Επέτειος "Δημοκρατίας 74"

Μήνυμα για την 38η επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας έστειλε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.
 «Το χρέος μας απέναντι σε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν εναντίον της δικτατορίας είναι βαρύ και διαρκές. Ό,τι και να πούμε είναι λίγο, ό,τι και να κάνουμε για να εκφράσουμε τον σεβασμό μας δεν αρκεί. Πολύ περισσότερο σήμερα που η Δημοκρατία μας αντιμετωπίζει σοβαρούς κινδύνους από την ιδεολογία του μίσους και του φασισμού. Παρ' όλες τις αδυναμίες που έχει δείξει ιστορικά η Δημοκρατία δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος διακυβέρνησης.   
Η στάση ζωής των αντιστασιακών αποτελεί παράδειγμα για την ελληνική κοινωνία που δοκιμάζεται σκληρά, ειδικά για την νέα γενιά που πληρώνει μία κρίση στη δημιουργία της οποίας δεν είχε καμία συμμετοχή.   
Τη σημερινή μέρα το βλέμμα μας στρέφεται στην ακρωτηριασμένη Κύπρο, που 38 χρόνια μετά την καταδικαστέα τουρκική εισβολή παραμένει διχοτομημένη. Δεν εγκαταλείπουμε την ελπίδα και την προσπάθεια. Καλούμε την Τουρκία να εγκαταλείψει την αδιαλλαξία της για να πέσει το τελευταίο τείχος στην Ευρώπη.   
Η επέτειος για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μας δίνει την ευκαιρία να σταθούμε μια στιγμή και να αναρωτηθούμε πως φθάσαμε μέχρι εδώ, γιατί η πορεία της μεταπολίτευσης ολοκληρώνεται με αυτό τον τραυματικό τρόπο, πως θα βγούμε από το τέλμα. Απαντήσεις υπάρχουν, αρκεί να αναζητηθούν, και ακόμη περισσότερο υπάρχει ανάγκη να δοθεί μία απάντηση συλλογική, οριστική και δίκαιη».

Από εκείνη την αποφράδα ημέρα  (24/7/1974) η αριστερά έγινε εξουσία. Κυβερνούσε ο μολιερικός αρχοντοχωριάτης Καραμανλής, αλλά κυρίαρχη ιδεολογία στη χώρα, δίχως αντίπαλο, δίχως αντιπρόταση, ήταν ένας αναχρονιστικός Μαρξισμός με πλήθος δογματικές αποφύσεις. Όποια κρατική δραστηριότητα ή κοινωνικός θεσμός προσφερόταν για ιδεολογική εκμετάλλευση, στελεχωνόταν με κομματικούς της μεταπρατικής Αριστεράς, αυτονόητα. Η ένταξη στην Αριστερά μεταποιήθηκε σε εφόδιο και προϋπόθεση καριέρας, προβολής, δημοσιότητας, πλουτισμού. Πραγματικές ή επινοημένες περγαμηνές "αντίστασης" στη δικτατορία, αλλά και μόνο η οργανωτική προσχώρηση στις αριστερές "προοδευτικές δυνάμεις", το χουντικό παρελθόν ξεχνίοταν,  έγιναν το εφαλτήριο για αναρρίχηση σε θώκους πανεπιστημιακούς, σε πόστα εξουσίας στην εκπαίδευση, σε υψηλές διοικητικές ευθύνες σε κάθε σχεδόν πτυχή του δημόσιου τομέα. Η αριστερά έγινε το καταφύγιο του κάθε ατάλαντου και ανίκανου. Αρκούσε να αυτοπροσδιοριζόσουν αριστερός και αμέσως με το ραβδί της Κίρκης η αριστερά σε μεταμόρφωνε σε ποιητή, λογοτέχνη, πολιτικό, δημοσιογράφο, σκηνοθέτη, καθηγητή και ότι άλλο ήταν το παιδικό απωθημένο του κάθε κομματικού βαστάζου.

Η Αριστερά έγινε πρακτική καταλήψεων, απεργιών κοινωνικού κόστους, γκανγκστερικών εκβιασμών, απροκάλυπτης αλαζονικής άρνησης των κανόνων του κοινοβουλευτισμού. Στα πανεπιστήμια, στα σχολειά, σε κάθε έκφανση οργανωμένου πολιτιστικού βίου και πληροφόρησης η Αριστερά με “τα συγκεκριμένα ποσά βίας” είχε επιβάλει την αδυσώπητη δικτατορία των μετριοτήτων που έκαναν καριέρα ως αντάλλαγμα της κομματικής τους υποταγής. παράγοντας πληθώρα ιδεολογικών αποπλυμάτων. Τρέμοντας από λυσσαγμένο φθόνο με ψυχή γεμάτα πλέγματα, που πήραν την μορφή μίσους πρός κάθε έννοια δικαίου με τη χολή να ανεβαίνει απο το συκώτι και να πανιάζει τα μούτρα της η αριστερά δεν προσέφερε τίποτα. Υιοθέτησε, κάθε συνδικαλιστική μαφία (τύπου ολυμπιακής, τελωνειακών, ΔΕΚΟ κλπ, η λίστα είναι ατελείωτη) που διεκδικούσε ατομικά συμφέροντα, χωρίς να σκεφτεί πραγματικά τον εργαζόμενο κόσμο, κατάφερε το τελικό χτύπημα εξουθενώνοντας ηθικά και πολιτικά την χώρα.

Έχει (η αριστερά)  αποκοπεί πλέον από το δημιουργικό κομμάτι της Ελλάδας και δεν είναι  παρά μία συλλογή από νευρωτικές Σταχτοπούτες και αιώνιους έφηβους που κηριαρχείται απο το περίφημο φροϋδικό παράδοξο της εμπειρίας του ευνουχισμού. Ένας εμετός ύπαρξης, γεμάτη με αδυναμίες που την εμπόδιζουν να ολοκληρώσει την ανάπτυξη της, τυφλωμένο, αδιάντροπο κολλημένο ανθρωπόμορφο ζώο, επικίνδυνο, χωρίς οίκτο και έλεος μήτε για τον εαυτό της μήτε για τους άλλους γύρω . Έχοντας βαρεθεί τα φραπέ, τα ζιγκ-ζαγκ, τις κόντρες,  την απόλαυση της άδειας και μονότονης ζωής στα χρυσά γκέτο θέλει να ανατρέψει μία κοινωνία που της έχει  στερήσει τον οργασμό της δημιουργίας.

Η φετινή επέτειος είναι και το τέλος της μεταπρατικής, παθητικής και μιμητικά μαρξιστικής αριστεράς. Είναι το κύκνειο άσμα της "αριστεράς" που παρήκμασε, γέρασε, αρτηριοσληρώθηκε και πριν καλά-καλά ωριμάσει, μολυσμένη από μία τεχνική σκέψη είναι κλινικά νεκρή. Μεθυσμένη από την παντοδυναμία της, είχε κυλιστεί με ηδονή μέσα στις "διακριτικές χαρές της μπουρζουαζίας". Ναρκωμένη από τις εύκολες και ενορχηστρωμένες "επιτυχίες" της, αυτοθαυμαζόμενη απο κοσμικά σαλόνια και από επιτηδευμένα φερέφωνα, στο τιμόνι της BMW και του Cayenne της περιορίστηκε τελικά στο μηρύκασμα και μονότονη επανάληψη ενός μονοδρομικού μαρξιστικού τυφλοσούρτη, συνεχώς διαψευδόμενο από τα γεγονότα, την ιστορία και την πραγματικότητα. Είχε σπασμούς μέσα σε μία φαντασίωση εξουσίας. Τα περίφημα συνθήματα “στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του” και “στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του” είτε μετατράπηκαν σε προπαγανδιστικές κενολογίες, είτε πραγματοποιήθηκαν με μορφή άσχετη με την κατά λέξη μορφή διαγουμίζοντας τον πλούτο υπερ της αριστεράς νομενκλατούρας.  Τυλίχθηκε στον μύθο της "πάλης των τάξεων", στα αντιδραστικά της όνειρα, στις μεταφυσικές αναφορές της, την θεμελιώδη παρελθοντολογία.  Ένας μονολιθικός συρφετός μουσάτων με αμπέχονα, μπλουτζινάτων και κουλτουριάρικο ύφος, υπάλληλος του κομματικού ιδεολογικού μηχανισμού που γρατζούναγε την πλήξη του και αισθανότανε όχι ως ιδεολογικό απόπλυμα, όπως είναι στην πραγματικότητα, αλλά ως σημαντική έκφανση της πνευματικής ζωής του τόπου που  με χρήση τυφλής βίας  απλά αναπαρήγαγε την κοινωνική αδικία με επιτυχία στα παραδοσιακά του καθήκοντα, του ιδεολογικού επιτηρητού και σφαγιαστή...

Σήμερα στην επέτειο της 24 Ιουλίου η αριστερά είναι κλινικά νεκρή. Διατηρείται στη ζωή διασωληνωμένημε τα λεφτά των διάφορων ντόπιων και ξένων κέντρων, παράκεντρων και παρασυναγωγών, με την μηχανική υποστήριξη των ΜΜΣ(κοταδισμού) και της Madison Avenue για να φέρει σε πέρας την αποστολή που της έχουν αναθέσει, τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων και την μετατροπή του Ελληνα ανθρώπου από υποκείμενο στης ιστορίας σε άψυχο καταναλωτικό αντικείμενο χωρίς παρελθόν, αβέβαιο παρόν και ακόμη χειρότερο μέλλον. Ένα άψυχο πράγμα...

Στην φετινή επέτειο  το “μήνυμα” Παπούλια απευθύνεται στις πιο πετυχημένες ΑΕ στην ιστορία της χώρας “η γενιά του Πολυτεχνείου ΑΕ” και “ηρωες του Πολυτχνείου ΑΕ”.  Οι θεομπαίχτες και οι διαγουμιστάδες, οι λαμόγιες και οι μποβαρίζουσες θα γιορτάσουν την “Δημοκρατία 74”. Οι Έλληνες, οι Ελληνίδες, τα Ελληνόπουλα θα την περιφρονήσουν. Μόνο η περιφρόνηση και η αδιαφορία απέναντι της την κατεβάζει στο ανάλογο προς την κοινωνική της σημασία επίπεδο...

Σήμερα γιορτάζουμε την ώρα της Δεξιάς. Την αναγέννηση της Δεξιάς που μέσα απο την Χρυσή Αυγή  υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Έχει πρόταση και εκπροσωπεί τους μεροκαματιάρηδες, τους αγωνιστές της ζωής, που οι οργανωμένες ομάδες των εγκαθέτων των βορείων προαστίων, της κλινικά νεκρής αριστεράς, που τις συντηρούν τα ΜΜΣ(κοταδισμού) κατέστρεψαν την ζωή τους και υποθήκευσαν το μέλλον παιδιών τους.