"διακριτικές χαρές της μπουρζουαζίας"

Μετά εκείνη την τραγική επταετία η κούφια ρητορεία, η κενή καυχησιολογία για το ιστορικό μας παρελθόν, τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη κατέρρευσαν τραγικά. Η τραγωδία της Κύπρου έδωσε την ευκαιρία στις ισοπεδωτικές κακοδαιμονίες να εγκατασταθούν θριαμβευτικά και αναπτύχθηκαν στην κυριολεξία ανεμπόδιστα, δημιουργώντας, με επιστημονικό τρόπο και μεθοδικά μια κατάσταση συλλογικής γοητείας των "προοδευτικών" ιδεών του αναχρονιστικού μαρξισμού της δεκαετίας του 1920. Η άλλοτε "δεξιά" ντρεπόταν πια έστω και να προφέρει τις λέξεις: πατρίδα, έθνος, παράδοση, ιστορικό παρελθόν. Νοχελικά, με πνευματική οκνηρία έστρωσε το κρεββάτι της αριστεράς και σαν καλή καμαριέρα πήγε και κλείστηκε στο δωμάτιο της να θρηνήσει απονέμοντας στους άλλους την ευθύνη της δικής της μοίρας.

Η άλλοτε λεγόμενη "δεξιά του κατεστημένου", γερασμένη και εσωτερικά ερειπωμένη, κουφή και τυφλή - όπως όλοι οι γερασμένοι οργανισμοί - θυμόταν μόνο τα νιάτα της και ποτέ τα λάθη της και την πικρή γεύση της ωριμότητας της, παραδόθηκε άνευ όρων σε μία σιωπηλή και γεμάτη μνησικακία και εσωστρέφεια αρτηριοσκλήρωση. Μοναδική της έγνοια ήταν να στελεχώσει τον δημόσιο βίο μόνο με καθαρόαιμους "προοδευτικούς", μήπως και αφήσει περιθώρια υποψίας ότι εμμένει στο αμαρτωλό παρελθόν της ιδεολογικής της καταγωγής. Ακόμη σήμερα, μετά από την αριστερή λαίλαπα και το οικονομικό ξεχαρβάλωμα μειονεκτεί και ντρέπεται να στυλώσει κριτική αντίρρηση στην καταστροφική μανία της ξεκουρδισμένης ανερμάτιστης αριστεράς, βρίσκοντας μέσα στα οικονομικά ερείπια και τα κατεστραμμένα νοικοκυριά την μαζοχιστική ευχαρίστηση της δικαιολόγησης της πνευματικής της οκνηρίας και ανεπάρκειας. Στυλωμένη σαν πεισματάρικο τετράποδο βρίσκεται στην θέση του γνωστού "γαϊδουριού του Μπουριντάν" το οποίο δεμένο σε ίση ακριβώς απόσταση από ένα δεμάτι σανό και ένα δεμάτι άχυρο και μη μπορώντας να αποφασίσει τι θα έτρωγε πρώτα πέθανε από πείνα!

Αλλά είναι η "αριστερά" αυτή που παρηκμασε, γέρασε, αρτηριοσληρώθηκε και πριν καλά-καλά ωριμάσει, μολυσμένη από μία τεχνική σκέψη, πέθανε. Μεθυσμένη από την παντοδυναμία της, κυλίστηκε με ηδονή μέσα στις "διακριτικές χαρές της μπουρζουαζίας". Ναρκωμένη από τις εύκολες και ενορχηστρωμένες "επιτυχίες" της, αυτοθαυμαζόμενη από κοσμικά σαλόνια και από επιτηδευμένα φερέφωνα, στο τιμόνι της BMW της περιορίστηκε τελικά στο μηρύκασμα και μονότονη επανάληψη ενός μονοδρομικού μαρξιστικού τυφλοσούρτη, συνεχώς διαψευδόμενο από τα γεγονότα και την πραγματικότητα Είχε σπασμούς μέσα σε μία φαντασίωση εξουσίας Τυλίχθηκε στον μύθο της "πάλης των τάξεων", στα αντιδραστικά της όνειρα, στις μεταφυσικές αναφορές της, την θεμελιώδη παρελθοντολογία.

Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενός διανοητικού κενού, το οποίο, ως την κατ' ευφημισμό θετική πλευρά του, υποβοήθησε το έργου του αποπροσανατολισμού και της κατ' εθισμό πλέον αποδοχής πολλών από τα κηρύγματά της αριστεράς - ελλείψει αντιλόγου - και της ανατροπής των παραδεδεγμών αξιών που καθιστούσαν δυνατή την Κοινή Συγκατάθεση, χωρίς την οποία καμία κοινωνική δομή δεν μπορεί να σταθεί. Αλλά, όπως σε όλα, υπάρχει και η αρνητική πλευρά γι΄αυτήν την ίδια. Ο εθισμός στην παντοδυναμία, κάψιμο βιβλιοπωλείων, η τυφλή βία, η κυριαρχία στα ΜΜΣ(κοταδισμού) την κατέστησε ευάλωτη από τους "άγρυπνους" σκεπτόμενους της "δεξιάς", όχι του παλαιούς αρτηριοσκληρωμένους που ζητάνε συγγνώμη πριν καλά-καλά ανοίξουν το στόμα τους, αλλά τους νέους για τους οποίους οι έννοιες δεν έχουν χάσει τις λέξεις τους, ούτε οι λέξεις τις έννοιές τους.

Μπροστά σ΄ αυτήν την αξιοθαύμαστη αναίδεια των πυρομανών οπαδών ενός δόγματος, στο όνομα του οποίου παραδόθηκε στην λεηλασία και καταστράφηκε η πατρίδα μας και που παρ΄όλα αυτά εμφανίζονται , με το χέρι στην καρδιά και το γαρύφαλλο στο πέτο, σαν υπερασπιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, οι νεοι της Ελλάδας ας απαντήσουν με ένα τεράστιο γέλιο και ας συνεχίσουν την αγωνιστική τους πορεία.