Μία δήλωση...μία αλήθεια

Ο υποψήφιος για το προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ Mitt Romney δήλωσε:

When I was young, I had the opportunity to live abroad.  I recognized that the greatest advantage my parents had given me was being born in America.  I am passionate about the principles that have made this nation the land of opportunity and a shining city on a hill. I believe in America. I believe it is the greatest nation in the history of the earth.  I believe that the next century must be an American century. Our highest priority must be to maintain a people, an economy, and a military so strong that no nation would ever risk challenging it.7/12/2011

Μετάφραση:” Όταν ήμουν νέος, είχα τη δυνατότητα να ζήσω στο εξωτερικό. Αναγνώρισα ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που μου είχαν   δώσει οι γονείς μου ήταν  το ότι γεννήθηκα στην Αμερική. Είμαι παθιασμένος με τις αρχές που έχουν κάνει αυτό το έθνος την γη των ευκαιριών και μία λαμπερή  πόλη πάνω σε ένα λόφο.

Πιστεύω  στην Αμερική. Πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο έθνος στην ιστορία της γης. Πιστεύω ότι ο επόμενος αιώνας πρέπει να είναι ένας αμερικανικός αιώνας. Η μεγαλύτερη προτεραιότητά μας πρέπει να είναι να διατηρήσει έναν λαό, μια οικονομία και έναν τόσο ισχυρό στρατό ώστε κανένα έθνος δεν θα μπορούσε ποτέ να διακινδυνεύσει να  την αμφισβητήσει.”

Αν ένας Έλληνας παραφράζοντας τον Mitt Romney δήλωνε:

“Όταν ήμουν νέος, είχα τη δυνατότητα να ζήσω στο εξωτερικό. Αναγνώρισα ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που μου είχαν   δώσει οι γονείς μου ήταν  το ότι γεννήθηκα Έλληνας. Είμαι παθιασμένος με την ιστορία  αυτού του τόπου που έχει κάνει αυτό το έθνος μοναδικό   και μία λαμπερή  εξαίρεση στον κόσμο..Πιστεύω  στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι είναι το ενδοξότερο έθνος στην ιστορία της γης. Πιστεύω ότι ο επόμενος αιώνας πρέπει να είναι ένας ελληνικός αιώνας. Η μεγαλύτερη προτεραιότητά μας πρέπει να είναι να διατηρήσει έναν λαό, μια οικονομία και μια τόσο ισχυρή στρατιωτική ισχύ ώστε κανένα κρατος δεν θα μπορούσε ποτέ να διακινδυνεύσει να  την αμφισβητήσει...”

Θα είχαν έλθει τα πάνω κάτω. Θα είχε ξεσηκωθεί η ντόπια διεθνιστική/προοδευτική φράκCIA για να  τον  κατηγορήσει σαν αδιόρθωτο εθνικιστή, χρυσαυγίτη, αναγνώστη του Στόχου ακόμη και φασίστα και να του πεί με δημώδη βλακεία: “ο εθνικισμός, αυτή η βασανιστική εμμονή στο εθνικό πράγμα” και για “...συλλογικές φαντασιώσεις και πως αυτές περνούν απο το ιδωτικό στο συλλογικό” (Ρένα Δούρου, Η Απόλαυδη του Εθνικισμού, Αθήνα 2007 σελ 16, σελ 20).
Ο   γνωστός και μη εξαιρετέος κύριος Βερέμης  θα τον συμβούλευε “οι εθνικές μνήμες αποτελούν κοινό σημείο αναφοράς, ώστε να δημιουργείται ανάμεσα στους κατοίκους της χώρας αυτής η αλληλεγγύη που είναι απαραίτητη  σε περιόδους κρίσης σαν την σημερινή. Όμως καλό είναι να προσέχουμε το θυμικό. Υπήρξε πηγή μεγάλων περιπετειών στο παρελθόν. Η υπερβολική του δόση βλάπτει” (Καθημερινή 6/2/2011).