12474B022
ID: 74579

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12474&m=B02&aa=2