Οι αιώνιοι έφηβοι του Ψυχικού αδύναμοι να ολοκληρωθούν σαν άτομα με ιδιοσυγκρασία αρρωστημένη ίσως από κάποια βαριά κληρονομικότητα παρατημένοι παθητικά στην μοίρα τους και στις ορέξεις της με ένα τρόπο στρυφνό και πολύπλοκο και λογική επιτηδευμένου πιθήκου. Μη μπορώντας να κουβαλήσουν ολόκληρη την ύπαρξή τους μισούν τον εαυτό τους και την κοινωνία έχοντας στήσει μάχη μαζί της. Έχουν μεταλλάξει την ύπαρξη τους σε ένα τεράστιο τίποτα, γι αυτούς δεν έχουν πλέον νόημα η άμιλλα της πολιτικής ο διάλογος. Δεμένοι χειροπόδαρα πάνω στις έμμονες ιδέες τους τρέχουν βογκούν, και πασχίζουν. Στο λίγο μυαλό τους έχουν εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζουν πλέον μέσα στην κοινωνία. Απλά περπατάν μέσα της με το ποτήρι του φραπέ στο χέρι δειλοί φανατικοί της βίας. Τραγικές ύπαρξεις, αμετακίνητα παγιδευμένες, με το χρόνο να τους ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο τους σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτιά τους το μέγα, απέραντο και ανίκητο μηδέν.
Ζουν μέσα σε ένα σκληρό όνειρο με το δεκαπέντε ή είκοσι τις εκατό του εαυτού τους. Πρέπει να μεγάλωσαν στην τύχη, μέσα στις ερημιές και στη σιωπή, σαν άθλια αγρίμια που τα ξαμολήσανε στο μπουρδέλο της κοινωνίας να αρπάξουν και αυτά το κομμάτι του, αναλώσιμα προκατασκευασμένα ζωάκια απαραίτητα για να λιπάνουν την αιώνια κρεατομηχανή του κόσμου, η απαραίτητη κοπριά, ο ανθρακίτης που πυρώνει το καυστήρα και κινεί εσαεί τις μηχανές που περιπλέκουν την κατάσταση και φτιάχνουν την πραγματικότητα και τον ρυθμό της, η πιο φτηνή καύσιμος ύλη του κόσμου.
Δεν χρειάστηκαν σκοτεινά ορυχεία και γεωτρήσεις στα έγκατα της γης για να ρθουν στο φως. Στα βόρεια προάστια της Αθήνας το είδος αυτό περισσεύει.
Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις τους διαλεκτικούς που προπαγανδίζουν την προλεταριακή απλότητα, τις σερνικές γεροντοκόρες που ποτέ δεν τους έχει προταθεί η εξουσία. Και όλοι τους θέλουν να ρίξουν το δέντρο γιατί δεν φθάνουν τους καρπούς του. Μέσα στο διανοητικό παραλογισμό τους, τον πλινθοκεραμισμό των γνώσεων τους, και την ανυπαρξία οποιασδήποτε συγκράτησης ή μετρήματος, κυριαρχόυμενοι από συμπλεγματικά ιδεολογήματα αγωνίζονται σπασμωδικά να επιβάλλουν την χοντροκομμένη τους άποψη. Κάποιος φαίνεται τους σφύριξε ότι ο Μαρξ είπε "η βία είναι η μαμμή της ιστορίας" και κανείς δεν βρέθηκε να τους θυμίσει, ότι αυτή η ρήση είναι μία διαστρέβλωση των δηλών φανατικών της βίας που θέλουν έτσι και δήθεν να δικαιολογήσουν την βία που φωλιάζει μέσα τους.
Είναι μικρόψυχα ανθρωπάκια ξεχαλεινωμένα στην ασυνειδησία, αισχροί υποκριτές. Ακούς εκεί τρακτρατούκες. Πέραν της τυφλής ποσοτικής βίας υπάρχει και μία ποιότητα. Η βία που με κυκλοθυμική μανία θα διακηρύσσουν στην παρέα τους ή τους δίδαξε κάποιος χαλαρός “πανεπιστημιακός” έχει μία ποιότητα όσον αφορά τον στόχο της. Οι επαναστάτες του τότε που θα ηδονίζονται να μηρυκάζουν και να φαντασιώνονται μαζί τους ήταν οι μπροστάρηδες της τάξης τους. Ο Δαντόν , ο Ροβεσπιέρος, ο Μαρά ήταν μέλη αυτής της τάξης και ενεργούσαν για λογαριασμό της. Κτυπούσαν βασιλιάδες, υπουργούς, πρίγκιπες. Μπουκάρηζαν σε ανάκτορα και παλάτια. Για κείνους η βία, τα οδοφράγματα και η φωτιά ήταν το λογικό μέσο για να πετύχουν το στόχο τους. Για τα καλόπαιδα του Ψυχικού η βία είναι μία διέξοδος στην υστερία του. Ισχύει απόλυτα για αυτόν τον κοινωνικό ντελβέ η ρήση του Σαλβόρ Χάρντιν από το "οι Δήμαρχοι" Η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία του Ισαάκ Ασίμωφ: "Η βία είναι το τελευταίο καταφήγιο των ανικάνων".
Μας ενοχλούν αφάνταστα οι τύποι σαν την παρέα του Ψυχικού και την συμμορία τους. Το ένστικτο μας λέει ότι υπάρχει κάτι αφύσικο και παράξενο στην επιθυμία τους να το παίζουν φτωχοί, όταν όλοι αγωνίζονται να ξεφύγουν από την φτώχεια . Μήπως έχουμε άδικο; Μέχρι τώρα οι τραμπούκοι του σημερινού Gladio, με τις πλάτες γερά καλυμμένες, στο όνομα του λαού καταστρέφουν την περιουσία του , τα σχολεία του, τα μαγαζιά του, τα αυτοκίνητα του. Δολοφονούν τα παιδια του λαού. Κανένας δεν τολμάει να πάει κατά τα χρυσά γκέτο της πλουτοκρατίας και να δώσει μια δόση βίας σε αυτούς που πράγματι ρουφούν το αίμα της Ελλάδας και διαλεκτικά μετατρέπουν τον ιδρώτα και το βιός τής χώρας σε βίλες και κότερα.
Σιγά μην πάνε κατά Ψυχικό, Πολιτεία η Πανόραμα. Χαζοί είναι να κάψουν την BMW του μπαμπά ή το Cayenne της μαμάς.
Ζουν μέσα σε ένα σκληρό όνειρο με το δεκαπέντε ή είκοσι τις εκατό του εαυτού τους. Πρέπει να μεγάλωσαν στην τύχη, μέσα στις ερημιές και στη σιωπή, σαν άθλια αγρίμια που τα ξαμολήσανε στο μπουρδέλο της κοινωνίας να αρπάξουν και αυτά το κομμάτι του, αναλώσιμα προκατασκευασμένα ζωάκια απαραίτητα για να λιπάνουν την αιώνια κρεατομηχανή του κόσμου, η απαραίτητη κοπριά, ο ανθρακίτης που πυρώνει το καυστήρα και κινεί εσαεί τις μηχανές που περιπλέκουν την κατάσταση και φτιάχνουν την πραγματικότητα και τον ρυθμό της, η πιο φτηνή καύσιμος ύλη του κόσμου.
Δεν χρειάστηκαν σκοτεινά ορυχεία και γεωτρήσεις στα έγκατα της γης για να ρθουν στο φως. Στα βόρεια προάστια της Αθήνας το είδος αυτό περισσεύει.
Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις τους διαλεκτικούς που προπαγανδίζουν την προλεταριακή απλότητα, τις σερνικές γεροντοκόρες που ποτέ δεν τους έχει προταθεί η εξουσία. Και όλοι τους θέλουν να ρίξουν το δέντρο γιατί δεν φθάνουν τους καρπούς του. Μέσα στο διανοητικό παραλογισμό τους, τον πλινθοκεραμισμό των γνώσεων τους, και την ανυπαρξία οποιασδήποτε συγκράτησης ή μετρήματος, κυριαρχόυμενοι από συμπλεγματικά ιδεολογήματα αγωνίζονται σπασμωδικά να επιβάλλουν την χοντροκομμένη τους άποψη. Κάποιος φαίνεται τους σφύριξε ότι ο Μαρξ είπε "η βία είναι η μαμμή της ιστορίας" και κανείς δεν βρέθηκε να τους θυμίσει, ότι αυτή η ρήση είναι μία διαστρέβλωση των δηλών φανατικών της βίας που θέλουν έτσι και δήθεν να δικαιολογήσουν την βία που φωλιάζει μέσα τους.
Είναι μικρόψυχα ανθρωπάκια ξεχαλεινωμένα στην ασυνειδησία, αισχροί υποκριτές. Ακούς εκεί τρακτρατούκες. Πέραν της τυφλής ποσοτικής βίας υπάρχει και μία ποιότητα. Η βία που με κυκλοθυμική μανία θα διακηρύσσουν στην παρέα τους ή τους δίδαξε κάποιος χαλαρός “πανεπιστημιακός” έχει μία ποιότητα όσον αφορά τον στόχο της. Οι επαναστάτες του τότε που θα ηδονίζονται να μηρυκάζουν και να φαντασιώνονται μαζί τους ήταν οι μπροστάρηδες της τάξης τους. Ο Δαντόν , ο Ροβεσπιέρος, ο Μαρά ήταν μέλη αυτής της τάξης και ενεργούσαν για λογαριασμό της. Κτυπούσαν βασιλιάδες, υπουργούς, πρίγκιπες. Μπουκάρηζαν σε ανάκτορα και παλάτια. Για κείνους η βία, τα οδοφράγματα και η φωτιά ήταν το λογικό μέσο για να πετύχουν το στόχο τους. Για τα καλόπαιδα του Ψυχικού η βία είναι μία διέξοδος στην υστερία του. Ισχύει απόλυτα για αυτόν τον κοινωνικό ντελβέ η ρήση του Σαλβόρ Χάρντιν από το "οι Δήμαρχοι" Η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία του Ισαάκ Ασίμωφ: "Η βία είναι το τελευταίο καταφήγιο των ανικάνων".
Μας ενοχλούν αφάνταστα οι τύποι σαν την παρέα του Ψυχικού και την συμμορία τους. Το ένστικτο μας λέει ότι υπάρχει κάτι αφύσικο και παράξενο στην επιθυμία τους να το παίζουν φτωχοί, όταν όλοι αγωνίζονται να ξεφύγουν από την φτώχεια . Μήπως έχουμε άδικο; Μέχρι τώρα οι τραμπούκοι του σημερινού Gladio, με τις πλάτες γερά καλυμμένες, στο όνομα του λαού καταστρέφουν την περιουσία του , τα σχολεία του, τα μαγαζιά του, τα αυτοκίνητα του. Δολοφονούν τα παιδια του λαού. Κανένας δεν τολμάει να πάει κατά τα χρυσά γκέτο της πλουτοκρατίας και να δώσει μια δόση βίας σε αυτούς που πράγματι ρουφούν το αίμα της Ελλάδας και διαλεκτικά μετατρέπουν τον ιδρώτα και το βιός τής χώρας σε βίλες και κότερα.
Σιγά μην πάνε κατά Ψυχικό, Πολιτεία η Πανόραμα. Χαζοί είναι να κάψουν την BMW του μπαμπά ή το Cayenne της μαμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου