Ποιός είπε το μεγάλο ΟΧΙ του 1940;

Χρόνια ολόκληρο ταλαιπωρούνται οι Ελληνες για να μάθουν ποιος είπε τελικά το ΟΧΙ.  Άλλοι λένε ο Ιωάννης Μεταξάς, άλλοι χτυπιούνται και φωνάζουν ο λαός και άλλοι ρωτάνε με αφέλεια τι είναι αυτό. Είναι μια κατάσταση που ταλανίζει την Ελλάδα για χρόνια. Διχάζει τον λαό και δεν τον αφήνει να συγκεντρωθεί και να μεγαλουργήσει.

Έπρεπε να δοθεί μια λύση. Να ξεδιαλύνει αυτός ο ιστορικός και πολιτικός γρίφος. Το θαύμα έγινε. Από εγκυρότατες πηγές, μας στοίχισε αρκετές εγγλέζικες λίρες, το ευρω δεν το θέλουνε, βλέπεται αυτός που πουλιέται πουλάει κιόλας,  μάθαμε ότι, την  εποχή που οι Έλληνες αγανακτισμένοι αγωνιζόντουσαν για τον "συνωστισμό της Σμύρνης" και όλη η προσοχή τους ήτανε στραμμένη και είχε επικεντρωθεί στον αγώνα κατά του Ρεπούσειου Άγους, μια ομάδα, μικρή σε αριθμό αλλά με τεράστιο επιστημονικό κύρος και επιστημονική επιφάνεια, αποφάσισε να μελετήσει σε βάθος το θέμα του ΟΧΙ. Κινήθηκε με μεγάλη μυστικότητα.  Ακολούθησε όλους τους συνωμοτικούς κανόνες. Με σύστημα και όλες τις μοντέρνες μεθόδους έρευνας άρχισε να ψάχνει αρχεία, να διαβάζει απομνημονεύματα, να παίρνει συνεντεύξεις από  απογόνους,  να προσπαθεί να εντοπίσει κάτι το σημαντικό στα παραπεταμένα προσωπικά αρχεία των πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης.

Κύριο μέλημα της ερευνητικής αυτής ομάδας ήταν η άκρα μυστικότητα, να μη διαρρεύσει τίποτα. Το κάθε ένα από τα έγκριτα μέλη της ομάδας, ακολουθώντας του συνωμοτικούς κανόνες, υιοθέτησε και το ανάλογο ψευδώνυμο: Καραγκιόζης (Βερέμης), Κολλητήρι (Κολιόπουλος) ,Χατζηαβάτης (Γ. Στεφάνιδης), Ρόζα η Ναζιάρα (Δραγώνα), Μαντάμ (Ρεπούση), Κούκλα (Φραγκουδάκη), Μαϊντανός (Δήμου), Αμερικάνος (Κουλουμπής), ΕΛΙΑΜΕΠ (Η Σπηλιά) εννούνε..του Νταβέλη(σημ. σχολιαστή).

Η ομάδα εφοδιάστηκε με μπόλικο παρά και ξεκίνησε. Ταξίδεψε παντού από Αθήνα μέχρι Λόνδρα,  από Ρώμη μέχρι Βερολίνο μέχρι στην Βιρτζίνια έφτασε στα Εθνικά αρχεία των ΗΠΑ και για καφέ στο Λάνγκλεϊ. Ομολογώ ήτανε μία κοπιώδης προσπάθεια. Τής στοίχισε χρόνο και ανάλωσε τα λίγα και κακής  ποιότητας κύτταρα του εγκεφάλου της, από χρήμα δεν γίνεται λόγος άλλος πλήρωνε. Τελικά κάπου σε κάποιο κιτρινισμένο φάκελλο  καταχωνιασμένο στο προσωπικά έγγραφα του Grazzi βρέθηκε η αλήθεια. Μετά από 70 χρόνια αποκαλύφθηκε, ξεσκεπάστηκε  η μεγαλύτερη απάτη της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Ο μεγαλύτερος αστικός μύθος της συγχρονης Ελλάδας κατέρρευσε.

Ο Ιταλός πρέσβης εκείνη την δραματική νύχτα 27 προς 28 Οκτωβρίου 1940, δεν συνάντησε τον Μεταξά. Από τον ξεχασμένο φάκελλο στο αρχείο του  φαίνεται ότι ο Grazzi είχε φύγει από Αθήνα κάνα δύο μέρες πιο νωρίς και "με τραίνα και παπόρια" είχε πάει στην Κέρκυρα, όπου τις 3 τα ξημερώματα συνάντησε το Νίκο Ζαχαριάδη που εκρατείτο στις εκεί φυλακές. Στον Ζαχαριάδη έδωσε ο Ιταλός πρέσβης το τελεσίγραφο του Μουσολίνι που ζητούσε την υποταγή της Ελλάδας στον φασισμό. Ο Ζαχαριάδης είπε λοιπόν το ΟΧΙ και όχι ο Μεταξάς που κοιμότανε αμέριμνος σπίτι του. Τα ευρήματα της ομάδας πράγματι θα αλλάξουν πολλά στην ελληνική ιστορία. Θα παρουσιαστούν πρώτα στα πλαίσια ενός επιστημονικού συνεδρίου που θα λάβει χώρα στην ποντικοφωλιά του Πάντειου Ιδρύματος με τίτλο "Η Αποδόμηση της Ελληνικής Ιστορίας στα Πλαίσια της Νέας Τάξης" με χορηγό τον Σόρος  Οι ομιλητές εκστασιασμένοι από το εύρημα με σπασμούς υψηλής ιστερίας με την συνηθισμένη πλέον παραληρηματική μανία του μισθοφόρου και γεμάτοι  μίσος θανατερό θα βυσσοδομήσουν κατά της Ελλάδας. Η μελέτη θα δημοσιευθεί στο πρώτο τεύχος του  νέου "επιστημονικού" περιοδικού "Αφελληνισμός".

Είναι ένα ωραίο μηθυστόρημα, ένα παραμύθι που όλες αυτές οι μαριονέτες της αριστερόστροφης σάχλας θα έδιναν τα πάντα, θα πούλαγαν και την μάνα τους, για να είναι έτσι. 

Το ΟΧΙ το είπε ο Ιωάννης Μεταξάς γιατί έτσι είναι. Στις τρείς τα ξημερώματα ο Ιταλός πρέσβης ξύπνησε τον Ιωάννη Μεταξά. Αν ο Ιωάννης Μεταξάς έλεγε ΝΑΙ εκείνη  την μυστηριακή και του παράλογου γεννήτρα ώρα,  πώς θα έλεγε ΟΧΙ ο ελληνικός λαός που θα ξυπνούσε αργότερα;

Η Δόξα χωράει σε μία λέξη: ΟΧΙ!

Η συνήθεια σκοτώνει τα ιερότερα στοιχεία της ζωής. Και η συνήθεια του εορτασμού των εθνικών επετείων, αμβλύνει μέσα μας την συγκίνηση και την υψηλοφροσύνη που χρειάζονται για να μετρηθεί ο άνθρωπος με τις κρισιμότερες στιγμές της Ιστορίας του. Να μετρηθεί και να μην βρεθεί ελλιπής.

Η επέτειος που καλείται το Έθνος να εορτάσει σύσωμο σε λίγες μέρες, είναι επέτειος εθνικής ελευθερίας των Ελλήνων, εθνικής περηφάνειας και θυσίας όλων για την Ελλάδα. Είναι η υπενθύμιση πως ολάκερη η ζωή ενός  λαού και ακέριο το φρόνημα του, και γνήσια η απόφαση του, μπορούν να συμπηκνωθούν σε μία και μόνη λέξη: την λέξη «ΟΧΙ» που φώναξε ο Ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς «βαθιά άκραχτα μεσάνυχτα, τρισκότεινοι ουρανοί πάν’ απ’ την Πολιτεία την κοιμισμένη». Την άρνηση στην δουλεία, την απόκρουση κάθε υποταγής, την διακύρηξη ενός περήφανου: "Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουτ΄ εμόν εστίν ουτ΄ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών" και της επθυμίας να πλάθει το Έθνος την ζωή του ελεύθερα και αδέσμευτα, όπως εκείνο βούλεται και αποφασίζει.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 όμως γεννιέται και από κάτι άλλο, βαθύτερο: την μακραίωνη παράδοση του “είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρις” των Ελλήνων, τα  πλούσια Ελληνικά βιώματα «Εσμέν γαρ Έλληνες το γένος ως τε η φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί», την Ελληνορθόδοξη στάση ζωής και την πίστη ότι τα πάντα πρέπει να έχουν ως μέτρο τους τον άνθρωπο.

Ο Έλληνας άνθρωπος για την επέτειο αυτή αξίζει περισσότερο από κάθε ιδεολογία, από οποιαδήποτε πίστη και θεωρία, είναι το ιερό και πανσέβαστο γεγονός της ζωής. Και για την υπεράσπιση του, για την προάσπιση της τιμής και της αξιοπρέπειας του κάθε θυσία είναι δίκαιη και κάθε αγώνας τίμιος κι υψηλός.

Σήμερα που η παρασιτική πολιτική νομενκλατούρα με τα στοιχεία κληρονομικότητας, η  πολιτικά ορθή και με άφθονο προοδευτικό λυρισμό αντίληψη ζωής, με τους ποικίλους μετασχηματισμούς αλλά με το  αυτό τρομοκρατικό, ολοκληρωτικό και ανελεύθερο ιησουίτικο αξίωμα: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», απειλεί την ύπαρξη του Έθνους. Σε καιρούς που τα μορφώματα του πολιτικού χειμώνα  αφού κατέβασαν την  Ελλάδα στο τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα, στρώνουν και άλλα σκαλιά για να την κατεβάσουν ακόμα πιο κάτω. Εμείς οι Ελληνόψυχοι που τότε αντιταχθήκαμε στον πρωτογενή Φασισμό, έχουμε χρέος ν’ αγρυπνούμε και να αντιστεκόμαστε  ενεργά, δυναμικά και θαρραλέα στην ευτέλεια του κακού, είτε “νεοφιλελεύθερο”, είτε «προοδευτικό», είτε «μαρξιστικό», είτε «νεοταξίτικο», είτε «παγκοσμιοποιημένο» είναι αυτό, που απειλεί, «σαν την λέπρα και σαν την ακρίδα», να μονοπωλήσει την ζωή, να φαρμακώσει και τον πολιτισμό και να κάνει τον Έλληνα Άνθρωπο  μονοδιάστατο καταναλωτικό αντικείμενο χωρίς παρελθόν, μνήμη και μέλλον, ένα κουνούπι στην απεραντοσύνη του βάλτου.

Όπως τότε τα Ελληνικά νιάτα μεθυσμένα από το αθάνατο κρασί του 21, κατά το παράγγελμα του Παλαμά και εμπνευσμένα απο την γιγαντιαία μορφή του Ιωαννη Μεταξά  βροντοφώναξαν το «ΟΧΙ» στο πρωτογενή βάρβαρο και χυδαίο Φασισμό. Σήμερα είναι επιτακτικό παρά ποτέ. Να βροντοφωνάξουμε ένα μεγάλο «ΟΧΙ» στο σύγχρονο υποκατάστατό του τον εξ' ίσου βάρβαρο και χυδαίο ψωραλέο συρφετό των κοινωνιοπαθών μετριοτήτων που με προπετασμα καπνού  την δημοκρατία  συγκαλύπτουν τα εδραιωμένα συμφέροντα καταλήστευσης της Ελλάδας.

Η 28η Οκτωβρίου 2013 προσκαλεί σε μία τέτοια πνευματική, ιδεολογική πανστρατιά, σε έναν αγώνα συνεχή για ελευθερία και για αξιοπρέπεια, για την προάσπιση του δικαιώματος να πλάθουμε την ζωή μας αδέσμευτα και αυθεντικά δηλαδή ελληνικά.

«Μην αφήσης τον άθεο να πάρη το στερνό θησαυρό σου».

Όλη η δόξα του κόσμου χωράει σε μία λέξη: «ΟΧΙ».

Καήκαμε

Παρακολουθήσαμε διαδικτυακά την συνέντευξη Τύπου(κλικ) της Χρυσής Αυγής. 
Αν τα μισά απο όσα είπε ο κύριος Ηλίας Κασιδιάρης και οι συναγωνιστές του για τις στημένες διώξεις είναι αλήθεια.
Καήκαμε!  Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας!
Οι άνθρωποι που μας κυβερνάν είναι άχρηστοι. Δεν είναι ικανοί, με όλο το σύστημα της δημοκρατικής  διαπλοκής - Βουλή, ΜΜΕ(ξαπατησης), Δικαιοσύνη -  πλάι τους,  να στήσουν ουτε μία προβοκάτσια  κατά “αγράμματων φουσκωτών”.
Είναι δυνατόν αυτοί οι ιδιοι άνθρωποι να είναι ικανοί να βγάλουν την Ελλάδα  απο την κρίση όταν έχουν απέναντί τους τα σαΐνια των διεθνών τοκογλύφων.

Η Θέληση της Δύναμης

Η ΑΤΣΑΛΙΝΗ ΘΕΛΗΣΗ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ ΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

ΑΘΗΝΑ 23-10-2013.

Πολλά τα εμπόδια που τίθενται από τον αντίχριστο, ανθέλληνα και μισάνθρωπο νεοταξισμό στο διάβα τής σφοδρής επιθυμίας μας για αντίσταση και απελευθέρωση τής Μεγάλης Πατρίδος μας Ελλάδος. Οι ψευτοδημοκράτες επικαλούνται τη δημοκρατία, φιμώνοντας τις ελεύθερες φωνές. Επικαλούνται το λαό, οδηγώντας τον στην εξαθλίωση και τη φυσική εξόντωση. Ρητορεύουν για συμμορίες και προδοσίες, όταν αμνηστεύουν τις πραγματικές συμμορίες και προδοσίες τού κατοχικού καθεστώτος.

Θέλουν να λυγίσουν τούς μπροστάρηδες για να μην τούς ακολουθήσουν οι πολλοί και αγνοί Έλληνες. Πολεμούν τούς Έλληνες Εθνικιστές αυτοί που ούτε Έλληνες σωστοί είναι ούτε πιστεύουν στο Ελληνικό Έθνος, αφού δεν ανήκουν σ’ αυτό. Θέλουν λοιπόν να κάμψουν την θέληση τού λαού μας, αλλά δεν μπορούν. Και δεν το μπορούν, γιατί αυτή η θέληση είναι από ατσάλι. Και όπως είχε πει ένας σοφός, όσο δυνατότερα με χτυπά το σφυρί, τόσο πιο καθάρια αντηχεί ο ατσάλινος όγκος θελήσεώς μου.

Έτσι λοιπόν οι παγκοσμιοποιητές και τα ελληνόφωνα δουλάκια τους παίζουν τα ρέστα τους προκειμένου να επιτύχουν την εξόντωση τού Έθνους μας. Οι εκλογές δεν τούς εξυπηρετούν, γιατί όλες οι δημοσκοπήσεις, οι δικές τους οι στημένες, οι ηλεκτρονικές και οι κοινωνικές σφυγμομετρήσεις, κρυφές και φανερές, δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός γνωρίζει το πραγματικό πρόβλημα και αγαπάει την Πίστη και την Πατρίδα του.

Ο Έλληνας πονάει, υποφέρει και δεν αποπροσανατολίζεται, γυρεύοντας αληθινή διέξοδο διαφυγής. Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο διωγμός τής εθνικής μας συνείδησης στο πρόσωπο τού Λαϊκού Εθνικισμού κουβαλάει μαζί του το διωγμό σε βάρος τού Ελληνισμού. Οι δωσίλογοι λοιπόν δεν έχουν βάση και λόγο να καταφύγουν στη λαϊκή ετυμηγορία. Θέλουν να πάνε σε εκλογές δίχως εθνικιστική φωνή, όπως δείχνει κάποια δημοσκόπηση που ανέβηκε στο διαδίκτυο χωρίς εθνικιστική εκπροσώπηση. Αλλά και εκεί εισπράττουν την οργή τού λαού μας.

Το μόνο λοιπόν που τούς μένει είναι να προκαλέσουν εμφύλιο. Να φέρουν την απολύτως φυσιολογική αγανάκτηση τού λαού μας στα ανώτατα όρια. Και με τον τρόπο αυτό να στρώσουν το έδαφος στην πολιτειακή ανωμαλία, επιχειρώντας να την χειραγωγήσουν και να επιτύχουν το ελεγχόμενο αποτέλεσμα που ζητάει η παγκόσμια εξουσιαστική συμμορία από το ενταύθα υποκατάστημά της.

Οι ψευτοδημοκράτες τού κατοχικού καθεστώτος «αποφάσισαν» να διατηρήσουν την υπερφορολόγηση των καυσίμων, καταδικάζοντας τον ελληνικό λαό να παγώσει από το κρύο τού χειμώνα, γιατί αυτό διέταξαν οι δυνάστες – δανειστές. Οι ψευτοδημοκράτες τού κατοχικού καθεστώτος κόβουν ή απαγορεύουν εκπομπές που εμφανίζουν την εθνικιστική άποψη και φιμώνουν τη φωνή των Ελλήνων Εθνικιστών, γιατί αυτό διέταξαν οι παγκόσμιοι κατακτητές.

Οι ψευτοδημοκράτες τού κατοχικού καθεστώτος, δρώντας ως καταληψίες τής Πολιτείας και εγκληματική συμμορία, φέρανε στη Βουλή τροπολογία για την αναστολή τής κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων που κατηγορούνται ως «συμμορίες». Σ’ αυτήν την τροπολογία όμως καταργούν τα άρθρα περί εσχάτης προδοσίας, ελπίζοντας πως θα απαλλαχθούν από τις βαρύτατες ευθύνες τους για τη φτωχοποίηση τού λαού, την ακύρωση τής εθνικής μας κυριαρχίας και τον ακρωτηριασμό που φέρνουν οι μεθοδευμένες ήττες στα εθνικά μας ζητήματα.

Θέλουν λένε να κάνουν συλλήψεις των αριστερών ενόχων των υποθέσεων τής Μαρφίν και των Σκουριών Χαλκιδικής. Μα αφού τούς ξέρουν και τούς έχουν αφήσει ελεύθερους. Οι ίδιοι οι νεοταξικοί υπάλληλοι το ομολογούν. Τούς αφήνουν να «διαμαρτύρονται», να βγάζουν «αντιφασιστικές» ανακοινώσεις και άλλα τινά. Θέλουν λένε κάποιοι να συντηρηθεί ο μύθος των δύο άκρων, λερώνοντας την Αριστερά. Άκρο υπάρχει ένα κι αυτό το συναποτελούν μαρξιστές και σοσιαλφιλελεύθεροι. Κι αυτοί είναι ανεξίτηλα λερωμένοι.

Λοιπόν, η Ελλάς δεν πρόκειται μήτε να λυγίσει μήτε να εξαφανιστεί. Είναι η ατσάλινη θέλησή της που γκρεμίζει κάθε είδους εμπόδιο. Είναι το αθάνατο γονίδιό της που είναι πλημμυρισμένο από το μύρο που φέρει η ευλογία τού Θεού μας. Είναι η δύναμη που μάς δίνουν τα παιδιά μας.

Η κόρη μου πριν λίγες ημέρες μού χάρισε μια ζωγραφιά που έφτιαξε. Τής ζήτησα να μού την εξηγήσει και να μού την περιγράψει. Είναι η Ελληνική Σημαία τής ξηράς που έχει κανονικά τον λευκό σταυρό, αλλά στη θέση τού γαλάζιου χρώματος έχει κόκκινο χρώμα και κάτω από τη Σημαία τρέχουν δάκρυα. Είναι μού είπε κόκκινη γιατί μάτωσε από τούς εχθρούς μας και τα δάκρυα που τρέχουν είναι το κλάμα τής Ελλάδος μας!!!

Οι εχθροί μας έχουν ηττηθεί εκ προοιμίου. Δεν θα μάς πάρουν μήτε σπίτια μήτε εκκλησίες μήτε Μακεδονία, Θράκη και Αιγαίο. Δεν πρόκειται να αποδεχτούμε τον περιορισμό τής εθνικής κυριαρχίας και τού εθνικού μας εδάφους για καμία ραγιάδικη ειρήνη, για καμία αφελληνισμένη ευημερία και για καμία συνύπαρξη με τούς εχθρούς μας, όπως ειπώθηκε στον πρόεδρο τής «ελληνικής δημοκρατίας» και εφαρμόζεται σήμερα.

Η γη μας είναι των παιδιών μας. Έχει αποστολή να τα θρέφει και να τα ζεσταίνει. Έχει προορισμό να ανθίσει και να μεγαλώσει. Τα σπίτια μας και η πατρίδα μας ανήκουν μονάχα στους Έλληνες που έχουν μέσα στην καρδιά τους με ανεξίτηλα χρυσά γράμματα τις λέξεις Χριστός και Ελλάς. Και η αληθινή ειρήνη και ευημερία είναι η Νίκη μας στον πόλεμο για μια Δίκαιη και Μεγάλη Ελλάδα.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

http://ethnikistikosagwn.blogspot.com

"Ο πρώτος Έλληνας νεκρός"....!

Δημήτριος Παπαδημούλης, (ΣΥΡΙΖΑ) - Βουλή, 17/10/2013:

«Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

(...)

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σαν σήμερα συμπληρώνεται  – αν δεν κάνω λάθος –  ένας ακριβώς μήνας από την ημέρα που ο Παύλος Φύσσας έπεσε νεκρός από το δολοφονικό μαχαίρι του Χρυσαυγίτη Γιώργου Ρουπακιά. Και αυτή η εξέλιξη  – γιατί δεν ήταν ο πρώτος νεκρός, αλλά ήταν ο πρώτος Έλληνας νεκρός –  αποτέλεσε σημείο καμπής και για την αντιμετώπιση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής από την οργανωμένη πολιτεία και από την Κυβέρνηση αλλά και σημείο καμπής για τις πολιτικές εξελίξεις κι ένα μεγάλο σοκ για την ελληνική κοινωνία.

http://seferou.net

Αυτά μεταξύ άλλων περισπούδαστων είπε ο επαγγελματίας αριστερός Παπαδημούλης στην βουλή κατά την συζήτηση οχετό κατα της ΧΑ. Πρεσέξετε την αποστροφή  που αναφέρεται στον Πέτρο Φύσσα “γιατί δεν ήταν ο πρώτος νεκρός, αλλά ήταν ο πρώτος Έλληνας νεκρός”. Με αυτή την φράση ο καλός αυτός άνθρωπος διαγράφει την αριστερή βαρβαρότητα που έζησε η Ελλάδα τα 40 χρόνια μεταπολίτευσης. Τα θύματα της αριστερής τρομοκρατίας πάει ξεχαστηκαν γιατί δεν ήταν Έλληνες αλλά ταξικοί εχθροί. Για 40 χρόνια η αριστερά το έπαιζε εισαγγελέας, ένορκος, εκτελεστής και δολοφονούσε όποιον αποφάσιζαν οι σκοτεινοί της κύκλοι μέσα στα λαγούμια τους.

Ερχεται σήμερα ο Παπαδημούλης σειμιολογικά να διαγράψει τα πειθήνια 45αρια της 17Ν, τις δολοφονίες απο τους επαναστάτες των βορείων προαστίων αστυνομικών που “όπως τα ντόνατς που τρώνε δεν είναι ωραίοι χωρίς μία τρύπα στη μέση”, ή απλών ανθρώπων όπως του ταξιτζή στην Πάρου Τάσου Θεοφίλου.  Έλληνες ήταν και αυτοί   που δολοφονήθηκαν επειδή το συνάφι του κυρίου αυτού ή η μαφία του αν προτιμάτε, είχαν βγάλει το συμπέρασμα ότι η δημοκρατία δεν είναι “παρά ένα κόλπο της αστικής τάξης να εκτονώνει την οργή των μαζών”.

Η Ελλάδα στα 40 χρόνια μεταπολίτευσης μια δολοφονική οργάνωση γνώρισε την Αριστερά. Μπορεί όλοι οι αριστεροί να μην είναι δολοφόνοι, αλλά όλοι οι δολοφόνοι είναι αριστεροί και στο όνομα της αριστερής ιδεολοψίας δολοφονούν.

Δημοκρατικό τάκτ: Οι Α.Π, η Μ.Κ και Λ.Τ

Τι δημοκρατικό

τακτ! 

Οι Α.Π, η Μ.Κ και Λ.Τ. είναι οι τρεις που φέρονται ως οι ηγέτες του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Δεν ακουσαμε ούτε μία λέξη για την πολιτική τους ταυτότητα, σε ποιόν πολιτικό χώρο κινούνται, κάτι για τις κομματικές τους διασυνδέσεις τέλος πάντων. Δεν είχαμε ούτε μία διαρροή από τις δικογραφίες, Δεν μας έδειξαν ούτε καν μία φωτογραφία. Που είναι οι φωτογράφοι που ακολουθούσαν βήμα βήμα τον κατ΄ομολογίαν δολοφόνο της Αμφιάλη και του χτίζανε το χρήσιμο προφίλ;  Η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων που είχε πέσει στον κατά παραγγελία λήθαργο ανένηψε. Δεν είναι καταπληκτικό; Σαν κάτι να θέλουν να κρύψουν τα ΜΜΕ(ξαπάτησης).

Στην  “χρυσαυγιαδα”  μάθαμε τα πάντα για τους πάντες.  Τα σπίτια των χρυσαυγητών μελών της βουλής ψάχτηκαν και ότι βρέθηκε  σε χρόνο μηδέν μοιράστηκε στα πρόθυμα ΜΜΕ(ξαπάτησης),  Στην  περίπτωση των γεγονότων στις Σκουριές κανείς δεν ασχολείται με το που ανήκουν κομματικά  ο Α.Π., η Μ.Κ., ο Λ.Τ. σαν κάποιο αόρατο χέρι να θέλει να προστατεύσει τους ιδεολογικούς του μέντορες.
Αμ εκείνος ο πρώην συνδικαλιστής που το παίζει υπουργός δικαιοσύνης, που χάθηκε; Δεν έπρεπε να βεβαιώσει τους τυραγνισμένους Έλληνες, ότι θα έχουν μία “δικαιη δίκη”.  Η μουγκαμάρα του έχει κάνει  τους Ελληνες να προβληματίζονται για τα περί “ανεξαρτησίας” της δικαιοσύνης και τις διάφορες άλλες παρλαπίπες.

Δικαιοσύνη: Αντιγράφουν οι αιώνες αλλήλους;

Σύσσωμο αυτό που αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται κατ’ ευφημισμόν  “συνταγματικό τόξο” συνεπικουρούμενο από τα ΜΜΕ(ξαπάτησεις) και με υποδείξεις από έξω ελληνικά και εξωθεσμικά κέντρα απαιτεί από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα και να φυλακίσει, να εξαφανίσει να διαπόμπευσει την Χρυσή Αυγή. Οι υποθέσεις με ταχύτητα φωτός, σπάνιο φαινόμενο για τα δεδομένα της ελληνικής δικαιοσύνης, πήραν το δρόμο τους. Στις ανακρίτριες που αναλαμβάνουν να ξετυλίξουν  το “κουβάρι” της Χρύσής Αυγής , - διαπρεπείς νομικοί και με αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα και οι δύο, που δεν είναι άπειρες· το αντίθετο (Το Βήμα 17/10/2013)-. σαν απλοί τυραγνισμένοι πολίτες θα τους θυμίσουμε.

Την αίθουσα ακροάσεων του Αρείου Πάγου κοσμούν οι προσωπογραφίες δύο δικαστών των πρώτων ετών της εθνικής ανεξαρτησίας, του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη.  Αυτοί παραπέμφθηκαν, σε ποινικό δικαστήριο, για την αθωωτική δικαστική τους κρίση στις δίκες του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα.  Αυτοί μέσω του τότε γενικού Εισαγγελέως Μάσων εκβιάστηκαν από τον τότε Υπουργό της Δικαιοσύνης Σχινά να καταδικάσουν τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες της Ελληνικής Εθνεγερσίας. Το ακροατήριο του Αρείου Πάγου δεν κοσμεί προσωπογραφία του Μάσων ούτε του Σχινά, αλλά του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη. Τι ιστορικές αναλογίες: Βαυαροί-αμερικανοσιωνιστές, Μάσων-Lauder, Σχινάς-Αθανασίου.

• Αντιγράφουν οι αιώνες αλλήλους;
• Θα ακολουθήσουν τα βήματα των Τερτσέτη Πολυζωίδη; 
• Θα ζηλέψουν την δόξα  του αλήστου μνήμης εισαγγελέα των “Δικών της Μόσχας” Βιζίνσκι;
  
  
• Θα αντιγράψουν τον εισαγγελέα Ρόλαντ Φρέισλερ των “λαικών δικαστήρίων” του Γ’ Ράιχ;

Αυτό είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτουν οι Έλληνες και  που θα κληθούν να απαντήσουν οι κυρίες ανακρίτριες.

Φωτογραφίες χίλιες λέξεις....

Σοβιετική Ένωση 1940

 Ο Στάλιν παρέα με τον Γιέζοφ αρχηγό  της NKVD μετέπειτα KGB

Ο Στάλιν είναι μόνος του. Ο Γιέζοφ είχε φάει την σφαίρα στο σβέρκο και με επεξεργασία τον εξαφάνισαν

Ελλάδα 2013

Ο κύριος Αναστάσιος Πάλλης του γνωστού μουσείου  με το κύριο Παπούλια

Η φωτογραφία του κύριου Πάλλη μετά την επεξεργασία χωρίς Παπούλια

Το μόνο που έχει απομείνει στην Ελλάδα  είναι η Δικαιοσύνη. 

Ελπιζουμε οι διαπρεπείς νομικοί,   με το αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό συναίσθημα, που διαλέχτηκαν να διερευνήσουν τους φακέλους της ΧΑ δεν θα ζηλέψουν την δόξα του εισαγγελέα του Στάλιν Βιζίνσκι. Ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης τους κοιτάνε....

ΠΑΣΟΚ

Η Μεγάλη Ληστεία

27/05/2013   τεύχος23, Τεύχη

Από τον ΑΘΑΝΑΣΙΟ Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟ

1.

[Ο σοσιαλισμός της αστακομακαρονάδας] Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής.
«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».
«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό… Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες…», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.
«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος –όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου– ότι στην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.
Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν: Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του –όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα– Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και, δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.
Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.
«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2.

[Η δημιουργία των μηχανισμών]Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.
Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.
Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο! Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!
Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται.
Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.
Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρώνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.
Συγκλονιστικά και απολύτως ηλεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη του Οικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτωριανούς της «Αλλαγής».
Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3.

[Αριθμοί και γεγονότα]Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια –η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της– αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει.
Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.
Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ.
Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες –ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ)– είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.
Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.
Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ.
Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.
Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα[4]. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη.
Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.
Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Όλος αυτός ο εσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών.
Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν. Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.
Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

*

[1] Στάμος Ζούλας, Όσα δεν έγραψα…, Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 96.
[2] Το καλοκαίρι του 1985 η χώρα έφθασε στο χείλος της κατάρρευσης, όπως περιέγραψε ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς. Βλ. τη μαρτυρία του σε συνέντευξη στον Π. Βασιλόπουλο (Οικονομικός Ταχυδρόμος, 8.1.1988), η οποία παρατίθεται στο σχετικό άρθρο μου «Από το 1985 προβλεπόταν η πτώχευση», που είναι διαθέσιμο στο http://tiny.cc/j3jax
[3] Δημήτρης Λ. Στεργίου, Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981-2005, Παπαζήση, Αθήνα 2005.
[4] Νικόλαος Θέμελης, Τον δρόμον τετέλεκα, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998.

ΠΗΓΗ: The Athens Review of books http://athensreviewofbooks.com/?p=486 

Κϋριε Χ"Νικολάου αν δεν ξέρεις...Ρώτα!

Η θέση του Νίκου Χατζηνικολάου πριν λίγο μέσα από τη καθημερινή του πρωινή εκπομπή από τον Real 97.8 fm. Μίλησε σκληρά για τους "τρεις ηλίθιους" που έφεραν τον...πόνο και την εξαθλίωση στον ελληνικό λαό,... κάνοντας με αυτό τον εύσχημο τρόπο το σινιάλο στην εξουσία ότι από το δικό του μικρόφωνο θα έχουν πάντα την κάλυψη των ανομημάτων τους όταν ειδικά και με ασφάλεια μπορεί ο δημοσιογράφος να  καταγγέλλει και να μετατοπίζει ευθύνες!!

Μπράβο Νίκο !!!

http://tolimeri.blogspot.com/2013/10/blog-post_3273.html#ixzz2hgdcWlQD

Σε αντίθεση με την θεία Όλγα που ξέρει, στην γνωστή διαφήμηση του ΟΜΟ του 60, ο κύριος Χ’Νικολάου του RealFM δεν ξέρει...

Που ήσουν τόσα χρόνια Νίκο μου; Μάλλον θα ζούσες σε κάποιον άλλο πλανήτη. Δεν είδες, δεν ήξερες. Απο το 1981 που αποκαταστάθηκε κατά Παγκαλον  η δημοκρατία στην Ελλάδα με τον εμπνευσμένο μεγάλο τιμονιέρη και αρπακολατζή Ανδρέα η χώρα λεηλατήθηκε με πρωτοφανή αγριότητα. Ο Ανδρέας και το κίνημα του με σύμμαχο τα καθεστωτικά Botox και Montblanc των μπετατζήδων της ενημέρωσης αφαίρεσε απο τον Ελληνα ανθρωπο την αίσθηση του ανοίκειν και τον μετέτρεψε σε άβουλο καταναλωτή με κέντρο ύπαρξης την κοιλιά του και το λίγο παρά κάτω.

Τα πακέτα στήριξης λεηλατήθηκαν απο τα δικά μας τα παιδιά, τους δικούς μας μπετατζήδες. Τα πανεπιστήμια γίναν χωματερές ελπίδων και τα κονδύλια τους καταφαγώθηκαν από πανεπιστημιακούς φιλοσόφους.  Ο πλούτος της χώρας μετατράπηκε διαλεκτικά σε βίλες και κότερα απο τους επαναστάτες με τα κόκκινα κασκόλ που μεταλάχθηκαν σε επιχειρηματίες πίνοντας το αίμα των Ελλήνων. Η Ελλάδα αποβιομηχανοποιήθκε συστηματικά στο όνομα της ανακατανομής του πλούτου. Η επιχειρηματικότητα έγινε ύποπτη. Οι “τρεις ηλίθιοι”  δεν είπαν “Τσοβόλα δώστα όλα” και “Λεφτά υπάρχουν!”.

Ο πολιτικός κόσμος κατεστρεψε την χώρα με φανατισμό και αμετροέπεια. Έρχεται τώρα ο κύριος Χ”Νικολαόυ να τα ρίξει στους “τρεις ηλιθίους”  για να γλιτώσει το παρεακι του από την απαξίωση…

Οχι, ρε Χ”Νικολαου! Δεν μας έφεραν εδώ οι “τρεις ηλίθιοι” . Η μωρία, η βλακεία και αναξιοπρέπεια της ελληνικής άρχουσας τάξης είναι η αιτία της κατάντιας μας. Οι ντόπια ελίτ περιφρόνησε με λαό. Τον είδε σαν πελάτη του κομματικού μικρομάγαζου και του έδινε τα αποφάγια  που περίσσευαν απο το μεγάλο φαγοπότι. Η ψευδεπίγραφη “δημοκρατική παράταξη” απο το 1981 με αρχηγό τον αρπακολατζή όλετήρα Ανδρέα Παπανδρέου διαγούμισε τον πλούτο της χώρας.

Δεν μιλαμε για ΝΔ αυτή είναι πολιτικά ανύπαρκτη.

Κατά τα άλλα... φταίνε οι “τρεις ηλίθιοι...Ας Γελασω!

Καλή η προσπάθεια Νίκο μου. Ο ελληνάρας ξέρει γιατί και πως φθάσαμε ως εδώ.

Φάγανε! Φάγανε! Φάγανε!

Λεγεών: "συνταγματικό τόξο"

Οι άνθρωποι του  “συνταγματικού τόξου” με τις ψεύτικες οδοντοστοιχίες τους έχουν αλέσει και προσαρμόσει στην δική τους κατανάλωση ό,τι πιο καλό και ό,τι πιο άγιο έχουν πετύχει οι Έλληνες μέσα από τα βάσανα τους, τις θυσίες, την ελευθερία, τον πολιτισμό, τη θρησκεία. Για να παραμείνει κανείς προσωπικότητα, οποιαδήποτε εποχή έπρεπε να είναι ανδρείος και να έχει συνείδηση. Οι άνθρωποι του  “συνταγματικό τόξο” δυστυχώς δεν έχουν ούτε ανδρεία ούτε συνείδηση, έχουν μόνο οδοντοστοιχίες και ζωική προσαρμοστικότητα. Το “συνταγματικό τόξο” είναι μαφία, είναι διεθνής εγκληματική οργάνωση. Ασφαλώς προσέξατε ότι παρ’ όλες τις πολιτικές, κομματικές και ιδεολογικές διακρίσεις συνεννοούνται περίφημα και στα γρήγορα:

• οι σημερινοί και οι αυριανοί απαλλοτριωτές
• οι σνομπ από το Harvard, το LSE το MIT και οι ερζατς αριστεροί του Quartier Latin
• οι ανθρωπιστές των βορείων προαστίων και οι ανθρωποφάγοι με τις κουκούλες τα  προτεταμένα  Καλασνικοφ και τις μολότοφ
• ο γνωστός μας αρχηγός με τα καμώματα ενός φιλελεύθερου αριστοκράτη και ο  αμόρφωτος καταληψίας schooligan
• ο τσεκουροφόρος της Νομικής και οι δολοφόνοι της Marfin
• ο εκφραστής της “αυθεντίας του κράτους δικαίου” και ο εκδοροσφαγέας των γουναράδικων

Είναι άπειροι και το όνομα τους λεγεών. Γιατί το  “συνταγματικό τόξο”  είναι αν ήθελε  να αυτοσυστηθεί θα μας έλεγε "Και επηρώτα αυτόν' τι όνομά σοι; λεγεών όνομά μοι, ότι πολλοί εσμέν" αν δεν το είχε προλάβει ο διάβολος στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ( κεφ. ε' 8-9). Μήπως όμως πρόκειται για την ίδια δαιμονική μορφή που σαν άλλος Πρωτέας αλλάζει πρόσωπα και χρώματα; Λεγεών το “συνταγματικό τόξο”, γιατί πολυσχιδές όπως το "πνεύμα το ακάθαρτον". Πολυφυές (αν και μονοδιάστατο), πολυκέφαλο (αν και μικρόνου), πολυκέλαδο (αν και μονοσήμαντο), πολυεπικίνδυνο (αν και φύσει εαύλωτο). Και βέβαια φονταμεταλίστικο, όποια και αν είναι η αίρεση-δόγμα που κουβαλάει στο δισάκι του. Αδιάφορο στην λογική του λογισμού και ευαίσθητο μόνο στην λογική της ισχύος.

Ο Αντιφασίστας

Προοδευτικός, νεοφιλελεύθερος ως τις ακρες των φαγωμένων του νυχιών. Μιλά απο την τηλεόραση, γεμάτος ηχηρό πάθος, προφέροντας σιγά, σιγά τις λέξεις και με τέτοια υπερόπτική αδιαφορία σαν να ξέρει την απόλυτη αλήθεια. Τα αναποδογυρισμένα ρουθούνια του αντιφασίστα φουσκώνουν με σαρκοβόρα βουλιμία καθώς προαισθάνεται την λεία του, την Ελλάδα, και εμείς ακούμε καθαρά το τομάρι  τού ρινόκερου να τρίζει με αυτοπεποίθηση κάτω απο το καλοραμμένο κουστούμι του...

Το επίπεδο του λόγου του αντιφασίστα είναι αφόρητα χαμηλό, ένα συνονθύλευμα ξερολησμού και ασυναρτησίας. Λόγια ενός ξεπεσμένου σαλτιμπάγκου που άρπαξε την ευκαιρία που του έδωσε ο κύριος Δένδιας και για να διασκεδάσει αποφάσισε να κατέβει από το δέντρο για να παίξει θέατρο. Τα λόγια του τα διακρίνει μία έκπτωση του ιστορικού λόγου σε ιδεολόγημα, μία υποβάθμισή του έντεχνη, άσκηση φτηνής και κακοντιαγραμμένης μικροπολιτικής παράλληλα με την αδίστακτη υιοθέτηση του Ιησουΐτικου κανόνα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τον διακρίνει ένα μικροπολιτκάντικος επαγγελματισμός, εξουσιαστική φίμωση, μικρονοϊκή αμβλυωπία, πολιτική παιδαριωδία. Εκφράζεται απαξιωτικά για το δικαίωμα των ελλήνων να έχουν γνώμη. Προσπαθεί να επιβάλλει τις ξεπερασμένες απόψεις του και συκοφαντεί όσους διαφωνούν μαζί του, ενώ συμμαχεί με τα πλέον σκοτεινά στοιχεία της δημόσιας ζωής, νταραβερίζεται με τα φερέφωνα των διεθνών νταβατζήδων, οι μυστικές υπηρεσίες δεν του είναι άγνωστες και πολύ εύκολα υπερασπίζεται καταχραστές του δημοσίου χρήματος, τρομοκράτες, ληστές, λαμόγια και μιζαδόρους.

Ο αντιφασίστας είναι επικίνδυνος για όλους.

Ο καλός αυτός άνθρωπος, ο κύριος αντιφασίστας,  διέθεσε και διαθέτει πάντοτε όλα τα κύτταρα του μυαλού του, που δεν ήταν ποτέ πολλά, αλλά και ούτε καλής ποιότητας για να σχηματίζει ωραίες, παραστατικές, αλλά πάντοτε κενές φράσεις, αδιαφορώντας για την ουσίαν των, για την στιγμή που τα γράφει ή τα λέει και για τον σκοπόν προς το οποίον αποβλέπουν. Το δυστύχημα του, αληθινά επικίνδυνο, είναι η ευκολία του λόγου όταν δεν συνοδεύται από μυαλό.

Ακούς εκεί, να νομίζει ο αντιφασίστας ότι μπορεί, αποκαλώντας τους Έλληνες πατριώτες εθνικιστές, φασίστες, νεοναζί να φέρει τη ζωή της Ελλάδας στα μέτρα του. Εδώ απέτυχαν κατακτητές ο ένας μετά τον άλλον να σκηνοθετήσουν την ζωή και την μοίρα του έθνους και θα το κατορθώσει ο αντιφασίστας.

Χρειάστηκε να περάσει χρόνος για να προσέξουμε τα μακαρονίστικα κείμενα του  αντιφασίστα για να ψυλλιαστούμε, για να μας ζώσουν τα φίδια. Έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι κάτοχος της απόλυτης σοφίας. Ο μολιερικός του αρχοντοχωριατισμός τον έχει πείσει και νομίζει ότι πράττει το απόλυτα σωστό. Καμία υποψία δεν περνάει από το φτωχό του το μυαλό, ότι δεν είναι παρά ένα μικρό καρφάκι στα χέρια αυτών που θέλουν να σταυρώσουν την Ελλάδα. Ένα μπουλόνι στους μηχανισμούς εξανδραποδισμού των Ελλήνων

Ο αντίφασίστας  δεν είναι κανένα σπάνιο είδος. Στους διαδρόμους των παράκεντρων της εξουσίας κάτι τύποι σαν και αυτόν περισσεύουν. Έχει την εντύπωση ότι μπορεί να μπει στον κόσμο της εξουσίας. Έχει την εντύπωση ότι για χάρη του δηλητηρίου που ξερνάει κατά των Ελλήνων θα ανοίξουν οι πόρτες και θα εισέλθει στους ναούς του κόσμου τροπαιοφόρος και νικητής. Φρούδες ελπίδες ενός αφηνιασμένου ρινόκερου που βλέπει την φωτιά της ανυπαρξίας να τον περικυκλώνει και προσπαθεί να βρει διέξοδο. Πρέπει να είναι πολύ μεγάλος ο τρόμος που έχει σμιλέψει στην ψυχή του ένα τόσο κακότεχνο μνημείο εγωισμού. Απολύτως παγιδευμένο ανθρωπάκι στήνει δόκανα στον ίδιο τον εαυτό του, κατακομματιασμένη θλιβερή ύπαρξη. Κάθε είδος σεβασμού προς τους άλλους, κάθε αξιοπρέπεια την έχει ξεριζώσει από μέσα του σαν βρόμικο άντερο και το έχει κάνει θηλιά στο λαιμό του. Δεν είναι παρά ένας δούλος βουτηγμένος μέσα στην σκληρότητα της έπαρσης και του ναρκισσισμού του. Ανίκανος για δημιουργικό λόγο τραβάει ο ίδιος το σκοινί, γυρίζει γύρω γύρω τυφλωμένος από τον πόνο και έχει την εντύπωση ότι αυτό το τυφλό σημειωτόν είναι τρόπος ζωής, και δημιουργίας. Κουραστικός και κενός στα όρια της εκπόρνευσης, πανικόβλητος, οδηγημένος μονάχα από τον εκτραχηλισμό της πολιτικής και τους εμπρηστικούς λόγους των πουλημένων νεροκουβαλητών του αμερικανισμού, τροΐκανισμού και της Νέας Τάξης περιμένει μόνο το εύγε των πλανητικών νταβατζήδων.

Ο λόγος του αντιφασίστα δεν είναι παρά ο απόηχος μιας αβουλίας. Ανίκανος να υψώσει νέο λόγο μηρυκάζει τα συνθήματα των καιρών, αραδιάζει τσιτάτα έχοντας καταπιεί τα δολώματα σαν χάνος. Με τον φόβο να του ροκανίζει τα ποδάρια και την οδύνη φωλιασμένη βαθιά στην ψυχή του αγωνίζεται, φωνάζει: "νάμαι και εγώ εδώ!".

Η "Αυθεντία του κράτους Δικαίου"

Δεν αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση του Νίκου Μιχαλολιάκου. Αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση της αλήθειας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει αλήθεια και μάλιστα πολύς κόσμος μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει. Αλλά ξέρουμε ότι το ψέμα υπάρχει, ξέρουμε ότι η συστηματική παραχάραξη των γεγονότων υπάρχει. Ζούμε μέσα σε μία παραχάραξη. Η παραχάραξη αυτή είναι πολύ επιδέξια, παρασύρει τις φαντασίες και ύστερα στηρίζεται στην ύπαρξη των φαντασιών αυτών. Εφεύραν μάλιστα και μία φιλοσοφία της παραχάραξης. Συνίσταται στο να μας εξηγούν ότι τα πραγματικά γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία, αλλά το μόνο που μέτρα είναι η εικόνα που έχουμε για τα γεγονότα. Φαίνεται ότι η αυτή η μεταφορά της πραγματικότητας είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η επίθεση κατά της Χρυσής Αυγής έχει μία γερή βάση, πολύ πιο γερή από όσο νομίζεται γενικά. Μόνο που δεν είναι αυτό που διακηρύσσεται. Η κατάσταση στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δραματική από όσο λένε, γιατί η βάση των κατηγοριών και τα κίνητρα της, είναι πολύ πιο αγωνιώδη για την κομματική, με στοιχεία κληρονομικότητας, ολιγαρχία  του “συνταγματικού τόξου”. Η πραγματική βάση της επίθεσης που γίνεται, αυτή που κανείς δεν τολμάει ποτέ να υποδείξει, είναι ο φόβος. Είναι το θέαμα της απόγνωσης των Ελλήνων. Είναι ο πανικός  της  ολιγαρχίας του “συνταγματικού τόξου”. Πρέπει να είναι ο Μιχαλολιάκος  που έχει άδικο. Πρέπει. Γιατί αν κατά τύχη ο Μιχαλολιάκος δεν είναι το  τέρας που λένε. Πόσο βάρος θα αντιπροσωπεύει η κατεστραμμένη Ελλάδα για τους κυρίους-κυρίους ρέκτες της δημοκρατίας; Είναι η απελπισία, ο πανικός, ο τρόμος των ανθρώπων της θεσμοθετιμένης μαφίας του “συνταγματικού τόξου”  τα πραγματικά κίνητρα των διώξεων.

Σκέπασαν τα πρόσωπα τους μπροστά σ' αυτό που  κάνουν στην Ελλάδα και για να δώσουν θάρρος στον εαυτόν τους, μετέτρεψαν την διάλυση της Χρυσής Αυγής σε σταυροφορία. Εφεύραν ένα δικαίωμα διάλυσης στο όνομα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Όντας οι ίδιοι φονιάδες αυτοπροήχθησαν σε χωροφύλακες. Για να συγχωρεθούν οι εγκληματικές τους πράξεις, τα χαράτσια, το ξεπούλημα της πατρίδας, η ανεργία, η φτώχεια  είναι απόλυτα αναγκαίο να ανακαλυφθούν πιο σοβαρά εγκλήματα από την πλευρά των χρυσαυγητών. Πρέπει οπωσδήποτε το ξίφος της δικαιοσύνης  να εμφανισθεί σαν το ξίφος του Κυρίου. Οι "δημοκράτες" δεν έχουν άλλη εκλογή. Αν δεν διακηρύξουν επίσημα, αν δεν αποδείξουν ότι είναι οι σωτήρες της δημοκρατίας και υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα είναι τίποτε άλλο από εγκληματίες,λαμόγια, καταχραστές κλέφτες και απαταιώνες, που θα τους άξιζε μία θέση στο ίδιο σκαμνί με τον Μιχαλολιάκο.

Υποπτευόμαστε ότι όλα είναι μία απλή κωμωδία και η κοινή γνώμη, σήμερα δεν αγνοεί το γεγονός της σκηνοθεσίας. Τον τραβάνε στις φυλακές. Οι αγριότητες που του προσάπτουν, κάθε δίκαιος άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί ότι θα μπορούσαν να προσαφθούν στους πολιτικατζήδες της μεταπολίτευσης. Η απάτη, η λαμογιά, η μίζα, η βαρβαρότητα του ΔΝΤ δεν είναι καλύτερες από τις μαύρες μπλούζες.

Η υπονόμευση της “αυθεντίας του κράτους δικαίου” απο την Χρυσή Αυγή είναι ένα τζούφιο, κενό περιεχόμενου και βαθύτερης σημασίας αυτάρεσκο ρητορικό εύρημα που δεν στηρίζεται σε συγκροτημένη σκέψη και γνώση, αλλά σε ηθικές αφαιρέσεις και σοφιστικά τεχνάσματα. Το κράτος δικαίου και η όποια αυθεντία του υπονομεύεται απο την  επικρότηση της άθλιας συμπεριφοράς δικαστικού λειτουργού που επιχείρησε να φυγαδεύσει τους ενόχους στο σκανδαλο της ΕΛΣΤΑΤ, ή την μεθόδευση της παραγραφής των κακουργημάτων Παπακωνσταντινου. Κρύβουν τα εγκλήματα του Σημίτη. Δεν αναρωτιούνται που πηγε η δικογραφία Τσουκάτου, που θα θέσει το ΠΑΣΟΚ εκτος νόμου όταν βγει απο το συρτάρι κλπ.Ένα δικαστήριο που θα δικάσει τον Μιχαλολιάκο και την συνταξιούχα με το συγκλονιστικό ευρήμα του κουζινομάχαιρου δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα δικαστήριο που θα δίκαζε τον Σημίτη, τον Τσοχατζόπουλο, τον Τσουκάτο, τον Παπακωνσταντίνου, τον ΓΑΠ.

Θα προτιμούσαμε τον νόμο του ισχυροτέρου γιατί είναι πιο έντιμη πράξη. Όταν o Γαλάτης Βρυέννιος φώναξε Vae Victis (ουαί τοις ηττημένοις) τουλάχιστον δεν έπαιρνε τον εαυτό του για Σολομώντα. Αλλά οι εισαγγελείς και οι ανακριτές κατόρθωσαν να είναι μία συνέλευση μαριονετών με τήβεννο, είναι το πρόγραμμα του μελλοντικού πολιτισμού μας. Μια μασκαράτα με διαρροές, ένας εφιάλτης τηλε λινταρίσματος. Δικαστές σοβαροί και βαριοί στην πραγματικότητα δεν είναι παρά υποτακτικοί φυλάρχων και μέσα στα γραφεία τους δεν ακούει κανείς πάρα τον απόηχο των τυμπάνων των ντόπιων και ξένων φυλάρχων που τους δίνουν τον ρυθμό.

Πιστεύουμε ακράδαντα στην τιμωρία των ενόχων, αλλά  δεν υπάρχει νομική ή ηθική βάση να απαλλάσσονται αυτοί που μας έφεραν στην σημερινή κατάντια από την διερεύνηση των πράξεων τους. Το δίκαιο και οι νόμοι  δεν είναι μονόδρομος. Μέχρις ότου, δούμε να κάθονται στο σκαμνί οι της λίστας Λαγκαρντ, οι διάφοροι μπετατζήδες που κατασπάραξαν τον πλουτο της χώρας και τα λοιπά λαμόγια της μεταπολίτευσης oι δικαστές  πέτυχαν χωρίς να το ξέρουν, με την πρωτόγονη απλοϊκότητα τους, ένα αποτέλεσμα που αναμφίβολα κανείς τους δεν είχε προβλέψει. Με την κακοπιστία τους αποκατέστησαν αυτούς που η υπεράσπιση τους είναι αδύνατη και έδωσαν σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά την Ελλάδα, που δέχονται καθημερινά το βαρύ  χέρι του φορομπηχτικού μηχανισμού και την δυστυχία να έχει μπει για τα καλά στα σπίτια τους, το δικαίωμα να τους περιφρονούν.