Ο αποκλεισμός της ελληνόψυχης αθλήτριας Παπαχρήστου αποκτά ιδιαίτερα μεγάλη σημασία επειδή αποκαλύφθηκαν ολοφάνερα τα απαίσια έλκη της εθνομηδενιστικής αριστεράς καμαρίλας που κτιζόταν και κτίζεται σύμφωνα με τις οδηγίες και τα σχέδια των υπερεθνικών νταβατζήδων. Ένα απλό εκτελεστικό όργανο, μια διακπεραιώτρια που ενεργεί βάσει υποδείξεων, που ακολουθεί τυφλά τις εντολές του Τρίτου Προσώπου, εκείνου που κρατάει τον παρά και μοιράζει τα τηλεφωνα της εκεί που πρέπει.
Η εθνομηδενιστική αριστερά εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα με επιστημονικές αξιώσεις. Αυτοδιακηρύσσεται ως πρόοδος, και μάλιστα ώς ύψιστη προόδος, ώς η πιό προοδευτική προόδος. Η λέξη πρόοδος και τα παραγωγα της είναι πασπαρτού να της ανοίγει όλες τις πόρτες. Μία διέξοδος συναισθήματος, με δανεικές λογικές, μέσα απο άγριες αποκαλυπτικές φαντασιώσεις, που αντικαθιστούν την πραγματικότητα. “Η φαντασίωση απο την άλλη, είναι μία παράξενη κατασκευή, προοριζόμενη να καλύψει το κενό του Άλλου, να κατευνάσει τον τρομακτικό χαρακτήρα της έλλειψης, η οποία διχάζει το αντικείμενο της ταύτισης και μας τροφοδοτεί με την επιθυμία για κάτι.” (Ρένα Δούρου, Η απόλαυση της εθνικισμού, Αθήνα 2007, σελ 24)
Η αριστερά στην Ελλάδα δεν ανακάλυψε τίποτα δικό της, κάτι παραπάνω: έχει κατ΄αρχή κληθεί να ερμηνεύει και να γενικεύει ξένες δοξασίες. Πως να “γενικεύει”; Μην ψάχνετε να βρείτε σ΄αυτό κάποιο επιστημονικό νόημα. Για τους αριστερούς, το να γενικεύουν τα συμβαίνοντα σημαίνει να λεν και να γράφουν ένα αρκετά μεγάλο αριθμό κατάλληλων λέξεων, πχ “ο εθνικισμός, αυτή η βασανιστική εμμονή στο εθνικό Πράγμα”,(Ρένα Δούρου. βλ. αν. σελ 16) ώστε να ικανοποιούν τους ανωτέρους και να μπορούν οι ίδιοι να έχουν κάποιο όφελος απο αυτό. Είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν όλες τις αξίες του Ελληνισμού, αρκεί να μνημονευθεί το όνομα τους στην Εσπερία, ακόμη και αν χαρακτηριστούν ανόητοι και υπηρέτες της Νέας Τάξης. Με συμπλεγματική προσκόλληση σε έναν διεθνιστικό ινφαντιλισμό προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το περιβάλον και εκφράζονται ανάλογα είτε με εκσπερματώσεις βλακείας ή σπασμούς ανοήσιας.
Οι εθνομηδενιστές της αριστερής καμαρίλας, που αναρωτιέται: “τι είν΄η πατρίδα μας”, δεν βασανίζονται ψάχνοντας για νέες δημιουργικές ιδέες, γιατί τις είχαν, τις έχουν και θα τις έχουν: είναι οι ιδέες των Sizek, Lacan, Hobsbawn...καθώς και οι ιδιοφυείς (αυτό είναι αυτονόητο) σχηματικοποιήσεις του Huntington. Όλες όμως οι βαθυστόχαστες φαινομενικά (και κενές ουσιαστικά) επινοήσεις τους δίνουν την εντύπωση της υψηλής επιστήμης. Δεν υπάρχει πάντως λόγος να απορεί κανείς, γιατί ανάμεσα στους επιστήμονες δεν συναντώνται λιγότεροι ηλίθιοι απ ό,τι ανάμεσα στους εκπροσώπους άλλων επαγγελμάτων....
Η εθνομηδενιστική αριστερά εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα με επιστημονικές αξιώσεις. Αυτοδιακηρύσσεται ως πρόοδος, και μάλιστα ώς ύψιστη προόδος, ώς η πιό προοδευτική προόδος. Η λέξη πρόοδος και τα παραγωγα της είναι πασπαρτού να της ανοίγει όλες τις πόρτες. Μία διέξοδος συναισθήματος, με δανεικές λογικές, μέσα απο άγριες αποκαλυπτικές φαντασιώσεις, που αντικαθιστούν την πραγματικότητα. “Η φαντασίωση απο την άλλη, είναι μία παράξενη κατασκευή, προοριζόμενη να καλύψει το κενό του Άλλου, να κατευνάσει τον τρομακτικό χαρακτήρα της έλλειψης, η οποία διχάζει το αντικείμενο της ταύτισης και μας τροφοδοτεί με την επιθυμία για κάτι.” (Ρένα Δούρου, Η απόλαυση της εθνικισμού, Αθήνα 2007, σελ 24)
Η αριστερά στην Ελλάδα δεν ανακάλυψε τίποτα δικό της, κάτι παραπάνω: έχει κατ΄αρχή κληθεί να ερμηνεύει και να γενικεύει ξένες δοξασίες. Πως να “γενικεύει”; Μην ψάχνετε να βρείτε σ΄αυτό κάποιο επιστημονικό νόημα. Για τους αριστερούς, το να γενικεύουν τα συμβαίνοντα σημαίνει να λεν και να γράφουν ένα αρκετά μεγάλο αριθμό κατάλληλων λέξεων, πχ “ο εθνικισμός, αυτή η βασανιστική εμμονή στο εθνικό Πράγμα”,(Ρένα Δούρου. βλ. αν. σελ 16) ώστε να ικανοποιούν τους ανωτέρους και να μπορούν οι ίδιοι να έχουν κάποιο όφελος απο αυτό. Είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν όλες τις αξίες του Ελληνισμού, αρκεί να μνημονευθεί το όνομα τους στην Εσπερία, ακόμη και αν χαρακτηριστούν ανόητοι και υπηρέτες της Νέας Τάξης. Με συμπλεγματική προσκόλληση σε έναν διεθνιστικό ινφαντιλισμό προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το περιβάλον και εκφράζονται ανάλογα είτε με εκσπερματώσεις βλακείας ή σπασμούς ανοήσιας.
Οι εθνομηδενιστές της αριστερής καμαρίλας, που αναρωτιέται: “τι είν΄η πατρίδα μας”, δεν βασανίζονται ψάχνοντας για νέες δημιουργικές ιδέες, γιατί τις είχαν, τις έχουν και θα τις έχουν: είναι οι ιδέες των Sizek, Lacan, Hobsbawn...καθώς και οι ιδιοφυείς (αυτό είναι αυτονόητο) σχηματικοποιήσεις του Huntington. Όλες όμως οι βαθυστόχαστες φαινομενικά (και κενές ουσιαστικά) επινοήσεις τους δίνουν την εντύπωση της υψηλής επιστήμης. Δεν υπάρχει πάντως λόγος να απορεί κανείς, γιατί ανάμεσα στους επιστήμονες δεν συναντώνται λιγότεροι ηλίθιοι απ ό,τι ανάμεσα στους εκπροσώπους άλλων επαγγελμάτων....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου